|
|
JinMae : ความหวังดีบทที่ 3
หลายวันมานี้ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ที่ได้รู้ว่า
เยื่อใยบาง ๆ ที่ดูเหมือนว่ามันกำลังจะขาด นั้น
ยังคงเหนียวแน่น เกาะกุมหัวใจเราทั้ง 2 คน
และดูเหมือนมันกำลังค่อย ๆ ห่อหุ้มหัวใจที่กำลังเหน็บหนาว
ให้กลับมาอบอุ่นและมีชีวิตอีกครั้ง
แต่แล้วฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิดเมื่อได้เห็นภาพนั้น
คาเมะกับใครอีกคนหนึ่ง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และสัมผัสที่ลึกซึ้ง
สัมผัสที่ฉันอยากจะเป็นเจ้าของเพียงแค่คนเดียว
ฉันก้าวเดินนำหน้าเข้าอาคารไป
โดยที่หวังเล็ก ๆ ว่าคนข้างหลัง จะเรียกฉันไว
้เพื่อบอกเล่าถึงสาเหตุที่ไม่ยอมรอที่จะมาพร้อมกัน
แต่ไม่มีเสียงเรียกใด ๆ มีเพียงแต่เสียงฝีเท้าที่ก้าวตามมาเท่านั้น
1 ..... 2......3........ฉันได้แต่นับในใจ
ยังหวังว่าจะได้ยินเสียงเรียกจากคนข้างหลัง
แต่เปล่าเลย ฉันเป็นอะไร ...นั่นสิ ฉันเป็นอะไร เป็นอะไรสำหรับนาย คาเมะ
มันคงไม่มีหวังแล้วสินะ
ฉันเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่จะหันไปหาคนข้างหลัง
อะ นี่ยา เอาไว้ทา ฉันไปละ เดี๋ยวเที่ยงเจอกัน ก็ยังไม่มีคำพูดใด ๆ
จากมุมตรงนี้ ฉันสามารถที่จะมองเห็นคาเมะได้ชัดเจน
ทุก ๆ วันฉันมักจะยืนอยู่ที่มุมนี้พร้อมกับเพื่อนร่วมห้อง
เพื่อที่จะได้เห็นเวลาที่คาเมะเคลื่อนไหวร่างกายไปตามเสียงดนตร
ีเห็นความมุ่งมั่นและตั้งใจของคาเมะ เห็นความพยายามของคาเมะ
ความพยายาม ที่จะทำให้ความฝันเป็นจริง
ระยะห่างที่ทำให้ฉันได้แต่มองดูเหมือนมันยิ่งกว้างออกมากขึ้น ๆ
จิน .... ฉันจำเสียงนี้ได้ดี แต่ยังไม่อยากลืมตาตอนนี้
จิน ... เสียงเข้ามาใกล้ ๆ จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ พร้อมทั้งเขย่าที่ต้นแขน เบา ๆ
หือออออออออ.... ฉันร้องรับ ราวกับเพิ่งตื่นนอน
ไม่สบายรึเปล่า คาเมะเอามือมาอังที่หน้าผาก ตัวรุม ๆ นะ
เปล่า ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันยิ้ม อย่างน้อยก็ยังมีความห่วงใยที่เหลืออยู่
ฉันขอนะ ฉันคีบเอาชิ้นที่คาเมะชอบที่สุดมาจากจาน
แต่ ไม่มีเสียงร้องของคาเมะโวยวายเหมือนอย่างเคย
ว้า .....เอาคืนไป ไม่เอาแล้ว มันไม่เหมือนอย่างที่เคยเพราะอะไรนะ
ฉันว่าคนที่ไม่สบายน่าจะเป็นนายมากกว่า ใช่สิ
เมะอาจจะไม่สบาย เพราะอากาศหนาว เมื่อคืน
ไหน ๆ มา ฉันดูหน่อย ว่ามีไข้รึเปล่า ฉันลุกขึ้น โน้มตัวเข้าไปหาคนตรงหน้า
มือสองข้างประคองหน้าคนตรงหน้าไว้
ตอนนี้ หน้าผากของฉันชนกับหน้าผากของเมะ
รู้สึกได้ ถึงไออุ่น ๆ ที่ค่อยเพิ่ม ๆ ขึ้น
เอ ..... ไม่เป็นไรนะ แต่แบบนี้ชัวร์กว่า ก่อนจะฝังริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเมะ
นายทำบ้าอะไรของนาย คาเมะผลักฉันออก โวยวายเสียงดัง
ก็แค่ดูว่ามีไข้รึเปล่า ทำเป็นโวยวายไปได้ จะให้บอกว่าไงล่ะ
บอกว่าเห็นริมฝีปากของนายแล้วนึกถึง
ภาพเมื่อเช้าก็เลยแค่อยากจะลบรอยไอ้หมอนั่นก็เท่านั้น รึไง
ดูดิ คนมองหมดแล้ว คนมองกันเยอะจริง ๆ
ฉันฉุดคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะโมโหเอามาก ๆ ให้นั่งลง
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมะลุกออกจากโต๊ะ เดินออกไป
เมะ...ฉันเรียกพร้อมกับรีบลุกออกจากโต๊ะตามไป
คาเมะ .... ฉันคว้าแขนของคาเมะไว้ได้
ปล่อยน้ำเสียงเฉียบของคาเมะทำเอาฉันใจหาย
นายเป็นอะไรของนาย ทำไมนายจะต้องโกรธด้วย
ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมคาเมะต้องโกรธมากมายขนาดนี้
สนุกมากไม๊ สายตาและน้ำเสียงเฉียบของคาเมะ บ่งบอกถึงอารมณ์โกรธจริง ๆ
อะไรของนาย นั่นสิอะไร ทำไมกับไอ้หมอนั่น
คาเมะกับยอมแต่กับฉัน คาเมะ กับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ .....
งั้นเอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกันนะ ดูเหมือนว่าถ้ายิ่งพูดไปฉันเองกระมัง ที่จะต้องเจ็บ
ตกลงนายไม่เป็นอะไรแน่นะ ไม่มีเสียงตอบรับจากคาเมะ
ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับนายแน่ ๆ เพียงแต่ว่ามันเรื่องอะไร
เลิกยุ่งกับฉันซะที คาเมะทำลายความเงียบ
อะไรนะ .. ฉันหูฝาดไปแน่ ๆ
ฉันบอกว่า เลิก ยุ่ง กับ ฉัน ซะ ที เมะ เน้น ชัด ๆ ทีละคำ
นายพูดบ้าอะไรของนาย ฉันพูดพร้อมสาวเท้าเข้าไปหา
อย่างที่นายได้ยินนั่นแหละ
หมายความว่ายังไง ฉันหรอที่ยุ่งกับนาย ฉันมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ ไม่แม้จะสบตา
พอแล้ว ฉันเหนื่อย คำพูดของคาเมะไม่ต่างอะไรกับ คลื่นลูกใหญ่
ที่ซัดเข้าหาปราสาททรายที่ก่อตัวอยู่
ฉันคว้าแขนของเมะที่กำลังจะเดินไป
แต่คาเมะสะบัดมันออก ตอนนี้ฉันได้ยินแต่เสียงคาเมะ
จิน จิน นายต้องไม่เป็นอะไรนะ
| Create Date : 18 พฤษภาคม 2551 |
| Last Update : 18 พฤษภาคม 2551 1:55:28 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 247 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [