“ในสายตาของฆาตกรวิปริต การสังหารคือการช่วยเหลือที่ปรานีที่สุด!”

สิบคดีสุดยอดคดีสะเทือนขวัญหฤโหด จากคดีที่เคยครึกโครมในช่วงเวลาหนึ่ง

       สี่สุดยอดตำรวจผู้มีความสามารถเฉพาะตัวได้รับคัดเลือกจากทีมตำรวจทั่วประเทศ รวมตัวกันเป็นทีมสืบสวนคดีพิเศษของจีน รับผิดชอบสืบสวนสิบคดีฆาตกรรมอันแปลกพิลึกพิสดาร ทั้งคดีทาสในคุกใต้ดิน คดีวิญญาณในคืนฝนพรำ คดีหุ่นไล่กาหนังมนุษย์ คดีตำนานฆาตกรวิปริต คดีในโรงพยาบาลประสาท

      เหล่าฆาตกรประหลาดจิตใจบิดเบี้ยวผิดมนุษย์  ฆาตกรฆ่าข่มขืน พวกชอบแต่งกายข้ามเพศ วัยรุ่นที่แปลกแยกจากสังคม คนขายไต ผู้ป่วยโรคประสาท หรือชายที่คุกเข่าบนถนนตลอดเช้าจดค่ำ เหตุใดพวกเขาจึงบ้าคลั่งและวิปลาสเช่นนี้ เป้าหมายสุดท้ายของทีมสืบสวนไม่ได้สิ้นสุดแค่หาฆาตกรตัวจริง!

     ในบทแรกจะเป็นจุดเริ่มต้นการตั้งทีมสอบสวนพิเศษ  เพื่อไขคดีที่มีความซับซ้อน หรือเป็นคดีร้ายแรงสั่นประสาท โดยคัดเลือกผู้นำที่มีความสามารถพิเศษสี่คนเป็นทีมนี้  ซึ่งในที่สุดก็คือ

ศาตราจารย์เหลียง...ชายวัยหกสิบกว่าปีผู้ต้องนั่งอยู่บนรถเข็น อดีตเป็นผู้เชี่ยวชาญสืบคดีอาชญากรรมระดับนานาชาติ

ซูเหมย  อัจฉริยะคอมพิวเตอร์ และแฮกเกอร์มือฉมัง

ฮว่าหลง ครูฝึกตำรวจติดอาวุธ แชมป์ศิลปะป้องกันตัวหลายแขนง

เป่าจาน นายตำรวจฝึกหัด  ที่เหมือนจะซ่อนคมในตัว  

ในเล่มจะถูกแบ่งออกเป็นสิบคดี  จุดเริ่มต้นของแต่ละคดี  สภาพของเหยื่อแต่ละรายนี่  โหย...สยองสุด ๆ  ฆาตกรช่างสร้างสรรค์วิธีการฆ่าได้อย่างน่าสะพรึงกลัว

        แต่เพราะมันเป็นเพราะแต่ละคดีมันสั้น ๆ หรือเปล่า หลักใหญ่ใจความในการสืบสวน ตลอดจนการไขคดี  อ่านแล้วให้ความรู้สึกงั้น ๆ มาก  ....คือแต่ละคนในทีมสืบคดีพิเศษนี่ โปรไฟล์เลิศมาเลยนะคะ แต่ไม่ได้โชว์ความเก่งกาจอะไรออกมาเลยในการไขแต่ละคดี  บางคดีก็ฟลุกเสียด้วยซ้ำ   ที่ซ้ำร้ายคือ บางครั้งมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ make sense เลย เช่นตอนที่ ฮว่าหลงติดอยู่ในหีบแล้วใช้วีธี ทำให้หีบตกน้ำ....ก็ถ้าสัตว์แพทย์ ไม่ได้ยินเสียงหีบตกน้ำ พ่อคุณก็ตายสถานเดียวนะ 

เวลาที่อ่านงานพวกสืบสวนสอบสวน จขบ.จะอ่านอย่างละเอียดค่ะอ่านไปก็คิดภาพตามตลอด ไม่พลาดสักเม็ด เพราะไม่แน่ว่าผู้เขียนจะซ่อนอะไรไว้ตรงไหน  (มันเป็นความสนุกที่จะดักเดา )  แต่พอเจออะไรที่ผิดๆพลาด ๆ ตกหล่น  ก็ทำเอาเช็งไปเหมือนกันนะคะ  

ตัวอย่างจุดที่พลาด...คดีศพพันชิ้น  ตอนแรกบอกว่าฆาตกรฆ่าอย่างประณีตเพราะเครื่องในและไส้จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ  แต่หน้า 372 กลับบอกว่า ไม่พบกระดูกและเครื่องใน ? (ครั้นจะบอกว่าบิดเบียนเพื่อสืบพยาน ก็ไม่มีอะไรต่อมาให้เห็น )

วีธีการเล่าเรื่องของผู้เขียน ทั้งสิบคดีใช้รูปแบบเดียวกันแป๊ะ  ทำให้คดีหลัง ๆ คนอ่านก็ชืดชาไป ขนาดศพที่เจอนั้น โหดร้ายขึ้นเรื่อย ๆ ก็ยังไม่ค่อยช่วยให้ตื่นเต้นเพิ่มขึ้นสักเท่าไร   และในหลายคดี  ก็มีทั้งจุดที่ชัดแย้งกันเอง  มีจุดที่อธิบายไม่เคลียร์ บางอย่างก็โผล่มาดื้อ ๆ ไม่มีที่มาที่ไป ( ในส่วนนี้ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่ามาจากต้นฉบับแบบนั้นเลย หรือมีการตกหล่นจากการแปล )   ยิ่งการใช้บทสุดท้ายที่เป็นบทสรุปของคดี ผู้เขียนเล่าเรื่องในมุมของตัวฆาตกร  มันช่วยให้เห็นสภาพแวดล้อม สังคมของชาวจีนได้ชัด  ได้เข้าใจอารมณ์ตัวฆาตกร  แต่ในทางกลับกันมันก็ลดบทบาทความสำคัญ และความเก่งของทีมสืบสวนคดีพิเศษลงไปอย่างมากเลยนะคะ  (คือใช้ตำรวจท้องที่ก็คงได้ผลไม่แตกต่างกันหรอกน่ะ )