พา Sigma SD14 ไปเที่ยวสุพรรณ

พาหนูโย ไปเที่ยวสุพรรณ
หอบหิ้วกล้องกันพะรุงพะรัง ทั้ง Sigma SD14, Olympus E-410,
Samsung NV10 และ Panasonic Lumix FX01
ปะเหมาะเคราะห์ดี กดให้ด้วยกล้องจากโทรศัพท์ Dopod S300 เข้าให้ด้วยซ้ำ

ตัดกล้องโทรศัพท์ออกไปก่อน เพราะมันห่วยเกินกว่าจะเอามาทำอะไรได้
เอามาถ่ายหน้าตัวเอง นึกว่าวิญญาณอาแปะที่ไหนเข้าสิงกล้อง
ทำไมรูปตูขาวเนียน อ้วนพี ดูมีอันจะกินอย่างนี้ฟะ

ตัดลูมิกซ์ออกไป เพราะลืมไว้ในกระเป๋า อดไปเห็นโลกภายนอกเลย นับว่าเป็นกล้องที่น่าสงสารมาก

ส่วนซัมซุง เป็นกล้องคอมแพ็คที่ให้ภาพงาม ไว้วางใจได้ในทุกสถานการณ์อยู่แล้ว ไม่ต้องไปทดสอบอะไรมันมาก
(เดี๋ยวหายขี้เกียจ จะเขียนรีวิว)

เป้าหมายจริงๆ ของทริปนี้ ก็คือ Sigma SD14 ผมอยากเห็นว่า Foveon ที่อยู่ในกล้องมันจะทำงานได้ขนาดไหน

วันก่อนพาไปเที่ยว Angel Studio ของ darkoly น้องต้นก็บ่นเรื่องมันไม่คม ดีเทลไม่ดี
จะดูเรื่องสีสัน ก็หวังอะไรไม่ได้ เพราะไม่มี Sigma Photo Pro ติดไปด้วย เล่นในโฟโต้ชอปมันไม่เห็นเต็มตา

มาเที่ยวสุพรรณงวดนี้ ก็จะเอามามาลองของนี่แหละ

เปิดด้วยหนูโย กับตู้ไปรษณีย์แดงแปร๊ดด หน้าตลาดสามชุก
ด้วยความสนับสนุนทางสีสันจากโอลิมปัส E-410




...และโฟโต้ชอป - -"


ผู้ทดสอบ: อีตาเนี่ย...
Oh.... I don't like ถั่วดำ.




นางแบบจำเป็น: หนูโย





ถ่ายเล่นๆ เดินเพลินๆ
แรกๆ ก็ว่าจะมาลองกล้อง
ถ่ายไปซักพักเดียว ลืม...
กินกันดีกว่า
สรุปว่า มีรูปแค่นี้แหละ สำหรับสามชุก




ส่วนสว่างของสีเหลือง ที่เห็นเป็นสีขาวนั่น ที่จริงยังมีดีเทลอยู่นะครับ
ยังขุดออกมาจาก RAW ได้อีกเยอะเลย
เห็นส่วนมืด กับส่วนสว่างต่างกันขนาดนี้ แต่ไม่มีส่วนไหน Clipped หลุดไปนะครับ
มีดีเทลซ่อนอยู่ให้ดึงออกมาทั้งสิ้น





ดีกว่าจาก E-410 มากมาย ที่เจออะไรนิดๆ หน่อยๆ
รายละเอียดก็น้อยใจ หายไปซะดื้อๆ






การข้ามโทนจากกลางๆ ไปไฮไลท์ ก็ไม่มีหลุดหายเป็นขั้น
ค่อยๆ ไล่โทนไป เรียบเนียนดี ไม่สะดุดเป็นปื้นๆ






เทียบกับน้องจิ๋วดู
กระโชกโฮกฮากยังกะกล้องคอมแพ็คแน่ะวุ้ย

ลองเทียบกันดู มุมต่อมุม สักสองรูป
ไม่ต้องบอกว่า รูปไหนจากกล้องไหน
ดูปุ๊บ รู้ทันที ไม่ต้องเดา








ไม่ต้องกลัวไม่ยุติธรรม
เพราะแต่งทุกรูปแหละครับ

ทำไฟล์ให้เห็นกันไปเลย ว่ามันทำออกมาได้แค่ไหน







ไม่ต้องเดาครับ
บุคลิกไฟล์ออกมาต่างกันชัดเจน ระหว่าง SD14 กับ E-410

กล้องนึงทั้งคมทั้งชัดซะเกิน
กล้องนึงทั้งนุ่ม ทั้งเนียน






RAW ของ 410 นั้น เหมือนถูกปรับแต่งออกมาจากกล้องมากพอสมควรแล้ว
แทบไม่เหลือช่องให้ไปปรับแต่งอะไรได้อีกเลย
ความยืดหยุ่นห่างชั้นกับ E-1 ที่คุ้นมือมากมาย
แค่ดึงแสงขึ้นนิด เปิดเงาหน่อย น้อยส์ก็มากันเต็ม ไฟล์ก็แทบจะเน่าแล้ว


ในขณะที่ RAW ของ 14 มันยืดหยุ่น และปรับแต่งได้มากมายราวกับกำลังเล่นปั้นหุ่น ด้วยดินน้ำมัน
จะปรับไปอย่างไร หนักหนาแค่ไหน มันก็ตอบสนองได้เสมอ
ปรับจนสุดสเกล มันก็ยังมีดีเทล ออกมาได้เรื่อยๆ
ปรับยังไง ภาพก็ไม่เสีย





ปรับจนสุดความสามารถของ Sigma Photo Pro ก็ยังเห็นว่า RAW ของ SD14 ยังไปได้ไกลกว่านั้น

เลยทดลองบางภาพ ถอดออกเป็น Linear, 16 Bits, Tiff, aRGB โดยใช้ dcRAW
เพราะเป็นโปรแกรมที่เหมาะที่สุดในการข่มขืนกระทำชำเรา RAW แบบที่รีดพลังถึง bit สุดท้าย
แล้วเอามาต้มยำทำแกงใน Photoshop ต่อ
ขั้นนี้ต้องจัดการกับ Tone Curve เองด้วยมือ

ไฟล์ของ SD14 มันก็ยังเหลือพื้นที่ให้ปรับแต่งต่ออีกมากมาย
ลองปรับจนสุดฝีมือผมแล้ว ก็ยังไปไม่ถึงขีดจำกัด
เลยต้องยกมือยอมแพ้ ปล่อยให้เป็นงานของคนเก่งๆ เค้าไปเล่นกับมันต่อไป




SD14 มันติดเลนส์มาโครมาด้วยนะครับ
แต่ไม่เคยเอาไปถ่ายมาโครเลย
ถ่ายแต่หนูโย ซึ่งก็ออกมา ไม่ค่อยคม ไม่ค่อยชัด อย่างที่เห็นนั่นแหละ
ไม่รู้ฝีมือห่วย หรือกล้องมันไม่ชัดอย่างนั้นเอง

ใกล้สุดเท่าที่ถ่าย ก็แค่นี้แหละ






ตัวกล้องก็งั้นๆ ออกจะโบราณไปหลายปี
และทำงาน ช้าาาาาา มากกกก จน E-1 กลายเป็นกล้องที่เร็วราวกับสายฟ้า ขึ้นมาทันที
ความคมชัดก็งั้นๆ รายละเอียดของภาพก็งั้นๆ
(ซึ่่งไม่น่าเป็นไปได้ สงสัยผมต้องทำีอะไรผิดพลาดแน่)

แต่การไล่โทนสี และรายละเอียดที่ซ่อนอยู่ในไฟล์จาก Foveon มันเหลือเชื่อมากๆ
เราไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ตัวรับภาพที่ใช้อยู่มันด้อยประสิทธิภาพแค่ไหน และชีวิตเราขาดอะไรไป
จนกระทั่งวันที่ได้เห็น และลองเล่นไฟล์ดิบๆ จาก Foveon นั่นแหละ

ขอบคุณที่ติดตามชม
ขอได้รับความขอบคุณจาก คุณลุง และหนูโย

Create Date : 08 มกราคม 2551 Last Update : 9 มกราคม 2551 8:08:11 น. Counter : 1730 Pageviews.		4 comments
Share Tweet