Bloggang.com : ปอมปอมเกิร์ล : The Rifle by Gary Paulsen : ว่าด้วย Gun Control

The Rifle by Gary Paulsen : ว่าด้วย Gun Control

เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เวอร์จิเนียเทค ในเช้าวันที่ 16 เมษายน 2550 ทำให้นึกถึงหนังสือเรื่องนี้ กับ หัวข้อเรื่องของ การควบคุมอาวุธปืน (Gun Control)

ภาพจาก //www.bestwebbuys.com

ข้อมูลหนังสือ
ชื่อเรื่อง : The Rifle
ผู้เขียน : Gary Paulsen
สำนักพิมพ์ : Harcourt Childrens Books

The Rifle เขียนโดย Gary Paulsen เป็นนิยายขนาดสั้นสำหรับวัยรุ่น จัดตามแบบอเมริกันก็คืออยู่ในหมวด Young Adult Fiction

ผู้เขียนตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องของการควบคุมอาวุธปืนได้อย่างมีแง่มุมดี เรื่องราวเริ่มต้นย้อนในปีค.ศ. 1769 เล่าถึงปืนไรเฟิลที่ได้รับการทำขึ้นอย่างประณีตโดยช่างทำปืนชื่อ คอร์นิช แมคมานุส เขาได้ใช้เวลายาวนานในการประดิษฐ์ปืนผลงานชิ้นเอกของเขา ด้วยความงามและความแม่นยำของมันนี่เอง เขาจึงอยากจะเก็บไว้ใช้งานเองมากกว่าขาย แต่กระทั่งเขาต้องการเงินเพื่อมาแต่งงาน เขาจึงต้องขายให้กับ จอห์น ไบแย่ม และปืนไรเฟิลกระบอกนี้ก็ได้กลายมาเป็นอาวุธสำคัญเมื่อไบแย่มเข้าร่วมกับกองทัพต่อสู้สงครามปฏิวัติเพื่ออิสรภาพของอเมริกา

หลังจากที่ไบแย่มเสียชีวิต ปืนไรเฟิลก็ถูกส่งผ่านมือมาจนกระทั่งถึงสตรีนางหนึ่งที่หมายจะมอบปืนให้ลูกชายเข้าไปร่วมรบ แต่ลูกชายนางตายในสงครามเสียก่อน ยังไม่ทันได้ใช้ ปืนเลยถูกเก็บไว้ แบบเก็บลืมบนห้องใต้หลังคา กระทั่งถึงปี 1993 ผู้ที่ได้ครอบครองบ้านหลังนั้น ก็ค้นพบปืนกระบอกนั้นเข้า แล้วก็เอาไปขาย ผู้ครอบครองคนสุดท้ายเป็นช่างเครื่อง (อะไรสักอย่าง) ไม่รู้จักการเก็บรักษา และไม่รู้จักระมัดระวัง จึงเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น

ผู้เขียนเล่าถึงการเดินทางของปืนไรเฟิลกระบอกนี้ คุณประโยชน์ที่มันสร้างให้ เมื่อมนุษย์ใช้เป็นเครื่องมืออย่างถูกทาง แต่ถึงแม้มันจะให้คุณ มันก็มีโทษให้เช่นเดียวกัน หากคนเราไม่รู้จักการดูแลและควบคุมการใช้งานของมัน

มุมมองของผู้เขียนได้แสดงอยู่ในหนังสือ หน้า 56 ไว้ดังนี้

“Had he known history of the rifle—how it had been part of the Revolutionary War…he would never need a gun nor use a gun to defend himself or his property. Even police officers constantly working in the area of crime and danger, almost never fired their weapons against men.”

“หากเขารู้ประวัติศาตร์เกี่ยวกับปืนไรเฟิล – ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของสงครามปฏิวัติอย่างไร...เขาคงไม่ต้องการปืน หรือแม้แต่ใช้ปืนเพื่อป้องกันตนเอง หรือสมบัติของเขา แม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ที่ต้องทำงานอยู่ในพื้นที่อาชญกรรมและอันตรายอย่างต่อเนื่อง ก็แทบจะไม่เคยยิงปืนเข้าใส่ผู้คน”

ทำไม เหตุการณ์ในเวอร์จิเนียเทค ทำให้คิดถึงหนังสือเล่มนี้ – ในสหรัฐอเมริกาเรื่องการควบคุมอาวุธปืน เป็นเรื่องที่โต้เถียงกันมาก กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะให้มีการครอบครองอาวุธปืนเป็นไปอย่างเสรี แต่อีกกลุ่มหนึ่งต้องการให้ควบคุม เพราะตระหนักถึงภัยอันตราย และเป็นข้อโต้เถียงที่แทบจะไม่มีนักการเมืองคนไหนอยากแตะ ยกตัวอย่าง อัล กอร์ ตอนที่หาเสียงเลือกตั้งประธานาธิบดี เสียงตกไปอย่างมาก เมื่อไปแตะเรื่องของการควบคุมอาวุธปืนเข้า

วันนี้ดูข่าว มีการพูดถึงว่าในสภาควรมีการถกประเด็นเรื่อง การควบคุมอาวุธปืน คาดว่าจะไปสัมภาษณ์นักการเมืองฟากรัฐบาลคนหนึ่ง ได้คำตอบมาว่า จะยังไม่มีการถกกันในประเด็นนี้ โอ้...ขนาดเกิดโศกนาฏกรรมขนาดนี้ ยังยึกยักไม่กล้าพูดถึงกันอยู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่อง แต่เป็นกี่ครั้งแล้ว ที่คนสติแตกคนหนึ่งลุกขึ้นมายิงกราดใส่ผู้บริสุทธิ์

นักการเมือง ผู้ที่อยู่เบื้องหลังธุรกิจค้าอาวุธ จะรู้สึกรู้สากันบ้างไหมถึงความสูญเสีย หรือว่าต้องเป็นลูกหลานของคนพวกนั้นตายก่อนจึงรู้สึกกระตือรือร้นว่ามันเป็นเรื่องใกล้ตัว (พูดถึงตรงนี้แล้วก็ทำให้นึกถึงข่าวเกี่ยวกับรัฐบาลไทย และคมช.ที่เพิ่งอ่านเกี่ยวกับการต่อรองอะไร ‘บางอย่าง’ ซึ่งไม่ทราบว่าต่อรองอะไรอยู่ ในขณะที่บ้านเมืองเดือดร้อน พี่น้องภาคใต้ตายกันรายวัน...อย่างโหดเหี้ยม ก็ยังไม่เห็นความกระตือรือร้น เป็นรูปธรรม หรือว่ามัวแต่คิดว่าจะต่อรองอย่างไร จนลืมคิดว่าจะแก้ปัญหากันอย่างไร เครียดเกินไปไหมนี่)

ว่ากันต่อเรื่องข้างบน จริงๆ ก็นึกเห็นใจพวกที่เป็นคนโดดเดี่ยว ขาดสังคม จนกดดันให้กระทำการโง่ๆ แบบนี้กับเพื่อนมนุษย์นะ แต่...การแสดงออกแบบนี้ไม่อยากให้อภัยเลย

สรุปที่หนังสือเล่มนี้ อ่านแล้วก็รับรู้ได้ถึงเจตนารมณ์ของผู้เขียน ที่ต้องการปลูกฝังความคิดเรื่องเกี่ยวกับการควบคุมอาวุธปืนแก่วัยรุ่น ผู้ซึ่งจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในอนาคต เราก็หวังว่าความตั้งใจของผู้เขียนจะประสบผล และทำให้เพิ่มปริมาณของผู้ที่ต่อต้านการครอบครองอาวุธปืนอย่างเสรีให้มากพอที่จะรัฐบาลสหรัฐอเมริกาจะร่างกฎหมายควบคุมอาวุธที่ไม่เปิดโอกาสให้คนไร้สติ หาอาวุธมาไล่ยิงคนได้ง่ายดายเช่นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ขอไว้อาลัยให้กับนักศึกษา อาจารย์ และทุกคนที่เสียชีวิตในเหตุการณ์ที่มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย เทค ค่ะ ขอแสดงความเสียใจต่อญาติพี่น้องผู้สูญเสียด้วยค่ะ

Create Date : 18 เมษายน 2550

Last Update : 18 เมษายน 2550 2:02:13 น.

3 comments

Counter : 580 Pageviews.

คนอเมริกันที่ไม่ได้อยู่ในเมืองใหญ่เป็นประชากรที่ไม่เคยคำนึงถึงอันตรายข้อนี้เลย มีทั้งไม่รู้กับปิดหูปิดตา เพราะเป็นลูกทุ่งจริงๆ มีฤดูล่าสัตว์ มีฟาร์ม เป็นคาวบอยกันอยู่เยอะแยะ เคยไปเยี่ยมบ้านโฮส ที่ออกนอกเมืองไปไม่ถึงชั่วโมง เป็นช่วงล่าสัตว์ เด็กวัยรุ่นก็ถือปืนออกเดินป่าล่าเก้ง กวางกับผู้ใหญ่เป็นเรื่องปกติ คนที่เดินข้ามไปมา หรืออยากลัดเลาะไปชมริมธาร ต้องสวมเสื้อส้มๆ สะท้อนแสงไม่งั้นก็อาจโดนลูกหลง

ผู้ชายพวกนี้หัวรั้นจะตาย คิดว่า ของเล่นชิ้นนี้มันสนุก ตัดใจจากความอยากชนิดนี้ไม่ลง จะไม่ฟังเหตุผลว่ามีผลในวงกว้างอย่างไร คนจึงยังขายได้อยู่ เหตุการณ์ครั้งที่แล้ว ตอนนั้นที่โคลัมไบน์ไฮ มีคนวิจารณ์มาก จน K-Mart ต้องแสดงความรับผิดชอบด้วยการปิดเซ็คชั่นปืนล่าสัตว์ รวมทั้งกระสุนปืนด้วย

ขอร่วมไว้อาลัยเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วยค่ะ

โดย: หน้าม้าแถวบ้าน

วันที่: 18 เมษายน 2550 เวลา:8:34:49 น.

วันนี้ได้อ่านบทละคร 2 เรื่อง ที่โชเขียนส่งครู เมื่อปีที่แล้ว ทั้งสองเรื่องรุนแรงมาก แต่เขาเขียนออกจากความรูสึกผู้ถูกกระทำ คนวิจารณ์แต่ฝีมือการเขียนห่วยๆ เพราะโกรธที่เขาฆ่า บางคนก็พยายามวิเคราะห์ด้วยความเป็นห่วงสังคม

รู้สึกสะท้อนใจว่า เด็กมีปัญหาเพราะถูกทารุณทางเพศ แต่ไม่รู้จะบอกใคร ( เรื่องคุกคามทางเพศ ) เรื่องนี้น่าจะเป็นสาเหตุใหญ่ที่ทำให้โชกลายเป็นแบบนี้

โดย: หน้าม้าแถวบ้าน

วันที่: 19 เมษายน 2550 เวลา:0:48:20 น.

คุณหน้าม้าแถวบ้าน -- ยังไม่ได้อ่านบทละครของโช เลยค่ะ รู้แค่จากข่าวว่าแสดงความกดดันรุนแรง เราคิดว่าเขาน่าจะมีอะไรเก็บกดบางอย่าง สังคมอเมริกันเป็นสังคมที่จะว่าไปเหมือนใจแคบนะ ปัญหาเรื่องการถูกเพื่อนข่มเหงรังแกมีเยอะมาก จนเด็กบางคนเก็บกด จริงๆ สงสารชะตากรรมของโช เหมือนกันนะคะ ถ้ามีใครช่วยเขาทัน คงไม่เกิดเหตุรุนแรงแบบนี้

โดย: ปอมปอมเกิร์ล

วันที่: 20 เมษายน 2550 เวลา:0:44:27 น.