ขอบคุณ..ละครดีๆ"ดั่งดวงตะวัน"

เพิ่งได้ดูละครเรื่องนี้จบเมื่อกี้ น้ำตาไหลเป็นทาง
คิดถึงความรักของพ่อและแม่ ทำไมมันช่างยิ่งใหญ่และเสียสละได้มากมายเช่นนี้
ดูแล้วคิดถึงพ่อ พ่อที่จากเราไปนาน 2 ปีแล้ว

2 ปีที่เราไม่ได้คุยกัน 2 ปีที่เราไม่ได้กอดกัน
2 ปีที่เราไม่ได้เจอกัน
และเป็นอีก 2 ปี ที่ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง

ความทรงจำในวัยเด็กระหว่างเรากับพ่อ มันมีมากมาย
แทบจะทุกช่วงเวลา
ตอนเช้าพ่อมาปลุกไปโรงเรียน ตอนเย็นพ่อพาเข้านอน
ก่อนนอนเรามีเรื่องคุยกันตั้งมากมาย
มันเริ่มห่างๆตอนที่เราโตขึ้น
ตื่นมาไม่เจอพ่อ พ่อไปทำงานแร้ว กว่าจะได้เจอกันก็ตอนเย็น
ไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน เราเองก็เริ่มนอนดึก
แต่เราก็ยังคงสนิทกัน อ้อนกันได้อยู่เสมอ

วันที่พ่อจากไป ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ พ่อนอนนิ่งๆ
เดินเข้าไปจับมือ มือที่มันไม่อุ่นอีกต่อไปแล้ว วินาทีนี้เพิ่งรู้ว่า
การที่สูญเสียใครไปสักคน มันเป็นยังไง
กว่าจะผ่านวันเวลาแบบนั้นมาได้ แทบแย่เหมือนกัน

วันนี้พอได้ดูละคร รู้สึกว่าลูกอย่างเรามันแย่จริงๆ
ความรักที่เราให้พ่อมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่พ่อให้เรา
ตอนที่พ่ออยู่ไม่ค่อยรู้สึกหรอก รักมันก็รักแหละ
มันเหมือนเรามีของมีค่า แต่เราไม่เคยรู้สึกว่ามันมีค่า
จนมันหายไป เราถึงเข้าใจว่ามันเป็นยังไง

ถึงแม้วันนี้เราไม่มีโอกาสที่จะได้บอกพ่อ แต่ตอนที่พ่ออยู่เราก็ไม่เคยบอกนะ
อยากบอกว่า

"ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกป๊า ป๊าทำหน้าที่ทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบแล้ว
ตอนป๊าเป็นลูก ป๊าก็เป็นลูกที่ดี
ตอนป๊าเป็นน้อง ป๊าก็เป็นน้องที่ดี
ตอนป๊าเป็นพี่ ป๊าก็เป็นพี่ชายที่แสนดี
ตอนป๊าเป็นหัวหน้าครอบครัว ป๊าก็เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี
และตอนป๊าเป็นพ่อ ป๊าเป็นพ่อที่ดีที่สุดในโลกเลย"

"ป๊า...ผึ้งไม่รู้ว่าตอนนี้ป๊าอยู่ไหน แต่ป๊าอยู่ในใจผึ้งตลอดมา
ผึ้งขอโทษที่เป็นลูกที่ไม่ดี ไม่เอาไหน
แต่ผึ้งก็รู้ว่าป๊าคอยอยู่เป็นกำลังใจให้ผึ้งเสมอ
ป๊าเห็นวันที่ผึ้งรับกาวน์มั้ย ป๊าภูมิใจรึป่าว
ป๊ารอวันที่ผึ้งรับปริญญานะ
ป๊า... แล้ววันหนึ่งเราคงได้เจอกัน"

Create Date : 30 มกราคม 2551		1 comments
Last Update : 31 มกราคม 2551 16:46:17 น.
Counter : 737 Pageviews.
Share Tweet