::::::::::ประสบการณ์อันเลวร้ายที่ได้รับจากบล็อกแก็งค์::::::::::: หลังจากที่เมื่อวานดิชั้นประสบปัญหา บล็อกหายไป บล็อกทั้งหมดของดิชั้นที่เคยอัพ มา ที่อยู่ในกรุ๊ปนี้ ทั้งหมดประมาณ 38 บล็อก หายไปในขณะที่ดิชั้นอัพบล็อกอันใหม่ขึ้นมา ดิชั้นไม่ทราบสาเหตูว่ามันเกิดได้อย่างไร แต่ดิชั้นได้ส่ง e-mail แจ้งไปยังเว็บมาสเตอร์ของพันทิพ เกือบจะทันทีหลังประสบปัญหา เพราะดิชั้นต้องใช้เวลาหา อีเมลสักเล็กน้อย เพื่อให้แน่ใจว่าต้องส่งไปที่ไหนกันแน่ ข้อความมีดังนี้ค่ะ " เมื่อกี้กำลังอัพบล็อกใหม่อยู่ แล้วก็ใส่รูป โดยการอัพขึ้นบล็อกโดยตรงเลย พออัพรูปขึ้นแล้วมัน เป็นอะไรไม่รู้ รูปมันไม่ขึ้นเลย brouse อีกที ทีนี้ก้อได้แล้วค่ะ แล้พอ อัพปุ๊บ แล้วบล็อกเก่าๆมันก็หายไปหมดเลยค่ะ บล็อกที่หายคือ บล็อกที่อยู่ในกรุ๊ป work&travel ค่ะ" หลังจากนั้น ดิชั้นได้รับข้อความตอบกลับมาจากทางเว็บมาสเตอร์ มีใจความดังนี้ค่ะ "รับทราบปัญหาที่แจ้งมาแล้วค่ะ และตอนนี้แก้ไขที่ระบบเรียบร้อยแล้ว แต่สำหรับข้อมูลเก่า ต้องใช้เวลาแก้ไขให้กลับมาปกติ ตอนนี้อย่าเพิ่งจัดการ blog ต่อนะคะ หากเรียบร้อยแล้วจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งค่ะ" ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีจากทางเว็บมาสเตอร์ และสามารถกู้ข้อมูล กลับมาให้ดิฉันได้ เพราะเวลามันเพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง และในขณะที่ดิชั้นตั้งหน้าตั้งตารอหลายชั่วโมงผ่านไป กิชั้นก็ได้รับข้อความตอบกลับมาอีก 1ฉบับ มีใจความว่า "ตรวจสอบดูแล้ว ไม่เจอ back up เก่าเลยค่ะ back up ที่มีเป็นชุดหลังจากที่ผิดพลาดแล้ว ต้องขออภัยด้วยค่ะ ที่ไม่สามารถกู้ข้อมูลเก่ามาให้ได้ ขอโทษจริงๆ ค่ะ" ตลอกเวลาที่ส่งเมลล์ไปดิฉันหวังว่า คำอวยพรของเพื่อนๆ ทุก คอมเม้นต์ที่เข้ามาให้กำลังใจ จะเป็นความจริง เพราะมันเพิ่งแปบเดียว แต่แล้วสิ่งที่หวังก็ไม่เป็นไปดังหวังค่ะ ดิชั้นได้รับเมลล์อีก 1 ฉบับตามมาติดๆ "จะแจ้งเพิ่มเติมค่ะว่า มีอีกวิธีที่น่าจะช่วยหาข้อมูลเก่าได้ คือ serach ใน google แล้วเข้าหน้าที่ google เก็บเอาไว้ (ไม่ได้ link มาที่ของจริง) ทีมงานใส่คำว่า id=meemie ใน search หน้าแรก Bloggang แต่ต้องไล่หาว่า blog ใดเป็น blog ใน group ที่หายไป ถ้าคุณแจอข้อมูลแล้วต้องการให้ทีมงานใส่คืนได้ ก็แจ้ง link ข้อมูลมาได้นะคะ" ณ เวลานี้ ถึงพ่อแม่ไม่ตาย ไม่ได้โดนแฟนทิ้ง และไม่ได้โดนทำร้ายเจ็บจนปางตาย ก็ทำไห้ดิชั้นเสียใจได้ค่ะ มันเป็นความผิดของ ฉันใช่มั้ย?? ดิชั้นมีความสามารทำให้บล็อกหายไป..? หุหุ อยากจะขอบคุณทางบล็อกแก้งค์เหลือเกินที่อุส่าห์ ทำให้ดิชั้นใจชื้นขึ้นมา บอกว่าจะพยายามเอาข้อมูลเก่ากลับมาให้ได้ เค้าคงพยายามอย่างเต็มความสามารถแล้วใช่มั้ยคะ ? ดิชั้นไม่รู้นะคะว่า คนที่เข้ามาอ่านบล็อกนี้ของชั้นจะรู้สึกยังไง (อยากรู้ก็ลองเจอแบบนี้บ้างมั้ย) บล็อกทั้งหมดที่เขียนมา มิตรภาพจากคอมเม้นต์ อันตระทานหายไปในพริบตา โดยที่ดิฉันไม่รู้สาเหตุ อยากเตือนคนที่ เก็บความทรงจำดีๆไว้ในบล็อกของตัวเอง แบ็ก อัพ เอาไว้บ้างก็ดีนะคะ แล้วถ้าคิดว่าเดี๋ยวก่อนเดี๋ยวค่อยทำ โปรดทำเดี๋ยวนี้! เวลานี้เถอะค่ะ! เพราะ คิวต่อไปอาจเป็นคุณ!! ถ้าเกิดวันไหนเจอเหตุการณ์อย่างดิชั้น จะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเหมือนดิชั้นค่ะ บางคนอาจจะคิดว่า ดิชั้น สำออย นะคะ แค่บล็อกหายไปแค่นี้จะมานั่งเสียใจทำไม ...ลองดูบ้างมั้ย ? ปล.จะเป็นยังไงช่างแม่งและ(ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพนะคะ) ตอนนี้หมดอารมร์จะอัพบล็อกละ รมบ่อจอย สรุป ไม่ได้อะไรคืนมาสักอย่าง เซิร์สหาจากกุเกิ้ลแล้วก็ไม่เจออะไรสักกะอย่าง มันจะเจอได้ยังไงล่ะบ้ารึเป่า ก็มันหายไปหมดแล้ว ความจริงคือ เซิร์สไม่เป็นต่างหาก เซิร์สแล้วมันไม่มีจิงๆนะ ปล.อีกอัน บล็อกแก้งช่วยหามาคืนให้ได้ 1อันค่ะ ยังไงก้อขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่ช่วยอย่างเต็มที่แล้ว   Create Date : 28 มีนาคม 2551 45 comments Last Update : 29 มีนาคม 2551 1:32:32 น. Counter : 381 Pageviews. Share Tweet

โอ้ ขอนุญาติมานั่งเป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: BeCoffee 28 มีนาคม 2551 22:07:07 น.

ใสเจีย ด้วยฮะ...   โดย: Steam~boy IP: 124.120.16.129 28 มีนาคม 2551 22:11:11 น.

Oh dear,poor love   โดย: may (snailfamily ) 28 มีนาคม 2551 22:13:33 น.

โอ๋ โอ๋ โอ๋ อย่าเพิ่ง'รมณ์บ่จอยค่ะ มิตรภาพดี ๆ จากเพื่อน ๆ ชางบล็อคแก๊งค์ยังมีให้เสมอนะคะ ขอให้กู้คืนได้นะคะ   โดย: latics1 28 มีนาคม 2551 22:14:51 น.

มีกำลังใจมาขาย ฮ้าบบบ ราคาถูกๆ ไม่แพง   โดย: coco-melon 28 มีนาคม 2551 22:39:29 น.

ถ้าเป็นเราเซ็งเหมือนกัน งี้ต้องรีบแบ็คอัพไว้บ้างละ ไม่เป็นไรครับ เขียนใหม่แข่งกันไปเลย   โดย: freqly (freqly ) 28 มีนาคม 2551 22:46:28 น.

มานั่งเซ็งเป็นเพื่อนค่ะ ถ้าไม่ได้คืนจริงๆก็เขียนใหม่ค่ะ เคยทำหายเหมือนกัน เสียดายมากเลย เสียดายคอมเม้นท์ของเพื่อนๆอ่ะค่ะ   โดย: ich habe kein Geld 28 มีนาคม 2551 23:00:43 น.

บล๊อคหายไม่เสียดายเท่าไหปลาร้าหายจ๊ะ เห่อเห่อ   โดย: esan IP: 221.127.162.14 28 มีนาคม 2551 23:16:02 น.

i,m so sad for you...   โดย: kitasornciao (kitasornciao ) 28 มีนาคม 2551 23:22:08 น.

คิดซะว่า ทำของหายละกันครับ ผมก็เคยโดน แต่บล๊อกแก้งก็คงไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกครับ อุบัติเหตุเป็นสิ่งที่เราไม่รู้ล่วงหน้าครับ สร้างบล๊อกใหม่อีกก็ได้ครับ   โดย: note-d 28 มีนาคม 2551 23:55:44 น.

ทางบล็อกแก้งค์ได้ส่งเมลอันใหม่มาให้อีกค่ะ "ลองเอา blog ที่ของ google ที่แจ้งมา กลับมาใส่คืนให้แล้วนะคะ ทั้งนี้ตอนทีมงานใส่ข้อมูลกลับให้ ซึ่งจะใส่แบบไม่ได้ผ่านการเขียน blog เหมือนเป็นเจ้าของ blog จะมีความยุ่งยากมากกว่าปกติ เพราะต้องจัดรูปแบบ กำหนดค่าวันที่ ค่าตัวแปรต่างๆ เอง (ถ้าโพสผ่านโปรแกรม พวกค่าต่างๆ จะถูกกำหนดอัตโนมัติ) และเพื่อให้ comment เดิมสามารถมาเชื่อมกับ blog ที่ใส่เพิ่มเข้าไปได้ด้วย จำเป็นต้องกำหนดค่าลำดับให้ตรงกัน จึงต้องใช้เวลาหน่อยนะคะ แต่หากคุณต้องการเพิ่มข้อมูลเอง เมื่อเพิ่มแล้วต้องการให้ทีมงานนำข้อความ comment ของ blog เดิม มาเชื่อมกับ blog ที่คุณเพิ่ม ก็แจ้งมาได้มาได้นะคะ แต่หากคุณส่ง link ของ google มาให้ทีมงาน ขอ link ที่เขียนว่า "หน้าที่ถูกเก็บไว้" นะคะ เมื่อแจ้งมาแล้ว ช่วงระหว่างรอ คุณต้องหยุดการจัดการ blog ใน group work&travel นี้ชั่วคราวก่อนนะคะ (จัดการ blog ใน group อื่นได้ค่ะ) เพราะอาจจะเกิดการผิดพลาดจัดการ blog ชนกันค่ะ" ขอขอบคุณมากนะคะที่พยายามช่วยอย่างเต็มที่   โดย: เจ้าของบล็อก (kanhompung ) 29 มีนาคม 2551 1:37:52 น.

น่าไม่เป็นไรหรอกนะคะเขาก็คงพยายามช่วยแล้วแหละนอะ เขียนใหม่ก็ได้นะคะ ไม่เป็นไรหรอกนะนะโอ๋ๆๆๆๆ เด้อค้าเด้อ ฮัดชิ่วๆๆ เห้ยจามอีกแล้วไปนอนต่อละนะ   โดย: หิ๊นหิ่น (Laynee-floral ) 29 มีนาคม 2551 1:57:32 น.

รีบไปวัดไทยที่นั้น เพื่อทำบุญ เลยนะ อิอิ อย่างน้อยก้ได้คืนม่ตั้ง 1 blog ^^   โดย: i-palmy (palmy_yoyo ) 29 มีนาคม 2551 2:08:00 น.

อย่าเพิ่งท้อสิครับ ผมเจอblog ที่หา่ยไปของคุณจากcache ในgoogle แล้ว เดี๋ยวจะทยอยเอามาแปะให้นะ แล้วคุณก็ก๊อปไปอัพใหม่เองนะครับ   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:08:54 น.

คอน2:ตัดสินใจเลือกเอเจนซี่ และในที่สุดอิชั้นก็เลือกเอจนซี่เดียวกับที่ ธีระไป หลังจากที่อิชั้นตัดสินใจเลือกอเจนซี่ที่จะไปได้แล้วนะคะ อิชั้นก็จัดการโทรไปขอ พ่อกับแม่อีกครั้งนึงค่ะ และผลออกมาก็คือ พ่อบอกว่าจะเอาเงินไปเล่นๆได้ยังไง เงินไม่ใช่น้อยนะ (ซึ่งมันก็จริง) อิชั้นเลยใช้มารยาบอกไปว่า ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่อิชั้นสามารถไปได้ (เพราะอยู่ปีสามแล้ว) ตอนนั้นเค้ายังไม่เปิดให้ปี4ไปได้ค่ะ ถ้าอิชั้นไม่ได้ไปครั่งนี้ อิชั้นก็จะไม่มีโอกาสได้ไปอีกแล้ว ตอนนั้นเราร้องไห้ไปด้วย สักพักพ่ออิชั้น ก็ ตอบว่า ก็ได้อยากไปก็ไป นั่นคือจุดเริ่มตันค่ะ เยส!! หลังจากนั้นอิชั้นก็เริ่มดำเนินการ โดยไปบริษัทที่เลือก ขึ้นแรกพี่เค้าถามก่อนว่า เรารู้จักบริษัทนี้ได้ยังไง เราก็บอกไปว่ารู้จักมาจากเพื่อน ชื่อ ธีระ พี่เค้าก็ให้ใบสมัครมาและทำแบบทดสอบ โดยลดค่าสมัครให้เราจาก 500 บาท เหลือ 300 บาทค่ะ เพราะ ใครรู้จักโครงการนี้ จากคนที่เคยไปจะได้ส่วนลดค่ะ อิชั้นทำข้อสอขค่ะ อิชั้นจำไม่ได้ว่ามันเต็มเท่าไหร่ แต่น่าจะเต็ม 100 อิชั้นได้ 27 ค่ะ ในใจตอนนั้นคิดและ ว่าจารอดมั้ยเนี่ย แต่ ตอนนั้นคนที่ทำข้อสอบ ก็อได้คะแนนพอๆกัน เกาะกลุ่มกัน แต่มี บางคนก็ ได้ มากกว่าเพื่อน รู้สึกว่าจะได้ 40 กว่าๆค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะเราไม่หวั่น และไม่อาย เพราะคนส่วนมากคะแนนพอๆกับเรา ต่อจากนั้นพี่เค้าก็เก็บข้อสอบไปและบอกว่า ไม่ต้องไปสนใจคะแนนที่ได้ เพราะ อันนั้นมันไม่มีส่วนเท่าไหร่ (อิชั้นคิดว่าเค้าสอบเป็นพิธีมากกว่านะคะ) เพราะความจริงเค้าดูตรงสอบสัมภาษค่ะ ว่าเราพอสื่อสารได้ไหม กล้าแสดงออกมั้ย เวลาเจอปัญหาจะทำยังไง แล้วก็ดูสำเนียงเราด้วยค่ะ และแน่นอนว่า สำเนียงอิชั้น ..... ห่วยค่ะ อิชั้นเข้าไปสอบสัมภาษในห้องเล็กๆ พี่เค้าให้ คนที่ไปสมัครในวันนั้น สอบสัมภาษรวมกันค่ะ โดยพี่เค้าจะถามคำถามแล้วก็ให้ตอบที่ละคน แล้วพี่เค้าประเมินเราว่าอยู่ในระดับใด มีสามระดับค่ะ คือ intermedia coversation และ advance แล้วเราก็เริ่มสอบสัมภาษกันเลย อ่อ บริษัทที่เราไปสมัครเป็นบริษัทเล็กๆ นะคะ อยู่ย่าน ม.เกษตร เราก็เกร็งเล็กน้อยค่ะ อายค่ะที่ตัว เอง งัว(ควาย) อ่อ...มีคนหนึ่งค่ะ she มาจาก มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ย่านงามวงศ์วาน อิชั้นแทบไม่เชื่อสายตาเลยค่ะ เพราะจากหน้าตาชีไม่น่าจะเป็นผู้ที่ มีความรู้ความสามารถเท่าไหร่นัก ไม่มีใครในนั้นคิดเลยว่า ชีจะเป็นคู่แข่งตัว ฉะกาจ แต่พอ ชี สปีก มาเท่านั้นแหละค่ะถึงกับอึ้งกันเลยทีเดียว ชีได้ระดับ แอดว้านไปเลยค่ะ ทำอึ้งกันเป็นแถวๆ (นี่แหละค่ะเค้าว่าอย่าดูคนแค่ภายนอก) จากนั้นพี่เค้าก็ให้เราไปตัดสินใจ ไปขอพ่อขอแม่ ว่าตกลงจะไปหรือไม่ ซึ่งข้อนั้นก็ไม่มีปัญหาเพราะ ดิชั้น ขอเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแค่เวลาไปจ่ายเงินจ่าย ทองให้เรียบร้อย แล้วเราก็จะได้ลำดับมาค่ะ อ่อ เดือนที่ดิชั้นไปสมัครก็ประมาณ สิงหา 2006 ค่ะ แต่กกว่าจะไปจ่ายตังก็ปาเข้าไป เดือนกันยาแล้ว ลำดับที่ได้ก็เลยได้ ที่สี่ร้อยแปดสิบกว่าๆ ซึ่งการเลือกงานนั้นเค้าจะให้คนที่ได้ลำดับ ที่ 001 เป็นคนเลือกก่อนค่ะ นั่นก็คือใครสมัครก่อนได้เลือกก่อน ตอนนั้น เราจ่ายตัง ค่าโน่นค่านี่ไปให้ที่โครงการบ้างแล้ว เหลือแต่ เลือกงาน (พี่เค้าจะให้เราเลือกในช่วงเวลาใกล้ๆกันค่ะ) ตอนที่พี่เค้าเปิดให้เลือกงานรู้สึกจะเป็นเดือนธ้นวาคม เราก็เข้าไปดูในเว็บ ว่าจะเลือกงานอะไรทำที่รัฐไหน แล้วเค้าจะโทรมาถามตามลำดับ แล้วคิดดูสิคะ อิชั้นอยู่ลำดับที่ 400 ปลาย งานดีๆก็คงจะไม่เหลือตกมาถึง มือ อิชั้นแน่ๆ แต่ไม่ค่ะ อิชั้นโชคดี ที่ รัฐที่อิชั้นอยากไปมันอยุ่ทางเหนือ แต่คนส่วนมากมักจะเลือกไปรัฐที่ ใหญ่ๆ อบ่าพวก แคลิฟอเนี่ย(แอลเอ) ฟอริด้า นิวยอก เวอร์จิเนีย รัฐที่คนเค้ารู้จักกันเยอะๆ แนวๆนี้อะคะ โฮะๆๆ ซึ่งรัฐที่อิชั้นเลือกไปก็คือ รัฐ wisconsin ค่ะ ที่เลือกไปก็เพราะ อิชั้นพยายามหาเมืองที่ใกล้กับ ชิคาโก้มาที่สุด เพราะพี่ชาย ลูกพี่ลูกน้องกันน่ะคะ ของอิชั้นอาศัยอยู่ที่นั่น อ่อ..แล้วก่อนที่จะเลือกอิชั้นก็ได้ ปรึกษากับพี่ชายก่อนแล้วว่า จะไปทำอาชีพอาไรดี พี่ชายก็แนะนำมาว่าไปเป็น เฮาส์คีปปิ้ง(เเม่บ้านดีๆนี่เองค่ะท่าน) สิ ได้เงินแล้วยังได้ทิปด้วย อิชั้นจึงเลือกไปเป็นพนักงงานที่ รัฐ วิสคอนซิน แห่งนี้ ตอนนี้เหลืออย่างเดียว คือรอการสัมภาษค่ะ Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2551 14:48:08 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:09:57 น.

เคยหายเหมือนกันค่ะ ตกใจเหมือนกัน แต่กู้คืนมาทุกอย่างเรียบร้อย คืนกลับมาครบทุกบล็อก ก็โชคดีล่ะค่ะ ตอนได้คืนมาใหม่ๆ ก็ backup ไว้ทุกบล็อกเลย แต่พอเวลาผ่านไปก็ขี้เกียจ backup อีกแล้วค่ะ แต่หวังว่าคงไม่หายอีกนะ ครั้งเดียวก็เกินพอ อีกอย่างตอนนั้น ตอนที่มันหายไป เราหยุดทุกอย่างเลยค่ะ บล็อกใหม่อะไรก็ไม่อัพ ไม่ทำอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ส่งเมลไปแจ้งทีมงาน แล้วได้แต่รออย่างเดียวเลยค่ะ แล้วมันก็กลับมา อย่างน้อยคิดซะว่าก็ยังได้กลับคืนมาตั้ง 1 บล็อกนะคะ เข้าใจว่าเสียดาย แต่ทำไงได้นะคะ พูดถึงเรื่อง search ในกูเกิ้ล เราก็เคยนะคะ ออกมาเป็นกุรุสๆ เลยล่ะ   โดย: MaRiMeKKo 29 มีนาคม 2551 3:10:31 น.

ตอนที่3 วันสัมภาษณ์ และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง อิชั้นไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมาย เพราะคิดว่ายังไงก็คงผ่าน แต่ว่ามันเป็นความคิดที่ผิด อิชั้นไปรอสัมภาษ ตั้งแต่ 8 โมงเช้า รอก็น้านนาน เห็นเพื่อนบางคนก็ผ่าน บางคนก็ไม่ผ่าน ตอนนั้นก็เริ่มใจไม่ดีแล้วค่ะ อิชั้นได้สัมภาษตอน 5 โมงเย็ค่ะ คนที่สัมภาษอิชั้นมัน ชื่อ อิตาเจมส์ค่ะ เเละเนื่องจางที่อิชั้นได้สัมภาษช้า ก็เพราะ อีตานี่มันมาสัมภาษ ให้ หลายที่น่ะค่ะ (คือเหมือนเค้าเป็นตัวเทนเอเจนซี่ของที่โน่น ไม่ได้มารับเราที่ไปทำงานที่ สวนน้ำ อย่างเดียว เค้ามาสัมภาษคนที่ไปทำแม็ค โดนัล และอื่นๆ ค่ะ คนอื่นเค้ามาของใครขอมัน อีคานี่ มาหลายสถาบันเลย -*- อ่อ ลืม บอกไปในตอนแรกค่ะ ว่า ดินชั้นเลือกไปทำที่ สวนน้ำ ชื่อ widerness เป็น สวนน้ำ สวนสนุกเล็กๆ มี โรงแรมและสนามกอล์ฟ ตอนที่เข้าสัมภาษ มีดิชั้น โอ๋ และ เพื่อนต่างสถาบันอีกสองคนค่ะ เจมส์ เริ่มสัมภาษพวกเราด้วยคำถามพื้นๆ ก่อน เช่น เรียนอาไร มหาลัยอาไร ทำไมถึงอยากไปทำ รู้มั้ยว่าเฮ้าส์คีปปิ้ง ต้องทำอะไรบ้าง ยูเคยทำงายบ้านไหม ฯลฯ แล้วก็เริ่มมาคำถามยากๆค่ะ เช่น เคยทำงานพิเศษมั้ย แล้วเวาลาไปสาย หัวหน้าทำยังไง แล้วเจมส์ยังบอกอีกด้วยว่า เค้ารู้ว่าทุกคนอยากไปหาเงิน แต่เค้าอยากให้เลิกคิดแบบนั้น เค้าอยากให้ ไปหาประสบการณ์มากกว่า ถ้าใคร คิดจะไปเมคมันนี่ละก็ กลับบ้านไปเลยไม่ต้องไปแล้ว และผลออกมาก็คือ... อิชั้นและเพื่นไม่ผ่านค่ะ เลยต้องกลับบ้านไปหาที่หมายใหม่ อิชั้นนั่งเปิดดูตารางงานอีกครั้งหนึ่ง พร้อมด้วยแผนที่ประเทศ อเมริกา เพื่อที่จะหารัฐที่ใกล้ อิลินอยส์มากที่สุด และแล้ว อิชั้นก็มีสองตัวเลือกค่ะ คือ 1. ไปเป็นคนช่วยทำครัว ที่รัฐ เคนตักกี้ 2. ไปเป็นเฮ้าส์คีปปิ้ง ที่ รัฐ มิซซูรี่ (รัฐไรก็ไม่รูไม่เห็นรู้จัก) วันรุ่งขึ้นอิชั้นกับโอ๋ ก็ไป รอสัมภาษ ต่อค่ะ คราวนี้คิดว่าคงผ่าน แต่ก็เริ่มใจเสียแล้ว เพราะคราวแรกไม่ผ่านแล้วนี่ พอไปถึงพี่บอกว่า รัฐเคนตักกี้ เหลือแค่ที่เดียว จาไปไหม แต่เรามาเป็นแพคคู่ค่ะเราหยิ่ง เราเลยไม่ไป และในที่สุดเราก็สัมภาษผ่าน และได้ไป เป็นเฮ้าส์คีปปิ้ง ที่ มิซซูรี่ สมใจหมาย อ่อ.. เพื่อนๆที่ได้ไปรัฐเดียวกับอิชั้นนี้ ก็ตกสัมภาษจากเมื่อวานมาเหมือนอิชั้นเลยค่ะ โฮะ แต่ขอบอกนะคะว่าเพื่อน คนที่ ตกสัมภาษมาจากที่อื่น ไม่ใช่เค้าไม่เก่งนะคะ(ยกเว้น งัว อย่างอิชั้น) แต่เพราะอะไรอิชั้นไม่ทราบค่ะ เพราะอิชั้นเห็นแต่ละคน ดีกรีนักเรียนอเอฟเอส แถมพูด ภาษาอังกฤษไฟแลบอีกต่างหาก ผิดกะเราลิบลับเลย หลังจานี้ก็รอ ขอวีซ่าและ รอเหินฟ้า ได้เลยค่ะ เยสส และแล้ว ทุกอย่างก็ สำเสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีค่ะ พร้อมกับเงินที่เสียให้เอเจนซี่อีกหนึ่งแสนบาท อิชั้นขอวีซ่าผ่านค่ะ อ่อ ขอเตือนเพื่อนๆที่ไปโครงการนี้ไว้ก้อนนะคะว่า อย่าไปโกหกเจ้าหน้าที่เค้าเวลาสอบสัมภาษ ไม่เช่นนั้นอาจหมดสิธิ์ได้ค่ะ อย่าถ้าเค้าถามว่า ยู ไปทำงาน ใช่มั้ย งานอะไร ก็ตอบไปเลยค่ะ ว่า ใช่ ทำงานอะไรก็บอกเค้าไป บางคนกลัวจะไม่ได้ไปเลยตอบว่าไม่ใช่ (เพราะ ก็รู้กันอยู่นะคะว่า อเมกาเป็นประเทศที่เข้ายากมากมาย เค้าเลยกลัวว่าถ้าตอบว่าไปทำงาน แล้วจะไม่ผ่าน ก็ เรียยบร้องโรงเรียน วีซ่าไปเลยค่ะ) เพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราไปในฐานะอะไร น้อยคนมากค่ะที่จะไม่ผ่านการขอวีซ่า อิชั้นตื่นเต้นกับการเตรียมตัวมากมายค่ะ ก็แหม.. ก็มันเป็นการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก ของเด็กบ้านนอกอย่าอิชั้นนี่ค่ะ ก็เตรียมข้างของเครื่องใช้เยอะแยะเต็มไปหมดค่ะ โดยเฉพาะมาม่าพกไปเพียบเลย ก็กลัวว่าจะไม่มีไรกิน ส่วนเสื้อกันหนาว เสื้อโค้ดก็เตรียมไปเพียบเช่นกัน เพราะช่วงที่ไปเป็นช่วงวิเทอร์ มันก็ยังกนาวๆอยู่ ซื้อกล้องดิจิตอล พร้อม ข้าวของต่างๆ พร้อมพ็กเก็ตมันนี่ที่พกติดตัวไป ทั้งหมดเสียค่าใช่จ่ายไป หนึ่งแสนบาท พอดีค่ะ Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2551 14:48:46 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:11:02 น.

ตอนที่4 take off และแล้ววันเดินทางก็มาถึง อิชั้นเดินทางไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่ เก้าโมงเช้า เพราะเครื่อง เทคออฟ ตอน เที่ยงครึ่งค่ะ ก็ไปสองคนแม่ลูก พอเดินเข้ามาตรงผู้โดยสารขาออกก็พอเพื่อนร่วมเอเจนซี่เดียวกันละลานตาไปหมด บ่งบอกให้รู้ว่าเราเป็นพันธมิตรกัน และเพื่อนๆจากเอเจนซี่อื่นๆมากมายค่ะ เพื่อนร่วมทางไปเซ็นหลุยส์ ในทริป นี้เราไปด้วยกัน 5 คนค่ะ มี อิชั้น โอ๋ ออม ออฟ และ แอนนาค่ะ ส่วนเพื่อนอีก 4 คน จะตามไปในอีกสองวันค่ะ เพราะ ยังสอบไม่เส็จกัน อ่อ...แต่ตอนนนั้น แอนนายังไม่มาปรากฏตัวที่ สนามบินนะคะ แต่ทุกคนมาครบกันหมดแล้ว พวกเราสงสัยว่าแอนนาคงไม่ไปแล้วมั้ง เพราะไม่เห็นแอนนาโทรติดต่อครเลย สักพักก็เช็ค อิน โหลดกระเป๋า แล้วก็รอเวลาที่เค้าให้เค้าไปในเกท ด้วยความชล่าใจและไม่รีบไม่ร้อนอะไร ก็รอเพื่อนที่เดินทางไปชุดเดียวกันมาก่อนแล้วกะว่าจะเข้าไปพร้อมกัน แต่แม่บังคับให้เข้าไปก่อนค่ะเพราะกลัว อิชั้นตกเครื่อง แต่ที่ไหนได้มันไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ เนื่องจากอิชั้นไม่ใช้บริการสนามบิน แห่งใหม่ ของประเทศเรามาก่อน อิชั้นเลยไม่รู้ว่า ทางระหว่า เกต มันไกลแค่ไหนค่ะ!! ก็ทีสนามบินดอนเมือง เกท มันยังไม่ไกลแบบนี้เลยนี่คะ แล้วตอนที่เค้าตรวจเอกสาร ตรงทางเข้าเกต คนก้อเยอะเหลือเกิน เครื่องออกเที่ยงครึ่งนี่มานก้อเที่ยง ยี่สิบเข้าไปแล้ว ตอนแรกก็เดินไปค่ะ สักพักทำไมมันไม่ถึงสักที ดาฬิกาไปวิ่งไปเลยค่ะทีนี้เพื่อนที่เดินทางกรุ๊ปเดียวกับอิชั้นก็วิ่งตามมาติดๆเลยค่ะ วิ่งตาเหลือกเลยทีนี้ พี่ที่เป็นพนักงานสาย การบิน อีว่า แอร์ก็ถาว่าน้อง มีเพื่อนอีกมั้ย ประมานว่า เค้าก็ตื่นเต้ล ไม่แพ้พวกเราค่ะ กลัวเด็กตรงเครื่อง ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนนั่งเครื่องไปทัศนะศึกษาค่ะเพราะ มองไปทางไหนก็เด็กเวิค เต็มไปหมด อิชั้นต้องนั่งเครื่องไป ต่อเครื่องทีไทเป ไปแอลเอ ไป ฮุสตัน และลงที่เมือง เซ็นหลุยส์ เมืองที่อิชั้นจาไปอยู่ค่ะ พอมาถึงไทเป ก็ไม่มีปัญหาอะไร นั่งรออีก 1 ชม แล้วนั่งต่อ มาแอลเอ อยู่บนเครื่องเป็นเวลา 12 ชั่วโมง โอ้ว เมื่อย!! ในระหว่าที่อยู่บนเครื่องมีพนักงงานแจกเอกสารอาไรมาให้กรอกไม่รู้สองใบ อิชั้นก็กรอกๆไปค่ะ โชคที่ที่ไฟต์ ที่อิชั้นนั่งมานี้มีพี่ คนไทยเป็นแอร์ฮสเตสด้วยค่ะ พี่เค้าใจดีและดูแลดีมากเลยค่ะ เสียดายจำชื่อไม่ได้สะแล้ว อยู่บนเครื่องก็กินและ นอนค่ะ 12 ชั่วโมงไม่นานเกินรอ เครื่อง ก็ แลนดิ้ง ลงที่แอลเอค่ะ จากนั้นอิชั้นก็เดินนมาที่ อิมมิเกรชั่น อิชั้นก็ไม่รู้เค้าให้ทำอะไรนะคะ เดินไปช่องไหน ก็ไม่มีคนสนใจอิชั้นเลยค่ะ ทำไงดีเนี่ยเพื่อนๆที่มาด้วยกันก็ออกไปรอข้างนอก ตรงที่รับกระเป๋ากันหมดแล้วค่ะ ทันใดนั้นเองเสียงสวรค์ก็ดังขึ้นมา R u need help ? อิชั้นรีบตรงดิ่งไปที่ช่องนั้นทันทีเลยค่ะ เค้าจัดการกับเอกสารสักพัก ทุกอย่างก็เรียนร้อย อิชั้นเดินตรงไปที่สายพานลำเลียงกระเป๋ามาเรียบร้อย ออมมีหนุ่มน้อยหน้าตาดีที่สุด ในแก็งค์ของเรา ก็เดินมาช่วยอิชั้นลากกระเป๋าค่ะ พอไปถึงทางออกเค้าก็ใก้เราเอากระเป๋า ส่งไปอีกทาง ตอนแรกก็งงๆไม่รู้ว่าเค้าเอาไปไหนนะ แต่รู้ว่าเค้าเขียนป้ายว่า ให้ปลดล็อกกระเป๋าออก มั้ยงั้นถ้ากระเป๋ากรือกุญแจ เสียหาย เค้าจะไม่รับประกัน ความเข้าใจของอิชั้นและเพื่อนๆตอนนั้นก็คือ เค้าเอาประเป๋าไปตรวจค่ะ เราก็ไม่แน่ใจว่าต้องรอรึเป่า ก็นั่งรอแถวๆนั้นสักพัก พร้อมกับเข้าห้องน้ำและโทรกลับมาไทยด้วย ตอนแรกที่เข้าไปถึงห้องน้ำก็ตกใจค่ะ โอ้ มาย กอด ... ด้านล่างของประต฿ช่างเว้า ขึ้นมาสูงเหลือเกิน คือถ้ามีคนก้มลงไปตู นี่ก้อเห็นหมดเลย ว่ากำลังทำอารัยอยู่ แถมห้องน้ำยังไม่มีฝักบัวชำระล้างอีก อันนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเวลา ใช้ห้องน้ำสาธารณะ อิชั้นก็ไม่ใช้อยู่แล้ว พวกเรานั่งรอกระเป๋าสักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามันชักจะนานเกินไปแล้ว ก็เลยคิดกันว่าจาทำไงดี พอดีเห็นอินฟอเมชั่น อยู่ตรงนั้นเลยเดินเข้าไปถาม ว่าเนี่ย ต้องทำไงต่อ แล้วก็เอาตั๋วเครื่องบินให้เค้าดู เค้าก็บอกว่า ยู้ ต้องไปอีก เกท อิชั้นต้องต่อเครื่องของสายการบิน คอนทีเนลทอล ไปค่ะ พอไปถึง เราก็จะไปเช็คอินตั๋วกันค่ะ แต่ปรากฏว่าตั๋วของแอนนาไม่เหมือนเพื่อนค่ะ พนักงานเลยพาแอนนาไปไหนไม่รู้ พอทุกคนไปเช็กอินที่เค้าเตอร์เส็จ ก็นั่งรอแอนนาอยู่ตรงนั้น รอประมาณ 1 ชั่วโมงได้ แอนนาก็ยังไม่มาสักที ออมเลยบอกว่าเข้าไปรอในเกท ดีกว่า เพราะยังไงทุกคนก็ต้องเข้าเกท อยู่แล้ว พอเราเดินเข้าเกทไป หาที่นั่ง สายตาพวกเราก็เหลือบไปเห็น แอนนานั่งอยู่ตรงนั้น พวกเราเลยบอกว่า แอนนาทีไมไม่ไปหาเราตรงที่เดิม แอนนาบอกว่าไม่รู้เพราะ พนักงานเค้าพาแอนนามาทางนี้ แล้วแอนนาก็เล่าให้ฟังสรุปได้ใจความว่า ตั๋วของแอนนา ทำ บอดดิ้งพาส เส็จหมดตั้งแต่สุวรรณภูมิแล้ว (โอ้ พระเจ้าจอร์จเธอเป็นคนพิเศษจริงๆ -..-) แอนนาเล่าให้พวกเราฟังว่า แอนนาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันขึ้นเครื่องเครื่อง แอนนานึกว่าเป็นวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นแอนนายังแลกเงินอยู่ที่ ธนาคารธหารไทยตรงสวนจตุจัตรอยู่เลย แล้วอยุ่ดีๆพี่ ที่เอเจนซี่ก็โทรมาถามว่าตอนนี้อยู่ไหนทำไมไม่มาเช็คอินสักที แล้วให้แอนนารีบนั่งแท็กซี่มา สุวรรณภูมิเดี๋ยวนั้นเลย พอไปถึงแอนนา ต้องข่ายแบ็งค์พันเป็นค่าแท็กซี่ เพราะ ชี ไม่มีแบงค์ย่อยค่ะ ลาภปากแท็กซี่คนนั้นจิงๆ!! พี่ออม ซึ่งดูแลกรุ๊ปเรา วิ่งไปรับแอนนาแล้วพาแอนนาวิ่งเข้าเกท แอนนาบอกไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาทางไหน แต่มันไม่ไกล เป็นพนักงานของสายการบิน ของอีว่าแอร์พามา แล้วแอนนาก็ไม่ต้องเช็คอินด้วยเพราะพี่เค้าทำให้แล้ว กระเป๋าก็ไม่ได้เอามา ยังอยู่ที่พ่อกับแม่ เดี๋ยวพี่เค้าจาส่งมาให้ตอนไฟต์ ถัดไป แอนนาเลยมาในสภาพกางเกงขาสั้นและรองเท้าหูหนีบค่ะ ตอนที่มที่วิ่งมาพี่ออม ถอดรองเท้าผ้าใบให้แอนนาบอกให้เอาของพี่ไปก่อน แต่แอนนาใส่ไม่ทันค่ะ -*- คือรีบมาก ไม่มีเวลาแม้แต่จะใส่ และพี่เค้าก็ทำบอร์ดดิ้งพาสให้หมด ทุกอัน ไม่ต้องไปต่อคิดทำบอสดิ้งพาสเหมือนพวกเรา ทีต้องทำทีละอันๆ -*- พวกเรารอขึ้นเครื่อง ต่อ ไปฮุสตั้น เป็นเวล 8 ชั่วโมง ซึ่งไม่นานเกินรอ เครื่องบินที่นั่งต่อไปนี้เป็นเครื่องยินขนาดเล็ก มีที่นั่งสองฝั่ง ฝั่งละสามเก้าอี้ แล้วแอร์โฮสเตส แต่ละคนก้อถึกใช้ได้เลย ทั้งตัวใหญ่ ทั้ง ดำ เราใช้เวลาสามชั่วโมง บินไปลงที่สนามบินฮุสตั้น แล้วก็เปลี่ยนเกท ด้วยรถไปฟ้า ในใจตอนนั้นคิดว่าทำไมมัยช่างต่างจากสวรรณภูมิลิบลับ นี่หรือ ที่บอกว่าเป็นสนามบินสุดยอดแห่งเอชีย ร้อนก็ร้อน ทางเชื่อมเกท ก็ต้องเดินเป็นกิโลๆ โห่..สู้ฮุสตั้นก็ไม่ได้ ทั้งสะดวก ทั้งเย็น มีรถไปฟ้าในสนามบินอีก สุดยอด *-* และเราก็นั่งต่อ ไปเซ็นหลุยส์ *-* เหมืองที่เราต้องไปใช้ชีวิตอยู่ อีกสามเดือน อยู่ในดาวทาวน์ด้วยโฮะๆๆ แต่ก็อึ้งเล็กน้อยเพราะ เป็นเครื่องบินลำเล็กที่สุดที่เคยนั่งมา เพราะมันมี ที่นั่ง ฝั่งนึง 1 ที อีกฝั่งมีสองที่นั่ง ขนาดนั่งไปกรุงเทพ- อุดร ยังลำใหญ่กว่านี้เลย นี่นั่งข้ามรัฐเลยนะว้อย ทำไม ลำมันเล็กจัง Last Update : 3 มีนาคม 2551 12:37:11 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:12:14 น.

//64.233.183.104/search?q=cache:aGL3KuBBRi0J:www.bloggang.com/viewdiary.php%3Fid%3Dmeemie%26month%3D02-2008%26date%3D22%26group%3D1%26gblog%3D1+kanhompung+bloggang+work+travel&hl=th&ct=clnk&cd=1&gl=th ลิงค์นี้ไป search มาให้จากกูเกิ้ลนะคะ ลองดูๆ   โดย: MaRiMeKKo 29 มีนาคม 2551 3:13:28 น.

ตอนที่7...เริ่มเช้าวันใหม่ เมื่อคืน อิชั้นได้ปรึกษากับโอ๋ ค่ะเพราะว่า เราสองคนไม่อยากอยุ่ที่ พลาซ่า สแควร์ เน่าๆนั่น มันเน่าจิงๆนะคะ ตรงนั้นมีแต่คนดำอยู่ เดินผ่านนี้ไม่กล้าสบตามันเลย เลยตกลงกันว่า เราจะย้ายมาอยู่ที่ใกล้ๆนี่ แต่ถ้ามาอยู่ตรงแถวนี้ จะไกลจากที่ทำงานออมมาก เพราออม ทำที่ แฮมตั้น เดี๋ยวจะรวมเงินซื้อจักยานให้ออมก็ด้าย เพราะมันไกลประมาณ สอง กิโลได้ จาตรงนี้ ถ้าใครมาไม่มาอยู่กันสองคนก็ได้ แล้วเราก็ถามแอนนาแอนนาก็บอกว่ายังไงก็ได้ สรุปตอนนี้มีผู้ร่มกระบวนกาน 3 คนแล้วค่ะ พอเช้าวันนี้เราลงมาทาน break fast ซึ่งฟรีนะคะ แหม๋..ได้พักฟรีแถมยังได้กินฟรีอีก พวกเรากะว่ากินให้อิ่มไปเลย เพราะวันนี้หนทางยังอีกยาวไกล เพราะจากเมื่อวาน ประสบการณ์ได้สอนเราว่าเมืองนี้ไม่มีอะไรกิน เช้าวันนี้พวกเราคุยกับออมเรื่องย้ายมาอยู่ อพาตเม้น ใกล้ๆนี่ มีสองที่คือ manshion house กับ gentry's landing ออมก็เห็นด้วยกับบพวกเรานะคะ ว่า ตรง พลาซ่า สแคว์มันน่ากลัว ออมมันพูดขำๆว่า ผมไม่ได้ ป๊อด นำครับ แต่ผม กลัวตาย ถ้ามันจะปล้นกุนะ กูก้อจะบอกว่า เอาตังไปเลยครับ เอาไปให้หมดเลย ถ้าไม่พอเดี๋ยวกลับไปเอาที่โรงแรมให้อีก ฮาแตกเลย กร๊ากกกก พอกินอาหารเช้าเสร็จ อิชั้นกะเพื่อนก็อออกเดินทางหาที่พักใหม่ ที่แรกพวกเราไปถาม ที่แมนชั่นเฮ้าส์ ที่นี่แพงหูฉี่เลยค่ะราคาไม่ไหวจริงๆเลยต้องขอบาย ที่ที่สองเราไปถามที่ เจนทรี่ แลนดิ้ง ต่อ ที่นี่โอเคนะคะ ราคาก็ พอๆกับที่ พลาซ่าสแคว์ แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้ตกลงเช่า เพราะว่าเรายังไม่ไปเลิกสัญญา ที่พลาซ่าสแคว์เลย จากนั้นเราเลยมุ่งไปที่ พาซ่าสแคว์ต่อเลยเพื่อบอกเลิกสัญญาเช่าเมื่อวานนี้ แล้วเราก็ไปเจอพนักงานคนเดิม เราก็บอกว่าเนี่ยเราจาไม่เช่าแล้ว เค้าก็บอกว่าไม่ได้คุณเซ็นสัญญาไปแล้วสามเดือน ก็ต้องอยู่ให้ครบ คนที่อยู่ตรงนั้นมีอิชั้น แอนนา และโอ๋ อิออฟไม่ยอมเข้ามาเพราะ รู้หรอกว่ามันอยากอยู่นี่ มันพยายามพูดกะออมว่า ที่นี่ใกล้ ที่ทำงานมึงนะ ถ้าไปอยู่ตรงนั้นมันไกลนะ กูยังไงก้อได้อยู่แล้ว เพราะมันใกล้ที่ทำงานกู แต่มึงนะสิ... พูดราวกับเป็นห่วงออม แหม ... ดูดีจิงๆ มึงอยากอยู่ก็บอกมาสิ หึหึ ตอนที่คุยกับพนักงานอิชั้นเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจภาษาประกิด ไม่เข้าใจว่ามันเซ็ลสัญญาไปแล้ว ซึ่งในความเป็นจริงก็ไม่รู้หรอกภาษาอังกิดน่ะ อิชั้นเลยบอกเค้าไปว่าเราไม่เอาเงินคือนหรอกแต่เราจะย้าย แล้วทำหน้าตายใส่มันว่าไม่รู้เรื่องสัญญาอะไรทั้งสิ้น เค้าเลยบอกโอเค (คงปวดหัวกะพวกอิชั้นเต็มทีมั้งคะ) แต่ต้องจ่ายเพิ่มอีก 100 เหรียญ เราก็โอเค ตกลงเราจ่ายไปทั้งหมด 600 เหรียญ สำหรับค่าอพาตเม้น ที่เราไม่ได้พักแห่งนี้ แล้วเราก็กลับมาที่ เจนทรี่แลนดิ้ง ที่ๆเราเล็งไว้ และได้ห้อง ขนาด 2 เบดรูม มา น่าอยู่กว่า พลาซ่าสแคว์เน่าๆตั้งเยอะ ค่าเค่าเดือนละ 970 เหรียญ ก็พอโอ แต่เค้าบอกว่าไม่สามารถเข้าอยู่ในวันนี้ได้ เพราะเค้าต้องทำความสำอาดให้เราก่อน ต้องรออีกเจ็ดวัน เวนกรรม จะทำไงดีละเนี่ย อิชั่นและเพื่อนเดินทางกลับโรงแรม พร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้ ฮีตเตอร์ ฟังเพื่อว่าเธอจะช่วยอาไรเราได้ และแล้วก็เป็นอย่าที่คิด ฮีตเตอร์ ถึงกับอึ้ง ว่าทำไมต้องรอเป็นอาทิต เธอจะให้แนนซี่( ฟร้อนเดส) ไปคุยให้ และแล้วก็ได้ผล เทอต่อรองให้พวกเราได้เข้าไปอยู่ในวันพรุ่งนี้ พร้อมกับ เทอขอที่นอนให้พวกราด้วย เพราะในห้องเช่า ของที่นี่ไม่มีอะไรให้เราเลยนะคะ นอกจาก ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว ตู้เสื้อผ้า และตู้เย็นเท่านั้นค่ะ ยังดีนะเนี่ยอุส่ามีตู้เย็น คือนนี้เราได้นอนที่โรงแรมฟรีอีกคือนนึงค่ะ โรงแรมแสนสบาย ลั้นลา~ แต่หารู้มั้ย หายานะกำลังรออยู่ข้างหน้า Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2551 14:53:46 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:13:30 น.

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ลองแก้ไขบล็อกเมื่อวาน อยู่ดี ๆ บล็อกก็หายไปหมดเลยค่ะ แต่ยังดีที่เซฟข้อมูลไว้ในเครื่อง ก็เลยเอามาลงใหม่ แต่ที่เสียดายก็คือcomment เหมือนกันค่ะ แบ็ก อัพ นี้ต้องทำยังไงหรอค่ะ พอดีเป็นมือใหม่ค่ะ   โดย: poon_ja7 29 มีนาคม 2551 3:14:13 น.

ตอนที่7...เริ่มเช้าวันใหม่ เมื่อคืน อิชั้นได้ปรึกษากับโอ๋ ค่ะเพราะว่า เราสองคนไม่อยากอยุ่ที่ พลาซ่า สแควร์ เน่าๆนั่น มันเน่าจิงๆนะคะ ตรงนั้นมีแต่คนดำอยู่ เดินผ่านนี้ไม่กล้าสบตามันเลย เลยตกลงกันว่า เราจะย้ายมาอยู่ที่ใกล้ๆนี่ แต่ถ้ามาอยู่ตรงแถวนี้ จะไกลจากที่ทำงานออมมาก เพราออม ทำที่ แฮมตั้น เดี๋ยวจะรวมเงินซื้อจักยานให้ออมก็ด้าย เพราะมันไกลประมาณ สอง กิโลได้ จาตรงนี้ ถ้าใครมาไม่มาอยู่กันสองคนก็ได้ แล้วเราก็ถามแอนนาแอนนาก็บอกว่ายังไงก็ได้ สรุปตอนนี้มีผู้ร่มกระบวนกาน 3 คนแล้วค่ะ พอเช้าวันนี้เราลงมาทาน break fast ซึ่งฟรีนะคะ แหม๋..ได้พักฟรีแถมยังได้กินฟรีอีก พวกเรากะว่ากินให้อิ่มไปเลย เพราะวันนี้หนทางยังอีกยาวไกล เพราะจากเมื่อวาน ประสบการณ์ได้สอนเราว่าเมืองนี้ไม่มีอะไรกิน เช้าวันนี้พวกเราคุยกับออมเรื่องย้ายมาอยู่ อพาตเม้น ใกล้ๆนี่ มีสองที่คือ manshion house กับ gentry's landing ออมก็เห็นด้วยกับบพวกเรานะคะ ว่า ตรง พลาซ่า สแคว์มันน่ากลัว ออมมันพูดขำๆว่า ผมไม่ได้ ป๊อด นำครับ แต่ผม กลัวตาย ถ้ามันจะปล้นกุนะ กูก้อจะบอกว่า เอาตังไปเลยครับ เอาไปให้หมดเลย ถ้าไม่พอเดี๋ยวกลับไปเอาที่โรงแรมให้อีก ฮาแตกเลย กร๊ากกกก พอกินอาหารเช้าเสร็จ อิชั้นกะเพื่อนก็อออกเดินทางหาที่พักใหม่ ที่แรกพวกเราไปถาม ที่แมนชั่นเฮ้าส์ ที่นี่แพงหูฉี่เลยค่ะราคาไม่ไหวจริงๆเลยต้องขอบาย ที่ที่สองเราไปถามที่ เจนทรี่ แลนดิ้ง ต่อ ที่นี่โอเคนะคะ ราคาก็ พอๆกับที่ พลาซ่าสแคว์ แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้ตกลงเช่า เพราะว่าเรายังไม่ไปเลิกสัญญา ที่พลาซ่าสแคว์เลย จากนั้นเราเลยมุ่งไปที่ พาซ่าสแคว์ต่อเลยเพื่อบอกเลิกสัญญาเช่าเมื่อวานนี้ แล้วเราก็ไปเจอพนักงานคนเดิม เราก็บอกว่าเนี่ยเราจาไม่เช่าแล้ว เค้าก็บอกว่าไม่ได้คุณเซ็นสัญญาไปแล้วสามเดือน ก็ต้องอยู่ให้ครบ คนที่อยู่ตรงนั้นมีอิชั้น แอนนา และโอ๋ อิออฟไม่ยอมเข้ามาเพราะ รู้หรอกว่ามันอยากอยู่นี่ มันพยายามพูดกะออมว่า ที่นี่ใกล้ ที่ทำงานมึงนะ ถ้าไปอยู่ตรงนั้นมันไกลนะ กูยังไงก้อได้อยู่แล้ว เพราะมันใกล้ที่ทำงานกู แต่มึงนะสิ... พูดราวกับเป็นห่วงออม แหม ... ดูดีจิงๆ มึงอยากอยู่ก็บอกมาสิ หึหึ ตอนที่คุยกับพนักงานอิชั้นเลยทำเป็นไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจภาษาประกิด ไม่เข้าใจว่ามันเซ็ลสัญญาไปแล้ว ซึ่งในความเป็นจริงก็ไม่รู้หรอกภาษาอังกิดน่ะ อิชั้นเลยบอกเค้าไปว่าเราไม่เอาเงินคือนหรอกแต่เราจะย้าย แล้วทำหน้าตายใส่มันว่าไม่รู้เรื่องสัญญาอะไรทั้งสิ้น เค้าเลยบอกโอเค (คงปวดหัวกะพวกอิชั้นเต็มทีมั้งคะ) แต่ต้องจ่ายเพิ่มอีก 100 เหรียญ เราก็โอเค ตกลงเราจ่ายไปทั้งหมด 600 เหรียญ สำหรับค่าอพาตเม้น ที่เราไม่ได้พักแห่งนี้ แล้วเราก็กลับมาที่ เจนทรี่แลนดิ้ง ที่ๆเราเล็งไว้ และได้ห้อง ขนาด 2 เบดรูม มา น่าอยู่กว่า พลาซ่าสแคว์เน่าๆตั้งเยอะ ค่าเค่าเดือนละ 970 เหรียญ ก็พอโอ แต่เค้าบอกว่าไม่สามารถเข้าอยู่ในวันนี้ได้ เพราะเค้าต้องทำความสำอาดให้เราก่อน ต้องรออีกเจ็ดวัน เวนกรรม จะทำไงดีละเนี่ย อิชั่นและเพื่อนเดินทางกลับโรงแรม พร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดให้ ฮีตเตอร์ ฟังเพื่อว่าเธอจะช่วยอาไรเราได้ และแล้วก็เป็นอย่าที่คิด ฮีตเตอร์ ถึงกับอึ้ง ว่าทำไมต้องรอเป็นอาทิต เธอจะให้แนนซี่( ฟร้อนเดส) ไปคุยให้ และแล้วก็ได้ผล เทอต่อรองให้พวกเราได้เข้าไปอยู่ในวันพรุ่งนี้ พร้อมกับ เทอขอที่นอนให้พวกราด้วย เพราะในห้องเช่า ของที่นี่ไม่มีอะไรให้เราเลยนะคะ นอกจาก ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว ตู้เสื้อผ้า และตู้เย็นเท่านั้นค่ะ ยังดีนะเนี่ยอุส่ามีตู้เย็น คือนนี้เราได้นอนที่โรงแรมฟรีอีกคือนนึงค่ะ โรงแรมแสนสบาย ลั้นลา~ แต่หารู้มั้ย หายานะกำลังรออยู่ข้างหน้า Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2551 14:53:46 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:14:31 น.

สปาเก็ตตี้ของฉัน T___T วันนนี้ ฤกษ์ ดี ทำสปาเก็ตตี้ให้เพื่อนๆทาน วันนี้ ออมมี่ off ส่วนอิชั้นกะ แอนนา เข้างานตอนบ่าย 3 โมงเช่นเคย วันนี้อิชั้นเข้าครัวเป็นครั้งแรก หลังจากที่ปล่อยให้เพื่อนๆ เป็นคนทำอาหารให้กินมานาน ปกติคนที่ทำจะเป็น ออม (ไม่น่าเชื่อว่าหน้าอย่างมันจาทำอาหารเป็น) วันนี้อิชั้น ตั้ง ใจตื่นมาทำสปาเก็ตตี้(อย่างง่าย) ตั้งแต่สิบโมงเช้า (ที่ทำสปาเก็ตตี้เพราะมันง่ายดี) กว่าเส้นจะสุกก็ปาเข้าไป ครึ่ง ชั่วโมงได้ และก็สอนแอนนาทำไปในตัว ต่อมาเป็นขึ้นตอนการผัดน้ำราด วันนี้เราทำซอสมะเขือ หมูสับ (อิอิ ตั้งชื่อเอง) อิชั้นกะแอนนาช่วยกัน เตรียมเครื่องปรุง พอถึงเวลาผัดซอสราด เครื่องปรุงก็มี น้ำมันนิสหน่อย+หมูสับ+ซฮสมะเขือเทศ+แครอท+มะเขือเทศ ผัดไม่นานเกินรอส่วนผสมทุกอย่าง ก็สุกได้ที่ นำน้ำมาราดลงบนสปาเกตตี้ที่แบ่งไว้สามจาน (สำหรับ 3 คน) แอนนาก็หันมาบอกว่า อลิซลืมใส่มะเขือเทศ!! หันไปดู เออ...มะเขือเทศที่หั่นเรียบร้อยแล้วยังวางอยู่ที่เดิม แต่จะทำไงได้ เลยบอกแอนนาว่าเก็บไว้ทำวันหลังแล้วกัน นี่คือการทำอาหารมื้อแรกของนู๋   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:15:53 น.

อ้าว มีคนใจตรงกันกับเราเลย อิอิ งั้นเราปล่อยให้คุณ th808 ผู้ใจดีช่วยแปะให้คุณละกันนะคะ ไปล่ะค่ะ เสียดายได้ แต่อย่าเสียใจเลยเนอะ   โดย: MaRiMeKKo 29 มีนาคม 2551 3:16:02 น.

ตอนที่9 เริ่มงานวันแรก วันนี้บอกตรงๆว่าตื่นเต้นมากค่ะ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอาไรบ้าง ภาษาก็ไม่แข็งแรง วันนี้ ต่างคนต่างแยกย้ายไปโรงแรม ที่แต่ละคนต้องไปทำงาน อิชั้นได้ที่ ที่เดียวกับแอนนา ที่ Hilton (ดีใจที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนไปด้วยกัน) พอไปถึงเค้าก็ให้เรากรอก เอกสารต่างๆ แล้วก็ทำป้ายชื่อให้เราคนละอัน แหม... รวดเร็วดีจริงๆ อ่อตอนแรกที่เข้าไป เราต้องไปพบกับ เอเดรียน เป็นผู้หญิงผิวดำตัว ดูเธอไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่ เธอให้ ฟามี่ ซึ่งเป็นชายชาว มาเลเซีย มาดูแลเราแทน ฟามีมีตำแหน่งเป็น เมเนเจอร์ แอสซิทแท้น หลังจากที่เราทำเอกสารอะไรต่างๆเส็จเรียบร้อยแล้ว ฟามี่ ก็พาเรา สอง คน ไปที่ห้อง laundryเป็นห้องซักรีดของโรงแรม ข้างล่างเพื่อรับชุดพนักงาน ซึ่งตอนแรกฟามี่หยิบไซต์ L มาให้อิชั้น และหญิบไซต์ S ให้แอนนา ซึ่งนั้นมันเป็นการทำร้ายจิตใจอิชั้นอย่างรุนแรงค่ะ ห้วย!! "เราดูตัวใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมเอาไซต์ L มาให้เรา" ถึงแม้ความจิงอิชั้นจะตัวใหญ่ก็ตาม) อิชั้นบอกแอนนา คือไซต์ Lที่เค้าส่งมาให้ มันใหญ่ควายมากๆค่ะ ไม่ใช่ใหญ่ทำมดา อิชั้นเลยบอกว่าขอเปลี่ยนไปไซต์เอสแทนเพราะชั้นว่ามันใหญ่เกินไป เค้าเลยไปหยิบไซต์ S มาให้ ชุดในการปฏิบัติหน้าที่ค่ะ อ่อ...แล้วเสื้อที่อิชั้นใส่ข้างในน่ะค่ะ คนอื่นเค้าจะใส่เสื้อยืดคอกลม ไม่สีดำก็สีขาว แต่อิชั้นไม่มี + อากาศมันหนาวจับใจ เลยใช่ออกมาอย่างงี้แหละค่ะ> และในทีแรก อิชั้นก็คิดว่าเค้าคงจะให้กลับบ้านเลย แต่มันไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ค่ะ เค้าจับให้อิชั้นไปกะคนที่เป็น เฮ้าคีปปิ้ง ซึ่งอิชั้นเรียกเค้าว่าบัดดี้ค่ะ แล้วก็ให้อิชั้นเข้าปติบัติหน้าที่ตั้งแต่วันแรกเลย Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 13:17:56 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:16:36 น.

เริ่มงานวันแรก..(ต่อ) หลังจาที่ได้ บัดดี้แล้ว อิชั้นก็ได้เริ่มปฏิบัติหน้าที่ในบัดดล บัดดี้ของอิชั้น ชื่อ Dee ค่ะ ตอนแรกคิดว่าเค้าเป็นผู้ชาย แต่ที่ไหนได้คุยไปคุยมา กระเทียม ชัดๆ !! คนซ้ายชื่อคือ ดี .. คนขวา คือหนิง เด็กเวิคด้วยกัน พอเริ่มขั้นแรกตั้งแต่เข็นรถ ของเฮ้าส์ ขึ้นไปชั้นบนวันนี้เราขึ้นไปทำความสะอาดชั้น 6 ทั้งชั้น (ดีบอกอิชั้นว่าอย่างงั้น) สิ่งที่ดีสอน อิชั้นอย่างแรกก็คือ 1.เอาคีย์การ์ด (ที่สามารถเปิดได้ทุกห้องในชั้นนั้น) ออกมาเคาะ ก็อก ๆ ๆ..แล้วตะโกนว่า house keeping ....house keeping ถ้าไม่มีคนอยู่ก็เข้าไปได้เลย แต่ถ้ามีคนอยู่ก็ ถามเค้าว่าต้องการทำความสะอาดไหม 2.ดีเริ่มสอน อิชั้นปูที่นอน (เตียงหนัก ควายๆ เลย ยกไม่ขึ้น -*-) ดีทำให้ดูเป็นตั้วอย่าง2-3 ห้องแล้วก็อลองให้อิชั้นทำเอง พอถึงตาอิชั้นทำ อิชั้ยยกเตียงไม่ไหวค่ะ (มันหนักจิงๆนะ) ก็ทำเป็นคนไม่มีแรงอ่ะ ดีมันก็เลยหันมาถามว่า U need help? อยากจะบอกไปเหลือเกินว่า กรู นีด ตั้งนานแล้ว แต่ก็ทำได้แค่เพียง yes . . . 3.ดีสอนอิชั้นล้างส้วม โห... เห็นวิธีการล้างห้องน้ำของเค้าแล้ว แทบอ้วก ไม่น่าเชื่อว่าโรงแรมที่ดูดีขนาดนั้นจะล้างห้องน้ำกันแบบนี้ แว้กกก O.o หุหุ มันใช้แปรงล้างส้วม ขัดส้วม อ่างอาบน้ำและ อ่างล้างหน้าอันเดียวกันอ่ะ พอทำไปทำมาซักพักไปเจอห้อง นึง วางทิป ไว้ หนึ่งดอล อิชั้นยากหยิบแทบขาดใจแต่ตอนนั้นมันตุ่มๆต่อมๆ ไม่รุ้จะทำไงดี เลยขยำๆ เงินไว้ แต่บังเอิญ ดี ได้ยินเสียง มั้ง เลยออกมาจากห้องน้ำ กำ ซวยแล้วมั้ยละตรู อุส่าเลยเอาเงินยัดไว้ในหมอน กะว่าดีมันจะได้ไม่เห็น ดี แกล้งออกมาบอกว่านี่ ยู อ่ะ ทำผิดขั้นตอนนะ อย่างแรกที่เข้ามาให้ห้อง ยู ต้องเดินไปเปิดม่าน แอนด์ เอาขยะไปเทก่อน เตียง อ่ะ เอาไว้อย่างสุดท้ายเลย(ตอนนั้น ดี มันอ่ะอยู่ที่เตียง แล้วมานก้อ จัดๆๆ เตียง แง่มๆ ได้ยินเสียงมันจับเงินที่เอาซ่อนไว้ด้วยอ่ะ ) แต่ในใจแอบคิด ว่า อิเวงหรอกกรู ชัดๆ นึกว่าไม่รุ้เรอะ ชิชะ ไม่ใช่ควายนะว้อยย แต่ก้อต้องทำเป็นควายเชื่อมันไปก่อน อุส่าเอาเงินยัดไว้ในหมอนแล้ว แต่เวงกำ ดี ดันเหนสะด้าย แง่มเสร็จมันไปเลยอ่ะ แต่ไม่เป็นไรเรามันเด็กใหม่ วันนี้ ดี ซื้อ เอ็ม แอนด์ เอ็ม กะ น้ำเป็ปซี่ให้กินแหละ เฮ้อ ยังดีนะที่เค้าอุส่าซื้อให้กินเหอะๆๆ ขอบอกว่า เหนื่อยมากกกกก เหนื่อยสุดๆ สุดจะบรรยาย แต่มันต้องทำแล้วจะทำไงได้ก้อต้องทำกันต่อไป เหนื่อยก้อต้องทน พอวันที่ 2 -3 เค้าให้ลงมาทำ laundry รุ้สึกค่อยยังชั่วหน่อยเพราะงานไม่ หนัก ทำแค่ ซักผ้า รีดผ้า พับผ้า ^^ แต่พอ วัน จันทร์ นี่สิ ต้องกลับไปเป็นเฮ้าส์ เหมือนเดิม แง่มๆๆ ทำได้ Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2551 20:01:47 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:17:26 น.

ป้า Stacey วันนี้เปลี่ยน เทนเนอีคะนใหม่ค่ะ ป้าแกชื่อว่า สเตซี่ อายุอานามสามสิบกว่าๆไม่แก่มาก ดูท่าทางป้าแกคงจะใจดี คนเสื้อเขียวอ่าค่ะ ประโยคแรกที่ป้าแกคุยด้วย... ก้อคือ R You want to be housekeeping ? อลิสเซร่เลยต้องยิ้มแล้ะต้อบไปว่า yes - -“ เหมือนจะอยากเป็นสะเต็มที่ ทั้งๆ ที่ในใจ แอบคิดว่า บ้านป้าเสะ ใครอยากจะเป็นเฮ้าคีบปิ้ง อย่างชั้นอ่ะ ต้องเป็น เออี กร๊ากกกกกกก - -“ แต่ช่างเหอะพูไปป้าคงไม่เข้าใจ แต่ก้อต้องรับภาพเพราะตอนนี้ชั้นเป็นเฮ้าส์คีปปิ้ง เซงจิต พอทำอาชีพนี้อยู่ได้มาณ 5วัน ฟามี่ เมเนเจอร์ แอสซิสแท้น ว่า ยู ยังทำงานช้า แล้วก้อเวลาสั่งอะไรไม่ค่อยจะทำตาม - -“ มายกอด แต่ก้อไม่แคร์ เหอะๆๆ เพราะ I don't wanna be house keeping แล้วเรื่องที่บอกว่าพูดอะไรแล้วไม่ค่อยทำตาม อยากจะบอกว่า ที่ไม่ทำตามเพราะ สงสัยจะฟังไม่รุ้เรื่องมากกว่า ^^ ฮ่าๆๆ Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2551 20:56:47 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:18:12 น.

คำอวยพรจากเป็กโกะจัง เหอๆๆ สงสัยคำอวยพรจาปเป็กโกะจัง จะเป็นจิง สะแว้ว เพราะว่าวันนี้ เค้าให้ข้าพเจ้ากะแอนนาขึ้นไปทำห้องกันสองคน ให้บอร์ห้องมา วันนี้เราต้องทำทั้งหมด 12 ห้อง ก็ดีใจเลยเพราะทิป ที่เป็นของเราสองคนเท่านั้น ทำไป วันนี้ได้ทิป ทั้งหมด 7ดอล มีห้องนึงได้ 10 ดอล(แต่ต้องแบ่งกะแอนนาคนละ 5 ดอล ) แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เลย อิอิ ทำกันสองคนขำๆ แต่เหนื่อยสุดใจเลย ผัดกันคยละครึ่ง ครึ่งเช้าเราทำเตียง แอนนาล้างห้องน้ำ ครึ่งบ่ายเราล้างห้องน้ำแอนนาทำเตียง สักพัก ฟามี่(เมเนเจอร์) มาถาม เป็นยังไงบ้างเหนื่อยมั้ย ก็วิ่งไปตอบด้วยท่างทางกระหnด กระหอบสุด ฤทธิ์ ว่า.. fine.. สักพัก บอส(เราไม่รู้ว่าเค้าชื่ออาไรแต่เรารู้ว่าเค้าเป็นเจ้าของโรงแรม) เดินมา ถามว่าเอาน้ำมั้ย ก็คนไทยอะเนอะ เกรงใจเลยบอกเค้าไปว่า ไม่เอา เค้าก็บอกว่าแน่ใจหรอ เราก็บอกว่าแน่ใจ และบอสก็ไม่เอามาให้เรา จะจำไว้ทีหลังมาถามอีกจะตอบว่า เอา!! Last Update : 1 มีนาคม 2551 17:35:00 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:18:49 น.

ชีวิตในห้อง laundry หลังจากที่เค้าให้ อิชั้นกะแอนนา ขึ้นไปทำห้องสองคน ปรากฏ ว่าเสร็จตอนหกโมงเย็น ทั้งๆที่คนอื่นเค้าเสร็จ ในช่วง บ่าย2โมง-4โมงเย็น หลังจากนั้นเค้าเลยให้พวกเราลงมาทำงาน ใน laundry เหมือนเดิม(สงสัยเค้าคงเห็นว่าไปไม่รอดแหงๆ) แต่ก็ดีค่ะ เพราะจากการที่ทำ ห้องมา 1 อาทิตย์ ทิป ก็ใช่ว่าจะได้ บางวันก็ได้ บ้าง บางวันก็ไม่ได้ ได้ก็ไม่เยอะเท่าไหร่เลย ไม่เกิน 10 ดอล/วัน บางวันก็ได้2-3 ดอลเอง ลงมาอยู่ ลอนดรี้ งานไม่หนักเท่าไหร่ค่ะ แต่ผ้าหนักมากกๆ เวลาเอาผ้าซเข้าตู้ซักไม่หนักเท่าไหร่ แต่เวลาเอาเข้าตู้อบเนี่ยสิ มันเป็นอาไรที่เเสนสาหัสมาก เพราะผ้ามันจะพันๆกัน แล้วต้องยกเข้าตู้อบ แรงก็ไม่ค่อยจะมี ไม่ได้ gradae แต่ประการใดนะคะ แต่มันหนักจิงๆ อาทิตนี้เค้าให้พวกเราย้ายมาทำงาน บ่าย 3โมง - 5ทุ่มค่ะ รู้สึกดีมากกมายเพราะช่วงเวลาหลัง 4โมงไปแล้ว ป้าๆแกจะกลับบ้านไปกันหมด เพราะฉะนั้น ห้องลอนดรี่ก็เป็นของเราสามคนเท่านั้น ขอบคุณ ฟามี่ ที่จัดตารางงานให้เราช่วงนี้ แอนนา กะ หนิง และห้อง laundry ของพวกเรา Fahmy เมเนเจอร์สุดแสนใจดีของพวกเรา Last Update : 3 มีนาคม 2551 17:00:18 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:19:34 น.

กำลังใจ...จาก แม่ วันนี้โทรไปหาแม่มา... ก็เล่าเรื่องความลำบากต่างๆนาๆให้แม่ฟัง ว่ามาอยู่นี่แสนลำบากนักหนา (ในใจก็กลัวแม่จะสมน้ำหน้า ..เพราะล่ำร้องจะมาเอง) ก็บอกแม่ไปว่า..มาอยู่นี่ของแพงแสนแพง อาหารก็แพง ของใช้ก็แพง แล้วก็เมืองนี้เงียบๆ แต่อิชั้นชอบนะคะ คนดำเยอะน่ากลัวไปหมด ทีแรกตั้งใจว่ามานี่จะทำ 2 จ๊อบ แต่คงหาไม่ได้แล้วล่ะเพราะมันไม่ใช่เมืองที่พลุกผ่าน แล้วกว่าโซเชียลการ์ด จะได้อีกก็อีกเป็นเดือน แล้วทำงานตอนนี้ย้ายมาอยู่ laundry แล้ว สงสัยเค้าคงเห็นนู๋ทำไม่ไหวมั้ง แต่ลงมาอยู่ ลอนดรี้ ก็ค่อยยังชั่วหน่อย งานไม่ค่อยหนังเท่า แต่ยืนทั้งวัน ก็เมื่อยเหมือนกัน แล้วตอนนี้อากาศมันหนาว มือมันก็แตก แตกระแหง เหมือน แผ่นดินแตกเลย แตกจนเห็นเนื้ออ่อนๆเลย แต่ยังดีที่เลือดไม่ออก เวลาพับผ้าขนหนู ก็แสบไปหมด เพราะผ้าขนหนูมันจะเกี่ยว ตรงที่มือเราแตก เอาครีมมาทาก็โครตแสบเลย เพราะมันโดนเนื้ออ่อน (หมดกันเลยทีนี้ มือ ตรู) แต่แม่ก็ให้กำลังใจ...แม่บอกว่า มันเป็นระยะเวลาสั้นๆแค่สามเดือนเอง ให้อดทนไปก่อนนะ (สงสัยกลัวว่าอิชั้นจาทนไม่ไหวแล้วกลับก่อนมั้งคะ) ส่วน 2nd job ก็ไม่ต้องไปทำหรอก คนนะ ทำงานวันละแปดชั่วโมงก็จะตายอยู่แล้ว จะทำงานหนักกว่านี้ก็ตายพอดีสิ ความจริงก็ไม่คิดจะทำ จ๊อบ สองอีกแล้วล่ะค่ะ เพราะแค่นี้ก็เหนื่อยสุดแสนแล้ว ห้ามทำนะ!! ส่วนเรื่องอาหารถ้ามันแพงมากก็กินๆไปเหอะ ช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐล้ำเลิศจริงๆ หารู้ไม่ว่าแม่กำลังชี้โพรงให้กระรอกอยู่ ปล.ตอนนี้ทำมาก็เริ่มชินแล้วค่ะ ไม่ใช่ไม่เหนื่อยนะ แต่เรียกว่าเหนื่อยจนชินแล้วอ่ะ มันเลยไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ งงๆมั้ย Last Update : 3 มีนาคม 2551 17:36:43 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:20:24 น.

ช่างเป็นเวลาที่เหมาะเจาะ จิงๆ!!~ จากการที่ ฟามี่ จัดตารางงานให้พวกเรามาทำงานช่วง บ่ายสามถึงห้าทุ่ม รู้สึกว่ามันเป็นอไรที่เพอร์เฟค มากเลย มีอะไรหลายๆอย่างให้ อิชั้นชอบการทำงานในช่วงเวลานี้ ป้าคิม ดีเจ และ ป้าดอน 1.พวกเราไปถึงที่ทำงานบ่ายสาม ส่วนป้าๆ ทั้งหลายเลิกทำงานตอน 4.30 pm เพราะฉะนั้นพวกเราจะอยู่ในการควบคุมของป้าๆ แค่1.30 ชั่วโมงเท่านั้น หลังจากนั้น ห้องlaundry ทั้งห้อง และเครื่องวิทยุที่ป้าๆ ใช้เปิดฟัง ก็จะกลายเป็นของพวกเราเท่านั้น 2.เนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีใครควบคุมเราทำงาน เพราะฉะนั้นเรามีสิทธิ์ อู้ ได้ทุกเวลา 3.พวกเราสามารถคุยกันไต้เต็มที่ โดยใช้ภาษาไทย แล้ไม่ต้องกังวนใดๆทั้งสิ้น เพราะปกติเวลาเราคุยไทยกัน พวกป้าๆจะไม่ชอบเค้าชอบหาว่าพวกเรานินทาเขา ซึ่งบางครั้งมันก็จิง 4.พวกเราจะได้ไม่ต้อง เบรค 30นาที ตอน lunch time เพราะเราไม่หิว ไม่อยากกินข้าวที่นี่ แต่อยากรีบกลับห้อง ไปกินข้าวที่ห้องมากกว่า มันสบายกกว่ากันเยอะ 5.ที่สำคัญ...ข้าพเจ้าไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นมา เพื่อทำงานแต่เช้า แล้วมีเวลาเล่นเน็ต ในช่วงที่เพื่อนๆออกไปทำงานกันหมดแล้ว ไม่ต้องแย่งกะใครเล่น ปล.เน็ตที่ใช้ ก็ไปขโมยเค้ามา และโน๊ตบุ๊ค ก็มีเครื่องเดียว มันเป็นของออมมี่ ซึ่งต้องผลัดกันใช้ Last Update : 5 มีนาคม 2551 16:32:40 น.   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:21:08 น.

หมดแล้วครับ บางอันมันหาไม่ได้แล้วจริงๆ แต่ได้แค่นี้ก็น่าจะช่้วยได้นะ มาอัำพอีกนะครับ ผมคิดถึงเซนต์หลุยส์ อยากอ่านอีก   โดย: th808 IP: 72.235.123.4 29 มีนาคม 2551 3:22:24 น.

ใจเย็นๆนะคะ เค้าคงจะค่อยๆหากลับมาคืนให้ค่ะ ว่าแล้วกลัวของตัวเองหายจัง   โดย: Orayanee 29 มีนาคม 2551 3:32:24 น.

Sorry to hear that...   โดย: The Zephyr 29 มีนาคม 2551 5:33:36 น.

ยังไงก็ขอให้ได้ข้อมูลเก่ากลับมาเยอะเท่าที่จะทำได้นะคะ เข้าใจความรู้สึกคะ เพราะเคยข้อมูลหายเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ที่นี่คะ เซ็งไปเหมือนกัน แต่เอาใจช่วยนะคะ อย่างน้อยๆก็มีคนใจดีคุณth808 ช่วยหาข้อมูลเก่ากลับมาได้พอสมควร ตั้งแต่ upblog บ่อยขึ้น เราก็ไม่ได้ backup ไว้เท่าไหร่เหมือนกันคะ ตะก่อนจะทำตลอด สงสัยต้องกลับไปทำเหมือนเดิมซะแล้วเพื่อความปลอดภัย   โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู ) 29 มีนาคม 2551 9:18:03 น.

sorry....   โดย: thaispicy 29 มีนาคม 2551 10:48:11 น.

ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณมากๆ ทุกความช่วยเหลือค่ะ ขอคุณคุณth808และคุณ MaRiMeKKo ที่หาข้อมูลเก่าๆมาให้นะคะ   โดย: kanhompung 29 มีนาคม 2551 11:03:13 น.

ตอนนี้เจ้าของบล็อก เซิสเจอเกือบ ทุกสิ่งอย่าง แล้ว(ตอนแรกเซิร์ไม่เจอเป็นเพราะ ความง่าว ของตัวเอง เองค่ะ ส่งให้ทางบล็อกแก็งค์อัพให้เหมือนเดิมแลเวค่ะแต่เค้าบอกว่าต้องใช้เวลาสักหน่อย(แต่ไม่เป็นไรค่ะรอได้) มาช้ายังดีกว่ามั่ยมา   โดย: kanhompung 29 มีนาคม 2551 11:18:14 น.

อารายกันเนี่ย เพิ่งกลับเข้าบ้านมา อ่านเจอ ร้องทุกข์ใหญ่เลย แต่แบบว่า อยากบอกว่าเข้าใจความรู้สึกอ่ะนะครับ มันก็เหมือนลูกเหมือนส่วนหนึ่งของตัวเรา สร้างมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจ แล้วจู่ ๆ มันมาหายไป ไม่มีใครไม่เสียใจหรอกครับ อ่านเม้นท์แล้วดีใจนะครับที่มี พลเมืองดี ช่วยกู้กลับมาให้หลาย blog เลย แต่แต่ส่วนตัวแล้ว อยากบอกว่า blog หายไป แต่มิตรภาพของคนที่ติดตามอ่านมาตลอด(ผมคนหนึ่งล่ะ)ไม่ได้หายไปด้วยนะครับ   โดย: pecochan 29 มีนาคม 2551 12:32:07 น.

ขอให้กู้คืนได้ทุกบล็อคนะคะ   โดย: valika 29 มีนาคม 2551 13:01:09 น.

โหหห... เปนเราใจเสียเรยอ่า   โดย: MiZ KunPippY IP: 58.8.137.136 29 มีนาคม 2551 14:22:50 น.

สวัสดีค่ะคุณ kanhompung ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ เห็นบล็อกของคุณ lozocat ข้อมูลก็หายไปจากบล็อกเหมือนกันค่ะ ทางเจ้าหน้าที่ก็กู้กละบคืนมาให้ไม่ได้เหมือนของคุณเลย ไม่ต้องห่วงเรื่องกำลังใจและมิตรภาพน่ะค่ะ ยังมีให้เพื่อน ๆ ที่บล็อกเต็มร้อยเลย   โดย: sao-aor 29 มีนาคม 2551 14:44:20 น.

ใจเย็นๆๆๆนะค่ะ ทุกอย่างจะต้องมีทางออกแระสามารถผ่านไปได้ด้วยดี   โดย: zalitalin 29 มีนาคม 2551 15:50:38 น.

ดิฉันคงเขียนสับสนขออภัย ตั้งแต่เส้นเลือด ไปในสมองแตกก็ลืมๆบ้าง สรุปน้องเค้ก แพทองทาน น้องแค พิณทองแท้ ขอบคุณที่เข้าไปอ่านนะคะ   โดย: แม่เค้กแค (ดาวกระพริบฟ้า ) 29 มีนาคม 2551 17:40:42 น.

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สำหรับคำแนะนำ เดี๋ยวต้องรูปเซฟโค้ดและเก็บไว้ที่เวิร์ดด่วนค่ะ   โดย: poon_ja7 29 มีนาคม 2551 18:23:19 น.