**นักธุรกิจหนุ่มปากกล้ากับเลขาซ่าส์จอมเปิ่น** (ตอนที่ 2) “เข็ม ทานข้าวจ๊ะ”เสียงหวาน ๆ ของนันท์ เพื่อนใหม่ ที่ชวนเธออย่างเป็นมิตรทำให้เธอรีบเก็บสัมภาระ ปิดแฟ้มที่วางอยู่ตรงหน้าเดินตามออกไปแต่โดยดี “นันท์ทำงานมากี่ปีแล้วจ๊ะ” เพียงระวีถามนันท์อย่างคุ้นเคย “อ๋อ..จะห้าปีแล้วมั้ง” นันท์ตอบอย่างคุ้นเคยเช่นกัน “เหรอ!!!” เพื่อนสาวทำตาโตเมื่อรู้ว่าเพื่อนใหม่เธอเป็นคนเก่าแก่ที่นี่ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอทำงานอยู่ได้ยังไงกับเจ้านายปากร้ายๆ แบบนี้ “เจ้านายปากจัดแบบนี้เธออยู่ได้ยังไงตั้งสี่ห้าปีแหน่ะ” หล่อนถามพร้อมย่นจมูกเล็กน้อยเหมือนกับเอือมระอากับเจ้านายคนนี้มากกก...ถึงมากที่สุด “คุณเทวินเนี่ยนะ ปากจัด” จีระนันท์ทำเสียงแหลมเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ที่เพียงระวีพูดออกมา “ก็ใช่น่ะสิ อีตาบ้านั่น ปากจัดเป็นบ้าเลย ด่าลูกน้องก็เก่ง ขี้เก๊กอีกต่างหาก” เพียงระวีตอบพร้อมกับเสียงบ่นให้เพื่อนสาวฟังถึงพฤติกรรมของเจ้านายใหม่ของเธอ “นันท์ ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคุณเทวินจะปากจัดอย่างที่เข็มว่าน่ะ เพราะนันท์มาอยู่นี่นันท์ไม่เคยเห็นคุณเทวินด่าลูกน้องเลยซักแอะนะ” จีระนันท์กล่าว พร้อมกับเหมือนจะแก้ตัวให้เจ้านายเพราะหล่อนไม่เคยเห็นเทวินบ่นให้ใครง่าย ๆ และในสายตาของเธอ เทวินเป็นผู้ชายที่อบอุ่น อารมณ์ดี เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงที่เข้าใจลูกน้องมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ผิดกับธนกรผู้เป็นพี่ชายที่ดูจะเคร่งขรึม เจ้าระเบียบ เคร่งครัดเรื่องงานเป็นที่สุดทำให้ลูกน้องไม่กล้าเข้าใกล้สักเท่าไหร่ “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ เพราะเข็มเจอกับตัวเอง คนอะไรปากร้ายชะมัด” เข็มบ่นกับเพื่อนสาวพร้อมกับทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เพราะนิสัยโดยส่วนตัวของเธอนั้นยิ่งโกรธยิ่งหิว (จะบอกให้ อิ ๆๆ) หลังจากทานข้าวเสร็จและทักทายเพื่อนใหม่ ทำความรู้จักคุ้นเคยกันเรียบร้อยแล้วต่างก็แยกย้ายไปปฏิบัติภารกิจของตนเองต่อไป “ไม่รู้ว่าอีตาบ้านั่นจะเล่นงานอะไรเราอีกนะ” เพียงระวีคิดในใจพร้อมกับกวาดสายตาหาบุคคลที่เธอกำลังกล่าวถึงว่าเขาจะอยู่บริเวณนั้นหรือไม่ “คิดไม่ผิดเลยแฮะ นั่งทำเก๊กอยู่ได้ เมื่อไหร่จะออกไปซะทีนะ” หญิงสาวบ่นในใจพร้อมทำท่าทางฮึดฮัดใส่เจ้านายใหม่ “งานเสร็จรึยังคุณเข็ม” หนุ่มหน้าคมทักลูกน้องพร้อมทำท่าทางกวน ๆ กับเธอ “จะไม่ให้มีเวลาพักเที่ยงกันเลยหรือคะเจ้านาย นี่ไม่ใช่โรงงานนรกนะคะ” หญิงสาวตอบแบบห้วน ๆ แถมยังแกล้งทำแฟ้มที่ถือในมือตกใส่บ่ากว้างของเขาอีก “นี่คุณ! “ ชายหนุ่มร้องด้วยความโมโห ที่เห็นเธอทำแบบนี้ แต่หญิงสาวก็ไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใดแถมยังทำท่าทางสะใจอีกต่างหากที่ทำให้เขาโกรธได้ และดูเหมือนว่าเธอจะทำได้ดีซะด้วยซิ “ขอโทษค่ะ พอดีรีบบบ...ไปหน่อย กลัวงานไม่เสร็จค่ะ” หญิงสาวทำเสียงยานคางแล้วลอยหน้าลอยตาเดินกลับที่โต๊ะทำงานต่อไปแล้วก็ไม่มองหน้าเขาอีกเลยปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งหน้าง้ำมองเธอฝ่ายเดียวพลางคิดในใจจะหาวิธีแกล้งเธออย่างไรเพื่อเอาคืนที่เธอแกล้งเขาวันนี้ “ยัยตัวแสบ ฉันจะต้องเอาคืนเธอให้ได้ คอยดูนะ” เทวินบ่นพึมพำก่อนที่จะออกจากห้องไปพร้อมความโมโหให้เพียงระวี “ไปซะได้ก็ดี คนบ้า” เพียงระวีเอ่ยตามหลังเทวินเมื่อเห็นเทวินเดินออกจากห้องไป “เพียงระวี อีกสองวันทางบริษัทมีประชุมที่เชียงใหม่นะ คุณต้องไปกับผม” เทวินแจ้งให้เลขาทราบเมื่อรู้ว่าจะต้องขึ้นไปประชุมที่เชียงใหม่แต่ที่จริงแล้วเขาไปคนเดียวก็ได้แต่เขาอยากให้เพียงระวีไปด้วยเพราะเขาอยากหาเรื่องแกล้งพนักงานใหม่คนนี้โทษฐานที่เคยแกล้งเขาเมื่อวันก่อน “ไปกี่วันคะเจ้านาย” เพียงระวีถามพร้อมกับทำท่าทางไม่อยากจะไปเลยซักนิด “สองอาทิตย์ เตรียมตัวให้พร้อมนะ” เทวินตอบแกมบังคับนิด ๆ “หา ! ตั้งสองอาทิตย์แหนะ ทำไมต้องเป็นดิฉันด้วยล่ะ” หญิงสาวทำตาโต พร้อมทำเสียงแหลมใส่ “ก็คุณเป็นเลขาผมนะ จะให้ผมชวนฝ่ายบุคคลไปรึไง หึ” ชายหนุ่มย้อน “ค่ะ ๆๆๆๆ ทราบค่ะ” เพียงระวีรับทราบพร้อมทำหน้าแหย ๆ ใส่เจ้านายแล้วเดินออกจากห้องไป “คนอะไรก็ไม่รู้ บ้าชะมัดเลยทำไมชอบบังคับอยู่เรื่อยเลย โอ้ย! หงุดหงิดจัง” หญิงสาวบ่นพร้อมกับสาวเท้ายาว ๆ เพื่อจะให้ถึงห้องทำงานของเพื่อนสนิท “ไปกินรังแตนที่ไหนมาจ๊ะ เข็ม” นันท์ถามทั้งที่รู้อยู่ในใจว่าคงทะเลาะกับเจ้านายมาแหง ๆ เลย “ก็คุณเทวินน่ะซิ จะให้เข็มไปประชุมด้วยที่เชียงใหม่น่ะ เข็มไม่อยากไปเลย” เพียงระวีทำหน้างอหลังตอบคำถามเพื่อนสาว “โอ้โห ตั้งเชียงใหม่โน่น ตอนนี้หน้าหนาว ดอกไม้คงสวยมากเลยเนอะ” นันท์แสดงความคิดเห็นกับเพื่อนร่วมงาน “ก็สวยอยู่หรอกถ้าไม่ได้ไปกับอีตานั่นน่ะ” เข็มแย้ง พร้อมย่นจมูกเล็กน้อย “แม่คะ เข็มต้องไปประชุมที่เชียงใหม่กับเจ้านายนะคะ คงไม่อยู่อีกหลายวัน” บุตรสาวกล่าวกับมารดาแกมขออนุญาตไปในตัวด้วย “ไปกี่วันละลูก” มารดาถาม “สองอาทิตย์ค่ะแม่ ไม่รู้ประชุมอะไรกันนักกันหนาตั้งนานแหนะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะเต็มใจไปซักเท่าไหร่ “ฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะคะป้าน้อม แล้วเข็มจะรีบกลับค่ะ” เสียงหญิงสาวกล่าวกับผู้เป็นแม่บ้านก่อนจะขึ้นรถไปกับพนักงานขับรถที่เทวินส่งให้มารับเธอเพื่อไปที่บริษัท “อ้าว ! ไม่ได้ขึ้นเครื่องเหรอคะ” หญิงสาวถามเทวินด้วยความสงสัยพร้อมทำหน้างงๆ “แล้วถ้าขึ้นเครื่องผมจะให้พนักงานขับรถมารอคุณที่นี่เหรอครับคุณผู้หญิง” เทวินเน้นเสียง “อีตาบ้า ตอบดี ๆ ก็ได้” เพียงระวีคิดในใจแถมทำท่าทางแบะปากเล็กน้อยแสดงให้รู้ว่าหล่อนไม่ค่อยจะพอใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไหร่เลย เขายืนเถียงกันท่ามกลางสายตาของจีระนันท์เพื่อนที่กลายเป็นเพื่อนสนิทของเพียงระวีไปซะแล้วซิตอนนี้ “ไปได้แล้วค่ะเจ้านาย สายแล้วนะ” จีระนันท์เตือนเมื่อเห็นทั้งคู่ยังเถียงกันไม่เลิกซะที “ก็เพื่อนคุณสิ จะขึ้นรถได้รึยังล่ะ มัวเล่นตัวอยู่ได้” เจ้านายย้อนจีระนันท์ ได้ยินดังนั้น เพียงระวีรีบเปิดประตูรถขึ้นนั่งข้างเทวินทันทีแถมนั่งทำหน้ายักษ์อยู่ข้างเขาทำให้เทวิน อดขำกับกิริยาท่าทางของหล่อนไม่ได้ ได้แต่มองแล้วยิ้ม ๆ ให้เท่านั้นเอง “ยิ้มอะไรน่ะ ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะยิ้มอยู่ได้” เพียงระวีทำท่าไม่พอใจ “ก็ยิ้มให้เด็กดื้อน่ะซิ กว่าจะต้อนขึ้นรถได้ ทำเอาซะหอบเลย” “นี่คุณ!...............” “พอแล้วเข็ม พอได้แล้ว ไปกันได้แล้ว” จีระนันท์เตือนอีกครั้งเมื่อเห็นทั้งคู่ยังคงไม่หยุด แล้วหันไปส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนจะเดินกลับเข้าบริษัท “อย่าลืมซื้อของฝากนะจ๊ะเข็ม” จีระนันท์เอ่ย “จ้า...แล้วจะรีบกลับนะ” เพียงระวีรับปากเพื่อนสาวก่อนที่เทวินจะสั่งให้พนักงานขับรถออกรถ บรรยากาศเริ่มเงียบเมื่อทั้งคู่เริ่มสงบศึกกัน (สงสัยต่างคนต่างเหนื่อยล่ะมั้ง..เถียงกันตั้งแต่เช้านิ) ทิวทัศน์ข้างทางดูสวยมาก ท้องฟ้าสดใส ทุ่งนาข้าวสองข้างทางเหลืองอร่าม เพราะช่วงนี้เป็นฤดูเก็บเกี่ยวของชาวนา มองออกไปรอบ ๆ ดูงามตา เพราะนานมากแล้วที่เธออยู่เมืองหลวงเจอแต่ตึกสูง ๆ ไม่ค่อยได้เห็นอะไรแบบนี้เลยอดไม่ได้ที่จะทำให้เพียงระวียิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นบรรยากาศและทิวทัศน์ที่สวย ๆ สมองน้อย ๆ ของเธอลืมเรื่องที่หล่อนนั่งคิดมาตลอดทางว่าจะทำอย่างไรถึงจะเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้ซะทีน๊า......... “มองอะไรน่ะ ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ” เพียงระวีทักขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองเธออยู่ “เปล่านี่ ผมแค่มองคนบ้าที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวต่างหาก” เทวินตอบพลางยิ้มแหย ๆให้กับหล่อน “นี่ ฉันไม่ได้บ้านะ คุณว่าใครบ้า” (เริ่มเปิดศึกกันอีกแว้ว...ว...ว...) “ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่อคุณเลยนะ คิดไปเองรึเปล่า” ชายหนุ่มแหย่ “หึ!!! ฉันไม่พูดด้วยแล้ว” เพียงระวีหันหน้ามองข้างทางไปเรื่อย ๆ (พนักงานขับรถท่าทางเบื่อหน่ายที่เห็นทั้งคู่เถียงกันไม่เลิก) เวลาผ่านไปสักพัก ศีรษะน้อย ๆ ของเพียงระวีก็เกยอยู่บนไหล่กว้างของชายหนุ่มที่เธอมองเห็นว่าเป็นศัตรู ในตอนนี้กลายเป็นหมอนให้เธออิงแบบสบาย ๆ เลยทีเดียว เทวินอดไม่ได้ที่จะมองหน้าใสๆ ของเธอขณะที่เธอหลับอยู่แถมอมยิ้มอีกต่างหาก เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้ เอ..หรือว่า........... คนข้าง ๆ ยังคงหลับสบายโดยไม่รู้เลยว่าศีรษะของเธอเกยอยู่บนไหล่ของคนที่เพิ่งลับริมฝีปากกันอยู่เมื่อเช้านี้เอง “นี่คุณ ตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มปลุกพร้อมกับสะบัดไหล่ไปมาให้หญิงสาวตื่น แต่ก็ไม่ได้ผลแฮะหญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เธอก็ยังหลับได้สบาย เขาจึงตัดสินใจใช้สองมืออันหนานุ่มของเขาประคองใบหน้าบาง ๆ ของเธอ ขึ้นมาอย่าง ช้าๆ “ว้าย!!! คุณเทวิน คุณจะทำอะไรน่ะ คุณแอบแต๊ะอั๋งฉันใช่มั้ย ไอ้คนลามก” เพียงระวีใส่เป็นชุดเมื่อเธอลืมตาขึ้นมารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังอยู่ในอุ้งมือของใคร “นี่คุณ บ้ารึเปล่าเนี่ย มาหนุนไหล่เค้ายังมาว่าเค้าลามกอีก ผมปวดฉี่ ผมจะลงไปห้องน้ำ ก็ปลุกคุณแล้วคุณยังไม่ยอมตื่นซะที ผมก็จะเอาหัวอันหนัก ๆ ของคุณออกไปจากไหล่ผมน่ะสิ” “คุณอย่ามามั่ว ฉันยังไม่ได้ยินเสียงคุณปลุกเลย อย่ามาแก้ตัว ไอ้โรคจิต” เพียงระวีไม่ฟังเหตุผลกลับด่า เทวินซะยกใหญ่แถมยังใช้มือน้อย ๆ ของเธอตบไหล่บ่ากว้างของเขาอีกต่างหาก “คุณจะได้ยินได้ยังไง หลับเป็นตายขนาดนั้น ไม่รู้น้ำลายไหลใส่บ่าผมรึเปล่าก็ไม่รู้” เทวินพูดพร้อมทำท่าทางก้มดูที่บ่าของตัวเอง “นี่คุณว่าฉันอีกแล้วนะ” เพียงระวีทำท่าจะตีเทวินอีกครั้ง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! ถ้าคุณไม่หยุดผมจูบคุณแน่” เทวินขู่พร้อมกับทำท่าทางจะเข้าหาตัวของหญิงสาว “อะ อะ ไม่พูดแล้วก็ได้ จะไปไหนก็รีบไป” เพียงระวีพูดเสียงสั่นเครือเหมือนกับกลัวว่าเทวินจะทำอย่างที่เขาพูดจริง ๆ แต่เอ..ทำไมเธอหน้าแดงอย่างนี้นะ.. “เค้าทำอะไรของเค้านะ” เทวินบ่นพึมพำหลังจากที่เขาทำธุระส่วนตัวเสร็จและเมื่อกลับมาที่รถแล้วไม่เห็นเพื่อนร่วมเดินทาง แต่แล้วหญิงสาวก็หนีไม่พ้นสายตาอันคมเข้มที่เหลือบไปเห็นเขาพอดี “ถ้ารู้จักสงบปากสงบคำก็น่ารักดีแฮะ” เทวินมองใบหน้าใส ๆ ของคนที่กำลังเลือกซื้อขนมในมินิมาร์ทอยู่ข้างปั๊ม แล้วคิดในใจ “ไม่ใช่สิ ผู้หญิงห้าว ๆ ขนาดนี้จะน่ารักได้ยังไง” สมองอีกซีกหนึ่งทำให้เขาคิดขึ้นมาแย้งความคิดของสมองอีกซีกหนึ่งทันที “นี่คุณ มองอะไรน่ะ” เสียงเพียงระวีทักพร้อมสะกิดชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั่งเหม่อลอย “เปล่านี่ เสร็จรึยังล่ะ ไปกันได้แล้ว” ชายหนุ่มรีบปฎิเสธ เสียงแกะขนมของหญิงสาวพร้อมเสียงคลอเพลงไปตามซาวด์เบาท์ที่เธอหยิบขึ้นมาฟัง ดูเหมือนว่าเสียงคลอเพลงจะไม่เป็นอย่างที่คนอื่นทำ แต่มันดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อหญิงสาวตั้งใจที่จะร้องให้ดังเพื่อรบกวนสมาธิคนข้างๆ “นี่คุณ เบา ๆ หน่อยได้มั้ย ผมหนวกหู” เทวินเอ็ดผู้ร่วมเดินทาง “ใครใช้ให้คุณพาฉันมาด้วยล่ะ” เพียงระวีย้อนพร้อมทำท่าลอยหน้าลอยตา ซักพักใหญ่ ๆ เสียงทุกอย่างที่ได้ยินก็เงียบลง เมื่อหญิงสาวที่นั่งมากับเขาหลับอีกแล้วครับท่าน “โอ้โห นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกินและแฮะ” เทวินบ่นพึมพำ พร้อมมองใบหน้าเรียวได้รูปของหญิงสาวที่ยังใช้ใบหน้าเกยบ่ากว้างของเขาอีกเช่นเคย โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักนิด ทำไมมันรู้สึกมีความสุขที่ได้มองแบบนี้นะ คิดไปพลางยิ้มไป จนถึงจุดหมายปลายทางที่ทั้งคู่ต้องการไปให้ถึงมัน “ตื่นได้แล้วคุณเข็ม” เทวินปลุกพร้อมกับยังนั่งนิ่งเพื่อให้เธอรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่บนไหล่ของเขา “ตายล่ะซิ!!!” หญิงสาวรู้สึกตัวพร้อมคิดอยู่ในใจว่าฉันไปซบไหล่อีตานี่ได้ยังไง แต่หญิงสาวก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ได้แต่ให้หนุ่มหน้าคมนั่งยิ้มด้วยความพอใจอยู่ฝ่ายเดียว “กลับไปได้เลยนะคุณสมชัย แล้วผมกับคุณเข็มจะกลับเองนะ” เทวินสั่งพนักงานขับรถพร้อมลากกระเป๋าเข้าเช็คอินกับทางโรงแรม ปล่อยให้หญิงสาวยืนเก้ออยู่ด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องกลับเองและไม่ให้พนักงานขับรถมารับ   Create Date : 06 ตุลาคม 2550 3 comments Last Update : 10 ตุลาคม 2550 9:41:20 น. Counter : 601 Pageviews. Share Tweet

มานั่งอ่านตาเปียกตาแฉะด้วยคน อิอิ   โดย: สาวสวยคนนั้นแหละ ฮา IP: 61.19.65.193 6 ตุลาคม 2550 9:37:51 น.

ตอนนี้สมองยังไม่แล่น เลยยังไม่มีตอนที่สาม แต่จะพยายามแล้วกันจ้า   โดย: น้ำค้างกลางใจ 9 ตุลาคม 2550 15:34:21 น.

แวะมาทวง เมื่อไหร่สมองจะแล่น หา...   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 10 ตุลาคม 2550 9:54:11 น.