โอ้ จริงหรือรนี่

55555555555555

555555555 ข้อสอบอะไร ฮามากกกกก ขอบคุณที่เอามาให้ขำค่ะ

วิชาสังคมนี่สุดยอดจริงๆๆ
ได้ใจเจ้าค่ะ

สุภาษิตพม่าบทนี้ถ้าอายุเท่าปู่ ไปดูมหรสพดีกว่าฟะ
ถ้าอยู่สองต่อสอง(หนึ่งต่อหนึ่ง)ปู่อาจต้องเอาสำลีแปะหัวเพราะเผลอไปต่อปากต่อคำกับยายฟะ

ขำสำลักน้ำเลยค่ะ เอิ๊ก

ชอบข้อสอบวิชาเคมีที่สุด ฮาดีค่ะ เรื่องเคมี อ.อุ๊กับวุ้นคุณอุ๊เนี่ย ฮ่าๆๆๆ

2.จงขอเบอร์นักเรียนหญิงที่น่ารัก ๆ
มาอย่างน้อย 10 รายชื่อ?
(หมายเหตุ 1:
คะแนนจะแปรผันตามปริมาณเบอร์โทรศัพท์
และความน่ารัก…
(หมายเหตุ 2:
ในกรณีที่เป็นผู้หญิง ถ้ามั่นใจว่าน่ารัก
สามารถใส่เบอร์ตัวเองได้เช่นกัน
หมายเหตุ 3: หากใส่เบอร์กะเทยมา
จะถูกปรับตกทันที)



ขออนุญาต เอาเบอร์โทร ไปใส่ในคำตอบ หน่อยนะ

สงสัยต้องสอบหลายครั้ง กว่าจะผ่าน

อิ..อิ..ขนาดรู้คำถามแล้ว ยังยากเลยค่ะ..ไม่รู้จะสอบผ่านเปล่า

ปล. ขอบคุณที่แวะไปทักทายที่บล็อคค่ะ

.....

คิดได้ไงเนี่ย
.....

อัจฉริยะจริงๆ

55555

แวะมาเยี่ยมค่ะ
และมาขอบคุณด้วยค่ะ

เออออออ แน่ใจนะค่ะว่าแนวข้อสอบ



มีความสุขกับวันหยุดสุดสัปดาห์นะค่ะ

ยากนะคะเนี่ย อิอิ

ปอแวะมาเสริฟกาแฟค่ะ
วันนี้มีฝน อากาศดีนะคะ งุงิ

ขอบคุณนะครับกับคำอวยพรวันเกิด

จะลอกคำตอบของใครดีล่ะ
เผอิญดูตำรามาไม่ตรงเลย แย่จัง

ถ้วยที่ 4...

ร่างสูงเก้งก้างของเด็กสาวที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ มองภายในตู้เค้กอย่างตัดสินใจไม่ตกนั้น ทำให้ปลายหยุดมือจากการทำความสะอาดบริเวณเคาน์เตอร์กาแฟ และหันไปทักทายอย่างคุ้นเคย

“น้องโม วันนี้ทานอะไรดีคะ”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นทันที แล้วยิ้มอวดเหล็กดันฟันเต็มปาก
“แหม เลือกยากจังค่ะ พี่ปลาย เค้กน่าอร่อยทั้งนั้นเลย”
“โมนา” จะมาที่แมคคาเฟ่ทุกวันอังคาร จนคุ้นเคยกับพนักงานทุกคนในร้านเป็นอย่างดี เพราะสาวน้อยผู้นั้นมาเรียนพิเศษในช่วงหลังเลิกเรียน ที่สถาบันกวดวิชาที่อยู่ไม่ไกลจากร้านนี้นัก และจะแวะมานั่งดื่มกาแฟที่นี่ก่อนจะไปเรียนทุกครั้ง

หลังจากชั่งใจอยู่อีกพักใหญ่ น้องโมก็ตัดสินใจเลือกบลูเบอรี่ครัมเบิลมัฟฟินกับกรีนที เฟรปเป้

“วันนี้น้องโมมาช้านะคะ คงอยู่ได้แป๊บเดียว แล้วต้องรีบไปเรียนใช่ไหม”
ปลายชวนคุย ระหว่างทำกาแฟตามสั่งของโมนา

“วันนี้ไม่มีเรียนหรอกค่ะ อาจารย์งด แต่โมนัดดาวเอาไว้ ดาวเพื่อนของโมน่ะค่ะ”

“น้องโมไปหาที่นั่งก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเสิร์ฟที่โต๊ะ”

ร่างสูงเก้งก้างในเครื่องแบบนักเรียนนั้น เดินไปนั่งบริเวณกระจกใสที่มองออกไปเห็นถนนและผู้คนที่เดินไปมาอยู่ภายนอกร้าน

ใคร ๆ ก็ชอบบริเวณนี้ เพราะเหมือนได้ชมเรื่องราวชีวิตจากจอภาพขนาดใหญ่

ปลายยกกาแฟไปเสิร์ฟ ตอนที่ “ดาว” ของโมนา เดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะพอดี
ชะงักเล็กน้อย ที่ได้เห็น “ดาว” ในร่างสูงร้อยเจ็ดสิบกว่า ๆ นุ่งกางเกงขาสั้น และมีขนหน้าแข้งยุบยับไปหมด

โธ่...ดาว

เห็นท่าตะลึงงันของปลาย โมนาก็หัวเราะปากกว้าง แถมทำตาหยีล้อเลียนปลายเสียอีกแน่ะ

“ดาว เพื่อนโมเองค่ะ พี่ปลาย เขาชื่อดาวฤกษ์ แต่โมชอบเรียกเขาว่าดาวเฉย ๆ หน้าไม่หวานเหมือนชื่อเลยใช่ไหมคะ”

ดาวของโมนาเป็นผู้ชายตัวสูง ใบหน้ามีสิวประปราย บอกถึงความเป็นวัยรุ่นอย่างเต็มที่ และอยู่ในเสื้อขาวสะอาด กับกางเกงขาสั้นสีกากี เครื่องแบบนักเรียนมัธยม ที่อกเสื้อปักชื่อย่อโรงเรียนมีชื่อเสียง ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวกับโมนา

ดาวฤกษ์ยิ้มให้ปลายอย่างทักทาย
“ผมขอเอสเพรสโซ่ที่นึงครับ”

“จะไหวเหรอดาว ไม่เคยกิน เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก เอสเพรสโซ่น่ะแรงนะ”
โมนาร้องค้าน

“ถึงยังไง คืนนี้เราก็นอนไม่หลับอยู่แล้วละ”
เสียงของดาวฤกษ์บอกอาการเซ็งจัด

“โธ่เอ๊ย คิดมากน่า สอบได้เป็นเรื่องตลก สอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติ”
โมนาพยายามใช้มุกติดตลก หวังจะปลอบใจเพื่อน

“เอาเหอะ ผมขอเอสเพรสโซ่ครับ”
ดาวฤกษ์หันมาย้ำกับปลายอีกครั้ง เมื่อเห็นปลายยังรีรออยู่

“ถ้ายังไม่เคยดื่มกาแฟแรง ๆ ลองเริ่มต้นด้วยเอสเพรสโซ่เติมน้ำตาลสักช้อนนึงดีไหมคะ ให้ลดความเข้มลงนิดหนึ่ง”
ปลายแนะนำ

“ครับ ดีเหมือนกัน”

ปลายผละออกมาจากลูกค้าวัยเรียนสองคนนั้น ในขณะที่ทั้งสองก็ยังปรับทุกข์กันต่อ

“สุดเซ็งเลยโม เราน่ะตั้งใจอ่านหนังสือมากที่สุดแล้วนะ แต่ผลออกมา คะแนนสอบเราเกือบโหล่ ทำเอาเราเสียเซลฟ์ไปเลย”

“ของแบบนี้มันพลาดกันได้ ดาว ไว้รอแก้ตัวตอนสอบไฟนอลก็ได้นี่”

“คะแนนเก็บเราก็ไม่ดีเลย แนวโน้มมันแย่ลงเรื่อย ๆ เราชักท้อแล้ว”
ฝ่ายชายยังบ่นต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีขึ้น

“ท้อไม่ได้นะ นี่โค้งสุดท้ายก่อนเอ็นทรานซ์แล้ว”
โมนาเอะอะ

“ทั้งอ่านหนังสืออย่างหนัก ทั้งเรียนพิเศษจนแทบจะไม่ได้พักหายใจ เราต้องงดเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ งดดูหนัง งดดูทีวี งดดูคอนเสิร์ต งดทุกอย่างที่เราชอบ แต่ยิ่งพยายามเท่าไร ก็ยิ่งแย่ลง ๆ เราว่าจะเลิกพยายามแล้วละ โม”

ปลายยกเอสเพรสโซ่เติมน้ำตาลมาเสิร์ฟดาวฤกษ์ และทันได้ยินท้าย ๆ ประโยคเข้าพอดี

“นี่ค่ะ เอสเพรสโซ่สำหรับมือใหม่หัดดื่ม”
ปลายบอก ขณะวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ

“ขอบคุณครับ”

“พี่ขอเสียมารยาทนะ ต้องขอพูดแทรกหน่อยนึงนะคะ”
ปลายรู้สึกอดไม่ได้จริง ๆ จึงช่วยเตือนสติวัยรุ่นวัยเรียนผู้เป็นลูกค้าของเธอ
“เลิกพยายามไม่ได้หรอกนะคะ ดาว ความพยายามหมดไปเมื่อไร คนเราก็หมดหวังเมื่อนั้น”

“ผมสงสารพ่อแม่ หาเงินได้เท่าไร ก็ทุ่มเทให้กับเรื่องเรียนของผม ทั้งค่าเรียนพิเศษ ทั้งค่าหนังสือ ค่าเทปซีดีกวดวิชาทั้งหลายอีก แต่ผลที่ได้ ผมก็ยังเรียนห่วยเหมือนเดิม”

“พ่อแม่ยินดีจ่ายสำหรับสิ่งเหล่านั้น เพื่อแลกกับอนาคตของดาวนะ ถ้าดาวเลิกพยายามต่างหากล่ะ จะเป็นการเสียเปล่าที่แท้จริง”

จินนี่เดินโฉบเข้ามาใกล้อย่างสนใจ ปลายก็เลยหันไปบอก
“จินนี่ พี่ฝากงานด้วยนะ พี่ขอคุยกับน้องเขาแป๊บนึง”

จินนี่ยกมือทำสัญลักษณ์โอเค
“ตามสบายค่ะ อดีตของชาติกำลังให้ความช่วยเหลืออนาคตของชาติ จินนี่เข้าใจ”

แล้วจินนี่ ก็แว่บผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปลายส่ายหัวอย่างอ่อนใจกับคารมของเซเลอร์มูนไทยแลนด์

“พี่ปลายช่วยให้กำลังใจดาวหน่อยเถอะค่ะ โมนายังไม่อยากให้ดาวท้อ”

“การเอ็นทรานซ์มันเป็นทุกสิ่งของชีวิตหรือไง”
ดาวฤกษ์พูดเหมือนรำพึงกับตัวเองมากกว่าเป็นคำถาม

“มันไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตก็จริงค่ะ ถึงจะเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ ก็ยังมีมหาวิทยาลัยเอกชนอีกหลายแห่งรองรับอยู่ มหาวิทยาลัยเปิดก็ยังมี แต่ถ้าดาวไม่พยายามอย่างเต็มที่เสียก่อน วันหนึ่งข้างหน้าดาวอาจจะนึกเสียใจก็ได้นะ”

“ความพยายามอาจจะไม่รับประกันว่าจะสมหวังได้เสมอไป แต่อย่างน้อย เราก็จะได้บอกกับตัวเองว่า เราพยายามที่สุดแล้ว ไม่ได้ปล่อยชีวิตไปตามดวง ไร้จุดหมาย”
โมนาบอก

ปลายมองอย่างชื่นชม เด็กคนนี้มีวิธีคิดที่ไม่เลวทีเดียว แต่สีหน้าของดาวฤกษ์ก็ยังไม่ดีขึ้น

“พี่มีนิทานเรื่องนึงจะเล่าให้ดาวฟัง.. ดาวอยากจะฟังหรือเปล่า”
ปลายเอ่ยปาก

เด็กหนุ่มพยักหน้าด้วยสีหน้าไม่แช่มชื่นนัก
“ครับ พี่ปลายนั่งลงก่อนซิครับ ท่าทางเรื่องจะยาว”

“เรื่องนี้ เพื่อนของพี่ส่งอีเมลมาให้ เป็นเรื่องของพ่อลูกคู่หนึ่งค่ะ”
ปลายเริ่มเรื่อง พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ โมนา และตรงข้ามกับปลาย
“ลูกสาวกำลังมีปัญหาชีวิต ก็มาบ่นให้พ่อฟังว่า เหนื่อยเหลือเกิน ปัญหาประดังเข้ามาไม่หยุดเลย จนท้อแท้ ไม่อยากจะสู้ต่อไปแล้ว”

“เหมือนดาวเลย”
โมนาทำหน้าล้อเพื่อน

“พ่อก็ชวนลูกสาวเข้าครัว แล้วต้มน้ำในหม้อสามใบด้วยกัน พอน้ำเดือด พ่อก็ใส่แครอท ไข่ แล้วก็กาแฟ ลงไปหม้อละอย่าง”

จากที่ฟังไปแกน ๆ ดาวฤกษ์เริ่มรู้สึกสนใจ เขาท้าวคางมองปลายตาแป๋ว

“สักครู่หนึ่ง พ่อก็ตักแครอท ไข่ และกาแฟ ขึ้นมาใส่ในชามสามใบ แล้วหันไปถามลูกว่า เห็นอะไรบ้างหรือเปล่า”

“ก็ต้องเห็น แครอท ไข่ แล้วก็กาแฟไงล่ะ”
ดาวฤกษ์ตอบ

“ดาวตอบเหมือนลูกสาวเขาเลย”
ปลายปรบมือ และยิ้มให้
“พ่อบอกให้ลูกสัมผัสกับแครอท ลูกก็บอกว่าแครอทนิ่มมาก พอพ่อปลอกเปลือกไข่ ลูกสาวสัมผัสแล้วก็บอกว่าไข่นั้นแข็งมาก เพราะกลายเป็นไข่ต้มไปแล้ว เมื่อมาถึงชามที่ใส่กาแฟ ลูกสาวก็ยกขึ้นสูดกลิ่นหอมของกาแฟจิบอย่างมีความสุข”

“มันหมายความว่ายังไงคะ พี่ปลาย”
โมนาเป็นฝ่ายถาม

“ภายใต้เงื่อนไขเดียวกัน คือ ด้วยน้ำเดือด ๆ เหมือนกัน ดาวกับน้องโมเห็นไหมคะว่า ผลออกมาแตกต่างกัน”

ทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วย

“แครอทที่เคยแข็ง ๆ พอต้มแล้วกลับนุ่มนิ่ม ไข่ที่ดูบอบบางเสียอีก พอโดนน้ำร้อนเข้า มันกลับแข็งแกร่งขึ้น และกาแฟนั้น ยังคงกลิ่นรสเหมือนเดิม แต่ได้เปลี่ยนแปลงให้น้ำที่ใช้ต้มมัน เป็นฝ่ายเปลี่ยนสี และเปลี่ยนรสชาติ”

ปลายหยุดมองน้องทั้งสองคน และพูดต่อ

“วิธีรับมือกับความทุกข์ของคนเรานั้น แตกต่างกัน บางคนดูแข็งแกร่ง แต่พอเจออะไรหนัก ๆ ก็อ่อนไหว เหมือนกับแครอท บางคนที่เคยอ่อนแอ เมื่อเจอกับความทุกข์เข้า กลับกลายเป็นเข้มแข็ง เหมือนกับไข่ แต่สำหรับบางคนแล้ว ไม่เพียงแต่จะรับมือความลำบากได้อย่างดี ยังสามารถทำวิกฤติให้กลายเป็นโอกาสได้ด้วย..”

“เหมือนกับกาแฟ”
ทั้งโมนาและดาวฤกษ์พูดออกมาพร้อม ๆ กัน

“ใช่แล้วค่ะ เราจะเลือกเป็นอะไร ก็ลองนึกดูนะคะ เลือกที่จะท้อแท้กับชีวิต หรือจะลุยต่อไปและทำให้ทุก ๆ สิ่งรอบตัวเราพลอยสดใสตามตัวเราไปด้วยเหมือนกับกาแฟ เรากำหนดเองได้ทั้งสิ้นค่ะ”


+++++++++++++++++++++
บลูเบอรี่ ครัมเบิล มัฟฟิน
ช็อกโกแลตชิพ มัฟฟิน
แครอทเค้ก
ไวท์ช็อกโกแลต ชีสเค้ก
ซอสเสจ โรล

ไม่มีบล็อคนะ แต่ชอบอ่านเรื่องของคุณวี นะ