ร้อยเหตุผลฯ 5

ร้อยเหตุผล 5

“ทานอะไรมาหรือยังคะ”
ฉันถามพี่โต หลังคำถามมีรอยยิ้มส่งแถมท้าย ฉันไม่รู้ว่าในรอยยิ้มของฉันมีอะไรเจือปน ฉันเห็นพี่โตทำหน้าคล้ายตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ นี่!ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะว่าเขาตะลึงกับรอยยิ้มของฉัน อันที่จริงก็มีคนเคยบอกหรอกว่าเวลาฉันยิ้มแล้วทำให้ใบหน้าสดใสชวนตะลึง
“เสียแต่ไม่ค่อยยิ้มอย่างนั้น” พี่ฟ้าเพื่อนที่ทำงานเคยบอก ฉันได้แต่หัวเราะเบาๆ ยิ้มอย่างนั้นน่ะคือยิ้มแบบไหน ฉันก็ว่าฉันยิ้มธรรมดานะ

“เข้าบ้านก่อนค่ะ แดดเริ่มจะแรง เดี๋ยวจะร้อน ”
พอฉันลุกพี่โตก็ลุกตาม จากศาลาไปตัวบ้านห่างกันไม่ถึงห้าเมตร ฉันหยุดรอยังไม่เข้าไปในบ้าน รอพี่โตถอดรองเท้า

“ข้าวๆ คุณแม่อยู่มั้ย ” มีเสียงเรียกจากรั้วหน้าบ้าน ฉันกลับหลังหันไปมอง

“ไม่อยู่ค่ะ มีอะไรฝากไว้ก็ได้ค่ะ ป้าวิไล”
ป้าวิไลคือเพื่อนบ้านหลังถัดไปอีกหนึ่งหลัง ฉันออกจะงงนิดหน่อยว่าเธอถามหาคุณนายทำไม เพราะปกติก็ไม่เห็นจะมาพูดคุยอะไรด้วยสักเท่าไหร่เธอมองไปด้านหลังของฉันซึ่งพี่โตยืนรออยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะเปลี่ยนมามองที่ฉันยิ้มๆ

“ไม่มีอะไรถามดู ป้าไปก่อนนะ วันหลังจะแวะมาคุยกับแม่เล็กใหม่”
เท่านั้นจริงๆ แล้วเธอก็โบกมือให้ก่อนเดินไปทางบ้านของเธอ

“วันนี้น้องข้าวมีแผนจะทำอะไร ไปไหนมั้ย”
“ไม่ค่ะขี้เกียจ อยากอยู่บ้าน ว่าจะหัดทำขนม”

พี่โตมองหน้าฉัน ไม่เดินเข้าบ้าน ทำให้ฉันต้องหยุดด้วยเพราะสงสัยว่าเขาหยุดทำไม และมองดูเขา ไม่น่าเลยฉัน ไม่น่ามองเขาเลย ก็ฉันเห็นตาคู่นั้นมีแววประหลาดใจและกลบแววด้วยไหวระริก
พร้อมรอยยิ้มล้อเลียนนิดๆนั่นด้วย ฉันเผลอสะบัดหน้าแล้วออกเดินนำเข้าบ้านไม่ยอมหันหลังกลับไปมองคนตัวโตที่เดินตามหลัง แน่ใจได้เลยอีตาพี่โตแอบหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ

“ พี่ขอโทษ อย่างอนน่าน้องข้าว ”
“ไม่ได้งอน”
“ไม่งอนแล้วเดินหนีทำไม”

ไม่ได้เดินหนีก็แค่เดินนำเข้าบ้าน ฉันเดินไปเปิดพัดลมเพดาน ที่กลางห้องก่อนเดินอ้อมเทอเรสไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วสองใบ พี่โตเดินตามมาเกาะเทอเรส ฉันเลยวางแก้วใส่น้ำให้ เขาคงรู้หรอกนะว่านั่นของเขา

“พี่ขอโทษ พี่เพียงแต่งงนิดหน่อย ”
“โอเค แปลกใจนิดนึง ”
ฉันมองหน้าเขานิ่งๆไม่พูดอะไร พี่โตยกมือขึ้นสองข้างทำท่าว่ายอมแพ้
“โอเค น้องข้าว พี่แค่งง แปลกใจและขำนิดหน่อยที่น้องข้าวจะหัดทำขนม พี่ขอโทษ”

ฉันพยักหน้า เออนะฉันต้องการอะไรกันแน่ นี่ฉันงอนเขาเหรอ บ้า ยัยข้าวเธองอนพี่โต เธอทำอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ เฮ้อ....เป็นไปได้เพียงนี้

“ขำ มีอะไรน่าขำอาทิตย์ก่อนข้าวซื้อหนังสือเบเกอรี่มา เลยว่าจะลองทำ ถ้าเผื่อมันกินได้จะได้ทำให้เด็กๆกินกัน ก็แค่นั้น ก็หลังๆคุณนายไม่ค่อยได้ทำ ไม่ได้สอนด้วย เอาเวลาไปทำอาหารให้ใครกินก็ไม่รู้ ”
“อ้าว...”

ฉันเดินอ้อมเทอเรส มานั่งที่ห้องนั่งเล่น คนตัวโตเดินตาม
“พี่ยอมเสี่ยงชิมเป็นคนแรก ” พี่โตว่า ฉันมองหน้าเขาก่อนปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆ
“ได้เลยค่ะ พี่โตไม่ไปไหนเหรอคะ ทานกาแฟมายังคะ เดี๋ยวข้าวชงให้”

“วันนี้ว่างแต่ช่วงเย็นพี่มีนัดกับลูกค้า”
เดินไปหยิบรีโมททีวีมายื่นให้พี่โต หยิบหนังสือพิมพ์ วางไว้บนโต๊ะ
บริการสุดๆ ไม่รอให้เขาตอบฉันเดินกลับไปชงกาแฟและถือมายื่นให้เขา
เฮ้อ....นี่อีก ฉันเป็นอะไรไปอีก ความเคยชินใช่มั้ย มันคือความเคยชินแน่ๆที่ฉันต้องชงกาแฟมาให้เขาทุกเช้า น่ากลัวจริง ฉันจะต้องเคยและชินกับสิ่งนี้เหรอ ฉันทำเหมือนนี่คือสิ่งปกติที่เคยทำมา ทำเหมือนเรื่องปกติสามัญ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นฉันเองที่เที่ยวบอกใครต่อใครว่าไม่ชอบเอาใจใคร บางอย่างเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ฉันบอกพี่โตทำตัวตามสบาย ส่วนฉันน่ะเหรอก็เข้าครัว สวมผ้ากันเปื้อนเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำ คุ้กกี้ แป้ง เนย น้ำตาล ไข่ และอุปกรณ์ต่างๆ ชั่งตวง ทุกอย่างพร้อม ร่อนแป้ง ลืมมัดผม ตอนก้มปอยผมหล่นมาข้างหน้า รำคาญจัง ฉันเลยเหน็บไว้หลังหูก่อน เดี๋ยวร่อนแป้งเสร็จจะรวบมัด

รู้สึกเหมือนโดนจ้อง ฉันหันกลับไปมองที่ด้านหลัง พี่โตยืนพิงกรอบประตูห้องครัว มองดูฉันยิ้มๆ ฮึ! แอบหัวเราะท่าทางเก้งก้างเก้ๆกังๆของฉันล่ะสิ ชิ! ฉันหันกลับมาร่อนแป้งต่อ เงาสูงนั่นเคลื่อนมายืนข้างๆ

“ พี่โตจะเอาอะไร...”
กระดาษเช็ดหน้าสีขาวบางเบา ปัดลงที่แก้มข้างซ้ายของฉันเบาๆ
“แป้งเลอะแก้ม”

เสียงทุ้มดังอยู่ใกล้ๆ ใกล้ชิดเกินไปแล้ว ฉันยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าสบตาได้แต่จ้องมองที่เสื้อของพี่โต ยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนพึมพำขอบคุณเบาๆ เชื่อเถอะว่าตอนนี้หน้าของฉันคงเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างลูกตำลึงสุกแน่ๆ

“มา พี่ช่วย ”

แล้ววัตถุดิบและอุปกรณ์ทุกอย่างที่ฉันเตรียมไว้สำหรับทำคุ้กกี้ก็ตกอยู่ในกำมือของพี่โต ส่วนฉันน่ะเหรอ ถอยออกมายืนทำตาปริบๆอยู่ข้างๆ มองดูผู้ชายตัวโตๆ หยิบนั่นจับนี่ เปิดเครื่อง ตีเนยตีไข่ตีแป้ง แล้วทุกอย่างก็นอนเรียงกันเป็นแถวในถาดอบ และถูกส่งเข้าเตาอบไป

นั่นมันขนมที่ฉันจะทำ คุ้กกี้ของฉัน เตาอบของฉัน
ฉันยืนกอดอกมองพี่โตทำคุ้กกี้จนเสร็จ เจ็บใจนัก
คุ้กกี้ที่พี่โตทำ ทำไมมันน่าตาดีน่าทานอย่างนั้นนะ
โอ้ย! นี่มันขนมที่ฉันจะทำนี่นา

“ชิมสักชิ้นสิน้องข้าว”
พี่โตหยิบคุ้กกี้มาให้ชิ้นนึง หอมมาก หอมกลิ่นเนย หอมอัลมอนด์
ฉันรับมาเข้าปาก กัดคำแรกแทบจะอุทาน โอว์จอร์จมันยอดมาก อร่อยมาก
แต่ไม่ได้หรอก พี่โตไม่ใช่จอร์จที่สำคัญ มาแย่งทำคุ้กกี้
มายึดครัว มาครองหัวใจ เอ๊ะ! นี่คิดอะไรยัยข้าว ฉันสะบัดหน้าเรียกสติกลับคืน

“ไม่อร่อยเหรอน้องข้าว”
พี่โตยืนพิงเคาท์เตอร์ จ้องมองฉันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่า ขนมจะไม่อร่อย

“อร่อยค่ะ สูตรเขาดี”
ฉันว่าไปโน่น พี่โตน่ะเหรอ หัวเราะส่ายหน้าก่อนหยิบขนมใส่ปากเคี้ยวท่าทางน่าอร่อย
“รอให้เย็นเดี๋ยวเก็บใส่กล่อง น้องข้าวจะทำอะไรอีก”
ปากถาม มือหยิบจับขนมยกไปวางไว้เคาท์เตอร์อีกด้านที่ว่าง
ดูเหมือนว่าพี่โตจะคุ้นเคยกับครัวของฉันมากกว่าตัวของฉันเองนะนี่
“สงสัยอะไร พี่ช่วยแม่เล็กออกจะบ่อย ”
“ไม่ได้ถามสักหน่อย”
มาช่วยแม่เราตอนไหนเนี่ย!

ฉันเปิดตู้เย็นเอาเส้นสปาเก็ตตี้ที่ลวกใส่กล่องไว้ตั้งแต่เมื่อวานออกมาวาง ค้นหาวัตถุดิบสำหรับทำสปาเก็ตตี้มิ๊กซอส
“พี่ช่วยมั้ย” อีกแล้ว ฉันมองหน้าพี่โต
“ทำไมพี่โตไม่ออกไปนั่งดูทีวี เล่นคอมพ์เล่นเน็ต ทำงาน อ่านหนังสือหรือทำอะไรข้างนอกนั่น ”
“พี่แค่อยากช่วย”
“ งั้นพี่โตทำ ข้าวออกไปเอง”
ฉันว่า พรางเอามือจับผ้ากันเปื้อนทำทีเป็นจะถอดออก
พี่โตจับมือของฉันไว้ หัวเราะเบาๆ
“ โอเค พี่ออกไป ”

พอคนตัวโตออกไปจากห้องครัว ดูเหมือนว่าครัวจะกว้างออกมากขึ้น นี่ฉันโกรธอะไร โกรธที่โดนแย่งทำขนม โกรธที่เขารู้ว่าฉันเพิ่งหัดทำขนม โกรธที่เขาช่างน่ารัก เฮ้อ...ช่างเถอะ

.......

หลังมื้อกลางวันผ่านไป ฉันปล่อยให้พี่โตเป็นคนล้างจานและเก็บโต๊ะ
ก็ฉันเป็นคนทำ พี่โตก็ควรต้องล้างสิ ยุติธรรมจะตาย
ฉันนั่งกดรีโมททีวีหาช่องที่อยากจะดู ในขณะที่ผู้ชายตัวโตกำลังล้างจานชามอยู่ในครัว

“ดูอะไรนั่งยิ้ม”

พี่โตว่าก่อนลงนั่งข้างๆบนโซฟาตัวเดียวกัน ฉันรีบกดรีโมททำเป็นเลือกหาช่องทีวี จะบอกได้ไงว่านั่งยิ้มขำพี่โตนั่นแหละ
“ได้ยัง จะดูอะไร” พี่โตหันหน้ามาถาม
“ เอ่อ...เอ้า เอาไปไม่เห็นมีอะไรน่าดู ”
ฉันวางรีโมทลงบนโต๊ะข้างหน้าพี่โต แล้วลุกเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน เลือกที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวอีกตัว

...............

อื้อ....อากาศเย็นจัง ฝนตก ฉันเผลอนอนหลับไปเหรอนี่
เอ๊ะ! พี่โต ฉันผุดลุกนั่งเมื่อคิดได้ว่า ไม่ได้อยู่ในบ้านคนเดียว
ฉันเผลอนอนหลับ ขณะที่มีผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติ อยู่ในบ้านด้วย
อยู่กันตามลำพัง ในบ่ายที่ฝนตก

“ ฝันร้ายเหรอ ทำไมลุกพรวดพราดอย่างนั้น ”
ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา ห่วงใย เฮ้อ! จะน่ารักไปถึงไหน

“ฝนตกเหรอคะ อากาศเย็น ”
อยากเคาะหัวตัวเองจัง เสียงฝนข้างนอกก็ได้ยินอยู่
“ข้าวหลับตอนไหนไม่รู้ พี่โตนั่งอยู่อย่างนี้ตลอดเลยเหรอ ”
“พี่ดูหนัง หันมาอีกทีเห็นน้องข้าวหลับเลยปล่อยให้นอน กำลังคิดว่าถ้าอีกสักพักยังไม่ตื่นพี่จะปลุก ”
โอ๊ย..น่าอายจัง
“กี่โมงแล้วคะ ”
“บ่ายสามโมงแล้ว วันนี้แม่เล็กไม่กลับนะ บอกจะมาพรุ่งนี้ โทร.มาตอนน้องข้าวหลับ พี่เลยรับแทน”

ตายแล้ว แม่จะคิดยังไง โอ๊ย...น่าขายหน้าจริงเรา
“ เดี๋ยวอีกสักพักพี่จะกลับ น้องข้าวอยู่คนเดียวได้นะ”
“ก็อยู่มาตั้งนานทำไมจะอยู่ไม่ได้” ไม่ได้ตอบออกไป ฉันแค่คิดในใจ ที่ตอบน่ะเหรอ แค่พยักหน้า
“ มีอะไรให้โทร.ตามพี่นะ พี่ไม่ปิดโทรศัพท์ ”
ไม่เข้าใจ พี่โตมาห่วงอะไร เฮ้อ ก่อนนั้นก็อยู่คนเดียวไม่เห็นจะมีใครมาห่วง อะไรนี่
โอ้ย...ชีวิตของฉัน

...
พี่โตกลับไปแล้ว บ้านทั้งหลังกลับมาเป็นของฉันเหมือนเดิม
เก็บกวาดบ้าน เตรียมอาหารสำหรับมื้อค่ำง่ายๆ
โทรศัพท์หาคุณนาย คุยกับหลาน คุณนายกับแฟนบอกจะกลับบ้านพรุ่งนี้สายๆ สิ่งที่ฉันหวั่นๆหวาดๆว่าคุณนายจะถามเรื่องราวเกี่ยวกับเมื่อกลางวัน กลับไม่เกิดอะไรขึ้นเลย คุณนายไม่ถาม
แค่พูดคุยกันเรื่องราวทั่วไป เฮ้อ!โล่งใจใช่มั้ย ไม่รู้สิฉันแค่ เขิน อาย และ...ไม่รู้สิ

ความรัก
บทจะมา
แรง..


ปล. มันช่างเข็นมาอย่างลำบากยากเย็น
เฮ้อ!ยากเย็นแสนเข็น มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

Create Date : 03 ตุลาคม 2553		10 comments
Last Update : 13 ตุลาคม 2553 22:19:57 น.
Counter : 468 Pageviews.
Share Tweet