สายโลหิต โสภาค สุวรรณ
สายโลหิต โสภาค สุวรรณ อยุธยายศยิ่งฟ้า ลงดินแลฤานี้คือความรุ่งเรืองแห่งกรุงศรีอยุธยาที่ดาวเรืองได้รู้จัก นับตั้งแต่วัยเยาว์ความอยากรู้ อยากเห็นของเด็กน้อยจนเติบใหญ่เป็นสาว ก็มิได้ลดน้อยถอยลงไป ไม่ต่างอะไรกับความผูกพันที่มีแด่พี่ไกรผู้ที่เปรียบเสมือนดั่งญาติผู้พี่ ผู้เคยจูงมือเด็กน้อยที่ไว้จุกเที่ยวตระเวณรอบกรุงศรีฯ สรรหาเรื่องราวมากมายให้ดาวเรืองได้รู้จักจำหลักภาพแห่งความเฟื่องฟูของราชธานีไว้ไม่เสื่อมคลาย หากวันเวลาที่ผ่านไปความรู้สึกที่มีต่อพี่ไกร จากผู้เปรียบเสมือนพี่ชายก็กลับทำให้สาวน้อยหวั่นไหวคราได้พบกันใหม่
เกิดเป็นชายไม่เสียดายที่ได้เป็นทหารเอกแห่งกรุงศรีฯเสียดายก็แต่ว่า หรืออยุธยาจะสิ้นคนดีแล้วในครานี้ ไฟสงครามที่ประชิดกรุงผู้อื่นอาจนิ่งนอนใจ หากมิใช่สิ่งที่หลวงไกรจะเป็น เมื่อบรรพบุรุษต้องหลั่งเลือดชโลมดินแลกมาด้วยแผ่นดินอันเป็นปึกแผ่นเขาก็พร้อมจะเสียสละทุกอย่างเพื่อประเทศชาติอันเป็นที่รักทว่าอีกรักหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะรุมเร้าสุมทรวงได้ไม่ต่างกันก็คือรักและเสน่หาในตัวดาวเรือง น้องสาวตัวน้อยที่เคยพาเที่ยว พาเล่นรอบกรุงมิคิดว่าไม่กี่ขวบปีที่ไม่ได้เจอกันความรู้สึกที่พบกันอีกครั้งจะเปลี่ยนให้หลวงไกรห่วงหาอาลัยหญิงใดได้เท่านี้
เมื่อปลงใจรักแล้วต้องจารจำไว้ในใจเป็นเมียทหารต้องอดทน เมื่อคนที่ดาวเรืองมอบทุกอย่างในชีวิตให้กับเขาก็คือพี่ไกรผู้รักชาติยิ่งกว่าตัวเองหรือครอบครัว เธอก็ต้องเป็นดั่งเพื่อนคู่คิดและเสาหลักแห่งเรือนเมื่อสามีออกทัพ หากดาวเรืองก็ภาคภูมิใจว่า หากในยามรบเขาคือทหารกล้าผู้จงรักภักดีตราบจนลมหายใจสุดท้าย หากในยามรักเขาก็คือสามีผู้แสนประเสริฐผู้ทำให้ดาวเรืองรู้ว่าพี่ไกรได้ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ ที่จะมีเพียงรักเดียวและทนุถนอมเธอดั่งนางแก้วในเรือนตน
ไทยย่อมเป็นไทมิยอมเป็นทาสผู้ใด แม้ตัวตายก็ต้องนำเอาอิสรภาพมาสู่แผ่นดินแม้นว่าแผ่นดินกรุงศรีฯจะสูญสิ้นไปแล้วหากวันนี้เลือดที่ต้องหลั่งรินไปก็ไม่เสียเปล่าเมื่อขับไล่ศัตรูออกจากแผ่นดินได้สิ้นซาก ความสุขสบายของตนหรือจะสู้ลูกหลานได้เชิดหน้าชูตาภาคภูมิใจได้ว่ามิเป็นทาสใครเมื่อบรรพบุรุษของหลวงไกรได้เสียสละมาเช่นไรเขาผู้เป็นทายาทอันเกรงไกรหรือจะปล่อยให้ท่านเหล่านั้นได้ตราหน้าว่ามีลูกหลานเนรคุณแผ่นดินแม้จะตายก็ไม่เสียดายชีวิต รักในตนและลูกเมียนั้นมากอยู่ หากแต่รักแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอนนั้นมากกว่าสิ่งใดหลวงไกรมิปรารถนาสิ่งใดขอเพียงให้สายโลหิตของตนจงรักภักดีต่อชาติเหมือนดั่งเช่นเขาเป็น
Create Date : 20 มกราคม 2557 |
|
15 comments |
Last Update : 20 มกราคม 2557 9:09:23 น. |
Counter : 12432 Pageviews. |
|
|
|
ก่อนอื่นใดนะคะ ขอแสดงความยินดีกับคุณรำไพพรรณ สุวรรณสาร ศรีโสภาค หรือคุณโสภาค สุวรรณ ที่ได้รับการยกย่องเชิดชูเกียรติในฐานศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปี 2556 ด้วยค่ะ ผลงานของท่านสมควรได้รับการยกย่องเชิดชูมากๆค่ะ ซึ่งฟีน่าเองก็ออกจะประหลาดใจแกมรู้สึกว่าช่างบังเอิญแท้ๆ เพราะหลังจากวันที่อ่านจบ รุ่งขึ้นก็ได้ทราบข่าวที่น่ายินดีนี้ค่ะ
สำหรับฟีน่าแล้ว สายโลหิตคือนิยายที่เป็นเล่มที่ฟีน่ารักมาก อ่านบ่อยมาก และเสียน้ำตาตลอด เหตุผลที่จู่ๆก็หยิบมาอ่านใหม่เพราะรู้สึกในอกว่าอยากเอามาอ่านอีกสักที จึงหยิบมาอ่านใหม่รอบที่เท่าไรจำไม่ได้ แม้ว่าจะมีหนังสือใหม่ๆรอให้อ่านอยู่หลายเล่มก็ตามที
เนื้อเรื่องของนิยายเป็นเช่นไร คงไม่ต้องเล่าความกันให้เสียเวลา เพราะสายโลหิตเป็นนิยายที่นักอ่านน่าจะเคยผ่านหู ผ่านตากันมาบ้างแล้วค่ะ ยิ่งใครเป็นแฟนนิยายแนวพีเรียดต้องไม่พลาดเรื่องนี้ หรือคนในยุคที่โตทันรุ่นศรราม สุวนันท์ดังเปรี้ยงปร้าง น่าจะต้องเคยดูละครเรื่องสายโลหิตกันมาแล้วทั้งนั้น ฟีน่าเองก็เริ่มต้นการรู้จักสายโลหิตจากละครก่อนแล้วจึงย้อนไปหานิยายอ่าน นับตั้งแต่นั้นก็รักนิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ เรียกได้ว่าเป็นอันดับต้นๆของนิยายพีเรียดในดวงใจกันเลยทีเดียว
เนื้อเรื่องที่กล่าวถึงอยุธยาในตอนปลาย ความรุ่งเรืองที่มาถึงช่วงปลาย รอวันจะจบสิ้น การเล่าผ่านสายตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เธอเติบโตมากับย่า กล่อมเกลาเด็กน้อยที่อยากรู้อยากเห็นคนหนึ่งจนโต พ้นวัยไร้เดียงสามาเป็นสาวรุ่นรู้จักความรักครั้งแรกกับญาติผู้พี่ ที่เคยจับจูงเธอชมอยุธยา ความรู้สึกผูกพันระหว่างกันนั้นแน่นเหนียวยิ่งกว่าสิ่งใด ผ่านทุกข์สุขมาด้วยกันตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจของผู้เป็นที่รัก
ไม่มีครั้งไหนที่อ่านแล้วจะไม่อินนะคะ ปกตินิยายที่เคยอ่านแล้วหยิบมาอ่านทวนซ้ำฟีน่าจะอ่านไวมาก แต่กับสายโลหิตไม่ใช่เลยค่ะ สองถึงสามวันในการอ่านตลอด นอกจากรายละเอียดปลีกย่อยในเรื่องแล้ว ความสะเทือนอารมณ์ในช่วงเวลาต่างๆ มันทำให้ฟีน่าจุกในอกตลอดจนต้องหยุดพักการอ่าน น้ำตาร่วงรินตลอด มันอินไปถึงทรวงเลยค่ะ ความรู้สึกที่เล่าสายตาของดาวเรืองและตัวละครอื่นๆของคนที่เคยเชื่อมาตลอดว่าอยุธยายิ่งใหญ่หาใดเปรียบ แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้พม่า หนีข้าศึกหัวซุกหัวซุน เจ็บแค้นที่โดนย่ำยีจากทัพโจร ไม่ใช่ทัพกษัตริย์ ตลอดจนถึงความปรีดาของการได้ลิ้มรสอิสระอีกครั้งหนึ่ง
ต้องขอคารวะการเขียนงานของคุณโสภาค สุวรรณจริงๆค่ะ เขียนได้กระแทกใจ สะเทือนความรู้สึกมากๆ อาจจะเพราะท่านเหมือนได้เอาเกร็ดเล็ก เกร็ดน้อยที่เกี่ยวกับบรรพบุรุษของท่านมาเขียนไว้ให้เราได้อ่านกัน ได้รู้สึกถึงอารมณ์ในยามนั้นว่าถ้าเป็นเราจะเป็นแบบไหนกัน อย่างที่บอกว่าอ่านกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิมทุกที เนื้อเรื่องของท่านซึ่งเป็นที่รู้ดีกันว่า ไม่ใช่แนวหวือหวา แต่จะค่อยๆเล่าเรื่องรอบตัวพระเอก นางเอก ให้เห็นว่า ความรู้สึกระหว่างทั้งคู่ไม่ใช่เรื่องฉาบฉวยแต่มันบ่มเพาะมานานแค่ไหน ระหว่างพี่ไกรกับดาวเรือง ตั้งแต่เป็นเด็กสาวไว้ผมจุกจนโตเป็นสาวรุ่นแตกเนื้อสาว มันเห็นลึกไปถึงสายใยที่สองคนนี้มีต่อกันเลยว่ามั่นคงแค่ไหน
อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักที่อ่อนหวานที่หาได้ยากในนิยายสมัยค่ะ ไม่ได้หวานกันทุกหน้า แต่ฟีน่ารู้สึกได้ว่ามันคือรักที่แท้จริงที่พี่ไกรมีให้กับดาวเรือง ชายคนหนึ่งที่กล้าเอ่ยปากสู่ขอหญิงที่ตนรักในเรือกับพ่อของเธอเอง โดยไม่มีเถ้าแก่มาเจรจามีเพียงแค่สัจจะวาจาว่าจะรัก จะถนอมน้ำใจเธอ ตนลำบากไม่เป็นไร หากลูกและเมียต้องสบาย อ่านแล้วศรัทธาในความรักของพี่ไกรเลยค่ะว่านอกจากชาติแล้ว ดาวเรืองคือคนที่เขารักรองลงมา ไม่จำเป็นต้องมีคำหวานให้แก่กัน หากการกระทำที่ทำให้มันเป็นการแสดงออกให้เห็นค่ะ ฟีน่าชอบความรักแบบนี้นะคะ ตราตรึงใจจนเรียกว่านี้ล่ะรักแท้ไม่ใช่แค่ติดใจในหน้าตาหรือว่าสิ่งอื่นใด และยิ่งได้อ่านไป จะเห็นว่าพี่ไกรได้ทำทุกอย่างตามคำสัญญาจริงๆว่า สำหรับเขาแล้ว ดาวเรืองจะสำคัญที่สุด ยามรบก็ดุดันเข้มแข็ง ยามรักเขาก็คือชายที่มีหัวใจรักอันยิ่งใหญ่
แต่เหนือสิ่งอื่นใดสิ่งที่มากกว่ารักในตัวบุคคลอันเป็นที่รักก็คือแผ่นดินถิ่นเกิด รักที่ได้จดจำบ้านเมืองอันรุ่งเรืองว่าเป็นเช่นไร รักที่จะเห็นแก่ประโยชน์ของแผ่นดินก่อนตน สิ่งนี้คือความเด่นของสายโลหิตค่ะ เราจะเห็นการเปรียบเทียบที่เด่นชัดได้จากตัวละครสองตัว นั้นก็คือพี่ไกรและหมื่นทิพ ที่มีความขาวและดำอย่างเห็นได้ชัด คนหนึ่งเสียสละเลือดเนื้อเพื่อชาติได้ หากอีกคนเอาประโยชน์ส่วนตนไว้ก่อน และเมื่อบ้านเมืองมีคนแบบอย่างหลังมากกว่า ก็ทำให้อยุธยาที่รุ่งเรืองถึงกาลวิบัติได้ หากแต่อยุธยาก็ยังไม่สิ้นคนดี แม้ไม่อาจกอบกู้กรุงศรีกลับคืนได้ดั่งเดิมก็ตามที
ฟีน่ารักในการอ่านเรื่องนี้มากๆ เป็นการเขียนนิยายพีเรียดที่ให้ความรู้สึกครบในทุกอารมณ์ของการเล่าเรื่อง สุข ทุกข์ รัก โศก รวมถึงความรู้ในเรื่องกรุงเก่า ที่ ณ ตอนนี้ข้อมูลรายละเอียดบางประการได้มีเพิ่มมากขึ้น ซึ่งอาจจะขัดแย้งหรือส่งเสริมเนื้อหาในเรื่องก็ตามที หากแต่การเขียนในเวลานั้น ก็ให้มุมมองที่เรารู้จักกรุงศรีฯได้ง่ายขึ้น ฟีน่ามักจะจำเรื่องพวกนี้จากนิยายเป็นส่วนใหญ่ค่ะ เพราะมันชวนให้จดจำง่ายกว่าหนังสือวิชาการ ดังนั้นหากเราได้ผู้เขียนที่มีความรู้จริง คนอ่านแบบฟีน่าก็ได้ความรู้จริงไปด้วยค่ะ ฟีน่าจึงเน้นมากว่าถ้าเป็นนิยายพีเรียดก็อยากได้ความจริง ไม่ใช่อะไรที่แต่งเติมเสริมขึ้นมาตามแต่อำเภอใจ เพราะบางคนจำจากนิยายเลยล่ะ อย่างเช่นฟีน่าเป็นต้น แต่น่าเสียดายที่ตัวเองก็หลงๆลืมๆความรู้พื้นฐานด้านประวัติศาสตร์ไปเยอะ บางครั้งอ่านแล้วก็ยังมีเอ๋อกินเป็นพักๆ ว่าใครเป็นใคร เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นช่วงไหน เรื่องราวต่อมาจะเป็นเช่นไร ต้องอาศัยเปิดหนังสืออื่นช่วยในการอ่านเพื่อให้ได้อรรถรสมากขึ้น แต่ก็เป็นการดีนะคะ เพราะเราจะได้ทำการทบทวนความรู้ไปในตัวเลย
การเล่าเรื่องก็เป็นการเล่าในแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของท่านเอง ไม่ทำให้เราไปคิดว่า เอ๊ะ เหมือนเล่มนั้น เล่มนี้ สามารถนำเอาความรู้มาผสมกับความเป็นนิยายได้ดี จนเพลินเหมือนกับว่าเราได้ฟังเรื่องราวผ่านการเล่าของพี่ไกรยามพาดาวเรืองเที่ยว เจ็บปวดไปเหมือนว่าเกิดในช่วงเสียกรุงฯแบบเช่นที่พี่ไกรและดาวเรืองเจอ ฟีน่าอ่านถึงตอนสองคนต้องหนีคราวกรุงแตกทีไรก็ร้องไห้เป็นเผาเต่าทุกที มันเจ็บอยู่ในอกเลยทีเดียว ท่านเขียนได้เข้าไปถึงอารมณ์คนอ่านแบบฟีน่าให้อินตาม จนแม้แต่ตอนจบที่ก็ยังฟีน่าโศกาอาดูรได้จนถึงขนาดว่าไม่นะ สำหรับฉันสายโลหิตจบแค่พี่ไกรได้เป็นท่านเจ้าคุณ แค่นั้นจริงๆ เราไม่อาจจะอ่านต่อให้จบเล่าได้ เพราะฟีน่าทำใจไม่ได้เลยค่ะ แม้จะรู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ฟีน่าขอหลอกตัวเองไว้แค่นั้นพอ และบอกกับตัวเองว่า ดาวเรืองคือผู้หญิงที่สมแล้วกับที่พี่ไกรรักเป็นที่สุด เธอคือเมียที่คู่ควรกับคำว่าเมียแก้ว เมียขวัญจริงๆค่ะ ฟีน่านับถือดาวเรืองมาก แต่ก็สงสารเธอเสมอ หากแต่ถ้าเราเป็นดาวเรืองก็คงสุขใจแล้วล่ะว่าชาตินี้ไม่เสียทีได้มีสามีแบบพี่ไกร ยามรักก็หวานนัก ยามเป็นนักรบก็สู้สุดใจแม้ตายก็ไม่เสียดาย แม้ว่าบางคนอาจจะออกอาการไม่คุ้นชินกับการเล่าเรื่องแบบละเอียดยิบตามสไตล์ท่านก็ตามที แต่การปูพื้นฐานให้แน่นหนาขนาดนั้น ก็ส่งผลต่อการมีอารมณ์ร่วมในนิยายนะคะ เพราะว่าอ่านแล้วเหมือนเราเติบโตมาพร้อมกับดาวเรืองเลยค่ะ จึงไม่แปลกที่เราจะสุข ทุกข์ไปกับเธอด้วย
บอกไม่ถูกว่าชอบแค่ไหน ชอบมากเท่าไรค่ะ เรียกได้ว่าชอบที่สุดเลยแล้วกัน และยกให้เป็นนิยายที่คนรักการอ่านควรได้อ่านนะคะ นักอ่านหน้าใหม่อาจจะรู้สึกว่าอ่านยาก ไม่ทันใจ กว่าจะรักกันได้ จบเล่มหนึ่งแล้วก็ตามที หากแต่ความรู้ในเล่มที่ทำให้เราได้รู้จักกรุงศรีฯในแบบนิยายก็คุ้มค่ากับการอ่านค่ะ ในแง่ความรักชาติก็สุดยอดแล้วค่ะ เราแสนโชคดีที่บรรพบุรุษของเราเสียสละเพื่อเราจนมีวันนี้นะคะ ความรักของหนุ่มสาวลึกซึ้งกินใจมากค่ะ อ่านแล้วรักพี่ไกรมาก จะหาผู้ชายที่ดีแบบนี้ได้ที่ไหนกัน แม้จะดุจนคนลือ หากความหวานที่มีทั้งหมดมอบให้ดาวเรืองเท่านั้น รักมั่นจนแม้วันสุดท้ายแห่งชีวิต แนะนำสำหรับคนไม่เคยอ่านว่า ถ้าคุณอยากเสพนิยายพีเรียดดีๆ ต้องลองอ่านค่ะ แต่ถ้าใครอ่านแล้วลองหยิบมาอ่านใหม่กันนะคะ ให้ความอิ่ม ให้ทุกอารมณ์สมบูรณ์แบบในนิยายเล่มหนึ่งจะพึงให้เราได้จริงๆค่ะ แต่ถึงแม้ว่าสายโลหิตจะมีเล่มต่อก็คือญาติกา แต่สำหรับฟีน่าแล้ว ก็ไม่สู้สายโลหิต เป็นหนึ่งในนิยายที่ควรค่ากับการมีไว้ติดบ้าน ได้อ่าน ได้เป็นเจ้าของ