๒๗ มีนาคม ๒๕๖๒ // 2019年3月27日 // March 27, 2019


การเมืองไทยร้อนแรงไม่แพ้กับอากาศเลย 
ฉันก็ติดตามอ่านอยู่ทุกวัน
ผลการเลือกตั้ง เราก็ทราบกันไปแล้วเนอะ
แต่เป็นคะแนนอย่างไม่เป็นทางการ
แต่สำหรับเขตที่ฉันไปใช้สิทธิ์เลือกตั้ง ก็ค่อนข้างเป็นที่แน่ชัดแล้วล่ะว่า
พรรคที่ฉันเลือกนั้นไม่ชนะในเขตนี้ 
แต่คะแนนก็สูสีกันมาก ห่างกันแค่ประมาณไม่กี่ร้อยคะแนนเท่านั้นเอง
ห่างกันนิดเดียวเอง 


ตอนแรกที่ฉันรู้ผลการเลือกตั้งนะ ตอนประมาณช่วงหัวค่ำของวันที่ 24
คือฉันรู้สึกเสียใจและผิดหวังมาก
เราคุยกันและคิดเห็นไปในทางเดียวกันว่า ...
"ไม่มีทางเชื่อเลยว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้
เราไม่น่าออกไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งกันเลยเนอะ อากาศก็ร้อน" 
คือฉันไปเลือกตั้งด้วยใจที่ตั้งมั่นในความซื่อสัตย์ของตัวเอง
ฉันก็เสียใจที่ฉันเอาความจริงใจและความบริสุทธิ์ใจไปสู้ 


บ้านฉันทั้งบ้าน เลือกพรรคไม่ตรงกันเลย 5555555555555555
ก็เลือกพรรค 3 อันดับแรกนั่นแหละ อันนี้หมายถึงในเขตตัวเองนะ
ฉันหลีกเลี่ยงที่จะไม่คุยเรื่องการเมืองกับคนในบ้านนะ เพราะรำคาญ 
ฉันเคารพสิทธิ์ของทุกคน แต่ทุกคนไม่เคารพสิทธิ์ของฉัน
ฉันก็เลยอยู่เงียบ ๆ ไม่พูด ฟังอย่างเดียว 555555555555555555
เพราะฉันเคยมีประสบการณ์จากการไปเลือกตั้งครั้งก่อน ๆ แล้ว
เพราะฉะนั้นในครั้งนี้
พอโดนเค้นถามว่าเลือกพรรคไหน ฉันจึงจำเป็นต้องโกหก 
พูดความจริงไม่ได้หรอก พูดความจริงแล้วก็เรื่องยาว ฉันเบื่อ 


ฉันเองก็แก่แล้วด้วย อายุจะ 32 แล้ว
ไม่เหมือนตอนโน้น 20 ต้น ๆ ก็จะเถียงเอาชนะให้ได้กับทุกเรื่อง
ไม่เว้นแม้แต่เรื่องการเมือง 
แต่ตอนนี้ ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันปลงแล้ว
ใครจะอะไรยังไง ก็สุดแล้วแต่
ใครจะดีขึ้น ใครจะแย่ลง ก็เป็นเรื่องของเขา
ฉันสนใจแต่เรื่องของตัวเองเป็นส่วนใหญ่ 
อยากเร่งวันเร่งคืนให้ผ่านไปไว ๆ จะได้แก่ไว ๆ
อยากตายแล้วเนี่ย 55555555555555555
เบื่อ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม 
อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ฉันเบื่อ
อันนี้ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องการเมืองนะ 
ฉันหมายถึงชีวิตฉันเนี่ย ฉันเบื่อ


ตั้งแต่อายุนำหน้าด้วยเลข 3 มานี่ ฉันไม่บ้าโซเชียลเลย
ใครโพสอะไร ใครทำอะไร ฉันไม่สนเลย ฉันก็ไม่โพสด้วย 
วัน ๆ ชีวิตก็มีแต่หมาแมว วงการบันเทิง ภาษาต่างประเทศและฟุตบอล 
แค่นั้นก็หมดแล้ว ชีวิตในแต่ละวันของฉัน


อย่างเมื่อคืน ก่อนนอน 
ฉันก็นั่งคิดดูว่าหมาแมวที่ฉันเลี้ยงไว้เนี่ย ตอนนี้อายุเท่าไหร่กันแล้ว
เพื่อที่ว่าฉันจะได้รู้ว่าฉันจะสามารถตายได้ตอนไหน 555555555555555555


อายุเฉลี่ยของหมาแมวก็คือประมาณ 15-18 ปี
ถ้าเกินกว่านั้น ก็ไม่น่าเกิน 20 ปี


แอนท์(หมา)กับเหมียว(แมว)
ปีนี้ 14 ปี ก็น่าจะอยู่ได้อีกสัก 4-5 ปี ตอนนั้น ฉันก็อายุประมาณ 37 ปี

นุ้งเพชร(แมว)
ปีนี้ 9 ปี น่าจะอยู่ได้อีกสัก 10 ปี ตอนนั้น ฉันอายุประมาณ 42 ปี

แม่แมว(แมว)
ปีนี้ 5 ปี น่าจะอยู่ได้อีกสัก 13-14 ปี ตอนนั้น ฉันอายุประมาณ 46 ปี

ครอกหนึ่งกับครอกสอง(แมว)
ริกะ,แบ๊ว,ทองเข้ม,บุตะ,ขาว
ปีนี้ 3 ปี น่าจะอยู่ได้อีกสัก 15-16 ปี ตอนนั้น ฉันอายุประมาณ 48 ปี

ครอกสาม(แมว)
ไวท์,จูเนียร์,จัมโบ้,ตัวเล็ก
ปีนี้ 2 ปี น่าจะอยู่ได้อีกสัก 16-17 ปี ตอนนั้น ฉันอายุประมาณ 49 ปี


เพราะฉะนั้น ฉันก็จะแบ่งเป็นช่วง ๆ เลย
ช่วงแรก
แอนท์,เหมียว,นุ้งเพชร
น่าจะอยู่กับฉันไปจนฉันอายุประมาณ 30 ปลาย ๆ ไปจนถึง 40 ต้น ๆ

ช่วงสอง
แม่แมวกับลูก ๆ ของมัน
ริกะ,แบ๊ว,ทองเข้ม,บุตะ,ขาว,ไวท์,จูเนียร์,จัมโบ้,ตัวเล็ก
น่าจะอยู่กับฉันไปจนฉันอายุประมาณ 40 ปลาย ๆ จนถึง 50 ต้น ๆ


เมื่อคืนฉันนั่งคิด นั่งคำนวณแบบนี้ ก่อนนอน
เพราะฉะนั้นแล้ว จากที่ฉันเคยบอกว่าจะมีอายุอยู่ให้ถึง 79 ปีเท่ากับอายุของพ่อฉัน
ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันอยู่แค่ถึง 50 กลาง ๆ พอแล้ว
คือถ้าหมาแมวของฉันจากฉันไปด้วยอายุขัยกันจนหมดแล้ว
ฉันก็จะขอจากไปบ้างแล้ว ฉันเหนื่อย ไม่อยากอยู่


ฉันไม่รู้นะว่าเหตุผลของคนอื่น ๆ น่ะ เป็นยังไง
คือเกิดมาทำไมและให้กำเนิดต่อมาอีกทำไม
แต่เหตุผลของฉันคือ"พอแล้ว"
แค่ตัวเอง ฉันยังหาคำตอบไม่ได้เลยว่าเกิดมาทำไม
เพราะฉะนั้น ฉันก็จะไม่ให้กำเนิดใครทั้งนั้น 


ใช่ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้มีชีวิตตรงตามอย่างที่ฉันคาดหวังไว้มั้ง
ฉันก็เลยไม่รู้สึกถึงความสุขหรือความอยากอยู่ต่อ
แต่ทุกวันนี้ที่ต้องอยู่ต่อไปก็เพื่อหมาแมวที่เลี้ยงเอาไว้ของตัวเองนี่แหละ


ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป 
ฉันต้องพยายามกินเพื่อให้ร่างกายมีแรงต่อไป ทั้งที่ก็กินอะไรไม่ค่อยจะได้
น้ำหนักลดลงตลอด แต่ฉันก็ต้องต่อสู้กับตัวเอง
ฉันต้องพยายามระมัดระวังในการใช้ชีวิต ไม่ประมาท
เพื่อต้องให้ตัวเองมีชีวิตรอดต่อไป เพื่อดูแลหมาแมวของตัวเอง
เพราะถ้าไม่มีฉัน พวกมันทั้งหมด เดือดร้อนแน่ 


จริงอยู่ที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำให้พวกมันเกิดมา
แต่ว่า... ฉันก็เป็นคนเลือกที่จะเลี้ยงดูพวกมัน
พวกมันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ถ้าไม่มีฉัน
เพราะฉันเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนั้น
คือจะอธิบายยังไงดี?
คือตามธรรมชาติของพวกมัน พวกมันเกิดมา พวกมันก็ต้องดำรงชีวิตอยู่ได้
ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของพวกมัน ถูกมั้ย?
ก็คือใช้ชีวิตความเป็นอยู่ตามอัตภาพของพวกมัน
อาจจะมีกินหรือไม่มีกิน อาจจะต้องนอนตามข้างถนน
คือพวกมันก็ต้องดิ้นรนกันเอง เอาชีวิตให้รอดไปในแต่ละวัน
นั่นคือหมาแมวที่ไม่มีเจ้าของ ไม่มีคนนำไปเลี้ยง


แต่สำหรับหมาแมวของฉัน ฉันนำมันมาเลี้ยง ฉันตัดสินใจเลี้ยง
จนกลายเป็นว่าฉันได้ทำลายความรู้ความสามารถ
ในการเอาตัวรอดของมันไปจนหมดสิ้นแล้ว 55555555555555555
คือ... มันอยู่ไม่ได้แล้ว ถ้าไม่มีฉัน
มันไม่เคยหาอาหารกินเอง เหมือนหมาแมวข้างถนน
เวลาพวกมันหิว ฉันหาอาหารให้กินตลอด ไม่เคยต้องอดอยาก


ที่หลับที่นอน ที่อยู่อาศัย พวกมันก็ไม่ต้องไปหาที่หลบภัยอะไรให้วุ่นวาย
เพราะพวกมันนอนกับฉันในบ้าน ฉันหาที่นอนให้อย่างปลอดภัยและสบาย


แม้แต่ที่ขับถ่าย จะขี้จะเยี่ยว ฉันทำให้หมด 55555555555555555
พวกมันไม่เคยต้องทำอะไรเองเลย
ไม่เคยใช้สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของตัวเองออกมาใช้เลย
ฉันก็เป็นเหมือนแม่ของพวกมัน 
เหมือนแม่ที่มีลูกเล็ก ๆ อายุไม่กี่เดือน
ที่แบบว่าเราไม่สามารถที่จะตายได้ เราต้องอยู่ต่อไป 
แล้วไม่ใช่ว่ามีชีวิตอยู่แบบธรรมดา ๆ นะ
ต้องอยู่แบบสตรองด้วย คือต้องแข็งแรงมาก ๆ 



คือฉันมีความสุขนะที่ได้ดูแลพวกมัน
แต่ฉันไม่มีความสุขตรงที่ว่าฉันอยากทำให้ทุกอย่างมันดีกว่านี้
หมายถึงชีวิตของตัวเอง ฉันอยากให้มันพัฒนาต่อไปได้
ควบคู่กับการได้ดูแลพวกมัน
คือฉันอยากสานฝันของตัวเองไปพร้อม ๆ กับการได้ดูแลพวกมัน


แต่ก็นั่นแหละ ถึงยังไงฉันก็มีความสุขที่ได้ดูแลพวกมัน
พวกมันทำให้ฉันไม่เหงาเลย 
ถึงแม้ฉันจะเหนื่อย แต่ฉันก็อยากเห็นพวกมันมีชีวิตที่ดี
อยู่กับฉันไปนาน ๆ จากฉันไปตามอายุขัย
พอถึงวันนั้น ฉันก็ปล่อยวางได้แล้ว


เมื่อปล่อยวางได้หมดแล้ว ฉันก็ขอลา 55555555555555555555
เหนื่อยแล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมอีก
พอถึงวันนั้นก็อายุ 50 กว่าแล้ว
ก็ดีนะ จากไปในตอนที่ยังไม่แก่มากเท่าไหร่ 
ดีกว่ามีชีวิตอยู่ไปจนแก่ แบบว่าถ้าพึ่งพาตัวเองไม่ได้ แล้วฉันจะอยู่ยังไง
ใครจะมาดูแลฉัน 
ฉันคิดสภาพตัวเองตอนแก่ง่อม ฉันก็ไม่ไหวแล้ว ฉันกลัว
เพราะฉะนั้น ฉันเลยตั้งเป้าหมายไว้แล้ว
50 กว่า ๆ หมาแมวของฉันไปหมดแล้ว
ฉันก็จะไปบ้าง 
อวัยวะในร่างกาย ก็จะบริจาคไปให้หมด ส่วนไหนดีก็เอาไป


ฉันเคยกลัวความตาย ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กจนถึงช่วงวัยรุ่น ก็ยังกลัวอยู่
แต่มาวันนี้ ฉันบอกเลยว่าฉันไม่กลัวแล้ว 555555555555555555
แต่ขอให้ฉันดูแลหมาแมวของตัวเองให้จนถึงวาระสุดท้ายของพวกมันก่อน
จากนั้น กูพร้อมตาย!! 5555555555555555555
เพราะการมีชีวิตอยู่ในตอนนี้หรือในอนาคต
สำหรับฉัน ฉันว่ามันก็น่ากลัวไม่แตกต่างกับความตายเลย
ตายยังดี ยังได้พัก คือฉันก็ไม่รู้แล้วว่าหลังจากนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่มีใครมายืนยันได้ คนที่ตายไปก็ไม่เคยได้มาบอก
พ่อกับแม่ฉันก็ไม่เคยมาบอก
แต่ว่าการมีชีวิตอยู่ ฉันรู้ว่าฉันต้องพบเจออะไรต่อไปบ้างในอนาคต
ความผิดหวัง ปัญหาสุขภาพ ทรัพย์สินเงินทองที่ต้องดิ้นรนหา
ฉันเบื่อกับความรู้สึกแบบนี้เต็มทน


ไปดีกว่า 
ปวดตาแล้ว
ฉันขอโทษนะที่มาเขียนแต่เรื่องน่าเบื่อ
งั้นพรุ่งนี้ฉันจะแก้ตัวด้วยการเขียนเรื่องการทำอาหารกินดีกว่า
เพราะเย็นนี้ ฉันตั้งใจว่าจะทำกับข้าวกินเองบ้าง
เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ่ายรูปมาให้ดูนะ 

 

Facebook
Twitter