โปรยปก เล่มต้น

            หม่าฟูทุ่มเทแรงกายแรงใจค่อยๆประคับประคองลู่ชี่จนเติบใหญ่ ช่วยสอนวิชายุทธ์และรักอีกฝ่ายมากเสียยอมพลีกายให้ เขาไม่เรียกร้องอะไรอื่น ขอแค่เด็กคนนั้นไม่ลืมตัวเองก็พอแล้ว
....สุดท้ายสิ่งที่กลัวก็เป็นจริงเมื่อลู่ชี่ได้ดิบได้ดี ก็มีใหม่ลืมเก่า กลายเป็นว่าเขามอบความรู้สึกให้อยู่ฝ่ายเดียว...
รู้เอาไว้เสีย ข้ายิ่งรักเจ้ามากเท่าไรก็ยิ่งตัดใจได้ยากเท่านั้น!

โปรยปก เล่มจบ

               ทำไมคนเราถึงรักใครอีกคนได้มั่นคงขนาดนี้ แม้ลู่เฟิ่งเทียนจะเลือดเย็นกับตนสักแค่ไหนหม่าฟูก็ไม่ยอมตัดใจและไม่ยอมแพ้ จนหลี่เฉิงซิ่งเพื่อนรักทั้งโมโหทั้งเป็นห่วง เหตุวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจวนแม่ทัพลู่ทำให้ลู่เฟิ่งเทียนตัดขาดกับเขาในที่สุด ไม่แยแสกระทั่งบุญคุณแต่หนหลัง การทุ่มเทหัวใจรักใครสักคน...ก็ผิดด้วยหรือ?
         ช่วย...พูดคำหวานๆให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม? ถือว่าพูดเล่นก็ได้ บอกว่า...เจ้าชอบข้าที...

หลังอ่าน

แค่อ่านบทแรก  กลิ่นดราม่าลอยอวลมาเลยค่ะ ( ชอบนะเออ ) อ่าน ๆ ไป เอ๊ยมันไม่ใช่ขายรักชายธรรมดานะ มันเรทเข้าข่ายBDSM แล้วอ่ะ

                  เรื่องราวของ หม่าฟูเด็กหนุ่ม ที่เข้าไปทำงานเป็นคนเลี้ยงม้าให้บ้านตระกูลลู่ เขาได้พบกับลู่เฟิ่งเทียนเด็กชายลูกท่านเจ้าบ้านกับหญิงม่ายบ่าวในเรือน เขาถูกเลี้ยงแบบอนาถายิ่งกว่าข้ารับใช้ ด้วยความสงสารหม่าฟู จึงช่วยเหลือเกื้อกูลเด็กน้อย คอยจุนเจืออาหาร เจียดเงินซื้อเสื้อผ้าให้กระทั่งให้วิชา และคัมภีร์ยุทธ์อันล้ำค่า ในช่วงเวลาที่หม่าฟูรับโทษทัณฑ์แทนลู่เฟิ่งเทียนในคุก ลู่เฟิงเทียนก็ได้ไต่เต้าจากจอหงวนบู๊จนได้เป็นแม่ทัพ ....และวันที่ลู่เฟิ่งเทียนเพียบพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง การพบกันอีกครั้งกับหม่าฟู คืออุปสรรคที่กั้นขวางอำนาจวาสนาที่กำลังรุ่งโรจน์ของเขา

                     ผู้เขียนสร้างมิติตัวละครได้ดีชะมัดเลยค่ะตัวเอกทั้งสองคนมีอัตตาสูง โดยเฉพาะตัวละครอย่างลู่เฟิ่งเทียนเนี่ยชัดเจนนะคะ คนที่เคยสิ้นไร้ เมื่อได้มาซึ่ง ลาภ ยศ สรรเสริญแล้วเขายินดีที่จะตัดทิ้งหม่าฟูมากกว่า ความรักความกตัญญูมันเป็นอดีตไปแล้ว หากตัวหม่าฟูเองก็เป็นตัวละครสีเทา เอาความต้องการของตัวเองเป็นที่ตั้ง รู้แหละว่าลู่เฟิ่งเทียนไม่ต้องการตนแล้ว หากก็ทำทุกวิธี ทุกเล่ห์เพื่อดึงเขากลับมาเป็นของตน เรื่องราวดราม่าของสองคนนี้ถูกเล่นสลับไปมาค่ะ ช่วงแรกจะรู้สึกว่า หม่าฟูข่างโง่งมจนน่าสงสาร หากแต่ในช่วงท้ายก็มีการหักปมกลับถึงสิ่งที่หม่าฟูกระทำ พออ่านแล้ว อืมม ชายสองคนนี้ก็เหมาะกันดีแล้วแหละ หนึ่งร้าย หนึ่งเล่ห์ รวมแล้วเลวเหมาะสมกันดี

             การเล่าเรื่องในช่วงแรกที่เป็นการปูพื้นเรื่อง ทำได้ดี ช่วงกลางการกระทำของหม่าฟูให้ความรู้สึกน่ารำคาญมากกว่าสงสารนิ๊ดนึง แต่กระนั้นก็มีการเล่นปม พลิกมูลเหตุไปมา ทำให้น่าติดตาม พอถึงฉากพีค ( ตัดหัวม้า ) สร้างได้ดีค่ะ สะเทือนอารมณ์เลย ช่วงท้ายเรื่องตอนที่หม่าฟูเล่าสิ่งที่ตัวเองวางแผนให้ลู่เฟิ่งเทียนได้ยิน อ่านแล้วเห็นชัดเลยถึงความลุ่มลึกของผู้เขียน ( ทำไม๊ ทำไม ไม่เขียนแนวหญิง-ชายปกติ บ้างน้า ) จากที่รำคาญความโง่งมของหม่าฟู กลายเป็นชอบตัวละครตัวนี้เลยค่ะ (ช่างเป็นคู่ผีเน่ากับโลงผุ ดีจริง ) จะมีก็ตอนพิเศษค่ะ มันหวานเกินโทนของเรื่องที่อ่านมา ....เป็นคู่รักในโลกคู่ขนานกับต้นเรื่องใช่ไหม

             สำนวนในเรื่องนี้ มีหลุดอยู่บางคำนะคะ แต่โดยรวมแล้วเราว่าแปลได้ดีเชียวละค่ะ

ปล. ตกลงคัมภีร์ มันหายไปไหนน่ะ เปี้ยนชิงอี๋ (เมียแต่งของลู่เฟิ่งเทียน ) ขโมยจริง ๆ หรือเปล่าเนี่ย ไม่มีเฉลยชัดเจนนะในจุดนี้ สงสัยมาก