ช่วงนี้เป็นจะเป็นทุกข์นะคะ มาเป็นกำลังใจค่ะ

ช่วงวิกฤติก็เป็นแบบนี้แหละ

เดี๋ยวมันจะผ่านไปเอง

ขอให้พลังจงอยู่กับคุณ

เป็นกำลังใจให้คุณแพทนะคะ

^__^

มาเป็นกำลังใจให้อ่ะค่ะ

มาส่งกำลังใจคะ

ช่วยเป็นกำลังใจให้นะคะ

เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากนะคะ

ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทุกคนนะคะ

เป็นกำลังใจนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

คิดว่าช่วงเวลาแบบนี้เป็นเรื่องที่ตัดสินใจยากจิงๆอ้ะค่ะ แต่ถ้าเป็นญาติของเราเราเลือกที่จะสู้จนวินาทีสุดท้ายอ้ะค่ะ

ทำส่งกำลังใจให้อีกคนค่ะ

คุณเเพทค่ะ
ดุ๋งอยากจะบอกว่า คิดว่าปล่อยให้คุณพ่อสามีเเละสามีตัดสินใจดีกว่า ถึงเราจะเป็นสะใภ้เเต่ยังไงพ่อเเละสามีควรจะป็นเสียงส่วนใหญ่มากกว่า อย่าทะเลาะกันด้วยนะคะ

เเละอยากเเชร์ประสพการ์ณค่ะ เรื่องคุณเเ,jดุ๋งเอง เเม่เสียไปเมื่อปีที่เเล้วค่ะ

แม่เคยขอร้องว่าอย่ากู้ชีพ อย่ายื้อ อย่าใส่เครื่องช่วยหายใจ เเต่เมื่อถึงเวลาทุกอย่างมันช่างยากเย็นมากๆสำหรับครอบครัวเรา

พ่อที่รักเเม่,ลูก2คน,ลูกเขยเเละลูกเลี้ยง ที่รักเเม่มากเหลือเกิน เมื่อมันมาสุดทาง

เรารู้ดีว่ามันไม่สามารถเรียกเเม่กลับมาเป็นเเบบเดิมอีกได้ เเต่ทุกคนก็ยังหวังปฏิหารที่ไม่มีจริง

เเม่เริ่มหายใจลำบาก ในที่สุดต้อง ต้องเจอะปอด เเละใช้เครื่องช่วยหายใจ

เมื่อต่อเครื่องเเล้ว การดูดเสมหะก็จะตามมา ซึ่งมันก็เจ็บนะคะ เเละคนเฝ้าไข้ก็ทรมาณจิตใจมากๆด้วยค่ะ

เพราะสงสารเเม่มากๆ เเม่ก็ได้เเต่ทำท่าให้รู้ว่าเจ็บ ซึ่งตอนหลังก็ไม่มีเเรงเเม่เเต่จะทำท่าบอกเเล้วล่ะค่ะ

สิ่งที่ตามมาอีกคือเยื้อหุ้มหัวใจอกเสบมีน้ำขัง หมอขอผ่าเพื่อลอกเยื้อหุ้มอกเเล้วต่อท่อระบายจากหัวใจ

นั่นคือการผ่าเเบบเปิดออกนะคะ เจ็บนะคะ

สุดท้ายเราเริ่มทะเลาะกันเองในบ้านด้วยความเครียด เเละ เสียใจ ความเห็นเเบ่งเป็น2 ฝ่าย
ซึ่งทั้งหมดนี้เกิดเพราะเรารักเเม่ทั้งนั้น
1อยากให้ป่อยเเม่เถอะอย่ากู้ชีพ
2ช่วยนะอีกเเค่1ชมก็ยังดี

ตอนหลังเเล้วคุณหมอยังใจดีให้เเฟนตานิ่ว (ยานอนหลับแบบลึกที่ใช้ในการผ่าตัด)ตลอดเวลากับเเม่

ซึ่งก็เหมือนจะช่วยให้หลับเเบบไม่ทรมาณไปเรื่อยๆ เเต่รู้ไหมค่ะทุกครั้งที่มีการดูดเสมหะ

แม่ยังตื่นทุกครั้งกราฟหัวใจเต้น12-130 ทุกครั้งคงเจ็บเเน่นอน น้ำตาไหลทุกครั้ง

ดูดบ่อยๆจนในที่สุดเริ่มเลือดออก ทุกครั้งที่ดูด คนเฝ้าร้องไห้ทุกครั้งที่เห็น

ท่อช่วยหายใจต้องเปลี่ยนด้วยนะคะ เพราะไม่งั้นติดเชื้อค่ะ คือต้องสอดท่อใหม่ค่ะ ไม่สนุกเลยนะคะ

เมื่อมาสุดทาง จำเป็นต้องเจาะคอ ในที่สุดทุกความเห็น ก็ลงเอย ด้วยการปล่อยวางค่ะ เพราะทนเห็นเเม่ทรมาณไม่ไหวเเล้ว

เอาใจช่วยให้คุณเเพทผ่านความสับสนเเละเศร้าไปได้นะคะ และบางครั้งการรอคอยสัก1-2วันให้เวลาคุณพ่อตัดสินใจ

ปล่อยท่านเถอะค่ะนะคะ สุดท้ายท่านจะปล่อยเองค่ะ ลองขอหมอให้ช่วยให้ยาให้เเม่สามีหลับดีไหมค่ะอาจจะเจ็บน้อยลงได้อ่ะค่ะ

ระหว่างรอการตัดสินใจนะคะ คุณแพทอดทนนะคะ เข้าใจว่ายาก ลำบาก

และไม่เข้าใจการตัดสินใจของคนรอบข้างเหมือนกันในเวลานั้นค่ะ สู้นะคะเพราะพ่อสามีเเละสามีต้องการกำลังใจจากคุณด้วยเหมือนกันนะคะ

เห็นด้วยกับคุณดุ๋งร้อยเปอร์เซ็น

แพทไม่ได้เป็นคนตัดสินใจค่ะ พ่อสามีกับสามีแพทเป็นคนตัดสินใจ แต่ในเวลานี้ ต้องยอมรับว่าแพทเข้มแข็งที่สุดเพราะว่าความผูกพันธ์ยังไม่มากเท่ากับที่เค้าทั้งสองมี ตอนนี้ถ้าแพทอ่อนแอขึ้นมาอีกคนก็แย่เลย เพราะครอบครัวเค้าจริงๆก็ไม่มีใคร

แพทให้ตายก็ไม่ตัดสินใจหรอก ชีัวิตของคนๆหนึ่ง แพทไม่กล้าไปชี้ชะตาชีวิตเขาหรอกค่ะ แต่อยากลองมาถามดู เผื่อมีข้อเสนอที่ดีพอที่แพทจะไปแนะนำพ่อสามีได้ เพราะตอนนีเ้สองคนนั้นเค้าก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันค่ะ

ขอบคุณทุกท่านมากนะคะ โดยเฉพาะคุณดุ๋ง ตอนนี้บอกตรงๆเหนื่อยใจทุกครั้งที่ไปเยี่ยม (ปลงสังขารไปได้เยอะ) ตั้งแต่เกิดมาแพทไม่เคยต้องเข้าห้องไอซียูเพื่อไปเยื่ยมใครเลย แต่อาทิตย์ที่ผ่านมา เดินเข้าเินออกเป็นว่าเล่น

สงสารที่สุดก็พ่อสามีนี่แหล่ะค่ะ เค้าทำไรไม่ถูกจริงๆ บางวันก็บอกไม่เอาแล้วไม่อยากให้ทรมานอีกแล้ว แต่พอคุยกับหมอก็บอกอยากจะให้อยู่ อยากจะให้เค้าอยู่ต่อไป แต่พอเวลาเห็๋นเค้าเจ็บเค้าก็สงสารอีก

ตอนนี้เค้าทำใจแล้ว เมื่อวานเห็นบอกว่าเอาพินัยกรรมมาอ่านอีกที แล้วเรื่องงานศพที่เค้าเคยจัดการเอาไว้ตั้งแต่ยังหนุ่มๆสาวๆ (ฝรั่งเค้ามีงานศพเตรียมเอาไว้น่ะค่ะ เค้าไม่รอจนแก่ เพราะงานศพที่นี่ยุ่งยากมากๆ)

วันจันทร์นี้ "ถ้าเป็นไปได้" หมอจะเอาท่อช่วยหายใจออก จะลองให้แม่สามได้ีพูด ว่าเค้าต้องการอะไร ตอนนี้ พวกเราต้องทำใจกันหมดแล้ว และก็ต้องเตรียมพร้อม ไม่้ว่าคำตอบมันจะออกมา่เป็นเช่นไร

ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายไปได้ด้วยดี ขอพระคุ้มครองคะ

เอาใจช่วยนะจ๊ะแพท
เป็นห่วงด้วย..
หายไปนานเลย

หา่ยไปนานเลยนะพี่แพท

ยังไงก็ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีก็แล้วกันนะ

คิดถึง

แม่เรา ก้อ ตายคาเครื่องช่วยหายใจนี่แหละ......

ดูดเสมหะที มีแต่เลือด ออกมา คึ่ง ขวดโตๆ.......

เจาะท้อง เอาน้ำ ออก เปนว่าเล่น....ทีละ สี่ห้าลิตร....

สังขาร เป็นหยั่งงี้ นี่แหละนะ.......


มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก....แต่แล้ว มันก้อจะผ่านไป....

จุดจบ มีทางเดียว...
แต่เราจะช่วยให้เค้า เดินไปแบบ สบายๆ หรือ ยื้อเค้าไว้ เพื่อความสบายใจของเรา แต่ เค้า ต้องทรมาน....

เราอยาก จำภาพ ตอนสวยงาม ไว้ดีกว่า.....

เป็นกำลังใจให้นะคะ

แต่จริงๆ ก็สงสารท่านนะคะ เพราะที่อยู่ได้ก็เหมือนท่านไม่ได้อยู่เหมือนปกติ
และคิดได้สองทางอีกเช่นกัน

เป็นเราเองก็ไม่กล้าตัดสินใจแทนท่านค่ะ

กำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกันเลยครับ

ผมกับพี่ชายเลือกที่จะให้แม่สู้ด้วยตัวเอง...เท่านั้นครับ

เราตัดสินใจอย่างนั้น...

เราตัดสินใจผิดไปไหม๊ครับ