Bloggang.com : kanhompung : เค้าเป็นอารัยกัน ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก

เค้าเป็นอารัยกัน ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก

มาอยู่ที่นี่ถ้าไม่มีรถก็เหมือนมีขาข้างเดียว

ไปไหนมามาไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่

ใช่ว่าที่นี่จะไม่มี transporation

แต่มันก็ลำบาก สำหรับที่ๆ ไปยากๆอยู่ดี

โชคดีชั้นที่ 2 ของพวกเรา ที่บังเอิญ มาเจอพี่คนไทยคู่หนึ่ง

เค้าชื่อ พี่เต้ย กะ พี่โม

เราเจอเค้าตั้งแต่วันแรก ที่ก้าวเท้าเข้ามาในอพาตเม้นนี้

ช่างบังเอิญ เสียนี่กระไร

สอบถามได้ความทราบว่า พี่เค้ามา โครงการ intern ship

มาอยู่ได้จะจะครบ 1ปี และ

โชคดีมากที่เจอพี่ สองคนนี้ เพราะพี่เค้า

ทำให้พวกเรารู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เยอะขึ้นมากเลย

และที่สำคัญ พวก ๆเค้ามาอยู่นานพอที่จะซื้อรถมาใช้

และนั่นมันก็เป็นผลพลอยได้แก่พวกเราด้วย

ในการไปร้านไทย หรือเวลาไป ซูปเปอร์มาเก็ต

ไม่รู้ว่าห้อง ดิชั้นเป็นโรงเลี้ยง หมู หรือ อะไรกันแน่

กินข้าว อาทิตนึง หมดเป็นกระสอบๆ

(มันก็แค่ถุงเล็กๆ)

ถ้าจะให้ผูหญิงตัวเล็กนั่งรถเมล์ ไปซื้อแล้วแบกมาเอง

ก็คงต้องใช้ 4 คน หาม

(แต่ไม่ต้องมีคนแห่)

รถพี่เต้ยกะพี่โม จิงเป็นพาหะนะชั้นยอด สำหรับพวกเราแล้วตอนนี้

และเนื่องด้วยพี่ๆเค้าบอกกับพวกเราว่า พี่เค้าเป็นเพื่อนกัน

จึงเป็นที่กังขา ของพวกเรา (ชาวไทยผู้สอดรู้สอดเห็น)

จึงได้เวลาสภากาแฟ ณ บัด นาว

"แกว่าพี่โมกะพี่เต้ยเค้าเป็นเพื่อนกันจิงหรอ"

"อืม...ก็พี่เค้าบอกว่ายังงั้น"

"เราก็ถามแล้วว่าเป็นแฟนกัน หรอ แต่พี่เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนกัน"

"แต่เราว่าไม่ใช่หรอก ทำไมถึงพักอยู่ห้องเดียวกัน"

"อ่าว มึง ...ก็มาอยู่นี่ค่าห้องมันแพง จาให้ มาแยกกันอยู่ได้ไง"

"ตอนที่เล่าพี่เต้ยบอกว่า ถ้าไม่ได้มาเมืองเดียวกะพี่โม พี่เค้าก็จะไม่มานะ"

"แต่ตอนที่เราไป schnoock กับพวกพี่เค้า พี่เค้ายังซื้อของ แยกกันเลย
ถ้าเป็นแฟนกัน ทำไมต้องแยกกันจ่ายเงินด้วยล่ะ"

"เออ ... นั่นดิ เค้าอาจจะแยกกันใช้เงินก็ได้ เงินใครเงินมันสิ"

"แต่เค้าหุ้นกันซื้อรถด้วยนะเมิงงง"

"ก็ พอกลับ ก็ขายแล้วเอาตังแบ่งกันไงไม่เห็นจายาก"

"แต่เวลานั่ง.. ทำไมพี่โมต้องเอามือมาวางบนขาพี่เต้ย ด้วยล่ะ"

"โห..มิง สังเกตุ ขนาดนั้นเร้ยหรอ"

" ก็วางไว้ไง แบบว่ากลัวเสียการทรงตัวนั่งไม่ค่อยถนัดไงมิง"

"เราเคยเข้าไปห้องพี่เค้า มีสองเตียงนะ แต่ลากเตียงมาติดกัน"