คิดว่าคุณพ่อของน้องคงมองดูน้องอยู่นะคะ คงภูมิใจกับลูกสาวตัวน้อยๆๆของท่านแน่ ๆ

คุณพ่อไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค่ะ อยู่รอบตัวเรานี่แหละค่ะ คอยมองดูความสำเร็จของลูก

สวัสดีจ้าสาวผึ้ง...
มาทักทายกันอีกครั้งหลังจากหายไปเนิ่นนาน ^^


สี่ปีเหมือนกันเลยค่ะ...

ท่านยังอยู่กับเราเสมอ...เชื่อเถอะค่ะ ^^

เป็นกำลังใจให้นะครับ ถ้าท้อ ก็ท้อได้ครับ แต่อย่าลืมมองสิ่งดีๆ รอบๆตัวน้าาา ผมเชื่อว่ามีให้เราเห็นเสมอและ ^^

สุ้ๆๆนะครับ แวะมาเยี่ยมชมครับ

สวัสดียามเช้าครับ


พี่ก๋าอ่านบล็อกน้องผึ้งจบ
แล้วก็อดถามตัวเองไมไ่ด้
ว่าถ้าเปลี่ยนจากน้องผึ้งมาเป็นพี่ก๋า
พี่ก๋าจะทำยังไง

หวัดดีค่ะน้องส้ม
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ นะคะ
อยากบอกน้องส้มเหมือนกันว่า
คุณพ่อไม่ได้จากไปไหนหรอกค่ะ
ท่านยังมองดูและคุ้มครองเราอยู่เสมอ
เช่นเดียวกับที่ น้องส้มก็จะมีคุณพ่ออยู่ในใจเสมอ เช่นกัน
ปล. มีความสุขมาก ๆ นะคะ

...

เคยฟังเพลงนี้ไหมคะ Tears in heaven

"Would you know my name
If I saw you in heaven
Will it be the same
If I saw you in heaven
I must be strong, and carry on
Cause I know I don't belong
Here in heaven

Would you hold my hand
If I saw you in heaven
Would you help me stand
If I saw you in heaven
I'll find my way, through night and day
Cause I know I just can't stay
Here in heaven"


บางครั้งเราอาจจะนึกโทษตัวเอง แต่ว่า...พอมาทบทวนอีกที มันคงเป็นลิขิตของพระเจ้า ไม่ใช่เพราะเราทั้งหมดหรอก (มันก็รวมๆกันหลายอย่าง) เพราะมันถึงเวลาที่เขาต้องจากเราไปแล้ว

พ่อต้องจากเราไปเพื่ออะไรหลาย ๆ อย่าง เพราะมันหมดเวลาของพ่อ เพราะมันถึงเวลาที่เราต้องเติบโต ยืนด้วยขาของตัวเอง เป็นที่พึ่งให้กับตัวเองให้ได้ เป็นที่พึ่งให้กับแม่ให้ได้...ฯลฯ


ที่พล่ามมาทั้งหมดนี่ ก็เพราะเราเองก็เสียพ่อไปเหมือนกัน เราเป็นลูกสาวคนเดียว ติดพ่อมาก นอนกับพ่อจนถึงอายุ 16 วันที่พ่อตายเราเป็นคนแรกที่อยู่ด้วย (พ่อเราเส้นโลหิตในสมองแตก) และเราเองก็คงเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับพ่อตอนที่พ่อยังพอมีสติหลงเหลือเช่นกัน ทุกวันนี้ก็คิดถึง ไม่คิดว่าความตายมันจะเป็นอะไรที่น่าเศร้าแบบนี้ เพราะเคยไปแต่งานศพคนอื่น เวลาเห็นญาติเขาร้องไห้ร้องห่ม ตัวเราเองก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไร แต่พอมาเจอกับตัวเองมันก็...นะ

แต่ก็นั่นแหละ นี่แหละคือ "ชีวิต" สิ่งที่เราต้องยอมรับ เรียนรู้และอยู่กับมันให้ได้


เป็นกำลังใจให้นะ พ่อยังอยู่กับเธอเสมอ อยู่ในทุกอณูเลือดเนื้อของเธอ อยู่ในทุกลมหายใจเข้าออกของเธอ ดังนั้นเธอจะต้องรักตัวเองให้มากมาก แล้วทำชีวิตตัวเองให้ดีขึ้น ดีขึ้นมากมาก อย่ายอมให้ใครมาเอาเปรียบ อย่ายอมให้ใครมารังแกเธอได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายของเธอนั้นสร้างมาจากเลือดเนื้อและความรักของพ่อ ถ้าเธอรักและคิดถึงพ่อ สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้คือเธอต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุึดนะคะ

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ...อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว...ท่านอยู่ในความทรงจำของลูกเสมอค่ะ คุณพ่อจากไป 6 ปีได้แล้วเหมือนกันค่ะ...คิดถึงท่านเสมอ ยิ่งทุกข์ยิ่งคิดถึง เวลาที่เราสุขก็คิดถึงอยากให้ท่านสุขด้วย เวลามีปัญหาต่างๆ นานาก็ยิ่งคิดถึงท่านมาก ตอนนี้ก็ภาวนาให้ท่านช่วยคนที่เรารักด้วยและท่านก็คงช่วยตามที่ขอ ท่านอยู่รอบๆ กายลูกเสมอเชื่อเหอะค่ะ...ยิ้มไว้นะคะ...ฝันดีค่ะ

พี่สะอึกอยู่นาน
ไม่กล้าจะเขียนหรือปลอบอะไรเลย

บางอย่าง...คนนอกก็จะไม่มีวันเข้าใจ
ทำได้แค่เป็นกำลังใจ
อยากทำให้มากกว่านี้ ก็ไม่รุ้จะทำยังไง


ถ้าอยากบอกอะไรหนู
คงอยากบอกว่าความเข้มแข็งที่มี
ใจเราต้องเข้มแข็งให้มากที่สุด

พี่ว่าความรู้สึกมันดีนะ ไม่ว่าจะรู้ถึงอารมณ์แบบไหนก็ตาม
มันทำให้คนเป็นคนน่ะ


พ่อของเราจะอยู่ในที่ที่ท่านเคยอยู่เสมอ
คือในใจของหนูบางส้มเปรี้ยวไง


หนูน้อยอย่าเศร้ามาก ไม่งั้นพี่เศร้าตามนะ

สวัสดียามเช้าครับน้องผึ้ง

สวัสดีครับ

ทุกอย่างไม่อาจอยู่ชั่วนิรันดร์ครับ

เราต้องเปิดทางให้เกิดสิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ

อิอิอิ


พี่ก๋พยายามเขียนไม่ให้งงที่สุดแล้วล่ะครับ 555

เขียนมากกว่านี้เดี๋ยวจากเรื่องสุข-ทุกข์
จะกลายเป็นเรื่องของอภิธรรมไป 555

มาให้กำลังใจน้องผึ้งด้วยคนนะคะ

เราย้อนเวลากลับมาไม่ได้ แต่เราสามารถจดจำและเก็บความรู้สึกดีดีไว้ได้เสมอ

นำออกมาใช้เมื่อยามเราอ่อนแอ

พี่เชื่อว่าท่ายังคงอยู่กับน้องผึ้ง
และเฝ้ามองดูความสำเร็จของน้องผึ้งด้วยความชื่นชมค่ะ
แม้ในยามที่น้องมีปัญหาพี่เชื่อว่าท่านเอาใจช่วยให้น้องผึ้งผ่านปัญหาเหล่านั้นไปได้ด้วยดี

สวัสดียามเช้าครับน้องผึ้ง

มุมไบเมืองหลวงนี่
เจริญพอๆกับนิวยอร์กเลยครับน้อผงึ้ง
เมืองไทยเทียบแล้ว
ไม่ติดฝุ่นเลยนะครับ

ภาพบล้อกพี่ก๋าเป็นแค่เสี้ยวเดียวของอินเดียครับ

เข้ามาให้กำลังใจ แรงใจ หรืออะไรก็ตามที่เม้นของผมพอจะมีครับ
สู้ๆนะครับ

สวัสดียามเช้าครับน้องผึ้ง

อาจต้องบอกกับตัวเองว่าต้อง เข้มแข็ง
..
Morning

และดีใจ ที่เรื่องปิ่นโตสีชมพู ทำให้คุณยิ้มได้

เศร้าแต่เป็นเรื่องจริงครับน้องผึ้ง

เป็นเหมือนกัน แม่เพิ่งเสียไปมันคว้างไปหมด แต่เราต้องอยู่ต่อไป

คิดถึง

เชื่อแน่ว่าถ้าคุณพ่อยังอยู่ เรื่องบางอย่างก็อาจจะมี
เปลี่ยนแปลงไปบ้างด้วยเหตุการณ์และอารมณ์นะค่ะ
แต่สิ่งที่เหมือนกันก็คือ .. เราว่าคุณพ่อคุณคงจะ
ดีใจที่ลูกของท่านแข็งแกร่ง ดูแลตัวเองได้แม้ว่า
จะไม่มีทานอยู่ใกล้ๆ แล้วแต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่าท่านเอง
จะไม่รับรู้ว่าคุณเป็นยังไงนะคะ่ เพราะอย่างน้อยๆ
เวลาคิดถึงกัน ก็ยังมีความรู้สึกรักและก็ห่วงใยให้กัน
อย่างสม่ำเสมอค่ะ