สิ่ ง เ ล็ ก ๆ ที่ เ รี ย ก ว่ า " ค ว า ม รั ก "

วันนี้ ได้หลงเข้าไปอ่านไดฯในบล็อกหนึ่งมา

เนื้อความประมาณว่า ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง

มีชีวิตอยู่กับความคาดหวังของแม่ (เธอบอกว่าพ่อเธอไม่มีอะไร ค่อนข้างจะเป็นคนง่ายๆ)

ที่มีแฟน มีคนรัก ตามปรกติของชีวิตของมนุษย์ไป จนกระทั่งได้แต่งงานตอนอายุ 31 ปี

เธอเล่าว่า

เธอฝันว่าเธออยากเป็นเจ้าสาวมานานแล้ว และวันนึงเธอก็ได้แต่ง

แต่ก่อนที่จะได้แต่งงานนั้นบางครั้ง เวลาที่อยู่กับแฟน

ยังต้องอยู่ในระบบระเบียบที่ครอบครัวได้วางเอาไว้จนทะเลาะกันบ่อยๆก็มี

จนแฟนเธอคิดว่า ที่เธออยากแต่งงานก็เพราะว่า

อยากออกจาก “กรอบ” ของครอบครัวมากกว่าที่จะรักกันจริงๆ

นี่คือสิ่งที่ทำให้เรานึกย้อนกลับมาดูตัวเอง

ชีวิตของผู้หญิงอายุ 25 ปีกว่าๆคนนึง

ที่ยังไม่เคยมี หรือรู้สึกกับอะไรบางอย่างที่หลายๆคนเรียกว่า “ความรัก”

อาจจะเคยเฉี่ยวๆเกือบที่จะมี แต่สุดท้าย แล้วมันก็วิ่งเลยไป เพราะอะไร ยังหาคำตอบไม่ได้

ชีวิตเรา ก็มี “กรอบ” อย่างเธอคนนั้นอยู่บ้าง

แต่ถามว่าอึดอัดไหม

ถ้าตอบว่า “ไม่” ก็ดูว่าจะโกหก ((ตัวเอง)) มากเกินไป

มันก็มีอึดอัดบ้าง ในบางเรื่องและบางครั้งกับกรอบที่พ่อกับแม่ได้ตีเอาไว้ให้

เพราะบางครั้ง กรอบอันนั้น มันก็แคบเกินไป

เกินกว่าที่เราจะขยับตัวให้พอดี ทำให้บางครั้ง ถึงกับหายใจไม่ออกเลยก็มี

“เข้าใจ” นี่คือสิ่งที่เราพยายามมองกรอบอันนั้นของพ่อแม่

ความห่วง และหวงลูกสาวคนเดียว ((ของพ่อ)) บางทีมันก็ดูน่ารัก แต่บางครั้ง

ก็มาก มากเสียจนคิดว่า...พ่อคงเห็นเราเป็นเด็กที่ไม่มีทางอยู่ตามลำพังได้

ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่โต ไม่สามารถดูแลตัวเองได้

บางครั้งที่เห็นเพื่อนๆออกไปเที่ยว กลับบ้านเย็นหลังเลิกเรียนได้

เราอิจฉา และอีกหนึ่งความรู้สึกคือ

น้อยใจ ว่าทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจเรา เราไม่ใช่คนเที่ยว แต่เราก็อยากมีสังคม มีเพื่อนบ้าง

ส่งผลให้ปัจจุบันเราเป็นคนที่เพื่อนน้อยมาก

จะมีเพื่อนแค่ไม่กี่คน ที่จะเข้าใจ

ว่าคนที่อายุ 25 ปีแล้ว จะไปไหนกับเพื่อนหลังหกโมงเย็นต้องได้รับอนุญาตจากพ่อแม่ก่อน

หรือถ้าจะไป ต้องไปกับเพื่อนที่สามารถมารับมาส่งถึงได้บ้าน

แรกๆมีเพื่อนหลายคนที่ไม่เข้าใจ

ว่าเอาพ่อแม่มาอ้างหรือเปล่าว่าไปไม่ได้

แต่เราไม่โกรธนะ เพราะเพื่อนๆหลายคน ครอบครัวเค้าค่อนข้างปล่อยให้ดูแลตัวเองได้

ผิดกับเรา ถ้ากลับบ้านผิดเวลา หรือถึงเวลาแล้วยังไม่ถึงบ้าน

เตรียมรับโทรศัพท์สายตรงได้เลย

ย้อนกลับมาถึงเรื่องความรัก การแต่งงาน การมีครอบครัว

ถามว่าอยากมีไหม ก็คงจะตอบว่า “อยาก” เหมือนกับผู้หญิงอีกหลายๆคน

แต่คำว่า “อยาก” ของเรา มันก็ขึ้นอยู่กับเหตุผลหลายๆอย่างในชีวิตเช่นเดียวกัน

บางครั้ง เราก็ย้อนถามตัวเอง

ว่า “ใคร” คนนั้น จะเป็นอย่างไง

จะ “รับ” ในหลายๆอย่าง ((ที่ค่อนข้างไม่เหมือนใคร)) ได้ไหม

เพราะบางที เราก็งี่เง่าจนน่าได้โล่ นิสัยแปลกจนน่าปวดหัว

เรามีสภาพแวดล้อมทางครอบครัวที่ไม่เหมือนใคร ((พ่อ แม่ วงศาคณาญาติ))

และอีกหลายๆเรื่องที่เราคิดว่า มันเป็นเรื่องที่ยาก ที่ใครจะทำความเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นได้

นานๆเข้าเลยทำให้ความ “อยาก” นั้นกลายเป็น “ไม่(กล้า)อยาก” ไปในที่สุด

แล้วยิ่งเห็นคนที่มีไอ้สิ่งที่เรียกว่า “ ความรัก ” เค้าเป็นกันด้วยแล้วยิ่งกลัว

หลายๆครั้ง ความรักก็ไม่ได้สวยงาม น่าใช้เหมือนในโฆษณา

แต่ความรัก ก็ยังเป็นสิ่งที่หลายๆคนอยากเป็นเจ้าของโดยไม่เกี่ยงราคาและคุณภาพ

ไม่เว้นแม้แต่เรา

ที่อยากจะลองหามาใช้ดูสักครั้งสองครั้ง

แต่ก็ยังไม่มีโอกาส

ไว้รอโอกาสเหมาะๆ จะพยายามไปถอยไอ้สิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” มาดูสักที

จะได้รู้กันไปซะทีว่ามันดีหรือไม่ดี

คุณว่าดีมั๊ยคะ???

ว่าแต่...

จะมีคนเอามาเสนอขายให้บ้างหรือเปล่าเนี่ย

ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงนี้....นี่เอง

ปัจฉิมลิขิต:

ไอ้สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า “ ความเหงา ” เนี่ย

มันก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2553		2 comments
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2553 20:30:27 น.
Counter : 388 Pageviews.
Share Tweet