ตอนที่3 วันสัมภาษณ์ และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง อิชั้นไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมาย เพราะคิดว่ายังไงก็คงผ่าน แต่ว่ามันเป็นความคิดที่ผิด อิชั้นไปรอสัมภาษ ตั้งแต่ 8 โมงเช้า รอก็น้านนาน เห็นเพื่อนบางคนก็ผ่าน บางคนก็ไม่ผ่าน ตอนนั้นก็เริ่มใจไม่ดีแล้วค่ะ อิชั้นได้สัมภาษตอน 5 โมงเย็ค่ะ คนที่สัมภาษอิชั้นมัน ชื่อ อิตาเจมส์ค่ะ เเละเนื่องจางที่อิชั้นได้สัมภาษช้า ก็เพราะ อีตานี่มันมาสัมภาษ ให้ หลายที่น่ะค่ะ (คือเหมือนเค้าเป็นตัวเทนเอเจนซี่ของที่โน่น ไม่ได้มารับเราที่ไปทำงานที่ สวนน้ำ อย่างเดียว เค้ามาสัมภาษคนที่ไปทำแม็ค โดนัล และอื่นๆ ค่ะ คนอื่นเค้ามาของใครขอมัน อีคานี่ มาหลายสถาบันเลย -*- อ่อ ลืม บอกไปในตอนแรกค่ะ ว่า ดินชั้นเลือกไปทำที่ สวนน้ำ ชื่อ widerness เป็น สวนน้ำ สวนสนุกเล็กๆ มี โรงแรมและสนามกอล์ฟ ตอนที่เข้าสัมภาษ มีดิชั้น โอ๋ และ เพื่อนต่างสถาบันอีกสองคนค่ะ เจมส์ เริ่มสัมภาษพวกเราด้วยคำถามพื้นๆ ก่อน เช่น เรียนอาไร มหาลัยอาไร ทำไมถึงอยากไปทำ รู้มั้ยว่าเฮ้าส์คีปปิ้ง ต้องทำอะไรบ้าง ยูเคยทำงายบ้านไหม ฯลฯ แล้วก็เริ่มมาคำถามยากๆค่ะ เช่น เคยทำงานพิเศษมั้ย แล้วเวาลาไปสาย หัวหน้าทำยังไง แล้วเจมส์ยังบอกอีกด้วยว่า เค้ารู้ว่าทุกคนอยากไปหาเงิน แต่เค้าอยากให้เลิกคิดแบบนั้น เค้าอยากให้ ไปหาประสบการณ์มากกว่า ถ้าใคร คิดจะไปเมคมันนี่ละก็ กลับบ้านไปเลยไม่ต้องไปแล้ว และผลออกมาก็คือ... อิชั้นและเพื่นไม่ผ่านค่ะ เลยต้องกลับบ้านไปหาที่หมายใหม่ อิชั้นนั่งเปิดดูตารางงานอีกครั้งหนึ่ง พร้อมด้วยแผนที่ประเทศ อเมริกา เพื่อที่จะหารัฐที่ใกล้ อิลินอยส์มากที่สุด และแล้ว อิชั้นก็มีสองตัวเลือกค่ะ คือ 1. ไปเป็นคนช่วยทำครัว ที่รัฐ เคนตักกี้ 2. ไปเป็นเฮ้าส์คีปปิ้ง ที่ รัฐ มิซซูรี่ (รัฐไรก็ไม่รูไม่เห็นรู้จัก) วันรุ่งขึ้นอิชั้นกับโอ๋ ก็ไป รอสัมภาษ ต่อค่ะ คราวนี้คิดว่าคงผ่าน แต่ก็เริ่มใจเสียแล้ว เพราะคราวแรกไม่ผ่านแล้วนี่ พอไปถึงพี่บอกว่า รัฐเคนตักกี้ เหลือแค่ที่เดียว จาไปไหม แต่เรามาเป็นแพคคู่ค่ะเราหยิ่ง เราเลยไม่ไป และในที่สุดเราก็สัมภาษผ่าน และได้ไป เป็นเฮ้าส์คีปปิ้ง ที่ มิซซูรี่ สมใจหมาย อ่อ.. เพื่อนๆที่ได้ไปรัฐเดียวกับอิชั้นนี้ ก็ตกสัมภาษจากเมื่อวานมาเหมือนอิชั้นเลยค่ะ โฮะ แต่ขอบอกนะคะว่าเพื่อน คนที่ ตกสัมภาษมาจากที่อื่น ไม่ใช่เค้าไม่เก่งนะคะ(ยกเว้น งัว อย่างอิชั้น) แต่เพราะอะไรอิชั้นไม่ทราบค่ะ เพราะอิชั้นเห็นแต่ละคน ดีกรีนักเรียนอเอฟเอส แถมพูด ภาษาอังกฤษไฟแลบอีกต่างหาก ผิดกะเราลิบลับเลย หลังจานี้ก็รอ ขอวีซ่าและ รอเหินฟ้า ได้เลยค่ะ เยสส และแล้ว ทุกอย่างก็ สำเสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีค่ะ พร้อมกับเงินที่เสียให้เอเจนซี่อีกหนึ่งแสนบาท อิชั้นขอวีซ่าผ่านค่ะ อ่อ ขอเตือนเพื่อนๆที่ไปโครงการนี้ไว้ก้อนนะคะว่า อย่าไปโกหกเจ้าหน้าที่เค้าเวลาสอบสัมภาษ ไม่เช่นนั้นอาจหมดสิธิ์ได้ค่ะ อย่าถ้าเค้าถามว่า ยู ไปทำงาน ใช่มั้ย งานอะไร ก็ตอบไปเลยค่ะ ว่า ใช่ ทำงานอะไรก็บอกเค้าไป บางคนกลัวจะไม่ได้ไปเลยตอบว่าไม่ใช่ (เพราะ ก็รู้กันอยู่นะคะว่า อเมกาเป็นประเทศที่เข้ายากมากมาย เค้าเลยกลัวว่าถ้าตอบว่าไปทำงาน แล้วจะไม่ผ่าน ก็ เรียยบร้องโรงเรียน วีซ่าไปเลยค่ะ) เพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราไปในฐานะอะไร น้อยคนมากค่ะที่จะไม่ผ่านการขอวีซ่า อิชั้นตื่นเต้นกับการเตรียมตัวมากมายค่ะ ก็แหม.. ก็มันเป็นการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก ของเด็กบ้านนอกอย่าอิชั้นนี่ค่ะ ก็เตรียมข้างของเครื่องใช้เยอะแยะเต็มไปหมดค่ะ โดยเฉพาะมาม่าพกไปเพียบเลย ก็กลัวว่าจะไม่มีไรกิน ส่วนเสื้อกันหนาว เสื้อโค้ดก็เตรียมไปเพียบเช่นกัน เพราะช่วงที่ไปเป็นช่วงวิเทอร์ มันก็ยังกนาวๆอยู่ ซื้อกล้องดิจิตอล พร้อม ข้าวของต่างๆ พร้อมพ็กเก็ตมันนี่ที่พกติดตัวไป ทั้งหมดเสียค่าใช่จ่ายไป หนึ่งแสนบาท พอดีค่ะ   Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2551 1 comments Last Update : 29 มีนาคม 2551 19:01:03 น. Counter : 490 Pageviews. Share Tweet

ที่นั่นเป็นอย่างไรเล่าต่อซิ   โดย: ชาย IP: 203.144.253.34 18 กันยายน 2552 9:07:09 น.