Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 54 คิดมาก (yaoi)

ตอนที่ 54 คิดมาก (yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)

ขากลับจากบ้านสนุกเกอร์ คงไม่ต้องเดาสภาพผมนะครับ นั่งเอ๋อแดกในรถแท็กซี่ตลอดทาง
เดย์มันก็แปลกใจแหละครับ มันก็ถามว่าผมเป็นอะไร ผมฝืนยิ้มให้มันแล้วส่ายหน้าซ้ำๆครับ
บอกมันว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย มันก็บอกว่าถ้างั้นวันนี้งดติวกลับไปให้ผมรีบกินยาแล้วนอนซะ
พรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนพละ เดี๋ยวผมจะไม่ไหวยิ่งป้อแป้เหมือนแป้งเหี่ยวๆอยู่

ถ้าเป็นปกติผมคงว๊ากหรือกัดนิ้วมันโทษฐานที่หาว่าผมเป็นแป้งเหี่ยว...แต่วันนี้ยอมครับ ผมเป็นแป้งเหี่ยวจริงๆ
ผมลอบมองหน้าไอ้บ้าเดย์แล้วได้แต่แอบถอนใจคนเดียว มีเรื่องติดอยู่ในหัวผม สลัดไม่หลุดครับ เอาแต่คิด
กังวลเรื่องที่ได้ยินมันคุยกับแม่สนุ๊ก ผมคิดมากจนปวดหัวขึ้นมาจริงๆ ถึงบ้านปุ๊บแดกพาราก่อนเลยครับ
จะยัดเข้าปากกำนึงละ ไอ้เดย์มันยั้งทัน มันด่าว่าผมบ้ารึเปล่าจะแดกเข้าไปได้ยังไงอยากตายเหรอ
ผมอยากพยักหน้าตอบมันมากเลยครับ แต่เอาจริงๆผมแค่คิดมากเท่านั้นยังไม่ถึงขั้นอยากตายอ่ะ
“กูเหม่ออ่ะ โทษ”
“เหม่ออะไรของมึงนักหนาวะไอ้ลูก ตั้งแต่ก่อนขึ้นรถกลับมาแล้วนะ มึงไหว้ไอ้นุ๊กด้วยมึงไหวป่ะเนี่ย”
“ห๊ะ กูไหว้มันเหรอ”
“เอ้อ...ลงรถมึงก็ไหว้คนขับแท็กซี่ แต่เมื่อกี้มึงเข้าบ้านกลับเดินเลยแม่มึงเข้ามาไหว้ตู้เย็นก่อนหายาแดกเนี่ย”
“เหรอ....แหะ...กูปวดหัวอ่ะ”
“กูว่ามึงไม่ไหวว่ะลูก อ่ะยา แดกสองเม็ดพอเดี๋ยวตายแล้วกูจะเป็นหม้าย กินแล้วไปอาบน้ำนะ”

เดย์มันดันหลังให้ผมขึ้นบันไดไป ตัวมันเองก็เดินตามผมขึ้นมาด้วย ผมรีบเบรก
“เดย์! มึงกลับบ้านไปเหอะ วันนี้ไม่ติวแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกูอาบน้ำก็นอนเลยสัญญา”
“กูไม่กลับ มึงป่วย มึงต้องการหมอ”
“ไม่ต้อง แค่กินยาก็พอไม่ต้องไปหาหมอ”
“ใครบอกต้องไปหาหมอ หมออยู่นี่แล้ว” ไอ้บ้านี่ชี้หน้าตัวเองครับ ทำมายิ้มทะเล้น
“นี่มันหมาไม่ใช่หมอ”
“อ้าวว่ากูเป็นหมา หรือว่า.....ที่รักอยากจะไอ้โดนหมาตัวนี้...ให้เพลียทั้งคืนมั้ยครับ โฮ่ง! คิคิคิ”
“มึง! ไอ้บ้าเดย์อย่าพูดดังดิวะ! ” ผมตกใจรีบถลึงตาดุมัน

ไอ้เดย์ขมวดคิ้วมองหน้าผมก่อนจะไล่มองตามสายตาของผมไปหยุดที่แม่
แม่จ๋านั่งอยู่ตรงโต๊ะบัญชีครับ พวกเรายืนคุยกันที่บันไดหลังบ้าน มันห่างกันไม่มาก
“กลัวจ๋าได้ยินเหรอ” ไอ้เดย์ย่นหัวคิ้วหันมาถามเสียงเบา
“....อื้อ”
“จ๋าไม่สนใจหรอก จ๋าดูทีวี เสียงทีวีก็ออกจะดัง กลัวอะไรไม่เข้าท่า”
“ก็... ก..ก็นั่นแหละ ระวังหน่อยก็ดี ต่อไปนี้มึงอย่าพูดอะไรอย่างนี้ตอนแม่อยู่นะได้ยินขึ้นมาจะยุ่ง”
“เอาน่า ไปๆไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวเดย์อาบให้ คึคึ” ..ไอ้หมานี่ไม่ได้สนใจฟังที่ผมพูดเล้ย
“ไม่เอาเดย์! กูไม่สบายจริงๆ”
“งั้นเช็ดตัวให้”
“ไม่ กูจะอาบน้ำเอง กูแค่ปวดหัวไม่ได้เป็นไข้”
“งั้น....คืนนี้หมอเดย์จะนอนกอดคนไข้จนกว่าคนไข้จะหลับอย่างมีความสุข ดีป่ะ/////”
“ไม่ดีอ่ะ”
“อ้าว”
“อย่างมึงไม่แค่กอดแน่ๆอ่ะ”
“ไม่ไว้ใจเดย์เหรอครับ”
“ยิ่งมึงพูดเพราะอย่างนี้ยิ่งคิดเลวชัวร์”
“ทำไมมึงมองกูแง่ร้าย ใจร้าย”
“ไม่ร้ายเท่ามึงหรอกไอ้ชั่ว”
“โหยยยย ฮึ่มมม มันน่า..”
“หน้ามึงอ่ะ! เด๊ย! เอาหน้าออกไปไกลๆ”

ไอ้บ้านี่มาบีบปากผมทำท่าจะจูบ ผมต้องรีบดันหน้ามันออก
“เลิกแกล้งกูได้แล้วเดย์ มึงกลับบ้านไปปะ”
“ทำไมต้องรีบไล่กันด้วยวะ มึงไม่สบายกูก็เป็นห่วงมึงมั้ยละ”

ไอ้เดย์เริ่มขมวดคิ้วใส่ผมแล้ว มันคงรู้สึกได้ว่าผมมีท่าทีแปลกไป ก็ยอมรับครับว่าตอนนี้ผมเครียด
ผมอยากอยู่คนเดียวแล้วใช้เวลาคิดอะไรๆในหัวให้มากกว่านี้
“กูดูแลตัวเองได้ มึงไม่ต้องมาดูแลกูแทนใครทั้งนั้น”
“หื้อ? แทนใคร ทำไมกูต้องดูแลแทนใครด้วย มึงหมายถึงใครวะลูกคิด”
“ก็! ก็มึงอ่ะ!”
“กูทำไม?”

ผมพูดไม่ออกอ่ะ ทั้งที่ใจอยากจะด่ามันเรื่องปิงปอง มันปิดบังผมทำไม... แต่ในใจก็เหมือนกลัวที่จะพูดครับ
“ก็มึงอยากเล่นเป็นหมอไม่ใช่เหรอ กูไม่มีอารมณ์เล่นกับมึงหรอกกูปวดหัว”
“เล่นอะไรเล่า กูเป็นห่วงมึงจริงๆ เอางี้เดี๋ยวกูส่งมึงเข้านอนแล้วเดี๋ยวกูค่อยกลับ โอเคป่ะ”

เดย์มันมีสีหน้าเป็นห่วงผมจริงๆ ผมพยักหน้าตกลง เดย์มันก็เดินดันหลังผมขึ้นบันไดไปต่อ
ผมคิดแล้วก็ได้แต่กัดปากตัวเองนิดๆ ที่เผลอพูดประชดมันไป แต่มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะครับ
ที่เดย์มาชอบผม......เพราะอยากดูแลผมแทนเพื่อนมันเนี่ยนะ เห็นผมเป็นอะไร เป็นง่อยเหรอ
ไม่ต้องให้ใครมาดูแลหรอก ผมดูแลตัวเองได้...

ถ้ามันมาคบกับผมเพื่อให้เพื่อนมันตายตาหลับ นี่ผมต้องรู้สึกยังไงครับ แม่ง..หน่วง

เข้าห้องนอนมาได้ผมก็ทิ้งตัวลงนอนเอาตีน เอ๊ย เอามือกายหน้าผากทำหน้าเครียดก็โดนไอ้เดย์ว่า
“หน้าน่ะหน้าน่ะ หน้ามึงอ่ะ อย่างกับตูด ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดี๊”
มันรีบมาฉุดมือผมให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เอาจริงๆนะครับ ผมคิดมากเข้าก็เริ่มรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา มันอื้อๆในอกแบบบอกไม่ถูก
เข้าห้องน้ำได้น้ำตาแม่งไหลเลย...

ผมปวดหัวจริงๆนะไม่ได้แกล้ง เอาแต่คิดว่าทำไมเดย์ถึงไม่บอกผม ทำไมมันต้องปิดบัง
ถ้ามันบริสุทธิ์ใจที่จะคบกับผมทำไมไม่บอกเรื่องปิงปอง ต้องรอให้ผมมารู้เองอย่างวันนี้เหรอ
จริงๆแล้วคนที่แอบชอบผมมาตลอดคือมัน หรือเพื่อนมันกันแน่!

ถ้ามันแค่อยากไถ่บาปล่ะ..

มึงจะมาชดเชยความผิดที่ทำให้เพื่อนมึงตายด้วยการดูแลกูทั้งชีวิตมึงงี้เหรอ
มันไม่ใช่มั้ยไอ้เดย์
นี่มันละครหลังข่าวเรื่องอะไรวะเชี่ย
กูคือญาญ่าเหรอ หรืออั้ม หรือชมพู่ แพนเค้ก ???

เฮ้อ................

ผมว่า ผมชักจะคิดเพ้อเจ้อไปไกลเกินไปละ เฮ้อ ถอนใจปาดน้ำตาสิบแปดรอบแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัว
เดินออกไปจากห้องน้ำครับ ผมเดินตรงไปหยุดตรงหน้าไอ้เดย์ที่นอนเล่นมือถือบนที่นอนผม
มันลุกพรวดมานั่งเงยหน้ามองผมในสภาพผมเผ้าเนื้อตัวเปียก นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคาดเอวไว้
ไอ้เดย์ทิ้งมือถือแล้วค่อยๆเอื้อมมาจับมือผม “ไอ้ลูก......นี่มึงร้องไห้เหรอ ร้องทำไมอ่ะ ตาแดงหมดแล้ว”

น้ำเสียงที่ร้อนใจ สายตาที่ห่วงใย ความรักที่มันมีให้ผมมาตลอด ผมอยากเชื่อว่ามันคือของจริง

“มึงรักกูมั้ยเดย์”
ผมกล้าถามมันไปเพราะผมรู้ดีว่ามันต้องตอบว่า “รักสิมึง ถามอะไรของมึงเนี่ย ไม่รักมึงก็บ้าแล้ว”
ผมยิ้มแล้วนั่งกอดมันทั้งที่ตัวก็ยังเปียก มันก็ไม่ว่านะครับที่ผมทำให้เสื้อนักเรียนมันพลอยเปียกไปด้วย
แถมยังกอดตอบผม ลูบหัวลูบหลังจูบหน้าผาก บอกผมว่าไม่ร้อง
“เป็นอะไรไหนบอกเดย์ซิ หื้ม? ปวดหัวมากเลยเหรอ โอ๋~~ อ่ะ อ้อนนะอ้อนๆๆ”
“ตอนนี้กูปวดใจมากกว่าปวดหัวอีกเดย์”
“เดี๋ยวกูนวดให้”
“ไม่ต้อง” ตีมือแม่ง มันจะจับนม
“เจ็บนะ มึงอ่ะ”
“กูเจ็บกว่ามึงอีกเดย์ รู้รึเปล่า”
“กูจะรู้ได้ไงวะ มึงยังไม่ได้เล่าอะไรเลยอ่ะ”
“กวนตีนกูทุกเวลาเลยนะมึงนี่” เริ่มโมโหมันแล้วครับ หยิกแม่ง
“โอ้ยเชี่ยลูก กูเจ็บนะ เป็นอะไรของมึงเนี่ย พิษไข้แล่นเข้าสู่หัวใจเหรอห่า”
“กูไม่ได้โดนงูกัดไอ่ฟาย”
“แล้วเป็นอะไรคร้าบบบบบบ โอ้ย ยอมแล้วๆๆ555 ไม่ทำร้ายเดย์นะ เดย์รักน๊า”
เดย์ดึงผมไปกอดอีกครั้ง เอามือลูบไล้แผ่นหลังผมไปเรื่อย... เพลินเลยนะมึง..

“ถ้ามึงรักกูจริง มึงห้ามโกหกกูนะเดย์”
“ไม่เคย”
“ไม่เคยเชี่ยไร ตลอดอ่ะมึงน่ะ”
“ไม่เคยรอดไง มึงก็จับได้ตลอดอ่ะ”
“มึงก็รู้นี่ แล้วทำไมชอบปิดบังอะไรกูเรื่อย”
“มึง.............มึง...รู้อะไรมาเนี่ยลูกคิด”
“มึงปิดอะไรกูไว้ล่ะ” ผมเม้มปากจ้องหน้าเดย์ เดย์มันหลบตาแล้วพูดพลางหัวเราะแห้งๆ
“กูว่าแล้วววว ต้องไม่รอด เฮ้อ555 นั่น...กูไม่ได้จะเอาไปเล่นไพ่อีกจริงๆนะ กูเก็บไว้ซื้อหวยอ่ะ”
“..............หือ”
“มึงก็ตาดีเนาะ กูว่ากูซ่อนดีแล้วนะ มึงเห็นได้ไงวะ”
“มึงแอบเก็บเงินไว้ซื้อหวยเหรอ แสดงว่ามึงแอบเล่นไว้เยอะกว่าที่เอาโพยให้กูดูใช่มั้ย!?”
ผมตาเขียวใส่มัน ไอ้หอกนี่เหวอ “อ้าว..........มะ..มไม่ใช่เรื่องนี้เหรอ แหะ”

“ฮัดเช้ย!!!”
ผมจามออกมาครับ ไอ้เดย์เห็นอย่างนั้นก็รีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดหัวกับเสื้อยืดกางเกงบอลมาให้ผมใส่นอน
ผมใส่เสื้อผ้าไปมันก็คอยเช็ดผมให้ไป ผมใส่ผ้าเสร็จก็นั่งมองหน้ามัน มันเช็ดผมให้ผมก็ยิ้มออกมา
“มองอะไรจ๊ะ มองคนหล่อเหรอ อารมณ์ดีขึ้นรึยัง”
“ฮึ กูทนไม่ได้แน่ ถ้ากูไม่เคลียร์กับมึง”
เดย์ชะงักหยุดมือแล้วเอามือมาลูบแก้มผม “กูทำอะไรให้มึงคิดมากวะไอ้ลูก”
“เรื่องเพื่อนมึงอ่ะ”
“ห๊ะ ไอ้หมาตัวไหน ใครทำอะไรมึงบอกกูมา”
“ปิงปอง”
“เดี๋ยวนะ.|||||| มึงเห็น!?”
“จะบ้าเหรอ”
“จู่ๆพูดชื่อมันทำไมอ่ะ”
“ไอ้นุ๊กมันบอกกูหมดแล้วนะว่าปิงปองอ่ะชอบกู!”
“อึก......” เชี่ยเดย์ใบ้แดกไปเลยครับ ผมเลยต้องขยี้
“แล้วกูก็ได้ยินที่มึงคุยกับแม่ไอ้นุ๊กตอนล้างจานหมดแล้วด้วย ว่ามึง.........มาคบกับกู...เพราะปิงปอง”
“ลูกคิด!”
“มึงจะเสียงดังทำไมกูตกใจอยู่ใกล้กันแค่นี้||||||||||”
“กูสิตกใจกว่ามึง เชี่ยนุ๊กแม่ง”
“มึงไม่ต้องไปทำอะไรน้องมันเลยนะ ดีแล้วที่มันบอกกูให้รู้ กูจะได้ไม่โง่อยู่คนเดียวไง”
ผมหันหลังใส่มัน มันรีบมาจับผมหันมากอดผมไว้แน่น

“มึงอย่าเพิ่งคิดไปไกลนะลูกคิด ฟังกูก่อนนะ”
“ไม่ทันอ่ะ กูคิดไปถึงชั้นบรรยากาศโลกล่ะไอ้หอก กูโคตรน้อยใจมึงอ่ะรู้บ้างป่ะ”
“เออ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งออกนอกโลก กูรักมึงนะลูกคิด”
“รักกู รักกูแทนเพื่อนมึงอ่ะเหรอ” ผมกลั้นใจพูดไป พูดแล้วผมน้ำตาจะไหลครับ
ไอ้เดย์ส่ายหน้ารัวๆ มันกอดผมไม่ยอมปล่อย “มึงบ้าเหรอ กูรักมึงจริงๆ ไม่เกี่ยวกับไอ้ปิง”
“มึงโกหกกู มึงบอกแม่ไอ้นุ๊กเองว่าที่มาคบกับกูอ่ะเพราะปิงปอง”
“ก็ใช่ไง”
“เนี่ย!”
“ไม่ใช่โว้ย ฟังก่อนดิ”
“กูอยากกลับไปไม่รู้เชี่ยไรเหมือนเดิมว่ะ ฮือออ”
“ลูกคิด! โธ่เว้ย เอ้าไหนๆก็ไหนๆล่ะ เดี๋ยวกูเล่าให้มึงฟังให้หมดเลยเรื่องไอ้ปิง สาบานไม่มีปิดบังอะไรแล้ว”
มันทำหน้าจริงจังเหมือนขอโอกาสผม

“กู....ไม่อยากฟังอ่ะ ยังไงมึงก็ทำทุกอย่างเพื่อเพื่อนมึง ไม่ใช่เพื่อกูอ่ะ ฮือออ”
“เฮ้อ ลูกคิด ขอร้องนะ เลิกคิดเองเออเอง มึงกล้าถามกูขนาดนี้ทำไมไม่กล้าฟังวะ กูรับรอง
ถ้ามึงยอมฟังที่กูเล่ามึงจะไม่เสียใจเลย...... เพราะคนที่เสียใจ..มันต้องเป็นกู”

ผม.............. ไม่ค่อยเข้าใจที่ไอ้เดย์มันพูดเท่าไหร่ จนกระทั่งตอบตกลงที่จะฟังเรื่องทุกอย่างจากปากมัน
**(กลับไปย้อนอ่านเรื่องของปิงปองในตอนพิเศษที่เดย์เป็นคนเล่าไว้ได้นะคะ)

และพอมันเล่าถึงตอนที่ปิงปองตาย มันก็เริ่มร้องไห้แต่มันก็ยังเล่าไปร้องไปไม่ยอมหยุด...................
“มันตายเพราะกูพามันไปตีกับเขา ฮึก.. มันตายเพราะกูเอาแต่สร้างศัตรูจนมันต้องมารับเคราะห์แทนกู
ฮึก..มันตายเพราะกูตีกับเขาจนพามันไปหาหมอไม่ทัน ฮึกฮึกฮึก แม่กับน้องมันรอมันกลับบ้านฮึกฮึก
แต่มันก็กลับไปไม่ได้แล้ว ฮึก มันต้องตายคนเดียวที่รพ.ในขณะที่กูยังอยู่ในห้องขังฮือออ ฮึกฮึก
มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะอยู่ในความทรงจำของมึงทั้งที่มันรักมึงมากขนาดนั้น เพราะกู ฮึกฮืออฮึกฮึก”

ผมกอดไอ้เดย์แน่น ฟังมันเล่าแล้วน้ำตาคลอตามไปด้วยสงสารจับใจ ผมไม่น่าให้มันเล่าเลย
“กูไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตที่มันโคตรไร้ค่า ฮึกฮึก.. ถ้าไม่มีมึงเข้ามา”
“ไม่เอาแล้วเดย์ มึงงงง อย่าร้องงี้ดิ กูไม่อยากฟังอะไรแล้ว พอแล้ว กูเข้าใจแล้วมึงไม่ต้องเล่าแล้วเดย์”
“ทีนี้มึงรู้รึยังว่ามึงเป็นคนฉุดกูขึ้นมา กูรักมึงแค่ไหน มึงจินตนาการไม่ออกหรอกไอ้ลูก”

ผมเช็ดน้ำตาให้ไอ้เดย์มันก็จับมือผมไปจูบอย่างอ่อนโยน
“ที่กูตอบแม่ปิงปองไปอย่างนั้น เพราะถ้าไอ้ปิงไม่แอบชอบมึงกูคงไม่ได้รู้จักมึง
และคงไม่รู้จักว่าความรักมันเป็นยังไง”

“เดย์ ขอโทษนะ ไม่ร้องดิพอแล้วววว พอแล้วเดย์ ฮือออ กูร้องแล้วนะ ฮือออ”
ผมมันแย่จริงๆที่สะกิดแผลในใจไอ้เดย์ ได้แต่กอดมันแล้วก็บอกว่าอย่าร้องเลยนะเดย์
กลายเป็นว่าเรากอดกันร้องไห้อยู่นานเลยครับกว่าจะสงบได้

สามปีผ่านมาเดย์ไม่ได้ลืมเรื่องปิงปองเลยแม้แต่นิดเดียว ต่อให้คนเป็นสิบเป็นร้อยคนหรือต่อให้
ปิงปองเองมาบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดเดย์ไม่ใช่เพราะเดย์ที่ทำให้เพื่อนที่รักที่สุดต้องตาย
แต่เดย์ก็หนีความจริงในใจไม่พ้นว่ามันก็เป็นเพราะตัวเอง เดย์เสียใจแค่ไหนผมเข้าใจแล้ว
ตอนนี้เดย์เลือกที่จะเดินต่อไป ใช้ชีวิตต่อไป ยิ้มและหัวเราะได้ในทุกวันเพราะมันมีความรัก..

มันบอกว่า ผมเป็นคนสอนให้มันรู้จักรักตัวเอง และสอนให้มันรักคนอื่นด้วย
ผมรู้สึกดีกับตรงนี้นะ และดีใจที่มันเลือกผมด้วยตัวมันเอง

คืนนี้ผมเลยให้เดย์มันนอนค้างที่บ้านผม เดย์นอนกอดผมจนรู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจเลยครับ
ไอ้เดย์บ่นว่าถ้าไอ้ปิงยังอยู่ไม่รู้มันต้องแย่งกันจีบผมรึเปล่า ผมคงชอบไอ้ปิงแน่ๆคงไม่ชอบมัน
เพราะมันมีดีแค่หล่ออย่างเดียว ทำเอาผมอดขำไอ้บ้านี่ไม่ได้ “มึงนี่โคตรมั่นหน้าเลยนะเชี่ยเดย์555”
“เอ๊าแล้วไม่จริงเหรอ” พูดแล้วมันก็ยิ้มนิดๆนอนมองหน้ามองตาผมอยู่อย่างนั้น.. หล่อโว้ยยยยยยย

“มึงไม่ต้องมาหว่านเสน่ห์กูเลย///////// กูจะนอนแล่ว”
“เดี๋ยวดิอย่าเพิ่งนอน กูลืม กูยังมีดีอีกอย่าง”
“อะไร”
ไอ้หอกนี่ไม่พูดครับ มันยิ้มเจ้าเล่ห์ทำมองต่ำไปที่ท่อนล่างตัวเอง
“พ่องมึงเดย์”
“พ่อกูหลับไปแล้วป่านนี้ หลับปุ๋ย อย่าไปรบกวนเขา แล้วก็ไม่ต้องลากแม่กูมาล่ะ55”
“.......เดย์”
“หื้ม”
“กูยัง..มีเรื่องให้คิดอีกว่ะ”
“อะไร”
“แม่กูอ่ะ”
“จ๋าทำไม”
“มึงว่า...........จ๋าจะรู้เรื่องเรารึเปล่าวะ”
“ไม่ม้าง”
“แต่ อย่างแม่ปิงปองอ่ะ เขาก็รู้ว่าปิงปองเป็นอะไรแต่ก็ทำเป็นไม่รู้ใช่มั้ย”
“..............” ไอ้เดย์กรอกตาคิดเลยครับ
ผมจับมือมันแล้วขยับเข้าไปกอดมันแน่นขึ้น “กูกำลังทำให้แม่เป็นทุกข์อยู่รึเปล่าวะเดย์”
“ลูกคิด..”
“กูไม่กล้าถามแม่ว่ะเดย์ ทำยังไงดี”
“........เอางี้ เดี๋ยวกูหาทางพิสูจน์เอง”
“ยังไงอ่ะมึง”
“คิดก่อนดิ”
“โธ่เอ๊ย”

tsktonight…

*** ตื๊ดๆๆขอบคุณที่อ่านกันนะจ๊ะ T T

ถึงคุณ อาณาจักรแห่งเรา -- ดราม่าที่ไหนนนนนนน นี่ฟิคตล๊กกกก555

Create Date : 06 ตุลาคม 2560

Last Update : 6 ตุลาคม 2560 1:13:42 น.

6 comments

Counter : 1029 Pageviews.

โอ๊ะโอ...น้ำตาท่วมแล้วครับ

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 9 ตุลาคม 2560 เวลา:10:07:07 น.

รอตอนต่อไปครับ...

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 21 ตุลาคม 2560 เวลา:23:20:35 น.

น่ากลัวต้องทำเป็นลืม ๆ แล้วค่อยเข้ามาอ่านใหม่จริง ๆ แฮะ

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 31 ตุลาคม 2560 เวลา:18:42:41 น.

อ้าววววว. อัพมาหลายตอนแล้วววว
พึ่งเห็นนนนน. มาม่าถ้วยนี้หมดเร็วมาก ถถถถถถถ ยังไม่ทันจะซดน้ำพระนางจีบกันแล้ว สะใจตอนเดย์สารภาพเรื่องหวยมาก5555555555 ปลาหม้อตายเพราะปากฉันใด อิเดย์ตายเพราะปากตัวเองฉันนั้น

โดย: smilesmiletem IP: 171.6.242.204 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2560 เวลา:17:01:19 น.

มาปูเสื่อนอนรอ...กลิ้งรอ...ด้วยใจจดจ่อฮะ

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 11 พฤศจิกายน 2560 เวลา:18:46:30 น.

อร๊ายยยยย!!! อย่าเพิ่งดองข้ามปีน้าาาาา

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 31 ธันวาคม 2560 เวลา:10:53:15 น.