Bloggang.com : นางสาวดุ่บดั่บ : จดหมายฉบับแรกจากคูเวต

จดหมายฉบับแรกจากคูเวต

Lfe in Kuwait
To whom it may concern; In case of missing me

วันพฤหัสบดีที่ 19 เมษายน // บ่าย ๆ
วันหยุดวันแรกของการมาเยือน ณ ประเทศคูเวต ... ประเทศนี้เขามีวันหยุดกันวันพฤหัส กับวันศุกร์
ตั้งแต่มาถึง ก็วุ่นวายอยุ่กับการจัดกระเป๋า จัดห้องใหม่ ซื้อของเข้าห้อง ตรวจร่างการ ทำเอกสาร ปรับตัวกับเพื่อนใหม่และที่ใหม่ ทำตัวให้คุ้นชินกับความเปลี่ยนแปลง และก็มีความสุขกับความฝันที่อยู่ในมือ...แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว วันนี้เลยเป็นวันแรกที่ได้พักจริง ๆ พักจากการทำตัวทุกสิ่งทุกอย่างที่พูดมา แต่กลับมาเล่นอินเตอร์เนทใต้หอที่แย่งกับคนอื่นอยู่นาน แล้วก็คุยกับเพื่อน กับแม่ คิดถึงเมืองไทยมากขึ้น และก็คิดถึงน้อยลงในเวลาเดียวกัน...

ความเป็นอยู่ที่นี่โดยรวมทำให้มีความสุขได้มากมายทีเดียว ห้องสวยงาม ที่พักหรูหรา แค่นี้ก็มีสวรรค์เป็นของตัวเองได้ง่าย ๆ
แต่การติดต่อสื่อสารกับคนภายนอกอาจจะยากสักหน่อย เพราะโทรศัพท์ทั้งหอมีเพียงแค่สองสายด้านล่าง กับอีกสามสายหอตรงข้าม ซึ่งจะเต็มแน่นตลอดเวลา ใครได้ครอบครองแล้วก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ ...
มีร้านของชำ (บัลการ่า) หน้าหอ คนขายน่ารัก พูดอังกฤษเก่ง มีทุกอย่างที่จำเป็นในนี้หมด
จะเข้าจะออกหอต้องเซ็นต์ชื่อทุกครั้ง ต้องเข้าหอก่อนสี่ทุ่มทุกคืน
มีบริการเก็บขยะหน้าห้องทุก 7 โมงเช้าและ 4 โมงเย็น
มีเครื่องซักผ้า เครื่องอบผ้าใต้หอ ต่อคิวกันหน่อย แต่ก็ใช้ดี

อาหารการกินยังไม่ได้กินอาหารเขาสักมื้อเลย เพราะทำกินเองตลอด อร่อยด้วยล่ะ...
เพื่อน ๆ ที่นี่น่ารักทุกคน ขำ ๆ เฮฮา รุ่นพี่ก็อบอุ่นใจดี มีเลี้ยงต้องรับ แล้วก็พาไปชอปปิ้งด้วย

taxi ก็เรียกง่าย ราคาไม่แพง แต่ต้องเรียกเฉพาะ taxi บางยี่ห้อเท่านั้น ที่จะไว้ใจได้
ห้างก็หรูหราดีอยู่ มีห้างคล้าย ๆ โลตัส มีทุกสิ่งให้เลือกสรร ราคาไม่ต่างจากบ้านเราเท่าไหร่...หม้อหุงข้าวก็มี ข้าวก็มี ทิชชู่ก็มี น้ำยาล้างจานก็มี ไม่รู้จะแบกหนัก ๆ มาทำไม...สิ่งที่ไม่มีก็ดันไม่แบกมา อย่างเช่น น้ำจิ้มสุกี้ ปลาร้าสับ พริก โอ๊ย คิดถึงอาหารไทยขึ้นมาตงิด ๆ

สภาพความเป็นอยู่ของคนคูเวตก็ดี ผู้หญิงคลุมผ้าดำกันหมด เรียกว่า "อาบายา" ผู้ชายใส่คลุมสีขาว เรียกว่า "ดิชแดช" ... อยากลองคลุมดูบ้าง...เลยลองเอาผ้าตัวเองคลุมดู อย่างที่เห็นในรูป

วันเสาร์นี้จะเริ่มเทรนเป็นวันแรก ได้ ID card กับ Hand book มาแล้ว ...หนีจากกฎหมาย ก็ต้องมาเรียนหนังสือท่อง ๆ จำ ๆ อีก แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเป็นสิ่งที่อยู่ในความสนใจและเลือกเอง กฎหมายยังสามารถทำมันได้มาแล้ว แค่เทรนไม่กี่เดือน ที่ว่ายากนักยากหนา...ก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน

ถึงแม้จะมีบ้างบางอารมณ์ที่เหงา ที่คิดถึงเมืองไทย มันก็เป็นธรรมดาล่ะนะ ก็ยังเป็นมนุษย์มีหัวจิตหัวใจกันอยู่ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เพื่อน ๆ และคุณแม่ ไหน ๆ ก็เป็นสิ่งที่ปอยเลือกแล้ว ยังไงก็สู้ค่ะ...อยู่เมืองไทยบางทียังเหงาและหดหู่กว่านี้ ก็สามารถผ่านมันไปได้ สร้างความสุขให้ตัวเองได้ง่าย ๆ สบายอยู่แล้ว

เพิ่งอาทิตย์แรกเท่านั้นเองที่ผ่านไป... ทั้งเวลาทั้งอากาศ บางทีก็ยังไม่คุ้นไม่ชินสักเท่าไหร่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างโดยรวม ทำให้อารมณ์ในใจมีความสุขได้เสมอ มีทุกอย่างเป็นของตัวเอง มีห้องนอน มีเพื่อน มีสังคม มีเงิน มีงาน มีการตัดสินใจ มีเวลาว่าง และมีชีวิตเป็นของตัวเอง ... ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นมากกว่าที่เคยคาดคิดคาดฝันไว้ว่าจะได้รับ เป็นความฝันที่สามารถทำให้มันเป็นจริงได้ จับต้องได้ด้วยตัวเอง เป็นความภูมิใจที่ต้องเจอเท่านั้นถึงจะเข้าใจ
แล้วชีวิตคนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้ล่ะ? ...
ที่ไขว่คว้ามาทั้งชีวิต อาจเพียงเท่านี้ก็ได้
ฉันมีความสุขได้ กับปัจจุบัน...กับสิ่งที่ฉันมี...

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังคงตั้งปณิธานไว้ในใจอีกมากมาย ยังคงมีความฝันอีกบางอย่างที่รอการทำให้เป็นจริง ต้องรักษาความเป็นตัวของตัวเองไว้อย่าให้สายลมพัดพาให้เปลี่ยนไป ยังคงต้องการพัฒนาตัวตนเหมือนเคย รักในความเป็นตัวอักษรเหมือนเก่า ...
แม้ว่าอะไรหลาย ๆ อย่างรอบตัวจะเปลี่ยนแปลงให้ต้องปรับตัว แต่อย่างหนึ่งที่ไม่ควรเปลี่ยนไป คือ จุดมุ่งหมายของชีวิตและจุดยืนของตัวเอง...ฉันยังจำมันได้ดี

คิดถึงทุกคนที่เมืองไทยนะคะ...
สบายดีค่ะ
ดุ่บดั่บ ๆ

Create Date : 31 ตุลาคม 2550

Last Update : 31 ตุลาคม 2550 3:11:48 น.

1 comments

Counter : 888 Pageviews.

อิอิ
ทำเครื่องหมายว่ามาแฮ็คข้อมูล..เอ้ย..อ่านแล้ว

โดย: AB_PAE

วันที่: 17 มีนาคม 2552 เวลา:13:05:04 น.