เพียงเสี้ยวอารมณ์รัก

บทความตอน "เพียงเสี้ยวอารมณ์รัก" เคยตีพิมพ์ลงนิตยสารขวัญเรือนเมื่อประมาณ 5-6 ปีมาแล้ว ฉบับไหนจำไม่ได้ แต่ยังจำได้ทุกอณูอารมณ์ขณะที่เขียนต้นฉบับเรื่องนี้

***************


ถึงคุณผู้เป็นที่รัก,

บางครั้งฉันนึกฉงนใจว่าความรักคืออะไร และความรักเกิดขึ้นมาได้อย่างไร และจะเป็นไปได้อย่างไรที่คนสองคนที่ชีวิตมาข้องเกี่ยวกันโดยบังเอิญจะมารักกันได้ ช่างน่าประหลาดแท้…

นับแต่วันแรกที่ฉันได้รู้จักคุณ ความรู้สึกปั่นป่วนในใจก็เริ่มก่อตัวขึ้น ความรู้สึกผูกพันโหยหามันรุกไล่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ทั้งๆที่เราเพิ่งเคยรู้จักกัน ทั้งๆที่เราเพิ่งเคยคุ้นกัน แต่ความรู้สึกลึกๆในใจก็บอกว่าคุณคือ “คนที่ใช่” คนที่ฉันรอคอยมาชั่วชีวิต

หัวใจของฉันให้คุณไปแทบหมดใจ กว่าจะรู้ว่าในชีวิตจริงของเรามันเป็นเส้นขนาน มันก็สายเกินไปที่จะห้ามใจไม่ให้รัก ยังจำได้ถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆที่ไหลรินในค่ำคืนเหน็บหนาวคืนนั้น…ฉันเล่าให้คุณฟังถึงภาพยนตร์รักเรื่องหนึ่งชื่อ The Bridges of Madison County คุณจะยังจำมันได้อยู่ไหมนะ..

ไม่นานมานี้ฉันเพิ่งเจอโปสการ์ดชุดหนึ่ง เป็นฝีมือการถ่ายภาพของ Robert James Waller ผู้ประพันธ์เรื่องนี้นั่นเอง เขาตามไปเก็บภาพสะพานที่เมืองเมดิสัน ในรัฐไอโอวา เพื่อเป็นที่ระลึกถึงความรักของตัวละคร 2 ตัวที่เขาปั้นแต่งขั้นมา…คุณจำเขาและเธอทั้งสองนั่นได้ไหม? ดูภาพในโปสการ์ดเหล่านี้แล้วคุณคงจะหวนรำลึกถึงความรักอันน่าประทับใจนั้นได้…

ในบ่ายที่ร้อนอบอ้าววันหนึ่งในเมืองเมดิสัน โรเบิร์ต คินเคด (Rober Kincaid) ช่างภาพอิสระของนิตยสาร National Geographic ได้มาจอดรถที่หน้าบ้านหลังเล็กๆ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวอยู่ภายใต้เงาไม้ร่มครึ้ม ที่บ้านหลังนี้เองที่เขาได้พบกับฟรานเซสก้า จอห์นสัน (Francesca Johnson) แม่บ้านของครอบครัวจอห์นสันที่กำลังนั่งจิบชาอยู่เพียงลำพังอยู่หน้าบ้าน ในวันที่สามีและลูกๆเดินทางไปต่างเมือง

เพียงแวบแรกที่สายตาสบประสาน ฟรานเซสก้าก็รู้สึกประหม่าที่จะพูดคุยกับหนุ่มใหญ่ผู้นี้ แต่เมื่อเขาถามทางไปยังสะพานไม้ในเมืองเมดิสัน เธอก็รับอาสาจะพาเขาไป

เธอและเขาเริ่มต้นการสนทนาด้วยความเคอะเขิน แต่ก็ลงท้ายที่ความสนุกสนาน ความสนใจที่คล้ายกัน ความคิดฝันที่ไม่แตกต่าง ความรู้สึกลึกๆในใจของคนสองคนที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายคือ “คนที่ใช่” คนที่เขาและเธอเฝ้ารอมาชั่วชีวิตกำลังผุดพรายขึ้นมาในหัวใจที่เต้นรัว

สะพานไม้เก่าที่ทอดข้ามลำน้ำเล็กๆ ยังคงทอดตัวนิ่งดุจเดิม แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดของคนสองคนนั้นกลับโลดระเริงไปไกล…ขณะที่โรเบิร์ตเฝ้าเก็บภาพทุกมุมของตัวสะพาน ฟรานเซสก้าก็คอยเมียงมองเขาตามร่องรูของไม้

ท่วงท่ากระฉับกระเฉงที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจได้ตรึงเขาไว้ในสายตาเธอ แต่เพียงชั่วละสายตา เมื่อเธอหันกลับไปดู ภาพของเขาก็หายไปราวกับเล่นกล เธอกวาดสายตามองหาเขาในทุกที่ แต่ก็ไม่พบ ความรุมร้อนเริ่มเผาจิตใจ แต่เมื่อเธอเดินมาสุดปลายสะพาน เขาก็กลับโผล่หน้ามาพร้อมกับดอกไม้ป่าช่อเล็กๆที่ยื่นให้เธอ

หัวใจของฟรานเซสก้าคงจะพองโตราวกับได้รับช่อดอกไม้จากชายคนรักยามที่เขามารับเธอเพื่อจะไปงานเต้นรำอย่างนั้นกระมัง ดอกไม้ป่าดอกเล็กๆที่ขึ้นอยู่ริมทางจึงสูงค่านักในหัวใจของหญิงสาว

ค่ำคืนนั้นเธอจึงเชื้อเชิญเขาให้พักที่บ้านของเธอ ในค่ำคืนอันเงียบสงัด ภายในบ้านที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่
กลางฟาร์มใหญ่มีเสียงเพลงอ่อนหวานเล็ดลอด อาหารค่ำที่เลิศรส การพูดคุยที่สนุกสนาน การเต้นรำที่แสนจะอ่อนโยนได้ปลุกให้ความรู้สึกอันอ่อนไหวในความเป็นผู้หญิงของเธอให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ปลุกความฝันอันอ่อนหวานที่เธอเฝ้าฝันหาแต่ไม่เคยได้รับให้ฟื้นคืนมาอีกครา…ค่ำคืนนั้นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอได้กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัว

ความรู้สึกปั่นป่วนในใจมาทั้งวันก็สงบลงในคืนนั้น เขาและเธอเป็นของกันและกันโดยเต็มใจอย่างที่สุด และนับแต่วินาทีนั้น ทั้งเขาและเธอก็เป็นเสมือนคนๆเดียวกันที่ไม่มีวันจะพรากจากได้อีกตลอดกาล โรเบิร์ตอ้อนวอนให้เธอเดินทางไปกับเขา แต่เธอก็ยังลังเล ความรักที่เธอมีกับเขาช่างเต็มไปด้วยความสุขราวกับความฝัน แต่ในชีวิตจริงของเธอนั้นเล่า เธอก็ยังมีภาระหน้าที่ต่อลูกและสามี ในเมื่อคนหนึ่งเธอรักด้วยหัวใจและอีกคนเธอรักเพราะพันธะผูกพัน แล้วจะให้เธอทำอย่างไร…

จวบจนวันที่สามีเธอกลับมา โรเบิร์ตต้องออกเดินทางต่อไปอีกเมืองหนึ่ง ท่ามสายฝนพรำ เขายืนรอเธออยู่กลางลานกว้าง รอเพียงการตัดสินใจของเธอเท่านั้น

ฟรานเซสก้าเพ่งมองโรเบิร์ตผ่านกระจกรถด้วยความรู้สึกปวดร้าว เขากำลังรอคอยการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ โอกาสช่างอำนวย…สามีที่เข้าไปซื้อของในร้านขายของชำไม่มีวันรู้ว่าเขาได้เปิดโอกาสอันดียิ่งให้ภรรยา

ฟรานเซสก้าจับที่เปิดประตูรถแน่น ความรู้สึกทั้งสองด้านกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง เพียงเธอเปิดประตูรถและวิ่งฝ่าสายฝนไป ความรัก ความฝัน ความสุขที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันหามาชั่วชีวิตก็จะบังเกิด…แต่สามีและลูกๆของเธอเล่า เธอจะทิ้งพวกเขาผู้ที่ไม่มีความผิดไปได้อย่างไร

เมื่อสามีของเธอออกจากร้านและปิดประตูรถ โอกาสของเธอก็หมดลง และโรเบิร์ตก็ตระหนักรู้ถึงการตัดสินใจ เขาทำได้เพียงขับรถตามรถของเธอไปจนถึงสี่แยกใหญ่และเมื่อไฟเขียวสว่างขึ้นรถทั้งสองคันก็แยกหายไปคนละทิศทาง

ถนนหลายสายย่อมมีทิศทางมุ่งไปหลายที่ บางสายมุ่งตรงสู่อีกเมืองที่ไกลลิบ บางสายมุ่งหน้ากลับสู่แหล่งพำนักอาศัย เฉกเช่นคนทั้งสองที่แยกทางกันไปบนถนนคนละสาย

คนหนึ่งมุ่งหน้าสู่เมืองไกลที่ไม่มีจุดหมายปลายทางด้วยหัวใจอันปวดร้าว คนหนึ่งมุ่งหน้ากลับบ้านที่ภาระหน้าที่ยังรออยู่ แต่หัวใจของเธอนั้นเล่า…มันลอยหายไปไกลกับใครอีกคนคนนั้นแล้ว

….

คุณผู้เป็นที่รัก…คุณก็คงจำถึงเรื่องราวของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ดีใช่ไหม…เพราะเรื่องราวของเราสองคนก็ช่างคล้ายคลึงกับเขาและเธอ คุณมีใครบางคนที่คุณต้องรับผิดชอบในการคบหากันมา แต่คุณก็มาพบฉัน และกล่าวกับฉันว่าลึกๆในใจของคุณมันบอกคุณอยู่ตลอดว่าฉันคือ “คนที่ใช่” คนที่คุณรอคอยมาชั่วชีวิต

ฟังดูน่าตลกนัก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของฟรานเซสก้าหรือของเราทั้งสองคน ใครจะเชื่อว่าเวลาเพียง 3-4 วันจะทำให้โรเบิร์ตและฟรานเซสก้ามีกันและกันอยู่ในหัวใจไปจนสิ้นชีพ และจะมีใครเชื่อบ้างนะว่าเวลาเพียงเดือนสองเดือนที่เราได้รู้จักกันก็สามารถทำให้เกิดความรักที่มากพอๆกับความรักที่เกิดจากการคบหากันถึง 3 ปีได้ทีเดียว…ถ้าใครไม่มีประสบการณ์เช่นนี้ก็คงไม่รู้ซึ้ง เพราะอย่างนี้ฉันจึงฉงนใจนักกับเจ้าความรักตัวดี

แต่สุดท้ายของทุกๆอย่าง ก็ต้องมีการลงเอยไม่ว่าจะทางดีหรือร้าย ฟรานเซสก้าตัดสินใจเลือกครอบครัวแทนชายที่จะเลือกชายคนรัก แต่ใครจะรู้บ้างนะว่าเวลาที่เหลืออีกทั้งชีวิตเธอจะปวดร้าวแค่ไหน…สายฝนที่หล่นพรำกระทบบานหน้าต่าง คงเหมือนกับน้ำตาของเธอที่ไหลย้อนเข้าไปในอก ตะเกียงแก้วที่เคยจุดในค่ำคืนอันอ่อนหวานนั้นก็ยังคงตั้งสงบอยู่ข้างไม้เลื้อยริมหน้าต่าง…หากปาฏิหาริย์มีจริง ก็อยากวอนขอให้มันได้จุดขึ้นมาเพื่อเธอและเขาอีกครั้ง…

แต่โอกาสที่หลุดลอยไปแล้วไฉนเลยจะหวนคืน…ท่ามความอบอุ่นของลูกๆและสามีที่รายล้อม ความรู้สึกของฟรานเซสก้าก็คงจะโดดเดี่ยวอ้างว้างเหมือนหลงอยู่ในป่าลึกที่มีหมอกเทาโรยตัวแผ่คลุมให้หนาวเยือก ดังภาพสุดท้ายที่ฉันส่งมาให้คุณเนื่องในวันแห่งความรักปีนี้…

ฉันไม่ต่อว่ากับการตัดสินใจของคุณ บางครั้งคนเราจำเป็นต้องเลือกหน้าที่มากกว่าหัวใจ ฉันก็ขอภาวนาให้ใครคนนั้นของคุณอย่าได้รับรู้เลยว่าครั้งหนึ่งคุณเคยให้หัวใจกับฉัน เพราะถ้าเธอรู้ เธอคงเจ็บปวดกว่าฉันในตอนนี้หลายเท่านัก

และสุดท้ายของจดหมายนี้ ฉันอยากจะบอกคุณเพียงว่า ไม่ว่าในอนาคตฉันจะมีใครที่จะให้รักอีกสักกี่คนก็ตาม แต่จะไม่มีใครที่จะสามารถเข้ามาทดแทนคุณ..ผู้ที่ตราตรึงอยู่ในเสี้ยวอารมณ์รักของฉันได้เลย…
รักคุณ.

ป.ล. บันทึกฉบับนี้มอบให้ทุกคนที่มีเสี้ยวอารมณ์รักอยู่ในหัวใจ ไม่ว่าเสี้ยวอารมณ์รักนั้นจะทำให้เกิดรอยยิ้มหรือน้ำตาก็ตามที.

Create Date : 24 เมษายน 2549		7 comments
Last Update : 10 กรกฎาคม 2549 9:30:46 น.
Counter : 1525 Pageviews.
Share Tweet