**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 6) “เข็มมีอะไรกับเจ้านายรึเปล่าจ๊ะ” จีระนันท์ถามด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าเหยเก “เปล่าหรอกจ๊ะ ไม่มีอะไร” เพียงระวีตอบเลี่ยง ๆ แถมยังไม่มองหน้าเพื่อนสาว ทำให้เพื่อนสาวอดสงสัยในท่าทีที่มีพิรุธของหล่อนไม่ได้ “ถ้ามีอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ ระบายออกมาบ้างเดี๋ยวจะเครียดนะ” จีระนันท์แซวแกมหยอกเพียงระวี “ไม่มีอะไรน่า...ไปกินข้าวกันเถอะ” เพียงระวียังย้ำคำตอบเดิม แต่ในใจอยากจะบอกความจริงทุกอย่างกับเพื่อนสาวซะเหลือเกิน แต่ก็อย่างว่านะเค้าก็เป็นลูกน้องของเจ้านายหล่อนด้วย แถมอยู่มานานกว่าหล่อนอีกต่างหาก “ค่ะๆ เดี๋ยวเข็มออกไปรับนะคะ รอแป๊บเดียวนะ” เพียงระวีคุยกับปลายสายแล้ววิ่งลงจากบ้านด้วยความดีใจ “แม่คะ เดี๋ยวเข็มออกไปข้างนอกแป๊บเดียวนะคะ” เพียงระวีขออนุญาตมารดาก่อนขับรถออกไปข้างนอก “ไปไหนจ๊ะลูกเข็ม” มารดาถามด้วยความห่วงใยเพราะเห็นผู้เป็นบุตรสาวทำท่าลุกลี้ลุกลน “ออกไปธุระนิดหน่อยค่ะแม่..ไปนะคะแล้วจะรีบกลับค่ะ” เพียงระวียังไม่ยอมบอก “อะไรของเค้านะ ปกติไม่เคยมีอะไรปิดแม่นิ สงสัยเค้าจะลืมวันเกิดเราแล้วล่ะมั้ง” นงคราญผู้เป็นมารดาบ่นด้วยความน้อยอกน้อยใจให้บุตรสาว “คุณเข็มคงงานยุ่งนะคะคุณผู้หญิง” ป้าน้อมผู้เป็นแม่บ้านเอ่ยปลอบผู้เป็นเจ้านาย “แต่เข็มไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่จ๊ะแม่น้อม หรือเข็มจะมีนัด แต่เค้าก็ไม่เคยปิดแม่นี่นา แล้วทำไมเค้าต้องลุกลี้ลุกลนด้วยนะ” ผู้เป็นเจ้านายยังค้านด้วยความสงสัย แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งรอบุตรสาวกลับมาเท่านั้นเอง “เราจะซื้ออะไรไปให้คุณแม่ดีล่ะคะพี่ขิง” เพียงระวีเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายหลังจากที่หล่อนออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปรับพี่ชายที่สนามบิน แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าผู้เป็นมารดารู้สึกน้อยใจกับการกระทำของเขา “ของพี่ไม่ต้องซื้อแล้ว เพราะพี่เตรียมมาจากที่โน่นแล้วล่ะ” ธีระพัฒน์ผู้เป็นพี่ชายบอกกับน้องสาว “ไหง เป็นงั้นล่ะพี่ขิง แล้วเข็มจะซื้ออะไรเนี่ย” เพียงระวีแกล้งงอน “แล้วพี่ขิงซื้ออะไรไปให้แม่ล่ะ” เพียงระวีถามต่อเผื่อเธอจะได้เอาไว้เป็นไอเดียซื้อให้คุณแม่บ้าง “เรื่องอะไรจะบอกล่ะ” ธีระพัฒน์แกล้งหยอกน้องสาว “โห!! พี่ขิงน่ะ แค่นี้ก็บอกไม่ได้” เพียงระวีทำตาค้อน “แล้วค่อยดูพร้อมแม่ละกันนะ” ธีระพัฒน์ยังไม่ยอมบอก “กลับมาแล้วค่ะแม่” เพียงระวีร้องทักผู้เป็นมารดาให้ทราบว่าหล่อนกลับมาจากธุระแล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นมารดาแม้แต่น้อย (เพราะเธองอนลูกสาวอยู่ หุหุ) “หือ!! คุณแม่โกรธเข็มเหรอคะ” บุตรสาวหน้าเสียเมื่อเห็นอาการหน้าบึ้งของผู้เป็นมารดา “โอ๋..โอ๋..อย่างอนนะ เดี๋ยวไม่สวยนา...” บุตรสาวแกล้งล้ออีก แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าผู้เป็นมารดาจะหายโกรธแต่อย่างใด ทำให้หญิงสาวหน้าเสีย “เข็มจะไปไหนทำไมไม่บอกแม่ เดี๋ยวนี้ลูกมีความลับกับแม่แล้วเหรอ” มารดาทำเสียงค้อน “เข็มขอโทษค่ะ ทีหลังเข็มจะไม่ทำให้คุณแม่เป็นห่วงนะคะ หายงอนเข็มนะ” หญิงสาวอ้อน ทำให้ผู้เป็นมารดาอดยิ้มออกมาไม่ได้ สองมือนุ่มๆ ของผู้เป็นมารดาลูบลงที่หัวของบุตรสาวอย่างอบอุ่น “แม่เป็นห่วงเข็มนะ ถึงเข็มจะโตแล้ว แต่ถ้าไปไหนมาไหนไม่ยอมบอกแม่ก่อนแม่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดีนะจ๊ะ” ผู้เป็นมารดาย้ำ “ค่ะแม่ เข็มจะจำไว้ค่ะ” หญิงสาวรับปาก “เออ ว่าแต่เข็มจะเล่าให้แม่ฟังได้รึยังว่าเข็มไปไหนมา” ผู้เป็นมารดายิงคำถามทันทีที่บุตรสาวรับปากว่าจะบอกทุกเรื่อง “เข็มไปรับผู้ชายคนนึงค่ะแม่” หญิงสาวตอบแบบหน้าตาเฉย “ผู้ชาย!!” มารดาทำตาโต พร้อมตะโกนพร้อมกันกับผู้เป็นแม่บ้าน “ค่ะ ผู้ชายค่ะ คุณแม่กับป้าน้อมสงสัยอะไรหรือคะร้องซะลั่นบ้านเลย” เพียงระวียังทำเสียงเรียบเฉย “ก็ร้อยวันพันปีป้าน้อมกับคุณผู้หญิงไม่เคยเห็นคุณหนูไปไหนมาไหนกับผู้ชายเลย นอกจากเจ้านายของคุณหนูเท่านั้นน่ะค่ะ” ผู้เป็นแม่บ้านอธิบายถึงสาเหตุการตะโกนพร้อมกันกับนงคราญผู้เป็นเจ้านาย “ว่าแต่ผู้ชายที่เข็มไปรับเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ ทำไมถึงไม่พามาให้แม่รู้จักบ้างล่ะ เล่นออกไปพบกันข้างนอกแบบนี้มันไม่งามนะลูก” ผู้เป็นมารดาเตือน ไม่มีเสียงตอบกลับจากเพียงระวีแต่อย่างใด มีเพียงรอยยิ้มหวานๆ ของหล่อนที่ส่งให้ผู้เป็นมารดาอย่างมีเลศนัย “ว่าไงคะ คุณหนู ป้าก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ” ผู้เป็นแม่บ้านย้ำ “ใครบอกว่าเข็มไม่พาเขามาให้แม่รู้จักล่ะ เขารอเข็มอยู่ข้างนอกต่างหาก รอให้คุณแม่อนุญาตเสียก่อนเขาจึงจะกล้าเข้ามาพบคุณแม่ ถ้าคุณแม่ไม่อนุญาต เขาก็จะกลับค่ะ” เพียงระวีเปรย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นมารดาแต่อย่างใด “คุณแม่ไม่ตอบแสดงว่าคุณแม่ไม่ว่าอะไร งั้นเข็มไปเชิญเขาเข้าบ้านละกันนะคะ” “อ้อ! คุณแม่และป้าน้อมต้องหลับตาก่อนนะคะ” “อ้าว??? ทำไมล่ะลูก” ผู้เป็นมารดาสงสัย “น่า..นะ หลับตาก่อนนะคะ ถ้าเข็มไม่บอกคุณแม่กับป้าน้อมห้ามลืมตานะ” เพียงระวีย้ำ “อะไรกันนะลูกคนนี้ เล่นเป็นเด็กไปได้” ผู้เป็นมารดาบ่น แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะทำตามอย่างที่บุตรสาวบอก แต่กลับยอมทำตามแต่โดยดี สักพักชายร่างโต หน้าตาคมเข้ม ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเดินเข้ามากอดเอวผู้หญิงที่ยืนหลับตาอยู่ซึ่งเป็นมารดาของเขานั่นเอง ทำให้ผู้ที่ยืนหลับตาอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็มีคนร่างโตเข้ามากอดแบบไม่มีเหตุผล ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมากะทันหัน แต่ภาพที่เห็นคือ..บุตรชายคนเดียวที่ไม่ได้เจอกันร่วมสามปีแล้ว “สุขสันต์วันเกิดครับคุณแม่” ธีระพัฒน์กระซิบข้าง ๆ หู พร้อมกับหอมแก้มผู้เป็นมารดาซะฟอดใหญ่เลย อดไม่ได้ที่คุณหญิงนงคราญจะร้องไห้ด้วยความดีใจ ที่เห็นบุตรชายสุดที่รักของเขา “โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้นะ ผมมีของขวัญมาปลอบคุณแม่ด้วยนะ” ธีระพัฒน์อ้อนผู้เป็นมารดา “จะมาทำไมไม่บอกแม่ก่อน แม่จะได้ให้ป้าน้อมเตรียมห้องหับไว้ไห้ แล้วนี่แม่จะเตรียมทันรึเปล่าเนี่ย” “ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ให้พี่ขิงนอนกับเข็มก็ได้” เสียงแทรกจากเพียงระวีผู้เป็นบุตรสาว “ได้ไง เราโตเป็นสาวแล้วนะ จะให้พี่เค้านอนกับเราได้ยังไง” ผู้เป็นมารดาค้าน “ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ผมนอนที่โซฟาข้างล่างนี้ก็ได้แค่คืนเดียวเอง แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้ป้าน้อมจัดห้องให้ผมนะ” ธีระพัฒน์ยื่นข้อเสนอ “ได้จ๊ะ แล้วลูกจะอยู่ซักกี่วันล่ะ” “ตลอดไปเลยครับ” “นี่หมายความว่า....” “ครับแม่” “แม่ดีใจมากเลยจ๊ะ ในที่สุดลูกก็ได้มาอยู่กับแม่ซะที” “งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วเย็นนี้เจอกันนะ” เสียงสั่งจากธีระพัฒน์ก่อนเขาจะไปอาบน้ำเพื่อฉลองวันเกิดให้กับผู้เป็นมารดาเย็นนี้ หลังจากที่ลับเสียงจากผู้เป็นบุตรชายแล้ว นงคราญก็หันมาทางเพียงระวี มองด้วยสายตาค้อนนิด ๆ “อะไรคะแม่ ทำไมมองเข็มอย่างนี้ล่ะ” เพียงระวีเขินเมื่อเห็นสายตาผู้เป็นมารดาส่งให้แบบเอาเรื่องหน่อย ๆ “เรานิ..เจ้าเล่ห์จังเลยนะ หลอกแม่ซะสนิทเลย” “เข็มขอโทษค่ะ ก็เข็มกับพี่ขิงกะจะเซอร์ไพร์คุณแม่นี่คะ” เพียงระวีอ้อนผู้เป็นมารดาพร้อมวิ่งเข้าไปกอดเอวผู้เป็นมารดาอย่างเด็กขี้อ้อน “แล้วคุณแม่ไม่ดีใจเหรอคะ” เพียงระวีย้อน “ถึงงั้นก็เถอะ..เอ้า แม่ไม่ต่อปากกับคนเถียงคำไม่ตกฟากแล้ว รีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วเย็นนี้มาทานข้าวกัน” “ค่ะ รับทราบค่ะคุณผู้หญิง” เพียงระวีแกล้งล้อผู้เป็นมารดา ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง “เฮ้อ!! เด็กคนนี้นิ ไม่รู้จักโตซะที แล้วเมื่อไหร่ฉันจะมีลูกเขยล่ะเนี่ย” นงคราญบ่นเบาๆ ให้กับบุตรสาว “เข็ม!!! ตื่นรึยังลูก” เสียงนงคราญปลุกผู้เป็นบุตรสาว เมื่อเห็นว่าใกล้จะแปดโมงแล้วแต่ทำไมไม่เห็นบุตรสาวลงมาจากห้องซะที “เข็ม เข็มจ๊ะ” “ว้าย!!! ตายแล้ว สายแล้วเหรอเนี่ย อีกแล้วเรา” เสียงบ่นพึมพำของเพียงระวีพร้อมกับดีดตัวขึ้นจากที่นอนของเขาอย่างรวดเร็ว “ค่ะแม่ เข็มตื่นแล้วค่ะ” เสียงตะโกนตอบรับมารดา พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันทีอย่างไม่รอช้าและหล่อนใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ตึง ตึง ตึง!!! เสียงวิ่งลงบันไดของเจ้าเก่า ทำให้ผู้เป็นแม่บ้านตกใจพร้อมส่งเสียงเตือน “คุณหนูคะ ระวังหกล้มตกบันไดนะคะ” “แหม!! ป้าน้อมคะ เข็มวิ่งมาเนี่ยยี่สิบกว่าปีแล้วนะ ชินแล้วค่ะ” เพียงระวีย้อน “ถึงกระนั้นก็เถอะ อุบัติเหตุไม่เข้าใครออกใครนะคะ” ผู้เป็นแม่บ้านเตือนด้วยความห่วงใย “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” “ก็ป้าน้อมเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ก็ต้องรักและเป็นห่วงคุณหนูเหมือนลูกคนหนึ่งล่ะคะ” “ค่ะ เข็มก็รักป้าน้อมเหมือนแม่คนหนึ่งเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวอ้อน ท่ามกลางการสนทนากันระหว่างแม่บ้านกับคุณหนู ก็ไม่พ้นสายตาผู้เป็นมารดาที่ยืนมองด้วยความสุขที่เห็นผู้เป็นแม่บ้านทั้งรักและหวังดีกับบุตรสาวของตน “อ้าว !! พี่ขิงยังไม่ตื่นเหรอคะแม่ แหม วันแรกก็ตื่นสายเลยนะคะ” เพียงระวีเยาะเย้ย เมื่อกวาดสายตามองดูแล้วไม่เห็นผู้เป็นพี่ชายเลย “ใครบอกล่ะจ๊ะ พี่เค้าออกจากบ้านตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าโน่น ไม่ตื่นสายเหมือนใครบางคนหรอก” มารดาย้อน ทำให้ผู้เป็นบุตรสาวยืนยิ้มแหยๆ ก่อนจะสาวเท้ายาว ๆ ออกจากบ้านด้วยความอาย “แหม คุณแม่นะ ว่าเข็มอยู่เรื่อยเลย” “ไปนะคะ” หญิงสาวกล่าวกับผู้เป็นมารดาก่อนจะหันไปหอมแก้มฟอดใหญ่ “ไม่ทานข้าวก่อนเหรอจ๊ะ” “ไม่หรอกค่ะ ไม่ทันแล้ว” ร่างบางพร้อมด้วยชุดทะมัดทะแมงกับรถเก๋งสีเหลืองคู่ใจ รีบบึ่งออกจากบ้านโดยไม่รอช้า หวังจะให้ถึงบริษัทก่อนเก้าโมง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะสายแล้วรถค่อนข้างติด “ตายแล้ว...อีตานั่นจะเล่นงานอะไรเราอีกเนี่ย” เพียงระวีบ่นกับตัวเอง ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์เจ้าหล่อนก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ต้องสะดุ้งเฮือก!!! “ว่าไงจ๊ะนันท์” “เธออยู่ไหนจ๊ะเข็ม ทำไมไม่มาทำงานปล่อยให้เจ้านายตามหาเธอวุ่นเลย เห็นบอกว่ามีธุระด่วนน่ะ” เสียงตอบรับจากปลายสาย “อีกประมาณครึ่งชั่วโมงคงถึงนะ อ้อ! นันท์ อย่าบอกใครนะ เข็มตื่นสายน่ะ เลยเข้าบริษัทสายหน่อยยังไงก็แก้ตัวกับเจ้านายให้เข็มหน่อยนะ...น่า..นะ นันท์คนน่ารัก “ไม่ต้องมายอเลย แล้วรีบมานะ นันท์จะถ่วงเวลาให้” จีระนันท์ตอบกับเพื่อนสาวก่อนจะวางหูไป “อีตานั่น จะมาไม้ไหนอีกนะ เบื่อจริง ๆ เล้ย” เพียงระวีบ่นกับตัวเองบนรถ (แต่เจ้าตัวไม่ได้สำนึกผิดเอาซะเลยว่าที่ตัวเองเข้าบริษัทสายเพราะตัวเองตื่นสายต่างหากล่ะ) ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น แสดงให้เห็นว่าผู้มาสายมารายงานตัวแล้วล่ะ “เชิญ!!” เสียงตอบรับแบบห้วน ๆ ของชายหนุ่มผู้ที่อยู่ในห้อง “มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณเทวิน” หญิงสาวรีบทักเหมือนจะให้เจ้านายลืมเรื่องที่เธอมาสาย แต่มันไม่ได้ผลแฮะ เมื่อสายตาของชายหนุ่มมองหล่อนอย่างเอาเรื่อง “คุณนิ ไม่เปลี่ยนนิสัยเลยนะ โตแล้วหัดมีความรับผิดชอบซะบ้าง” เทวินเอ็ดหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า “นี่คุณ ฉันมาสายแค่ชั่วโมงเดียวเองทำไมคุณต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วย” เพียงระวีเถียงข้างๆ คู ๆ “แค่ชั่วโมงเดียว คุณเอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ย รู้ไหมเวลาแค่ชั่วโมงเดียวของคุณผมทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างนะรู้ไหม” เทวินอธิบาย “แล้วทำไมคุณไม่ทำล่ะ มารอฉันทำไม” เพียงระวียังเถียงอีก (ยังไม่ยอมรับผิด) แต่การไม่ยอมรับผิดของเธอทำให้เทวินยิ่งโมโหใหญ่ เพราะเขารอเอกสารที่จะไปพบลูกค้า แต่ไม่ทันลูกค้าเลยปฏิเสธงานชิ้นนี้ของบริษัทไป ทำให้เทวินโกรธจนควันออกหูเลยทีเดียว “นี่คุณเป็นลูกน้องผมนะ คุณเพียงระวี” ชายหนุ่มเริ่มเอ็ดเสียงดังขึ้นแสดงให้เห็นความไม่พอใจ “คุณรู้ไหม ว่าเอกสารผมที่จะไปพบลูกค้าอยู่กับคุณ” ชายหนุ่มเตือนความทรงจำ “เฮ้ย!!! แย่แน่ๆ เลย จะทำยังไงดีเนี่ย ดันลืมเอกสารไว้ที่บ้านซะด้วย” เพียงระวีคิดในใจ “งั้นเดี๋ยวฉันจะกลับไปเอาให้ละกันนะ” เพียงระวีแสดงความรับผิดชอบ “หา!!! คุณว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มทำตาโต อ้าปากกว้างแสดงความตกใจสุดขีด “แสดงว่าเอกสารผมอยู่ที่บ้าน คุณลืมเอามาอย่างงั้นหรือ” ชายหนุ่มชักฉุนขึ้นอีก เพราะเพียงแค่เธอมาสายทำให้เขาไม่พอใจแล้ว หล่อนยังลืมเอกสารสำคัญไว้ที่บ้านอีก “ทำไมคุณสะเพร่าอย่างนี้ เพียงระวี” เทวินบ่นให้เลขาจอมเปิ่นของเขา “นี่คุณ จะเอาหรือไม่เอาเนี่ย” เพียงระวีเอ่ยถาม “ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เทวินตอบเสียงอ่อย ๆ แสดงให้เห็นถึงความเอือมระอากับเลขาคนนี้เหลือเกิน “คุณจะบ้าหรือเปล่า เดี๋ยวเอาเดี๋ยวไม่เอา คุณอย่าลูกเล่นกับฉันนะ ฉันปวดหัวกับคุณจะแย่อยู่แล้ว” “คุณเข็ม ใครปวดหัวกับใครกันแน่” เทวินเถียงบ้าง “แล้วทำไมคุณต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะ” เพียงระวีย้อน แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่ม แต่เขากลับเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขาต่อโดยที่ไม่พูดอะไรอีกเลย แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น กลับทำให้เลขาจอมเปิ่นคนนี้ยั่วโมโหเขาอีกจนได้ “นี่คุณ คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าทำไมคุณถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วย หา..หา..” “โอ้ยคุณเข็ม คุณรู้รึเปล่าว่าลูกค้าปฏิเสธงานของบริษัทเรา เพราะเอกสารการบรรยายที่อยู่กับคุณมันมาไม่ทัน พอใจรึยังล่ะ” เทวินกล่าวกับเลขาก่อนจะสาวเท้ายาวๆ เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนมองเขาเดินออกจากห้องไป แล้ววันนี้ทั้งวันเขาก็ไม่กลับเข้าบริษัทอีกเลย..   Create Date : 27 ตุลาคม 2550 15 comments Last Update : 27 ตุลาคม 2550 19:10:41 น. Counter : 1022 Pageviews. Share Tweet

เย้ ๆๆๆ ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งตอนจ้า   โดย: น้ำค้างกลางใจ 27 ตุลาคม 2550 19:20:10 น.

55555555+ มาแอบอ่านอีกตอนนะ   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 27 ตุลาคม 2550 20:00:50 น.

น้องน่านมาให้กำลังใจครับ   โดย: น้องน่าน IP: 203.151.46.130 30 ตุลาคม 2550 10:50:50 น.

พอดีแวะมาตามหาหลานสาวกลับบ้านครับ..(คห.2) ไม่อยู่บ้านหลายวันแล้ว มีป้าแก่ๆฝากตามหาครับเพราะไม่มีคนไปช่วยบดหมากให้อ่า....ฮา ยิ้ม ยิ้ม ...ขอให้มีความสุขมากๆนะ คุณน้ำค้าง ยิ้ม ยิ้ม   โดย: ๑๑..ลุงดอย..๑๑ IP: 203.154.81.56 30 ตุลาคม 2550 13:35:56 น.

อ๋อย น่าฉงฉานเจ้านายของคุณเข็มจัง ^_^ หนูหิ่ง ฯ แวะเข้ามาทักทายคุณน้ำค้างค่ะ   โดย: หิ่งห้อยน้อยใจ 31 ตุลาคม 2550 21:32:50 น.

แวะมาทักคุณน้ำค้างครับ....เหอๆคืนนี้เขาปล่อยผีอย่าออกไปไหนละ..ยิ้ม ยิ้ม   โดย: ++ถั่วพู++ (doyngam ) 31 ตุลาคม 2550 22:01:30 น.

สวัสดีครับคุณน้ำค้าง ลุงกล้วยมาช้าไปนิดนะครับ   โดย: ลุงกล้วย 2 พฤศจิกายน 2550 2:20:17 น.

แวะมาอ่านเรื่องสั้น ด้วยคนนะจ้า ขอบคุณที่แวะไปเล่นด้วยกับจอมแก่น ..นะจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 4 พฤศจิกายน 2550 7:15:46 น.

ช่วงนี้น้ำค้างไม่มีเวลาอัพบล๊อกเลย เนื่องจากว่าตอนนี้เรียนหนักไปหน่อย (จะถือว่าเป็นข้อแก้ตัวก็ได้) แต่น้ำค้างสัญญาว่าจะพยายามหาเวลามาอัพให้ได้เจ้าค่ะ   โดย: น้ำค้างกลางใจ 7 พฤศจิกายน 2550 9:27:03 น.

สวัสดีตอนสี่ทุ่มของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า จอมแก่น เอา อาหารเช้า มาเสริฟให้จ้า ทานแล้วจะได้มีแรงทำงานตอนเช้านะจ้า ** ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะจ้า ** รออ่านต่อไปอีกจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 9 พฤศจิกายน 2550 4:24:20 น.

ขอบคุณมากนะจ้าที่ชวนมาทานข้าวเที่ยงด้วย แต่ตอนนี้ทางนี้เพิ่งจะ 6 โมงเช้าเองอะจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 9 พฤศจิกายน 2550 11:55:22 น.

แวะมาอ่านเรื่องสั้นค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่แวะไปทักทายกัน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ   โดย: ข้ามขอบฟ้า 10 พฤศจิกายน 2550 4:02:01 น.

... สุขสันต์วันหยุดค่ะ ... ขอบคุณที่แวะไปฟังเพลงที่บล็อคของนุชนะคะ   โดย: Vannessa 10 พฤศจิกายน 2550 18:51:19 น.

จอมแก่น มาส่งเข้านอนจ้า ... นอนหลับฝันดี น๊า .. ตื่นขึ้นมาก็ขอให้มีแต่ความสุขตลอดทั้งวันนะจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 11 พฤศจิกายน 2550 3:52:23 น.

ช่วงนี้คุณน้ำค้างเงียบหายไปเลยนะ ถ้าว่างก็อย่าลืมแวะไปแอ่วที่บ้านดอยนะ ยิ้ม ยิ้ม   โดย: doyngam 11 พฤศจิกายน 2550 13:51:32 น.