|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 4)
เพียงระวี!!! เพียงระวี!! เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่ร้องเรียกหญิงสาวที่นอนสลบเพราะความเหนื่อยล้า กับการเดินหาทางออก ทำให้หญิงสาวตื่นจากการหลับใหล เพราะได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงเธอเหลือเกิน
ร่างบางของหญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มเพราะความกลัวและตกใจสุดขีด พร้อมปล่อยน้ำตาร้องไห้โฮ อย่างไม่อายสายตาใคร ชายหนุ่มค่อยๆ ประคอง ร่างหญิงสาวขึ้นมาช้าๆ อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหว กับท่าทางของชายหนุ่ม ที่เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้
เป็นอะไรมากหรือเปล่า ตกใจมากมั้ย? เทวินถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ เสียงเพียงระวีตอบพร้อมผละตัวเองออกจากอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่นของชายหนุ่มเมื่อหล่อนนึกได้ แล้วหล่อนก็เดินตามพนักงานโรงแรมที่พาเทวินเข้ามาตามหาหล่อนในป่านี้ออกไป สมองซีกหนึ่งน้อยๆ ของเธอคิดว่ายังไม่อยากจะออกจากอ้อมกอดของเขาเลยซักนิด แต่สมองอีกซีกหนึ่งมันสั่งการว่า ไม่ได้สิเราจะหวั่นไหวกับลูกชายของคนที่เราเชื่อว่ามีส่วนรู้เห็นกับการล้มละลายของบิดาของหล่อนได้อย่างไร ปล่อยให้เทวินยืนงงกับการกระทำของเธอ แต่ก็เดินตามเธอออกไปแต่โดยดี
คุณเข็ม ทานข้าวครับ เสียงเรียกจากชายหนุ่มดังมาจากหน้าห้องของเพียงระวี ในขณะที่หล่อนนั่งเหม่ออยู่ในห้องนอน เสียงเรียกจากข้างนอกนั่นทำให้เธอตื่นจากภวังค์ แล้วลุกมาเปิดประตูห้อง
คุณเข็ม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า เทวินถามด้วยความห่วงใย แต่ก็คงไม่ทำให้ความรู้สึกที่เพียงระวีมีต่อครอบครัวของเทวินดีขึ้นเลย ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ตายง่าย ๆ หรอก เพียงระวีตอบแบบห้วน ๆ อ้าวคุณ เถียงได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง ผมเพียงแต่จะชวนคุณไปกินข้าว คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ เทวินพูดประชด ทั้งที่รู้ว่าข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องหญิงที่เขากำลังคุยด้วยเลย
แต่เทวินยังไม่ทันได้หันหลังกลับเสียงจากหญิงสาวก็ร้องตามด้วยความหิว อ๊ะ ๆ ไปกินด้วยก็ได้ แหม พูดแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้ หญิงสาวแหย่ พร้อมเดินตามหลังชายหนุ่มไป ก็จะไม่ไปได้อย่างไรล่ะ คนหิวจะแย่ ข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องเลย (ที่แท้ก็หิว อิ อิ) แต่ไม่มีการตอบโต้จากชายหนุ่มแต่อย่างใด มีเพียงรอยยิ้มที่เขาส่งให้อย่างคุ้นเคย
ค่อย ๆ กินก็ได้คุณ เทวินทักเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าสวาปามกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าเหมือนคนอดอยากมานานมากกก.. แหม ไม่ต้องพูดเลยคุณ ไหนคุณเคยบอกฉันว่าเวลาทานข้าวห้ามคุยกันไง ฉันก็ทำตามคุณแล้วจะเอายังไงอีก หา! เพียงระวีตอบเสียงแหลมพร้อมกับทำท่าทางลอยหน้าลอยตาให้เทวิน
เปล่าหรอก ผมเป็นห่วง ขี้เกียจพาคนบางคนเข้าโรงพยาบาล อีกอย่างผมอายที่จะตอบหมอด้วยว่าคนไข้เข้าโรงพยาบาลเพราะตะกละของกินต่างหากล่ะ เทวินยังตอบแบบกวน ๆ เช่นเคย นี่คุณ!... เพียงระวีพูดอะไรไม่ออก (ก็เป็นอย่างนี้จริง ๆ นี่นา) ได้แต่ทำหน้ายักษ์ใส่ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าที่กำลังนั่งมองหล่อนทานข้าวอยู่ เฮ้อ..อิ่มซะที เพียงระวีพูดจบ รู้สึกว่าอีกฝ่ายเงียบไป สายตาเหลือบมองขึ้นดูอีกฝ่ายที่นั่งเงียบ ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอมาก่อนแล้ว
เป็นไรคุณ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ มองอยู่ได้ เพียงระวีถามอย่างอาย ๆ เมื่อชายหนุ่มไม่ทานข้าวได้แต่นั่งจ้องหล่อนอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าคุณสงบปาก สงบคำได้เนี่ย คุณก็น่ารักดีนะ เทวินตอบแบบไม่เกรงใจผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเลย
เอาอีกแล้ว..พูดแบบนี้อีกแล้ว เพียงระวีคิดในใจก่อนที่จะก้มหน้างุดหลบสายตาของชายหนุ่มที่นั่งจ้องหล่อนในขณะนี้ อิ่มแล้ว คุณจ่ายตังค์ด้วยแล้วกัน หล่อนพูดแล้วรีบลุกหนีทันที (ก็อายนี่ คนอะไรไม่รู้..บ้าจริงเลย) แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องจ่ายตังค์ (อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ ฮ่าๆๆๆ) ว่าแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย เทวินบ่นพึมพำ แต่สายตาก็มองตามร่างบางของหญิงสาวที่เดินจากไป ในใจก็อดขำท่าทางของหล่อนไม่ได้ คนอะไรช่างน่ารักเหลือเกิ๊น...
ฉันคิดดีแล้วนะโว้ย ว่าฉันชอบเพียงระวีว่ะ เสียงคุยโทรศัพท์ปรึกษาจักรภพเพื่อนสนิทของเทวิน ฉันไม่นึกเลยนะว่าความคิดนี้มันจะออกมาจากสมองบวม ๆ ของนายน่ะ เสียงปลายสายแหย่เพื่อนรักเช่นกัน ทำไมวะ คนที่โดยแหย่พูดเสียงแข็ง เปล่าหรอก เพียงแต่ฉันนึกไม่ถึงว่าคนที่แกว่าเค้าเป็นเด็กกะโปโลไม่รู้จักโต จะทำให้แกตกหลุมรักได้ซะขนาดนี้ ถ้านายรักน้องเค้าจริงนายก็ต้องกล้าพิสูจน์ให้น้องเค้าเห็นสิวะว่านายรักเค้าน่ะ จักรภพให้คำปรึกษาเพื่อนรักก่อนจะวางสายไป แล้วฉันจะเอาใจช่วยแกนะ ขอบใจว่ะ เทวินลาเพื่อนก่อนจะวางหูโทรศัพท์ไปเช่นกัน
กลางสวนดอกไม้ หญิงร่างบางกำลังเดินชมดอกไม้อย่างสบายใจ หน้าใสๆ กับใบหน้ารูปไข่ของเธอทำให้เทวินอดที่จะนั่งมองหล่อนไม่ได้ แต่ทุกอิริยาบถของเธอถูกบันทึกไว้ในกล้องดิจิตอลราคาค่อนข้างแพง ของชายหนุ่มหมดแล้ว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิด
ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังหญิงสาว แต่เธอก็ยังไม่สนใจ และยังไม่ละสายตาออกจากดอกไม้สวย ๆ ที่เธอให้ความสนใจอยู่
เสียงกระซิบที่ใกล้กับใบหู ทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ร่างเล็ก ๆ เซเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกแล้ว หน้าใส ๆ ก็ค่อย ๆ แดงขึ้นมาทันที อุ้ย!! นี่คุณ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกใจหมดเลย เสียงของเพียงระวีไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มวางอ้อมกอดของเขาออกจากตัวหญิงสาวแต่อย่างใด กลับทำให้อ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นกว่าเดิมซะอีก ทำให้เพียงระวีอดไม่ได้ที่จะใช้มืออันเรียวบางทั้งสองข้างของหล่อนตีเข้าที่บ่ากว้างของชายหนุ่ม
แน๊ะ ตัวเซมาซบเค้ายังจะมาตีเค้าอีก ชายหนุ่มแซว แต่ก็ไม่เป็นผลแฮะ เพียงระวีกลับขึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มอย่างล้อๆ ทำให้คนที่กำลังโกรธต้องอายแทน ไอ้คนบ้า คนฉวยโอกาส เสียงที่ลอดจากริมฝีปากบาง ๆ ของหญิงสาว ที่หล่อนพยายามที่จะเอ่ยมันออกมาให้ดังที่สุด แต่ชายหนุ่มกลับยกนิ้วจุ๊ที่ริมฝีปากบางของหล่อน ชู้วววว....อย่าเสียงดังซิคุณ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าสามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันเสียงดัง อายเค้านะ เทวินล้อเพียงระวีอีก ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เลย
ทีเมื่อวานกอดเค้า เค้ายังไม่ว่าอะไรเลย เทวินแซวอีก ไม่ขำเลยนะคุณ เสียงเพียงระวีบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ ทำให้เทวินต้องคลายอ้อมกอดของเขาออกจากร่างบาง ๆ ของหญิงสาวนั้นทันที ทันทีที่หญิงสาวหลุดพ้นจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอก็หันหลังสาวท้าวยาว ๆ เดินออกจากบริเวณนั้นด้วยความโกรธและความอายที่คนบางคนฉวยโอกาสกับหล่อน
เพียงระวี! เพียงระวี เสียงลอดมากจากหน้าห้องของเพียงระวีอีกแล้ว โอ้ย อีกแล้วนะคุณ ปลุกฉันแต่เช้าอีกแล้ว เพียงระวีคลานลงจากที่นอนอันหนานุ่มของหล่อนค่อยๆ ไปเปิดประตูให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่เช้า แต่เช้าอะไรคุณ นี่มันแปดโมงแล้วนะ เทวินตอบพร้อมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของเขา ก็มันเช้าสำหรับฉันนี่ คุณมีอะไรก็ว่ามา เสร็จธุระแล้วฉันจะไปนอนต่อ เพียงระวีตอบพร้อมอ้าปากกว้างแถมเอามือป้องที่ปากเพราะหล่อนทำท่าหาวนอนจะหลับซะให้ได้
ผมจะชวนคุณไปที่ในเมืองหน่อย ไปทำไมมิทราบ ถ้าคุณอยากไปคุณก็ไปเองซิ เพียงระวีตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ ผมจะไปซื้อของฝากให้พนักงานที่บริษัทน่ะ คุณจะไปมั้ย เทวินเน้นเสียง เพราะเขาจำได้ว่า จีระนันท์เอ่ยขอของฝากจากเพื่อนสาวก่อนที่หล่อนจะขึ้นรถมาที่นี่ เทวินยื่นข้อเสนอ ทำให้เพียงระวีนึกขึ้นได้ว่ารับปากเพื่อนสาวไว้หล่อนเลยปฏิเสธไม่ได้เพราะได้รับปากเพื่อนสาวไว้แล้วว่าจะซื้อของฝากกลับไป
งั้นคุณรอฉันเดี๋ยวนะ ฉันไปอาบน้ำก่อน ผมให้เวลาคุณ สามสิบนาที เข้าจ๋าย เทวินสั่ง รู้แล้วน่า...ชิ เพียงระวีทำแบะปาก ก่อนจะปิดประตูห้องส่งแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
นี่คุณ เราจะซื้ออะไรกันดี หญิงสาวมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เลยไม่ได้สนใจคำถามจากคนข้าง ๆ เลยสักนิด และเมื่อได้ยินคำถามรอบที่สองทำให้หญิงสาวต้องสะดุ้งโหยง นี่คุณ เป็นอะไรรึเปล่า?? เสียงถามจากเทวิน ทำให้หญิงสาวที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างรถต้องหันมาตอบแบบเสียอารมณ์ในการชมธรรมชาติของหล่อน
เปล่านิ-_- เปล่าได้ไง ก็ผมเห็นคุณนั่งเหม่อนี่ เทวินแย้ง ฉันบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิคุณ เซ้าซี้อยู่ได้ น่ารำคาญ ผมก็นึกว่าคุณกำลังนึกถึงเรื่องเมื่อวาน เทวินแกล้งล้อ ถ้าคุณไม่พูดฉันก็ไม่ได้ว่าคุณเป็นใบ้นะ เพียงระวีเริ่มหน้าแดง แล้วทำไมคุณต้องหน้าแดงด้วยล่ะ เทวินแหย่อีก เค้าเรียกว่าใบหน้ามีเลือดฝาดย่ะ เพียงระวีตอบแบบเลี่ยง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเทวินหมายความว่าอย่างไร ทำให้หญิงสาวต้องก้มหน้าหลบสายตาคมนั้น เทวินค่อนข้างจะพอใจกับคำพูดของเขาที่ทำให้เด็กกะโปโลอย่างหล่อนอายได้
โอ้โห ในเมืองเค้าสวยจังเลยเนอะ เมื่อลงจากรถได้เพียงระวีก็ทำท่าพอใจ ใบหน้าใส มีแต่รอยยิ้มแห่งความสุขกับการที่ได้เที่ยวชมเมืองสวยๆ แบบนี้ ที่จริงคุณต้องขอบคุณผม ที่ผมพาคุณมานะเนี่ย เชอะ ฉันมาของฉันเองก็ได้ ไม่เห็นต้องให้คุณพามาเลย เพียงระวีเถียง แต่ถ้าผมไม่ไปปลุกคุณ คุณจะได้มาเหรอ หึ!! เทวินย้อน โห ไม่ค่อยจะทวงบุญคุณเลยนะ แค่นี้เอง เพียงระวีบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าตลาดหาซื้อของฝากให้เพื่อนรักที่รออยู่ที่กรุงเทพฯ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างพอใจที่ได้แหย่หญิงสาวให้ได้เถียง ว่างั้นเถอะ
|
Create Date : 12 ตุลาคม 2550 |
Last Update : 12 ตุลาคม 2550 20:34:38 น. |
|
3 comments
|
Counter : 455 Pageviews. |
|
|
|
โดย: dragonfly IP: 125.26.47.146 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:11:11:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
**น้ำค้าง** ผู้หญิงที่มีความฝัน (ฝันเฟื่อง) มีจินตนาการค่อนข้างสูง ชอบแต่งกลอนมากค่ะ (แต่ก็ไม่ค่อย ได้เรื่องเลย)แต่จะลองแต่งนิยาย ดูบ้างน่ะค่ะก็ลองติดตามละกันนะคะ
|
|
|
|
|
|
|