ตอนที่4 take off
และแล้ววันเดินทางก็มาถึง อิชั้นเดินทางไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่ เก้าโมงเช้าเพราะเครื่อง เทคออฟ ตอน เที่ยงครึ่งค่ะ ก็ไปสองคนแม่ลูกพอเดินเข้ามาตรงผู้โดยสารขาออกก็พอเพื่อนร่วมเอเจนซี่เดียวกันละลานตาไปหมดบ่งบอกให้รู้ว่าเราเป็นพันธมิตรกันและเพื่อนๆจากเอเจนซี่อื่นๆมากมายค่ะ เพื่อนร่วมทางไปเซ็นหลุยส์ ในทริป นี้เราไปด้วยกัน 5 คนค่ะมี อิชั้น โอ๋ ออม ออฟ และ แอนนาค่ะส่วนเพื่อนอีก 4 คน จะตามไปในอีกสองวันค่ะ เพราะ ยังสอบไม่เส็จกันอ่อ...แต่ตอนนนั้น แอนนายังไม่มาปรากฏตัวที่ สนามบินนะคะแต่ทุกคนมาครบกันหมดแล้ว พวกเราสงสัยว่าแอนนาคงไม่ไปแล้วมั้งเพราะไม่เห็นแอนนาโทรติดต่อครเลยสักพักก็เช็ค อิน โหลดกระเป๋า แล้วก็รอเวลาที่เค้าให้เค้าไปในเกทด้วยความชล่าใจและไม่รีบไม่ร้อนอะไรก็รอเพื่อนที่เดินทางไปชุดเดียวกันมาก่อนแล้วกะว่าจะเข้าไปพร้อมกันแต่แม่บังคับให้เข้าไปก่อนค่ะเพราะกลัว อิชั้นตกเครื่องแต่ที่ไหนได้มันไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ เนื่องจากอิชั้นไม่ใช้บริการสนามบิน แห่งใหม่ ของประเทศเรามาก่อน อิชั้นเลยไม่รู้ว่า ทางระหว่า เกต มันไกลแค่ไหนค่ะ!!ก็ทีสนามบินดอนเมือง เกท มันยังไม่ไกลแบบนี้เลยนี่คะแล้วตอนที่เค้าตรวจเอกสาร ตรงทางเข้าเกต คนก้อเยอะเหลือเกินเครื่องออกเที่ยงครึ่งนี่มานก้อเที่ยง ยี่สิบเข้าไปแล้วตอนแรกก็เดินไปค่ะ สักพักทำไมมันไม่ถึงสักทีดาฬิกาไปวิ่งไปเลยค่ะทีนี้เพื่อนที่เดินทางกรุ๊ปเดียวกับอิชั้นก็วิ่งตามมาติดๆเลยค่ะวิ่งตาเหลือกเลยทีนี้ พี่ที่เป็นพนักงานสาย การบิน อีว่า แอร์ก็ถาว่าน้องมีเพื่อนอีกมั้ย ประมานว่า เค้าก็ตื่นเต้ล ไม่แพ้พวกเราค่ะ กลัวเด็กตรงเครื่องความรู้สึกตอนนั้นเหมือนนั่งเครื่องไปทัศนะศึกษาค่ะเพราะมองไปทางไหนก็เด็กเวิค เต็มไปหมดอิชั้นต้องนั่งเครื่องไป ต่อเครื่องทีไทเป ไปแอลเอ ไป ฮุสตันและลงที่เมือง เซ็นหลุยส์ เมืองที่อิชั้นจาไปอยู่ค่ะพอมาถึงไทเป ก็ไม่มีปัญหาอะไร นั่งรออีก 1 ชม แล้วนั่งต่อ มาแอลเอ อยู่บนเครื่องเป็นเวลา 12 ชั่วโมง โอ้ว เมื่อย!! ในระหว่าที่อยู่บนเครื่องมีพนักงงานแจกเอกสารอาไรมาให้กรอกไม่รู้สองใบอิชั้นก็กรอกๆไปค่ะ โชคที่ที่ไฟต์ ที่อิชั้นนั่งมานี้มีพี่ คนไทยเป็นแอร์ฮสเตสด้วยค่ะพี่เค้าใจดีและดูแลดีมากเลยค่ะ เสียดายจำชื่อไม่ได้สะแล้วอยู่บนเครื่องก็กินและ นอนค่ะ 12 ชั่วโมงไม่นานเกินรอ เครื่อง ก็ แลนดิ้ง ลงที่แอลเอค่ะจากนั้นอิชั้นก็เดินนมาที่ อิมมิเกรชั่น อิชั้นก็ไม่รู้เค้าให้ทำอะไรนะคะ เดินไปช่องไหนก็ไม่มีคนสนใจอิชั้นเลยค่ะ ทำไงดีเนี่ยเพื่อนๆที่มาด้วยกันก็ออกไปรอข้างนอกตรงที่รับกระเป๋ากันหมดแล้วค่ะทันใดนั้นเองเสียงสวรค์ก็ดังขึ้นมาR u need help ?อิชั้นรีบตรงดิ่งไปที่ช่องนั้นทันทีเลยค่ะเค้าจัดการกับเอกสารสักพัก ทุกอย่างก็เรียนร้อยอิชั้นเดินตรงไปที่สายพานลำเลียงกระเป๋ามาเรียบร้อยออมมีหนุ่มน้อยหน้าตาดีที่สุด ในแก็งค์ของเราก็เดินมาช่วยอิชั้นลากกระเป๋าค่ะพอไปถึงทางออกเค้าก็ใก้เราเอากระเป๋า ส่งไปอีกทางตอนแรกก็งงๆไม่รู้ว่าเค้าเอาไปไหนนะแต่รู้ว่าเค้าเขียนป้ายว่า ให้ปลดล็อกกระเป๋าออก มั้ยงั้นถ้ากระเป๋ากรือกุญแจ เสียหายเค้าจะไม่รับประกัน ความเข้าใจของอิชั้นและเพื่อนๆตอนนั้นก็คือเค้าเอาประเป๋าไปตรวจค่ะ เราก็ไม่แน่ใจว่าต้องรอรึเป่าก็นั่งรอแถวๆนั้นสักพัก พร้อมกับเข้าห้องน้ำและโทรกลับมาไทยด้วยตอนแรกที่เข้าไปถึงห้องน้ำก็ตกใจค่ะโอ้ มาย กอด ... ด้านล่างของประต฿ช่างเว้า ขึ้นมาสูงเหลือเกินคือถ้ามีคนก้มลงไปตู นี่ก้อเห็นหมดเลย ว่ากำลังทำอารัยอยู่แถมห้องน้ำยังไม่มีฝักบัวชำระล้างอีก อันนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะเพราะเวลา ใช้ห้องน้ำสาธารณะ อิชั้นก็ไม่ใช้อยู่แล้วพวกเรานั่งรอกระเป๋าสักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามันชักจะนานเกินไปแล้วก็เลยคิดกันว่าจาทำไงดี พอดีเห็นอินฟอเมชั่น อยู่ตรงนั้นเลยเดินเข้าไปถามว่าเนี่ย ต้องทำไงต่อ แล้วก็เอาตั๋วเครื่องบินให้เค้าดูเค้าก็บอกว่า ยู้ ต้องไปอีก เกท อิชั้นต้องต่อเครื่องของสายการบิน คอนทีเนลทอล ไปค่ะพอไปถึง เราก็จะไปเช็คอินตั๋วกันค่ะแต่ปรากฏว่าตั๋วของแอนนาไม่เหมือนเพื่อนค่ะพนักงานเลยพาแอนนาไปไหนไม่รู้พอทุกคนไปเช็กอินที่เค้าเตอร์เส็จก็นั่งรอแอนนาอยู่ตรงนั้น รอประมาณ 1 ชั่วโมงได้ แอนนาก็ยังไม่มาสักทีออมเลยบอกว่าเข้าไปรอในเกท ดีกว่า เพราะยังไงทุกคนก็ต้องเข้าเกท อยู่แล้วพอเราเดินเข้าเกทไป หาที่นั่ง สายตาพวกเราก็เหลือบไปเห็น แอนนานั่งอยู่ตรงนั้นพวกเราเลยบอกว่า แอนนาทีไมไม่ไปหาเราตรงที่เดิมแอนนาบอกว่าไม่รู้เพราะ พนักงานเค้าพาแอนนามาทางนี้แล้วแอนนาก็เล่าให้ฟังสรุปได้ใจความว่า ตั๋วของแอนนา ทำบอดดิ้งพาส เส็จหมดตั้งแต่สุวรรณภูมิแล้ว(โอ้ พระเจ้าจอร์จเธอเป็นคนพิเศษจริงๆ -..-)แอนนาเล่าให้พวกเราฟังว่า แอนนาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันขึ้นเครื่องเครื่องแอนนานึกว่าเป็นวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นแอนนายังแลกเงินอยู่ที่ธนาคารธหารไทยตรงสวนจตุจัตรอยู่เลย แล้วอยุ่ดีๆพี่ ที่เอเจนซี่ก็โทรมาถามว่าตอนนี้อยู่ไหนทำไมไม่มาเช็คอินสักทีแล้วให้แอนนารีบนั่งแท็กซี่มา สุวรรณภูมิเดี๋ยวนั้นเลยพอไปถึงแอนนา ต้องข่ายแบ็งค์พันเป็นค่าแท็กซี่ เพราะ ชี ไม่มีแบงค์ย่อยค่ะลาภปากแท็กซี่คนนั้นจิงๆ!! พี่ออม ซึ่งดูแลกรุ๊ปเรา วิ่งไปรับแอนนาแล้วพาแอนนาวิ่งเข้าเกท แอนนาบอกไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาทางไหนแต่มันไม่ไกล เป็นพนักงานของสายการบิน ของอีว่าแอร์พามาแล้วแอนนาก็ไม่ต้องเช็คอินด้วยเพราะพี่เค้าทำให้แล้วกระเป๋าก็ไม่ได้เอามา ยังอยู่ที่พ่อกับแม่ เดี๋ยวพี่เค้าจาส่งมาให้ตอนไฟต์ ถัดไปแอนนาเลยมาในสภาพกางเกงขาสั้นและรองเท้าหูหนีบค่ะ ตอนที่มที่วิ่งมาพี่ออม ถอดรองเท้าผ้าใบให้แอนนาบอกให้เอาของพี่ไปก่อนแต่แอนนาใส่ไม่ทันค่ะ -*- คือรีบมาก ไม่มีเวลาแม้แต่จะใส่และพี่เค้าก็ทำบอร์ดดิ้งพาสให้หมด ทุกอันไม่ต้องไปต่อคิดทำบอสดิ้งพาสเหมือนพวกเราทีต้องทำทีละอันๆ -*-พวกเรารอขึ้นเครื่อง ต่อ ไปฮุสตั้น เป็นเวล 8 ชั่วโมง ซึ่งไม่นานเกินรอเครื่องบินที่นั่งต่อไปนี้เป็นเครื่องยินขนาดเล็กมีที่นั่งสองฝั่ง ฝั่งละสามเก้าอี้ แล้วแอร์โฮสเตส แต่ละคนก้อถึกใช้ได้เลยทั้งตัวใหญ่ ทั้ง ดำ เราใช้เวลาสามชั่วโมง บินไปลงที่สนามบินฮุสตั้น แล้วก็เปลี่ยนเกท ด้วยรถไปฟ้าในใจตอนนั้นคิดว่าทำไมมัยช่างต่างจากสวรรณภูมิลิบลับนี่หรือ ที่บอกว่าเป็นสนามบินสุดยอดแห่งเอชียร้อนก็ร้อน ทางเชื่อมเกท ก็ต้องเดินเป็นกิโลๆโห่..สู้ฮุสตั้นก็ไม่ได้ ทั้งสะดวก ทั้งเย็น มีรถไปฟ้าในสนามบินอีก สุดยอด *-*และเราก็นั่งต่อ ไปเซ็นหลุยส์ *-* เหมืองที่เราต้องไปใช้ชีวิตอยู่ อีกสามเดือนอยู่ในดาวทาวน์ด้วยโฮะๆๆแต่ก็อึ้งเล็กน้อยเพราะ เป็นเครื่องบินลำเล็กที่สุดที่เคยนั่งมาเพราะมันมี ที่นั่ง ฝั่งนึง 1 ที อีกฝั่งมีสองที่นั่งขนาดนั่งไปกรุงเทพ- อุดร ยังลำใหญ่กว่านี้เลยนี่นั่งข้ามรัฐเลยนะว้อย ทำไม ลำมันเล็กจัง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
55
ทำให้นึกถึงตอนไปใช้สนามบินสุวรรณภูมิใหม่ๆ
หลง...หาทางไป gate ไม่เจอ
555