ฉันมิใช่กวี ฉันเป็นเพียงคนหนุ่มผู้เรียงร้อยถ้อยคำต่างๆ

ฉันหลงใหลในอิสระแห่งความไร้ฉันทลักษณ์

และเสรีแห่งสัมผัสอันหละหลวมของวรรคตอน

ฉันเดินตามเส้นทางซึ่งอาจารย์ผู้เฒ่านาม วารี วายุ เคยก้าวผ่าน

ผู้เฒ่า ผู้พักกายอยู่ ณ ดินแดนซึ่งกลิ่นทะเลเจืออยู่ในอากาศ

สิ่งที่ฉันเขียนก็มิใช่บทกวี

เป็นเพียงกลุ่มของถ้อยคำ ซึ่งถูกจัดวางตามกระแสแห่งอารมณ์

ถ้อยคำหนึ่ง อยู่ ณ ที่หนึ่ง อีกถ้อยคำหนึ่ง อยู่ ณ อีกที่หนึ่ง

มิได้กำหนดเป็นกฏเกณฑ์ แต่ก็ใช่ว่าจะเกลื่อนกลาด

เพราะความไร้รูป ก็มีเงาแห่งนิยามอยู่ในที

เพียงแต่นิยามนั้นกว้างและเจือจาง จนคล้ายว่าไม่มีเท่านั้นเอง

อย่างไรก็ตามเถิด ด้วยความที่ฉันเป็นเพียงมนุษย์

ธรรมชาติของฉันคือความไม่สมบูรณ์

และในบางทีมันอาจจะทำร้ายเธอ ราวกับไม่รู้สึกถึงร้ายดี

แต่หากเธอจะพอเข้าใจ และให้อภัยในความโง่เขลานั้น

ฉันก็ขอน้อมรับความกรุณานั้นด้วยความปลื้มใจทีเดียว

อีกทั้งหากเธอไม่รังเกียจโปรดให้เกียรติฉัน โดยให้ฉันเอ่ยถึงเธอในนามแห่งสหายเถิด

"ศิลปะคืออะไรก็ได้ แต่อะไรก็ได้ ไม่ใช่ศิลปะ"

                                                                                                   พี่ ติ๊ก กลิ่นสี