โปรดจงหยุดหลั่งน้ำตาเถิด ..เพราะฉันมิได้จงใจแกล้งทำร้าย

โปรดจงอภัยแก่ฉันเถิด ในความดิบเถื่อนและหยาบโลน

เจ้าผู้มีนัยน์ตาโศก หากนี่จะเป็นการจากลาแห่งเราสอง

ฉันย่อมปรารถนาเพียงได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกสักครั้ง

รอยยิ้มของเจ้านั้น อาจช่วยปลอบโยนฉัน

และการจากลานี้คงน่ารื่นรมย์ขึ้น.....

    หากจะคำนวณนับ

โลกได้พร่ำสอนถึงความทุกข์ทรมานแห่งการจากลาแก่ฉัน

นับร้อย นับพันหน

หากแต่ความสุขใจ ในเวลาซึ่งเราผูกพันธ์นั้น ช่างยั่วยวน

เกินกว่ามนุษย์ผู้ใคร่ในความอ่อนโยนผู้ใดจะทานทน

และเกินกว่าจะหวาดเกรง ต่อความทุกข์ทรมานแห่งการจากลาเช่นวันนี้....

ทุกครา เมื่อฉันมองไปยังใบไม้สีน้ำตาลแก่ที่ร่วงลงสู่ดิน

ฉันคงคิดถึงเมื่อครั้งที่มันยังสดเขียว และฉันคงคิดถึงเธอ

หญิงสาวผู้ทั้งงดงามและเริงร่า

ฉันเศร้าใจยิ่ง..ที่ต้องจำใจเอ่ยคำว่า ...ลาก่อน."

..............................