Bloggang.com : น้ำค้างกลางใจ : **นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 4)

**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 4)

เพียงระวี!!! เพียงระวี!!” เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่ร้องเรียกหญิงสาวที่นอนสลบเพราะความเหนื่อยล้า กับการเดินหาทางออก ทำให้หญิงสาวตื่นจากการหลับใหล เพราะได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงเธอเหลือเกิน

ร่างบางของหญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มเพราะความกลัวและตกใจสุดขีด พร้อมปล่อยน้ำตาร้องไห้โฮ อย่างไม่อายสายตาใคร ชายหนุ่มค่อยๆ ประคอง ร่างหญิงสาวขึ้นมาช้าๆ อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหว กับท่าทางของชายหนุ่ม ที่เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า ตกใจมากมั้ย?” เทวินถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” เสียงเพียงระวีตอบพร้อมผละตัวเองออกจากอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่นของชายหนุ่มเมื่อหล่อนนึกได้ แล้วหล่อนก็เดินตามพนักงานโรงแรมที่พาเทวินเข้ามาตามหาหล่อนในป่านี้ออกไป สมองซีกหนึ่งน้อยๆ ของเธอคิดว่ายังไม่อยากจะออกจากอ้อมกอดของเขาเลยซักนิด แต่สมองอีกซีกหนึ่งมันสั่งการว่า “ไม่ได้สิเราจะหวั่นไหวกับลูกชายของคนที่เราเชื่อว่ามีส่วนรู้เห็นกับการล้มละลายของบิดาของหล่อนได้อย่างไร” ปล่อยให้เทวินยืนงงกับการกระทำของเธอ แต่ก็เดินตามเธอออกไปแต่โดยดี

“คุณเข็ม ทานข้าวครับ” เสียงเรียกจากชายหนุ่มดังมาจากหน้าห้องของเพียงระวี ในขณะที่หล่อนนั่งเหม่ออยู่ในห้องนอน เสียงเรียกจากข้างนอกนั่นทำให้เธอตื่นจากภวังค์ แล้วลุกมาเปิดประตูห้อง

“คุณเข็ม คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เทวินถามด้วยความห่วงใย แต่ก็คงไม่ทำให้ความรู้สึกที่เพียงระวีมีต่อครอบครัวของเทวินดีขึ้นเลย
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เพียงระวีตอบแบบห้วน ๆ
“อ้าวคุณ เถียงได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง ผมเพียงแต่จะชวนคุณไปกินข้าว คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เทวินพูดประชด ทั้งที่รู้ว่าข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องหญิงที่เขากำลังคุยด้วยเลย

แต่เทวินยังไม่ทันได้หันหลังกลับเสียงจากหญิงสาวก็ร้องตามด้วยความหิว
“อ๊ะ ๆ ไปกินด้วยก็ได้ แหม พูดแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้” หญิงสาวแหย่ พร้อมเดินตามหลังชายหนุ่มไป ก็จะไม่ไปได้อย่างไรล่ะ คนหิวจะแย่ ข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องเลย (ที่แท้ก็หิว อิ อิ) แต่ไม่มีการตอบโต้จากชายหนุ่มแต่อย่างใด มีเพียงรอยยิ้มที่เขาส่งให้อย่างคุ้นเคย

“ค่อย ๆ กินก็ได้คุณ” เทวินทักเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าสวาปามกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าเหมือนคนอดอยากมานานมากกก..
“แหม ไม่ต้องพูดเลยคุณ ไหนคุณเคยบอกฉันว่าเวลาทานข้าวห้ามคุยกันไง ฉันก็ทำตามคุณแล้วจะเอายังไงอีก หา!” เพียงระวีตอบเสียงแหลมพร้อมกับทำท่าทางลอยหน้าลอยตาให้เทวิน

“เปล่าหรอก ผมเป็นห่วง ขี้เกียจพาคนบางคนเข้าโรงพยาบาล อีกอย่างผมอายที่จะตอบหมอด้วยว่าคนไข้เข้าโรงพยาบาลเพราะตะกละของกินต่างหากล่ะ” เทวินยังตอบแบบกวน ๆ เช่นเคย
“นี่คุณ!...” เพียงระวีพูดอะไรไม่ออก (ก็เป็นอย่างนี้จริง ๆ นี่นา) ได้แต่ทำหน้ายักษ์ใส่ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าที่กำลังนั่งมองหล่อนทานข้าวอยู่
“เฮ้อ..อิ่มซะที” เพียงระวีพูดจบ รู้สึกว่าอีกฝ่ายเงียบไป สายตาเหลือบมองขึ้นดูอีกฝ่ายที่นั่งเงียบ ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอมาก่อนแล้ว

“เป็นไรคุณ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอ มองอยู่ได้” เพียงระวีถามอย่างอาย ๆ เมื่อชายหนุ่มไม่ทานข้าวได้แต่นั่งจ้องหล่อนอยู่ฝ่ายเดียว
“ถ้าคุณสงบปาก สงบคำได้เนี่ย คุณก็น่ารักดีนะ” เทวินตอบแบบไม่เกรงใจผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเลย

“เอาอีกแล้ว..พูดแบบนี้อีกแล้ว” เพียงระวีคิดในใจก่อนที่จะก้มหน้างุดหลบสายตาของชายหนุ่มที่นั่งจ้องหล่อนในขณะนี้
“อิ่มแล้ว คุณจ่ายตังค์ด้วยแล้วกัน” หล่อนพูดแล้วรีบลุกหนีทันที (ก็อายนี่ คนอะไรไม่รู้..บ้าจริงเลย) แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องจ่ายตังค์ (อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ ฮ่าๆๆๆ)
“ว่าแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย” เทวินบ่นพึมพำ แต่สายตาก็มองตามร่างบางของหญิงสาวที่เดินจากไป ในใจก็อดขำท่าทางของหล่อนไม่ได้ คนอะไรช่างน่ารักเหลือเกิ๊น...

“ฉันคิดดีแล้วนะโว้ย ว่าฉันชอบเพียงระวีว่ะ” เสียงคุยโทรศัพท์ปรึกษาจักรภพเพื่อนสนิทของเทวิน
“ฉันไม่นึกเลยนะว่าความคิดนี้มันจะออกมาจากสมองบวม ๆ ของนายน่ะ” เสียงปลายสายแหย่เพื่อนรักเช่นกัน
“ทำไมวะ” คนที่โดยแหย่พูดเสียงแข็ง
“เปล่าหรอก เพียงแต่ฉันนึกไม่ถึงว่าคนที่แกว่าเค้าเป็นเด็กกะโปโลไม่รู้จักโต จะทำให้แกตกหลุมรักได้ซะขนาดนี้”
“ถ้านายรักน้องเค้าจริงนายก็ต้องกล้าพิสูจน์ให้น้องเค้าเห็นสิวะว่านายรักเค้าน่ะ” จักรภพให้คำปรึกษาเพื่อนรักก่อนจะวางสายไป
“แล้วฉันจะเอาใจช่วยแกนะ”
“ขอบใจว่ะ” เทวินลาเพื่อนก่อนจะวางหูโทรศัพท์ไปเช่นกัน

กลางสวนดอกไม้ หญิงร่างบางกำลังเดินชมดอกไม้อย่างสบายใจ หน้าใสๆ กับใบหน้ารูปไข่ของเธอทำให้เทวินอดที่จะนั่งมองหล่อนไม่ได้ แต่ทุกอิริยาบถของเธอถูกบันทึกไว้ในกล้องดิจิตอลราคาค่อนข้างแพง ของชายหนุ่มหมดแล้ว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิด

ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังหญิงสาว แต่เธอก็ยังไม่สนใจ และยังไม่ละสายตาออกจากดอกไม้สวย ๆ ที่เธอให้ความสนใจอยู่

เสียงกระซิบที่ใกล้กับใบหู ทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ร่างเล็ก ๆ เซเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกแล้ว หน้าใส ๆ ก็ค่อย ๆ แดงขึ้นมาทันที
“อุ้ย!! นี่คุณ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตกใจหมดเลย”
เสียงของเพียงระวีไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มวางอ้อมกอดของเขาออกจากตัวหญิงสาวแต่อย่างใด กลับทำให้อ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นกว่าเดิมซะอีก ทำให้เพียงระวีอดไม่ได้ที่จะใช้มืออันเรียวบางทั้งสองข้างของหล่อนตีเข้าที่บ่ากว้างของชายหนุ่ม

“แน๊ะ ตัวเซมาซบเค้ายังจะมาตีเค้าอีก” ชายหนุ่มแซว แต่ก็ไม่เป็นผลแฮะ เพียงระวีกลับขึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มอย่างล้อๆ ทำให้คนที่กำลังโกรธต้องอายแทน
“ไอ้คนบ้า คนฉวยโอกาส” เสียงที่ลอดจากริมฝีปากบาง ๆ ของหญิงสาว ที่หล่อนพยายามที่จะเอ่ยมันออกมาให้ดังที่สุด แต่ชายหนุ่มกลับยกนิ้วจุ๊ที่ริมฝีปากบางของหล่อน
“ชู้วววว....อย่าเสียงดังซิคุณ เดี๋ยวเค้าก็หาว่าสามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันเสียงดัง อายเค้านะ” เทวินล้อเพียงระวีอีก ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เลย

“ทีเมื่อวานกอดเค้า เค้ายังไม่ว่าอะไรเลย” เทวินแซวอีก
“ไม่ขำเลยนะคุณ” เสียงเพียงระวีบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ ทำให้เทวินต้องคลายอ้อมกอดของเขาออกจากร่างบาง ๆ ของหญิงสาวนั้นทันที
ทันทีที่หญิงสาวหลุดพ้นจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอก็หันหลังสาวท้าวยาว ๆ เดินออกจากบริเวณนั้นด้วยความโกรธและความอายที่คนบางคนฉวยโอกาสกับหล่อน

“เพียงระวี! เพียงระวี” เสียงลอดมากจากหน้าห้องของเพียงระวีอีกแล้ว
“โอ้ย อีกแล้วนะคุณ ปลุกฉันแต่เช้าอีกแล้ว” เพียงระวีคลานลงจากที่นอนอันหนานุ่มของหล่อนค่อยๆ ไปเปิดประตูให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่เช้า
“แต่เช้าอะไรคุณ นี่มันแปดโมงแล้วนะ” เทวินตอบพร้อมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของเขา
“ก็มันเช้าสำหรับฉันนี่ คุณมีอะไรก็ว่ามา เสร็จธุระแล้วฉันจะไปนอนต่อ” เพียงระวีตอบพร้อมอ้าปากกว้างแถมเอามือป้องที่ปากเพราะหล่อนทำท่าหาวนอนจะหลับซะให้ได้

“ผมจะชวนคุณไปที่ในเมืองหน่อย”
“ไปทำไมมิทราบ ถ้าคุณอยากไปคุณก็ไปเองซิ” เพียงระวีตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ
“ผมจะไปซื้อของฝากให้พนักงานที่บริษัทน่ะ คุณจะไปมั้ย” เทวินเน้นเสียง เพราะเขาจำได้ว่า จีระนันท์เอ่ยขอของฝากจากเพื่อนสาวก่อนที่หล่อนจะขึ้นรถมาที่นี่ เทวินยื่นข้อเสนอ ทำให้เพียงระวีนึกขึ้นได้ว่ารับปากเพื่อนสาวไว้หล่อนเลยปฏิเสธไม่ได้เพราะได้รับปากเพื่อนสาวไว้แล้วว่าจะซื้อของฝากกลับไป

“งั้นคุณรอฉันเดี๋ยวนะ ฉันไปอาบน้ำก่อน”
“ผมให้เวลาคุณ สามสิบนาที เข้าจ๋าย” เทวินสั่ง
“รู้แล้วน่า...ชิ” เพียงระวีทำแบะปาก ก่อนจะปิดประตูห้องส่งแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

“นี่คุณ เราจะซื้ออะไรกันดี”
หญิงสาวมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เลยไม่ได้สนใจคำถามจากคนข้าง ๆ เลยสักนิด และเมื่อได้ยินคำถามรอบที่สองทำให้หญิงสาวต้องสะดุ้งโหยง
“นี่คุณ เป็นอะไรรึเปล่า??”
เสียงถามจากเทวิน ทำให้หญิงสาวที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างรถต้องหันมาตอบแบบเสียอารมณ์ในการชมธรรมชาติของหล่อน

“เปล่านิ-_-“
“เปล่าได้ไง ก็ผมเห็นคุณนั่งเหม่อนี่” เทวินแย้ง
“ฉันบอกว่าเปล่าก็เปล่าสิคุณ เซ้าซี้อยู่ได้ น่ารำคาญ”
“ผมก็นึกว่าคุณกำลังนึกถึงเรื่องเมื่อวาน” เทวินแกล้งล้อ
“ถ้าคุณไม่พูดฉันก็ไม่ได้ว่าคุณเป็นใบ้นะ” เพียงระวีเริ่มหน้าแดง
“แล้วทำไมคุณต้องหน้าแดงด้วยล่ะ” เทวินแหย่อีก
“เค้าเรียกว่าใบหน้ามีเลือดฝาดย่ะ” เพียงระวีตอบแบบเลี่ยง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเทวินหมายความว่าอย่างไร ทำให้หญิงสาวต้องก้มหน้าหลบสายตาคมนั้น
เทวินค่อนข้างจะพอใจกับคำพูดของเขาที่ทำให้เด็กกะโปโลอย่างหล่อนอายได้

“โอ้โห ในเมืองเค้าสวยจังเลยเนอะ” เมื่อลงจากรถได้เพียงระวีก็ทำท่าพอใจ ใบหน้าใส มีแต่รอยยิ้มแห่งความสุขกับการที่ได้เที่ยวชมเมืองสวยๆ แบบนี้
“ที่จริงคุณต้องขอบคุณผม ที่ผมพาคุณมานะเนี่ย”
“เชอะ ฉันมาของฉันเองก็ได้ ไม่เห็นต้องให้คุณพามาเลย” เพียงระวีเถียง
“แต่ถ้าผมไม่ไปปลุกคุณ คุณจะได้มาเหรอ หึ!!” เทวินย้อน
“โห ไม่ค่อยจะทวงบุญคุณเลยนะ แค่นี้เอง” เพียงระวีบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าตลาดหาซื้อของฝากให้เพื่อนรักที่รออยู่ที่กรุงเทพฯ ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างพอใจที่ได้แหย่หญิงสาวให้ได้เถียง ว่างั้นเถอะ

Create Date : 12 ตุลาคม 2550

Last Update : 12 ตุลาคม 2550 20:34:38 น.

3 comments

Counter : 455 Pageviews.