กาลครั้งหนึ่งยังมีมดตัวน้อย
เดินหงอย ๆ เซื่อง ๆ มาตามกิ่งไม้
เดินวนไปมาไม่มีจุดหมาย
ไม่รู้จะไต่ไปตามต้นไม้กิ่งไหนดี

ทำไมชีวิตต้องเต็มไปด้วยทางเลือก
อยากเลือกทั้งทางนั้น ทางนู้น ทางนี้
แต่สุดท้ายไม่รู้จะไปไหนดี
ยืนงงงวยงันอยู่อย่างนี้นานสองนาน


มีมดแก่ ๆ เดินมาเจอมดตัวน้อย
มองเห็นตาซึมเศร้าสร้อยจึงเอ่ยถาม
ทำไมยืนงงอยู่ตัวเดียวเป็นนาน?
จะไปซ้ายหรือขวานั้นก็เลือกเอา


มดน้อยเงยหน้าเซื่อง ๆ มองมดแก่
หนูกำลังแย่ไม่รู้จะไปทางไหน
ทางนี้ก็กลัวจะเจออันตราย
ทางนั้นอาจจะไม่ปลอดภัยดูน่ากลัว


ทางนี้อาจจะต้องย้อนกลับมาใหม่
ทางนั้นอาจจะทำให้หลงปวดหัว
หรือไปทางนี้จะง่ายดีน่าจะลงตัว
แต่ก็กลัวทางนั้นจะดีกว่า-ก็น่าไป(เฮ้ออ)


มดแก่มองแล้วส่ายหัวไหวไหว
ไม่มีทางไหนง่ายดายและเดินคล่อง
กับไม่มีทางไหนไม่หลงให้หนูลอง
ทุกทางต้องลองผิดลองถูกดูเอา


เลือกแล้วต้องรับให้ได้กับสิ่งที่เกิด
ดูเอาเถิดหนูมามัวยืนขาดเขลา
เสียเวลาตัดสินใจไปไม่เบา
ควรเริ่มก้าว เริ่มเดินทาง เริ่มผจญ


ชีวิตเต็มไปด้วยทางเดิน
ก็ต้องกล้าออกเผชิญกับสิ่งข้างหน้า
มีโอกาสให้เลือกเดินอย่าเสียเวลา
ไม่มีทางไหนดี-แย่กว่าเสมอไป


มดน้อยยิ้มลองเลือกดูอีกครั้ง
ตัดสินใจออกเดินทางเลือกทางใหม่
หันขอบคุณมดแก่ ๆ แล้วลาไป
ไม่ว่าเจออะไร จะลองดู