Group Blog All Blog
|
ละครหลงโรง เม้าท์ละครไทย แล่นผ่านไต้หวัน ไปเกาหลี วกกลับมาที่ญี่ปุ่น มีคนทักให้ไปดูตัวอย่างละครดั่งดวงหฤทัยที่(กำลังหรือ)ฉายอยู่ที่ช่อง ๗ ตอนนี้ เหอๆ ทำได้แฟนตาซีมาก ไปดูกันเองที่นี่แล้วกัน อย่าให้อธิบายเลย //www.ch7.com/website/entertain/drama/clip/dungdoangheart.wmv ผู้จัดคงได้อิทธิพลมาจาก LOTR ผสม Last Samurai มั้ง เห็นแล้วขำๆ นึกในใจว่า ดีแล้วที่อิชั้นอยู่ไกล แต่อยู่เมืองไทยคงไม่ได้ดูอยู่ดี เสียภาพตอนอ่านนิยายโหม้ดดดด ข่าวแว่วๆมาว่า พระ-นางใช้ภาษาวัยรุ่น เท่าที่ฟังจากตัวอย่าง ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน บอกได้อย่างเดียวว่า พูดไม่ซัดกันสักคน เสียงพระเอกนางเอกยุคใหม่ของไทยไม่มีเสน่ห์... ไม่มีพาวเวอร์ จะเอาไปเทียบกับรุ่นเก่าๆที่เขาออกเทป(ยุคยังไม่ใช่ซีดี) มาขายกันได้เลยอย่างแซม-ยุรนันท์ เป็นต้น คงไม่ได้ อันที่จริงเรื่องไม่ค่อยมีพาวเวอร์นี่ รู้สึกมาสักสิบปีได้แล้ว แล้วเราก็ยังปล่อยๆกันทำให้ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ อันที่จริงแล้วดารานี่ขายหน้าตา แต่ว่า เสียงเป็นสิ่งที่สนับสนุนที่ทำให้คนที่หล่อน้อยหรือว่าสวยไม่เท่าไหร่ ดูดีขึ้นอีกสักพันเท่า และสนับสนุนให้การแสดงของดาราคนนั้นสมจริงมากขึ้น แต่แง่นี้คงเทียบกับละครต่างประเทศไม่ได้ ------ พูดถึงละครต่างประเทศแล้ว ก่อนที่จะได้มาอยู่ญี่ปุ่น ดูละครของประเทศนี้เสียงพากษ์ไทยพอสมควร แต่ว่า ละครญี่ปุ่นมันไม่ค่อยเวิร์กเท่าไหร่ที่เมืองไทยมั้ง จึงได้ฉายดึกมาก (สี่ทุ่ม) หาดูเรื่องใหม่ๆก็ไม่ค่อยมี ถ้าเป็นสมัยนี้คงโหลดมาดูได้เร็วขึ้น ละครที่ดูส่วนใหญ่จริงๆจึงเป็นซีรี่ส์ฝรั่งมากกว่า เพราะละครจีน(ฮ่องกง) พักหลังๆ(ช่วงห้าหกปีที่แล้ว)ก็ซาไปจากจอทีวีบ้านเราด้วย ก่อนจะมาญี่ปุ่น ละครที่ฮิตมากที่บ้านเราคือ รักใสๆหัวใจสี่ดวง ที่สาวๆคลั่ง เอฟ๔ กันทั้งบ้านทั้งเมือง อีกแล้วที่ไม่ได้ดู เพราะดันมีคนแซวว่า หน้าตาเหมือนกับหนึ่งในเอฟ๔ (ปัจจุบันไม่เหมือนเท่าไหร่แล้ว) ทำให้อคติ ไม่ดูโว้ยยยยย เช่นกับกับละครเกาหลีที่ฮิตกันมากๆ อย่าง ชุดที่ชื่อเป็นฤดูต่างๆ เช่น Winter Love Song, Autumn in my heart ก็ไม่ได้ดูปะติดปะต่อ เพราะว่า ฉายไอทีวี และตอนนั้นมารดายังไม่ดูละครเกาหลี (ผิดกับปัจจุบัน) ไม่ใช่อะไร จขบ.มีความจำชื่อคนเท่าปลาทอง จำชื่อไม่ได้ แม้กระทั่งปัจจุบัน เวลากลับเมืองไทย ดูละครเกาหลีกับแม่ ก็ยังเรียกชื่อ ตำแหน่ง เช่น พระเอก นางเอก นางร้าย พระรอง พ่อพระเอก แม่นางเอก ฯลฯ เพราะง่ายกว่าชื่อ สาเหตุอีกประการอาจเป็นเพราะเป็นคนที่เอียนเรื่องรักก็ได้มั้ง (ทั้งที่เขียนนิยายรักๆแท้ๆ) ตอนช่วงก่อนมาญี่ปุ่น ชอบงานของอิไว ชุนจิมาก งานแบบที่เล่าเรื่องละเอียดๆ ภาพสวยๆ ค่อยๆเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีเป้าหมาย แต่ที่จริงแล้วมีนะจ๊ะ ชอบงานเก่าๆของอิไว อย่าง April's Story ถ้าใครเคยดูจะรู้ว่า มันแทบไม่ได้มีเนื้อเรื่องแบบระทึกขวัญอะไรเลย แต่ว่า ดูแล้วรักสาวน้อยนางเอกมาก (มัทสึ ทาคาโกะ) ------------- หลังจากอยู่หลังเขาในประเทศไทย มาถึงญี่ปุ่นก็หลังเขาอีก เพราะมาถึงไม่นาน ญี่ปุ่นเขาก็เพิ่งเริ่มฮิตเกาหลีกัน (ยุ่นมันบ้าเห่อ ตอนนี้หายเห่อแล้วค่ะ) มาถึงที่นี่ ไม่มีซีรี่ส์ฝรั่งให้ดู มีก็พากษ์ญี่ปุ่นทับ ฟังไม่รู้เรื่องโว้ย ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่า ทนจนกว่าจะฟังออก น้องชายเคยบอกว่า ละครญี่ปุ่นมีข้อดีตรงที่ไม่ได้เป็นละครรักไปเสียทุกเรื่อง ตัวเอกในเรื่องไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันในตอนจบเรื่อง อันเป็นสาเหตุให้ละครที่เน้นเรื่องรักอย่างละครเกาหลีฮิตได้ในญี่ปุ่น เขาวิเคราะห์ว่า เป็นเพราะชายญี่ปุ่น(ตัวจริง) มีพฤติกรรมน่าเบื่อ ไม่น่ารัก เร่าร้อน (!?) อย่างผู้ชายในละครเกาหลี เอาเป็นว่า ที่นี่มีละครสืบสวนให้ดูราวกับว่า ประเทศนี้มันมีอัตราอาชญกรรมสูงนัก ทั้งที่ฆ่ากันสักที เป็นข่าวไปหลายเดือน (อาจปี รวมตอนรายงานข่าวขึ้นศาลด้วย) ดูกันจนตาแฉะ ไม่นับรวมเวลาปกติที่ฉายละครหลายแนว (แน่นอนมีแนวความรักด้วย) ถึงอย่างนั้น กระแสในปีสองปีนี้มีเด่นชัดอยู่คือ ทำละครจากการ์ตูนแยะ เรียกว่า เป็นกระแสกลับเลียนแบบไต้หวันก็ว่าได้ เพราะไต้หวันทำละครที่มีต้นฉบับมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นมาหลายปีแล้ว อย่างเช่น รักใสๆ (สาวแกร่งแรงเกินร้อย) ของหนุ่มๆ เอฟ๔ ทั้งหลาย แล้วก็ยามาดะ ทาโร่ โมโนกาตาริ เป็นต้น (มีอีกหลายเรื่อง ไม่รู้ว่าชื่อไทยว่า อะไรเลยเว้นๆไว้ก่อน) ข้อดีก็คือ ละครญี่ปุ่นมีทุนหนากว่า ดังนั้นจึงสร้างกันอย่างเริ่ดกว่า อันนี้ช่วยไม่ได้... ----------------- วกกลับมาที่เรื่องการแสดง เคยมีคนบอกมั้ยว่า นักแสดงเก่าๆบ้านเราแสดงกันเก่งเหลือเกิน ต่อให้บทมันร้ายน่าเกลียด เป็นแม่ค้า หรือผู้ดี นักแสดงบ้านเราแสดงได้เนียนจนฉาก ทุนสร้างอะไรไม่เกี่ยว อันนี้เห็นด้วยอย่างยิ่ง อยากเห็นดารายุคใหม่ใส่ใจเอานักแสดงพวกนี้เป็นแบบอย่างเป็นอย่างยิ่ง ไม่ได้บอกว่า นักแสดงต่างชาติดีกว่าคนไทย แต่ว่า เท่าที่เห็น นักแสดงบ้านเขามีการฝึกการออกเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำ การอ่านสคริปต์ทำได้ดีกว่า แม้จะมีพวกที่ระดับไม่ต่างกับการท่องบางคนบ้าง แต่น้อยมากที่จะได้เห็นคนพวกนี้ในละครฟอร์ใหญ่ๆ ไม่ใช่แค่ญี่ปุ่น เกาหลีคงไม่ต่างมากนัก แม้จะฟังภาษาเกาหลีไม่ออก แต่ว่าเคยดูเสียงในฟิล์มของเกาหลี นอกจากพ่อเดนนิส โอ ที่พูดเกาหลีคำอังกฤษคำแล้ว คนอื่นๆออกเสียงกันน่าฟัง พ่อเดนนิสนี่ก็ปล่อยเขาไป เขาหล่อเกินพอที่จะทำให้มัวแต่ดูหน้าพ่อคุณจนลืมสนว่า พูดว่าอะไร  ข้อสรุป อาจต้องสรุปว่า ถ้าคุณเป็นนักแสดงที่ไม่ได้หน้าตาหล่อสวยจนกระทั่งชาวบ้าน(เช่นป้าปิ่น)หลงจนลืมตัวปล่อยให้การแสดงของคุณผ่าน ก่อนจะแสดงเป็นตัวอะไร ฝึกอ่านสคริปต์ให้ดีๆ ออกเสียงให้ชัดๆ จะเป็นพระคุณอย่างสูง ...  -------------------
คุณ MDICON Airways --- เรื่องทุนสร้างอะไรพวกนี้ คงไปตำหนิอะไรไม่ได้ เพราะมีแค่ไหนก็ทำกันไปแค่นั้น ละครมากมายที่ฉากหรือพร็อปในเรื่องห่วยแตก แต่ดูแล้วก็ยังติด ยังชื่นชอบได้
ละครมันมีส่วนประกอบอื่นๆอีกมากมายนัก ดังนั้น เมื่อได้เห็นความพยายามที่จะพัฒนาฉาก เพิ่มทุนสร้าง แต่ไม่ได้พยายามพัฒนาสิ่งที่เราไม่ต้องเสียเงินทอง...เลยเสียดายค่ะ ต้องออกตัวว่า จขบ.ไม่ได้เห่อของนอกนะคะ แต่อยู่ในสภาวะ หาเรื่องไทยดูยาก มีเน็ต แต่ว่า ดูดอะไรกับเขาไม่ได้ (เน็ตมหาลัยกับเน็ตหอ บล็อกหมดค่ะ) ดังนั้นก็ดูเท่าที่มี มีเท่าที่ดูได้ แม้กระทั่งซีรี่ส์ฝรั่งที่ว่า ชอบๆ ก็ยังต้องฟังเสียงพากษ์ญี่ปุ่น (ทีวีมันทำสองภาษาไม่ได้อีกต่างหาก) นานๆทีดึกๆมีเอาหนังฮ่องกงอย่าง Infernal Affair เสียงกวางตุ้งซับญี่ปุ่นมาให้ดูบ้าง แต่ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะฟังกวางตุ้งไม่ได้  ได้แต่ดูเฮียหลิว กับเฮียเหลียง กับพ่อหลี่หมิงไปพลาง เป็นภาพยนตร์ (ที่มีตอนต่อ) ที่มีพาวเวอร์มากค่ะ ดึงคนดูให้ติดโดยไม่จำเป็นต้องรู้กวางตุ้งสักคำ แล้วยังดึงให้ดูจนครบทุกภาคได้โดยไม่รู้สึกเบื่อสักนิด นับถือๆๆ ฝีมือการแสดงของนักแสดงฮ่องกงในเรื่องกันมากๆค่ะ ----------------- โดย: ปิ่นลดา (pinlada
 ) วันที่: 21 ธันวาคม 2550 เวลา:20:04:51 น. |
pinlada
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] 知恵者一人馬鹿万人---คนมีความรู้คนเดียวเท่ากับคนโง่หมื่นคน ---สงสัยว่าต้องมีขงเบ้งเป็นเพื่อนสถานเดียวถึงได้เท่าสุภาษิตนี้ Friends Blog
|
||||||||||||
น่าจะจับไปเล่นละครเวทีกันก่อนนะ ตะเบ็งเสียง พูดทีต้องชัดถ้อยชัดคำ เบสิกเยี่ยม