โศกนาฏกรรมริมสระบัว

วันนี้...
เจ้าหมาตาลมากินข้าวที่เราเอาไปให้
กับลูกมันที่เหลืออีก 2 ตัว จากเดิมที่เคยมี 6 ตัว
คือเจ้าสี่ตา และเจ้าน้ำตาลปากมอม
กินข้าวอิ่มแล้ว กำลังกินนมอยู่
เจ้าสี่ตามันก็เล่นกับเราแรงๆ
อาจจะเพราะคิดถึงที่เมื่อวานและเมื่อเช้าไม่ได้มาหา
เลยฟัดเราเจ็บๆ เราเล่นกะมันพักนึง
ก็มีคนเดินมา เป็นพ่อลูกครอบครัวหนึ่ง
บอกว่าบ้านอยู่ข้างสโมสร
มาขอหมาไปเลี้ยง
เขาบอกว่า เอาเจ้าขาวไปตัวนึงแล้ว
และเห็นว่า มีป้าขี่จักรยานมาเอาเจ้าโตไป
เขาเลยจะมาเอาอีกตัวนึง
แต่ลูกชายคนโตของเขาบอกให้เอามันไปหมด
เพราะกลัวตัวที่เหลือมันจะเหงา
เราพยักหน้าสนับสนุน เพราะอีกไม่กี่วัน
เทศบาลจะมาจับหมาจรจัดที่นี่แล้ว
แต่ถ้าเขาไม่เอาตัวไหน ก็ขอให้เอามาคืนแม่มัน
อย่าเอาไปทิ้งที่อื่นก็แล้วกัน


เขาพยักหน้าแล้วอุ้มมันเดินจากไป
เจ้าหมาตาลที่แต่แรกกลัวคน วิ่งหนีไปแต่แรก
ตอนที่คนกลุ่มนั้นมา
เข้ามาหาเรา ....มองตามคนกลุ่มนั้นไปอย่างงง..งง
มันวิ่งหาลูกไปรอบๆ แล้วมามองหน้าเรา
ทำนองว่าถามว่า ลูกมันไปไหน
แล้วก็วิ่งไปหาที่ริมน้ำ ตรงพงหญ้า
มันคงไม่รู้หรอกว่า มีคนใจดีมาช่วยเอาลูกมันไปเลี้ยงให้


แต่มันคงอยากให้ลูกอยู่กับมันมากกว่า
เราทนไม่ได้จึงบอกมันแล้วรีบเดินกลับบ้าน
มันตามมาถึงหน้าบ้านเรา
มองหาเรา เหมือนตั้งคำถามถามหาลูกของมัน
เรากลับมารดน้ำต้นไม้
น้ำตาไหลพราก เหมือนเสียของรักเหมือนกัน
ด้วยความสงสารเจ้าหมาตาล
ความพลัดพรากจากของรักย่อมเป็นทุกข์..จริงแท้เลย
แต่คิดให้ออกจากทุกข์ได้อย่างไรหนอ...


น้ำตาเรารินรดหยดลงรวมไปกับสายน้ำจากสายยาง
ด้วยความรู้สึกสูญเสียไม่ต่างจากเจ้าหมาตาล
คืนนี้แม่ลูกหมา คงนอนคิดถึงกัน
อีกนานไหมนะ กว่าความรู้สึกนี้จะจางหายไป
มันคงไม่ลืมลูกของมันง่ายๆหรอกนะ


แต่สำหรับเรา มันเป็นโศกนาฏกรรมในหัวใจ
ของวันนี้ทีเดียวเลย

Create Date : 28 พฤษภาคม 2549		2 comments
Last Update : 31 สิงหาคม 2549 11:19:39 น.
Counter : 538 Pageviews.
Share Tweet