Bloggang.com : atruthoflife10 : ลำนำ(66)…ทางสายเก่า ทางสายใหม่

ลำนำ(66)…ทางสายเก่า ทางสายใหม่

ออดแอด ! ออดแอด !
เกวียนเก่าคร่ำคร่าเดินทางสู่อดีตอย่างช้าช้า
ทิ้งรอยเกวียนเป็นทางไว้เบื้องหลัง
พลันน้ำในรอยตีนโคถูกบดขยี้กระจาย
ฮึ่มฮึ่ม! ครืนครืน! ฮึ่มฮึ่ม! ครืนครืน!
รถยนต์สวยสดทะยานสู่อนาคต คะนองกึกก้อง
แผดเสียงลั่นราวฟ้าร้อง
เพื่อแข่งขันกับเวลา
ใช่แล้ว เวลาที่เป็นตัวกินสรรพชีวิตไม่ไว้หน้า
แต่มันก็ยินดีจะแข่ง

ออดแอด! ออดแอด!
ฮึ่มฮึ่ม! ครืนครืน!
นับวันสองกระแสเสียงห่างกันทุกที ทุกที
แว่วเสียงหัวเราะเยาะ เสียดสีอยู่ลิบลิบ
ทางชีวิต
ทางหนึ่งกลับสู่ความเรียบง่าย สันโดษแค่ปัจจัยสี่
ทางหนึ่งกลับสู่ความวุ่นวายสนุกสนาน ฟุ้งเฟ้ออึงคะนึง
ออดแอด ! ครืนครืน!
ครืนครืน! ออดแอด!
ห่างกันแล้ว นับวันก็ยิ่งห่างกัน
สุดจะกู่ร้องหวนกลับ
มนุษย์เอย มนุษย์หนอ เลือกเอา ตัดสินเอา

ออดแอด! ออดแอด!
ทางสายนี้สะอาด สว่าง สงบ และ สุภาพ เพียบพร้อม
เสียงนกร้อง ใบไม้กระทบกิ่งก้าน
มิใช่เสียงเครื่องจักรอึงอลโกลาหล
ยอดไม้เขียวขจี สวยสด สะอาดตา
มิใช่ตึกรามเสียดฟ้า
บดบังสายตาอันจะมองไกลอิสระ
ทุกย่างก้าวแห่งการดำเนินชีวิต
แน่วแน่สุขสบาย สุขสงบ
ลมหายใจอ่อนโยน
พร้อมรอยยิ้มบานสะพรั่ง
มิใช่ความเร่งร้อนดิ้นรนกระเสือกกระสน
มิใช่ ทำ ทำ ทำ กอบโกยให้มากที่สุด
โดยมิได้หวัง แบ่งปันแก่กันและกัน
แม้พื้นถนนยังสึกหรอด้วยรอยกระแทกส้นแท้แท้
แม้ลมหายใจยังร้อนระอุ
ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลทราย
และใบหน้าอันเครียด...เครียดราวหินผา !

ออดแอด ครืนครืน! ออดแอด ครืนครืน!
ห่างกัน นับวันก็ยิ่งห่างกัน
สายไปไหมที่จะตัดสินใจเลือกวิถีชีวิต ?
รถยนต์คันสวยราวกับจุติจากฟากฟ้า
ห้อตะบึงแสนสนุก
ผู้โดยสารเกาะเกี่ยวจนหลามล้น
เสียงเชิญชวน ยั่วเย้าหลงใหล

อาหาร อาหารอันมากสี หลากวิจิตร สารพัดอร่อยลิ้น
ที่อยู่อาศัยนับแสนล้านรูปทรง
หาเงินเข้าซิ ก่อนจะนอนอาศัย
ยา...เรามีมากราวกองทัพ
พร้อมรักษาโรคร้ายร้อยแปด
เครื่องนุ่งห่มนั้นเล่า
ล้วนเฉิดฉาย ประกวดประขันสุดดิ้น
อยู่ทำไมกับชีวิตที่พอกินพออยู่
อยู่ทำไมกับชีวิตบนความเรียบง่าย ?
อิสระแห่งชีวิตทุกคนมีสิทธิ์
แต่มันขึ้นอยู่กับความสามารถของทุกทุกคน
มาเถิด มาแย่งฉกฉวยกัน
มือใครยาว เขาก็คือผู้ชนะ
ออดแอด ครืนครืน! ออดแอด ครืนครืน!

เกวียนกับรถสุดสวย นับวันจะห่างกัน
รอยล้อเกวียนฝากประทับบนแผ่นดิน
อย่างทะนุถนอม อย่างอ่อนโยน
ดูธรรมชาติแวดล้อมของเราซิ
สะอาด บริสุทธิ์ สดชื่น
ไม่มีสารเคมี ยาพิษในอาหาร ในน้ำ ในอากาศ ในแผ่นดิน
ยาของเราจึงอาจมีน้อย
อาหารของเราแม้ไม่หลากเป็นกองทัพ
แต่ทุกคนต่างพอมีกิน
ร่างกายกลับแข็งแรงอดทนอย่างประหลาด
ผ้าเสื้อแม้ไม่สวย

แต่ทุกคนต่างล้วนอบอุ่น
กันร้อนกันหนาว ไม่อนาทร
แม้บ้านช่องห้องหับต่างล้วนสมถะ ไม่ใหญ่โต
เพราะเพียงหมายเพื่ออาศัย
มิใช่ประกวดประชันขันแข่ง

โดยแท้จริง
ชีวิตก็มีความเป็นอยู่พอดี
ส่วนที่เกินเหลือย่อมจะแบ่งเจือจานโดยสัจธรรมของมันเอง
ประดุจสายน้ำจากที่สูงย่อมหลั่งรินแอบขยายสู่ ณ ที่ต่ำกว่า

ออดแอด ออดแอด!
กลับเถิด กลับมาสู่ชีวิตธรรมชาติบริสุทธิ์
อากาศ น้ำ แผ่นดิน บริสุทธิ์
เกวียนแม้จะเก่าแต่ก็มิถึงกับผุพัง
รู้ไหม...ของในโลกนี้
ธรรมชาติได้ประทานให้พอเพียงกับความจำเป็นของทุกทุกชีวิต
แต่ไม่สามารถที่จะสร้างให้พอกับความโลภของทุกทุกชีวิตได้
รู้ไหม?...สองข้างทางของรถยนต์สุดสวยบังเกิดสิ่งใดขึ้น

ความเจริญ ! ใช่แล้ว ใครใครขานเรียกความเจริญ
อันเต็มเปี่ยมด้วยศิวิไลซ์ !
ท่ามกลางเครื่องมือเทคโนโลยี อันราวกับของวิเศษ
และคอมพิวเตอร์อันยอดฉลาดในหล้าโลก
ได้ค่อยค่อยทำลายคุณภาพแห่งชีวิตทีละน้อยทีละน้อย
มันได้ดึงประสิทธิภาพแห่งชีวิตให้ต่ำลง
ด้วยการรับเป็นผู้สนองกระทำการเสียเอง
ความสามารถของมนุษย์กำลังถูกกัดกร่อนให้สาบสูญอย่างช้าช้า
เขาต่างภูมิใจว่า โลกของฉันยอดเจริญ

ดูซิ ! เราทำให้เหล็กลอยฟ้า
ดูซิ ! เราทำให้ภูเขาถล่มทลายเป็นแอ่งน้ำบ่อใหญ่
จากพื้นดินเพียงพริบตา
ก่อเกิดแท่งหิน สูงเสียดเมฆ
อัจฉริยะจริงหนอ อัจฉริยะเอย

แต่ทว่า...
สงคราม! สงคราม!
ทุกหนแห่งมีควันไฟสงคราม
ประเทศต่อประเทศ
เพื่อนบ้านต่อเพื่อนบ้าน
พี่กับน้อง
พ่อกับลูก
เกิดอะไรกันขึ้นบนโลกในยุคนี้
ที่ได้รับการยกยอเจริญสุดยอด
ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!
คนกำลังฆ่ากัน

ธรรมชาติแตกร้างขาดสมดุล
จิตวิญญาณของมนุษย์แห้งแล้งดุจทะเลทราย
คะครืน ! คะครืน !
เสียงรถคำรามประดุจปีศาจ
เส้นทางสายนี้กระไรจึงแย่งกันจอง

ออดแอด! ออดแอด!
มาเถิด มาค่อยค่อยพากันไป
เราอาจไม่มีเครื่องมือทันสมัย
แต่เราก็สุขสบาย มีกิน มีใช้
สุข แม้จะไม่ฟุ่มเฟือย แต่ต่างก็มีตามอัตภาพ

อัตตา หิ อัตตโน นาโถ
เราต่างจะพึ่งตน ทุกคนต่างอาศัยพึ่งตน
ไม่ต้องง้องอนผู้อื่น
ไม่จำเป็นต้องอาศัยผู้อื่น
แต่ขณะเดียวกันกลับกระหายต่อการเกื้อกูลคนทั้งผอง
ชีวิตอันเรียบง่าย
พึ่งเงินตราให้น้อย
ด้วยต่างปลูกกินได้เอง
กระนี้แหละ อัตตา หิ ขนานแท้

เมื่อทุกคนต่างพึ่งตน
สังคมเราย่อมยืนหยัดช่วยตัวเองได้เป็นจริง
มิต้องวิงวอน
มิต้องอาศัยจมูกผู้อื่นหายใจ
ชีวิตอิสระ
ชีวิตอันเป็นไทยไท

ออดแอด! ออดแอด!
ล้อเกวียนประจงทาบผ่านพื้นผิว
ทิ้งฝุ่นธุลีไว้เบื้องหลังเล็กน้อย
ฉันประจงก้มดื่มน้ำอันใสสะอาดในรอยตีนโค
ดวงตะวันใกล้พลบ

แต่ยังมิสายเกินไป
ต่อการหวนกลับสู่ทางเกวียนสายนี้
ออดแอด! ออดแอด!
มาแล้วเกวียนเก่าคร่ำคร่า
ใครจะขึ้น รีบตัดสินใจโบกมือ
โคทวี
สู่ทางเกวียนสายเก่า

พันธุ์ไม้นานาสารพัดหลากสี
หอม หอม...ส่งกลิ่นยั่วยวน รายล้อมสองฟากถนน
ถนนที่ทำจากหินซีเมนต์
ฝูงชนหลั่งไหลอัดแน่น
ก้าวเข้าไป ก้าวเข้าไป
เส้นทางสายนี้สุขสม เสพย์สม
สารพัดดั่งใจหวังประดุจแก้วสารพัดนึก
อยากหนาวได้หนาว อยากร้อนได้ร้อน
รวดเร็วตอบสนอง
แต่ใครจะรู้บ้างไหม?
สุดปลายทางคือ หน้าผาสีรุ้ง
สงบ ทะมึน รอคอยเหยื่อน้อยอันโอชะ

กลับเถิด สหายชน
ถอยกลับสู่เส้นทางแต่เก่าก่อน
ที่บรรพบุรุษล้วนเคยอยู่อาศัย
แม้จะขรุขระ ไม่สะดวกสบาย
แต่โอหนอ ! ช่างสุขเย็นเสียนี่กระไร
ชีวิตราวนกน้อยอิสระ
ปัจจัยสี่เพียงแค่ยังชีวิต...ไม่ฟุ้ง ไม่เฟ้อ
อยู่กันอย่างน้องน้องพี่พี่
ลมหายใจอ่อนโยน
ดวงตามีรอยยิ้ม
เราพึงมาใช้ชีวิตเช่นนี้กันเถิด

จากกัลยาณมิตร(พุ ท ธ ท า ย า ท )
เสียงประกอบ //www.palungjit.com

Create Date : 20 มกราคม 2554

Last Update : 20 มกราคม 2554 16:27:39 น.

0 comments

Counter : 1308 Pageviews.