๑๔ เมษายน ๒๕๖๒ // 2019年4月14日 // April 14, 2019



พอดีว่าฉันเข้ามาเขียน blog นี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว
ฉันก็เลยเขียนเป็นของวันที่ 14 ไปเลยแล้วกันนะ


ฉันจะเข้ามาเขียนว่า ช่วงนี้ฉันอาจหายหน้าไปนาน
อาจจะไม่ได้เข้ามาเขียนบ่อย ๆ 
เพราะฉันเป็นห่วงหมาแมวของฉันที่เลี้ยงไว้
อากาศมันร้อนมาก 
แล้วตอนนี้ ฉันมีหมาแก่มากหนึ่งตัวกับแมวแก่มากหนึ่งตัว
ฉันเป็นห่วงพวกมันมาก 


ฉันกำลังพูดถึงพลอย แมวแก่ของฉัน อายุ 14 ปี
หรืออีกชื่อนึงก็คือ"พี่เหมียว"
ฉันชอบเรียกมันว่าพี่เหมียว
แต่พี่เหมียวก็ยังไม่น่าเป็นกังวลเท่ากับไจแอนท์
เพราะพี่เหมียวยังเล่นได้อยู่ ยังโอเคอยู่


แต่พี่แอนท์ "ไจแอนท์" หมาแก่ของฉัน ตอนนี้อายุ 13 ปี
ท้ายปีนี้ เดือนพฤศจิกายนถึงจะอายุ 14 ปี


วันนี้ พี่แอนท์ฉี่ในบ้าน ในห้องนอนของตัวเอง 
พี่แอนท์นอนจมกองฉี่เลย
ฉันตกใจมาก เพราะพี่แอนท์ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
ฉันก็เลยรีบพามันออกมานั่งข้างนอกบ้าน 
แล้วก็เลยตัดสินใจอาบน้ำให้มันไปด้วยเลย


พอช่วงหัวค่ำ เอาข้าวไปให้พี่แอนท์กิน พี่แอนท์ไม่กิน
พี่แอนท์ลุกขึ้นมาหาฉัน จากนั้นก็ล้มลง หัวกระแทกผนังห้อง
ฉันตกใจมาก ฉันไม่คิดมาก่อนว่าพี่แอนท์จะขาไม่มีแรงจนล้มลงได้
คือพี่แอนท์ก็ขาสั่นมานานแล้วนั่นแหละ
เพราะนอนพื้นกระเบื้องมากเกินไป
แต่วันนี้พี่แอนท์ล้ม ฉันตกใจเลย
พอหลังจากล้ม พี่แอนท์ฉี่ราดทันทีเลย เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
ฉันก็ค่อย ๆ อุ้มพี่แอนท์ออกมาข้างนอกห้อง
พี่แอนท์ก็นั่งลง ไม่ยอมยืน
สักพัก ฉันก็ลองให้พี่แอนท์ค่อย ๆ ยืน
พี่แอนท์ก็ยืน แล้วก็เดินช้า ๆ


ประมาณอาทิตย์ที่แล้ว พี่แอนท์ยังวิ่งเล่นกับฉันได้อยู่เลย
แต่วิ่งเหยาะ ๆ นะ
พอมาวันนี้ พี่แอนท์กลับกลายเป็นเดินช้า ๆ ค่อย ๆ เดิน
ฉันกอดพี่แอนท์ ฉันพูดข้างหูพี่แอนท์ว่า
"พี่แอนท์ต้องอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะ" 
แล้วฉันก็ร้องไห้ ฉันทำใจไม่ได้เลย
พี่แอนท์มีตาที่สดใส เหลืออยู่แค่ข้างเดียว
ส่วนอีกข้างนึง ตาขุ่นมัว


พี่แอนท์อยู่กับฉันมาตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน ปี 2005
จนตอนนี้ปี 2019 เกือบ 14 ปีแล้วที่เราได้อยู่ด้วยกันมา
เราร่วมทุกข์ร่วมสุข ผ่านช่วงเวลาที่มีความสุขและยากลำบากมาด้วยกัน
ตอนน้ำท่วมกรุงเทพ เราก็อยู่ด้วยกัน
ฝนตกหนักหรือพี่แอนท์กลัวเสียงพลุ ฉันก็อยู่กับพี่แอนท์เสมอ
เวลาฉันทุกข์ ไม่สบายใจ
หรือเวลาที่ฉันคิดถึงพ่อกับแม่บุญธรรมของฉัน
ฉันเข้าไปหาพี่แอนท์ ไปพูดคุยกับพี่แอนท์
ไปร้องเพลงให้พี่แอนท์ฟัง พี่แอนท์ก็ฟัง 


เราอยู่ด้วยกันมาตลอด 
พี่แอนท์เป็นหมาที่ดี น้อยครั้งมากที่พี่แอนท์จะทำตัวไม่ดี
พี่แอนท์เป็นหมาที่ดีมาโดยตลอด 
13-14 ปี ไม่ใช่เวลาที่น้อยเลย
เราได้ใช้ชีวิตช่วงนึงไปกับหมาที่ดี 
และฉันก็อยากใช้ชีวิตไปกับพี่แอนท์ต่อไปอีกเรื่อย ๆ
ไม่ใช่แค่นี้ เพราะฉันอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ
ฉันทำใจไม่ได้ ถ้ามันจะจบแค่ตรงนี้ 


ฉันเคยคิดอยู่ตลอด ไม่ใช่แค่พี่แอนท์
ฉันนึกถึงหมาแมวของฉันทุกตัว
ฉันคิดเสมอว่า"ถ้าในวันนั้น เราตัดใจตั้งแต่แรก วันนี้เราคงไม่ต้องเสียน้ำตา"
ฉันหมายความว่า วันแรกที่เราได้พบเจอกัน
ถ้าฉันตัดใจ ไม่ยุ่ง ไม่เลี้ยง ยกพวกมันให้คนอื่นไป
วันนี้ ฉันคงไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องร้องไห้ เสียใจ
ไม่ต้องทนดูพวกมันแก่ชรา เจ็บป่วยและตายจากฉันไป


คุณคิดว่าเป็นเรื่องง่ายเหรอกับการที่ต้องทำใจ 
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย 
ถึงแม้เราจะบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า"มันเป็นเรื่องปกติ"
คือสิ่งมีชีวิตทุกสิ่ง ถ้าชีวิตนั้นเป็นไปตามปกติ
กล่าวคือเมื่อเกิดมาแล้ว ก็จะมีการเติบโต
จากนั้นก็จะเริ่มแก่ เริ่มเสื่อมสภาพและตายในที่สุด
ไม่ใช่แค่พวกมัน ฉันก็ด้วย 
ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้สักที 


ฉันภาวนาทุกวัน ขอให้พวกมันมีชีวิตอยู่กับฉันไปนาน ๆ
ฉันบอกกับพวกมันทุกวันว่า"อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะ" 
แต่พอพวกมันอยู่กับฉันมานาน อย่างเช่นพี่แอนท์กับพี่เหมียว
13-14 ปี พอนึกถึงความทรงจำทั้งหมดที่เราเคยมีร่วมกัน
ก็ไม่ใช่เวลาที่น้อยเลย ยิ่งอยู่นาน กลายเป็นว่ายิ่งผูกพัน
และยิ่งเห็นว่ามันแก่ลงเรื่อย ๆ ทุกวัน ๆ ก็ยิ่งทุกข์ ยิ่งเสียใจ
ยิ่งคิดว่า"มันใกล้จะถึงวันที่เราจะต้องสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา"
ฉันยิ่งเสียใจ ยิ่งทรมาน


ฉันรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันทำดีกับพวกมันมาโดยตลอด
ฉันดูแลเป็นอย่างดี ให้ความรัก ความเอาใจใส่
หลายคนก็เคยพูดไว้ว่า ...
ถ้าตอนที่พวกมันมีชีวิตอยู่ เราได้ทำดีกับพวกมันอย่างถึงที่สุดแล้ว
พอถึงวันที่พวกมันจะจากไป ก็ไม่มีอะไรที่เราจะต้องเสียใจ 
แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี 


ฉันมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อพวกมัน
ฉันควรจะดีใจที่ถ้าพวกมันแก่ตาย ฉันก็ใกล้จะหมดภาระแล้ว
แต่ฉันก็ไม่ดีใจ ฉันกลับรู้สึกเหงา รู้สึกอ้างว้าง
ฉันกลับรู้สึกว่าถ้าเราจากกันตรงนี้ไปแล้ว วันข้างหน้าเราจะได้เจอกันอีกมั้ย
ถ้าเราจบกันตรงนี้แล้ว ที่บนโลกใบนี้
แล้วจะมีที่ไหนอีกมั้ยที่เราจะได้เจอกัน
หรือเป็นแค่ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เป็นเพียงแค่คำปลอบใจของตัวเองเท่านั้น
เป็นแค่คำปลอบใจของคนที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้เท่านั้น 


จริงอยู่ที่พวกมันอาจจะเป็นภาระของฉัน
หลายครั้ง ฉันก็เหนื่อยกับพวกมัน
แต่ถึงยังไงการที่ยังมีพวกมันอยู่กับฉันในทุก ๆ วัน
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุด
เพราะพวกมันทำให้ฉันรู้ว่าทุกวันนี้ฉันอยู่ไปเพื่ออะไร 
ฉันยังอยากเห็นพวกมันอยู่ทุกวัน
ถ้าเป็นหมา ก็คือยังอยากเห็นมันกระดิกหางให้ฉัน
ถ้าเป็นแมว ก็คือยังอยากเห็นพวกมันเดินมาอ้อนฉัน


พวกมันคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน
ฉันไม่เคยเหงาเลย
เวลาเครียด ๆ หรือโกรธใครมา
พอได้มาเล่นกับพวกมัน ฉันก็หายเครียด หายโกรธเลย 
บางครั้งฉันก็ลืมไปเลยว่าเรากำลังเครียดอะไรอยู่ 
หรือบางที ฉันตั้งใจจะโพสโซเชียลว่าโกรธคนนั้นคนนี้ กำลังจะโพสแขวะ
แต่พอมาเล่นกับหมาแมวของตัวเอง ฉันก็ลืมไปเลยว่าจะโพสอะไร 


ในขณะที่ฉันกำลังเขียนอยู่นี้ ฉันก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย
นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
ที่ฉันรักหมา รักแมวของตัวเองมากขนาดนี้  


ไม่รู้สิ เป็นช่วงวันสงกรานต์ที่ฉันไม่มีความสุขเลย
ความจริง ฉันก็มีปัญหาสุขภาพของตัวเองมาโดยตลอดนะ
ฉันเป็นหลายอย่าง หลัก ๆ ก็คือความเครียดนั่นแหละ
ฉันกินอะไรไม่ค่อยได้มาหลายเดือนแล้ว ฉันซูบผอมลงไปเยอะ


ดึกแล้ว ฉันจะไปนอนแล้ว
เอาเป็นว่า ถ้าฉันหายไปนาน ไม่ค่อยได้เขียนบล็อก
นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันต้องดูแลหมาแมวของฉัน
โดยเฉพาะหมาแมวที่แก่ชรามากแล้ว
ฉันอาจจะไม่ค่อยได้เข้ามาเขียนอะไร แม้แต่เรื่องฟุตบอลที่ฉันสนใจ
เพราะฉะนั้น ถ้าฉันหายไป ก็ไม่ต้องสงสัย
เพราะฉันจำเป็นต้องจัดลำดับความสำคัญ
"เพื่อนแท้ของฉันต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง" 
แน่นอนว่าฉันหมายถึงหมาแมวของฉัน 
ยิ่งรู้ว่าเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันนั้นเหลือน้อยลงไปทุกที
ฉันยิ่งต้องทำให้ดีที่สุดและใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้ให้คุ้มค่าที่สุด
ไม่มีหรอกที่ฉันจะพูดว่า"จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง"
เพราะถึงยังไงกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ต้องเสียใจภายหลังอยู่แล้ว
ต่อให้ฉันทำดีที่สุด แต่ถ้าถึงวันที่พวกมันจากไป ฉันก็เสียใจร้องไห้อยู่ดี
แต่ว่า... สิ่งที่ฉันต้องการทำในตอนนี้ให้ดีที่สุดก็คือ
"การใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด "
ทำยังไงก็ได้ให้รู้สึกว่ามันคุ้ม
เมื่อวานเราได้อยู่ด้วยกัน วันนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกัน
พรุ่งนี้เราก็จะตื่นมาเจอกันอีกนะ เราจะอยู่ด้วยกันอีกต่อไปเรื่อย ๆ
นี่คือความตั้งใจของฉันในเวลานี้ ฉันจะทำให้ดีที่สุด
ถึงแม้จะต้องเสียใจยังไง ฉันก็จะทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวาน 
และทุกคืนก่อนนอน ก็ตั้งใจว่าจะทำพรุ่งนี้ให้ดีกว่าวันนี้


ไปล่ะ
ฉันไม่หายไปไหนหรอก ฉันจะเข้ามาเขียน แต่อาจไม่บ่อย
ถ้าสบายใจ ไม่มีเรื่องที่น่ากังวลอะไร ก็จะเข้ามาเขียน 


ฤดูร้อนที่ร้อนจัดแบบนี้ เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปสักที
กลับไปร้อนแบบปกติได้แล้ว 


 

Facebook
Twitter