Bloggang.com : salanare : JinMae : ความหวังดีบทที่ 6

JinMae : ความหวังดีบทที่ 6

ตลอดเวลาที่จินใส่เฝือก ยามะพีฝากให้ฉันช่วยดูแลเวลาที่จินไปที่ศูนย์
เพราะจินทำอะไรไม่ค่อยถนัด
ทุกเที่ยงฉันไปหาจินเพื่อลงมากินกลางวันพร้อมกัน
ตอนเย็นก็พาจินไปส่งให้ถึงมือยามะพี
แต่ถ้าวันไหนยามะพีไม่ว่าง ก็เป็นฉันอีกนั่นแหละ
ที่ต้องดูแลไปส่งจินที่บ้าน หาอะไรให้กิน อยู่ด้วยจนค่ำ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันคงทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้ง

แต่ตอนนี้......
ต้องขอบคุณยูอิจิ ที่ทำให้บรรยากาศระหว่างฉันกับจินดูไม่อึดอัดมากนัก
“แหม ไม่รอเลยนะ” เสียงยูอิจิกระเง้ากระงอด ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ก็ฉันรู้ว่านายต้องมา” คาเมะยิ้ม
“จ้า....”ยูพูดพร้อมเอาสองนิ้วบีบจมูกรั้นๆ ของคนตรงหน้า
“เจ็บนะ” คาเมะผลักยูกำลังหัวเราะชอบใจ
“หวัดดีจิน” ยูหันไปทักอีกหนึ่งชีวิตที่เกือบไม่มีตัวตน
จินพยักหน้าให้น้อย ๆ ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ

“เย็นนี้นายไปไหนรึเปล่า ยู” คาเมะวางตะเกียบลงหันมาถามจริงจัง
“ ไม่อะ มีอะไรหรอ” ต่างกับยูที่คบนั่นคีบนี่เข้าปากอย่างอร่อย
“วันนี้ยามะพีไม่อยู่บ้าน ฝากให้ฉันดูแลจิน ถ้า....”คาเมะพูดราวกับกระซิบ
“ได้ซิ” ยูตอบรับเสียงดัง โดยที่ไม่ต้องรอให้จบประโยค
แต่ดูเหมือนบทสนทนานี้จะรู้กันเพียง 2 คน
“วันนี้ฉันจะไปธุระต่อ นายไม่ต้องไปส่งฉันอย่างเคย”จินพูดเสร็จก็ลุกเดินออกไป
คาเมะหันไปมอง ยู ยูได้แต่ยักไหล่

“จิน ....หยุดก่อน” เสียงคาเมะวิ่งตามไล่หลัง แต่ไม่ได้ทำให้จินหยุด
“จิน” เสียงคาเมะดังตามมาอีก แต่ดูเหมือนจะดังขึ้นกว่าเดิม
“โอ๊ะ......จิน ฉันบอกให้หยุด ได้ยินไม๊” จินหันกลับไปมอง
คนทีร้องเรียกเสียงดัง ตอนนี้ลงไปนั่งกองกับพื้น
คาเมะเจ็บตัวอีกแล้ว ก่อนที่จินจะก้าวกลับไปหาคนเจ็บ
“อ้าว...เป็นไร เจ็บไม๊” ยูเข้ามาลูบเข้ามาปลอบคาเมะ พยายามจะพยุงคาเมะลุกขึ้น
แต่ได้ยินคาเมะร้องเสียงหลง
ก่อนที่ .....จินถอยหลังออกจากตรงนั้นไปเงียบ ๆ
ถ้าแขนของฉันปกติดี คนที่อุ้มคาเมะตอนนี้ คงไม่ใช่ยู

“คาเมะอยู่ในรถแล้ว” ยูเข้ามาฉวยกระเป๋าจากมือจินไปถือ
“ขอบใจ” จินดึงกระเป๋ากลับ
“จะไปไหน ฉันไปส่ง”
จินไม่สนใจ
“นายไม่ได้จะไปไหนใช่ไม๊” ยูยิ้มยียวน
“เรื่องของฉัน”จินตอบไม่สบอารมณ์
“พอดีค่ำ นี้ฉันมีธุระพอดี ไม่อยากทิ้งเมะเอาไว้คนเดียว
ขายังเจ็บอยู่ ส่วนนายเองก็อยู่คนเดียว ฉันก็เลยว่าจะให้เมะไปอยู่กับนายก่อน
พอเสร็จธุระแล้วฉันจะไปรับ แต่ถ้านายไม่ว่างจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร
ให้เมะอยู่บ้านคนเดียวก่อนก็ได้ ...”ยูพูดจบก็เดินนำออกไป

“เอ่อ......เดี๋ยว”
“เดี๋ยวนายไปอยู่ที่บ้านจินก่อนแล้วกันนะ” ยูพูดไปพลางคาดเข็มขัดนิรภัย
“ทำไมล่ะ” คาเมะโวย
“ธุระด่วน” ยูตอบ
“แต่เมื่อเช้านายนายว่าง”คาเมะยังซักต่อ
“ก็ธุระด่วน ถ้ารู้ล่วงหน้าจะด่วนหรอ”ยูตอบยิ้มกวนโมโห คนข้าง ๆ ที่นั่งหน้าง้ำ
“ตกลงตามนี้ละกัน เสร็จธุระแล้วฉันจะไปรับ”
“แต่....” ยังไม่ทันที่คาเมะจะพูดอะไรมากไปกว่านี้
“นะ จิน” ยูมองที่กระจกขอคำตอบจากจินที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลัง

“จะให้วางลงตรงไหนขอรับ”ยูถามคนที่ถูกอุ้ม
“ ... ที่บ้านได้ไม๊ ฉันอยากกลับบ้าน” คาเมะอ้อน
“คา...เมะ”ยูลากเสียง
“ก็ได้ ๆ ตรงไหนก็ได้ ” คาเมะสะบัดหน้าหนี
“ดูตัวก็เล็ก ๆ ทำไมหนักจัง”ยูบ่นหลังจากวางเมะลงบนโซฟา
“แล้วใครให้นายอุ้ม แล้วทีนี้ทำบ่น”
เสียงกระเป๋า ที่ถูกโยนลงพื้นทำให้บทสนทนาหยุดลง
“ฉันไปละ อย่าเดินล่ะ ถ้าอยากหายไว ๆ” ยูพูดเอามือยีหัวคนเจ็บ ก่อนที่จะก้มลง....
“แค่ก แค่ก”จินกระแอมเหมือนบอกให้รู้ ยูหยุดยิ้ม
“ ไปนะจิน ฝากด้วย” ยูบอกก่อนจะปิดประตู

Create Date : 18 พฤษภาคม 2551

Last Update : 18 พฤษภาคม 2551 1:52:31 น.

0 comments

Counter : 223 Pageviews.