... คิดถึงทุกวัน ... (พิมปาย) เราเดินผ่านคนกี่คนในชีวิตกว่าจะพบว่าอะไรที่อยู่ใกล้หัวใจมากที่สุด ..... เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันพบว่าหญิงสาวคนนั้น เธอคงต้องเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยกับถนนสายนี้ มันคือส่วนหนึ่งของการเดินทางเพื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่บางคนทำได้และบางคนก็ยากที่จะทำ หากขอพรได้สองข้อ ข้อหนึ่ง, เธออยากจะคิดแบบผู้ใหญ่ ข้อสอง, เธออยากเห็นโลกแบบเด็กๆ ..... พิมปายเขียนคำนำไว้อย่างนั้น เรื่องราวเกี่ยวกับความรักถูกเขียนถึงได้ไม่จบสิ้น เห็นปกอาจคิดถึงอะไรหวานแหวว ขอบอกว่าเนื้อหาข้างในก็ไม่ต่างจากปก แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ พบว่าเป็นความหวานอุ่นๆ พอดีๆ เหมือนที่คำเปรยปกหลัง โดย วรพจน์ พันธุ์พงศ์ ว่า ..... ผมชอบคำนี้ของพิมปาย (คิดถึงทุกวัน) มันเป็นคำทธรรมดาที่มีกลิ่นหอม ผมไม่ใช่ผู้หญิง ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งสามารถรู้สึกอย่างนี้จริงๆ หรือเป็นแค่ความอ่อนไหวยามที่หัวใจเธอมีรัก ผมคิดว่าคงดี ถ้ามีใครสักคนใช้คำนี้กับเรา และน่าจะดียิ่งกว่าถ้าใครคนนั้นรู้สึกแบบนี้จริงๆ เพราะถึงแม้จะต้องตาย ก็เป็นความตายที่อบอุ่น ..... อ่านปกหลังจบ ฉันตาย(อย่างอบอุ่น)เพราะความหวานอุดตัน ก่อนลุกขึ้นมาอ่านใหม่ ตอบในใจว่าฉันใช้คำนี้กับคนรักของฉันทุกวัน แม้เขาอาจไม่รู้เพราะฉันไม่ได้บอกเขาเป็นคำพูดทุกวัน ฉันไม่รู้สึกอ่อนไหวแต่กลับมั่นคงอย่างประหลาดขณะกำลังคิดถึงเขาทุกวัน น้ำแข็งในใจละลายลง หัวเราะคิกคักระหว่างอ่านบทแรกๆ ใจเราพร้อมเปิดรับสารที่พิมปายเขียนได้ไม่ยาก ชอบใจตรงโน้นนิด ตรงนี้หน่อย มากมายจนไม่อาจเอามาร่ายในหน้าเดียว เฉพาะคำคมที่คั่นบางบทไว้ก็หวานใจละลายไปแล้ว อย่างไรเสีย บทที่ถูกจริตที่สุดไม่พ้นบทชื่อเดียวกับชื่อหนังสือ พิมปายเปรียบ นพพร จากข้างหลังภาพ เป็นพ่อครัวที่ไม่รู้จักถนอมอาหาร ฉันนึกถึงตัวเองและคนรอบข้างหลายคนทันที ถ้าความรักเป็นดั่งอาหารหล่อเลี้ยงจิตใจ ฉันและหลายคนรอบตัวไม่เคยแม้คิดจะถนอมอาหารล้ำค่านี้ บางครั้งเพียงแต่จะเฉยชินชากับความรักที่ได้รับ รู้ตัวว่าอาหารบูดเน่าก็เมื่อเวลาผ่านพ้นไปสายเกินแก้ เมื่ออ่านครั้งที่สอง (ซึ่งปกติฉันไม่ค่อยอ่านหนังสือเรื่องรักมากกว่ารอบเดียว หวานไปเสียสุขภาพจิต) พบว่าสิ่งที่พ่อของพิมปายพูดไว้ เป็นความจริงที่ควรค่ากับการพยายามที่สุด ถ้ามีชีวิตอยู่และมีคนรัก ทำไมจึงไม่ใช้ช่วงชีวิตอยู่ด้วยกันให้ดีที่สุด ให้อภัย และเอาใจเขามาใส่ใจเรา ความรักไม่ต้องการสิ่งตอบแทน เล่มนี้ยืมจากคุณแอม จดไว้แล้วว่าจะหาเล่มหนึ่งเพื่อเก็บและอ่านรอบสาม และอีกเล่มให้เพื่อนรักคนหนึ่ง เพราะความรักเป็นเรื่องสำคัญในชีวิต ทำโรแมนติกกับเพื่อนรักบ้างเป็นไร If I had a rose everytime I thought of you, I'd walk through a garden forever. -Author Unknown (หน้าสุดท้าย) I dropped a tear in the ocean. The day you find it is the day I will stop mising you. -Author Unknown (115)   Create Date : 12 ตุลาคม 2550 18 comments Last Update : 13 ตุลาคม 2550 23:42:13 น. Counter : 1128 Pageviews. Share Tweet

น่าอ่านจังค่ะ คงต้องหามาอ่านบ้างซะแล้วสิ   โดย: ศศิกัณห์ 12 ตุลาคม 2550 19:23:57 น.

มีเล่มนี้อยู่เหมือนกัน ซื้อมานานมากแล้ว อืมม์ อ่านแล้วภาษาสวยแต่การเรียบเรียงรู้สึกอ่านแล้วมัน งง ๆ แบบว่าแต่ละตอนมันไม่เดินไปเรื่อย ๆ กลับไปกลับมา   โดย: latics1 12 ตุลาคม 2550 21:05:34 น.

แอ๊ หน้าแหก นึกว่าคิดถึงทุกวันของบินหลา สันกาลาคีรี (เอาหางปิดหน้าแล้วเดินต้วมเตี้ยมจากไป แทะไผ่หงับๆ)   โดย: แพนด้ามหาภัย 12 ตุลาคม 2550 21:22:50 น.

ซื้อเล่มนี้จากบูธคุณกรัปป้าปีก่อนโน้นนนน ได้ของแถมด้วย   โดย: ยาคูลท์ 12 ตุลาคม 2550 22:25:17 น.

ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะเล่มนี้   โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~ 13 ตุลาคม 2550 9:43:33 น.

อยากอ่านมากค่ะ งานหนังสือปีนี้จะมีมั้ยน้า ชอบคำโปรยมากค่ะ "เราเดินผ่านคนกี่คนในชีวิตกว่าจะพบว่าอะไรที่อยู่ใกล้หัวใจมากที่สุด"   โดย: PinGz (Kai-Au ) 13 ตุลาคม 2550 14:51:26 น.

หวานจัง เรื่องนี้ยังไม่เคยอ่านเลยค่ะ จะว่าไปแล้วหนังสือแนวนี้ก็ไม่ค่อยได้อ่านนานแล้วนะ เพิ่งมาอ่านแนวรัก หวานๆก็ตอนที่ติดหนังสือของคุณกิ่งฉัตรเนี้ยแหละค่ะ   โดย: ดอกคูณริมฝั่งโขง 13 ตุลาคม 2550 20:20:36 น.

ศศิกัณห์ ลองไปบูทที่งานหนังสือดูค่ะ อาจมีอยู่ latics1 หรือคะ เอ.. อาจเป็นเพราะเป็นบทความเป็นตอนๆ นะ แพนด้า เล่มนั้นก็ดี แต่ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว ชอบเล่มนี้มากกว่า หวานสมตัวเราดี 555 ยาคูลท์ หวังว่าปีนี้ยังมีขายนะ ของแถม.. สงสัยอด พุดน้ำบุศย์ น่าอ่านนะคะ Pingz เส้นเลือดอยู่ใกล้หัวใจที่สุด เอามาจากในหนังสือนะ ดอกคูณริมฝั่งโขง หวานค่ะ รับรองได้ แต่ไม่เลี่ยนนะ ความเปรียวสูสีงานของคำ ผกา   โดย: อั๊งอังอา 13 ตุลาคม 2550 23:56:17 น.

อ่านแล้วค่ะ ชอบ แต่ไม่ถึงกับรัก อาจเป็นเพราะการสื่อสารบางอย่างของพิมปาย อาจจะยังไม่ตรงกับจริตของเราซะทีเดียวก็เป็นได้ค่ะ   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 14 ตุลาคม 2550 16:31:28 น.

ชอบมากครับเล่มนี้ ส่งต่อให้เพื่อนรัก ก็ชอบ ถึงขั้นซื้อมาเก็บเช่นกัน หนังสือที่คุณแอมให้ยืมใน LIF ถูกจริตผมเสมอเลยครับ   โดย: คนขับช้า 17 ตุลาคม 2550 11:13:49 น.

เข้ามาอ่านแล้วยิ้มหน้าบานค่า ขอบคุณที่ชอบหนังสือเล่มนี้นะคะ   โดย: พิมปาย IP: 203.113.55.208 27 ตุลาคม 2550 22:35:07 น.

ู^ เห็นแล้วยิ้มหน้าบานเช่นกันที่คนเขียนมาตอบค่ะ   โดย: อั๊งอังอา 10 พฤศจิกายน 2550 20:35:34 น.

กำลังอ่านอยู่...ยังอ่านไม่จบเลย...อ่านแล้วทำให้คิดถึงใครบางคน   โดย: ตาโบ๋ IP: 118.172.42.139 10 มกราคม 2551 17:07:30 น.

ใช่.. เป็นหนังสือที่ทำให้คิดถึงคนอื่น ใครสักคน ตรงตามชื่อเล่ม   โดย: อั๊งอังอา 17 มกราคม 2551 11:27:14 น.

แวะมาอ่านใหม่ แอบอิจฉา เห็นคนเขียนมาตอบ   โดย: คนขับช้า 20 กุมภาพันธ์ 2551 4:14:21 น.

เธญเธขเธฒเธเธญเนˆเธฒเธ™เธšเน‰เธฒเธ‡เนเธ•เนˆเธซเธฒเธ‹เธทเน‰เธญเน„เธกเนˆเน„เธ”เน‰เน€เธฅเธขเธ„เนˆเธฐ เธ—เธณเน„เธ‡เธ”เธต....   โดย: เธซเธกเธตเธ‚เธฒเธง IP: 119.46.218.1 3 กุมภาพันธ์ 2554 16:12:28 น.

อยากอ่านบ้าง แต่ไม่มีขายแล้ว ทำไงดี   โดย: หมีขาว IP: 119.46.218.1 3 กุมภาพันธ์ 2554 16:13:23 น.

อยากรู้จักพิมปายให้มากกว่านี้ทำไงดีครับ   โดย: นายอ้วน IP: 192.168.1.104, 58.147.4.60 18 กุมภาพันธ์ 2554 2:06:51 น.