Bloggang.com : ~My Birthday is on April 14~ : -CHAPTER ONE- ผู้มาเยือน

-CHAPTER ONE- ผู้มาเยือน

Mr and Mrs Pantip of Wako Room Weboard, Thailand, are proud to say that they are perfectly normal, thank you very much.

แฮรี่วางรายงานปึกใหญ่ลงบนโต๊ะเลขานุการรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไทย และรู้สึกผิดหวังที่ท่านรัฐมนตรีไม่สามารถอยู่รอพบเขาได้ ด้วยเหตุมีประชุมสำคัญร่วมกับนายกรัฐมนตรี...และนี่ทำให้แฮรี่สงสัยว่าทำไมท่านรัฐมนตรีจึงทำเหมือนไม่อยากพบพวกเขาทั้งที่ท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์อังกฤษบอกว่าได้นัดหมายกันไว้แล้ว

“มูลเหตุของเรื่องทั้งหมด มาจากเว็บบอร์ดแห่งนี้...พวกเขากำลังสืบหาความจริง ซึ่งทางเราเองก็ได้ส่งเจ้าหน้าที่ไปลับ ลวง พราง ข้อมูลอยู่” เลขานุการหนุ่มวัยยี่สิบห้ารายงานให้แฮรี่ รอน และเฮอไมโอนี่ทราบเพิ่มเติม หลังจากส่งรายงานเกี่ยวกับความเป็นมาในการเปิดเผยข้อมูลไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ

“What are you talking about ? Pardon….” รอนสะบัดหัวไปมา เพราะไม่เข้าใจที่เลขานุการพูด

“Hey, Ron, are you okey.? You have better drink my languageoza potion. เฮอไมโอนี่ยื่นขวดน้ำยาสรรพภาษาให้รอน

หลังจากรอนดื่มน้ำยาในขวดเล็ก ๆ ขนาดเท่านิ้วก้อยหมดแล้ว เขาก็ยิ้มหวานให้เฮอไมโอนี่ “โทษที ที่รัก ผมลืมไปว่านี่ก็ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วหลังจากดื่มน้ำยาสรรพภาษา...น้ำยาหมดฤทธิ์ จึงทำให้ไม่เข้าใจที่คน ๆ นี้พูดภาษาไทย”

แฮรี่หัวเราะหึ ๆ ก่อนจะเหลือบตามองไปที่รายงานปึกใหญ่บนโต๊ะอีกครั้งด้วยความกังขา

“ตามรายงานของทหารไทย ไม้มหาวิเศษนั่นใช้ได้ผลจริงหรือ” เขาพูดเสียงเบาเหวง เพราะในใจนั้นครุ่นคิดอย่างหนัก ความหวาดกลัวและอาการเจ็บแปลบที่แผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผากทำให้แฮรี่สะดุ้ง

“แฮรี่...เกิดอะไรขึ้น” รอนถามขึ้นทันที เพราะเขาสังเกตุเห็นอาการแปลก ๆ นั้นของแฮรี่

“เปล่า....ไม่มีอะไร” แฮรี่ตอบ

“ต้องมีอะไรสิ” เฮอไมโอนี่ค้านทันที “คำพูดแบบนี้ เปล่า..ไม่มีอะไร ‘No…nothing’ เป็นคำพูดที่แฮรี่พูดเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นเสมอและต้องการปกปิด อย่าลืมนะแฮรี่ว่าเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ J.K Rowling เริ่มเขียนหนังสือเกี่ยวกับพวกเราแล้ว และแฮรี่ก็พูดแบบนี้มาตั้งแต่เล่มแรกยันเล่มเจ็ดเลย”

“รู้ดีจริง...ฉัน...คือฉันเริ่มมีอาการ” แฮรี่ลังเลที่จะบอกความจริงกับเพื่อนทั้งสอง เพราะสายตาของเลขานุการที่กำลังเพ่งความสนใจมาที่เขาแบบตรงไปตรงมา

“เริ่มมีอาการเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ เพราะต้องมาอยู่ในเมืองร้อนแบบนี้ ปรับตัวยังไม่ได้” แฮรี่พยายามบิดเบือน แต่เขาสัญญาในใจว่า เมื่อกลับไปถึงที่พักแล้ว เขาจะบอกความจริงกับรอนและเฮอไมโอนี่ทันที

“พวกคุณคงเหนื่อย ท่านรัฐมนตรีให้กระผมเตรียมที่พักไว้ให้พวกคุณแล้ว ตามหมายเลขโทรศัพท์นี่ไง” เลขานุการยื่นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งให้แฮรี่ ในนั้นบอกหมายเลขโทรศัพท์ ซึ่งแฮรี่เข้าใจได้ทันทีว่าคือสถานที่พักที่พวกเขาต้องเดินทางไปด้วยสัญญาณโทรศัพท์”

“ตกลงว่าเมื่อกี๊เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ” แฮรี่วกกลับมาคุยเรื่องประเด็นสำคัญต่อ “ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก คุยเรื่องนี้ต่อให้จบก่อน จะได้รู้ว่ากระทรวงเวทมนต์ไทยทำอะไรไปถึงไหนแล้วกับปัญหานี้”

“ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นใช้ได้ผลจริงหรือเปล่า” เฮอไมโอนี่บอก

“ตามรายงาน และการทดสอบของทหารเมื่อหลายวันก่อน พวกเขายืนยันว่าอุปกรณ์นั่นใช้ได้ผล และท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ได้ยืนยันกับสื่อมวลชนไปแล้วที่จะใช้ต่อไป” เลขานุการชี้แจง

“แต่ในรายงานที่ได้จากเว็บบอร์ด PANTIP มีผู้เข้ามาแจ้งว่า หลายครั้งเลยทีเดียวที่ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นใช้การไม่ได้ และอาจมีอันตรายต่อผู้ใช้ โดยเฉพาะทหาร ตำรวจ” รอนแย้ง ทำให้เลขานุการหนุ่มหันมามองหน้ารอนอย่างไม่พอใจ

“และพวกคุณก็น่าจะทราบแล้ว ว่าทางประเทศอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระทรวงเวทมนตร์ของอังกฤษต้องการให้เลิกใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนี่ เพราะหากใช้ไปนาน ๆ เข้า พวกมักเกิ้ลจะรู้ความจริงเข้าสักวัน” แฮรี่พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกไม่พอใจอย่างชัดเจน “และที่สำคัญ ตอนนี้ผมก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่า จะใช่พ่อมดศาสตร์มืดรึเปล่าที่เป็นผู้ประดิษฐ์อุปกรณ์ตัวนี้ เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น อันตรายจะตกอยู่กับพวกมักเกิ้ลเอง”

รอนและเฮอไมโอนี่หันไปมองหน้ากัน เพราะจับใจความบางอย่างที่แฮรี่เพิ่งพูดออกมาได้

“ถูกประดิษฐ์โดยพ่อมดศาสตร์มืดงั้นหรือ หมายความว่า...”เฮอไมโอนี่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจระคนไม่อยากเชื่อ

“นายหมายความถึง พวกผู้เสพความตาย....หรือ หรือ คนที่เราก็รู้ว่าใคร อย่างนั้นนะหรือ..เป็นไปไม่ได้น่าแฮรี่” รอนเริ่มเดาสุ่ม แต่สีหน้าของเขามีความลังเล “ไหนนายบอกเราในหนังสือเล่มสุดท้ายว่า...นายไม่รู้สึกเจ็บที่แผลเป็นบนหน้าผากอีกแล้วงัย”

แฮรี่ไม่ตอบ....ใช่...ตลอดสิบเก้าปีที่ผ่านมาเขาไม่รู้สึกเจ็บอีกเลย จนกระทั่งเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา...ไม่ใช่สิ...เขารู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ บางอย่าง เกิดขึ้นกับแผลเป็นที่หน้าผากของเขา ตั้งแต่กุญแจนำทางพาเขามาถึงกระทรวงเวทมนตร์ของไทยแล้วต่างหาก

แฮรี่มองรอน และเฮอไมโอนี่ ด้วยแววตาห้ามปรามมิให้ทั้งสองพูดอะไรต่อไปมากกว่านี้

“ประเทศของเราสั่งห้ามจำหน่ายในอีรัก และ อัฟกานิสถานแล้ว และมีแนวโน้มว่าจะห้ามส่งมาจำหน่ายในประเทศไทย...หากประเทศไทยร้องขอไปทางรัฐบาล” แฮรี่แจ้งข้อความนี้ย้ำกับเลขานุการอีกครั้ง หลังจากที่ได้พูดไปแล้วในตอนแรกที่มาถึง

“เอ่อมม เรื่องนี้ผม....คงตอบแทน....ไม่ได้” เลขานุการหนุ่มพูดน้ำเสียงกระอึกกระอัก “ไว้ให้ท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ปรึกษากับ....คณะรัฐมนตรี และนำเข้าสภาก่อน...ผมคิดว่าคงต้องรอก่อน ผมไม่สามารถให้คำตอบที่แน่นอนได้”

“แต่ภารกิจของพวกผม...คือต้องนำไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษออกจากประเทศไทย และลบความทรงจำของพวกมักเกิ้ล” แฮรี่ย้ำเสียงหนักแน่น

“จะนำกลับออกไปได้อย่างไร...กระทรวงกลาโหมซื้อมาในราคาแพงมากขนาดนั้น” เลขานุการแย้งทันทีเช่นกัน

“ราคาเท่าไหร่.....เครื่องละเท่าไหร่ ที่รัฐบาลไทยซื้อไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นมา” เฮอไมโอนี่ถามด้วยความตื่นเต้น

“เกือบล้านบาท หรือ อาจมากกว่านั้น...กระทรวงของเราเองก็ยังไม่ทราบเรื่องการจัดซื้อเลย” เลขานุการบอกเสียงแทบกระซิบด้วยความอายเมื่อเห็นแววตาขบขันของผู้มาเยือนทั้งสาม

“หาอะไรนะ....เกือบล้าน หรือมากกว่านั้น....” และแล้วผู้มาเยือนทั้งสามก็หัวเราะกันคิกคักอย่างไม่เกรงใจและไม่สงวนท่าทาง

“นี่ผมกำลังคิดว่า...พวกที่สั่งซื้อเจ้าอุปกรณ์นี้มาในราคาสูงลิบลิ่วขนาดนี้น่าจะโดนคาถางงงวย ของพ่อมดชาวอังกฤษเข้าให้แล้ว...ปัดโถ่ ในกลุ่มพ่อมดแม่มดด้วยกันรู้ดีว่าของวิเศษแบบนี้ลงทุนในราคาไม่น่าจะเกินพันกว่าบาท” รอนหัวเราะลั่น...”เพราะพวกเราแค่เสกคาถาเอาเท่านั้นเอง...ลงทุนสร้างบล็อกพลาสติก และเหล็กชี้ทางไม่กี่ร้อยบาทหรอก”

“อาจจะเป็นค่าลิขสิทธิ์ และสิทธิทางปัญญาในการคิดค้นคาถาก็ได้นะ...ได้ข่าวว่าที่แพงเพราะตัวการ์ดคาถา ไม่ใช่ตัวเครื่อง” เฮอไมโอนี่พยายามให้เหตุผลพลางใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเอง และพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ

“เฮ้....นี่ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะรอน เฮอไมโอนี่” แฮรี่เตือนเพื่อนทั้งสอง “แสดงว่าพ่อมดชาวอังกฤษที่ประดิษฐ์ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนี่กำลังมีแผนการณ์อะไรบางอย่างแน่ ๆ “

ขณะที่พูดออกไปนั้น..แฮรี่รู้สึกเจ็บแปลบที่แผลเป็นอีกครั้ง...มันเจ็บแปลบ ๆ สั้น ๆ และจางหายไป

“แผนการณ์ที่จะหลอกแดกพวกมักเกิ้ลไงล่ะ....” รอนยังมิวายเหน็บแนม

“เอาล่ะ..ผมว่านี่คงได้เวลาที่พวกคุณจะพักผ่อนกันสักที” เลขานุการตัดบทด้วยความไม่พอใจ เพราะรู้สึกขายขี้หน้าพ่อมดแม่มดชาวอังกฤษทั้งสามคนนี้เป็นยิ่งนัก

“เฮ้..ว่าแต่ผมต้องการพบกับเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ที่ดูแลบอร์ด PANTIP อะไรนั่นหน่อยได้รึเปล่า” แฮรี่ยังมีบางอย่างค้างคาใจ

แต่เลขานุการหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน....เขาหายตัวไปทันทีหลังจากกดโทรศัพท์มือถือของเขา

“โอเค แสดงว่าระบบการเดินทางของพ่อมดแม่มดที่นี่ใช้ได้ดี” รอนพูดด้วยน้ำเสียงอันโล่งใจ

“เฮ้...แต่ระวังอย่ากดผิดนะ...เพราะได้ข่าวว่าที่นี่มีเบอร์โทรศัพท์ที่ทำให้มักเกิ้ลเสียชีวิตด้วย” เฮอไมโอนี่เตือนรอน

ทำให้รอนลังเลใจไม่กล้ากดเบอร์โทรศัพท์ที่เลขานุการหนุ่มให้ไว้ “กดช้า ๆ ก็แล้วกัน เผื่อพลาดไปกดเอาเบอร์มรณะนั่นเข้า” รอนบอกตัวเอง

รอนกับเฮอไมโอนี่กดโทรศัพท์ของตัวเอง...ไม่ถึงวินาทีทั้งสองก็หายตัวไปพร้อมกับมือถือของพวกเขาเอง

แฮรี่ฉุกคิดขึ้นมาได้ขณะกำลังกดเบอร์โทรศัพท์...เบอร์มรณะเหรอ....อะไรกัน...เรื่องพวกนี้มาเกิดที่ประเทศไทยได้อย่างไร...หรือว่า ที่นี่มีพวกผู้เสพความตายหลงเหลืออยู่ แฮรี่ไม่อยากคิดไปไกลหรอกว่าลอร์ดโวลเดอร์มอร์จะยังไม่ตาย และซากวิญญาณของเขาได้มาฝังตัวอยู่ที่เมืองไทยนี้...เป็นไปไม่ได้...แฮรี่ส่ายหน้า...และเนื่องจากความกังวลทำให้แฮรี่กดหมายเลขโทรศัพท์ตัวสุดท้ายไม่ตรงกับที่เลขานุการหนุ่มให้ไว้...

แฮรี่ไม่รู้ตัวสักนิดว่าเขาไม่ได้กำลังจะหายตัวไปที่พักซึ่งรอนกับเฮอไมโอนี่รออยู่...แต่เขากำลังจะหายตัวไปในที่แห่งหนึ่ง....สถานที่ที่มีแต่คน “ปกติ” เท่านั้นรวมตัวกันอยู่ พวกเขาเชื่อในวิทยาศาสตร์เท่านั้น สำหรับพวกเขาแล้วไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษเป็นเรื่องลวงโลก

ใช่แล้ว...แฮรี่กำลังหายตัวเดินทางมุ่งหน้าไปยังห้องหว้ากอ แห่งบอร์ด PANTIP นั่นเอง....

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 16 มิถุนายน 2556 18:20:21 น.

1 comments

Counter : 464 Pageviews.

whenever you felt that your heart is going to breakdown
feel it with the love of God ask for his and then you will
find out what is the truth love in Your life as he does for me!

โดย: da IP: 203.144.144.164 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:54:08 น.