เพียงฝัน..ที่รัก

ความรักของผมเริ่มต้นขึ้น เมื่อผมได้เจอเธอ ผมยอมทิ้งทุกๆสิ่ง ทิ้งทุกๆอย่าง เพียงเพื่อเธอคนนี้คนเดียวเท่านั้น .."เพียงฝัน"

หลังจากวันนั้น..วันที่ผมได้พบเธอ ผมยอมลาออกจากงานที่ผมรัก ผมยอมทิ้งทุกอย่าง แม้กระมั่งภรรยาของผมเอง ใช่!! มันอาจจะดูโหดร้าย แต่ลองนึกถึงหัวใจของผมดูบ้างสิ ผมรักเพียงฝัน ถ้าผมไม่ได้เคียงคู่กับเธอ ผมก็ไม่ขอเคียงคู่กับใคร ผมจากภรรยาของผมมาอย่างเงียบๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร หรือจะเสียใจหรือเปล่า? ผมไม่แคร์ ผมไม่คิดแม้แต่จะกลับไปเหลียวมองมันอีก มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว ผมรู้สึกโล่งอกเสียด้วยซ้ำไป ผมกำลังเป็นอิสระ จากนี้ไปผมจะมีเพียงแต่เธอ.. เพียงฝันของผม!

ผมรู้สึกว่าร่างกายมันเบาหวิวเหลือเกิน อาจเป็นเพราะผมไม่ต้องทนอยู่กับความจริงอันเจ็บปวด ตอนนี้ผมกำลังเฝ้ามองหัวใจของผมอยู่ห่างๆ ผมทำตัวเหมือนคนบ้าเข้าทุกวัน วันๆผมเอาแต่เฝ้ามองเธอ และติดตามเธอไปทุกที ผมกำลังเป็นไอ้โรคจิตใช่มั๊ย? ถึงแม้ผมจะเฝ้ามองเธอทุกๆวินาที แต่เพียงฝันไม่เคยสนใจ ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย เธอทำเหมือนกับผมเพียงอากาศธาตุเท่านั้น แต่ผมไม่หมดความพยายามหรอกนะ ก็ผมรักเธอนี่ครับ..

ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ความพยายามของผมเริ่มจะมีเค้าความจริงขึ้นมาบ้างแล้ว เพียงฝันเธอสังเกตเห็นผมแล้วครับ ขอบคุณพระเจ้าจริงๆ ผมดีใจเหลือเกิน วันนั้นเธอไปทานอาหารญี่ปุ่นใกล้ที่ทำงานเก่าของผม เธอไปกับเพื่อนของเธอครับ ส่วนผมก็แอบตามเธอไปเช่นเคย..

"พี่นีค่ะ ช่วงนี้เพียงรู้สึกเหมือนมีคนคอยตามเพียงอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ พี่นีว่าเพียงควรทำยังไงดีค่ะ?" เพียงฝันเล่าเรื่องอึดอัดใจให้ศรนี เพื่อนสาวรุ่นพี่ที่ทำงานที่เดียวกันฟัง
"พี่ว่าเพียงคิดมากไปหรือเปล่าจ๊ะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" ศรนีกล่าวพร้อมกับตักซูชิเข้าปาก
"เพียงก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ" เพียงฝันกล่าวอย่างเลือนลอย.. เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอเห็นมันต้องมีแน่ๆ เธอเห็นจริงๆนะ มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆเลย เธอคิดพรางมองไปที่มุมหนึ่งของร้าน อ๊ะ!! ..คนนั้นไง
"นั่นไงค่ะพี่นีๆๆ ผู้ชายคนนั้นไงค่ะ" เพียงฝันรีบสะกิดศรนีให้ดูชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นไอ้โรคจิต
"ไหนค่ะคุณน้อง พี่ไม่เห็นใครเลยนะคะ"
"เอ๊ะ! หายไปไหนแล้วนะ เมื่อกี้เขายังยืนอยู่ตรงนั้นเลย จริงๆนะคะพี่นี" เพียงฝันรู้สึกงุนงงแล้วก็สับสน
"ค่ะ พี่เชื่อน้องเพียงค่ะ เอายังงี้ไหมค่ะ พี่ว่าเราไปทำบุญที่วัดสะเดาะเคราะห์กัน ไอ้โรคจิตมันจะเลิกระรานเสียที"
"ค่ะพี่นี เพียงว่าก็ดีค่ะ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น" เพียงฝันกล่าวพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

เฮ้อ~ โล่งอกไปที ผมเกือบหลบสายตาของเพียงฝันไม่ทันแน่ะ ความจริงผมก็อยากให้เธอเห็นผมนะ แต่ผมน่ะเขิล แล้วผมก็รู้ดีว่า คนอย่างผมมันไม่คู่ควรกับเธอหรอก.. ก็ผมมันคนมีภรรยาแล้ว (ถึงมันจะเป็นอดีตก้เถอะ) ผมกลัวว่าเธอจะเกลียดผม ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะทนไม่ได้แน่ๆ สำหรับวันนี้ ผมว่า..ผมหยุดตามเธอซักพักดีกว่า

นี่ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้ว ผมยังคงตามเพียงฝันเหมือนเช่นเคย แต่เธอดูระมัดระวังตัวมากขึ้น แล้วก็ดูหวาดกลัวมากขึ้น ผมก็สงสารเธอนะ อยากจะเข้าไปบอกเสียตรงๆ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมเสียใจนะเพียงฝัน ผมมันใจเสาะ.. วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ที่ผมเฝ้ามองดวงใจของผม แต่วันนี้แตกต่างออกไปจากทุกวันๆตรงที่ว่า ผมได้ข่าวว่าภรรยาของผมเสียชีวิต มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสียจริงๆ แต่จะให้ผมไปงานศพของเธอ ผมก็คงไม่ไปหรอก ผมไม่มีเวลามากมายขนาดนั้น..ผมต้องคอยดูแลที่รักของผม

เวลาของผมใกล้จะหมดลงแล้วล่ะ อีกไม่นานผมคงต้องจากเพียงฝันไป โอ้ไม่นะ..ทำไมเธอตามมาเร็วขนาดนี้เนี่ย
"หน๊อยไอ้แก่!! ตายแล้วยังเฒ่าหัวงูอีกน้าเมิงง มานี่เลย" เฮ้อ~ ผมคงต้องไปจริงๆเสียที..ลาก่อนเพียงฝันที่รัก

Create Date : 08 ตุลาคม 2549		6 comments
Last Update : 8 ตุลาคม 2549 14:25:48 น.
Counter : 1950 Pageviews.
Share Tweet