Bloggang.com : atruthoflife10 : ลำนำ(57)…เสียงกระซิบ

ลำนำ(57)…เสียงกระซิบ

เสียงกระซิบแห่งอนันตภาพ
หมู่เมฆกระซิบบอกขุนเขาใหญ่
ภายใต้แผ่นฟ้าผืนปฐพีแห่งนี้
จากคืนเปลี่ยนเป็นวัน จากเดือนเปลี่ยนเป็นปี
มีแต่ท่านเท่านั้นที่ยืนหยัดมั่นคง
ตั้งตรงตระหง่านสูงส่งเสียดฟากฟ้า
แลดูน่าอิจฉายิ่งนัก

เสียงขุนเขากระซิบตอบ
แต่เราก็ต้องทนต่อดวงตะวันระอุร้อนยามเที่ยง
สายลมที่หนาวเหน็บเย็นยะเยียบยามค่ำคืน
และพายุร้ายสายฝนที่โหมมากระหน่ำซัด
ไม่หวั่นไหวต่อฟ้าดิน
ท่ามกลางผัสสะอันร้อนแรงที่กระทบ
ท่ามกลางความโดดเดี่ยวอ้างว้างที่หนาวเหน็บ
ท่ามกลางมรสุมแห่งโลกธรรมที่โหมกระหน่ำ
ยิ่งเราตั้งตระหง่านมั่นยืนหยัดบาดตาผู้อื่นเพียงใด
ก็ต้องตกเป็นเป้ารองรับ
แสงแดด สายฝน ลมหนาว มากเพียงนั้น

เสียงนกนางนวลกระซิบบอกท้องสมุทรกว้าง
ตัวท่านนี้ช่างดูยิ่งใหญ่ไพศาล
สุดสายตาเป็นพื้นน้ำจรดขอบฟ้าสีคราม
เห็นฟองคลื่นกระเซ็นซ่านอยู่ชั่วนาตาปี
ส่องรัศมีระยิบระยับยามต้องแสงตะวัน

แล้วเสียงมหาสมุทรก็กระซิบแผ่วดังแว่วขึ้น
แต่เราก็ต้องถ่อมตัวลงต่ำ
จากสระน้ำที่ใสสะอาดบริสุทธิ์บนยอดขุนเขา
ลดตัวลงต่ำกว่าห้วยหนองคลองบึง แม่น้ำและท้องทะเล

เกลือกกลั้วกับสายน้ำเน่าเหม็นปฏิกูล
ที่ถ่ายเทไหลมาจากทั้งสี่ทิศ
ขจัด รองรับ และชำระ
สิ่งปฏิกูล กาก ของเสียโสโครก
เพื่อหล่อเลี้ยงทำให้โลกนี้สะอาด บริสุทธิ์ รื่นรมย์
ต้นหญ้ากระซิบบอกพื้นธรณีใหญ่
ตัวท่านนั้นไซร้ช่างดูหนักแน่นน่าเลื่อมใส
มั่นคง สงบเย็น เป็นปฐพีในดวงใจ
ที่หล่อเลี้ยงให้พฤกษชาติแห่งความเบิกบานเติบโต
แผ่กิ่งก้าน ดอกใบ สาขา
เป็นร่มเงาให้สรรพสัตว์นกกาได้อาศัย
เป็นที่พึ่ง ที่พำนัก ที่หลบภัย
เป็นฐานพักที่อาศัยในปฐพี

แว่วเสียงธรณีกระซิบตอบ
แต่เราก็ต้องให้ผู้คนเหยียบย่ำ
ลดตนต่ำให้ดูถูกเหยียดหยาม
ถ่มเขฬะใส่ตัว เดินข้ามหัวทุกชั่วยาม
ไม่ถือสาหาความ ไม่โกรธเคือง
สกปรกคลุกฝุ่นสิ่งปฏิกูลโสโครก
คนในโลกล้วนรังเกียจล้วนเดียดฉันท์
เห็นต่ำต้อยเดินเชิดหน้าผ่านไปพลัน
สักกี่วันหันกลับมาก้มหัวมอง
แลดูพื้นธรณีปฐพีกว้าง
แลดูทางที่ตนผ่านสู่จุดหมาย
แลดูดินที่รองรับชีพบั้นปลาย
แล้วผ่อนคลายศักดิ์ศรีที่ถือตัว
เสียงน้ำค้างกระซิบบอกอรุณรุ่ง
ตัวของท่านนั้นยิ่งใหญ่และอบอุ่น

ช่วยขับไล่ความหนาวเหน็บมืดมัว
ขับไล่เงามืดแห่งความหวาดกลัว
ออกไปจากห้วงลึกของดวงใจ
ตัวของท่านนั้นไซร้คือแสงสว่าง
ที่จะช่วยส่องเส้นทางเดินให้มวลสัตว์
ได้มีความอาจหาญทางจริยธรรม
ที่จะเดินออกจากที่กำบังหลีกเร้นหลบภัย
เพื่อสู้หน้าเผชิญกับความจริงของชีวิตในวันใหม่
และเพื่อทำให้น้ำเต้าน้อยเฟื่องฟูลอยกระเบื้องคล้อยเคลื่อนถอยจม

อรุโณทัยกระซิบบอก
แต่เราก็ต้องบากบั่นทำงานทุกเช้าค่ำ
ไม่มีเวลาสำหรับการขอหยุดพัก
จากที่นี่ไปโผล่ที่โน่น
จากที่โน่นมาโผล่ที่นี่
เพื่อส่องสว่างทอแสงรัศมี
ให้กับสรรพสัตว์ในโลกนี้โดยถ้วนทั่วกัน
ไม่ว่าจะเป็นคนสูงศักดิ์หรือต่ำศักดิ์
ยากจนหรือมั่งมี
เป็นคนดีหรือคนเลว

จะมีความลำเอียงให้แสงสว่าง
แก่ผู้หนึ่งมากน้อยกว่าอีกผู้หนึ่งก็หาไม่
นอกจากบุคคลผู้นั้นไซร้
จะซุกตัวหลบอยู่ในเงามืดของกำแพงแห่งอหังการ
ที่ก่อขึ้นปิดล้อมตนไว้นั้นเสียเอง
ไม่ว่าจะเป็นเสียงติฉินนินทา
เพราะความสว่างจ้าบาดตาในยามเช้า
หรือจะเป็นเสียงสรรเสริญยกย่อง
ในฐานะผู้ให้ความสว่างและอบอุ่น
แต่แสงแห่งรุ่งอรุณก็ไม่เคยเลยสักครั้ง
ที่ต้องการคำขอบคุณ

จากกัลยาณมิตร(๒๑ ส. )
เสียงประกอบ //www.palungjit.com

Create Date : 14 มกราคม 2554

Last Update : 14 มกราคม 2554 19:40:58 น.

0 comments

Counter : 695 Pageviews.