มันก็ถอยไปยืนล้อมไอ้เดย์ไว้เหมือนกันหนี ไอ้ไลค์ตะโกนบอกไอ้เดย์ “จนกว่าจะไม่เหลือใครยืนอยู่ต่อหน้า
มึงก็สู้ไปเถอะ แต่ถ้าไม่ไหวก็บอกว่ายอมแพ้แค่คำเดียว มึงก็ไปได้เลย รับรองได้ว่าไม่มีใครตามไปแน่
โดยเฉพาะ...คนที่กูกำลังกอดอยู่นี่!”

ไอ้ไลค์พูดจบมันก็เอาคางมาเกยที่ไหล่ผม ปากมันใกล้หน้าผมเกินจนต้องย่นคอหนี ผมคิดว่าเดย์คงเจ็บใจมาก
มันจ้องไอ้ไลค์เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแล้วชี้หน้าตะคอกลั่น “แต่ถ้ากูรอดไปได้! รับรองกูตามมึงแน่!! ไอ่เชี่ย!!!”
ผมฟังแล้วได้แต่กลืนน้ำลายเสียวสันหลัง โคตรจะหวั่นใจ....ท่าทางไอ้เดย์เหมือนอยากจะฆ่าไอ้ไลค์ซะเดี๋ยวนี้


“เดย์! มึงระวัง!!!”
ผมแผดเสียงด้วยความตกใจ จู่ๆคนที่จะสู้กับไอ้เดย์ก็เดินวกไปเตะเข้าชายโครงมันแบบไม่บอกไม่กล่าว
เดย์โดนเข้าไปเต็มรัก อาศัยทีเผลอกันนี่หว่า! -*-

ไอ้เดย์เสียหลักเซไปจนหลังชนกับคนที่ยืนกั้นเป็นกำแพง เดย์โดนผลักให้กลับไปหน้าแทบทิ่ม มันหันไปมอง
ไอ้คนที่ผลักอย่างไม่พอใจ แต่ในตอนนั้นมีตีนใครไม่รู้ยื่นมาถีบมันอีก ไอ้เดย์หมุนไปหมุนมาพอมันจะต่อย
ก็โดนคนโน้นผลักโดนคนนี้ถีบซะรอบวง มันเลยตั้งหลักไม่เซไปโดนตีนใครอีกแล้วยกมือชี้หน้ากราด
“พวกมึงจะหมาหมู่กะกูให้ได้ใช่มั้ย!!!”

ผมกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ จ้องหน้าไอ้ไลค์มันก็ทำยักไหล่ “ลูกคิดก็ได้ยิน เราสั่งแล้ว ไอ้พวกนั้นมันก็สู้ทีละคนไง
ผลัดกันถีบ เรายังไม่เห็นมีใครรุมไอ้คนเก่งของนายเลยนะ55”
สิ่งที่มันพูดออกมาทำไมถึงน่าโมโหขนาดนี้นะ หันไปมองหาเดย์ที่อยู่ท่ามกลางศัตรูตั้งมาก เดย์จะทำยังไง..

“มึงต้องสู้นะเดย์!! มึงเก่งอยู่แล้ว คนเก่งของกู! อย่าเป็นอะไรนะเว้ย! กูรักมึงนะ!!!” ผมแหกปากตะโกนบอกเดย์
ไม่สนใจหรอกว่าไอ้ไลค์มันกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ รู้แต่ว่ามันกอดผมแน่นขึ้นอีกจนเจ็บไปหมด

“กูสู้แน่! กูไม่ยอมแพ้พวกเชี่ยนี่หรอกไอ้ลูก! มึงรอกูนะ!! แป๊บเดียว!” เดย์ตะโกนตอบผม
ผมพยักหน้ากลั้นไว้ไม่ร้องแต่ไอ้ไลค์ท่าจะไม่สบอารมณ์ “โธ่เอ๊ยไอ้ขี้คุย! แป๊บเดียวเหรอ...หึ..ทนได้ก็ลองดู!”
ไอ่สัดนี่เขาก็เล่นเป็นตัวร้ายในละครอยู่ได้แม่งงงง


“มึงดูหนังมากไปรึเปล่ากูก็ไม่รู้นะไอ้ลูกคุณหนู แต่กูจะบอกมึงให้เอาบุญ กู! ดิลวิล! ดูปากกูนะคร้าบบบบ!
กูไม่ใช่ไอร่อนแมนไอ่สัด! ไม่มีใครเขาโง่มาคนเดียวหรอกไอ่ควาย!” สิ้นเสียง เดย์ก็ให้สัญญาณมือ
มันชูมือขึ้นสูงทั้งสองข้างแล้วเหวี่ยงลงแรงๆ ไอ้พวกรอบตัวมันพากันตกใจ ขนาดผมยังเหวอเลย
ไม่ต้องพูดถึงไอ้ไลค์ครับแม่งอ้าปากหวอ

เสียงมอเตอร์ไซค์บิดแผดดังขู่มาเป็นกลุ่มใหญ่ราวยี่สิบกว่าคัน ไฟหน้ารถสาดมาสว่างจนผมต้องหยีตามอง
แต่ไอ้พวกที่จะสู้กับเดย์ต่างคนก็ต่างเบิกตาโต มองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก พวกมันล้อมไอ้เดย์
แต่พวกไอ้เดย์ขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมพวกมันอีกต่อหนึ่ง ทุกคันมีคนซ้อนท้ายมา ปริมาณคนมากกว่าลูกน้องไอ้ไลค์
สองถึงสามเท่าเห็นจะได้ ผมเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างดีใจ

“บ้าเอ๊ย!||||||||” ได้ยินไอ้ไลค์พึมพำเจ็บใจ มันผละจากผมรีบมุดไปนั่งที่คนขับสตาร์ทเครื่อง เล่นเอาผมตาโต
หันไปตะโกนเรียกเดย์ก่อนที่กระจกหน้าต่างรถจะเลื่อนขึ้นปิดสนิท “เดย์! เดย์! เดย์! เดย์!”

เดย์มันเห็นว่าไอ้ไลค์จะออกรถก็รีบไล่ให้พรรคพวกมันขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมรถไว้ ไอ้ไลค์เบรกแทบไม่ทัน
ดีที่มันไม่บ้าขับชนใคร ผมเกาะหน้าต่างรถมองไปข้างนอกเห็นไอ้เดย์ขอประแจอันใหญ่จากใต้เบาะรถของเพื่อน
มันวิ่งมาถึงรถไอ้ไลค์ก็โบกมือไล่ให้ผมหนีไปให้ห่างประตู ผมรีบถอยกรูดไปจนหลังติดกับประตูอีกข้าง
ไอ้ไลค์หันมาเห็นไอ้เดย์เงื้อมือที่ถือประแจขึ้นจะฟาดใส่กระจกรถมันก็ตกใจ รีบกดลดกระจกลงแต่ไม่ทัน
โดนไอ้เดย์ทุบแตกไปก่อนจะเลื่อนลง “ไอ้บ้าเอ๊ย!!!|||||||*|| กระจกรถกู!” ไอ้ไลค์โอดครวญหน้าซีด

ไอ้เดย์ยังถือประแจชี้หน้าไอ้ไลค์ขู่ให้เปิดประตู ไม่อย่างนั้นมันกับเพื่อนจะช่วยกันพังรถไอ้ไลค์ทั้งคัน
พวกที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาล้อมรถไอ้ไลค์พากันถีบบ้างเคาะบ้างไปรอบรถ ผมเห็นไอ้ไลค์สีหน้าไม่ดี
แต่ก็ไม่ยอมเปิดประตู เลยสัญญากับมัน “ไลค์! เปิดประตูรถเถอะ กูจะช่วยพูดกับเดย์ ไม่ให้ใครรุมมึงหรอก”

“งั้นลูกคิดก็บอกให้พวกมันกลับไปให้หมดก่อนสิ!”
“แล้วทีพวกมึงล่ะ!”
ผมกับไอ้ไลค์จ้องหน้ากัน ผมไม่ยอมให้ไอ้เดย์เสียเปรียบหรอก เดย์ทุบประตูรถไอ้ไลค์แรงๆหลายที
มันบอกให้ผมปีนออกทางหน้าต่าง แต่กระจกที่แตกจะทำผมได้แผล เดย์เลยถอดเสื้อนักเรียนมันมาปัดเศษกระจก
แต่พอผมจะยกขาปีน ไอ้ไลค์ก็รีบพูด “เปิดประตูสิ!” ผมหันไปมองหน้ามัน... ไลค์ทำหน้าเศร้ามากแล้วไม่มองผม
ไอ้เดย์ลองกระชากประตูรถดูปรากฏว่าเปิดได้แล้ว ผมรีบออกไปหาเดย์ แต่แล้วผมก็เห็นข้างหลังไอ้เดย์

ตอนนั้นรู้สึกว่าพวกลูกน้องไอ้ไลค์ที่จ้างมาพยายามจะวิ่งหนีไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง แต่พวกเพื่อนไอ้เดย์
ที่ตามมาทีหลังเข้าขวางไว้ ก็เลยเกิดการตะลุมบอนต่อยกันนัว ผมออกมานอกรถไอ้ไลค์ได้ก็รีบบอกเดย์
ให้ห้ามเพื่อน เพราะพวกนั้นมันก็แค่คนที่ถูกจ้างมาทำงานให้ ไม่ใช่เพื่อนไอ้ไลค์ด้วยซ้ำ ตกลงกันได้ก็เลยปล่อยไป

พอเห็นว่าเหลือแค่ไอ้ไลค์คนเดียว เพื่อนไอ้เดย์ก็พากันกลับไปกว่าครึ่ง แต่ไอ้เดย์บอกว่ามันจัดการได้เลยบอกให้
ที่เหลือกลับไปด้วยให้หมด “ขอบใจเว้ยเพื่อน พี่แจ็คขอบคุณมากพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปเลี้ยงเหล้าที่ซุ้ม!”
ไอ้ไลค์ที่ยืนรออยู่นอกรถมีสีหน้าดีขึ้น อย่างน้อยมันคงเบาใจว่าจะไม่โดนรุมสกรัม พอกลุ่มแว้นซ์กลับไปหมด
ผมก็วิ่งเข้าไปกอดไอ้เดย์จากข้างหลัง เดย์ก็หมุนตัวหันหน้ามาหา มันสวมกอดผมตอบอย่างดีใจ
“ไม่เป็นไรนะ”
“อื้ม” เดย์กอดผมแน่น ผมก็ซุกหน้ากับอกมัน

ผมกำลังซึ้งใจ จู่ๆไอ้ไลค์มันก็ขับรถออกไป มันจะหนี แต่แล้วก็มีรถยนต์ขับเข้ามาขวางหน้ารถไอ้ไลค์
เป็นรถพี่บาส! ไอ้ยู ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต พากันเปิดประตูรถลงมาขู่ไอ้ไลค์ให้จอดรถ ห้ามหนีให้ลงไปคุยให้รู้เรื่อง
ส่วนพี่บาสยังนั่งที่คนขับติดเครื่องรอ พร้อมจะตามทันทีถ้าไอ้ไลค์มันคิดหนีอีก

ผมตกใจไม่คิดว่าเพื่อนๆจะมาได้ เดย์บอกว่ามันโทรหาพวกเพื่อนเก่าที่เคยซิ่งด้วยกันให้ช่วยตามดักไอ้ไลค์อีกแรง
ไอ้ไลค์มันขึ้นทางด่วนหนีไปไอ้เดย์ก็ยิ่งโมโห ตอนที่ไอ้ยูโทรหามัน ตอนแรกมันก็ไม่รับโทรศัพท์ เพราะคิดว่า
คงเป็นผมให้โทรตามแทน ส่งข้อความอะไรหามันก็ไม่ได้เปิดอ่านเพราะกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องตามหาไอ้ไลค์
จนไอ้นุ๊กโทรหาพี่แจ็คที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม พี่แจ็คบอกไอ้เดย์อีกทีมันถึงได้รู้เรื่องผมหายไป มีคนแปลกหน้า
หลอกว่าเดย์ให้มารับแต่พลัดหลงกันกลางทางกับไอ้ยู โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด เดย์โกรธมากที่ไอ้ไลค์มายุ่งกับผมอีก
พอมันโทรนัดเดย์ก็รีบมา มันให้เพื่อนๆตามมาด้วยแต่แอบหลบรอดูเชิงไอ้ไลค์ก่อนว่าจะมาไม้ไหน

“แล้วนี่ไอ้เด็กนุ๊กนั่นมันไม่ถูกกับกลุ่มพี่แจ็คไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เกี่ยวหรอกเคลียร์กันแล้ว พี่แจ็คยังให้เบอร์มันไว้ เดือดร้อนอะไรก็โทรหาได้ โชคดีที่กูเสือกช่วยมันคราวที่แล้ว
คราวนี้มันถึงช่วยกูได้ ไม่อย่างนั้นกูคงคลั่งตายที่ดูแลมึงไม่ได้”
เดย์ดึงผมเข้าเข้าไปกอดแน่น หอมกกหูผมแรงอย่างโล่งอก

“กูขอโทษนะกูไม่ดีเอง ต่อไปนี้กูจะเชื่อมึงทุกอย่างเลยเดย์ มึงอย่าร้องไห้ดิสัด กูจะร้องด้วยนะแม่ง อึกฮึก..”
ผมรีบใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมาคลอเบ้าของเดย์
“กูไม่ได้ร้อง กูซึ้ง” มันเถียงผมยิ้มๆ ผมเลยดึงแก้มหมั่นไส้จนมันร้องโอยเบาๆดึงมือผมออกแล้วถูแก้มตัวเอง

ได้ยินเสียงตะโกนด่า เสียงปึงปังดังมาจากทางกลุ่มเพื่อนผม ไอ้ไลค์นั่งหน้าเครียดจ้องพวกนั้นอยู่ในรถ
มันไม่ยอมลง พวกเพื่อนผมก็รุมทุบรถมันอีก จะพังประตูเอาตัวมันลงมา ผมเลยพาไอ้เดย์วิ่งไปหา
บอกพวกนั้นให้หยุด ไอ้ไลค์ไม่ยอมออกจากรถแน่มันคงกลัวจะโดนซ้อม
“ไลค์เราต้องคุยกันนะ! มึงลงมาเถอะ!” ผมเคาะกระจกรถข้างคนขับ มันก็ยังไม่ยอมลงเอาแต่มองตาผมเศร้าๆ

ผมถอนใจขอให้พวกไอ้ยู ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต กลับขึ้นรถไปก่อน ไลค์มันเลยยอมเลื่อนกระจกลง ผมบอกให้มันลงมา
ไม่ต้องปิดประตูรถก็ได้ แต่ให้ลงจากรถมาตกลงกันให้เข้าใจ

“หึ..จะตกลงอะไรอีกล่ะ มันมารับแล้วก็กลับไปกับมันสิ” ไอ้ไลค์ก้าวลงรถมาก็พูดประชดประชันผมทันที
แต่ไอ้เดย์ก็ปรี่เข้าไปต่อยทันทีเหมือนกัน “เดย์! ใจเย็น!!” ผมรีบกันไอ้เดย์ไว้แต่ไอ้ไลค์กลับผลักผมออก
แล้วต่อยไอ้เดย์คืน มันก็ผลักกันจะต่อยกันอีกต่างคนต่างไม่ยอม ผมนึกโมโหขึ้นมาไม่ว่าจะห้ามยังไงก็ไม่มีใครฟัง
หันไปมองพวกเพื่อนในรถพี่บาส ไอ้พวกห่านี่อย่างกับนั่งเชียร์มวย ส่วนใหญ่ไอ้ไลค์จะโดนต่อยซะมากกว่า
นี่ถ้าไอ้เดย์ไม่ดูเหนื่อยแบบนี้ผมว่าไลค์คงเละกว่านี้ แค่นี้ก็เลือดกบปากแล้ว เหมือนคิ้วมันจะแตกด้วย
แตกเพราะโดนไอ้เดย์จับหน้ากระแทกรถรึเปล่าไม่รู้

ที่ไลค์มันทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าชอบผม อยากให้ผมคบกับมันไม่ใช่ไอ้เดย์ แต่ผมเลือกเดย์แล้ว
ไลค์มันเหมือนคนไม่ยอมรับความจริงมากกว่า...

ผมตัดสินใจก้มถอดรองเท้าทั้งสองข้าง ปาใส่ไอ้เดย์ข้าง ปาใส่ไอ้ไลค์ข้าง แล้วตะคอกเสียงดังจนพวกมันชะงักได้
“มึงจะตีกันทำไมวะ! ผลออกมายังไงกูก็เลือกมึง!(ชี้หน้าไอ้เดย์) ...เพราะกูไม่ได้รักมึง(หันไปพูดกับไอ้ไลค์)”

ทั้งสองคนดูอึ้งๆไป ผมเลยรีบผลักมันออกจากกัน ไอ้เดย์ยังจ้องไอ้ไลค์ตาขวาง แต่ไอ้ไลค์ก้มหน้าเงียบ
“มึงไม่ได้เลวจริงๆหรอกไลค์ กูรู้ อย่าทำแบบนี้เลยเว้ยมันไม่ได้จริงๆ มึงต้องเข้าใจ..”
ไอ้เดย์เถียงผมว่าไอ้ไลค์ไม่เลวตรงไหน ผมก็จุ๊ปากให้มันเงียบๆไว้ ไลค์มันเค้นหัวเราะก่อนจะซี๊ดปากเพราะเจ็บแผล
“นายจะมารู้จักเราได้ยังไง.. ในเมื่อนายไม่เคยสนใจจะมองตัวเราจริงๆ” ไลค์มันพูดเหมือนน้อยใจผมมากๆผมก็รู้

หนักใจนะที่ต้องทำร้ายจิตใจใครสักคน มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ง่ายๆสบายๆตรงไหนเลย แต่ถึงมันจะยาก
แต่ผมก็ต้องทำ “กูขอโทษ” ผมพูดแค่นี้ไอ้เดย์มันก็ว่าผมจะไปขอโทษไอ้ไลค์ทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด

“ใช่...นายไม่ต้องมาขอโทษเราหรอกลูกคิด เราผิดเองที่ช้าไป...”
“ไลค์..”
“เอาไว้เลิกกับมันเมื่อไหร่ มาหาเรานะ”
“ไลค์!”

ไอ้เดย์จะถลาเข้าไปชกหน้าไอ้ไลค์อีกสักที แต่ไม่ทันมันรีบหนีขึ้นรถบีบแตรเสียงดัง ไล่ให้รถพี่บาสถอยไป
ผมพยักหน้าบอกพี่บาสว่าโอเคแล้ว พอพี่บาสเลื่อนรถหนีไอ้ไลค์ก็ส่งยิ้มที่ดูเศร้ามากๆให้ผมก่อนจะขับรถไป


“มึงบอกว่ามันไม่เลว แล้วดูที่มันทำสิ เชี่ยนั่นมีดีอะไรห๊ะไอ้ลูก!!” ไอ้เดย์ดูโมโหชี้มือตามหลังรถไอ้ไลค์ถามผม

“กว่ามึงจะมาหากู ถ้ามันปล้ำกู กูเสร็จมันไปแล้วไม่เหลือมาถึงมึงหรอก”
ไอ้เดย์อึ้งแดกเลยครับ แต่ก็ยังเถียงว่าไอ้ไลค์ทำอย่างนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายจริง มันคิดว่าตัวเองฉลาดแต่ก็ขี้โกง
“กูก็ไม่ได้ว่ามันดีเพราะยังไงมันก็เอาเปรียบมึง แต่ ที่มันทำแบบนี้เพราะมันโมโหที่มึงแย่งกูไป มึงเข้าใจมั้ยเดย์”

ไอ้เดย์มองหน้าผมนิ่งไปสักพักแล้วพูด “ฮึ...กูไม่เห็นเข้าใจ กูเข้าใจว่ามันกวนตีนกู ดูที่มันพูดก่อนจะไปดิสัด”
ผมได้แต่เหลือกตาแล้วถอนใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะมีแต่มือใครนักก็ไม่รู้รุมขยี้หัวผม

“โฮ่! ไอ้หล่อเลือกได้5555” นี่พี่บาส
“ เป็นไงเกือบโดนฟันเหวอะแล้วไงมึง555” นี่ไอ้น็อต
“ 555มึงทำเสน่ห์ใส่มันรึเปล่าวะเชี่ยลูก” นี่ไอ้ยู
“ โอ๊ยกูจะบ้าตายผู้ชายรุมแย่งมึงเนี่ยนะ5555” นี่ไอ้มาร์ค

คือทุกคนรุมล้อมรุมล้อผมกันหมด ผมก็อายนะ โดยเฉพาะไอ้มาร์คกับไอ้น็อตที่มันคงรู้เรื่องผมกับเดย์แล้ว
ผมไปยืนหลบหลังไอ้เดย์หนีมือพวกเพื่อนๆที่เอาแต่จับผมหมุนดูว่าได้แผลมั้ยจนงงหัว แล้วถามไอ้มาร์คกับไอ้น็อต
“พวกมึงมาได้ไงวะเนี่ย/////”
ไอ้มาร์คชี้ไปทางไอ้ยู ผมมองไอ้ยู มันก็หัวเราะแหยๆบอกไม่รู้จะทำยังไง ขอโทษที่ต้องไปหาไอ้มาร์ค
พอดีไอ้น็อตอยู่ด้วย พวกมันเลยพากันไปหาไอ้นุ๊ก ตอนแรกจะให้ไอ้นุ๊กพาไปหาพวกพี่แจ็ค แต่ไอ้นุ๊กมีเบอร์พี่แจ็ค
เลยนัดกันมาเจอที่นี่ ส่วนไอ้นุ๊กแม่มันไม่ให้มา ไอ้มาร์คเลยสัญญาว่าจะรีบโทรบอกมันทันทีที่เจอตัวผม

“น่าแปลกนะมันดูเป็นห่วงมึงมากเลย ไอ้นุ๊กนั่นน่ะ” ยูแอบบอกผม ผมก็นึกแปลกใจ
พอไอ้มาร์คโทรหาไอ้นุ๊ก ผมเลยขอคุยด้วยเพื่อขอบใจมัน

“พี่ลูกคิดไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ! พี่เดย์ช่วยพี่ทันใช่มั้ยครับ! ไม่มีใครทำอะไรพี่ใช่มั้ยครับ!!”
“ขอบใจนะนุ๊ก พี่ไม่เป็นอะไร”
“ดีจัง...เฮ้อ...ถ้าพี่เป็นอะไรนะผมไม่ยกโทษให้พี่เดย์แน่ รับปากผมจะดูแลพี่เป็นดิบดี แล้วดูสิ”
“หา!? เอ่อ......เหรอ....55พี่โอเคแล้ว ขอบใจมาก55”

ผมก็งงนะฟังมันพูด ทำไมมันถึงเป็นเดือดเป็นร้อน เป็นห่วงผมมากเหมือนสนิทกัน ผมเพิ่งเคยคุยกับมันด้วยซ้ำ
“เดย์.....มึงบอกไอ้นุ๊กด้วยเหรอว่าเป็นแฟนกับกูอ่ะ ไปบอกมันทำไม”
ไอ้เดย์ยิ้มกลบเกลื่อนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มันกอดคอผมพาไปเก็บเสื้อที่มันถอดทิ้งไว้เอามาใส่แล้วชวนกันกลับ

ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต ไอ้ยู กลับกับพี่บาส ส่วนผมซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้เดย์กลับ
คืนนี้เดย์ขี่รถช้าที่สุดเท่าที่ผมเคยซ้อนมันมา แปลกมากจนผมต้องถามมัน นึกว่ามันอยากจะรีบกลับบ้านซะอีก
“ขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำสวยๆอย่างนี้ ขี่เร็วก็ไม่โรแมนติกสิวะ////”
คำตอบของเดย์เล่นเอาผมซบหลังมันแล้วขำยันถึงบ้าน


++++++++++++++++++++++++++++

เย่!!!!!!!!!!~ สอบเสร็จปิดเทอมแล้วคร้าบบบบบบบบบ!

ปิดเทอมนี้เพื่อนๆผมมันไปเรียนพิเศษกันหมด รวมทั้งไอ้เดย์ด้วย แต่เรามีนัดติวกันที่บ้านผมทุกวัน
ผมกับไอ้เดย์ไปมาหาสู่กันไม่ได้ขาด เราเจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วเลยไม่ต้องห่วงเรื่องปิดเทอมจะเหงา
แถมเพื่อนๆยังรู้เรื่องผมกับไอ้เดย์เป็นแฟนกันแล้วเพราะไอ้มาร์คกับไอ้น็อตมันปากโป้ง ก็เหวอกันไปพักใหญ่
ไม่รู้ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เพื่อนรู้แล้วก็รับได้ไม่มีใครรังเกียจ แต่ตั้งหน้าตั้งตาแซวและแกล้งล้อผมตลอด

เช้าวันปิดเทอม ผมตื่นเช้ากว่าทุกวัน มองนาฬิกานี่ก็สิบโมงกว่าแล้ว ไอ้เดย์โทรมาบอกว่าวันนี้ยังไม่ได้ไปเรียน
เดี๋ยวจะมาหา “กูจะซื้อข้าวเข้าไป มึงจะเอาอะไรมั้ยลูก” ร้านตามสั่งที่ทำอร่อยอยู่ไกลบ้านไปหน่อย
แต่ผมชอบซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เดย์ไปกินด้วยกันบ่อย “เหรอเออก็ดีว่ะ กูอยากกินข้าวผัดปลาหมึกพอดี”
“ได้ๆข้าวผัดปลาหมึกนะครับที่รัก”
“มึงอย่าดี๊~!~/////*//จะอ้วกน่า วันนี้พ่อจ๋าจะมานะเดย์ อย่าพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยินล่ะ”
“รู้น่า~ พ่อมากี่โมงล่ะ”
“55ไม...กลัวพ่อกูป่าว”
“โธ่นี่ใครครับ! ไม่มีกลัวครับ!”
“เอ้อ เก่ง555” ผมนึกถึงเมื่อวานที่บอกมันว่าให้มาเจอพ่อ มันดูตื่นเต้นใช่ย่อย ถามนู่นนี่นั่นว่าพ่อผมเป็นยังไง

“ถ้าพ่อจ๋าหลงเดย์อีกคน ลูกคิดต้องให้รางวัลนะ”
“โห~~~คิดได้เนาะ55 /////จะเอาอะไร”
“เอามึงนั่นแหละ ให้กูเอาสักทีเหอะ!”
“ฟาย! พูดเสียงดังมีใครอยู่แถวนั้นได้ยินรึเปล่าไอ้บ้า!/////*//” ผมเขินแม่ง กรอกตามองตามแม่จ๋าที่เดินไปชงกาแฟ
ยืนตัวกลมอยู่หน้ากระติกน้ำร้อนในครัว “ก็วันนั้นมึงเสือกหลับเองทำไมล่ะ!”


วันที่มีเรื่องกับไอ้ไลค์ พอกลับมาถึงบ้านผมอาบน้ำออกมาไอ้เดย์หลับคาที่นอนเลย ผมเห็นมันเหนื่อยเลยไม่ปลุก
แต่พอมันตื่นมาก็บ่นผมว่าทำไมไม่ปลุกมัน เลยไม่ได้ทำอะไรกันสักที

เดย์ขอมาค้างกับผมบ่อย แม่จ๋าก็ไม่ได้ว่า แต่ผมกลัวที่บ้านมันจะว่าเอา เลยไม่ค่อยให้มันมานอนด้วยเท่าไหร่
แถมมันมานอนด้วยทีไรเป็นหื่นใส่ผมทุกที ครั้งแรก.......จะไม่ให้ผมกลัวก็แปลกล่ะ ยิ่งของไอ้เดย์นี่พ่อมันให้มา
เยอะเกินจำเป็นจนผมเกรงว่าจะรับไม่ไหว สารภาพก็ได้ครับว่าเกือบจะได้กันหลายครั้ง แต่ผมเจ็บก็เลยไม่ยอมมัน
ขู่จะเลิกกับมันซะงั้น เดย์ก็เลยยอมหยุด เราเลยได้ช่วยกันแค่ภายนอกเหมือนทุกครั้ง ไอ้เดย์กล่อมผมอยู่ทุกวัน
ให้ยอมเสียตัวสักที ผมก็ไม่ได้อยากเล่นตัวอะไรหรอกนะครับ ถามว่าอยากลองมั้ยก็อยากนะ แต่กลัวก็กลัว
เมื่อก่อนผมไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหา แต่พอจะเอาเข้าจริงๆผมคงต้องขอเวลาทำใจสักหน่อย มันเจ็บนี่หว่า -*-
ผลีผลามไปเกิดผมตูดฉีกตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ตายทุเรศด้วยอายเขายันชาติหน้าเลยดิ


ปิดเทอมนี้น้องๆมานอนห้องผม ไอ้เดย์รู้ก็บ่นใหญ่มันจะมาค้างกับผมก็เกะกะไอ้ตัวเล็กทั้งสอง
“น้องกูมาอยู่ด้วยมึงก็รู้นะเดย์ อย่าทำอะไรรุ่มร่ามกับกูมากไป เด็กมันเห็นจะพูดจะถามไปทั่ว”
“มึงก็ให้น้องมึงไปนอนในห้องน้ำสิ”
“มึงจะบ้าเหรอ มึงนั่นแหละไม่ต้องมาค้างเลย เตียงกูเต็มแล้ว”
“ไม่เอา.........งั้นมึงก็ให้น้องๆมึงนอนเตียงมึง ส่วนมึงก็มานอนเตียงกู กูจะนอนตบตูดมึงด้วย...ทั้งคืนเลย คึคึคึ/////”
“เชี่ย! //////*// ทะลึ่ง!! ไปซื้อข้าวเลย มาเร็วๆนะ สายป่านนี้กูยังไม่ได้กินอะไรเลยเนี่ยหิวแล้ว!”
“ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งตื่นเองไม่ใช่?”
“กูตื่นตั้งแต่ตีห้าทุกวัน!”
“โกหก”
“กูตื่นมาฉี่แล้วนอนต่อ!”
“ก็ว่างั้น เอาเหอะกูจะออกจากบ้านแล้ว เดี๋ยวเจอกันขอจูบหนักๆหอมเน้นๆเลยนะคิดถึงอ่ะ////คึคึคึ”
“ไอ้บ้าเจอหน้ากันทุกวัน///// รีบมาดิ นั่งรอเนี่ย////” อ๊าคคคค ชอบพูดเชี่ยไรไม่รู้ให้กูเขินไอ้บ้า


วางสายจากเดย์ได้พักใหญ่พ่อผมก็ขับรถมาจอดหน้าบ้าน ไอ้ตัวเล็กฝาแฝดจอมแสบทั้งสองรีบเปิดประตูรถลงมาเอง
พวกมันแข่งกันวิ่งเข้ามาหาผมที่กำลังเดินออกไปรับ “พี่ลูก! คิด! พี่ลูกคิดดดดด~~!!! เย่ๆๆๆๆๆๆ”

น้องๆเห็นหน้าผมก็รุมกอดเอวเอาหัวไถๆเหมือนลูกแมวกันใหญ่ แหม่ไม่รู้มันไปจำมาจากไหนกันอ้อนซะน่ารักเลย
“555555ว่าไงไอ้ตัวแสบ ไอ้ตัวแสบ!55” ผมดึงแก้มมันคนละที แล้วทวงว่าไหว้สวัสดีผมรึยัง พวกมันก็มองหน้ากัน
แล้วหันมายกมือไหว้ผมอย่างพร้อมเพรียง ก้มกันหัวนี่แทบจะติดพื้นบ้าน

ผมก็ขำแล้วไล่ให้ไปสวัสดีแม่จ๋าที่เดินออกมาพอดี แม่กอดหอมแก้มน้องๆคนละที
“พ่อจ๋าหวัดดีครับ”
“ไงลูก555โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะทุกครั้งที่เจอเลยเว้ย555”
ถึงพ่อจะพูดแบบนี้แต่ก็กอดผมอย่างคิดถึงแล้วขยี้หัวผมเล่นเหมือนตอนเล็กๆทุกที ผมก็ยิ้มให้พ่อ
“พ่อจ๋าแล้วแม่แพทริเซียไม่มาด้วยเหรอ” ผมชะเง้อมองไปในรถก็ว่างเปล่าไม่มีใครแล้ว
“เขาไปใต้ก่อนพ่อตั้งสามวันแล้วลูก วันนี้พ่อมาส่งน้องแล้วก็จะตามลงไปเลย อ่ะนี่เอาตังค์ไว้ใช้กับน้องนะลูก”

แม่จ๋าถามว่ากินอะไรกันมารึยัง พ่อที่เดินไปขนกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้สองเสือออกจากรถตอบว่าเด็กๆกินมาแต่เช้าแล้ว
ส่วนพ่อยังไม่ได้กินอะไรมาเลยเพราะรีบ
“ที่นี่มีแต่ข้าว แต่ไม่มีกับ ลูกคิดออกไปซื้ออะไรมาให้พ่อกับน้องๆกินไป ซื้อมาเป็นกับข้าวก็ได้ไป”
แม่จ๋ายื่นตังค์มาให้ผม แต่พ่อจ๋าโบกมือว่าไม่ต้องหรอกจะรีบไป

“ฮึ่ม! เมื่อกี้ก่อนมานี่พ่อก็แวะไปซื้อข้าวนะ ว่าจะเอามากินที่นี่แล้วเชียว นึกแล้วก็โมโห!”
“อ้าวแล้วทำไมไม่ได้ข้าวล่ะ โมโหทำไมจ๋า”
“ก็มีไอ้ห่าที่ไหนไม่รู้ พ่อสั่งข้าวไว้ แต่มันมาบอกคนขายว่ารีบมาก เขาเลยเอาข้าวพ่อให้มันไปก่อน
พ่อเลยไม่ซ้งไม่ซื้อมันแล้วขับรถมานี่เลย”
“อ้าวงั้นพ่อก็ต้องโกรธคนขายสิถึงจะถูก”
“ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นถ้าไอ้เด็กเปรตนั่นมันไม่เสือกยักคิ้วเย้ยพ่อนะ ทำหน้าตากวนบาทาผิวปากน่าถีบฉิบหาย!”
“5555นี่โมโหหิวใช่มั้ยพ่อจ๋า อยู่กินข้าวก่อนเถอะ ลูกฝากเพื่อนซื้อข้าวมาให้พอดี เดี๋ยวมันมาแล้วกินข้าวลูกก็ได้”

ผมพูดลิ้นยังไม่ทันเข้าปากไอ้เดย์ก็ขี่รถมาจอดหน้าบ้านพอดี มันหิ้วถุงข้าวกล่องมาเมียงๆมองๆรถพ่อผม
แล้วค่อยๆเดินมาหน้าเอ๋อๆ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ไอ้เดย์คงไม่คิดว่าจะเจอพ่อผมไวขนาดนี้ มันเหมือนจะรู้
ว่าผู้ชายตัวใหญ่พุงยื่นคนนี้น่าจะใช่พ่อผม ดูมันเดินมาหาผมเกร็งๆแปลกๆ
“เดย์นี่พ่อจ๋าไง” ผมบอกไอ้เดย์ก็ยกมือไหว้ “ส...ส..สวัสดีครับพ่อ.......จ๋า”

พ่อผมนั่งโซฟายกมือรับไหว้แต่ก็จ้องหน้าไอ้เดย์ที่พยายามก้มหน้าหลบตาเขม็ง...
แม่จ๋าเห็นพ่อมองใหญ่ก็พูดแนะนำไอ้เดย์แทนผมให้พ่อรู้จัก “พี่นี่เพื่อนลูก เดย์เป็นเด็กน่ารักนะ เรียนก็เก่ง นิสัยก็ดี”
แม่จ๋าเล่นอวยไอ้เดย์ซะผมเขินแทน แต่พ่อจ๋าก็ยังเอาแต่ทำหน้าดุขมวดคิ้วจ้องหน้ามันแล้วจู่ๆพ่อก็ลุกยืนพรวด!!!

“ไอ้ห่านี่แหละ! ที่มันแย่งข้าวพ่อ!!!”

ห๊ะ!?||||||| เดี๋ยวนะนี่ผมหูไม่ฝาดไปใช่มั้ยครับ..............ตกใจหันควับไปมองหน้าไอ้เดย์ที่ยิ้มแหย......เชี่ย!
“นี่ไงพ่อสั่งข้าวกระเพราเป็ด! ไม่เชื่อเปิดข้าวกล่องมันดูเล้ย!!!พ่อเห็นกับตา อีกสองกล่องเป็นข้าวผัดหมึกนี่ๆๆ”
ผมรีบกระซิบถามไอ้เดย์ “จริงรึเปล่าเดย์!”

“ข้าวผัดปลาหมึกของมึง กูซื้อมาเผื่อจ๋าด้วย ส่วนกระเพรา....เป็ด(เสียงเบาม๊ากกก) แหะๆๆ ของกูเอง”
มันซุบซิบบอกผม เวรเอ๊ยเสือกหิ้วหลักฐานมาขนาดนี้

"มึงได้ข้าวแล้วทำไมมาหลังพ่อวะ"

"พี่ดรีมฝากซื้อขนม เอาเข้าไปให้ก่อนอ่ะดิ กูก็รีบมากลัวมึงหิวอ่ะ ใครจะไปรู้ว่าตาลุง เอ๊ยคนนี้เป็นพ่อมึง" 

"แล้วมึงไม่เห็นน้องกูเหรอ"  ผมพยักเพยิดหน้าไปทางซีน่อนกับซีโน่ 

"ไม่เห็นว่ะ สงสัยอยู่ในรถมั้ง กูเจอแต่ลุงนี่ เอ๊ย พ่อมึงอ่ะ"

พ่อจ๋าจ้องหน้าไอ้เดย์แบบไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย ยังดีที่แม่จ๋าบอกให้ใจเย็นๆเด็กมันไม่ได้ตั้งใจหรอก พ่อคิดมากเอง
โถคุณนายลูกเกดเขาก็รักของเขาเนาะ ผมยืนตบหน้าผากตัวเองเลยครับ ช่างเริ่มต้นได้ดีอะไรอย่างนี้หนอ
ซีน่อนกับซีโน่ก็เงยมองหน้าไอ้เดย์กันตาแป๋ว แล้วก็มันก็ซุบซิบกันเป็นภาษาอังกฤษ ผมเดาว่ามันต้องเม้าท์กันแหง
ว่าพี่คนนี้จริงๆแหละที่แกล้งพ่อมัน

ไอ้เดย์ยืนเกาหัวเกรียนของมันแล้วได้แต่พยายามฉีกยิ้มหวานให้พ่อผมแบบเกร็งๆ............... ทันมั้ยวะเนี่ย|||||||







tsktonight…

*** คิดถึงทุกคนนะคะ ตอนนี้แต่งยากอ่ะ55 ขอกำลังใจแฟนๆช่วยลุ้นให้เดย์ด้วยนะคะ555
ปล. วิดีใจที่มีคนรออ่านกันนะคะ^^

ถึงคุณeiei----------- น้องลูกนี่เขามาสายเคะตัวจริงเลยค่ะ555 วิขอโทษนะมาช้าตลอด ไม่ค่อยมีเวลาแต่ใจรักนะจ๊ะ

ถึงคุณอาณาจักรแห่งเรา------- เป็นคนเดียวที่พูดเรื่องน้องยูแถมเดาถูกซะด้วย55 อ่านหลังไมค์แล้วนะคะปรึกษาอะไรเรื่องนิยายถ้าช่วยได้ก็ดีใจนะจ๊ะ

ถึงคุณ SmileSmileTem-------555 ไม่ต้องถึงกับแย่งกันหรอกค่ะวิอยากได้สักคนแบบไลค์หรือเดย์ก็ได้หมดล่ะ555