Bloggang.com : ~My Birthday is on April 14~ : -CHAPTER FIVE- เอลฟ์สยาม

-CHAPTER FIVE- เอลฟ์สยาม

เมื่อแฮรี่กลับมาถึงที่พักรับรองของกระทรวงเวทมนตร์ไทย เขาพบว่ารอนและเฮอไมโอนี่กำลังนั่งอ่านรายงาน และดูข่าวความเคลื่อนไหวเรื่องไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษในรายการทีวีของมักเกิ้ลไทย

“อ้าว แฮรี่ กลับมาทันพอดีเลย ตอนนี้มีรายการทีวีของมักเกิ้ลไทยกำลังสัมภาษณ์มักเกิ้ลนักวิชาการที่ออกมาคัดค้านการใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ มาดูด้วยกันเร็วเข้า” เฮอไมโอนี่รีบบอกทันที

‘นี่ค่ะ ใส่การ์ดเข้าไปในช่องพลาสติก ข้างในดิฉันเห็นเป็นพลาสติกสีดำ ๆ กล้องอาจส่องเข้าไปไม่เห็นนะคะ คราวนี้ดิฉันจะเขย่าให้ดูค่ะ.....ได้ยินเสียงมั๊ยคะ แหม...เหมือนกำลังเสี่ยงเซียมซีเลยค่ะ ฮิฮิ‘ มักเกิ้ลผู้ดำเนินการรายการสาวสวยเขย่าไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ มีเสียงกร้องแกร้ง ๆ ๆ ๆๆ ดังออกมาชัดเจน

‘จะมีใครทดลองใช้ให้ดิฉันดูมั๊ยคะ แหม..เครื่องตั้งล้านกว่าบาท ดิฉันชักมือสั่นไม่กล้าถือนานค่ะ’ เธอบอกผู้มาร่วมรายการหนุ่มทั้งสามคน

หนึ่งในนั้น รีบอาสาทันที ‘มาครับ ผมจะทดลองให้เอง’

‘แต่อาจารย์เจษฎาภรณ์ไม่ได้ฝึกมาโดยตรงนะคะ จะได้ผลหรือคะ และที่สำคัญ ได้ข่าวว่าช่วงนี้อาจารย์เดินสายให้ข้อมูลเรื่องไม้ล้างป่าช้า เอ้ย.... จีทีสองร้อย มาติดต่อกันหลายวันแล้ว อาจารย์คงนอนน้อยแน่ ๆ ถ้าอย่างนั้นไฟฟ้าสถิตย์ในตัวอาจารย์อาจไม่พอสำหรับการใช้เจ้าเครื่องนี้ และที่สำคัญ..อาจารย์ไม่ได้เป็นผู้ที่ถูกเลือกนะคะ’ ผู้ดำเนินรายการชี้แจง และหันไปทางผู้ร่วมรายการหนุ่มอีกสองคนที่เหลือ ‘ท่านคะ นี่ถ้าดิฉันใส่การ์ดค้นหาศพเข้าไป เครื่องจะชี้มาที่ดิฉันรึเปล่าคะ’

‘ก็ไม่แน่นะครับ’ หนึ่งในสองคนบอกเบา ๆ ‘แต่ผมเองก็ไม่กล้าทดลองใช้ให้ดูหรอกครับ ข้อมูลอาจผิดพลาดได้เพราะเมื่อเช้านี้ผมท้องเสียอย่างรุนแรง ร่างกายไม่ค่อยพร้อมน่ะครับ...แต่ในหน่วยงานนิติวิทยาศาสตร์ของเรามีผู้ใช้เครื่องนี้ได้ผลจริง ๆ นะครับ เอ่อมมมม แต่เราก็ต้องใช้ร่วมกับเครื่องมืออื่นอีกทีนะครับ ไม่ได้ใช้เจ้าเครื่องนี้อย่างเดียว’ ชายหนุ่มพูดเหมือนคนน้ำท่วมปาก

‘และท่านว่าอย่างไรคะ จะทดลองให้ดิฉันดูได้มั๊ยคะ ในฐานะที่ท่านก็มาจากสายทหาร พร้อม ๆ กับจบปริญญาเอกมาทางด้านวิทยาศาสตร์โดยตรง’ ผู้ดำเนินรายการหันมาที่ผู้ร่วมรายการอีกคนที่เหลือ

‘อันที่จริงผมว่าคงทดลองในห้องนี้ ไม่ได้เพราะระยะอาจจะไม่พอน่ะครับ’ เขาเบี่ยงประเด็น ‘แต่ผมขอแสดงความคิดเห็นว่าควรให้เจ้าหน้าที่ใช้เครื่องมือนี้ต่อไป เพราะตอนนี้เครื่องมือนี้อยู่ในมือของเขาแล้ว เขาอุ่นใจและมีความศรัทธาต่อเครื่องนี้ว่าสามารถช่วยเหลือเขาจากการปฏิบัติหน้าที่ค้นหาระเบิดได้ หากเราเอากลับมาและสั่งห้ามใช้ พวกเขาจะเอาอะไรมายึดเหนี่ยวจิตใจล่ะครับ’

‘ผมขอเสนอให้แจกพระเครื่องเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจดีกว่าครับ ประหยัดงบประมาณกว่าตั้งเยอะ’ อาจารย์เจษฎาภรณ์ตัดบท

‘เอิ่มมม น่าเสียดายนะคะที่ไม่มีใครสามารถทดลองให้ดูได้ และน่าเสียดายยิ่งกว่าที่ตอนนี้เวลาใกล้หมดแล้ว ดิฉันอยากให้อาจารย์เจษฎาภรณ์สรุปให้สักหน่อยค่ะ ว่ามาถึงเวลานี้แล้วอาจารย์ยังคงยืนยันถึงเจ้าไม้ เอ่อ เครื่องจีทีสองร้อยนี้ว่าอย่างไร’

‘ผมยังคงยืนยันเหมือนเดิม และขอต่อต้านการใช้อุปกรณ์ลวงโลกจีทีสองร้อยนี้ และขอให้เลิกใช้งาน และห้ามสั่งซื้อนำเข้ามาใช้อีกต่อไป หากจะใช้ควรจัดหาเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพจริง เพื่อป้องกันความเสี่ยงจากการสูญเสียชีวิตของผู้ใช้’ อาจารย์เจษฎาภรณ์ตอบเสียงหนักแน่น

“ว้า จบซะแล้ว ....นึกว่าจะได้ดูการทดลองใช้ซะอีก...กำลังอยากรู้อยู่เชียวว่าในบรรดาผู้ร่วมรายการทั้งสามคนนี้ มีใครที่มีความสามารถพอจะเป็นผู้ที่ถูกเลือกบ้าง” รอนหันมาบอกอย่างเสียดาย

“อาจารย์คนนี้บอกว่า ‘เพื่อป้องกันความเสี่ยงจากการสูญเสียชีวิตของผู้ใช้’ แสดงว่ามีเจ้าหน้าที่มักเกิ้ลสูญเสียชีวิตเพราะไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษทำงานผิดพลาดเหรอเนี่ย” แฮรี่สงสัย

“ใช่..มีรายงานของมักเกิ้ลไทย รายงานว่าไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ ไม่ชี้เป้า ทำให้มีเหตุระเบิดเกิดขึ้น.....แต่ มักเกิ้ลให้เหตุผลว่า เจ้าหน้าที่ผู้ใช้เครื่องมีร่างกายไม่พร้อม” เฮอไมโอนี่อธิบายตามรายงานข่าว

“แล้วกระทรวงเวทมนตร์ไทยล่ะ วิเคราะห์เหตุการณ์ที่ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษไม่ทำงานไว้ว่าอย่างไร” แฮรี่พยายามเจาะประเด็นสำคัญนี้

“กระทรวงเวทมนตร์ไทยวิเคราะห์กันว่า ผู้ที่ใช้ไม้วิเศษนี่ได้ต้องเป็นผู้วิเศษเท่านั้น และที่สำคัญ พ่อมดเลือดบริสุทธิ์เท่านั้นที่ใช้ได้ผล ส่วนพ่อมดเลือดผสมมีโอกาสเสี่ยงมากต่อการใช้งานที่ผิดพลาด และก่อให้เกิดความเสี่ยงในการปฏิบัติงานหากไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษไม่ชี้เป้าหมายซึ่งเป็นระเบิด” เฮอไมโอนี่อธิบายตามรายงานที่ได้รับจากกระทรวงเวทมนตร์ไทย

“นอกจากนี้ ยังมีประเด็นเรื่อง พ่อมดที่ใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษบางคน ไม่ได้เป็นผู้ที่ถูกเลือก และมีอำนาจวิเศษในตัวไม่เพียงพอ จึงไม่สามารถบังคับไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษได้ ซึ่งนี่เป็นความเสี่ยงของผู้ใช้มาก ๆ การคัดเลือกผู้ใช้จึงต้องทำกันอย่างเข้มข้น ผู้ที่ใช้เครื่องจะต้องเข้าเรียนหลักสูตรการใช้จากกระทรวงเวทมนตร์ก่อนอย่างน้อยห้าวัน” รอนอธิบายเพิ่มเติม

“พ่อมดคนใดที่จบมาจากโรงเรียนพ่อมดแม่มดศาสตร์โดยตรงจะได้รับการพิจารณาเข้าคัดเลือกก่อนด้วยนะ” เฮอไมโอนี่เสริมตอนท้าย

“เอ๊ะ....” แฮรี่อุทานด้วยความตกใจ “รายงานบอกว่า พ่อมดเลือดผสมมีโอกาสเสี่ยงมากต่อการใช้งานที่ผิดพลาดอย่างนั้นหรือ...นี่หมายความว่าอย่างไรกัน พวกเธอทั้งสองคนคิดเหมือนที่ฉันคิดบ้างรึเปล่า”

รอนและเฮอไมโอนี่หันมามองหน้าแฮรี่เพื่อต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม ขณะเดียวกันในใจของพวกเขาทั้งสองก็เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ

“ฉันกำลังสงสัยว่า...นี่จะเป็นแผนการทำลายพวกเลือดผสมของผู้เสพความตายรึเปล่า” แฮรี่ตั้งข้อสันนิษฐาน

“ไม่น่าจะใช่นะ...พวกผู้เสพความตายในสมัยนี้แทบจะไม่หลงเหลืออยู่แล้วนะแฮรี่ ตั้งแต่คนที่ไม่ควรเอ่ยนามเสียชีวิตไป และที่นี่ประเทศไทยนะไม่ใช่ประเทศอังกฤษ” รอนค้าน

“ที่ประเทศไทยพ่อมดแม่มดสามารถอยู่ร่วมกับมักเกิ้ลได้ค่อนข้างเปิดเผยมากกว่าที่อังกฤษ แม้กระทรวงเวทมนตร์ไทยจะพยายามบังคับให้พ่อมดแม่มดไทยทำตามกติกาในสนธิสัญญาสากลว่าด้วยการปกปิดโลกแห่งเวทมนตร์จากมักเกิ้ลก็ตามที” เฮอไมโอนี่เสริม “เท่าที่ทราบกระทรวงเวทมนตร์ไทยทำงานหนักมาก แต่ไม่ค่อยได้ผลนักเพราะที่นี่มีผู้วิเศษจำนวนมาก และหลากหลายสาขาเหลือเกิน”

“คงจะจริงอย่างที่พวกเธอสองคนว่า...ที่นี่คงไม่มีผู้เสพความตาย เพราะผู้เสพความตายที่อังกฤษเกิดขึ้นมาจากความคับแค้นใจมักเกิ้ลที่ทำร้ายพ่อมดแม่มดในสมัยก่อน จากประวัติศาสตร์ในประเทศไทยไม่เคยมีการเผาพ่อมดแม่มดมาก่อนเลย” แฮรี่เอนเอียงไปตามความคิดของเพื่อนทั้งสอง “อีกอย่างวิกเตอร์ ก็บอกว่า มักเกิ้ลที่นี่เชื่อและศรัทธาในตัวผู้มีเวทมนตร์มาก

แต่เดี๋ยวก่อน...แล้วอาการเจ็บปวดที่แผลเป็นของแฮรี่เกิดมาจากอะไรกันล่ะ นี่ต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้แฮรี่สงสัยว่า ‘อาจจะ’ มีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ซึ่งเขาจะต้องคลายข้อสงสัยนี้ให้ได้

“คงไม่มีอะไรหรอกน่าแฮรี่..” รอนเตือนสติ

“แต่ว่า..” แฮรี่ตัดสินใจบอกรอนและเฮอไมโอนี่ “แผลเป็นบนหน้าผากของฉัน เริ่มมีอาการเจ็บอีกแล้วนะ ตั้งแต่มาถึงประเทศไทย”

“อะไรนะ” รอนและเฮอไมโอนี่อุทานพร้อมกัน “เป็นไปได้อย่างไร”

“นี่ล่ะ...เป็นประเด็นที่ฉันต้องหาคำตอบให้ได้ พร้อม ๆ กับความลึกลับของไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่น ฉันคิดว่านอกจากเป็นของวิเศษแล้ว จะต้องมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน” แฮรี่พยายามหนักแน่นในข้อสงสัยของตัวเอง “เพราะโดยปกติแล้ว เวทมนตร์ของพ่อมดแม่มดจะไม่พลาด การ์ดคาถาในไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษจะต้องกำหนดประสิทธิภาพของไม้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเมื่อพวกเลือดผสมใช้แล้วจะก่อให้เกิดความเสี่ยงต่ออันตรายแบบนี้”

“แฮรี่ บางทีมันอาจไม่มีอะไรอย่างที่คิดก็ได้นะ...บางทีเอ่อ อาจเป็นเพราะว่า” เฮอไมโอนี่บอกก่อนจะเดินเอามือมาแตะไหล่แฮรี่ “อากาศที่นี่ร้อนมาก จึงทำให้แฮรี่ปวดหัวน่ะ”

“เฮอไมโอนี่....คิดได้ยังไงน่ะ ปวดแผลเป็นที่หน้าผากเพราะอากาศร้อนเหรอ” แฮรี่โมโห “อีกอย่างฉันยังไม่เอาเรื่องเธอเลยนะ”

ทั้งรอนและเฮอไมโอนี่มีสีหน้าตกใจ เฮอไมโอนี่ชะงักและตาแดงก่ำ “เกิดอะไรขึ้น มาเอาผิดเรื่องอะไรกัน”

“ฉันยังไม่ได้บอกพวกเธอสินะ...ฉันขี่นิลมังกัสไปตามแผนที่ที่เธอค้นหามาให้ แต่เมื่อไปถึงเขตบางซื่อนั่น เจ้านิลมังกัสกลับบอกว่าไม่มีถนนบางเชื่องาย ไม่มีสำนักงานนิติเวทมนตร์ เอ้ย...นิติวิทยาศาสตร์อยู่ที่นั่น” แฮรี่ตะโดนใส่หน้าเฮอไมโอนี่อย่างโกรธเกรี้ยว

อะไรกัน...มาหาว่าปวดแผลเป็นที่หน้าผากเพราะอากาศเมืองไทยร้อนเนี่ยนะ

เฮอไมโอนี่น้ำตาไหลพราก ๆ รอนกอดเธอไว้ และหันมาทางแฮรี่ด้วยสายตาปลอบให้ใจเย็นลง เขารู้จักแฮรี่ดี แฮรี่เป็นคนตรงไปตรงมาและแสดงออกทางอารมณ์ออกมาได้ง่าย ๆ ถ้าหากมีเรื่องไปกระทบเรื่องแผลเป็นรูปสายฟ้าที่หน้าผากนั่น

“แต่ฉันกับเฮอไมโอนี่ ได้แผนที่นั่นมาจากเว็บของกระทรวงเวทมนตร์ไทยนะ” รอนช่วยอธิบาย

“ได้มาจากกระทรวงเวทมนตร์ไทยเหรอ” แฮรี่ไม่พูดเสียงดังแล้ว คราวนี้เสียงนั้นเบาราวกระซิบ “เป็นไปได้มั๊ยว่าเป็นข้อมูลที่พวกเขาตั้งใจลวงพวกเรา เพราะฉันไปแล้วไม่เจอตามนั้น ตอนนี้สำนักงานนั่นถูกย้ายมาตั้งอยู่ใกล้กับคอนโดที่พักของวิกเตอร์ คลัม ที่นอกเมืองโน่น”

“เป็นไปได้รึเปล่าว่า กระทรวงเวทมนตร์ไทยไม่ได้อัพเดทข้อมูลให้เป็นปัจจุบัน” รอนพยายามให้เหตุผล และเขาตัดสินใจเดินไปหยิบคอมพิวเตอร์มาเปิดดู เพียงไม่นานทั้งสามคนก็อุทานออกมาพร้อมกัน

“จริงด้วย...พวกเขาไม่ได้อัพเดทข้อมูลใหม่เลย”

แฮรี่หันไปมองเฮอไมโอนี่ รู้สึกผิดที่ต่อว่าเธอไป “ขอโทษนะ เฮอไมโอนี่”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ เป็นฉัน ฉันก็คงโมโห ที่ไม่ได้ตรวจสอบข้อมูลให้ดีก่อน” เฮอไมโอนี่ยิ้มให้แฮรี่

“แต่เจ้านิลมังกัส ก็ไม่น่าพลาดนะ เพราะถ้าไม่มีสถานที่นั้นตามที่ใส่ข้อมูลลงไป มันก็ต้องเตือนตั้งแต่แรก แต่นี่มันไม่เตือน” แฮรี่ยังสงสัยต่อไปได้อีกสิน่า แต่แล้วเขาก็ให้คำตอบกับตัวเอง “คงเป็นเพราะสถานที่นั้นเป็นของมักเกิ้ล ไม้กวาดนิลมังกัสจึงตรวจสอบตั้งแต่แรกไม่ได้ ต้องบินไปถึงเขตนั้นก่อนมันจึงจะรู้”

“เอาล่ะ พวกเราเตรียมเข้านอนกันเถอะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปประชุมที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยตั้งแต่เช้านะ” รอนเตือนทั้งสองคน พลางหาวปากกว้างส่งสายตาหวานไปให้เฮอไมโอนี่ “เข้านอนกันเถอะเฮอไมโอนี่”

“น่านนนนนน ไม่มีเกรงใจกันเลย” แฮรี่แซว “พวกเธอไปพักผ่อนกันเถอะ ฉันอยากอ่านข้อมูลเพิ่มเติมสักหน่อย”

แฮรี่เปิดแฟ้มรายงานการตรวจสอบประสิทธิภาพการใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษของกระทรวงเวทมนตร์ เขาอ่านไปได้สักพัก จึงมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนของไทยแล้ว แต่ให้ตายเถอะ เขารู้สึกหิว เมื่อค่ำ วิกเตอร์ ครัม พาเขาไปทานอาหารที่ร้านอาหารของพ่อมดไทยแถวจตุจักร อาหารไทยอร่อยมาก แต่เขาทานได้นิดหน่อยเพราะความกังวลเรื่องแผลเป็นที่เจ็บขึ้นมาในช่วงนี้

ในรายการทีวีช่องของพ่อมดแม่มดไทยกำลังมีโฆษณาพิซซ่า....แฮรี่จดเบอร์โทรศัพท์ และตัดสินใจโทรสั่งทันที

เพียงแค่เวลาไม่เกินสิบนาที ก็มีเสียงดังเปรี้ยง หน้าประตูห้องพัก แฮรี่วิ่งออกไปเปิดประตูดู แต่ไม่เห็นอะไร จนกระทั่งก้มลงไป จึงพบว่ามีเจ้าตัวเล็ก ๆ สูงไม่เกินระดับกลางน่องของเขากำลังยิ้มเห็นฟันแหลมเล็กเต็มปาก ตาของมันโตขนาดลูกเทนนิส
“เฮ้ย...” แฮรี่อุทาน “เมืองไทยมีเอลฟ์ด้วยเหรอเนี่ย”

“สวัสดีค่ะ...เธอชื่อดอลลี่...เธอมาส่งพิซซ่าให้ผู้วิเศษที่พักอยู่ในห้องนี้เจ้าค่ะ” เจ้าตัวเล็ก ๆ แนะนำตัวเอง

แฮรี่คิดถึงดอบบี้ ที่จากเขาไปนานแล้ว เขาคิดถึงเพื่อนผู้จงรักภักดีของเขา ซึ่งตัวเล็ก ๆ ผิวหนังเหี่ยวติดกระดูก หัวใหญ่ ๆ ตาโต ๆ มีหูแหลม ๆ ยาว ๆ แบบเดียวกันนี้ แต่...ดูเหมือนหูของเจ้าตัวนี้จะมีขนาดเล็กกว่าของเอลฟ์ที่อังกฤษมาก และที่สำคัญเจ้านี่ไม่สวมเสื้อ แต่นุ่งโจงกระเบนแบบที่เขาเคยเห็นเด็ก ๆ มักเกิ้ลไทยนุ่งเล่นในวันสงกรานต์ ...แถมยังสวมสร้อยคอยาวไปถึงเอวด้วย...แปลกดี..แฮรี่คิด

“เธอเป็นเอลฟ์เหรอ” แฮรี่ถาม

“เอลฟ์....อ๋อ...ไม่ได้เรียกแบบนั้นซะทีเดียว แต่ก็ตระกูลเดียวกัน” ดอลลี่ตอบเสียงแหลมเล็กน่ารัก “มักเกิ้ลไทยส่วนใหญ่เรียกพวกเธอว่า ...ลูกกรอก อิอิอิ...”

“ลูกกรอก...ที่เป็นบริวารของพ่อมดแม่มดไทย สามารถย่อส่วนตัวเองให้เหลือขนาดเล็กเท่านิ้วก้อยได้น่ะหรือ” แฮรี่อยากรู้ เขามาที่นี่ได้เจอสิ่งมีชีวิตในโลกเวทมนตร์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเยอะเลย

“แม้ตัวอื่น ๆ จะเป็นบริวาร แต่เธอไม่ใช่บริวาร เธอเป็นอิสระ เธอทำงานที่ร้าน ได้ค่าตอบแทน และนี่ราคาหกร้อยบาทถ้วน จงจ่ายมาให้ไว” ดอลลี่บอกพลางส่งกล่องพิซซ่าให้แฮรี่

แฮรี่คิดถึงดอบบี้...เจ้าตัวนี้นิสัยคล้ายดอบบี้เลย...รักความเป็นอิสระเหนือกว่าสิ่งใด

แฮรี่ส่งเงินให้ดอลลี่...เขายิ้มหวานให้ด้วยความเอ็นดู

“เขายิ้มให้เธอด้วย...ดอลลี่ปลาบปลื้มใจที่เขายิ้มให้เธอ...แฮรี่ พอตเตอร์” ดอลลี่พูดพลางกระโดดรอบ ๆ ขาแฮรี่ “พ่อมดผู้โด่งดัง ยิ้มให้เธอ...เธอคงมีความสุขไปอีกนาน”

เปรี้ยง...แล้วดอลลี่ สิ่งมีชีวิตในโลกเวทมนตร์ของไทยก็หายตัวไป ทิ้งให้แฮรี่ยืนถือกล่องพิซซ่า และอมยิ้มด้วยความอารมณ์ดี

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 16 มิถุนายน 2556 18:17:46 น.

0 comments

Counter : 432 Pageviews.