Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 12 ไม่ขำ...(yaoi)

ตอนที่ 12 ไม่ขำ...(yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)

…….. กลุ่มคู่อริผมกำลังเดินมาทางนี้ และไอ้เดย์ก็เห็นแล้ว

“เดย์!” ผมสะดุ้งเรียกเดย์ รีบคว้าไหล่มันฉุดดึงมันไว้ไม่ให้มันเดินเข้าใส่เขา มันก็หันมามองหน้าผมแบบขัดใจมาก
ผมเลยเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโค้กคว้าจับมือมันไว้ เดย์ก้มมองมือผมที่จับมือมันแล้วเงยหน้ามองตาผม

ผมส่ายหน้าบอกมันว่าอย่า อย่ามีเรื่องกัน “มึงไม่แค้นมันบ้างเหรอวะลูก?” ไอ้เดย์ถามผมอย่างข้องใจ
ผมหันไปมองเห็นหน้าไอ้คนที่มันแย่งแฟนผมหัวเราะร่าเฮฮากับเพื่อนๆมัน

“เรื่องแบบนี้ กูว่าอยู่ที่คนกลาง พวกมันทำอะไรกันยังไม่เคยแคร์กูเลย ทำไมกูต้องสนมันด้วยวะ”
ผมได้แต่ถอนใจบอกไอ้เดย์ว่าผมไม่สนใจพวกมันหรอก เรื่องมันจบไปนานแล้วตรงที่แฟนเก่าผมเลือกมัน
ด้วยเหตุผลที่ว่า มันดีทุกอย่าง มันให้ทุกอย่าง มันเอาใจใส่ มันไม่เอื่อยเฉื่อย มันเหมาะสมมากกว่าคนอย่างผม...

แต่ผมกลับได้ยินทุกๆคำพูดนั้น เป็นเพียงแค่คำที่มีความหมายเดียวกันเหมือนกันหมดทุกคำ
ไม่ต้องมาบอกว่ารักเขามากกว่าหรอกครับ มันก็แค่ .. มึงไม่ได้รักกู .... คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้..มันเห็นแก่ตัว
ผู้หญิงคนนั้นผมไม่เคยอยากได้คืน..

กลุ่มพวกมันกำลังจะเดินมาสวนทางกับพวกผมครับ พวกมันสังเกตเห็นผมสองคนแล้วซุบซิบสะกิดเรียกกันใหญ่
ไอ้ไลค์หน้าเจือนๆมองมาทางผม มันทำหน้าลำบากใจเหมือนอยากจะพูดอะไรกับผม แต่ผมเมินมันครับไม่สนใจ

จังหวะที่เราเดินสวนกัน ไอ้คนที่มันแย่งแฟนผมเค้นเสียงหัวเราะเหมือนมีเรื่องให้ขำมาก
แต่มันไม่ได้คุยอะไรกับเพื่อนมันหรอก มันแค่หันมาเห็นหน้าผมเท่านั้นเอง.... กวนตีนกันชัดๆสัดเอ๊ย!

ผมเม้มปากแน่น บีบมือไอ้เดย์แรงอย่างลืมตัวจนมันหันมามองหน้าผม
ตอนนั้นเองมีเสียงกระซิบที่ดังเกินไปมาเข้าหู “เฮ้ยแม่งจับมือกันด้วยว่ะ คิกๆๆ แม่งทุเรศว่ะไอ้อ่อนเอ๊ย5555”
แต่ผมว่ามันพลาดนะ คือมึงกระซิบดังตั้งใจให้กูได้ยินยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เดย์มันดันได้ยินด้วยนี่สิ

“ไอ่สัด!!!! หัวเราะเชี่ยไรวะ!!! พ่องตายเหรอ!!!” เร็วกว่าแสงครับ! พ่อแม่พี่น้อง!!
เชี่ยเดย์ปล่อยมือผมปาแก้วโค้กทิ้ง กระโจนพรวดไปกระชากคอเสื้อไอ้คนแย่งแฟนผมที่มันปากดี

ไอ้หมอนั่นตกใจจนตาเหลือก เพื่อนพวกมันก็ตกใจตั้งสติไม่ทัน ถึงทันผมว่าก็ไม่น่ามีใครไวเท่าไอ้เดย์
ไอ้เดย์มันคว้าได้มันลากออกนอกวงเลย หนีทั้งผมทั้งเพื่อนไอ่คนนั้น ผู้คนรอบข้างตกใจถอยหนี
หูตาแหกกันหมด มีคนร้องกรี๊ดด้วยตอนที่ไอ้เดย์เงื้อมือขึ้น มันต่อยคว่ำแน่ ผมรีบตะคอกยกมือขึ้นห้าม

“เดย์!!!! อย่า!”

เพื่อนไอ้คนปากหมานั่นยังมัวแต่ยืนตะลึงหน้าซีดกันอยู่ เหมือนพวกมันจะเป็นเด็กเรียนกันมากกว่าที่ผมคิด ดูป้อแป้
ไม่กล้าสู้แม้แต่สายตาโหดๆของไอ้เดย์ จะมีก็แต่ไอ้ไลค์ที่กล้าวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนมัน
ด้วยการพยายามกระชากตัวไอ้เดย์ออก แต่ไอ้เดย์สนซะที่ไหนล่ะครับ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่กล้าต่อย
เดย์มันเลยหันมาคว้าคอเสื้อไอ้ไลค์ที่เข้าขวางแล้วจะต่อยมันแทน
เกือบโดนอยู่แล้วแต่ดันมีเสียงนกหวีดจากยามดังมาซะก่อน เราทุกคนต่างหันไป เห็นยามวิ่งมาทางนี้สองคนครับ

ผมตกใจเรียกไอ้เดย์ “เดย์!!! เผ่นเร็วเชี่ย!” เดย์ผละไปจากไอ้ไลค์ ผลักไอ้ไลค์จนเซแท่ดๆๆ
เอาหลังไปกระแทกกับซุ้มดอกไม้หน้าบูธหนังสือข้างๆ ผมกำลังตั้งท่าจะโกยแน่บก็ต้องชะงัก
เพราะไอ้เดย์รีบเข้ามาจับมือผม ดึงผมให้อยู่กับที่ งงชิหายเลยครับ “กูยังไม่ได้ทำเชี่ยไรเลย หนีทำไมวะ!จริงม๊ะ!!!”

ไอ้เดย์พูดเสียงดังฟังชัดราวกับเป็นการข่มขู่ไอ้พวกนั้น ไอ้คำหลังนี่มันหันหน้าไปพูดเน้นกับไอ้คนที่แย่งแฟนผม
หมอนั่นเข่าอ่อนนั่งหน้าซีดอยู่ที่พื้น กลืนน้ำลายลงคอก่อนรีบพยักหน้ารัวด้วยสีหน้าหวาดๆให้ไอ้เดย์ที่เดินไปใกล้
ยิ้มเย็นๆใส่ แล้วรู้สึกมันจะแกล้งเหยียบมือเขาด้วยนะก่อนเดินกลับมากอดคอผมไว้ (โอ๊ะไอ้นี่..หน่อยนึงก็เอา)

ถึงแม้หน้าไอ้เดย์จะยิ้มเหยียดๆทำหน้ากวนตีนท้าทายพวกนั้นเหมือนสบายอารมณ์มัน...แต่ผมรู้สึกได้ครับ
ว่ามือข้างที่มันกอดคอผมกำหมัดแน่นจนสั่น......... ผมเลยยกมือไปกำเสื้อที่กลางหลังมันไว้ สลับกับลูบหลังมันบ้าง
ตบหลังมันเบาๆบ้าง เดย์เหลือบมองผม ผมเลยส่งยิ้มมุมปากให้มันนิดๆ ดีแล้วที่ไอ้พวกนี้ไม่สู้หรือท้าทายไอ้เดย์ต่อ
เพราะผมไม่อยากจะคิดสภาพใครหลังจากนั้นเลย

พวกเพื่อนไอ้ตัวเก่งแต่ปากรีบเข้ามาช่วยดึงตัวเพื่อนมันให้ลุกขึ้นยืน ไอ้พวกนั้นแหยงๆไอ้เดย์กันหมด
ขี้ขลาดกันชะมัดทั้งที่พวกมันมากันตั้งห้าคน ฝ่ายเรามีแค่ไอ้เดย์ที่น่ากลัวกับผมที่ดูไม่น่าต่อยใครทัน
(ด่าตัวเองทำไมนิเรา?)
อยากบอกว่าไอ้คนที่มันแย่งแฟนผมเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนมันด้วยนะครับ แต่ตัวมันเล็กกว่าไอ้เดย์
อย่างว่าแหละครับพวกคุณหนูนิสัยเลวอย่างพวกมัน จะมาสู้อะไรไอ้บ้าขาโหด ที่เซียนเรื่องยกพวกตีกัน
ไม่เว้นแต่ละวันจนติดเข้ากระแสเลือดอย่างไอ้เดย์ได้ ตอนนี้ไอ้เดย์มันยังรู้จักยับยั้งชั่งใจบ้างแล้ว
เพราะมันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ด้วยตัวของมันเอง (ผมนับถือมันนะข้อนี้)
แต่ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นมันสมัยก่อน ไอ้อ่อนพวกนี้จะเละแค่ไหน

เชี่ยเดย์เห็นยามแหวกผู้คนเข้ามา มันก็รีบชี้หน้าไอ้คนที่แย่งแฟนผมเป็นการส่งท้าย
พูดตาขวางใส่ให้ไอ้หมอนั่นหน้ายิ่งซีดยิ่งกว่าซีด

“มึงจำไว้! อย่าเสือกหัวเราะให้กูเห็นอีกไม่ว่าที่ไหนไอ่สัด! แม่งทุเรศลูกนัยน์ตากู! ไอ้ฟันบาน!!!”

“พรืดดดดด..555555555555555555”

คนโดนด่าก็หน้าซีดไป แต่ผมนี่กลั้นเสียงหัวเราะตัวเองไม่อยู่จริงๆครับ ...ดูไอ่เชี่ยเดย์มันด่าดิ
หมอนั่นฟันมันซี่ใหญ่แล้วก็ดูเยอะๆรกๆน่ะครับ มันจะไม่น่าเกลียดอะไรเลยถ้าไอ้เดย์มันไม่ด่าแบบนี้
ก็พอคิดตามคำด่ามัน ไอ้เชี่ยนั่นฟันแม่งบานเต็มปากจริงๆ555 ผมขำจนยามที่เข้ามาดูเหตุการณ์ยืนงงมองผม

เรื่องเคลียร์ตรงที่พวกเราและพวกมันพูดตรงกันว่าไม่มีอะไรครับ...
ข้าวของไม่เสียหาย แค่เหมือนมาเกะกะระรานวุ่นวายกันหน้าร้านค้าแถวนั้น ยามแค่ตักเตือน
เพราะยังไม่มีใครชกต่อยกัน ไม่มีใครบาดเจ็บ …แต่ผมว่าคงมีคนเจ็บใจ ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่ผมอีกแล้ว(555)

………………….. พวกเรากลับไปเล่าให้ไอ้พวกเพื่อนบ้าทั้งหลายและพวกรุ่นพี่ฟัง
พวกมันตื่นเต้นถามนู่นนี่กันใหญ่ รุมด่าไอ้เดย์ว่าเป็นหมาบ้าไปที่ไหนก็ได้แต่เรื่อง โดยเฉพาะไอ้มาร์คกับไอ้น็อต
สองคนนี้เป็นเพื่อนกับไอ้เดย์ตั้งแต่ตอนม.ต้น รู้ประวัติไอ้เดย์ดี บ่นไอ้เดย์ยกใหญ่ว่าเกือบจะทำเรื่องให้พวกพี่ๆในวง
เดือดร้อนเพราะก่อเรื่องในมหาวิทยาลัยเขา สันดานมันเปลี่ยนยากจริงๆขออย่างเดียวอย่าให้กลับไปนรกแตก
เหมือนเมื่อสองปีก่อนนั้นก็พอ......... ผมว่าอันที่จริง ที่ผ่านมาก็ถือว่าเดย์มันทำได้ดีนะเว้นแต่ว่าจะมีอะไรไปยั่วมัน

แล้วพวกมันก็ว่าดีนะที่ตอนนี้มีผมอยู่ด้วย... เพราะไอ้เดย์มันไม่เคยยอมฟังใครมาก่อนเลยจริงๆ
พวกมันทำหน้าภาคภูมิใจราวกับผมเป็นของดีหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ผมว่าเค้าลางความวุ่นวายฉิบหาย
เริ่มปกคลุมกบาลผมแล้ว ต่อไปมีหวังไอ่เวรพวกนี่แม่งต้องตามผมมาเสียสละเพื่อชาติอีกเป็นแน่แท้ไม่ต้องสงสัย
(เดย์เอ๋ย มึงอย่ารบกับใครอีกเลยนะกูขอร้อง อยากร้องไห้ว่ะครับ T T )

แต่ก็ไม่ใช่ว่าไอ้เดย์จะโดนหาว่าบ้าขนานแท้แค่อย่างเดียว เพื่อนๆพากันตบหัวแล้วลูบหลัง
เอ๊ะหรือความจริงมันตบซ้ำไม่รู้ ไอ่พวกป๋าหมากแม่งพากันชมว่า เก่งมากที่ดูแลเมียตัวเองได้..........

ไอ่สัด!//////*// ผมด่าพวกมันจนระอาแล้วครับไอ้พวกเห็บเกาะตูดหมาเอ๊ย!

แล้วพวกเราก็ออกไปเดินเที่ยวให้รอบมหาลัยกันอีกยก เอาจริงๆไม่รู้มันรอบจริงมั้ยเพราะมันกว้างมากอ่ะครับ
งานนี้สนุกดีครับ ถ้าไม่ติดที่ต้องมาเจอไอ้พวกห่าเหวนั่นจะดีกว่านี้เยอะ แต่ผมก็ไม่ได้เจอพวกนั้นอีก

เดินผ่านไปทางร้านขายไอติมป้ายสีชมพูเด่นๆตามที่เข้าใจและจำได้ว่า น่าจะเป็นร้านที่พี่ชายไอ้ไลค์มันขาย
อยู่กับเพื่อนๆ ก็ไม่เจอใครในหมู่ไอ้พวกนั้นเลยสักคน

ไอ้กีต้าร์มันก็คิดแผนแกล้งเข้าไปซื้อไอติมให้แอ๋มแล้วทำทีเป็นถามหาไอ้ไลค์ หลอกพี่มันว่าเป็นเพื่อนกัน
เห็นเขาว่าพวกมันยกโขยงกลับกันไปหมดแล้ว คงหลังจากที่โดนไอ้บ้าเดย์แผลงฤทธิ์ไป
แหม่...ก็นะ.. ลักษณะคุณชายเชี่ยเดย์เขาเหมือนคนที่พร้อมจะพาพวกกลับมารุมกระทืบซ้ำได้ทุกเวลานี่ครับ

ไอ้ซีนท้วงว่าถ้าให้พวกมันไปด้วยแต่แรก ไอ้พวกนั้นคงไม่กล้าหยามหน้าผมเพราะเห็นคนของเราเยอะกว่า
ผิดที่ไอ้เดย์แหละ แล้วตอนไปมาขัดขามันทำไม

เดย์มันทำหน้านิ่งก่อนทำท่าบิดขี้เกียจ พูดว่าเห็นคนเยอะๆแล้วเหนื่อยอยากกลับบ้าน.......เออ...มันเปลี่ยนเรื่องเฉย

ก่อนกลับพี่อ๊อฟเป็นตัวตั้งตัวตี บอกทุกคนให้ได้เฮว่าเดี๋ยวอีกสองวันได้เงินค่าแสดงแล้ว จะพาไปเลี้ยงเสต็กเฮาส์นะ

เย่!

**************************************

มืดแล้วระหว่างทางกลับบ้านครับ เราแยกย้ายกันกลับ ผมกับไอ้เดย์กลับทางเดียวกันอยู่สองคน บนรถแท็กซี่
เรายังพูดกันเรื่องไอ้คนที่แย่งแฟนผมไปนั่นแล้วขำ ตลกไม่หาย คุยเรื่องอื่นก็วกมาเข้าเรื่องนี้ทุกที กลายเป็นว่า
ผมมองว่ามันเป็นเรื่องตลกสำหรับผมไปแล้ว

“555มึงแม่งหน้าสิ่วหน้าขวาน มึงคิดได้ไงวะเดย์ 55”
“มึงก็เห็นฟันมันอ่ะเชี๊ยะ55 ยิ่งตอนปากแม่งสั่นๆนะ555ฟันแม่งเหมือนกระพือได้อ่ะ!”
“55555โคตรเลยมึงอ่ะ55แต่ฟันแม่งใหญ่จริงว่ะ55”
“โห~! กูนึกว่าไร่ดอกทานตะวันเหอะฟาย555”
“5555กูขำจนยามมองหน้ากู คิดว่ากูบ้าอ่ะ555” ตลกดีนะครับทั้งที่วันนี้มีเรื่องแต่ผมกลับเอาแต่ขำ ยิ้มได้ตลอด
ไอ้เดย์มันยิ้มกว้างติดขำๆ ก่อนพูดไปยิ้มไปทำตาเชื่อมใส่ผม

“หึหึ.... กูอยากให้มึงยิ้มแบบนี้แหละ ยิ้มให้กูแบบนี้ไปตลอดเลยได้ป่ะลูกคิด โคตรน่ารักอ่ะ55////”

ผมสะดุ้งหน้าร้อนๆหุบยิ้มเลยสิครับ ขมวดคิ้วระแวงมัน “กูน่ารักตรงไหนวะเชี่ย!?”

“ก็ไม่รู้ ก็มันรักอ่ะ”
“หา!? มึงว่าอะไรนะ”
“ก็น่ารักดีอ่ะ......////”
“......กูเนี่ยอ่ะนะ น่ารักบ้าอะไรวะ/////*//” ผมชี้หน้าตัวเอง มันก็ยิ้มเขินน่าถีบให้ตกรถแท็กซี่ไป

“ แบบเวลามึงยิ้มแล้วเห็นเขี้ยวเล็กๆข้างซ้ายเนี้ยะ แล้วก็แบบ....กูชอบให้มึงแบบ..อ่า...”
เหมือนคนบ้ามันพยายามจะอธิบาย แต่มันพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับ วกไปวนมาแล้วก็หยุด

“เดย์....”
“กูง่วงว่ะ ฮ้าววววว~~ นอนนะ ถึงแล้วปลุกกูด้วย” จู่ๆไอ้บ้านี่มันก็หาวปากกว้างครับ แล้วขอนอน
ผมไม่หือไม่อือ คือมึงอยากนอนก็นอนไป แต่มีปัญหาที่ทำไมมึงต้องเอนหัวมาซบไหล่กูเนี่ย...

ทั้งท่าทาง ทั้งไอ้บทสนทนาเมื่อครู่ที่โคตรไม่เคลียร์.......... ฟายเอ๊ย!//////*// คือมึงชิ่งหลับ
ทิ้งให้กูนั่งหัวโด่ต้องทนเผชิญกับสายตา เวลาเหลือบมองมาทางกระจกส่องหลังของคุณลุงคนขับแท็กซี่เพียงลำพัง
สายตาลุงเขาบ่งบอกว่า เอ่อ...คือ... พวกมึงไม่ได้รับการไว้วางใจจากกูนะ...

“เป็นแฟนกันเหรอไอ้หนู”
ผมสะดุ้งเล็กน้อย จู่ๆท่ามกลางความเงียบกริบลุงคนขับรถก็ถามผม ผมรีบขำหนักใส่ลุงเลยครับ
“55555555555บร๊า~~!!!! บ้าน่าลุง! เพื่อนกันครับ55”
“เฮ้ยลุงเห็นมาเยอะแล้วไม่ต้องอายคนแก่หรอก555ใช่ใช่มั้ย555”
“ไม่ใช่จริงๆครับลุง!//////*// ไม่ใช่อย่างน๊านนนน!”

ปฏิเสธยังไงลุงแกก็ไม่ยอมเชื่อผมเลย บอกเจอผู้โดยสารหนุ่มๆที่เป็นแฟนกันเองแบบนี้บ่อย
สมัยนี้มีเยอะมากจนบางทีแกก็ระแวงลูกชายตัวเองเวลาพาเพื่อนมาค้างที่บ้าน ว่าไปนู่นอ่ะ..
สรุปฟังเรื่องลูกลุงตลอดเส้นทาง|||||| (เอ่อ....ผมต้องรู้มั้ยครับลุง!?)

............................................
............................

............

กลับถึงบ้านครับ ประมาณเกือบสามทุ่มขากลับรถติดนาน มีไอ้เดย์ตามติดหลังผมเป็นวิญญาณเลย
“ทำไมมึงไม่กลับบ้านตัวเอง ตามกูลงรถมาทำแป๊ะไรวะเดย์!?”
“ขอนอนบ้านมึงได้มั้ยอ่ะ นะ...นะๆ นะๆ นะๆ”
“ไม่ต้องมาอ้อนกูเลยฟาย!////*// ไป๊! กลับไปตายที่รังมึงไปชิ่วๆๆ” ผมยันตัวมันไว้ไม่ยอมให้มันเดินเข้าบ้าน
“ก็กูจะมาสร้างรังที่นี่ไง”
“จะสร้างรง สร้างรังเชี่ยไรของมึ๊งงงงง ไปๆๆชิ่วๆๆ”
“รังรัก...คึคึคึ////”
“สัด! กลับไปบ้านมึงเดย์! กูไม่ให้ค้างงงงงงงงง!!!”
“อย่ามาเยอะกะกูนะลูกคิด! เดี๋ยวกูลากเข้าป่าแม่ง!”
“ไอ้บ้า! กูไม่ไปๆ!!555!!555!! ห่านี่อย่าจี๋เอวกู๊! 555กูไม่บ้าไปกับมึงด้วยหรอก5555 55555เชี่ยเด๊ย~!!!”

และในขณะที่ผมกำลังพยายามใช้แรงที่มีอยู่อันน้อยนิด ยันไอ้ควายป่าให้ออกนอกบ้านผมอย่างยากเย็นอยู่นั้น
เสียงแม่จ๋าที่เดินเข้ามาทักรับไหว้ไอ้เดย์ก็ทำเอาผมหมดแรง

“เดย์ว่าไงลูก จะมาค้างเหรอ!? เอาซี่! ตอนเช้าปลุกลูกคิดมันด้วยนะ นอนตื่นสายทู๊กวัน มาๆๆลูก เข้าบ้านมาเร๊วเดย์
อย่าลืมโทรบอกที่บ้านล่ะ” ทำไมจ๋าหักหลังผมไปต้อนรับขับสู้มันอย่างเน้~~!!!!

“เดย์รักแม่จ๋าที่สุดเลยครับ ////ใจดีกว่าลูกอีก”
แน๊ะ! มันอ้อนกอดพุงกลมๆของแม่จ๋า แล้วหันมาแลบลิ้นเยาะเย้ยโผ๊มมมม

..............................................
.............................
..............

คืนนี้ผมต้องยอมให้ไอ้บ้าเดย์มันค้างด้วยจนได้ ผมไม่ชอบนอนเบียดกับใคร ไล่มันกลับบ้านมันก็ไม่ยอมไป

ก้าวขาออกจากห้องน้ำมาก็เจอสายตาไอ้เวรนี่นั่งจ้องผมที่ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัว เช็ดหัว เช็ดหน้า
เช็ดขา เช็ดแม่งทุกอย่างทั้งตัวมันผืนเดียวกันนี่แหละ เดย์มันหยุดเล่นเฟสไม่พอลุกจากเก้าอี้หน้าคอม มานั่งเอนตัว
ท้าวแขนไปด้านหลังบนเตียงนอนผมอย่างสบายอารมณ์ อมยิ้มเชี่ยไรไม่รู้มองกวนตีนชะมัด
(มึงทำกูเกร็งไปหมดละ เป็นส้น...อะไรของมึงวะ||||||*||)

ผมจะล้วงเข้าบ็อกเซอร์ตัวเองก็เกรงใจสายตาไอ้เพื่อนเลวมัน เลยตัดสินใจรบกวนสมาธิในการมองร่างเพื่อนตัวเอง
ของเชี่ยเดย์ ด้วยการเริ่มชวนมันคุยพลางหันหน้าเข้าตู้เสื้อผ้าคุ้ยหาเสื้อกล้ามครับ ร้อน..
“มึงรู้ป่าวที่โรงเรียนคุยเรื่องมึงกันให้แซ่ด”
“เรื่องไรอ่ะ”
ไอ้บ้านี่เขาก็ถามมาแต่ตามึงอ่ะ! จะจ้องกูไม่กระพริบไปถึงหน๊ายย!?

“เอ้า! ยังจะถามอีกควาย ก็เรื่องที่มึงซ้อมไอ้แว่นนั่นซะยับเยินปี้ป่นเป็นน้ำพริกแม่ประนอม”
“555 เขาคุยกันว่าไงอ่ะ ดิลวิลแม่งโคตรหล่องี้เหรอ55”
“ ฮึ..ยัยน้องโมของมึงอ่ะท่าจะภูมิใจมากที่มีหมาสองตัวกัดแย่งกัน เห็นเดินยืดคอตั้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เชิดหน้าเชิดนมซะกูจำติดตา เอ๊ย! กูเห็นกับตาเลยไอ้กีต้าร์มันชี้ให้กูดู”
“ไง...มึงว่าโมน่ารักมั้ย”
“อือ...น่ารัก...น่ารักดีนะเว้ย” ผมใส่เสื้อกล้ามเสร็จก็เดินไปหยิบแป้งเด็กมาทา แปะๆๆตามตัว
“ชอบป่ะ” ไอ้เดย์หมุนตัวมองตามผมถามหน้ากวนๆ
“......ทำไมถามกูอย่างนี้ล่ะ?” ผมต้องขมวดคิ้วหันมาถามมัน

“มึงก็รู้ความจริง กูไม่ได้แย่งเขา กูไม่เอา มึงเอามั้ย อยากได้รึเปล่า อยากให้กูช่วยจีบมั้ย”
ผมคิด..มันแปลกๆนะ ก่อนหน้านี้ยังห้ามผมไปยุ่ง

“นี่มึงพูดจริงเหรอเดย์?” ผมถามย้ำอย่างกระตือรือร้น ไอ้เดย์ก็รีบพูดสวนกลับมาเสียงดัง
“กูล้อเล่นไอ่สัด!”
“อ้าว” โธ่มันชี้หน้าผมแล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะใส่
“5555555!!!โอ้โห! ควายน้ำลายหกเป็นอย่างนี้นี่เอง!ก๊ากกกก555555555”
“ฮึ่ม! ฟายยยยยยยยเอ๊ย!!! แม่งงงงง -*- ” ..มึงกวนส้นตีนใส่น้ำตาลกี่โลวะเดย์

ผมคว้าผ้าขนหนูเปียกที่ผมใช้แล้วเขวี้ยงใส่มัน มันก็ขำยกมือกันไว้ ก่อนหยิบไปพาดบ่าตัวเองเตรียมไปอาบน้ำบ้าง
“เชี่ยไปอาบน้ำเลยไป ไข่เน่าแล้วมึงอ่ะ” ผมด่าตามหลังมัน มันหยุดกึกเลยครับ หมุนตัวแล้วทะลึ่งพรวดพุ่งเข้าหาผม

“อะไร!? ไหนๆๆๆ หนายยยย!? ไหนมึงว่าอะไรกูห๊าลูกคิด!?”
มันตีหน้าข่มขู่ผม ทำท่าฮึดฮัดแบบเว่อร์ๆ เอามือผลักอกผมจนเซถอยไปหลังติดข้างฝา

“โอ๊ะ! เชี่ยเล่นแรงเจ็บนะเว้ย” ผมด่ามันหน้ามุ่ย มันกลับยิ่งเข้าประชิดตัวผม ท้าวแขนกั้นตัวไว้ข้างหนึ่ง
แล้วใช้มืออีกข้างมาบีบคางผมให้เชิดขึ้นมองหน้า เชี่ยเดย์ทำตาเล็กตาน้อย ยิ้มกวนๆยักคิ้วพูดใกล้ๆหน้าผม

“ไม่เน่านะ ไม่เชื่อดูม๊ะ”
“/////*//ปล่อยกู๊!!!”
“เอ๊า55 กูพูดจริงนะ ไม่ดูงั้นดมม๊ะ5555”
“ไอ้อุบาว์ทเดย์! /////*//ไอ้!..ไอ้ๆๆๆ!!!”
ผมฮึดฮัดตีมือผลักอกมันให้ออกห่าง แต่มันก็ไม่ยอมถอย แม่งกดหัวผมลงต่ำจะเอาขามาหนีบหัวผมไอ้เลว!

ผมดิ้นหนีจนลงไปกองกับพื้น เดย์มันหิ้วปีกผมให้ยืนขึ้นมาใหม่หัวเราะบ้าห่าเหวอะไรไม่รู้แล้วมากอดเอว
ใช้แรงแขนกระชับจับตัวผมให้เบียดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดมัน ไอ้เดย์สอดมือล้วงเข้าไปลูบผิวข้างหลัง
ใต้เสื้อกล้ามตัวหลวมของผม ผมโวยวายทุบมันไปก็สะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก

“เด๊ย์!!! มึงไปอาบน้ำเลยนะ! กูไม่เล่นน๊า!!!! ไอ่สัดนี่ปล่อย! ปล่อยๆๆ!!! กูอาบน้ำแล้วนะไอ่ห่าอย่าดี๊~~!!!!”
ด่ามันรู้สึกตัวเองจะหน้าร้อนผ่าวๆ

“หืมมมม...งั้นเดี๋ยวพี่ออกมาเล่นด้วยอีกนะจ๊ะ! หมั่นเขี้ยวว่ะ! อื้มม!! (ฟอด)”
ไอ้เปรตเดย์มันเล่นกดจมูกฝังเน้นๆที่แก้มผม แช่ไม่พอนะแม่งขยี้แก้มกูด๊วย!

“อ..ไอ้บ้า!!! ห่าเอ๊ยมึงอ่ะชอบมาหอมแก้มกู! ไปไหนก็ไปเลยเชี่ย!!!/////*//” ผมทั้งดันทั้งผลักหัวมันออก
มันก็ยังเล่นยื่นปากจู๋มาหา จุ๊บโดนแก้มกับคางผมด้วยอ่ะ น่าโมโหไอ้บ้านี่ชะมัด มันยิ้มทำตาเชื่อมพูดว่า
“หอมดีว่ะ///” แล้วมันก็เดินผิวปากหนีเข้าห้องน้ำไปหัวเราะชอบใจที่แกล้งผมได้

ผมรีบวิ่งไปท้าวเอวด่ามันหน้าห้องน้ำ “มึงนอนในส้วมไปเลยก็ได้เดย์ ไม่ต้องออกมานะ!”
“เฮ้ยได้ไง ไม่ได้ๆ เดี๋ยวมึงคิดถึง555” มันตะโกนตอบมาจากในห้องน้ำ
“ไอ้น็อตหลวมแน่จริงมึงออกมา กูจะเตะให้ข้อพับเสียเลยไอ่เลว!”

ผมได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวตกกระทบพื้น มันไม่ได้ตอบอะไร
“ตายห่าซะในนั้นไปเลยก็ได้นะไอ้เลว!” ยังเงียบอยู่ครับ สงสัยมันไม่ได้ยิน “เอ้อดี! ตายซะไอ่เวร... เฮือก!”

ตกใจครับแม่จ้าววววว!!!! เชี่ยเดย์เปิดประตูห้องน้ำพรวด ยืนเกาะขอบประตูแสยะยิ้ม
ผ้าขนหนูพันเอวจะหลุดมิหลุดแหล่ หยดน้ำเกาะพราวไปทั้งตัว เกาะแม้กระทั่งขนตามันอ่ะ

ผมเบนสายตาจากซิคแพ็คมันคิดจะถอยเท้าหนี แต่แม่งโดนจับแขนดึงให้เข้าใกล้มันมากกว่าเดิม
มันยื่นหน้ามาพูดใกล้หน้าผม “จะหนีไปไหน...แน่จริงมึงพูดอย่างเมื่อกี้อีกทีดิ๊....กูจะไซร์ให้เข่าอ่อนเลยสัด”
แล้วมันก็จับหลังคอผมไม่ให้หนีหน้ามัน ผมหลับตาปี๋ขืนตัวไว้.. มันเอาลิ้นเลียคอผมอ่ะ!!!
แม่งลากตั้งแต่ไหปลาร้าขึ้นมายันกกหู “อื้ออออ~~~ อย่า หยะ!ฮื้ออออ~~~”

ไม่ต้องไซร์กู! แค่นี้กูก็เข่าอ่อนแล้วเชี่ย!

“เสียงน่ารักว่ะ หึหึหึ..” ไอ้เดย์กระซิบข้างหูผม หัวเราะในลำคอ ผมใจเต้นแรงแทบระเบิดผลักมันสุดแรง
แต่ความเป็นจริงแรงผมเหมือนโดนดูดหายไปไหนหมดไม่รู้ ยันมันออกไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้น

ไอ้บ้านี่หัวเราะเสียงดังขึ้น ขำที่ผมสู้มันไม่ได้ แต่มันก็ยอมปล่อยตัวผม ผมเลยรีบตะกายหนี
ไปนั่งกอดหมอนข้างบนเตียง ชี้หน้าด่ามันไปก็เอามือถูคอตัวเองไป
“ถ้ามึงทำอย่างนี้ มึงกลับบ้านมึงไปเลยเดย์!////*//”

ไอ้ตัวบ้ามันเอามือลูบหน้าตัวเอง ลูบจมูกโด่งจับที่คางแล้วก็ทำหน้าจริงจังถามผม
“ใจเย็นนะลูก... นี่ถึงขนาดขึ้นไปรอกูบนเตียงเลยเหรอวะ”

“เชี่ยเด๊ย์!!!!” ผมแค้นมันอ่ะ! อยากจะซ้อมแม่งนัก “กลับบ้านมึงไปเลย! ชิ่วๆๆๆๆๆๆ”

“เรื่องอะไร กูไม่กลับ” มันพูดยิ้มให้ลอยหน้าลอยตาแล้วปิดประตูอาบน้ำต่อ
แม่งแหกปากร้องเพลงเสียงดังอีกต่างหาก “ ตั้งแต่~ เป็นสาวเต็มกาย~~ หาผู้ชายถูกใจ~ ไม่มี๊~~”

“เฮ้ยไอ้ลูก! ไอ้ลูก!” สะดุ้งครับ จู่ๆเชี่ยเดย์ก็หยุดร้องเพลงบ้าบอคอแตกของมัน ตะโกนถามมาจากในห้องน้ำ

“เชี่ยไร!?” ผมใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ ทั้งกลัวทั้งระแวงมันจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วครับ กูอยากจะบร้า~~~~~!!!

“กูตดในห้องน้ำบ้านมึงได้มั้ย”
“...............”
“ว่าไงอ่ะ!?”
“กลับไปตดบ้านมึงไปไอ่ดรอเล็ก! -*- ”
“อ้าวๆๆๆๆ!!!!พูดอย่างนี้เดี๋ยวเจอกู! กูไม่เล็กนะโว้ย!”
“ไอ้บ้า! กูพูดเล่น!! กูขอโทษ!!!|||||||” ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ ทั้งที่นั่งอยู่ข้างนอกยังยกขากางศอกกั้น
กลัวมันจับตีเข่า.. แต่คือมันยังอยู่ในห้องน้ำ

“ มึงจะดูมั้ย!!!?”
“กูไม่ดู!”
“ซักนี๊สสสสสสส!?”
“กูไม่ดู!!! มึงจะทำอะไรก็ทำไป จะตดจะขี้ให้ส้วมบ้านกูเต็มไปเลยก็ได้กูอนุญาตไอ่ฟาย ฮือ!กูจะนอนแล้ว!”
“เคี๊ยกๆๆ 55555 ก๊ากกกก5555” เกลียดมันครับ ขนาดเสียงหัวเราะแม่งยังหลอน กวนตีนซะไม่มี

เอาไงดีวะ!? ผมไม่กล้านอนกับมันเลย.... คิดแล้วก็หอบหมอนไปเคาะห้องแม่ครับ
....................แต่ดันโดนไล่กลับ

“กลับไปนอนห้องตัวเองโน่น โตแล้วนะเป็นวันอื่นพอว่า วันนี้เดย์ก็มาค้างด้วย
จะหนีมานอนกับแม่ให้อายเพื่อนทำไม เป็นอะไรไหนบอกมาซิ!?” จ๋าดูหงุดหงิด
สงสัยหลับไปแล้วต้องตื่นมาสนทนากับผม ผมอ้ำๆอึ้งๆพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“ก็.....ก็ลูกอยากนอนกับจ๋าอ่ะ” คุณลูกเกดหาได้สนใจหน้าตาน่าสงสารที่ผมแสดงไม่ ส่ายหัว โบกมือไล่
ให้ไปนอนเป็นเพื่อนไอ้บ้าเดย์ แล้วปิดประตูซะสนิทเลย..จะงัดห้องแม่ก็ไม่ได้......

...........ผมก็หนีมานอนข้างล่างแทน... ไปที่โซฟาข้างโต๊ะบัญชีตรงที่จ่ายตังค์เวลามีคนมาซื้อของนั่นแหละ
กำลังจะล้มตัวนอน ไอ้เดย์เดินลงบันไดหน้ามุ่ยมาเลยครับ มันใส่กางเกงบอลสีดำ(ของผม)ตัวเดียว เสื้อก็ไม่ใส่
มายืนท้าวเอวจ้องหน้าผม “ขึ้นไปนอนข้างบน”

“กู..จะนอนนี่”
“กลัวไรวะ”
“...........” ในใจนี่คืออยากด่ามันยาว แบบขึ้นรถไฟไปกลับสุราษฎร์-เชียงใหม่ได้สิบรอบ
(กูกลัวมึงไงไอ่เชี่ย! ยังจะมาถามอีกฟายเอ๊ย!||||||||*||)

“เดย์ไม่ทำไรหรอก...........ปะ..”
ผมยังนั่งกอดหมอนอยู่ที่โซฟา เดย์ก็ก้มมาหายื่นนิ้วก้อยมา แล้วมันก็ขมวดคิ้วที่ผมไม่ยอมเกี่ยวก้อยกับมัน

“อย่าดื้อลูกคิด.. กูง่วงแล้ว หยุด! ไม่ต้องทำท่าจะอ้าปากไล่ให้กูขึ้นไปนอนคนเดียว”
มันจับนิ้วก้อยผมไปเกี่ยวด้วย แล้วจับมือผมไว้เพราะผมยังไม่ยอมขยับ เอาแต่ทำหน้าตูมใส่มัน

“กูขอโทษ กูสัญญาอ่ะ กูไม่แกล้งมึงแล้ว นะๆ นะๆ”
“มึงไม่ต้องมาอ้อนกูเลยเชี่ย มึงอ่ะชอบแกล้งกู...กูไม่เชื่อมึงหรอก กูไม่ไปอ่ะ”
“ไปเห๊อะ ไหว้ล่ะ”
“..........” ดูมันทุรนทุรายแปลกๆนะ
“ไม่ไปกูแบกขึ้นไปนะ!” มันทำท่าจะช้อนตัวผม ผมก็ตกใจขยับตัวหนี
“อย่านะเว้ย! กูจะแหกปากให้ดังลั่นบ้านเลยด้วย!! กูจะฟ้องจ๋าว่ามึงทำอะไรกู!”

คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ เอาแม่มาขู่แม่งเลย ได้ผลนะมันชะงักทำปากยื่นอย่างขัดใจ
เดินไปเดินมาแล้วที่สุดก็ยอมพูดอย่างเสียไม่ได้ “เอ้อ! เออๆๆ ก็ได้ๆ ก็ได้ไอ้ลูก!....-*- เฮื่อย..ก็... ก็...”

“ก็ทำไม..”
“ก็กูกลัวผีอ่ะ!|||||||”
“5555555555555555”
ผมหัวเราะที่ไอ้คนหน้าด้านมันอายผม ตลกชะมัดท้าตีเขาไปทั่วแต่ดันปอดแหกกับไอ้เรื่องแบบนี้

ไอ้เดย์ทำหน้าซีเรียส กรอกตามองไปรอบบ้านผมหวั่นๆบอกเรื่องนี้มันไม่ขำ นอกจากบ้านตัวเองมันไม่ไว้ใจ
ยิ่งวันนี้เพิ่งเคยมาค้างบ้านผมครั้งแรกด้วย เกรงใจพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็น เดี๋ยวเขามาทักทายมัน
มันไม่อยากต้อนรับขับสู้คนเดียว แต่ยิ่งฟังมันผมก็ยิ่งขำอ่ะ55 ผมว่ามันว่าประสาท บ้านผมมีผีที่ไหนกัน
ไอ้หัวเกรียนก็ไม่สนใจ รีบดึงมือผมให้เดินตามมันขึ้นบันไดไป

ผมยังย้ำถามมัน “มึงไม่แกล้งอะไรกูแล้วแน่นะไอ้เดย์////”
มันก็ตอบเสียงใส “จ้า จ้า..ไม่ทำแบบนั้นแล้วทำอย่างอื่นก็ได้”
“ไอ้เดย์!////*// มึงว่าไงนะ!”
“555 กูล้อเล่นนนนน55”

tsktonight…

*** มาแล้วๆๆ มาแล้วค่า ^^ มาอ่านและมาเม้นท์กันเร๊วววววว เจ้าข้าเอ้ย55

คุณอาณาจักรแห่งเรา /// ไม่รู้ยังค้างอีกมั้ย แต่เดย์ค้างบ้านลูกคิดแน่ๆค่ะ

คุณ SmileSmileTem /// มีอีกหลายสิ่งอย่างค่ะน้องเดย์บอก เขาได้หมดแหละ555

คุณ งาม /// อันนี้เผื่อเข้ามาอ่านเจอ ขอบคุณที่ชอบนะจ๊ะ^^

Create Date : 01 พฤษภาคม 2558

Last Update : 16 พฤษภาคม 2558 22:32:45 น.

2 comments

Counter : 1083 Pageviews.

กรี๊ดดดดดดดดด!!!

เดอ้ะ ทำอะไรลูกคิด กรี๊ดดดดดดด!!!

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 2 พฤษภาคม 2558 เวลา:12:07:34 น.

เดย์ทำหน้าที่ปกป้องเมีย!!!เฮ่ย!!!ภรรยา!!!เฮ่ย!!!ลูกคิดได้ดีจริงก๊ากกกกกกก

โดย: SmileSmileTem IP: 171.5.2.54 วันที่: 3 พฤษภาคม 2558 เวลา:13:19:27 น.