Bloggang.com : salanare : Jinmae : Rescue

Jinmae : Rescue

“พวกนายไปไหนกันมา” อูเอดะ เป็นคนแรกที่พูดอะไรออกมาหลังจากช่วงเวลาที่น่าอึดอัดของการถ่าย MV
ดูเหมือนจะไม่มีเสียงตอบ จากเพื่อนร่วมวง นอกจาก
“อ้วกกกก” ไม่ใช่เพียงแต่เสียงเท่านั้น ยังมีกลิ่นและของเหลวที่ไหลออกจากปากเพื่อนร่วมวง จนกระทั่งทรุดลงนั่งกับพื้น หากใครบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่ติดอันดับผู้ชายที่ sexy ที่สุดในญีปุ่น อยากให้คนพวกนั้นได้มาเห็นสภาพตอนนี้จริง ๆ
“ไหวไม๊จิน” โคคิเอ่ยถามอย่างห่วงใย แม้สภาพตัวเองจะดีกว่าคนที่กองลงไปกับพื้นก่อนหน้านี้เท่าไร
จินโบกมือหยอย ๆ เป็นเชิงให้รู้ว่าไหว ทั้งที่คอแทบพับ ตาแทบจะปิด
“พอกันทั้งคู่จะกินเที่ยวอะไรทำไมไม่ดู เวล่ำเวลา รู้ทั้งรู้ ว่าวันนี้มีถ่าย MV” อูเอดะส่ายหัวอย่างระอา
“ฉันว่า ยกกองเถอะ ถ่ายแบบนี้ไปก็ไม่ไหวอยู่ดี ดูสิ จินปลิ้นออกอย่างนี้ โคคิก็สภาพไม่ไหว คาเมะก็ดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์ถ่ายต่อได้ แล้วยังจะ....” จุนโนะหันไปหา คาเมะ ยูอิจิที่อยู่ไกลออกไป และ คงจะพูดเหตุผลอีกมากมายที่จะทำให้ต้องยกกอง หากอูเอดะ ไม่ยกมือปรามเสียก่อน
“ยกกองไม่ได้” อูเอดะเสียงเข้ม
“แล้วจะทำยังไง นักร้องไม่ไหว ดูสภาพซะก่อนสิ ถ่ายไปก็เน่า ออกไปแบบนี้ก็มีแต่เสีย” จุนโนะเริ่มมีอารมณ์
“โว้ยยย บอกว่ายกไม่ได้ ไงก็ยกไม่ได้” อูเอดะเสียงดัง ยีหัวตัวเอง ยุ่งไปหมด
“ ทำไมจะยกไม่ได้ บ้าแล้วหรอไง..... “จุนโนะหัวเสีย จะพูดต่อถ้าไม่มีเสียง
“อุ.......แหวะ” อีกแล้ว ครั้งนี้แทบไม่มีอะไรออกมาให้เห็นมีเพียงแค่เสียงเท่านั้น จุนโนะส่ายหน้าอย่างระอา หันไปเป็นเชิงถามอูเอดะ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ยกเลิกกองไม่ได้ ในเมื่อสภาพตอนนี้เรียกได้ว่าไม่มีใครพร้อมเอาเสียเลย
“เอางี้..............................” อูเอดะร่าย
================================================================
“จุนโนะ ก้มหน้าลงอีกนิด”
“อย่างนั้นแหละ”
“มองด้วยหางตาก็พอ”
“เต้นดี”
“เต็มที่”
“ไม่ต้องมองกล้องมาก”
“อย่างนั้นแหละ”
“อย่างนัน”
“อืมมม ใช้ได้”

“คัททททททททททททททท” เสียงผู้กำกับร้องอย่างหัวเสีย
“โคคิ ไหวไม๊ ไหวไม๊นั่น Rescue นะคร้าบบบบบ จะพากันรอดครับไม่ใช่พากันร่วง ดูหน้าตาดู ดู ดู เปลี้ยเหลือเกินน ” ผู้กำกับชี้มือชี้ไม้ก่อนขยุ้มหัวตัวเองจนหัวฟู .....
“ไหวไม๊ ไม่ไหวบอก
“costume อยู่ไหน เติมแป้งหน่อยยยยยย “
“หน้าตบมันเข้าไป เติมมันเข้าไป ไปทำอะไรมา ทำไมมันถึงได้โทรมอย่างนี้ “
“แล้วยืนไหวไม๊ ไม่ไหวก็นั่งถ่าย เน้นมือ แล้ว Acting เอา ให้มันได้อย่างนี้สิ โว้ย “ ผู้กำกับกระทืบเท้ารัวววว อย่างขัดใจ

“ ใช้ได้ อูเอดะ”
“ แรงอีกนิด”
“ นั่นแหละ”
“อืม”
“อย่างนั้น”
“ ใช่เลย”
“เยี่ยม”

“ดึงกล้องออกมาไกล ๆ ออกมาอีก “
“โทรม โทรม โทรมมาก “
“ทำไมไม่อาบน้ำเลยล่ะจิน แค่นี้เปียกน้อยไปไม๊ “
“ถ่ายในร่มไม่ได้ถ่ายกลางสายฝน จะเปียกอะไรขนาดนี้
ออกแรงหน่อย
อะไรกันเนี่ยยยย” เป็นผู้กำกับอีกนั่นแหละ ทีหัวเสีย ถ่ายไป บ่นไป คงเป็นเพราะรู้ดีว่า สุดท้ายก็ต้องไปลงเสียงใหม่
“เต้นอย่างกับคนเมา ย้วยเหลือเกิน แรงน่ะมีไม๊ หนักแน่นหน่อย”
“อย่าซูมหน้า อย่าซูม”
“อ้าว ๆ แล้วนั่นเป็นอะไร ลมขึ้นหรอ “ ผู้กำกับปากไม่ดีเพราะท่าเต้นของจินที่

“ยูอิจิ เท่ห์มากกกกก”
“เอียงซ้ายนิด “
“เต้นแรงอีกหน่อย “
“โยกอีกนิด”
“อย่างนั้นแหละ”
“อืม อะ “
“ใช่เลย”
“......”
“สุดยอด Perfect “ ผู้กำกับตบมือรัว ยกนิ้วให้ ยิ้มกว้างแก้มแทบปริ
“ขอบคุณครับ ๆ “ ยูอิจิโค้งตัวให้อย่างเขิน ๆ

คนสุดท้าย
“ ใส่อารมณ์กว่านี้หน่อยคาเมะ”
“เอียงขวานิดนึง”
“เอวเยอะ ๆ “
“เยอะอีก”
“เต้นแรงกว่านี้อีกหน่อย”
“กว่านี้อีกได้ไม๊”
คาเมะที่ดูเหมือนจะราบรื่นดีในตอนแรกแต่พอเจอผู้กำกับหนักเข้าก็ดูเหมือนจะเขวและเริ่มไม่มั่นใจ
“อย่าวอกแวก”
“ใส่อารมณ์ อีกนิด
“ได้ยินหรือเปล่า”
“ สมาธิหน่อย คาเมะ”
“คาเมะ” ผู้กำกับร้องเรียกคาเมะอีกเป็นครั้งที่สอง เล่นเอาคาเมะสะดุ้ง ยังไม่ทันที่ผู้กำกับจะได้พูดอะไรต่อ
“ปัง” เสียงเหมือนของกระแทกกันอย่างดังเล่นเอากองชะงักหันไปตามต้นเสียง
“หงุดหงิดเว่ย ” จินพูดเสียงดัง ก่อนจะนั่งลงเหมือนไม่คิดว่าเสียงดังที่ตัวเองทำเมือครู่จะทำให้การถ่ายทำชะงักไป
“ถ่ายต่อ” ดูเหมือนเสียงผู้กำกับจะอ่อนลง เหมือนลืมอารมณ์ก่อนหน้านี้
========================================================
“ฉันขอเปลี่ยนตำแหน่ง “ คาเมะร้องขึ้น ระหว่างที่ประชุมกันเรื่องตำแหน่งการยืน ในการถ่ายรวม
“ได้ไง” โคคิร้องขึ้น พร้อมกับเพื่อนในวงคนอืน ๆ ที่มองอย่างแปลกใจ ยกเว้นคนเดียวเท่านั้น
“ฉันขอเปลี่ยนตำแหน่ง นะอุเอดะ” คาเมะกดเสียงต่ำที่ชื่ออุเอดะ ด้วยน้ำเสียงขอร้องแกมบังคับ
“ฉันว่า” ดูเหมือนจุนโนะต้องการจะพูดอะไรแต่เหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่คาเมะอยากฟัง
“ฉันขอเปลี่ยน ไม่ขัดข้องใช่ไม๊ “ สายตาคาเมะมองมาอย่างเอาเรื่อง
“เอ่อ ...ก็ได้” จุนโนะอึกอัก ก่อนตกลง
“เอางี้แหละ ๆ “ ยูอิจิตบมือ สนับสนุน
“ ไรวะ” โคคิได้แต่งง มองไปที่แต่ละคนด้วยความรู้สึกหลากหลาย หมั่นไส้ สงสาร หัวเสีย
“ เค้าอยากจะทำอะไรก็ตามใจเค้า” จินลดหมวกที่ปิดหน้าลง พยักหน้าน้อย ๆ ให้อุเอดะ
“งั้นก็เอาตามนี้ “
ไม่ใช่ไม่มีคนเห็น ไม่ใช่ทุกคนไม่เข้าใจ ดูเหมือนว่าการเต้นวันนี้ ยิ่งจินเต้นเข้าใกล้ คาเมะมากเท่าไร
ดูเหมือนคาเมะยิ่งเต้นไกลออกออกไป หรือหาทางเลี่ยงไปทางอื่น สภาพของจินวันนี้ จะโทษใครก็ไม่ได้
========================================================

“จินฉันว่านายนอนพักสักหน่อยเถอะ “ โคคิบอกอย่างเป็นห่วง กดเอาบ่าเพื่อนรักลงนั่ง เมื่อเห็นว่าจินกำลังจะลุกเดินไป
“ฉันหลับไม่ลง” จินเสียงเครือ มองทอดไปอีกทาง ยิ่งพูดน้ำเสียงดูเหมือนจะยิ่งสั่น ปัดมือโคคิออกอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ไม่ลงก็ต้องหลับ เห็นใจ คนอื่นบ้างเว่ย เค้ารอนายคนเดียว ปลิ้นขนาดนี้ หน้าตาดูไม่ได้ จะเลิกกองก็ไม่ได้ จะถ่ายก็ไม่ไหว MV บ้านแก ถ่ายในที่ร่มแล้วทั้งวงเค้าก็แต่งตัวกันธรรมดา แต่แกดันต้องใส่แว่น ใส่หมวก มีที่ไหน ถึง KATTUN เป็นนักร้องขายความสามารถแต่ MV ที่เห็นหน้าไกล ๆ จนแทบไม่รู้ว่าใครแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ” โคคิพูดอย่างเหลืออด แม้จะรู้ว่าเพื่อนเจ็บ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น ๆ เช่นกัน
“พักซะหน่อยเถอะ จะได้ถ่ายซ่อม แล้วเสร็จงานค่อยว่ากัน “ โคคิมองไปตามสายตาของจินก็พอเข้าใจ ยิ่งเห็นสีหน้าเพื่อนก็ได้สติ ที่โคคิทำได้ก็แค่ตบบ่าจินเบา ๆ ให้กำลังใจ
“ฉันจะพยายาม” จินนอนลงอย่างเสียไม่ได้ เสียงหัวร่อต่อกระซิกของคาเมะที่อยู่ไม่ไกล ยิ่งเสียดหัวใจ อยากจะปิดหูก็ทำไม่ได้ อยากจะหลับก็ปิดตาไม่ลง น้ำคลอ ๆ ที่หัวตาจินลูบหน้าด้วยมือเรียว ก่อนมือนั้นจะถูกวางก่ายอยู่ที่หน้าผาก
“จะไหวไม๊เนี่ย” จุนโนะ มองสภาพจินพลาง มองคาเมะกับยูอิจิที่หยอกล้อกันไปพลาง ได้แต่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ
================================================================
“จิน ” เสียงคุ้นหูทำให้จินลืมตาและลุกขึ้นนั่ง
“นายเองหรอ” จินขยี้ตาเบา ๆ ดูเหมือนว่าจินจะหลับไปนานพอควรเลยทีเดียวเมื่อดูจากรอบ ๆ ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว”
“กลับกันได้แล้ว” ร่างบางที่เข้ามาปลุก จัดแจงเสื้อผ้าผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของจินให้เข้าที่
“หายโกรธแล้วหรือยัง” จินจับมือคนตรงหน้าไว้ ถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ไม่ได้โกรธ” ดูเหมือนคนตรงหน้ายังอารมณ์กรุ่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ
“แล้วที่เป็นอยู่นี่เรียกอะไร”จินอ้อน
“ ไม่รู้” เสียงจิ๊กจั๊กส่งมาอย่างขัดใจ
“แล้วเป็นอะไร” จินไม่พูดเปล่า สวมสองแขนตะกองกอดเอวบาง ก่อนกระซิบเข้าที่ข้างหู
“ไม่รู้ไม่รู้” คนในอ้อมกอดยกสองมือปิดหูเหมือนไม่อยากฟัง
“คาเมะ” จินเรียกเสียงพร่า ไม่พูดเปล่า จินลดมือของคนในอ้อมกอดมารวบไว้
“อย่าเป็นแบบนี้อีกเลยนะ ฉันขอโทษ” จินกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มนวลเบา ๆ
“ปล่อย” น้ำเสียง สั่น
“ปล่อย” น้ำเสียงแข็งขึ้นอีก แต่จินก็ไม่มีทีท่าจะปล่อย
“ฉันบอกให้แกปล่อย” คนตรงหน้าเหยียดสุดมือเพื่อจะดันหน้าจินให้ออกจากตัว อีกมือพยายามแกะมือจินที่เกาะกอดเป็นพัลวัน
“จิน ฉันโคคิโว้ย ไม่ใช่คาเมะ” โคคิไม่พูดเปล่า ลงแรงตบเข้าที่ใบหน้าจิน ไปสองสามที
“กลับบ้านได้แล้ว” โคคิ ใช้เท้าเขี่ยจินอย่างขยะแขยงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป

==================================================
“ฉันว่า งานหน้านายsolo เพลง แนวอื่นดีกว่าไม๊ ฉันเห็นนาย solo ทีไรก็เป็นเรืองทุกที ตั้งแต่ pinky คาเมะก็นึกว่าฉันกับนายหนีเที่ยวผู้หญิง แค่เห็นนายกับฉันเต้นพริ้ว ก็อินซะ ฉันล่ะขนลุก คิดไปได้ว่าฉันกับนายมีอะไรกัน Love Juice ก็โดนว่าพากันเมาเหล้า ทำชั่ว ๆ คั่วผู้หญิง ครั้งนี้อะไร แค่ฉันไป comment ใน diary นาย ก็หาว่ามีลับลมคมใน มีอะไร ๆ กันอีก บ้ามากกกกกกก “ โคคิบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย
“พูดจบยัง ปวดหัวจะแย่แล้ว” จินโยกหัวไปมา ตบเข้าหน้าผากเรียกสติ
“เออพอก็ได้แล้วจะเอาไง คืนนี้นายจะนอนที่ไหน” โคคิ ยอมอย่างเสียไม่ได้
“ก็......... ” จินตบบ่าโคคิเบา ๆ
“เอาจริงหรอวะ” โคคิ ทำท่าสยอง แค่เมื่อคืนก็ไม่ไหวแล้ววววว
“ฉันว่านายอาบน้ำซะหน่อยไม่ดีกว่า หรอ สภาพนายทุเรศมาก” โคคิ กระตุกชายเสื้อจินมองหัวจรดเท้า
“ไม่เป็นไร ฉันอยากไปหาคาเมะ” จินตีหน้าเศร้า
==============================
“คาเมะ คาเมะ คาเมะ” จินทุบประตูห้องเรียกเสียงดัง อ้อแอ้
“เฮ้ย เบา ๆ เดี๋ยวชาวบ้านด่าเอา” โคคิเอามือปิดปากจินที่ทั้งทุบประตู ทั้งแหกปาก
“คาเมะ เปิดประตูให้ฉันหน่อย คาเมะ ได้ยินไม๊ คาเมะ คาเมะ” จินยังไม่ยอมหยุด
“จินพอเหอะ นายไม่อายฉันอายว่ะ” โคคิลากคอเสื้อจินเพื่อออกมานอกคอนโดเพราะตอนนี้ หลาย ๆ คนเริ่มออกมามองกันแล้ว
“คาเมะ คาเมะ ได้ยินฉันไม๊ “จินยังไม่ยอมหยุด ตะโกนแหกปาก ไม่พอ
“คาเมะ I don't wanna cry alone
I don't wanna cry alone
Help me out Search my light
Please take me back home” จินร้องออกมาเป็นเพลง
“single ใหม่ครับ single ใหม่ ฝากด้วยนะครับ ๆ “ โคคิ หัวเราะแหย โค้งให้คนที่ออกมาดูพลางปิดปากเพือนไปพลาง
“จิน โคคิ นายสองคนทำอะไรกัน” เสียงยูอิจิดังมาจากด้านหลัง
“ยูอิจิ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้” โคคิถามมองยูอิจิอย่างแปลกใจ ในเมื่อคอนโดนี้ ห้องนี้มันเป็นห้องของคาเมะ
“ไอ้”จินพูดยังไม่ทันจบ ปล่อยหมัดรุ่น ๆ ใส่หน้ายูอิจิจนลงไปกอง ก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างเร็ว
“จิน จิน จิน” โคคิรีบตามเข้าไปดูเหมือนจินจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแค่เห็นว่า แค่เพียงเห็นสภาพเสื้อผ้าของยูอิจิที่ออกมาเปิดประตู
“อะไรกัน คาเมะ” จินตรงไปกระชากแขนคาเมะอย่างแรง ด้วยความโมโห ก็ดูสภาพคาเมะกับยูอิจิตอนนี้ มีแต่เสื้อคลุม ตัวยังเปียก ๆ กันทั้งคู่
“อะไรของนายจิน ฉันเจ็บ” คาเมะพยายามบิดแขนออก แต่จินกลับบีบแน่นกว่าเดิม “
“จิน...” ยูอิจิเหมือนพยายามจะพูดอะไร แต่ดูเหมือนจินจะไม่อยากฟัง หันมามองด้วยสายตาดุดัน
“โคคิ เอาหมอนี่ออกไปก่อนที่ฉันจะทำให้มันตายตรงนี้” จินหันไปสั่งโคคิ
“เอ่อ..”
“ไม่ต้องเอ่อแล้วออกไปก่อน” โคคิคว้าข้าวของของยูอิจิลากออกมาอย่างรวดเร็ว

“ฉันเจ็บจิน” คาเมะพยายามบิดแขนออก เสียงเครือ
“เจ็บหรอ แต่ฉันเจ็บกว่า เจ็บมากนายได้ยินไม๊ ” จินกระชากคาเมะมาประชิดตัวอย่างแรง
“ปล่อยฉัน “คาเมะเสียงดัง
“นายกับยูอิจิทำอะไรกัน พวกนายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง หา” จินไม่พูดเปล่า เขย่าคาเมะอย่างแรงจนหัวคลอน
“ปล่อยฉัน ได้ยินไม๊ ฉันบอกให้ปล่อย” คาเมะพยายามบิดแขนออก เสียงยังดังไม่หยุด
ดูเหมือนยิ่งคาเมะเสียงดัง อารมณ์ของจินก็ยิ่งรุนแรงไปด้วย
“ฉันจะทำอะไร มันก็เรืองของฉัน ไม่เห็นเกี่ยวกับนาย” คาเมะตอกกลับ พยายามสลัดให้หลุดจากพันธนาการของจิน
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง นายลืมไปแล้วหรอว่าเราเป็นอะไรกัน หา ลืมไปแล้วหรือไง ถ้าลืมจะได้เตือนความจำให้” จินไม่พูดเปล่า
“ปล่อยฉัน ได้ยินไม๊” คาเมะร้องเสียงหลง เต้นเร่า ๆ ดูเหมือนจะยิ่งเร้าอารมณ์จินมากขึ้น
“ฉันไม่ได้มีอะไรกับยูอิจิ ฉันไม่ได้มี ไม่ได้มีไม่ได้มี นายได้ได้ยินไม๊” คาเมะโวยวาย พยายามดิ้น
“ฉันเจ็บ”
“ปล่อยฉัน” คาเมะเหมือนจะรู้แล้วว่าเสียงดังไปก้ไม่มีประโยชน์
คาเมะนิ่งไม่มีปฎิกิริยาใด ๆ กับการกระทำของจิน เหมือนจินจะรู้สึกตัว
“ฉันขอโทษคาเมะ” จินคลายมือออก เพียงเท่านั้นคาเมะสะบัดมือออก น้ำตาอายสองแก้ม
“เพี๊ยะ“เสียงดังลั่น เล่นเอาจินหน้าหัน
“จะไปไหนก็ไป” คาเมะ เขวี้ยงหมอน เขวี้ยงของต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้มือ
“ฉันขอโทษ เจ็บมากไม๊ “ จินพยายามจะเข้าไปดู รอยที่ตัวเองเป็นผู้ก่อ
“อย่ามายุ่ง มาอีกทำไม ฉันบอกนายแล้วว่าจะไปไหนก็ไป” คาเมะปัดมือออก น้ำตาเอ่อ เอ่ยอย่างโมโห
“ คาเมะ” จินเข้าสวมกอดคาเมะไว้
“ฉันขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ” ดูเหมือนว่าความโกรธจของจินจะหายไปเหลือเพียงแต่ความรู้สึกผิด
“พูดง่ายนะ นายทำฉันเจ็บนายก็พูดขอโทษ นายทำฉันเสียใจนายก็พูดขอโทษ ” คาเมะยกมือปาดน้ำตา
“คาเมะ ฉัน.....” จินเสียงอ่อย
“ไม่ต้องพูดแล้วจิน ถ้านายคิดถึงใจฉันสักนิดนายคงไม่ต้องมาพูดคำว่าขอโทษ เป็นร้อยเป็นพันครั้ง ฉันเกลียดคำขอโทษของนาย มันตอกย้ำให้ฉันรู้สึกว่านายไม่เคยแคร์ฉันเลย” คาเมะพยายามขยับตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของจิน
“ฉันแค่โมโห ที่เห็นนายกับยูอิจิ ”
“นายโมโหเป็นคนเดียว โกรธเป็นคนเดียวงั้นเหรอ” คาเมะหันมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“เอ่อ.....” ดูเหมือนจินจะพูดอะไรไม่ออก
“ หึ แค่นี่นายโกรธเป็นไฟ แล้วเวลานายไปไหน ไปทำอะไรที่ฉันไม่รู้ไม่เห็น ฉันต้องฟังเรืองของนายผ่านคนอื่น เห็นนายผ่านสื่อ กินเหล้า มั่ว คั่วผู้หญิง นายเคยคิดถึงฉันไม๊ เคยคิดไม๊ว่าฉันจะรู้สึกยังไง”คาเมะทิ้งตัวลงนั่งปาดน้ำตาทิ้ง
“ฉัน....”
“ฉันขอโทษ ฉันเสียใจ นายก็พูดได้เท่านี้แหละ ” คาเมะพูดด้วยน้ำเสียงถากถาง
“คาเมะ” จินพยายามจะเดินเข้าไปใกล้ แต่สายตาคาเมะหยุดจินไว้เพียงแค่ก้าวแรกเท่านั้น
“พอแล้วจิน ฉันเหนื่อย....โอ๊ะ “คาเมะลุกขึ้นยกมือห้ามจินที่กำลังจะเดินเข้ามา ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนตัวเองลอยเคว้งอยู่
“คาเมะ เป็นอะไร” จินถลาเข้ามารับร่างบางที่กำลังจะล้มลง
“ปล่อย” คาเมะยังดื้อดึง
“ปล่อยไม่ได้หรอก นั่งลงก่อน” จินประคองคาเมะลงนั่งกับโซฟา ก่อนตัวเองจะทรุดลงนั่งตรงหน้าคาเมะ
“จะไปไหนก็ไป”คาเมะไม่ยอมมองหน้าจิน แถมโบกมือไล่
“ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ”จินลูบหน้าลูบผมคาเมะอย่างเบามือ จับสาปเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
“จะไปไหนก็ไป ไป” คาเมะพยายามแกะมือจินออก
“คาเมะ”จินรวบสองมือของคาเมะไว้ที่หน้าตัก ด้วยมือเดียว อีกมือจับคางคาเมะผินมาหา
“อะไร”คาเมะสะบัดหนี
“คาเมะฟังฉัน”จินเริ่มเสียงแข็งบ้าง
“ไม่มีอะไรต้องฟัง” คาเมะยังหันหนี
“ฟังฉัน ในเมื่อนายไม่อยากฟังฉันพูดคำว่าขอโทษ ไม่อยากฟังคำว่าเสียใจ ฉันก็จะไม่พูดว่าขอโทษ ไม่พูดว่าเสียใจ นายจะฟังฉันไม๊ หรือนายไม่รักฉันแล้วหรอ” จินส่งเสียงออดอ้อนโดยเฉพาะตอนท้าย ดูเหมือนคาเมะจะอ่อนลง
“ฉันไม่อยากพูดคำว่าขอโทษ ไม่ได้อยากพูดคำว่าเสียใจ แต่นายไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่หัวเราะ ไม่มีปฎิกิริยาอะไรกับฉัน ฉันทนไม่ได้ ฉันดีใจตอนที่นายบอกว่าขอเปลี่ยนตำแหน่ง เพราะอย่างน้อยก็ยังแปลว่านายยังรู้สึกอะไรกับฉัน” จินไม่พูดเปล่าดึงมือคาเมะเข้ามาแนบใบหน้า
“ใครจะพูดยังไง ฉันไม่เคยสนใจนายก็รู้ ฉันขอแค่นายคนเดียว แต่นายไม่สนใจฉัน แล้วนายคิดว่าฉันยังจะอยู่ได้หรอ” จินเปลี่ยนเป็นโอบเอวคนตรงหน้าแนบหน้าเข้ากับท้องน้อยอย่างออดอ้อน
“แต่นายก็ไม่น่าทำแบบนี้” คาเมะดูเหมือนจะอารมณ์เย็นลงแล้ว ลูบหัวจินเบา ๆ
“ทำอะไร” จินเงยหน้ามามองหน้าคาเมะ
“ก็เมา เสียงานเสียการ นายเห็นหรือเปล่าว่า ใครที่ต้องเดือดร้อนบ้างกับการกระทำของนาย” คาเมะลูบหน้าจินปัดปอยผมที่ตกมาให้เข้าที่
“แต่นายไม่เห็นเดือดร้อน”จินเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอน ๆ
“นายมีโคคิ คอยดูอยู่แล้วนิ” คาเมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชด เชิดหน้าใส่
“แต่โคคิไม่ใช่นาย” จินเปลี่ยนมานั่งข้าง ๆ กอดอย่างเอาใจ ซุกไซ้หน้าเข้าหาอย่างออดอ้อน
“เหม็นนนนน เหล้า” คาเมะดันหน้าจินออก
“เหม็นที่ไหน”จินดม ซ้าย ดมขวา เหมือนลืมไปแล้ว่าตัวเองทำอะไรไว้
“เป็นไง” คาเมะหันมาถามเยาะ ๆ
“ก็ใครล่ะที่ทำให้เป็นแบบนี้ “ จินพูดพลางถอดเสื้อผ้าออก
“นายทำของนายเอง กินเหล้ายังกะอาบ เมา อ้วก เละ ทุเรศ ที่สุด “ คาเมะเอานิ้วอุดจมูกขยับหนี อีกมือดันจินออกห่างอย่างรังเกียจ
“จะหนีไปไหน ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนายนั่นแหละ” จินไม่พูดเปล่า ขยับตัวเข้าหาอย่างยั่วเย้า
“ออกไปเลย ไปไกล ๆ” คาเมะยันสองมือกับอกกว้าง
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าไปนายจะไปหายูอิจิสินะ” จินหยุดขยับ นั่งหลังตรง
“ใช่”คาเมะเห็นมท่าทางของจินแล้วอดไม่ได้ ปล่อยไปก่อน ขอสักทีเถอะ
“กล้าหรอ” จินมองอย่างหมายมาด
“กล้า”คาเมะไม่ยอมลดละ
“คาเมะ”เป็นจินเสียเองที่ยอมอ่อนให้ เห็นภาพเมื่อกี้ก็บาดใจ คิดไปตอนถ่ายเอ็มวีก็หัวร่อต่อกระซิกกันเหลือเกิน
“เอาน่ะ ๆ ไม่ไปก้ไม่ไป อาบน้ำเถอะ”คาเมะโบกมือหยอย ๆ
“ฉันถามจริง ๆ เหอะ นายไม่ห่วงฉันเลยหรอ เห็นสภาพฉันเมื่อเช้า” จินถามอย่างน้อยใจ
“นายคิดว่าไงล่ะ” ดูเหมือนคาเมะจะมีแต้มต่อ
“ก็..... อุ....”จินพยายามจะพูดแต่โก่งคอมาหาคาเมะอย่างกะจะอาเจียน แต่
“อุ๊บ” ริมฝีปากของจินประกบลงบดเบียดกับริมฝีปากบางตรงหน้า ช่างมันเถอะจะสนใจหรือไม่ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องโกรธ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แค่เห็นคนตรงหน้าก็อดใจไม่ไหว ...........
================================================================
เก็บตก
“เจ็บว่ะ”ยูอิจิ โอด มือกุมอยู่ที่ปาก
“นายก็รู้ว่า คาเมะกับจินมันเป็นไรกันแล้วยัง... ”โคคิส่ายหัว
“แล้วยังอะไร” ยูอิจิถามอย่างงงงัน
“ยังอะไร ถามมาได้ น่าจะโดนอีกสักหมัด” โคคิมองอย่างอดกลั้นก่อนจะเดินหนีไป
“เฮ้ย พูดมาให้รู้เรื่องก่อน” ยูอิจิตามไปดักตรงหน้าโคคิ
“ไปไหนก็ไปไป๊ ทรงผมอะไรของนายวะ ตัดมาได้” โคคิ ปัดหัวยูอิจิแทบล้มคว่ำไป
“โคคิ ไอ้ ......”ยูอิจิมองตามอย่างขัดใจ แล้วหากระจกส่องทรงผม
“คาเมะเพราะนายคนเดียวแท้ ๆ ดูสิผมฉัน” ยูอิจิบ่นงึมงำ พยายามจัดและปัดผมที่ฟีบเป็นหน้าม้าไปมา ให้เป็นทรง ก่อนจะวิ่งตามโคคิไป ปากก็บ่นถึงตัวต้นเหตุของผมทรงนี้ ไม่น่าไว้ใจไปร้านทำผมกับคาเมะเลย แค่เผลอหลับไป คาเมะก็ให้ช่างตัดผมทรงนี้ให้ ยูอิจิแทบล้มทั้งยืนเมื่อตื่นขึ้นมา ทรงผมทรงนี้ ทำให้เห็นหูกาง หน้าผากกว้าง แล้วก็คอยาว เล่นเอายูอิจิไม่มั่นใจเอาเสียเลย แล้วดูตอนนี้สิ ผมที่ไม่ได้เซ็ต เหมือนหนูแทะก็ไม่ปาน
“โคคิ ๆ มันทุเรศมากเลยหรอ” ยูอิจิวิ่งตามไปถามอย่างกังวล มือปิดหน้าผากอย่างคนไม่มั่นใจ
“เออ”
“ง่ะ งั้นฉันขึ้นไปให้คาเมะต่อผมให้ก่อน “ยูอิจิหันหลังจะเดินไปตามทางที่เดินมา
“เฮ้ย” โคคิล็อคคอไว้
“ไรรรรร”ยูอิจิร้องเสียงหลงพยายามแกะมือ โคคิออก
“ไม่ต้อง ๆ ฉันล้อเล่น นายดูดีแล้ว” โคคิลากยูอิจิออกจากที่นั่นเริ่มเข้าใจแล้วกว่าก่อนหน้าที่ โคคิกับจินมาเกิดอะไรขึ้น
“จริงนะ”ยูอิจิ ถามอย่างไม่มั่นใจ
“อือ” โคคิ ตอบยิ้มให้เต็มหน้า ก่อนจะหันไปหัวเราะอีกทาง

=========================================
“หายเมาดิบแล้วสิ” โคคิส่งเสียงล้อเลียนไปทางปลายสาย
“งั้นก็ดีกันแล้ว”
“แล้วจะถ่ายซ่อมไม๊ “
“ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะเว่ย ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เสียดายเหล้าด้วย ทั้งขวดไม่ได้กิน เอามาเทอาบแบบนี้ เสียของ”
“แล้ว อย่าลืมขอบคุณอูเอดะด้วยล่ะ งานนี้ไม่ได้หมอนั่น ป่านนี้โดนด่ายับ”
“ฉันรู้แล้วนะ ว่าทำไมคาเมะถึงดูเอาใจใส่ ยูอิจิเป็นพิเศษ”
“ไว้จะเล่าให้ฟัง”

Create Date : 06 เมษายน 2552

Last Update : 6 เมษายน 2552 0:10:59 น.

3 comments

Counter : 418 Pageviews.

ทุเรศอ่ะจินอ่ะ นึกว่าเมา ที่ไหนได้เมาดิบ แล้วแสดงโคตรเก่ง เนียนมากมาย

จริงๆๆแล้วที่บุกไปหาแฟนถึงบ้านนี่ก็เผื่อโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่ชัวร์

มีการยืนร้องเพลงโปรโมทซะงั้น เสียดายโคคิน่าร้องแต่ท่อนแร๊ฟเลย

พอถึงท่อนคาเมะกับยูอิจิ สองคนนั้นคงเปิดประตูออกมาช่วยร้อยกันอีก

คิกๆๆๆๆๆ

โดย: สะใภ้บ้านคาเมนาชิ IP: 58.9.28.246 วันที่: 6 เมษายน 2552 เวลา:10:53:52 น.

ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันครับ

โดย: Mega-Batt

วันที่: 27 เมษายน 2552 เวลา:11:15:47 น.

เขียนนิยายเหรอค่ะ

เก่งจังเลยค่ะ

ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังให้

อกหักง่ะ ยังไงก็ไม่พ้นเจ็บหรอก ห้า ห้า แต่ต้องเข้มแข็งไว้

ร้องไห้ทำไม ผู้ชายคนนั้นเค้าไม่รับรู้ความเจ็บปวดของเราหรอก เค้าก็คงเอาใจคนที่เค้ารักอยู่

เรื่องไร จะร้องไห้ ให้เค้าเนอะ (แง๊)

ห้า ห้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

โดย: ต้องไม่เป็นไร

วันที่: 5 พฤษภาคม 2552 เวลา:23:48:30 น.