+ + + + + + อุบัติเหตุ + + + + + + : GTW (รุริกะ ft. GTW) ไปหาเธอ... ไปหาตัวละครผู้อยู่ในเกมอันน่าพิศวงงงงวยและเหลือเชื่อ...พอพูดออกไปแล้วเขาก็รู้สึกผิดที่ออกปากในเรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้ ทั้งที่เริ่มแน่ใจว่าไม่ได้ตั้งใจหลอกหรือโกหกอะไรเธอเลยสักนิด เพียงแต่รู้สึกว่าอะไรๆ มันยังไม่ลงตัวหรือเข้าที่เข้าทางเท่านั้น แล้วจะไปหาเธอด้วยวิธีใดแบบไหนกันเล่า อย่างไรก็ตาม หลังจากการพูดคุยกันอย่างผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้น เขาก็เริ่มแน่ใจว่าตัวเองหลงเสน่ห์หญิงสาวคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆ ...ถ้าคุณไม่รังเกียจฉัน เอาไว้เราคุยกันใหม่วันหลังนะคะ เสียงนั้นตกประหม่าในตอนท้าย เขามองเธออยู่ในทุกอิริยาบถขณะคุยโทรศัพท์ ...คงใจอ่อนบ้างแล้วล่ะ แต่อย่ารุกคืบเร็วเกินไปนัก สักกะบอกตัวเองแล้วหัวเราะเบาๆก่อนตอบ ครับ ได้ครับ เขาวางสายและเห็นเธอออกไปเปิดประตูรับเพื่อนแล้วพากันออกไปข้างนอก ชายหนุ่มเองก็ผละไปทำธุระส่วนตัว Log Off จากเกมทั้งหลาย ก่อนเข้านอนเก็บแรงไว้ในวันรุ่งขึ้น คงจะได้เจออะไรดีกว่าเดิมบ้างล่ะน่า... + + + + + "คนทรยศ คนหลายใจ..." เขาหันขวับไปตามเสียง จิล วาเลนไทน์ ตำรวจสาวสวยจากเกม Resident evil กำลังเล็งปืนโคลท์ไพธ่อน อาวุธประจำตัวของเธอตรงมายังเขา และอยู่ข้างๆตำรวจสาว.. ลาร่า ครอฟท์ สาวเซ็กซี่แห่งเกมดังในอดีตจนกลายเป็นหนัง แอ๊คชั่นผจญภัย ทูมไรเดอร์ หลายต่อหลายภาค ก็กำลังเล็งปืนกลอูซี่ในมือตรงมาเช่นกัน วินาทีต่อมาเสียงปืนก็แผดกึกก้องถี่ยิบ สักกะผวาตื่น นั่งงงอยู่บนเตียงนอนพักหนึ่งความรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ยังคงแผ่ซ่านอยู่ในหัว ลุกขึ้นมาปรับตัวสักพักค่อยรู้ว่าเสียงปืนความจริงเป็นเพียงเสียงนาฬิกาปลุกกำลังทำหน้าที่ให้เขาตื่นขึ้นมาจากความฝัน บ้าชิบ... ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกดปุ่มหยุดเสียงกรีดร้องของนาฬิกาปลุก ส่ายหัวไปมาให้กับความผิดพลาดของตัวเอง ความจริงไม่เห็นจำเป็นต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าแบบนี้เลย ในเมื่อไม่มีงานทำ ก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนตื่นขึ้นมาพบกับความวุ่นวายของชีวิตและสังคมเลยสักนิด ไม่นะ....เขาคิดในใจ ผมไม่ได้หลายใจนะ จิล ลาร่า ผมมีใจเดียวแล้ว สโรชินยังไงล่ะ นี่เขาเป็นอะไรไปแล้ว.. สโรชิน ผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ได้อยู่ในความฝัน แต่เป็นความจริงที่เขาอยากจะลืมตาตื่นขึ้นมาพบตั้งแต่ตื่นนอน นอกจากเธอจะมาวุ่นวายอยู่ในความรู้สึกนึกคิดแล้ว ก็ยังทำให้ชีวิตประจำวันและพฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไปจากเดิมด้วย เขากลายเป็นคนมีความกระตือรือร้นมากขึ้น เหมือนมีแรงบันดาลใจอะไรสักอย่าง จากการตะลอน ๆ เดินหางานอย่างซังกะตายไปวันๆ ตอนนี้เหมือนมีแรงจูงใจ มีเป้าหมายของชีวิตมากขึ้น ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองไหลเอื่อยไปตามกระแสแห่งชะตากรรมแบบไร้จุดหมาย เขาเคยมองเห็นภาพตัวเองนอนตายอย่างโดดเดี่ยวในห้องตามลำพัง ซึ่งบางครั้งเขาเองก็ไม่รู้สึกแคร์กับภาพแบบนี้ เมื่อถึงจุดหนึ่งที่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนล้าและท้อถอยกับชีวิตมากๆ การอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดี ตายๆ ไปซะก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องทุกข์ร้อนดิ้นรนต่อไป แต่เมื่อสโรชินมาปรากฏในชีวิตที่เหลือของเขา สักกะก็ไม่อยากเห็นภาพตัวเองนอนตายอยู่เพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างต่อไปอีกแล้ว เขาต้องมีงานทำ มีเงินมาจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าไฟฟ้า ถ้าถูกตัดไฟฟ้าเขาจะติดต่อกับสโรชินได้อย่างไรกัน แค่คิดก็ใจหาย สักกะเดินไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ ภาพในจอเป็นมุมมองเฉียงลงไปเห็นห้องนั่งเล่นของสโรชิน ไม่มีวี่แววว่าเธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรด เมนูทำอาหารไม่ปรากฏให้เห็นบนหน้าจอ เออ...กวนประสาทดีนะแก...เขานึกบ่นในใจ เจ้าเกมพิศวงดูเหมือนว่ามันจะคอยควบคุมบงการคนเล่นให้ทำตามที่มันต้องการมากกว่าจะให้คนเล่นเกมควบคุมมันเสียอีก บางทีเช้าวันนี้มันอาจอยากให้หญิงสาวทำอาหารกินเองก็เป็นได้ เขารู้สึกหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาทันที ถึงจะชำนาญทิศทางพื้นที่ในห้องและคุ้นเคยกับอุปกรณ์ทำครัวมากมายปานใดก็ตาม แต่คนตาบอดทำข้าวปลาอาหารกินเอง อย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้ววันนี้เจ้าเกมบ้านี้มันจะต้องการให้เขาทำอะไรอีก ราวกับจะรู้ใจ หน้าจอคอมพิวเตอร์พลันดับวูบลงเหลือแต่ความมืดดำ ตอนแรกสักกะคิดว่าเป็นเพราะไฟฟ้าดับ แต่ยังเห็นไฟจากตัวเคสคอมพิวเตอร์ติดอยู่เป็นปกติ รวมทั้งเสียงพัดลมระบายความร้อนจากตัวเครื่องยังคงดังสม่ำเสมอ แกจะเอายังไงกับฉันอีกฟะ... สักกะตะโกนใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จะเป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะอะไรก็เหลือเดา บนจอคอมพิวเตอร์ปรากฏข้อความสีขาวขึ้นมาอย่างชัดเจนถนัดตา ออกไปหางาน เอ้ย....... ชายหนุ่มอุทานเสียงหลง ปากอ้าตาค้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เจ้าเกมบ้าตอนนี้มันปีกกล้าขาแข็ง ถึงกับกล้าออกคำสั่งเขาได้ขนาดนี้ สักกะรู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างทันทีทันใด มันจะมากไปแล้วนะ....ลองกดปุ่มแป้นพิมพ์ต่างๆบนคีย์บอร์ดดูโดยหวังว่าข้อความบ้า ๆนั่นจะหายไป แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด มิหนำซ้ำคำสั่งนั้นยังเต้นไหวไปมาราวกับว่าจะเยาะเย้ยเขาเสียด้วยซ้ำ ไอ้บ้า..... สักกะหายใจหอบแรง ไม่ได้เหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจมากกว่า เขาควรจะเห็นหน้าสโรชินในตอนเช้านี้สักนิดก็ยังดี จะได้เก็บเป็นแรงกายแรงใจในการออกไปหางานทำ จะได้หยิบภาพของเธอออกมาครุ่นคิดคนึงหาเมื่อยามอ่อนล้า แต่เจ้าเกมพิศวงตัดโอกาสและความหวังเขาไปอย่างสิ้นเชิง ใจหนึ่งนึกโมโหจนอยากจะทุบคอมพิวเตอร์ให้พังคามือรู้แล้วรู้รอดไป แต่เขาก็ไม่ได้โง่มากพอที่จะทำแบบนั้น หลังจากยืนหันรีหันขวางอยู่กลางห้องพักหนึ่งแบบคนพยายามระงับสติอารมณ์ ในที่สุดอารมณ์เดือดพล่านก็กลับกลายเป็นความขบขันกับตัวเองที่เอาเรื่องเกมมาเป็นอารมณ์จริงจังขนาดนี้ จนต้องแค่นหัวเราะออกมา เออ..ไปก็ไป จะไปอยู่แล้ว ไม่ต้องมาสั่ง..ไม่ถึงตาฉันบ้างก็ให้รู้ไป สักกะพูดกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยอารมณ์ขำโหดผสมบ้า ก่อนฉวยผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ จะมารีรออยู่ไม่ได้ ยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะ และต้องทำให้ได้ จะปล่อยให้ชีวิตจมอยู่ในห้องนี้จนแห้งตายไปเองดูจะน่าอนาถมากไป แม้จะรู้แน่แก่ใจว่าการหางานในปี 2011 ไม่ใช่เรื่องง่าย และมันก็ไม่ได้ง่ายจริงๆ ตกเย็น สักกะพบตัวเองเดินอยู่บนทางเท้าเต็มไปด้วยฝูงชนและมลพิษอย่างอ่อนล้า ตั้งแต่เช้ามาแล้วกับการตะลอนหางานแบบไม่ย่อท้อ แต่ทุกบริษัทที่เขาติดต่ออยู่ในสภาพกำลังพังทลายลง หรือไม่ก็ง่อนแง่นเสียเต็มประดา การปลดคนงาน ปิดกิจการต่างหากคือสิ่งที่พวกนั้นต้องการ ทำไมเขาไม่อยู่ในสังคมของเธอคนนั้นนะ...สังคมซึ่งกำลังขาดคนผู้มีความรู้ความสามารถขาดแรงงานทุกประเภท ฟังแล้วเขาอยากสลับไปอยู่ในมิติของเธอเสียให้รู้แล้วรู้รอด ความร้อน ความหิวทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลมอยู่ริมถนนผู้คนพลุกพล่าน ภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดขาวสวมเสื้อคลุมสีแดงกำลังพยุงหญิงชราข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่งบริเวณทางม้าลายใกล้ๆป้ายรถเมล์ผ่านสายตาไปคละเคล้ากับฝูงชน ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไร หรือสนใจมากนัก เพราะกำลังเหนื่อยและอ่อนล้าเต็มที แต่ความมีน้ำใจของเธอก็ทำให้ชายหนุ่มอดหันไปมองอีกครั้งไม่ได้ คราวนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นดูคุ้นๆ ความรู้สึกแบบอธิบายไม่ถูกแม้ว่าจะมองเห็นเฉพาะด้านหลังเท่านั้น เคยเห็นที่ไหนนะ
สักกะขมวดคิ้ว ยกมือป้องหน้าจากแสงแดดยามเย็นที่สาดส่อง พยายามเขม้นมองตามจนหญิงสาวผู้มีน้ำใจคนนั้นประคองหญิงชราไปจนถึงอีกฟากฝั่งของถนน เมื่อเธอหันกลับมามองชายหนุ่มถึงกับตัวเย็นเฉียบ สมองลั่นครืนประสาทชาค้างไปชั่วขณะ ผู้หญิงคนนั้นคือสโรชินอย่างไม่ต้องสงสัย เขาแน่ใจว่าถึงแม้จะเคยเห็นเธอผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น แต่การใจจดใจจ่อกับอะไรหรือใครบางคนเป็นเวลานาน ย่อมทำให้แน่ใจว่าความทรงจำในเรื่องรูปร่างหน้าตาท่าทางไม่มีวันผิดพลาดเด็ดขาด แต่ที่ไม่เข้าใจคือเธอไม่ได้ถือไม้เท้าสำหรับคนตาบอด สโรชินไม่ได้ตาบอด! สักกะยืนงงตัวชาดิก ความงุนงงสงสัยนั่นเองทำให้เขาพลาดโอกาสไปอย่างน่าเสียดาย กว่าจะกลับมาตั้งสติได้ เธอก็กำลังถูกกลืนหายไปกับกระแสผู้คนแล้ว เขาไม่ควรจะปล่อยเธอไปทั้งอย่างนี้ สโรชิน...!! สักกะร้องเรียกชื่อเธอออกไปสุดเสียงก่อนวิ่งข้ามถนนไป โดยลืมไปว่าเป็นจังหวะรถรากำลังเคลื่อนตัวผ่านทางม้าลายอีกครั้งเนื่องจากผู้คนข้ามถนนไปจนหมดแล้ว สิ่งสุดท้ายดังก้องในโสตประสาทสักกะคือเสียงเบรคของรถยนต์ดังสนั่นหวั่นไหว ความรู้สึกบอกกับตัวเองว่าถูกอะไรบางอย่างพุ่งเข้าชนเต็มแรง น่าแปลกว่าเขาแทบไม่ตกใจหรือใส่ใจกับเรื่องพวกนี้มากเท่าที่ควร แรงปะทะทำให้เขาล้มลงกระแทกพื้น ไม่ยักเจ็บเท่าไหร่... ว่าแต่... สโรชินอยู่ไหนล่ะ สักกะยันตัวขึ้นมามองหาหญิงสาวใหม่ ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับบิดเบี้ยวเหมือนเกลียวน้ำถูกกลืนลงท่อระบายน้ำ ความเจ็บแปลบแล่นผ่านกำแพงชาด้านเข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่นๆจากหางคิ้วลงมากลบตา เรี่ยวแรงจะยันตัวลุกขึ้นหดหาย เขาล้มลงใหม่อีกหน มโนภาพทั้งหมดหายไปอย่างเชื่องช้า ก่อนความรู้สึกทั้งมวลจะดับวูบดำดิ่งลงไปสู่ความมืดมน เสียงกรีดร้องของคนรอบข้างไม่มีความหมาย มีแต่ภาพของหญิงสาวคนนั้นหันกลับมาแล้วแหวกฝูงชนเข้ามาหาหน้าตาตื่นแล้วเรียกชื่อเขา เธอเข้ามาใกล้ในระยะที่ควรมองเห็นหน้าได้ชัด แต่ก็กลับมืดมัวไปอย่างหนัก ถ้าทำได้ เขาอยากคุยกับเธอก่อนตายอีกสักหน่อย... คุณเห็นผมใช่ไหม... แต่ผมมองไม่เห็นคุณเสียแล้วล่ะ
ภาพนั้นประทับลงในความทรงจำสุดท้าย สโรชิน...สโรชิน
|