ตอนที่ 49 ความในใจ...(yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)








“ว่าไง...เดย์......เกลียดพ่อจ๋ามั้ย”
ไอ้เดย์มันอ้ำอึ้ง ในใจผมภาวนาขออย่าให้เดย์ตอบมาว่าเกลียดเลย แต่มันก็ไม่พูดมาสักที
“เอ้า!ว่าไงล่ะเดย์!? มึงคิดยังไงก็พูดมาเหอะ”
ผมถอนหายใจเสียงดัง เสสายตาหันไปชำเลืองมองทางพวกพ่อที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ทางนี้
ยังไม่มีใครทันสังเกตเห็นผมกับเดย์สักคนทั้งพ่อจ๋า แม่แหม่มแพทริเซีย แล้วก็สองแสบเจ้าซีน่อน ซีโน
การที่เดย์ดึงผมมาหลบพวกพ่อผมแบบนี้ จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงว่ามันอาจจะ..เกลียดพ่อของผมแล้วก็ได้
จริงอยู่ที่พ่อจ๋าดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเดย์เท่าไหร่ แต่ก็เป็นเพราะยังไม่เคยได้คุยกันดีๆเลยสักครั้ง
ผมก็ได้แต่หวังไว้ ว่าสักวันพ่อกับเดย์คงดีกันได้....ไม่รู้ผมจะหวังมากไปหรือเปล่านะครับ

เดย์เองก็ถอนหายใจเสียงดังไม่แพ้ผม กว่ามันจะอ้าปากพูดก็ยึกยักปล่อยให้ผมยืนลุ้นพงาบปากตามมันอยู่ได้
“ก็.....ก..ก..”
“ก..ก..เกลียดเหรอ!!!?||||||||”
“เกือบๆอ่ะ!”
“ห๊ะ!? คืออะไรของมึงวะ!!?เอาชัดๆดิ!”
“คือจะว่าไงดีล่ะ”
“..........บอกกูมาเหอะเดย์ เอาความจริงนะ กูไม่โกรธมึงหรอก”
“อืม ก็แค่เกือบๆอ่ะมึง ยังไม่ถึงกับเกลียดหรอกลูกคิด มึงอย่าทำหน้าหงอยเหมือนหมาผิดหวังอย่างนี้ดิวะ”
“ไอ้บ้า ชอบหลอกด่ากู”
เดย์ดึงผมมากอดคอแล้วขยี้หัวผมเล่นไม่แรงนัก มันมองตาผมแล้วพูดอย่างจริงจังตรงไปตรงมา
เล่นเอาผมใจเต้นกับสายตาที่จ้องมองมาของเดย์
“ลูกคิดฟังนะ กูไม่โกหกมึงหรอกไม่ต้องกลัว กูก็แค่ไม่ถูกโรคกับพ่อมึง||||||| มึงก็รู้นี่ว่าเขาไม่ชอบกู
กูเองก็ไม่ค่อยชอบเขาเหมือนกัน แต่ว่า...ยังไม่ถึงขั้นเกลียดเขา กูก็แค่ขี้เกียจฟังคำด่าของพ่อตาจนหูชา
เท่านั้นแหละเว้ย เพราะงั้นนะแอบอยู่ตรงนี้รอให้พ่อมึงเดินผ่านไปก่อนเถอะ นะ..”

“อื้มม” ผมส่งยิ้มนิดหน่อยพยักหน้าให้เดย์นิดๆมันก็ยิ้มบางๆให้ผม
อย่างน้อยไม่ถึงกับเกลียดก็น่าจะพอมีหวังนะ อนาคตใครจะไปรู้ เดย์กับพ่อจ๋าอาจจะเข้ากันได้ดี
เหมือนอย่างที่เดย์เข้ากับแม่จ๋าได้ดี จนบางทีผมก็แอบงงว่าตกลงผมหรือมันที่เป็นลูกแม่กันแน่55


..............”เอ๊ะ!?....”
“เป็นอะไรเหรอซีโน่?”
“(กระซิบ)ซีน่อน! มะกี้อ่ะมีคนเหมือนพี่ลูกคิดกับพี่เดย์เลย เดินไปทางนู้น~ข้างหลังพวกเราอ่ะ”
“(กระซิบ)ซีโน่ตาไม่ดีแล้ว พี่ลูกคิดไม่มาที่นี่หรอก แด๊ดดี๊โทรไปชวนแล้วแต่พี่ลูกคิดบอกว่าจะอยู่กับแม่จ๋านี่นา”
“นั่นจิเนอะ สงสัยคิดถึงพี่ลูกคิดมากแน่เลย”
“....ซีน่อนก็คิดถึงพี่ลูกคิด เพราะงั้นซีโน่ห้ามคิดถึงพี่ลูกคิดมากกว่าซีน่อน”
“ซีน่อนไอ้บ้า”
“ซีโน่แหละบ้าบ้าบ้าแบร่แบร่แบร่”

“ไม่เอาลูกอย่าแกล้งน้อง!”

ผมแอบหันหลังกลับไปมองพวกพ่อ พ่อจ๋ากำลังแกล้งเขกมะเหงกใส่หัวเจ้าพวกตัวเล็กแล้วหัวเราะ
แม่แพทริเซียเองก็พลอยหัวเราะไปด้วย เจ้าแฝดร้องกินขนมเสียงดังมาถึงนี่..
...........มองภาพนั้นแล้วทำให้ผมนึกถึงตอนยังเล็ก ความทรงจำของผมเกี่ยวกับครอบครัว
ตอนที่ไปเที่ยวด้วยกันคือ พ่อจ๋าแม่จ๋าทำตัวไม่ได้ต่างจากตอนอยู่บ้านเลยครับ ไปไหนก็ทะเลาะกันตลอด
มีแค่นั้นจริงๆที่นึกออก555 บางทีก็อดอิจฉาพวกน้องๆไม่ได้ครับ

“เป็นไรลูกคิด” เดย์เรียกเพราะผมเดินเหม่อเกือบเผลอไปคนละทางกับมัน
“เปล่านี่” ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มให้เดย์ เม้มปากตัวเองช่างใจคิด...ผมมองไปรอบๆท่าทางไม่มีใครสนใจเรา
ก็สอดมือไปจับมือกับเดย์ไว้แล้วเดินเบียดมันซะใกล้
ไอ้เดย์ดูงงๆมองหน้าผมแล้วแกล้งยิ้มล้อเลียน ทำหน้าตาหลุกหลิกเหมือนมันอยากจะถามว่าผมเป็นอะไร
ผมเลยแกล้งตีมันไม่แรงนักแล้วบอกให้มันเดินไปจะมองผมทำไมนัก ก็มันเขินนี่/////
พอนึกว่าตอนนี้ไม่ต้องรอให้พ่อกับแม่พามาเที่ยวเป็นเด็กๆแล้ว มีแฟนพามาแทนแล้วนี่ครับ แหะ
......................
.............
.........

ผมกับเดย์เดินตามหาพี่บาสกับยู ทั้งคู่เดินหายมาทางนี้ แต่ไม่เจอครับดันไปเจอกลุ่มพวกอิดุ๊กดิ๊ก แมวเหมียว
แจ๋วแหว๋ว กำลังทำท่าเหมือนแอบดูใครอยู่ ผมกับเดย์เกาหัวงง มองหน้ากันแล้วตัดสินใจเข้าไปเผือกด้วย
“ทำอะไรกันอยู่อ่ะ”
แค่ผมส่งเสียงทักออกไป พวกสาวๆก็พากันหันควับมาทำตาดุแล้วส่งเสียงชู่ว์ใส่ให้ผมเงียบเดี๋ยวนั้น
ผมกับเดย์เลยชะเง้อคอไปมองทางที่พวกนี้ซุ่มแอบดูอยู่กันเอง..........อ่อ ไอซ์กับโฟร์นั่นเองครับ

ทั้งคู่นั่งข้างกันหันหลังมาหาเรา นังดุ๊กดิ๊กกระซิบบอกผมว่าให้เงียบปากไว้เพราะกลัวสองคนนั้นพูด
แล้วไม่ได้ยิน คิดว่าพวกมันจะตามมาปลอบใจยัยโฟร์ซะอีกดันพากันแอบฟังซะได้

ดุ๊กดิ๊กพูดเสียงเบาอย่างรำคาญความเซ้าซี้ของผมที่เอาแต่กระซิบถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมไอซ์กับโฟร์ถึงแยกไปนั่งด้วยกันตรงนั้น แล้วพวกมันมาแอบตรงนี้ทำไม
“อิโฟร์มันแหกปากร้องไห้แล้วก็สารภาพว่าชอบไอซ์ออกมานะสิยะ”
“ห๊า! จริงดิ!” ผมเผลอเสียงดังไอ้เดย์รีบอุดปากแทบไม่ทัน นังแจ๋วแหว๋วก็กระซิบกระซาบเล่าต่อ
“ พวกเราก็เลยปล่อยให้มันได้คุยกันตามลำพังจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เนี่ย นั่งเงียบเหมือนใครขโมยปาก
มาพักใหญ่แล้ว ยัยโฟร์คงจะกลัวคำตอบแน่ๆ แต่ยัยจอมเฉื่อยทิชา เฮ้อ ไอซ์เนี่ยไม่รู้นางคิดอะไรอยู่จริงๆ
แต่ที่รู้ๆตอนนี้ดูจากหน้าตาท่าทางแล้วคงเอ๋อแดกอยู่ชัวร์|||||ใบ้แดกด้วย เฮ้อ”

ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจคำว่าตามลำพังของอิแจ๋วแหว๋วมันเท่าไหร่หรอกครับ ลำพังยังไงของมึงวะ
แอบดูกันหน้าสลอนงี้

“ไอซ์...............ไอซ์อย่าเอาแต่เงียบได้มั้ย พูดอะไรบ้างสิ!”
เหมือนยัยโฟร์จะทนกดดันไม่ไหวแล้วครับ จู่ๆมันก็หันไปมองไอซ์แล้วระเบิดอารมณ์ออกมา
ไอซ์ดูตกใจแต่ก็ยังอึกอักอ้ำอึ้งเหมือนเดิมจนโฟร์ถอนหายใจ

“ก็แค่บอกมา..ให้เค้าได้ยินชัดๆ..ฮึก....ฮึก.. ว่าคิดยังไง” โฟร์พูดแล้วสะอื้นออกมา ไอซ์รีบบอกโฟร์อย่าร้องไห้
“มาบอกให้เค้าหยุดร้องทำไม คนที่ทำให้เค้าต้องร้องไห้เพราะไม่ยอมพูดมาสักทีมันก็ไอซ์เองไม่ใช่เหรอ!”
อึ้งแดกเลยสิครับไอซ์ ขนาดพวกผมแอบดูอยู่ยังอึดอัดแทนครับอยากจะบ้าตาย

“โฟร์จะให้เราพูดอะไร”
“ยังจะมาถามอีก ก็รู้แล้วว่าเค้ารักตัวอ่ะ แล้วตัวเองจะเอายังไงทำไมไม่พูดออกมาล่ะ!”
“พูด.......ไม่ได้”
“ทำไม!!?”
“ก็เราไม่อยากเห็นโฟร์ร้องไห้นี่”
“................ฮืออออออออออ มันไม่ทันแล้วไอซ์บ้าฮือออออ”
“เราขอโทษ..”
“ขอโทษแปลว่าอะไร ฮืออออ แปลว่าไม่รักกันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เรารักโฟร์นะ เวลาที่เราอยู่กับโฟร์ เรามีความสุข”
“แล้วมันแปลว่ารัก หรือว่าไม่รัก !?”
“รักสิ เรารักโฟร์นะ อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย”
“ไอซ์...........จริงนะ!?”
ไอซ์เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ยัยโฟร์แล้วส่งยิ้มให้ครับ “ก็โฟร์เป็นเพื่อนรักของเรานี่”
รอยยิ้มของไอซ์ดูอ่อนโยนมากจริงๆ แต่น้ำตาของโฟร์กลับยิ่งไหลอาบแก้ม

ทุกคนที่แอบดูอยู่ดีใจแทนยัยโฟร์ได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นก็ผิดหวังกันหมด ไอซ์ไม่ได้คิดอะไรกับโฟร์จริงๆ
สงสารโฟร์มันนะครับ มันทำได้แค่นั่งสะอื้นมองหน้าไอซ์ แต่แล้วอยู่ๆโฟร์ก็จับมือไอซ์ต่อว่าทั้งน้ำตา
“คนโกหก.....อยากอยู่ด้วยกันอะไร เดี๋ยวก็จะหนีเค้าไปอยู่เชียงใหม่แล้ว ฮืออ”
“เอ่อ..แหม ยังไม่รู้จะสอบได้มั้ยเลยโฟร์”
“ตัวเองเรียนเก่งจะตายไป ฮืออ ไม่เอาอ่ะ ไม่ให้ไปปปปปปปปปปป ฮือออ”
“ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิโฟร์”
“ไม่เป็นเพื่อนไม่ได้เหรอ โฮ~~~~~~~~~~~~~~~~!!!!!!”
โฟร์โผกอดไอซ์แล้วปล่อยโฮเสียงดังตรงนั้นเลยครับ

ไอ้ซีนมันเคยพูดให้ฟังว่าตอนแรกยัยโฟร์ก็คิดจะเก็บเรื่องที่แอบชอบไอซ์ไว้ แต่เป็นเพราะไอซ์
อาจจะไปไกลเกินเอื้อม ไม่รู้จะได้เจอกันอีกมั้ย ถ้าหากไม่มีเรื่องที่ไอซ์อยากไปเรียนต่อทางเหนือ
โฟร์ที่กลัวจะเสียเพื่อนอาจยังไม่ตัดสินใจสารภาพรักออกไปแบบนี้ก็ได้
แต่อย่างน้อยตอนนี้บอกไปแล้วโฟร์ก็สบายใจได้ ว่าไอซ์ไม่ได้คิดจะเลิกเป็นเพื่อนกับโฟร์เลย
แถมยังสัญญาว่าถ้าได้ไปเรียนไกลกันก็จะหมั่นติดต่อมาหาตลอด ไม่ลืมโฟร์ไม่ลืมเพื่อนๆทางนี้แน่นอน

โดยส่วนตัวผมรู้สึกชื่นชมความกล้าหาญของยัยโฟร์นะครับ แม้จะต้องผิดหวังแต่มันก็ทำเต็มที่แล้ว
แมนกว่าไอ้กีต้าร์เยอะ ไอ้คนที่ไม่กล้าเลือกคนที่ตัวเองรักจริงๆนั่นน่ะ…
ก็จริงที่กีต้าร์เคยพูดกับผมว่ามันเองก็รักแอ๋ม แต่ผมเชื่อที่ไอ้เดย์เคยพูดมากกว่า
ว่าคนเรารักสองคนเวลาเดียวกันไม่ได้หรอกครับ ไม่มีหรอกคำว่ารักเท่ากัน
คนที่มันรักมากกว่าคือใครใจมันเองก็รู้ดีมาตลอด แต่มันไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้ต่างหากเล่า

ต่อให้ไม่มีแอ๋ม มันก็คงไม่เลือกไอ้ซีนอยู่ดี ถึงแม้บางครั้งจะพอดูออกว่าไอ้ซีนอิจฉาแอ๋มอยู่บ้าง
แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกเลยสักครั้งนะครับว่าซีนมันเกลียดหรือไม่ชอบขี้หน้าแอ๋ม แถมมันยังเลิกรักไอ้ต้าร์ไม่ได้
นั่นน่ะผมว่าต้องเป็นเพราะ ไอ้ซีนเข้าใจดีว่าที่ไอ้ต้าร์เลือกแอ๋ม ไม่ใช่เพราะรักแอ๋มมากกว่ามันหรอก
แต่เพราะไอ้ต้าร์เลือกมันไม่ได้มากกว่า...


“เฮ้ยยย!!! จริงดิไอ้ลูก! เรามาตามหาไอ้ยูกับพี่บาสนี่หว่า ไปเร็ว!”
ไอ้เดย์พูดอย่างตกใจเพราะเพิ่งจะคิดได้ทำเอาผมสะดุ้งโหยง มันรีบลากคอผมไปอย่างเร็ว
จนดุ๊กดิ๊กที่กำลังหันหน้ามาถามหาคนอื่นๆกับผมอ้าปากเหวอด้วยความงง ผมได้แต่รีบตะโกนบอกดุ๊กดิ๊ก
ให้โทรถามไอ้คิมเอาเองว่าตอนนี้พวกมันยังอยู่ที่เดิมรึเปล่า
“เอ๊ะอินี่!!!/////*//ทำไมกูต้องลดตัวไปโทรหาไอ้ดำบ้านั่นด้วยล่ะ เชอะ”
“เห๊อะ ก็ถามใจตัวเองดูซี่~” แหมๆๆๆหน้าเหวอหนักกว่าเดิมเลยนะมึง ผมค่อนข้างจะแน่ใจนะครับ
ว่าดุ๊กดิ๊กมันต้องชอบไอ้คิมแน่ๆ ส่วนไอ้คิมเองก็ชอบทำตัวน่าสงสัยตลอด
ไอ้คู่นี้ผมจะคอยดูว่าจะปากแข็งกันไปถึงเมื่อไหร่


“เฮ้ย หาไม่เจอว่ะเดย์เอาไงดีอ่ะ กลัวพี่บาสโกรธไอ้ยูจนหนีกลับก่อน ”
“โทรหาไอ้ยูดีกว่า” ว่าแล้วไอ้เดย์มันก็ล้วงมือถือออกมาโทรหาไอ้ยูทันที “อ้าวเชี่ยแบ็ตอ่อนกูลืมชาร์ตตอนออกมานี่หว่า โธ่แม่ง”
“งั้นเอาของกูโทร” ผมล้วงมือถือตัวเองขึ้นมาไอ้เดย์รีบแย่งไปกดหาชื่อไอ้ยูเอง มันบอกผมชักช้าไม่ทันใจมัน
ส่วนเรื่องพาสเวิร์ดมือถือไอ้เดย์กับผมใช้รหัสเดียวกันครับ

“ว่าแต่ที่มึงพูดว่าเขาทะเลาะกันเพราะกู หมายความว่ายังไงวะเดย์”
“มึงนี่เนาะ”
“อะไรเล่า”
“จำที่มีหมาจ้องจะงาบมึงได้มั้ยตอนที่พวกเราดูคอนอยู่หน้าๆเวทีเลยนั่นน่ะ”
“หมา มันมีหมาแถวหน้าคอนที่ไหนเล่ามึงจะบ้าเหรอ”
“ทำไมมึงไม่ฉลาดกับเรื่องตัวเองเหมือนเวลาไปเสือกเรื่องชาวบ้านวะไอ้ลูก”
“มึงอย่าด่ากูนักได้มั้ยเชี่ย///////*//”
“ก็ไอ้พวกที่มองมึงกลุ่มนั้นไง....โว๊ะเชี่ยยูทำไมไม่รับสายวะ”
“อ๋อออออออออ อ้าวแล้วยังไงอ่ะ”
“ก็ไอ้ยูมันยืนอยู่ข้างมึงไง แม่งไอ้พวกเวรยังคอยมองมึงอยู่อีกนี่ขนาดกูยืนบังเต็มที่แล้วนะ”
“ฮ๊า!~~~~!!! อย่าบอกนะว่า อ๋อพี่บาสเขาคิดว่ามองไอ้ยูใช่มั้ย!? โธ่เอ๊ย”
“ไม่ใช่แค่เห็นว่ามีคนมองเท่านั้นหรอก แต่ไอ้ยูมันก็หันไปมองทางนั้นบ่อยๆ ตอนที่มึงเต้นแร้งเต้นกา
ไม่รู้เรื่องห่าอะไร ยูมันช่วยกูกันไอ้พวกนั้นไม่ให้มายุ่งกับมึงอีกแรงนั่นแหละ เลยถูกพี่บาสเข้าใจผิด
คิดว่าไปถูกใจใครในนั้นเข้าอ่ะดิ กูถึงชวนมึงให้รีบตามไปช่วยเคลียร์ไง”
“อื้มกูเข้าใจแล้ว แล้วนี่ไอ้ยู”
“เฮ้ยรับแล้วๆๆ ฮัลโหลเชี่ยยู! อยู่ไหนเนี่ยมึงกูหามึงไปทั่ว”

“เดย์ มึงช่วยกูพูดหน่อยดิ พี่บาสงอนกูหนีไปที่จอดรถแล้วอ่ะ เขาไม่เชื่อกูจะกลับท่าเดียว”
เหมือนไอ้ยูมันจะรัวใส่ไอ้เดย์อย่างร้อนรนจนไอ้เดย์ต้องบอกให้ฟังมันก่อน
“จอดรถไว้ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวกูรีบไปหา”
“ที่...ว่ะ”
“โหยเชี่ยคนละฝั่งเลย เอางี้เอามือถือมึงให้พี่บาส เดี๋ยวกูคุยให้ มึงก็อย่าเพิ่งให้พี่เขาไปไหนเดี๋ยวพวกกูไปหา”
“โอเคๆ”

เดย์มันพูดโทรศัพท์ไปวิ่งไปด้วยอย่างไว คนก็เยอะแยะ... พวกไอ้ยูอยู่ไกลฉิบ ผมวิ่งตามจนเหนื่อยหอบ
โธ่ก็ผมไม่ถนัดเรื่องใช้กำลังนี่ครับ หยุดพักหายใจแป๊บเดียว เงยหน้ามาก็มองหาหลังไอ้เดย์ไม่เห็นแล้ว
บ้าชะมัด ผมหลงกับไอ้เดย์ที่วิ่งหน้าตั้งนำหน้าไป มือถือมันก็ถือไปด้วย

ทำไงดีละครับเนี่ย ผมแค่วิ่งตามไอ้เดย์ไปเท่านั้นไอ้เดย์ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าพวกไอ้ยูอยู่ที่ไหน|||||||

ผมกำลังคิดว่าจะเดินกลับไปตั้งหลักที่ร้านขายน้ำที่คิดว่าพวกเพื่อนๆน่าจะรวมตัวกันที่นั่น แต่ถ้าไม่เจอใคร
ก็อาจจะต้องกลับไปที่บ้านพักที่พวกเราเช่าไว้คืนนี้ แล้วค่อยใช้โทรศัพท์ที่นั่นโทรหาไอ้เดย์
โดนไอ้เดย์ด่าอีกแน่เลย|||||||| เฮ้อ

“อ้าวววว! ทำไมอยู่คนเดียวได้ล่ะ เพื่อนไปไหนหมดเหรอ”
“ห๊ะ!?”
มีเสียงทักจากด้านหลัง ผมไม่แน่ใจว่าใช่ผมมั้ยที่เสียงนั่นทักเลยหันกลับไปดูแบบงงๆเพราะผมไม่คุ้นเสียงนี้
แต่พอหันไปกลายเป็นว่ารู้สึกคุ้นหน้าอยู่เหมือนกันแต่นึกไม่ออกว่าเคยรู้จักกันด้วยเหรอ
ไอ้ผู้ชายสี่ห้าคนนี่ทำไมมาเดินข้างหลังผมได้นะ แถมยังมาพูดด้วยอีก ผมชี้หน้าตัวเองเป็นเชิงถาม
ว่าเขาพูดกับผมเหรอ

“555เอ้อ พูดกับนายนั่นแหละ ก็เห็นเพื่อนเพียบเลยนี่ไหงมาเดินอยู่คนเดียวได้”
“พอดีหลงกับเพื่อนนิดหน่อยอ่ะ อะเอ่อ เอ่อ คือเราว่า เราไม่รู้จักพวกนายนะ แหะๆ”
“อะไรอย่าบอกนะว่าจำกันไม่ได้555 โหยยยเสียใจอ่ะอุตส่าห์ยิ้มให้ตั้งนาน 5555”
“เอ๊ะ! พวกนาย! อ๋อที่ตอนดูคอน”
เขาพูดทีเล่นทีจริงเหมือนแกล้งแหย่ผม ผมนึกออกแล้วพวกนี้มันพวกที่ไอ้เดย์จ้องจะแดกหัวนี่หว่า
ตอนนี้ก็เหมือนจะมาพูดแซวผมอีก ทำไงดีไอ้เดย์ก็ไม่อยู่

“ชื่ออะไรเหรอ ขอเบอร์หน่อยดิ”
อึ๋ยยยย โดนโจมตีแล้วครับ||||||||| ทำไมผมต้องมาโดนผู้ชายจีบอยู่เรื่อยด้วยวะเนี่ย
“โทษทีนะ เราไม่ชอบผู้ชายอ่ะ” ผมปฏิเสธชัดเจนนะครับ
“เฮ้ย คิดอะไรมาก55555 พวกเราแค่อยากเป็นเพื่อนด้วยเฉยๆ ใช่ป่ะ”
เขาหันไปพยักเพยิดหน้ากับเพื่อนตัวเอง ทุกคนก็บอกว่าใช่แค่ถูกชะตาอยากรู้จักด้วยเฉยๆ
พวกเขาก็ไม่ได้ชอบผู้ชายบางคนก็บอกว่ามีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้วด้วย

“เพื่อนเหรอ.....”
ท่าทีที่โคตรเป็นมิตร แถมอยากเป็นเพื่อนกับผม มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคน ไอ้หมอนั่นก็ใช้ไม้นี้
พยายามเข้ามาตีสนิทกับผม แต่สุดท้ายมันก็พยายามปล้ำผม||||||||*||

ไอ้เดย์บอกว่าในกลุ่มนี้มีคนที่จ้องจะงาบผม ไม่ต้องเดาก็คงเป็นไอ้คนที่ถามชื่อกับเบอร์ผมนี่แน่ๆเลย
เอาไงดีล่ะ สถานการณ์ตอนนี้เหมือนผมจะตกอยู่กลางวงล้อมของเจ้าพวกนี้แถมยังติดต่อเพื่อนตัวเองไม่ได้สักคน

“ไม่มีโทรศัพท์...” ผมยิ้มแหย่ๆไปตัวเองพูดเองยังคิดว่าโคตรงี่เง้าเลยครับ
“โกหกน่า ไม่มีจริงๆหรือไม่อยากให้กันแน่” ไม่เชื่อจริงๆด้วย||||||||

“เอางี้มั้ยงั้นพวกเราไปหาที่นั่งคุยทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ก่อน แล้วนายค่อยตัดสินใจ
ว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับเรามั้ยก็ได้นะ ไปนั่งเล่นที่ริมหาดทางนู้นดีมั้ยเหล้าเบียร์เพียบ!”
เจ้าคนที่ท่าทางจะชอบผมถือโอกาสตอนที่ผมกำลังใช้ความคิด เข้ามาโอบไหล่พาเดินไปด้วยกันเฉย
เพื่อนๆไอ้หมอนี่ก็หัวเราะกันคิกคักเหมือนจะแซวเพื่อนมัน แต่ผมไม่ได้อยากไปด้วยซะหน่อย
เอาเหล้ามาล่อก็ไม่ได้ผลหรอก เพราะผมไม่ใช่พวกคอเหล้า อยู่ๆก็มาแตะตัวกันเฉยแบบนี้ไม่สนุกด้วยเว้ย

ผมพยายามแกะมือหมอนี่ออกแต่เขาก็มาจับใหม่ตลอด ตอนนี้เหมือนผมโดนบังคับให้เดินไปกับพวกนี้
แต่ถ้าคนไม่สังเกตดีๆก็คงคิดว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเดินด้วยกัน
ผมไม่ใช่ผู้หญิง ที่จะร้องให้คนช่วยเพราะคิดว่าถูกลวนลามได้นี่ อีกอย่างก็แค่โดนโอบไหล่เท่านั้น
พวกนี้ก็ยังไม่ได้ทำร้ายอะไรผมแถมยังพูดดีด้วยอีกต่างหาก จะหนีก็โดนล้อมซวยฉิบ||||||

“ทำไมหน้าหงิกซะเล่า ตอนยิ้มออกจะน่าระ.. เอ่อ////// 555 ยังไงก็ไปด้วยกันเหอะนะ นายต้องชอบแน่ๆ
เดี๋ยวพวกเราเลี้ยงนายเองไม่ต้องห่วง แต่ถ้าไม่อุ่นใจโทรตามเพื่อนมากินด้วยกันก็ได้นะเอามั้ย ว่าแต่นายชื่ออะไร”
เห.........? ให้โทรหาเพื่อนได้ด้วยเหรอ งั้นก็ดีสิ

“เอ่อ คือ พอดีเราไม่มีโทรศัพท์อ่ะ ขอยืมโทรศัพท์นายโทรหาเพื่อนหน่อยได้ใช่มั้ย”
“ได้สิ!ไม่มีปัญหา อ่ะเราให้ยืม”
เขารีบควักมือถือมาปลดล็อค ผมรีบแบมือรอรับ แต่กลับโดนทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ “บอกชื่อมาก่อนดิ////”


มีข้อต่อรองจนได้สินะ ผมถอนใจมองบนนิดหน่อย ไม่มีทางเลือกผมตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
"ลูกชิ้น!"

แต่เขากลับหัวเราะลั่นขำพรืดออกมา "55555เป็นคนตลกนะเนี่ย นายชื่อลูกคิดไม่ใช่เหรอ5555"
"เฮ้ยระ..ร..รู้ได้ไง!?" กะจะแกล้งหลอกซะหน่อยเถอะแม่งดันรู้อีกแล้วมาถามทำไมฟะท่าจะบ้า
"ก็ได้ยินตอนรอเปลี่ยนเพลงแล้วเพื่อนๆนายตะโกนเรียกน่ะ" โอ้ยขายขี้หน้าไอ้พวกเพื่อนบ้า

"รู้แล้วมาถามทำไม" ผมบ่นๆทำหน้างอ แต่หมอนั่นอมยิ้มแล้วส่งโทรศัพท์ให้ผม

อะไรกันเนี่ย หรือว่าผมจะคิดมากไป….

หรือว่าพวกนี้แค่อยากมีเพื่อนกินเหล้าเพิ่มวะ???



พอคนที่ผมโทรหารับสายปุ๊บผมก็รีบพูดอย่างร้อนใจ “ฮัลโหลเดย์! เดย์กูอยู่ที่!!...อ่ะ อ..เอ่อ ที่ ที่....”
ตายล่ะหว่า นี่ผมอยู่ส่วนไหนของพัทยาวะเนี่ยยย||||||
ไอ้เดย์โวยวายถามเสียงดังว่าผมไปอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมวิ่งตามมันไป
“กูตามมึงไม่ทันอ่ะ ขอโทษ”
เสียงไอ้เดย์ถอนหายใจทันทีที่ผมตอบมันเสียงอ่อย มันบอกให้ผมรออยู่ที่เดิมเดี๋ยวจะยิ่งสวนทางกัน
“แล้วนี่มึงเอาโทรศัพท์ใครโทรมา”
“อูย...ยืมมมมมม คนแถวนี้เขาน่ะ”
ผมตอบเบากระซิบแล้วกระซิบอีกเบี่ยงตัวหนีหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากให้เจ้าของเครื่องมันได้ยิน
“ตอนนี้กูถึงไอ้ยูแล้ว มึงอยู่ไหนล่ะลูกคิด เสร็จทางนี้เดี๋ยวกูไปหา”
“เอ่อออออ...คือ....ที่นี่..”
ผมเหล่ไปมองหน้าเจ้าของมือถือ เขาส่งยิ้มให้ ผมรีบเอามือปิดป้องโทรศัพท์แล้วถามเสียงเบา
“เฮ่ นายรู้มั้ยว่าแถวนี้เขาเรียกว่าอะไรน่ะ”
“จะให้เพื่อนตามมาใช่มั้ย”
“อะ..อื้มม..”
“งั้นบอกให้มาที่ร้านนั้นก็ได้” หมอนั่นเอามือชี้ไปข้างหน้า มีร้านเหล้าผู้คนพลุกพล่าน
ผมเลยรีบบอกชื่อร้านให้ไอ้เดย์ไปบอกมันว่าจะรอแถวหน้าร้าน คุยกันเข้าใจแล้วเราก็วางสาย

“ขอบใจนะ เรานัดเพื่อนไว้แล้วเดี๋ยวเราขอรอเพื่อนหน้าร้านนั่นแล้วกันนะ พวกนายก็ไปหาที่นั่ง
หากับแกล้มหาเหล้ามาเลี้ยงพวกเราให้ครบก็แล้วกัน ไปกันก่อนเลย ถ้าเพื่อนเรามาจะเอามือถือเพื่อน
โทรหาพวกนายก็แล้วกัน แล้วเราจะตามไปนะ ดีมั้ย” ผมยิ้มแห้งไปคิดว่าทำใจดีสู้เสือไว้ก่อน
พอเจ้าพวกนี้ไปกันแล้วผมก็แค่รอให้เดย์มารับ แล้วเราก็ไปหาพวกเพื่อนผมคนอื่นๆ
แน่นอนครับว่าผมคิดจะชิ่ง เรื่องอะไรผมต้องไปกินเหล้ากับเจ้าพวกนี้ด้วยล่ะ

“ไม่ดีอ่ะ”
“ห๊ะ..”
“เพื่อนนายให้เพื่อนเรารอแทนก็ได้”
“เห ระรู้เหรอ เห็นแล้วจะรู้ได้ไงว่าคนไหนเพื่อนเรา”
“หือ...? จำได้สิ พวกเราจำหน้าเพื่อนๆนายได้”
“อะเอ่อ คือ ไม่อ่ะ ให้เรารอแล้วพวกนายไปก่อนดีกว่าน่า!”
“แต่เราว่านายน่าจะไปกับเราก่อนมากกว่า”
“ปะปะปะไปไปไปไหน!?||||||||||”
“อ้าวไม่น่าถามก็ไปหาที่นั่งคุยกันเงียบๆสองคน ก่อนที่จะมีคนอื่นๆตามไปชนแก้วไงครับเพื่อนใหม่555”
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก... ดูแววตาท่าทางไอ้หมอนี่ตื้อไม่เลิกแน่ ไม่อย่างนั้นคงถอดใจไป
ตั้งแต่ตอนที่โดนไอ้เดย์กับไอ้ยูกันท่าที่หน้าคอนแล้ว

ผมพยายามจะเลี่ยงไม่ให้ไอ้เดย์มาเจอ ผมไม่อยากให้มีเรื่องมีราวกัน ไอ้เดย์ต้องโกรธมากแน่
ถ้าหากรู้ว่าผมมาอยู่กับเจ้าพวกนี้ แต่จะทำยังไงดี ผมถึงจะหนีไปหลุดไปจากกลุ่มนี้ได้กันนะ!
ในขณะที่ยังคิดไม่ออกผมก็โดนดันแกมบังคับให้เดินไปกับเขาเรื่อยๆ พวกเพื่อนหมอนี่ก็ยังล้อมผมไม่ห่าง

จะทำยังไงดี!
จะทำยังไงดี!
จะทำยังไงดี!
เดย์!
เดย์!
เดย์!


“ลูกคิด!”

เสียงตะโกนแหกปากทักผมดังมาก ดังจนคนแถวนั้นหันมามองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว
พวกกลุ่มที่พยายามพาตัวผมไปพากันชะงักหยุดเดินหันไปมองคนที่เรียกชื่อผมอย่างงุนงง
ผมเองก็ไม่ต่างจากเจ้าพวกนี้คือทั้งตกใจทั้งงง แถมประหลาดใจขั้นสุด

พัทยาสำหรับผม โคตรแคบเหมือนอยู่ในกล่องไม้ขีด...||||||||||
ถ้าคนที่เรียกผมเอาไว้เป็นเพื่อนผมหรือไอ้เดย์ ผมคงดีใจรีบวิ่งไปหาแล้วครับ แต่นี่...

“เชี่ยยยย ไลค์”
เป็นอะไรที่เวรซ้ำกรรมซัดมากๆครับ ถ้าไอ้เดย์เจอไอ้ไลค์ที่นี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ผมนึกภาพก็อซซิล่าที่มีหน้าเป็นไอ้เดย์ออกเลย มันไม่ควรเจอใครทั้งน๊านนนนนนนนนน!!!||||||||

“มึงมาไงเนี่ย” ผมขมวดคิ้วถามอย่างเหนื่อยใจ ไอ้ไลค์ยิ้มร่าเดินเข้ามาหาผมกลางกลุ่มเลยครับ
พวกคนแปลกหน้าพากันงุนงง โถ....กูนี่สิงงในงง

“มาเที่ยวไง ดีใจจังได้เจอลูกคิดอยู่คนเดียวด้วย”
“โทษทีนะไลค์ แต่กูไม่ได้อยู่คนเดียวนะฮัลโหลๆตามึงบอดเหรอ||||||||”
ไอ้ไลค์มันตีมึนเนียนๆปัดมือเจ้าคนที่มาจีบผมออกแล้วมันก็โอบไหล่ผมแทน แถมพาเดินออกไปด้วย
อย่างนี้ก็ได้เหรอมึง ง่ายๆงี้???
“เฮ้ยเดี๋ยว! ละ ลูกคิด!! ไหนเราตกลงว่าจะไปกินเหล้าด้วยกันทางนู้นไง ทำไมจะไปกับเพื่อนซะล่ะ
แถมยังคนละทางกับที่พวกเราจะไปอีก”

ผมหันไปมองแต่ไม่ได้อ้าปากตอบหรอกครับ ไอ้คุณชายไลค์เขารีบตอบแทนทำหน้าเย้ยหยัน
“เพื่อน?......หึหึหึ นี่แฟนกูเว้ย!!!”
ไอ้ไลค์! นี่มึงอย่าบอกนะว่า มาเล่นบทตัวโกงอีกแล้ว -_-

“ไลค์! มึง!...” ผมอยากจะด่ามันแต่มันรีบพูดกับพวกนั้นต่อไม่สนใจผมที่อ้าปากพะงาบๆ
“มีปัญหาเหรอ? คุยกับสามคนข้างหลังนั่นก่อนก็ได้นะเผื่อพวกมึงจะได้หมดปัญหา
แล้วก็เลิกมายุ่งกับแฟนกูซะที”
ไอ้ไลค์ส่งซิคไปหาผู้ชายร่างยักษ์สามคนที่มายืนอยู่ด้านหลังพวกนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ผมเองก็เพิ่งเห็น
เจ้าพวกนั้นเลิ่กลั่กตกใจหันไปมองแล้วต้องสะดุ้งถอยกรูดกันเป็นแถว

อึ๋ย..ผู้ชายตัวใหญ่มากๆสามคนนั้นอย่างกับภูเขาสามลูก แถมทำหน้านิ่งโหดได้อีกโคตรน่ากลัวอ่ะ||||||

ทันทีที่พี่ยักษ์สามคนนั้นก้าวเข้าหา เจ้ากลุ่มคนที่อยากเป็นเพื่อนกับผมเสียเหลือเกินเมื่อครู่
กลับถอยเท้าก้าวหนีกันให้จ้าละหวั่น จนกลายเป็นรีบวิ่งหนีไปในที่สุด ผมอดขำไม่ได้กับภาพที่เห็น
แต่พอเจ้าพวกนั้นหนีหายไปหมดแล้ว พวกพี่ยักษ์สามคนนั้นก็ตรงมาทางผมแทน

ไอ้ไลค์เห็นผมแหยงๆกลัวๆจนเผลอดึงชายเสื้อมัน มันก็หัวเราะออกมา
“5555ลูกคิด ไม่ต้องกลัวไปหรอก พี่สามคนนี้เป็นการ์ดที่ร้านพ่อเราเอง นู่นร้านอยู่ทางโน้นนั่นไง”
ผมงงๆมองไปตามมือไลค์มันชี้ให้ดูผับที่เห็นอยู่ไกลๆ ไลค์มันบอกลูกน้องพ่อว่าหมดเรื่องแล้ว
พวกพี่ยักษ์ก็กลับไปกัน

“ทำไมมาอยู่คนเดียวได้ล่ะ เกือบโดนจับไปขายแล้วรู้เปล่าไม่ระวังเลย”
ผมโดนดุเหมือนเด็กๆได้แต่กัดปากตัวเองมองค้อนไอ้บ้านี่ได้ทีเอาใหญ่นะมึง
“ดีนะที่บังเอิญเรามองมาเห็นลูกคิดพอดี กำลังดีใจเลยจู่ๆก็มีไอ้พวกนั้นมารุมต้อนลูกคิด
ตอนแรกเราก็นึกว่าเพื่อนนายเลยหยุดดูท่าทีก่อน แต่หลังๆดูอาการก็รู้ว่าไม่อยากไปด้วย
ถึงได้เข้ามาหานี่ไง นายก็อย่าเที่ยวอ่อยเขาไปทั่วได้มั้ยไอ้คนที่โอบนายนั่นมันต้องชอบนายแน่ๆ
เกือบโดนหลอกแล้วรู้มั้ยระวังหน่อยสิครับ”

“อ่อยพ่อง กูโตแล้วจะอยู่ที่ไหนกับใครก็ได้ ยุ่งน่า”
ก็รู้ครับว่าไอ้ไลค์มันเป็นห่วงผม แต่ผมหมั่นไส้มันที่มาทำเก็กหน้าหล่อใส่ผมอยู่ได้
“แล้วนี่ไอ้...ไอ้หมอนั่นไม่มาด้วยเหรอ”
ไลค์คงถามถึงไอ้เดย์ผมเดาไม่ยากเพราะดูมันไม่ค่อยอยากจะพูดถึง ผมยังไม่ทันตอบมันก็ทำหน้าดีใจเว่อร์

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2560		6 comments
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2560 21:29:05 น.
Counter : 981 Pageviews.
Share Tweet