ลำนำ(74)
ป่าช้าในตัวเรา
มนุษย์เอยจะกลัวไย ต่อร่างไร้ซึ่งวิญญาณ
แตกดับมลับลาญ ก็เรียกศพเสมอกัน
ตอนเป็นสิน่ากลัว จงดูตัวของเรานั่น
คือป่าช้าอนันต์ ศพหมื่นพันนำมาฝัง
ปากน้อยนี้หลุมศพ ที่กลืนกลบอสุภัง
เป็ดไก่หมูกุ้งกั้ง วัวควายทั้งหอยปูปลา
เนื้อนกสัตว์บกน้ำ มากมายล้ำจะพรรณนา
มนุษย์นำมาฆ่า เลือดไหลบ่าคร่าชีวี
เฉือนเชือดกินเลือดสด ซ้ำว่ารสอร่อยดี
เหี้ยมโหดหมดปรานี มิเมตตาการุญกัน
กินเนื้อเขาโอชา แกงต้มพล่าทุกคืนวัน
สรวลเสเฮฮาลั่น กินแกล้มเหล้าเหลือเมามาย
พอตนต้องมีดบาด ร้องหวีดหวาดจะวางวาย
ซุกหัวเพราะกลัวตาย บ่นเจ็บปวดรวดร้าวทรวง
สัตวโลกจงตริตรอง อย่าลำพองให้ใหญ่หลวง
รักใคร่กันทั้งปวง อย่าคิดกินแต่เนื้อเขา
น้อมนำเอาธรรมะ ชำระจิตอย่าคิดเบา
อบรมบ่มตัวเรา ให้เพียบพร้อมด้วยเมตตา
อย่าเหยียดโกรธเกลียดกัน ต่างยึดมั่นอหิงสา
โลกนี้จะโสภา สบสุขสันต์นิรันดร
พันธุ์ระพี
นักบุญชาวอิตาเลียนผู้หนึ่ง ได้คำนวณว่าในชีวิตของมนุษย์เรา ถ้าคงอยู่ไปจนอายุ ๖๐ ปีจะต้องกิน วัว ควาย ถึง ๓,๐๐๐ ตัวเป็ด ไก่ ๒๐,๐๐๐ ตัว กุ้ง, ปลา ๒๐๐,๐๐๐ ตัวซึ่งแสดงให้เห็นว่า เรามีชีวิตอยู่คนเดียวจะต้องทำลายล้างผลาญชีวิตสัตว์ต่างๆมากมาย
ดังนี้ จึงจะเห็นได้ว่า ปากและท้องของมนุษย์เป็นป่าช้าฝังซากศพสัตว์อันกว้างใหญ่ไพศาลก็เพราะมีลิ้นเป็นนายสัปเหร่อที่สับปลับและโสโครกโสมมที่สุดในโลก
จากกัลยาณมิตร(น.พ.โกศล กันตะบุตร )
| Create Date : 24 มกราคม 2554 |
| Last Update : 24 มกราคม 2554 17:43:37 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1089 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
แวะมาเยี่ยมกันจร้า :)
มาเป็นคนแรกเลยอะ :)