**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 5) “โอ้โห! คุณเข็ม คุณกะจะเลี้ยงทั้งบริษัทเลยรึไงคุณ” เทวินทำตาโต พร้อมกับอ้าปากหวอ เมื่อเห็นหญิงสาวหอบของพะรุงพะรัง ออกมาจากตลาด “ยุ่งน่า..เอ้า ถือให้ด้วย” เพียงระวีตอบพร้อมกับออกคำสั่งให้เทวินช่วยถือของในมือ “ใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้องกันแน่เนี่ย” เทวินบ่น “นี่คุณ แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้หญิงสาวสวย ๆ ถือของเยอะๆ แบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวคนแถวนี้เค้าจะหาว่าคุณไม่เป็นสุภาพบุรุษนะ” หญิงสาวแกล้งย้อน “สวยตายล่ะ” เทวินบ่นพร้อมทำท่าทางแบะปากให้หญิงสาวที่เดินนำหน้าชายหนุ่มไปขึ้นรถ แต่เขาก็ยื่นมือไปรับของจากหญิงสาวแต่โดยดี “คุณเข็ม เก็บของหมดรึยัง สิบโมงเราจะออกเดินทางแล้วนะ” “ค่ะ เจ้านาย ทราบแล้วค่ะ” เพียงระวีลากเสียงพร้อมทำปากบ่นพึมพำอยู่ในห้องขณะที่ใครอีกคนยังยืนอยู่หน้าห้องหล่อน ทำท่าทางส่ายหน้าเอือมระอากับเลขาคนนี้ซะเหลือเกิน “เสร็จรึยัง” เสียงเรียกจากเทวินเมื่อเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง “โอ้ย!! เร่งจังเลย รู้แล้วน่า...” เพียงระวีตอบลอดผ่านประตูห้องออกมาอย่างรำคาญสุดๆ ที่ได้ยินเสียงเจ้านายอยู่หน้าห้อง “สวยก็ไม่สวย ยังจะแต่งตัวช้าอีก” เทวินพูดแหย่ตั้งใจจะให้เพียงระวีได้ยิน “นี่คุณ ฉันไม่สวยแล้วไปหนักส่วนไหนของคุณมิทราบ?????” เพียงระวีพูดพร้อมเปิดประตูออกมาอย่างฉุนๆ “ผมเอ่ยชื่อคุณแล้วเหรอ ทำไมคุณเดือดร้อนจัง หรือรู้ตัวเองว่าไม่สวย หึ!!” เทวินแกล้งย้อน “นี่คุณ...” เพียงระวียังไม่ทันจะเอ่ยปากตอบแต่ปากของอีกฝ่ายก็ไวกว่า “หยุดพูดได้แล้วคุณ ไปขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน” เทวินสั่งแล้วเดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวอ้าปากค้าง มองตามชายหนุ่มเดินจากไปด้วยสายตาที่โกรธสุดๆ “คอยดูนะ ถึงกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืน” เพียงระวีบ่นพึมพำพร้อมถือกระเป๋าเดินตามเทวินไป ใบหน้าเรียวยาวเกยอยู่บนบ่ากว้างของชายหนุ่มอีกแล้ว “คงหมดฤทธิ์แล้วล่ะซิ” เทวินเอ่ยพร้อมนั่งมองหน้าใส ๆ แบบมีเลือดฝาดอย่างที่หล่อนเคยเอ่ยกับเขา “ถ้าเธอ นั่งนิ่ง ๆ แบบนี้ก็ดูน่ารักดีเหมือนกันเนอะ” เทวินบ่นพร้อมนำมืออันหนานุ่มของเขาบีบจมูกหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู “อ้วกกก..กก..ก...” “นี่คุณ เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเมื่อจู่ ๆ หญิงสาวที่ตื่นจากนิทรารมย์ ก็ลุกขึ้นมาอ้วกซะอย่างงั้น แต่ที่น่าคิดที่สุดคือหล่อนอ้วกใส่เสื้อสูทสุดสวยหรูของชายหนุ่มนั่นเอง ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาว มีเพียงรอยยิ้มแหยๆ ที่หล่อนมีให้กับเขา พร้อมมือก็คลำหากระดาษทิชชูในกระเป๋าเตรียมเช็ดปาก “นี่อย่าบอกนะว่าคุณเมาเครื่องบินน่ะ” ชายหนุ่มตะโกนถามอย่างเอาเรื่อง เพราะเสื้อสูทที่เขาใส่ขึ้นเครื่องมา เลอะหมดเลย!!! “นี่คุณ พูดดีๆ ก็ได้ไม่ต้องตะโกนหรอก อายเค้า” เพียงระวีพูดเสียงสั่น เมื่อเห็นเสื้อของเจ้านายเปื้อนไปด้วยอ้วกของหล่อน “อายเหรอ คุณรู้จักอายด้วยเหรอ ทีคุณอ้วกออกมาทำไมไม่อายบ้างล่ะ” ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดหล่อนเลยแถมยังตะโกนพูดอีกต่างหากเพราะขณะนี้อารมณ์โกรธของเขายังคุกรุ่นอยู่ แต่มือก็ยังคว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดคราบเลอะบนเสื้อสวยของเขาอยู่ “ก็ฉันไม่ชอบนั่งเครื่องนี่” เพียงระวีแก้ตัวแบบน้ำขุ่น ๆ “แล้วคุณทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก ผมจะได้ให้คนขับรถมารับ” เทวินยังตะคอก “โอ้ย!! นี่คุณ พูดดีดี หน่อยไม่ได้รึไง แค่นี้ก็ต้องโมโหมากมายขนาดนี้ด้วยเนี่ย ฉันจะบอกคุณได้ยังไง ก็เมื่อเช้าฉันจะพูดกับคุณ คุณก็สั่งให้ฉันหยุดพูด ช่วยไม่ได้” เพียงระวีตอบแถมยังแบะปากพร้อมเบนหน้าหนีไปอีกทาง “อ๋อ นี่ก็แสดงว่าผมผิดสิ ที่ไม่อนุญาตให้คุณพูด” เทวินชักหงุดหงิด “ถูกต้อง...” เพียงระวีตอบพลางยักคิ้วให้คนตัวโตที่เสื้อเลอะเทอะอยู่ตรงหน้า “เฮ้อ!! ผมล่ะเหนื่อยกับคุณจริง ๆ คุณเข็ม ให้ตายสิ” เทวินบ่น “ใครใช้ให้คุณพาฉันมาด้วยล่ะ” เพียงระวียังย้อนอีก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่มแต่อย่างใดทำให้เพียงระวีต้องชงัก หันไปมองหน้าคนตัวโตที่นั่งข้าง ๆ “อ่ะ ๆๆๆ ฉันขอโทษล่ะกัน” หล่อนกระแทกเสียงเหมือนคนปากแข็ง “ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะคุณ” เทวินแกล้งงอน “โอ้ย! จะให้ฉันพูดยังไงล่ะ” “ก็พูดเหมือนคนที่รู้สึกผิดหน่อยสิ พูดใหม่ซิ” เทวินสอน “ขอโทษก็ได้ค่ะ” เพียงระวีกล่าวแบบไม่เต็มใจนัก ถึงจะได้คำขอโทษจากหญิงสาวแบบไม่เต็มใจนัก แต่ก็ทำให้เทวินยิ้มได้ “ยิ้มอะไรคุณ” เพียงระวีถามพร้อมทำตาค้อนใส่ผู้เป็นเจ้านายที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ “เปล่านิ” เทวินตอบพลางเลิกคิ้วให้หญิงสาว เหมือนฉันเป็นผู้ชนะ ฮ่าๆๆๆๆ “กลับมาแล้วค่ะแม่” เพียงระวีเอ่ยทักพร้อมวิ่งเข้าไปกอดเอวผู้เป็นมารดาแถมหอมซะฟอดใหญ่ “เหนื่อยไหมคะคุณหนู” ผู้เป็นแม่บ้านเอ่ยถามด้วยความห่วงใย “ไม่เลยค่ะ สนุกมากค่ะป้าน้อม” หญิงสาวตอบผู้เป็นแม่บ้านอย่างอ่อนโยน “เข็มขอตัวไปพักผ่อนนะคะแม่ พรุ่งนี้ต้องลุยงานแต่เช้า ขอนมร้อนๆ ซักแก้วนะคะป้าน้อม” เพียงระวีเอ่ยกับมารดาและผู้เป็นแม่บ้านก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้องไป “ค่อย ๆ เดินก็ได้ค่ะคุณหนู เดี๋ยวหกล้มกันพอดี” แม้บ้านร้องตามร่างบางที่วิ่งขึ้นบันไดอย่างกับเด็กราวสอบขวบ “อะไรนะคะ!! เข็มฟังผิดรึเปล่า” เสียงเพียงระวีคุยกับปลายสาย อย่างสนอกสนใจ แถมแอบยิ้มอย่างดีใจ เหมือนมีอะไรเซอร์ไพร์เธอเอามากๆ “พี่ขิงจะกลับอาทิตย์หน้า คุณแม่รู้รึเปล่าคะ” เพียงระวีถามปลายสายผู้เป็นพี่ชายที่ทำงานเป็นสถาปนิกอยู่ต่างประเทศซะนานเลย อ้อ! เกือบสามปีแล้วที่เขาไม่เคยได้กลับมาบ้านหลังจากงานศพคุณพ่อ “ใช่จ๊ะ แล้วพี่ก็ได้ย้ายกลับมาทำงานที่เมืองไทยด้วยนะ คิดถึงจะแย่ แต่อย่าเพิ่งบอกคุณแม่นะ พี่กะเซอร์ไพร์ วันเกิดคุณแม่น่ะ” ปลายสายตอบอย่างเอาใจ “ค่ะ คิดถึงเหมือนกันค่ะ” เพียงระวีตอบอย่างดีใจ เพราะตั้งแต่ผู้เป็นบิดาจากไป ก็มีเพียงพี่ชายคนนี้เท่านั้นที่เปรียบเสมือนบิดาคนที่สอง คอยเป็นที่พึ่งให้หล่อนเวลามีปัญหา “แล้วเจอกันนะคะพี่ขิง มีอะไรจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย” หญิงสาวกล่าวลาผู้อยู่ปลายสายก่อนจะวางโทรศัพท์ “ของฝากจ๊ะนันท์” เพียงระวีทักเพื่อนสนิทพร้อมยื่นของฝากที่หล่อนซื้อมาให้ “ขอบใจมากจ๊ะเข็ม เป็นไงบ้างสนุกไหมจ๊ะ” จีระนันท์ยิงคำถามเมื่อรู้ว่าเพื่อนสาวไปสัมมนาแค่หนึ่งอาทิตย์ อีกหนึ่งอาทิตย์ได้พักผ่อนแถมได้เที่ยวอีกต่างหาก เพียงระวีไม่ทันจะได้เอ่ยตอบ แต่มีเสียงแทรกจากคนตัวโต รู้สึกว่าจะเป็นเสียงของเจ้านายปากกล้าคนเดิมเจ้าเก่าอีกต่างหาก “สนุกมากเลยล่ะครับคุณนันท์” เทวินเน้นเสียงยานคาง “เอ๊ะ! คุณ ไม่มีมารยาทเลย คนอื่นเค้าจะคุยกัน” เพียงระวีกระแทกเสียงแบบไม่พอใจ “ขอโทษนะ ผมเพียงแต่อยากเล่าวีรกรรมของคุณให้เพื่อนคุณฟังก็เท่านั้น” เทวินเลิกคิ้วพร้อมหันหน้าไปทางจีระนันท์ ทำให้จีระนันท์ต้องยิงคำถามอีก “วีรกรรมอะไรจ๊ะเข็ม” “เอ่อ....คือว่า....” “ไม่กล้าเล่าผมเล่าเอง” เทวินแทรกเสียงขณะที่เพียงระวีทำท่าเขินอายเมื่อรู้ว่าเทวินจะเล่าเรื่องอะไร เมื่อเทวินเห็นผู้เป็นหญิงสาวหน้าซีด ๆ เขากลัวว่าหล่อนจะไม่พอใจในคำพูดของเขา “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณนันท์ เพียงแต่เพื่อนของคุณนันท์เค้าเมาเครื่องบินเท่านั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ” เทวินตอบจีระนันท์ พลางสาวเท้าเดินหนีจากจุดนั้นไป เหลือเพียงความสงสัยให้กับเพียงระวี ว่าทำไมเขาไม่ขายหน้าหล่อนไปมากกว่านี้นะ   Create Date : 23 ตุลาคม 2550 7 comments Last Update : 23 ตุลาคม 2550 15:53:20 น. Counter : 552 Pageviews. Share Tweet

เข้ามาดู   โดย: มหาสำลี IP: 58.9.126.76 23 ตุลาคม 2550 17:09:25 น.

มาอ่านคะ หนุกดี   โดย: แป๊ะย๊ง 23 ตุลาคม 2550 18:10:30 น.

แวะมาลงชื่อว่าอ่านแล้วคับ คิคิ หลังจากแวะมาหลายรอบแต่ไม่เคยแสดงตัวตน เค้าเรียกว่า.... รักนะ แต่ไม่แสดงออก ฮา...   โดย: หนึ่งเดียวในใจ IP: 61.19.66.67 24 ตุลาคม 2550 19:58:22 น.

หุหุ ถามว่าทานข้าวกับอะไรสมองแล่นเร็วจัง? ขอบตอบว่า... ปลาจ่อม กับข้าวเหนียวคับ มาจิ้มนำกั๋นบ่ คุณน้ำค้าง คิคิ เอาตอนที่ 6 มาด่วน!!!   โดย: ปาณิกดา..(หนึ่งเดียวในใจ) IP: 61.19.66.67 24 ตุลาคม 2550 20:00:55 น.

^ ^ ^ ข้างบนเนี่ย..บ่นเหมือนป้าแก่ๆแถวไหนน๊าไม่รู้มาเจอกันแถวนี้ได้งัยไม่รุ๊...ฮา ผมป่าวตามมานา..แหะๆ....หลงทางมาอ่า.. ....เหอๆ ไปแซวหลานป้ายองเล่นๆจขบ.คงไม่ว่าอะไรนะ วันนี้แวะมาเยี่ยมนะครับ เอาไว้จะมาแอบอ่านบ้างนะครับ..เหอๆ มีตั้งหลายตอนแหน่ะ..ไปล่ะ ยิ้ม ยิ้ม..   โดย: doyngam 25 ตุลาคม 2550 22:43:50 น.

สนุกจังเลยค่ะ คนเขียนเหนื่อยมั้ยเอ่ย?? ตอนนี้ที่เกียวโตกำลังเข้าใบไม้ร่วง อากาศกำลังดีเชียว ใบไม้ก็กำลังเปลี่ยนสี สวยเชียวจ้าาา   โดย: I love Garfield 26 ตุลาคม 2550 8:58:41 น.

ถึงคุณ แป๊ะยัง น้ำค้างเข้าไปชมบล๊อกของคุณ แต่ก็เม้นไม่ได้ซักที ไปเที่ยวคงสนุกนะคะ อยากไปจังเลย (ไม่เคยไปเมืองนอกเลย ขอบอก อายจัง)ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมนะคะ   โดย: น้ำค้างกลางใจ 26 ตุลาคม 2550 15:39:06 น.