Bloggang.com : พนอจัน : ป้าพนอจันขอเล่า 10

ป้าพนอจันขอเล่า 10

ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน เป็นกำลังใจให้ป้า

ป้าไม่ใช่นักเขียน แค่เป็นนักอ่านค่ะ ความรู้ก็น้อย เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้ทุกวันนี้

เพราะเป็นคนชอบอ่าน หนังสือเต็มบ้าน มาอยู่ญี่ปุ่นพื้นที่คับแคบ

บ้านช่องก็ไม่เหมือนที่เมืองไทย เก็บหนังสือมากๆก็ไม่ได้ ที่นี่เขาทิ้งกัน

ป้าเสียดายหนังสือมาก อ่านแล้วอ่านอีกหลายรอบ ไม่ชอบทิ้งหนังสือ

เกริ่นมาเสียนาน มีคนเรียกร้องให้กลับมาเล่าเร็วๆ เกรงใจจริงๆ

ไม่ได้เล่นตัว แต่การเล่าประสบการณ์ความเจ็บปวดที่ได้รับ เล่าแต่ละครั้ง

หัวใจมันบีบ และรู้สึกเหนื่อย ถ้าจะสังเกตุ ก่อนที่จะเห็นป้ามาเล่า

จะมีอาหารมาบลิ้วอารมณ์ก่อน ป้าถือว่าการอัพบล็อคสอนทำอาหาร

เป็นการคลายเครียด ทำแล้วสบายใจ ยิ่งมีคนเข้ามาดูมาชม ป้ายิ่งชื่นใจ

เหมือนได้น้ำทิพย์ โชลมใจ มีแรงฟื้นกลับมาเล่าเรื่องได้อีก

เรามาต่อกัน เมื่อป้ารู้ว่าสามีไปติดหญิง ป้าหน้ามืดตามัวไปหมด
เรียกว่าเอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่ ขณะที่ป้าเดินจากร้านจิ๊บไปร้านล้างรถของอั้น

กำลังไปถามไถ่เรื่องความเป็นไปเป็นมากับอั้น ว่าทำไมสองคนนี่ถึงมามีอะไรกันได้

อั้นก็ปฎิเสธไม่รู้ไม่เห็นอะไร ป้าต่อว่าเขาไปหลายอย่าง และในขณะนั้น

สามีป้าก็ขับรถมารับ จิ๊บขึ้นรถ ผ่านหน้าป้าไป ป้าวิ่งตามแต่ไม่ทัน

งง ไปหมด แล้วเราจะทำอย่างไรต่อดี ขึ้นไปบนห้อง ห้องก็ล็อคแล้ว

ป้านั่งลงหน้าห้อง ทำอะไรไม่ถูก สามีขับรถหนีหายไปพร้อมกับจิ๊บ

เขาไปไหนกัน ป้าต้องเข้าห้องให้ได้ ตอนนี้เริ่มห่วงสมบัติแล้ว

เพราะถอดนาฬิกาวางคืนไว้ให้เขา กลัวเขาคว้าไปให้จิ๊บ

ป้าเลยไปปรึกษาน้องที่ออฟฟิส ว่าจะตัดกุญแจห้อง ช่วยหาช่างให้หน่อย

น้องเขาก็ช่วยเต็มที่ โทรหาช่างได้ภายในไม่ถึงชั่วโมง

เมื่อช่างกุญแจมา ก็ทำการตัดกุญแจ เปิดห้องเข้าไป เจอนาฬิกาและของอื่นยังวางอยู่ก็ค่อยใจชื้นขึ้น

เก็บของไว้กับตัวแล้ว ก็เปลี่ยนกุญแจใหม่ พอดีมีกุญแจที่ซื้อไว้ยังไม่ได้ใช้

ตอนนี้เป็นเกมชิงห้องกันแล้ว เพราะป้าคิดว่าถ้าเขาไปมีผู้หญิงใหม่

ป้าจะไม่ยอมให้อะไรคืนไปเลย ถ้าอยากได้ก็ไปแต่ตัว และสมบัติของเขา

ของอะไรที่เป็นของป้า ป้าไม่ให้ ไม่คืน เลวมาต้องเลวตอบ

เจ็บใจเหลือจะกล่าว แต่คืนนี้เขาต้องเดินทางไปญี่ปุ่นแล้ว ตั๋วระบุไว้ว่า

ห้าทุ่มห้าสิบห้านาที ป้าคิดว่าเขาคงกลับไปญี่ปุ่นเพื่อทำเรื่องหย่ากับป้า

เพราะค่าตั๋วที่ซื้อไปตั้ง 21,000 บาท เขาจะทิ้งไปเฉยๆไม่ไปได้อย่างไร

ป้าคิดได้อย่างนั้น ด้วยความที่อยากจะพูดกับเขาให้รู้เรื่องว่าจะเอาอย่างไรกันต่อไป

ป้าจึงไปดักรอเขาที่สนามบินดอนเมือง ไปตั้งแต่สามทุ่ม เพราะคิดว่าเขาต้องไปเร็วสองชั่วโมง

รอแล้วรอเล่า ก็ไม่เห็นเขามาสนามบิน รอจนเครื่องบินเที่ยวนั้นออกไป

เช็คชื่อจากพนักงานก็ไม่มีชื่อสามีไปกับเที่ยวบินนั้น

แล้วเขาไปไหน?

ป้ากลับมาบ้านลูกสาว ลูกสาวบอกว่า สามีป้าโทรมา แต่ลูกสาวโมโหแทนแม่

เลยต่อว่าเขาไป เขาก็วางหู เขาบอกกับลูกสาวว่า ป้าจะฆ่าเขา เขากลัวป้า

บอกตามตรง ตอนนั้นอยากฆ่าเขามาก ถ้ามีไม้หรือมีดอยู่ในมือตอนนั้น

คงเป็นข่าวหน้าหนึ่งไทยรัฐแล้ว อยากตีหัวให้แตก เอาเลือดหัวออกมาให้ได้

ความจริงป้าเป็นโรคความดันโลหิตสูงอยู่ และโดนความเครียดมาตลอดสองเดือน

น่าจะเส้นโลหิตในสมองแตกตายไปแล้ว แต่ก็ไม่เป็นอะไร

คืนนั้น ป้านอนไม่หลับเลยทั้งคืน คิดไปร้อยแปด เรียกว่าลมเพชรหึงขึ้นหน้า

ใครเคยเกิดลมชนิดนี้คงเข้าใจดีว่ามันร้อนลุ่มแค่ไหน ป้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

ตอนสามีเก่า พาเมียน้อยเข้าบ้านก็ยังไม่หึงเท่านี้

ความหึงมันเกิดจาก กลัวว่าสามีไปรักหญิงอื่นมากกว่า ตลอดเวลาเขารักเราคนเดียว

ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เขาพูดอยู่เสมอว่า ร้อยต้อยคนเดียว จะขอตายพร้อมต้อย

ปากเขาหวานมาก ถึงแม้รูปจะไม่หล่อ แต่คำพูดหวานๆที่เขาชอบพูดให้ฟัง

ก็สามารถมัดใจป้าได้ เรียกว่าป้าเป็นคนชอบคำหวาน ทั้งๆที่ตัวป้าเอง

เป็นคนพูดไม่เพราะ ห้วนๆ ห้าวๆ เคยคุยกับเขาว่า ถ้าป้าหวานกว่านี้ อ้อนเก่งๆกว่านี้

เขาจะรักป้ามากกว่านี้ไหม เขาบอกว่า เขาชอบแบบนี้แหละดีแล้ว จริงใจดี

พ่อเขาสอนว่า ผู้หญิงปากหวานน่ากลัว เขาชอบที่ป้าห้าวๆแบบนี้ ไม่ต้องเปลี่ยน

และสารพัดที่เขาจะพูดให้ป้าหลงคารม เช่น ความอ้วนของป้า เขาก็จะบอกว่าไม่เป็นไร

อ้วนๆดี เขาชอบ ผอมๆไม่สวย ป้าก็เลยไม่ค่อยกังวลเรื่องน้ำหนักเท่าไหร่

เพราะหลังจากแต่งงานกันมา ป้าน้ำหนักขึ้นปีละกิโล สิบปีก็สิบกิโล

ตอนที่เกิดเรื่อง ป้าน้ำหนักพุ่งมาที่ แปดสิบสี่กิโล นับว่าอ้วนมาก

เพราะไปอยู่เมืองไทย อยากกินอะไร ก็ไปกินตามปาก ดูได้จากรูปข้างบนชุดนี้

ถ่ายไว้เดือนพฤกษภา ตอนแต่งงานลูกสาวคนเล็ก อ้วนสุดไม่มีชุดที่ร้านใส่ได้เลย

คืนนั้นป้าหลับลงด้วยความเพลีย ตื่นขึ้นมาวันใหม่ เป็นวันที่ 1 กันยายน

ป้าก็นั่งแท็กซี่ไปคอนโด และออกหาข่าวจากชาวบ้านแถวนั้น

จนรู้มาว่า จิ๊บ เป็นสาวไซด์ไลน์ ชอบเอารถมาล้างที่ร้านของอั้นจนสนิทสนมกับอั้น

ตอนนี้จิ๊บกำลังกรอบ ไม่มีเงินผ่อนรถ ผ่อนคอนโด กิจการร้านค้าที่เปิดก็ไม่มีของมาขาย

ผู้หญิงคนนี้เพิ่งเฉดหัวสามีที่แต่งงานกันมาจากบ้านนอกไป เพราะเขาตกงาน

จิ๊บจึงออกหาเงินโดยมี อั้น หาลูกค้าให้ และหนึ่งในลูกค้าจิ๊บก็คือสามีป้า

เขามักออกไปด้วยกันตอนกลางวันบ่อยๆ ชาวบ้านก็ต่างนินทาว่า ญี่ปุ่นคนนี้เขามีเมียอยู่แล้ว

ทำไมจิ๊บมาทำแบบนี้ ไม่มีความละอายเลย คนอยู่ใกล้กันแค่นี้

ป้าออกหาข่าวจนแน่ใจว่าเขามีอะไรกันจริง จิ๊บอายุตอนนั้นเพิ่งจะ ยี่สิบแปด

เขาเรียกสามีป้าลับหลังกับคนอื่นว่า ไอ้ยุ่น ทุกคำ เขาบอกจะเอาให้มันหมดตัวเลย อยากหน้าโง่

ป้ารอโทรศัพท์จากสามี โทรไป เครื่องเขาก็ปิด จิ๊บก็ออกหายไปไม่กลับร้าน

ป้ากลับมาบ้านลูกสาว แต่ก็นั่งไม่ติด มันร้อนเหมือนไฟลน

ตกเย็นก็ไปคอนโดใหม่ ไปหาข่าวอีกรอบ ไปเจอน้องชายของจิ๊บ

เป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ สิบแปด ค่อยพูดจากันรู้เรื่องหน่อย

ป้าก็บอกว่า จิ๊บไปไหน ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า หายไปกับสามีป้าแบบนี้ไม่ดีเลย

ทำไมมายุ่งกับคนที่เขามีเมียอยู่แล้ว เด็กคนนั้น ค่อนข้างอ่อนต่อโลก

ก็เลยเล่าให้ป้าฟังหมดว่า เรื่องที่เกิดขี้นเป็นเพราะไอ้อั้น มันเป็นคนวางแผน

เพราะมันเห็นว่าจิ๊บกำลังร้อนเงิน ต้องส่งคอนโด ส่งรถ เลยยุให้จีบสามีป้า

โดยนัดไปกินข้าว และไปเที่ยวกัน โดยไอ้อั้นมันทำเป็นไปด้วยบังหน้า

มันเอาอกเอาใจสามีป้า ชวนไปซื้อไม้กอล์ฟ ชวนไปซื้อล้อรถใหม่

โดยเอาจิ๊บไปด้วยทุกครั้ง และก็ทำให้สองคนตกลงไปโรงแรมกัน

ตั้งแต่นั้น สามีป้าก็ติดจิ๊บไม่ห่าง เช้าก็มานั่งเฝ้า กลางวัน เย็นก็มา

จึงเป็นเหตุให้สามีเหม็นเบื่อหน้าป้า กลับเข้าห้องไม่พูดไม่คุย

ป้าได้ฟังเด็กคนนั้นเล่า ก็โกรธมาก ที่เขาสวมเขาให้ป้ามาตลอดสองเดือน

ป้าขอเบอร์โทรจิ๊บ น้องของจิ๊บก็ให้ และกดให้ป้าโทรหาจิ๊บ

ป้าดีใจที่เด็กคนนั้นยังมีคุณธรรม ไม่หลงผิดไปกับพี่สาว

เมื่อได้โทรหาจิ๊บ โดยใช้โทรศัพท์ของน้องชาย จิ๊บรับสาย ป้าก็ได้พูดกับจิ๊บไปว่า

ตอนนี้เอาสามีป้าไปไว้ไหน ให้เขากลับคอนโด มาคุยกันให้รู้เรื่อง

ถ้าจะเลิกกันก็จะเลิกให้ ขอให้กลับมาคุยกัน จิ๊บก็บอกว่าไม่ได้ไปด้วยกัน

สามีป้า พาเขาขับรถไปถึงนครนายก แล้วเขาก็ขอกลับ เพราะกลัว

เขาก็มีแฟนอยู่ เดี๋ยวแฟนเขากลับมาหาแล้วไม่เจอจะเป็นเรื่อง

ป้าก็ใช้ความอาวุโสกว่า พูดกับเขาดีๆ เพราะเขาก็รุ่นลูก เราจะไปทะเลาะด้วยก็ใช่ที่

ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ถามว่าเรื่องเป็นอย่างไรมาอย่างไร เขาก็บอกตรงกับน้องชายเขา

สรุป ไอ้อั้น เป็นคนวางแผน เสี้ยมให้สามีป้ากับจิ๊บ มีอะไรกัน

ป้าก็บอกว่าถ้าอยากได้ ก็เอาไปเลี้ยง ดีแล้วป้าจะได้หมดเวรหมดกรรมกับสามีเสียที

ทุกวันนี้อยู่กันเพราะเห็นว่าแก่เฒ่ากันแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้

จิ๊บก็บอกหนูไม่เอา หนูมีแฟนของหนูอยู่แล้ว ป้าก็ขี้เกียจพูดมาก

เป็นอันวันนั้นจบเรื่องไปอีกวัน โดยยังไม่รู้ว่าสามีไปไหน เพราะจิ๊บบอกว่า

สามีพามาส่งลงที่สุทธิสารแล้วก็แยกกัน ไม่เจอกันอีก ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านแฟน

แต่ป้ายังไม่ค่อยเชื่อนัก กลับบ้านมาคิดไปร้อยแปดพันเก้า คิดว่าเขาต้องไปเช่าโรงแรมอยู่ด้วยกัน

เช้าขึ้นมาก็ไปเฝ้าดูแถวหน้าร้านว่าจิ๊บกลับมาเปิดร้านหรือยัง
ร้านจิ๊บปิดไปตั้งแต่วันนั้น ชาวบ้านบอกว่า เขาคงอายที่มาโดนป้าอาละวาด

สามีหายไปสามวัน โทรศัพท์ก็ปิด ป้าเริ่มนั่งไม่ติด ต้องทำอะไรสักอย่าง

ตอนนี้เป็นห่วงว่าเขาไปอยู่ไหน เป็นอะไรไปหรือเปล่า โทรไปที่ขอนแก่นบ้านคิโนชิตะก็ไม่มี

ป้าจึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ ปรึกษาว่าสามีหายไปสามวันแล้ว

กลัวได้รับอันตราย เพราะนั่งรถหายไปกับผู้หญิง กลัวโดนหลอกลวง

ผู้ใหญ่ท่านก็กรุณา แนะนำให้ไปแจ้งความไว้กับสารวัตรสถานีพหลโยธิน เจ้าของท้องที่

ตั้งแต่เกิดเรื่องและสามีหายไป ป้าไม่ได้แต่งหน้า ทาปากเลย

เมื่อถือนามบัตรไปหาสารวัตร และเล่าเรื่องให้ฟัง เขาก็หัวเราะเยาะ

และเห็นเป็นเรื่องตลกขบขัน ที่ป้ามาแจ้งความสามีหายไปกับผู้หญิง

เขาว่า ไม่เคยมีใครมาแจ้งความลักษณะนี้ มีแต่แม่มาแจ้งความลูกหาย

มาแจ้งว่าสามีหายไปกับผู้หญิงแบบนี้ไม่เคยมี เขาบอกก็น่าจะหายหละ

เพราะเมียแก่แบบนี้ ป้ายั๊วะมาก ทำไมปากเสียแบบนี้ เขาบอกผู้ชายไทย

ส่วนมากก็มีเมียน้อยกันทั้งนั้น ปล่อยไปเถอะเดี๋ยวก็กลับ

ป้าก็บอกว่าที่มาแจ้งความเพราะ เขาเป็นคนต่างชาติ ถนนหนทางก็ไม่รู้จัก

หายออกไปกับผู้หญิงแบบนี้ กลัวถูกล่อลวงไปฆ่าปลดทรัพย์

เพราะสามีมีทรัพย์สินติดตัวอยู่หลายเงิน เราเป็นห่วงสามีจะได้รับอันตราย

ถ้าไม่ได้นามบัตรจากผู้ใหญ่ท่านนั้นไป รับรองเขาไม่รับแจ้งความแน่

ป้าต้องการแจ้งความเรื่องสามีและให้ไปสอดส่องดูนายอั้นด้วย

ที่มีพฤติกรรมล่อลวงชาวต่างชาติ ปรากฎนายอั้นมีชื่ออยู่ในประวัติอาชญากรรมของโรงพักอยู่

ก็เลยได้รู้ความจริงว่า นายอั้น ไม่ใช่คนทำมาหากินสุจริตมาก่อน

มีเรื่องให้คนมาแจ้งความขึ้นโรงพักมาหลายครั้ง ที่ป้ารู้ชื่อจริงนามสกุลจริงของนายอั้น

ก็เพราะน้องที่ออฟฟิสไปสืบมาให้ รู้หมดว่าชื่อจริง นามสกุลจริงของจิ๊บชื่ออะไร

นามสกุลอะไร บ้านช่องห้องหอที่ต่างจังหวัดอยู่ที่ไหน

นี่ก็เป็นผลจากการที่ป้า มีนิสัยเอื้อเฟื้อ ไปไหนมาไหนไม่เคยลืมขอฝาก

ทำให้น้องเขาเต็มใจช่วยเหลืออย่างเต็มที่ นอกจากนั้นยังได้แนวร่วมคนในคอนโด

คอยส่งข่าวการเคลื่อนไหวต่างๆเกี่ยวกับร้านจิ๊บ

ตกลงตำรวจยอมลงบันทึกประจำวันไว้ให้ ว่า สามีป้า เป็นชาวญี่ปุ่น

ได้หายไปพร้อมรถกระบะหนึ่งคัน นาฬิกา และสร้อยทองสองเส้น

คือเราลงบันทึกประจำวันไว้เป็นหลักฐานเพื่อเกิดอะไรขึ้น จะได้มีหลักฐานเอาผิดได้

ป้าก็ให้ชื่อจริงของจิ๊บไป ว่าหายออกไปกับหญิงชื่อนี้ ถ้าสามีป้าเป็นอะไรไป

ให้เอาความผิดกับหญิงคนนี้

ข้างล่างภาพนี้คือ ข้อความที่โปรหัวข้อ เรื่องของป้าในหนังสือคู่สร้าง

ตอนที่โดนตำรวจว่า ว่าแก่อย่างนี้ สามีถึงไปมีผู้หญิงอื่น

ป้ากลับบ้านมาด้วยความสลดหดหู่ เราโทรมมากขนาดนี้เลยหรือ

ตำรวจเขาถึงได้ว่าเรา นี่ถ้าเป็นชาวบ้านที่ไม่มีนามบัตรผู้ใหญ่ไป

เขาจะปฎิบัติแบบไหนหนอ ตำรวจไทย เห็นการหายของสามีของหญิงคนหนึ่งเป็นเรื่องตลก

เป็นเรื่องไร้สาระ ป้ายังเก็บสำเนาใบแจ้งความนั้นไว้เตือนใจ

เมื่อหาตำรวจแล้ว ต่อไปก็หาหมอดู ตั้งแต่สามีมีอาการแปลกๆไม่อยู่กับร่องกับรอย

เดี๋ยวหายเดี๋ยวหาย ป้าก็ได้ไปหาหมอดูที่พึ่งทางใจ ที่จตุจักร บ่อยๆ

เพราะไปแล้ว ก็เหมือนได้ระบายความอัดอั้นตันใจให้หมอฟัง

หมอก็ดูไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้แม่นอะไรมากมาย

ปรกติป้าจะไปเดินจตุจักรกับสามี (ตอนยังไม่มีเรื่อง)

และแวะกินก๋วยเตี๋ยวหมู บะหมี่อยู่เจ้าหนึ่ง ที่คนแน่นๆ ร้านสะอาด

ทุกครั้งน้องหมวยที่ท่าทางคล่องแคล่วจะมารับออเดอร์ และเรียกสามีป้าว่าเฮีย

เมื่อป้าไปดูหมดเสร็จก็มาแวะกินก๋วยเตี๋ยว น้องหมวยคนนั้นก็มารับออเดอร์ตามปรกติ

น้องหมวยก็ถามถึงอาเฮียไม่มาหรือ ป้ากำลังเฮิร์ท ก็บอกไปว่า เลิกกันแล้ว

น้องหมวยทำหน้า งง แล้ว ก็ไปเอาบะหมี่แห้งมาให้ป้า โดยทำมาให้พิเศษ

ใส่หมูสับใส่ลูกชิ้นปลามาให้เยอะแยะ ป้าก็บอกว่า ไม่ได้สั่งแบบนี้

น้องหมวยก็บอกว่า สงสารป้า อยากให้ป้าได้กินเยอะๆ

ดูซิ ดูน้ำใจคน ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว พอเราบอกว่าเลิกกับสามีแล้ว

เขายังแสดงน้ำใจ ป้ายังจดจำใบหน้าของน้องหมวยคนนั้นได้ไม่ลืม

นึกทีไรก็รู้สึกดี ทุกครั้ง ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของชีวิต

ยังมีน้ำใจดีๆอย่างนี้ให้แก่กัน ป้าไปเมืองไทยทีไรก็จะไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านน้องหมวยนี้

และหลังสุดที่ไปเมื่อปีก่อน ก็ไปและบอกน้องหมวยว่า ดีกับสามีแล้ว น้องหมวยก็พลอยดีใจด้วย

โลกนี้จะงดงาม เพราะมีคนอย่างน้องหมวยเยอะๆ

นอกจากไปแจ้งความแล้ว ป้าก็ยังไปสถานทูตญี่ปุ่นที่ถนนอโศกด้วย

โดยเอาใบแจ้งความไปให้ที่สถานทูตดู และแจ้งเขาไว้ว่า สามีหายไป

ถ้าเกิดอะไรขึ้น ขอให้ติดต่อกับทางญาติที่ญี่ปุ่นด้วย เขาก็รับเรื่องเอาไว้

นับจากวันที่เขาหายไปไม่ติดต่อเลย ล่วงเข้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว

แต่ป้าก็ยังไม่ละความพยายามติดตามหา ป้าโทรไปหาเพื่อนเขาที่ขอนแก่นทุกวัน

ถามข่าวว่าสามีส่งข่าว มาบ้างหรือเปล่า เขาก็บอกว่าไม่มี โทรจนเขาสงสาร

เล่าเรื่องให้ฟังว่า เมื่อก่อนที่สามีป้าหายมาที่ขอนแก่นบ่อยๆ

เพราะมาติดหมอนวดที่โรงแรมโฆษะ ชื่อแอ๋ว ซื้อทองให้สองบาท

ป้ารู้เรื่องก็ของขึ้นอีก จะอวดร่ำอวดรวยไปถึงไหน เจอสาวเป็นต้องซื้อทองให้

ปัญญาอ่อนจริงๆ เขาเคยได้รับการสอนจากคนไทยที่ไปทำงานที่ญี่ปุ่นว่า

ถ้าชอบสาวไทย ให้ซื้อทองให้ จะเห็นว่า ตอนเขาเจอป้าครั้งแรก
เขาก็กำทองออกมาให้ป้าเลย เขาบอกเขาสะสมเอาไว้จะให้ผู้หญิงไทยที่จะมาเป็นเมียเขา

คิโนชิตะก็สัญญากับป้าว่า ถ้าสามีป้ามาหาเขาอีก เขาจะให้กลับไปหาป้า

และให้เลิกประพฤติเหมือนเดิมอีก เขารู้แล้วว่าป้ามีความรักและจริงใจกับสามีจริงๆ

เพราะตลอดเวลาที่สามีหายไป ไม่มีวันไหนที่ป้าจะไม่โทรไปหาเขา เขาเห็นใจป้า

ป้าก็ขอโทษเขาไปที่เมื่อก่อนเข้าใจผิด ที่ด่าว่า ว่าเขาเป็นคู่เกย์

เขาก็บอกไม่ถือสา เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันมาจนปัจจุบัน

จากการที่สามีหายไปไม่ได่ข่าวเลย เกือบสองอาทิตย์ ป้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ

มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าสามี เป็นห่วงเขามาก กลัวเขาได้รับอันตราย

ประกอบกับเริ่มเย็นลงบ้างแล้ว อ่านหมอดูในหนังสือคู่สร้าง ก็บอกว่า

จะมีเหตุให้ห่างกับคู่ชีวิตสักพักหนึ่ง ด้วยผิดใจกัน (อะไรจะแม่นแบบนั้น)

เขาบอกว่า ถ้าสามีกลับมา ให้เอาน้ำเย็นเข้าลูบ อย่าถาม อย่าบ่น เรื่องที่ผ่านมา

ป้ายังจดจำได้ดี และตั้งใจว่า เมื่อเขากลับมาจะพูดคุยกันด้วยเหตุผล

ถ้าเขาไม่รักป้าแล้ว อยากเลิก ก็จะเลิกให้ ขอให้กลับมาเถิด เพราะป้าทรมานเหลือเกิน

Create Date : 25 กรกฎาคม 2550

Last Update : 14 ธันวาคม 2555 9:41:28 น.

63 comments

Counter : 7750 Pageviews.

รออ่านต่ออยู่นะคะ ป้า
ตามมาอ่านเพราะ "ตามแม่มาอีกทีค่ะ"

^^

อ่านแล้ว...อึ้งๆ ป้าใจเย็นดีนะคะ โชคดีจังเจอแต่คนดีๆ

โดย: Satin's mom

วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:56:01 น.

สวัสดีค่ะ
กำลังลุ้นอยู่เลย ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตามมากขึ้นเรี่อยๆค่ะ

โดย: KEAW_TA IP: 58.9.93.119 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:47:11 น.

ป้าจ๋า... อ่านแล้วก็สงสารป้าจังตอนที่ป้าเจอมรสุมชีวิต
แต่ป้าอึดมาก นับถือๆ
หนูรอและติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ

โดย: ยินดีค่ะ IP: 80.216.85.73 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:20:58:59 น.

สงสารป้ามากค่ะ
เข้าใจอารมณืป้าเลย

คนที่รักป้าเค้ารักที่จิตใจป้านะคะหนูว่า
ขนาดเขาทำอย่างนี้กับป้า ป้ายังเป็นห่วงเขาขนาดนี้

อ้อ ตำรวจไทยทำไมนิสัยอย่างนี้น้อ

ตำรวจเป็นพิษกับประชาชน

โดย: Piterek

วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:26:57 น.

ตามเข้ามาอ่านติดๆ ค่ะป้าพนอจัน เรื่องราวน่าติดตามมากค่ะ กลับมาเล่าอีกนะคะ

โดย: สปันงา (สปันงา

) วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:31:08 น.

โอ อ่านแล้วเห็นภาพเป็นฉาก ๆ เลยค่ะ ป้า แหมเลือดนักเขียนข้นสุดเลยนะค่ะป้า

ขอบคุณนะค่ะ ที่มาช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ฟัง
กลัวจังเลยค่ะ ถ้ากลับไปเมืองไทย แล้วคุณสามีเป็นอย่างนี้บ้างละ ใจสลายแน่ ๆ

รอ ๆ ตอนต่อไปค่ะ

โดย: YukiThai

วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:56:49 น.

รออ่านต่ออยู่ค่ะ เศร้าใจด้วยจังค่ะ

โดย: มันอยู่ในปอด

วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:03:59 น.

รออ่านตอนต่อไปค่ะป้า
เป็นกำลังใจให้ป้าเสมอ
รักตัวเองให้มากๆด้วยนะคะป้า

โดย: pink daffodil

วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:11:05 น.

ตามมาอ่านแล้วค่ะ

โดย: ษิตรา IP: 124.120.134.253 วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:46:57 น.

ติดแหมะเลยค่ะ ชีวิตจริง ยิ่งกว่านิยาย จริงๆนะเนี่ย

โดย: ทูกี้ IP: 75.191.217.136 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:20:17 น.

ลุ้นๆๆๆ ไปอยู่ไหนหนอ เขียนเป็นเล่มขายได้เลยจ้ะป้าต้อย

โดย: kanu_memphis

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:02:38 น.

ปวดหัวปวดใจแทนเลยค่ะ

โดย: ตกตะกอน IP: 65.78.190.17 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:23:57 น.

ลุ้นจังค่ะอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปค่ะมาเขียนต่อไวๆนะค่ะป้อพนอจัน

โดย: caramella IP: 82.56.40.126 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:33:17 น.

I learn how to love and honesty. You give your story is a example and I can learn from it...I hope after right now your life will succeed and happy forever.
Take Care,
Rapee

โดย: Rapee IP: 66.175.194.143 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:40:42 น.

ติดตามอ่านอยู่นะคะ อยากให้ป้าชื่นใจและหายเหนื่อยเร็ว จะได้เขียนให้อ่านอีกเยอะๆ

โดย: journy IP: 85.226.70.223 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:1:43:30 น.

กำลังระทึกค่ะ จบตอนเสียอีกแล้ว คอยอ่านต่อนะคะ

โดย: กุลธิดา IP: 206.74.241.117 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:3:55:19 น.

ติดงอมแงมเลยค่ะป้า มาเล่าต่อด้วยค่ะ

โดย: ยิ้ม IP: 86.84.97.133 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:4:11:06 น.

เข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ กลับเมืองไทยคราวนี้ หนูจะไม่ปล่อยให้สามีคลาดสายตาเลยค่ะ

โดย: Jerrynui

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:4:16:50 น.

ตามมาลุ้นต่อค่ะ น่าหมั่นไส้ตำรวจคนนั้นจัง คนกำลังทุกข์ยังจะมาหัวเราะ

โดย: หลิวลิ่วลม

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:4:26:36 น.

อยากรู้จริงๆ ค่ะว่า สุดท้าย สามีป้าจะกลับมาตอนไหน ติดตามนะคะ

โดย: Second impact

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:4:33:42 น.

อ้าว!!! ทำไมจบซะแล้วล่ะคะ กำลังอ่านเพลินๆเลย นี่กลับมาจากทำงานก็มาอ่านเลยนะเนี่ย มาต่อไวๆนะคะ รอค่ะ

โดย: hamble pie IP: 80.42.60.57 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:4:48:31 น.

ตามมาอ่านจากเมื่อวานค่ะ

โดย: เสียงซึง

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:5:25:05 น.

รอตอนจบนะคะคุณน้า

น้องหมวยกับน้องน้องชายจิ๊บนิสัยดีจริง ๆ ทุกวันนี้หากกลับเมืองไทย คุณน้าไปทานบะหมี่ร้านน้องหมวยทุกครั้งไหมคะ

โดย: fudge-a-mania IP: 58.159.153.34 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:17:17 น.

เคยไปแจ้งความแล้วตำรวจพูดจาไม่ดีเหมือนกันค่ะ
ถ้าไม่มีเรื่องเดือดร้อนนี่ ไม่อยากไปเหยียบเลยค่ะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

โดย: Ssachiy IP: 124.86.142.141 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:6:52:33 น.

รออ่านต่อค่ะ

โดย: meaw_1985

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:7:31:02 น.

คุณน้าโชคดีที่ยังเจอคนดีๆในช่วงเกิดมรสุมชีวิต
หนูมาเกาะขอบอ่านต่อค่ะ

โดย: แม่นางแอบสตางค์ IP: 59.129.145.38 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:7:39:25 น.

คุณน้า ซันดีใจมากที่คุณน้าทำบล๊อกของตัวเองค่ะจะติดตามอ่านและก็ขออนุญาติแอ๊ดบล๊อกด้วยนะคะ

ปล. รูปคุณน้าสวยมากทุกรูปเลยค่ะ

โดย: ซัน (Cobie

) วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:25:49 น.

โอ้ย...แซ่บหลายจริง ๆ ตอนนี้ แหม..คุณตำรวจคนนั้นเนี๊ยะไม่มีหัวใจเอาซะเลย

อุ้ย..วันนี้มาก่อนเจ๊ตุ๊กกะเจ๊หยี ตามมาเร็ว ๆ นะคะ

โดย: สนิมดอกไม้ IP: 222.123.150.207 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:8:45:24 น.

รออ่านต่อนะป้า

ว่าแต่แสบตามากเลยง่ะป้า

อ่านไปเพ่งไปปวดตาแต่นะ

ไม่รู้เป็นไรต้องอ่านให้จบทุกที

ป้าสู้ ๆต่อนะ

โดย: มดตะนาว

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:09:02 น.

ตามมาแล้วจ้าน้องมด มัวแต่ดูรูปสวย ๆ ของป้าเค้าเพลินน่ะ

แหมคุงสามีป้า ชอบแจกทองสาว ๆ น่าตีนักเชียว

โดย: อิจิโงะจัง IP: 203.146.147.122 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:9:57:32 น.

T-T

ขาดตอนสุดๆๆๆ บิ้วอารมณ์มาเขียนต่อไวๆ นะคะ

เคยเจอแนวๆ นี้เหมือนกัน แต่ เบาะๆ กว่าเย้ออออ พอจะเข้าใจมากๆๆๆๆๆ เลย แฟนหายจากบ้านไปหลายๆวัน ไปมาๆ ไปอยู่กะสาวเนี่ย

โดย: กุ๊ดจัง IP: 203.146.139.179 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:05:13 น.

อย่าเครียดน่ะค่ะ เป็นห่วงค่ะ

โดย: narusekung

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:33:32 น.

มารออ่านค่ะ

โดย: ขัวญ IP: 88.113.101.197 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:13:32:08 น.

โอ้โห ป้าพนอจัน
จบแบบบีบหัวใจอีกแร้น...น...น
ทำให้อยากอ่านต่อมากๆๆ
จะลงแดงตาย
แหะๆๆ

โดย: คุณแม่น้องธีสิส IP: 61.47.14.3 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:06:20 น.

หนูได้อ่านในคู่สร้างคู่สมแล้วค่ะ แต่จะตามอ่านเก็บอีกทีใน blog อีกทีแล้วกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: แม่เปิ้ล IP: 125.27.227.2 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:28:18 น.

อ่านถึงตอนนี้แล้วเห็นใป้มากๆเลย เป็นนู๋จะทำไงเนี่ย...

โดย: thattron

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:04:30 น.

อ่านแล้วอินไปเลยค่ะป้า .....

เฮ้อ ปลงๆๆๆ

emo

โดย: jengiskan

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:14:28 น.

ป้าเข้มแข็งมากเลยอ่ะ

โดย: thangthai_ladypink

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:55:56 น.

ตามมาอ่าน ค่ะ อ่านทีเดียวรวดเดียวจบเลย ทำพ็อคเก็ตบุ๊คได้เลยนะคะเนี่ย
เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีเลย เพราะมีสามีต่างชาติเหมือนกันและคิดว่าจะย้ายไปอยู่เมืองไทย กลัวเป็นอย่างสามีคุณป้าจังเลย

โดย: คิมค่ะ จากเกาหลี IP: 211.59.126.87 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:17:04:57 น.

หนูติดตามอ่านรวดเดียวจนถึงตอนที่ 10 นี้เลยค่ะ
น่าสนใจ น่าติดตามและเรื่องราวของคุณป้า
ได้สอนอะไรหลายๆ อย่าง ที่แน่ๆ ก็คือ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน
และต้องอดทนให้ถึงที่สุด....นี่แหล่ะค่ะ
รสชาดของชีวิต

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
จะออกเป็นพ็อตเก็ตบุ้คเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกนะคะ
อ้อ...คุณป้าคะ แล้วจะหาหนังสือคู่สร้างคู่สมเล่มที่ลงเรื่องราวของคุณป้า
ได้จากที่ไหนบ้าง? ขอบคุณค่ะ

โดย: What about me?

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:17:22:30 น.

ตามมาอ่านต่อค่ะ

ลุ้นสุดๆ คุณป้าเล่าเรื่องได้ดี น่าติดตามมากๆค่ะ

โดย: บ้านสวนจันทร์ IP: 219.118.127.200 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:26:00 น.

เกาะขอบคอม รออ่านตอนต่อไปนะคะคุณป้า

โดย: lilyai IP: 61.210.39.215 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:32:04 น.

ชีวิตหนอชีวิตป้าพนอจัน แต่ป้าเข้มแข็งมากๆ เลยค่ะ ยังติดตามอยู่นะคะ กลายเป็นแฟนตัวยงไปแล้ว รีบๆกลับมาเขียนต่อนะคะ อยากรู้ตอนต่อไปมากๆ

โดย: Kiss Me Quick IP: 89.59.6.173 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:24:09 น.

เกิดเหตุนานรึยังคะป้า ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะคะ นี่แหละนะชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร

โดย: กีวี่ IP: 85.201.151.90 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:52:06 น.

อ่านจบครบ 10 ตอนแล้ว บอกได้คำเดียวว่าคุณ น้า เป็นคนที่อดทนมากกเลย ถ้าเป็นแบบทั่วไปๆๆมีหวังตายกันไปข้างนึงแล้ว หรือไม่ก็เลิกลากันไปแล้ว......

น้องที่เป็นเจ้าหน้าที่ออฟฟิต ใจดีมากกเลยนะคะ

เรื่องนี้เกิดขึ้นก็ไม่ถือว่านานเท่าไหร่ ช่วงที่คุณ น้าไปอยู่ที่ไทย กุ้งมาญี่ปุ่นแล้วค่ะ แต่แถว คอนโด คุณ น้า กุ้งรู้จักค่ะ เพราะเมื่อก่อน กุ้งก็พักอยู่ในซอยสถาฑูตจีน

อยากเห็นหน้า คนชื่อจิ๊บ กับอั้น เหมือนกัน ไว้กลับไทยจะชะแว๊ปๆๆไปดูซะหน่อย น่าจะยังอยู่แถวนั้น

เรื่องแจ้งความ กุ้งเคยพาเพื่อนแฟนไปเที่ยวเมืองไทย แล้วอยู่ๆๆก็หายไปหลาย ชม. ก็โทรไปแจ้งตำรวจท่องเที่ยว เขาก็รับเรื่องดีนะคะ จนเกือบเที่ยงคืนเขากลับมา รร พร้อมผู้หญิงแถวทะนิยะ กุ้งเลยต้องโทรไปขอโทษเจ้าหน้าตำรวจกันยกใหญ่ ก็เลยเจอแฟนกุ้งว่าไปหลายยก และครั้งล่าสุด ก็เสียเงินไป หมื่นกว่าบาท โดนผู้หญิงหลอกไป ทั้งๆๆที่แฟนกุ้งค้านแล้วว่าไม่ต้องให้ แต่เขาก็ให้เงินไปและเด็กเอากุญแจห้องที่เป็นการด์โรงแรมออกไปด้วย เลยต้องวุ่นวายลงมาขอเปลี่ยนห้องกันใหม่ เด็กฉลาดค่ะ อ้างว่าถ้าพี่อยากได้บัตร ต้องมารับแฉวโน่นแถวนี่ เรื่องไรจะไปให้โง่ใช่ไหม เลยไปแจ้งทาง รร รับทราบ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตั้งแต่นั้นมาไม่กล้าตามกุ้งกลับไทยแล้ว เพราะที่ตามๆๆไปมีแต่เรื่องต้องให้มานั่งเคลีย

คุณ กีวี่ กุ้งก๊อปข้อความที่คุณน้าเขียนไว้มาให้อีกทีนะคะ

(((เราย้ายจากญี่ปุ่นมาไทย ประมาณปี 2003 )))

โดย: maguro IP: 210.131.3.175 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:05:24 น.

ขอแซว คุณ คิมค่ะ จากเกาหลี หน่อยนะคะ คุณ น้า....

ต้องถามก่อนว่าจะไปพักแถวไหนในประเทศไทย ถ้าเป็นแถวๆๆรัชดา หรือตามแหล่ง ที่มีร่านอาบอบอวด ด้วยแล้ว และมีเพื่อนๆๆมากกๆๆ มีสิทธิ์ ค่ะ เพราะสถานี่มันเอื้ออำนวย แต่ก็อย่างว่า แบบที่คุณน้าเล่ามา แฟนคุณ น้าขับรถไปขอนแก่น เพราะติดหมอนวด ขนาดไกลๆๆ ยังไปเลย แล้วยิ่งอยู่ใกล้ๆๆจะเหลือหรอนี่

ถ้าเป็นคนที่อ่อนต่อโลก ก็หมดกัน

โดย: maguro IP: 210.131.3.175 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:13:55 น.

เป็นแฟนคลับป้าพนอจันมานานแล้วนะคะ
อ่านจนจบทุกตอนแล้ว
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า...

ป้าพนอจัน แกร่งมาก ๆๆๆๆ เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้

โดย: Kana Jan

วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:33:21 น.

ขอบคุณมากนะคะคุณ maguro แสดงว่าตอนนี้คุณป้าย้ายกลับไปญี่ปุ่นถาวรแล้วใช่มั้ยคะ หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดแล้วเนอะ เป็นกำลังใจให้คุณป้าค่ะ

โดย: kiwi IP: 85.201.151.90 วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:10:30 น.

ตามมาอ่านนะคะป้าขา ยังติดตามอยู่เสมอค่ะ

โดย: แม่น้องโอม IP: 124.120.46.203 วันที่: 27 กรกฎาคม 2550 เวลา:3:33:21 น.

ปูเสื่อรอเลยค่ะ ข้าวโพด น้ำพร้อม

โดย: jittra IP: 210.203.170.52 วันที่: 27 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:22:41 น.

นี่ล่ะค่ะความรักและความเป็นห่วงเป็นใยของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น "ภรรยา" แม้เขาจะทำร้ายจิตใจเรายังไง เราก็ยังเป็นห่วงเขาได้เสมอ กลัวว่าเขาจะได้รับอันตราย อย่างในกรณีของคุณป้าพนอจันที่ถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้อนรนอยู่ตลอดเวลา

แต่คุณป้าโชคดีจังค่ะ ที่ผ่านวันนั้นมาได้ด้วยดี แถมเขาก็ยังกลับมาครองรักกับป้าเหมือนเดิม หนูเชื่อว่าถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก เรื่องนั้นคงเป็นเรื่องเล็ก ๆ สำหรับป้าไปเสียแล้ว

จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ

ปล. คุณตำรวจพูดจาไม่น่ารักเลย คนกำลังมีทุกข์ พูดจาอย่างนี้เท่ากับซ้ำเติมกันชัด ๆ

โดย: Tai-Sarunya IP: 202.28.169.165 วันที่: 27 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:27:44 น.

อ่านเรื่องของคุณป้าแล้ว รู้สึกว่าปลงในชีวิตเลยค่ะ อะไรๆ มันก็ไม่แน่ไม่นอน นับถือเลยที่คุณป้าเป็นคนเข้มแข็ง ขอให้คุณป้ามีความสุขนะคะ ขอเอาใจช่วยอีกคน และอีกเรื่องที่ว่าตำรวจไทยห่วย พูดจาไม่ดีเนี่ย เห็นด้วยร้อยล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ ตอนหนูอยู่มหาลัย กำลังเดินจะไปขึ้นรถเมล์กับเพื่อน โดนรถกระบะเฉี่ยว แล้วมันหนีไปเลย หัวเข่าโดนกระแทก เกือบเดินไม่ได้ ซึ่งตอนนั้นกลัวมากเพราะต้องไปเรียนที่ญี่ปุ่นเดือนถัดมา กลัวไปไม่ได้ วันรุ่งขึ้นคุณแม่พาไปแจ้งความ ด้วยความกังวลสารพัดและเจ็บแผล หน้าตาหนูมันคงแย่มาก เอารายละเอียดของรถกระบะคันนั้นที่หนูกับเพื่อนช่วยกันจำช่วยกันจดให้ตำรวจดุ ตอนแรกที่เห็น บอกเค้าว่าจะแจ้งความ เค้าทำท่าอยากรู้อยากเห็นมาก คิดว่าถูกข่มขืน พอบอกว่าโดนรถชนแล้วหนีเท่านั้น สีหน้าตำรวจแสนเลว(ขอด่าหน่อยเถอะค่ะ) มันก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉยทันที พูดว่า"โธ่เอ๊ย เรื่องแค่นี้เอง " ดู๊ดูมันสิคะ ถ้าไม่ติดว่าตอนนั้นป่วยและแม่ห้ามไว้ หนูคงด่าตำรวจไปแล้วล่ะค่ะ เรื่องนี้ยังจำได้ดีจนทุกวันนี้ ทำงานไม่คุ้มกับภาษีประชาชนเลยจริงๆ

โดย: โบจัง IP: 218.46.135.62 วันที่: 27 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:30:18 น.

มาลงชื่ออ่านค่ะ

มาให้กำลังใจพี่ต้อย

ขอให้เหมือนฟ้าหลังฝนนะคะ

โดย: khun jim IP: 125.2.43.245 วันที่: 28 กรกฎาคม 2550 เวลา:7:39:17 น.

เรื่องป้าเคยลง คู่สร้างคู่สมด้วย ทำให้ป้าได้รู้จักกับ คุณ ดำรง พุฒิตาล(เขียนถูกไหม) ใช้ไหมค่ะ

โดย: ก้อยปลา IP: 221.187.153.33 วันที่: 28 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:59:38 น.

วุ้ย... ทำไมตำรวจถึงพูดแบบนั้น แสดงกริยาอย่างนั้น.....

เอาใจช่วยคะป้า เด๋วตามไปอ่านภาค 11 ต่อนะคะ....

อืมจริงอย่างที่ป้อมบอกคะว่า ป้าเขียนเป็นหนังสือมาเร้ย แบบ Pocket Book อะคะ

โดย: tete' my little star

วันที่: 30 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:39:33 น.

เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

โดย: นะ IP: 125.27.160.5 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:16:30:17 น.

โดย: BongKet

วันที่: 12 ธันวาคม 2550 เวลา:16:07:54 น.

แฟนป้าหายไปไหนน้า.....

โดย: wapple IP: 58.165.56.109 วันที่: 20 ธันวาคม 2550 เวลา:7:24:02 น.

สู้สู้ นะคะคุณป้า

โดย: amp IP: 117.47.127.41 วันที่: 1 กรกฎาคม 2551 เวลา:23:40:49 น.

55555

โดย: 5555555 IP: 125.24.12.204 วันที่: 2 สิงหาคม 2551 เวลา:11:44:34 น.

ให้กำลัึงใจต่อสู้ต่อไปนะคะ

โดย: tiki_ทิกิ

วันที่: 24 มกราคม 2552 เวลา:4:35:44 น.

ไอ้อ้น และนังจิ๊บ เลวได้โล่มากกก

เดี๋ยวกรรมก็ตามทันคะ กรรมลิขิตคะ

โดย: maria IP: 171.4.92.237 วันที่: 24 กันยายน 2554 เวลา:12:54:15 น.

อิตำรวจน่าตบมากๆ ค่ะคุณป้าพนอจัน หนูอ่านแล้วอินอยากกระทืบมากๆ

//เกลียดนังจิ๊บค่ะ

โดย: รักป้าค่ะ IP: 124.121.59.97 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2554 เวลา:22:55:54 น.