ถนนแปดเลนกับถนนหนึ่งเลน : เมื่ออยู่ๆทุกอย่างก็มา "ยำ" รวมกัน

ถนนแปดเลนกับถนนหนึ่งเลน  : เมื่ออยู่ๆทุกอย่างก็มา "ยำ" รวมกัน

คุณเคยมั๊ย???

ที่รู้สึกว่าอยากพูด อยากเล่า อยากระบาย

อะไรก็ตามที่มันอยู่ในหัวของคุณ

ให้คนที่คุณเรียกเค้าว่า พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง เพื่อนรัก  แฟน ฟัง

แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากอะไรดี

"นี่ๆ มีอะไรจะเล่าให้ฟัง" หรือ

"ว่างมั๊ย มีอะไรจะปรึกษา" หรือ

"ไม่สบายใจเลยว่ะ ทำไงดีเนี่ย" หรือ

"เนี่ยๆ ถ้า...จะทำไงดี" ฯลฯ

นี่คงเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่คนหลายๆคนจะใช้ในการเปิดประเด็น

เพื่อนำไปสู่ประโยคบอกเล่าของตนเอง เพื่อใหคนอื่นได้รับรู้

แต่สำหรับ "ฉัน"

ตอนนี้ ถ้อยคำเหล่านั้น มันมีมากมาย

มากจนไม่รู้ว่าจะเริ่มด้วยอะไรก่อนดี

ถ้าจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ

ก็คงคล้ายๆกับถนนสายหนึ่งที่มี 8 เลน

รถวิ่งมาเต็มแน่นทุกเลน

แต่แล้วถนนเส้นนั้นอยู่ๆก็บีบเส้นทางให้เหลือแค่เลนเดียว

คล้ายๆกับคอคอดของขวด ที่รถทุกคนมากระจุกอยู่ตรงนั้น

ต่างที่จะแย่งกันเพื่อหาทางออก แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน

เพราะว่ารถมันมากเกินไป จนไปปิดทางออกที่เหลืออยู่เลนเดียวนั้นเสียหมด

ท้ายที่สุด รถทุกคันที่ว่านั้น ก็ไม่มีคันไหน ที่สามารถออกมาจากถนนเส้นนั้นได้

มันเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายๆนะ

กับการที่จะพูดหรือเล่าอะไรที่เราคิดให้กับคนที่เรารักและไว้ใจที่สุดฟัง

แต่ในมุมกลับกัน

มันก็เป็นสิ่งที่ยากที่สุดเช่นเดียวกัน

ที่เราจะเอาสิ่งที่เราคิดไปให้คนที่รักและไว้ใจที่สุดฟัง

เหตุผล?

ทำไมเราต้องเอาเรื่องที่เราไม่สบายใจไปเล่าให้คนที่เรารักฟังด้วย

เพราะถ้าเค้าฟังแล้ว เค้าพลอยไม่สบายใจตามเราไป ((ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะเป็นไปได้สูง))

แล้วเราจะสบายใจได้หรอ

นี่คือสิ่งที่ฉันย้อนถามตัวเองอยู่บ่อยๆ

ก็ในเมื่อเค้าหลายๆคนที่กล่าวมา คือคนที่เรารัก

แล้วเราจะอยากทำให้คนที่เรารักไม่สบายใจเหมือนเราหรอ

คิดว่าหลายๆคนคงมีคำตอบสำหรับตัวเองอยู่แล้ว

สำหรับฉัน

สิ่งที่ทำคือ   การปิดถนนหนึ่งเลนที่ว่านั้นไปซะเลยดีกว่า

จะได้ไม่ต้องมีรถคันไหน วิ่งออกไปได้

หรือไม่ก็ พยายามหาทางใหม่ๆ ให้รถเหล่านั้น วิ่งกลับไปยังจุดเริ่มต้นให้ได้

ซึ่งมันอาจจะเป็นวิธีการทียาก แต่มันก็น่าจะทำไม่ใช่หรอ

ถนนหนึ่เลน กับ แปดเลน

อันไหนมันดีกว่ากัน

คุณคิดว่าไง ?

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันของฉันที่หมดไปโดยที่ยังหาจุดหมายให้ตัวเองไม่เจอ

การเรียน การทำงาน พ่อแม่ เงินทอง เพื่อน อารมณ์เหงา

ทุกอย่างมันตีกันอยู่ในหัว อยู่ในความรู้สึก

มันเป็นอีกหลายหัวข้อที่ไม่สามารถแตกประเด็นออกมาได้

ทำให้บางครั้ง ก็รู้สึกอึดอัดมากจนไม่คิดว่าจะอึดอัดได้ขนาดนี้

ยิ่งยังเห็นพ่อแม่ทำงานอยู่ ทั้งๆที่เค้าก็แก่แล้ว ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง

เกิดมา 25 ปีกว่าแล้ว ยังไม่เคยทำให้พ่อแม่สบายได้สักที

ปากก็บอกว่าพยายาม แต่ตัวของเราเองก็รู้ตัวดีว่ายังพยายามได้ไม่เต็มที่

ทำไมคำว่า "อุปสรรค" มันจึงมาพร้อมกับ "ความอ่อนแอ" เสมอ

ฉันทำความเข้าใจกับคำว่า "ชะตาชีวิต" ได้

แต่บางครั้ง ก็ย้อนถามกับตัวเอง

ใครเป็นคนเขียน "ชีวิต" ของทุกคนบนโลกนี้นะ

แล้วนึกยังไง ถึงได้เขียนให้ "ฉัน" เป็นแบบนี้

มันมีสูตร สมการ ตรรกะ ยังไง กับการกำหนดชะตาชีวิตของคนหนึ่งคน

มันควรจะต้องเกิดวันไหน จะคลานได้ตอนกี่เดือน

จะเรียนคณะไหน ได้ทำงานอะไร แต่งานกับใคร อายุเท่าไร

นี่คือสิ่งที่ "คนเบื้องบน" ได้กำหนดไว้แล้วใช่ไหม

ถ้าเป็นไปได้ เราอยากรู้ สมการและตรรกะเหล่านั้นจัง

จะได้ย้อนกลับไปเปิดหนังสือเรียนคณิตศาสตร์

แล้วทำการแก้โจทย์ปัญหาเหล่านั้นให้ถูกต้องให้ได้

จะพยายามจริงๆ

ปัจฉิมลิขิต :

1. รู้สึกว่า ไดฯของตัวเองวันนี้ หดหู่จังเลย ทั้งยาว ทั้งหดหู่ เอ้อ

2. จะพยายามกับทุกอย่าง ให้มากขึ้น จะลองพยายามดูนะ

3. พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว  ไม่เจอ ป.2.2 แอบอมยิ้มตรงบรรทัดสุดท้ายนี่ละกัน

4. ขอให้พรุ่งนี้ฉันมีสติ เข้มแข็ง อดทน กับทุกคน ทุกเรื่อง

5. ขอให้พ่อแม่แข็งแรง หนูจะพยายามทำให้พ่อกับแม่หยุดทำงานให้ได้เร็วๆนะ

6. รักพ่อกับแม่นะ แต่หนูไม่กล้าบอก แถมบางที ยังทำตัวงี่เง่าอีก หนูรู้ว่าพ่อกับแม่รู้สึก เพียงแต่ไม่พูด

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2553		2 comments
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2553 19:57:51 น.
Counter : 461 Pageviews.
Share Tweet