สวัสดีค่ะ คุณเพ็ญ
นานเลยไม่ได้ทักทายกัน
สบายดีนะคะ
ในช่วงเวลานี้วีดวาดก็อิ่มสุขมากมายทุกๆวันค่ะ

ฟังเพลงนี้ก็ทำให้คิดถึง เพื่อนหรือคนสนิท ในความทรงจำที่ดีๆร่วมกัน แม้จะไม่ได้เจอกันแล้วก็ตามค่ะ ก็วันเวลาเก่าที่สวยงามยังคงอยู่นี่นา
ขอให้คุณมีสุขทุกช่วงเวลาที่คิดถึงสิ่งดีๆค่ะ

แอบมาแวะฟังเพลงเพราะๆๆ

สวัสดีค่ะ
แว่ว ว่ากระซิบๆ อะไรไปถึงคุณบัวนะ
ฝากความคิดถึง ถึงพี่เขาด้วยค่ะ
แวะเอาความหวานมาเพิ่มด้วยนะ หากไม่เบื่อกันซะก่อนที่บลอกค่ะ

มาสวัสดีเช้าวันใหม่ค่ะ
และมาชวนกันไปภูกระดึงด้วยกัน เตรียมฟิตๆ
และจะอาสาช่วนลากเอง แต่ว่าต้องสัญญา นะว่าเราจะช่วยกัน 555

สวัสดีค่ะ คุณวีดวาด คุณนุช
เพลงนี้ฟังไปหลายรอบนะคะ จึงจะซืมซับไปได้ว่าเพราะ หุหุ แต่ว่ามันทำให้เราได้ย้อนกลับคิดถึงคนที่ผ่านเข้าให้เราได้รู้จัก แต่คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว หรือถ้าเจอกัน ก็คงเป็นความรู้สึกต่างไปจากเดิมมาก

คุณบัว กับพี่หมิ้นลองฟังเพลงนี้หรือยังคะ

สวัสดียามเช้าค่ะเพ็ญ และ บัว

เพลงนี้ฟังแล้วเพราะดีค่ะเพ็ญ พี่เคยฟังมาหลายครั้ง มาฟังอีกครั้งที่นี่ก็ยังเพราะเหมือนเดิมค่ะ

ก่อนนี้ฟังเฉย ๆ ไม่ได้เน้นเรื่องเนื้อร้อง พอเพ็ญพูดถึงเนื้อร้องพี่ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เพ็ญบอก

พี่เคยคิดถึงคน ๆ หนึ่งมาก ๆ เมื่อก่อนคิดถึงอีกแบบหนึ่ง เวลาคิดถึงนะจะมีความรู้สึกแว๊บ ๆ แล้วน้ำตามันเกือบจะไหล (แต่ไม่ไหลออกมาหรอกค่ะ) เวลานี้คิดขึ้นมาแล้วก็จะแค่อมยิ้มนิด ๆ เพราะคน ๆ นั้นก็เคยบอกนะว่าคิดถึงพี่อยู่เหมือนกัน เวลาเจอกันก็มีความรู้สึกที่ดี ๆ ให้กันเสมอ

พี่ไปหาพี่สาวเนื่องจากเค้าไม่ค่อยสบาย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะเพียงแค่เหงา ๆ เป็นเบื้องต้น ที่จริงเป็นเพราะระยะสองสามปีมานี้เค้ากลับมาเมืองไทยบ่อยมาก ไม่ว่าจะมางานแต่งงานนักเรียนไทยที่เคยไปอยู่ที่ร้านเค้า 2 คู่ หรือพาเพื่อน ๆ นักธุรกิจด้วยกันมาเที่ยว ทำให้เวลากลับไปจะเหงาเพราะเค้าอยู่คนเดียวและบ้านผู้คนในเมืองนี้ก็อยู่ห่าง ๆ กันไม่ค่อยได้เสวนากันเท่าไหร่ แต่ถ้าคอยเป็นหูเป็นตาให้ละก็ใช้ได้ค่ะ มีอะไรไม่ชอบมาพากลเพื่อนบ้านยกหูโทรศัพท์ตลอด

เพ็ญน่าจะเอารูปแหลมพรหมเทพมาลงบล็อกนี้บ้างนะคะเผื่อว่าน้องอ้อมแอ้ม, น้องหยี, น้องไอ และ น้องกุ้งจะได้เข้ามาดูบรรยากาศสวย ๆ ด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะคุณเพ็ญ

ฟังแล้วค่ะเพลงนี้ ฟังสบายๆ ได้เรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับ "อิน" เพราะไม่มีใครให้คิดถึงแบบนี้นี่คะ อิ อิ

อ่ะแน่ะ พี่หมิ้นว่าเราน่าจะเอารูปลงบล็อกนี้ด้วย หรือคุณเพ็ญจะรออัพบล็อกเลยคะ เดี๋ยวบัวโหลดรูปไว้ให้

*+*+*+*+*+*+*+*+

สวัสดีค่ะพี่หมิ้น

ว่าจะ "งอน" ซะหน่อย ก็พี่หมิ้นหายไปเฉยๆ ไม่บอกไม่กล่าวนี่คะ

พี่สาวของพี่หมิ้นคงอาการดีขึ้นแล้วมากแล้วใช่มั้ยคะ
อืม อยู่คนเดียว ไกล "บ้านเกิด" ไกลญาติพี่น้อง เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยนี่ คงเหงาน่าดูเลยสินะคะ
แล้วพี่เค้าไม่มีโครงการจะกลับมาอยู่เมืองไทยเหรอคะ

ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ ตั้งแต่เสื้อแดงเดี้ยงเนี่ย คุณแม่ของพี่สบายดีแล้ว ท่านไม่เครียดแล้วใช่มั้ยคะ

*************

บัวคะ

เอาน่ะง้อ ๆๆๆ แหม!....พี่ก็น่าจะให้น้อง ๆ งอนอยู่หรอกค่ะ ก่อนหน้าเดินทางมีอีกเรื่องหนึ่งมาแทรกคือคุณลุงเขยพี่ป่วยหนัก พี่ก็เทียวไปเทียวมาระหว่างศิริราชกับบ้านพักค่ะ มาตอนหลังคุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้ท่านบอกว่าเอาอย่างนี้แล้วกันให้ไปรักษาที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ บ้านเพื่อให้บรรดาญาติ ๆ เดินทางไปมาได้สะดวก เสร็จแล้วคุณป้าพี่ได้เปิดห้องพักผู้ป่วยอีกห้องหนึ่งสำรองไว้ให้พักผ่อนและเฝ้าไข้ โดยคุณป้าพี่ยืนพื้น เช้าก็มาอาบน้ำที่บ้านพอสาย ๆ ก็ไปอยู่โรงพยาบาลกระทั่งเช้าวันใหม่ค่ะ เป็นอย่างนี้ก็ยุ่ง ๆ กันค่ะทำให้ไม่ได้บอกน้อง ๆ

ทีนี้เพื่อนพี่สาวเค้าโทรมาคุยว่าพี่สาวหมู่นี้ไม่ค่อยสบายแล้วจากการที่อยู่คนเดียวทำให้เพื่อน ๆ เขาเป็นห่วง ครั้นจะไปอยู่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ใช่แบบแผนของฝรั่งเขา ก็ได้แต่ช่วยเรื่องเป็นธุระเรื่องธุรกิจให้บางเรื่องค่ะ พี่ว่าเค้าเหนื่อยด้วยเพราะมีสาขาเพิ่มมาอีก 1 สาขาเป็นแบบ 24 ชั่วโมง

ที่จริงเค้าก็อยากกลับมาอยู่เมืองไทยค่ะ แต่คงเหมือนปะการังที่พอมาแล้วเห็นความแตกต่างระหว่างบ้านเรากับบ้านเค้าที่โน่นในหลาย ๆ เรื่องเค้าก็เลยยังไม่สรุปว่าจะกลับเมื่อไหร่ค่ะ อีกอย่างเวลานี้เค้าก็เป็นซิติเซ่นไปแล้ว ทีแรกนัดกันไว้เดือนสิงหาคมค่ะ

คุณแม่ตั้งแต่เหตุการณ์สงบก็ไม่ค่อยเครียดแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะที่ถามถึง

เดี๋ยวต้องหาอะไรส่งไปง้อน้อง ๆ ซะหน่อย....อิอิ (ให้หายคิดถึงน้อง ๆ ด้วยอ่ะ)

พี่หมิ้นคะ

ไม่ "งอน" หรอกค่ะ แต่ต้อง "ง้อ" นิดนึงนะคะ เอ๊ะ ยังไงกัน 555

อ้อ ยุ่งเหยิงอย่างนี้ นี่เอง เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องเรียบร้อยและผ่านไปด้วยดีนะคะ

ขอให้คุณลุงอาการดีขึ้นในเร็ววันด้วยค่ะ

เพื่อนของพี่สาวพี่หมิ้น ก็น่ารัก นะคะ ที่ห่วงเพื่อนจนโทร.ข้ามทวีปมาหาพี่หมิ้นนะค่ะ แต่พี่หมิ้นไปเยี่ยมมาแล้วก็คงจะเป็น "ยาใจ" ได้ดีแหละนะคะ

ที่ไหนๆ ในโลกนี้ก็มีความแตกต่างกันไป
"ตำแหน่งแห่งที่" ของแต่ละคน ก็ล้วนแล้วแต่มีจุดและเหตุผลที่ไม่เหมือนกัน

ความคุ้นเคยและความเคยชิน มักจะเปลี่ยนแปลงได้ยาก ยิ่งยากกว่า ก็ตอนเริ่มต้นจะเปลี่ยนแปลงนั่นแหละค่ะ

บางที....คนเราก็กลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
บางที....คนเราก็หวาดหวั่น เมื่อคาดการณ์ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
บางที....คนเราก็นึกว่าจะทนไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงก็ทนได้

หลายๆ คน ไม่มีทางเลือก ก็ต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลง
แต่หลายๆ คน อีกเช่นกัน เลือกที่จะไม่เปลี่ยนแปลง ในเมื่อยังมีหนทาง

บัวนึกถึงชื่อนิยายเรื่องหนึ่งของคุณโบตั๋นค่ะ

**...สุดแต่ใจจะไขว่คว้า...**

+++++++++++****+++++++++++
Good Weekend ka.

สวัสดีค่ะ พี่หมิ้น คุณบัว คุณอ้อมแอ้ม
ความจริงก่อนนี้ก็ฟังไปเรื่อยๆ ละค่ะ แต่ตอนที่ฟังครั้งหลังสุด เพ็ญก็ตั้งใจฟังเนื้อเพลง ก็เลยคิดถึง ใครคนนึงขึ้นมา ก็แปลกใจตัวเองนะคะ ว่าเมื่อก่อนเวลาที่คิดถึงเขาขึ้นมาจะมีความรู้สึกโกรธ ตามด้วย แต่ในทุกวันนี้ ความรู้เปลี่ยนไปมาก ก็แค่คนที่เราเคยรู้จักเท่านั้นเอง

ส่วนเรื่องรูปที่แหลมพรหมเทพ ไว้เพ็ญจะลงไว้สักบล็อกค่ะ ไปภูเก็ตมาหลายรอบแล้ว คุณบัวพาไปทั่วเกาะแล้วละค่ะ

สวัสดีค่ะเพ็ญ และ บัว

บัวคะขอบคุณค่ะที่ยอมให้พี่ "ง้อ" ....อิอิ

อาการของคุณลุงเขยก็ทรง ๆ ค่ะ (ท่านป่วยเป็นเบาหวานมานาน ตอนนี้มีโรคอื่นแทรกซ้อน) เท่าที่พี่ดูจากอาการทั่วไปพี่คิดว่าคงมีเวลาอีกไม่นานนักค่ะ ครอบครัวเตรียมทำใจไว้แล้ว อีกอย่างท่านก็อายุมากแล้วคือ 85 ปี เวลาไปเยี่ยมทำได้เพียงแค่ไปจับมือพูดคุย คุณหมอบอกว่าท่านรับรู้ได้ไม่หมด ส่วนคุณป้าเวลาเยี่ยมไข้จะเข้าไปกอด ไปลูบแก้มเบา ๆ แล้วขานชื่อเล่นของตัวเองกับของคุณลุง เป็นภาพที่น่ารักมากท่านทั้งสองร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากว่าครึ่งศตวรรษ ทำให้พี่มีความรู้สึกสองอย่างคือประทับใจและเศร้าใจปนกันค่ะ

สิ่งที่บัวเขียนมาได้ข้อคิดที่ดีค่ะ ส่วนนิยายของคุณโบตั๋นพี่ชอบหลาย ๆ เรื่องค่ะ เป็นนักเขียนอีกท่านหนึ่งที่ผลิตผลงานที่มีคุณภาพมาให้เรา ๆ ได้อ่านกันค่ะ

******
เพ็ญคะ

บางครั้งการยึดติดอยู่กับอดีตนานเกินไปก็ไม่ดีค่ะ ทำลืม ๆ เสียบ้างนะคะ อะไรที่ดี ๆ เราก็จำอะไรที่ทำให้เราเสียใจเราก็ลืมซะนะคะ

กับตัวพี่เองก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ ไม่นานมานี้พี่เคยเข้าไปคุยกับคน ๆ หนึ่งที่พี่ "เคย" ชื่นชอบ แต่ด้วยคำตอบที่แสดงออกถึงความไม่มีเยื่อใย และไม่เห็นถึงความปรารถนาดีของพี่ ๆ เลยต้องกลับมาทบทวนว่าสิ่งที่เราทำไปมันถูกต้องหรือเปล่า และพี่ก็มีคำตอบให้กับตัวเองแล้วค่ะ พี่บอกกับตัวเองว่าเขาเป็นบุคคลที่ไม่มีตัวตนสำหรับพี่ค่ะ

บัวพาไปเที่ยวจนทั่วเกาะแล้วอาหารการกินละคะ หมดทุกร้าน (ยอดนิยม) หรือยัง....อิอิ

ส่งความสุขมากับสายฝนค่ะ

สวัสดีค่ะ พี่หมิ้น คุณบัว
ขอบคุณค่ะ พี่หมิ้นสำหรับข้อคิด
แต่ว่า ที่เขาพูดกันว่า "บางสิ่งที่อยากลืมเรากลับจำ บางสิ่งที่อยากจำเรากลับลืม" ก็ยังเป็นจริงอยู่นะคะ แต่ "เวลา" ก็ทำให้ความคิดเราเปลี่ยนได้จริงๆนะคะ คงเพราะเราได้เจอ คนมากขึ้น ว่าไปในส่วนดี ของเขาก็ยังพอหาได้ถึงแม้จะหายากหน่อยก็เถอะ

ส่วนเรื่อง คนที่เรารู้สึกดีกับเขา ทำสิ่งดีดีให้ แต่เขามองไม่เห็นส่วนนั้น ทำให้เพ็ญนึกถึง ข้อความ ใน นิยายเรื่อง "น้ำเพชร" ของคุณปิยะพร แต่เพ็ญจำข้อความได้ไม่หมด ที่ว่า คนเราจะคบหากันได้ ไม่ว่าในสถานะใด นอกจากทัศนคติตรงกันแล้ว ต้องมีบุญบารมีเสมอกัน ประมาณนี้ ไว้จะไปจดมาใหม่ เพราะงั้น พี่หมิ้น ก็คิดเสียว่า เขาไม่มีบุญ จะได้รู้จักพี่หมิ้น ให้มากขึ้น ก็แล้วกันนะคะ คิดอย่างนี้แล้วน่าจะสบายใจดี

อ่านเรื่อง คุณป้า และคุณลุงของพี่หมิ้น แล้วรู้สึกดีนะคะ

เพ็ญคะ

ขำอ่ะเพ็ญที่บอกว่าการที่เราผิดหวังในคน ๆ หนึ่ง และสานต่อความสัมพันธ์ไม่ได้แล้วให้คิดว่าเป็นเพราะ "เขาไม่มีบุญจะได้รู้จักพี่หมิ้นให้มากขึ้น" ตะขิดตะขวงใจยังไงอยู่นะคะ ในทางกลับกันพี่ว่า พี่อาจจะไม่มีบุญที่จะได้รู้จักเขาให้มากขึ้นมากกว่านะคะ...555

ต้องขอบคุณเพ็ญและบัวสำหรับข้อคิดดี ๆ ที่มีให้พี่เสมอ

เรื่องชีวิตรักของคุณลุงและคุณป้า ตั้งแต่พี่โตมาก็เห็นท่านรักกันมาก ๆ พี่ไม่เคยเห็นคุณลุงกับคุณป้าขัดแย้งกันเลยค่ะ ส่วนใหญ่แค่งอน ๆ กัน และคนที่ง้อประจำคือคุณลุง

คุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าคุณปู่จะหวงคุณป้ามากเพราะเป็นพี่สาวใหญ่ ไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัยยังต้องให้คนไปคอยรับ-ส่ง คุณป้าไม่เคยสัมผัสรถเมล์ คุณพ่อบอกคุณป้าบ่น ๆ ว่าอายเพื่อนแต่ก็ต้องยอมคุณปู่จนเรียนจบ

คุณป้าหน้าตาดี ช่วงมีหนุ่ม ๆ มาจีบไม่มีทางที่จะได้พบง่าย ๆ อย่างเก่งก็เจอแม่บ้านไปบอกที่ประตูหน้าบ้านว่าไม่อยู่ จะมีก็แต่คุณลุงที่กล้าเข้ามาถ้ำเสือ เจอบททดสอบจากคุณปู่ คุณย่ามิใช่น้อยค่ะ ก่อนแต่งงานคุณป้ารับราชการพอแต่งงานคุณลุงให้ลาออกจากงานนับจากวันนั้นจนบัดนี้คุณป้าไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยอีกเลย สบายสุด ๆ ค่ะ

สวัสดีค่ะคุณเพ็ญ พี่นกขมิ้น

พี่หมิ้นคะ
แหม บัวเห็นไป "ลั้นลา" ที่บล็อกพี่ปะการังอยู่หลายเม้นท์ นึกว่าลืมพวกเราแล้วซะอีก

ฮี่ๆ แซวเล่นน่า "ที่ตรงนี้" เอาไว้คุยเล่นๆ เย็นใจๆ กันดีกว่าเนอะคะ

******************
พี่หมิ้นโชคดีจังค่ะ ที่ได้สัมผัสความรัก ความอบอุ่น ของชีวิตคู่ที่ยั่งยืนยาวนานของคุณลุงคุณป้า

บัวชอบนะคะ ภาพที่ผู้ใหญ่ที่อายุมากแล้ว ยังรัก ยังดูแล เอาใจใส่ กันดี เหมือนสมัยหนุ่มสาว นะคะ ไม่ค่อยได้เห็นครอบครัวคคนไทยเป็นแบบนี้แล้วนี่คะ

พี่หมิ้นเล่าเรื่องคุณป้าขานชื่อเล่นกับคุณลุง บัวก็นึกผู้ใหญ่ที่บัวคุ้นเคยและนับถือคู่นึงค่ะ แบบเดียวกับคุณลุงเขยกับคุณป้าของพี่หมิ้นเลยค่ะ แต่ท่านทั้งสองอายุเพิ่ง 60 ต้นๆ ก็เลยครองรักกันมาแค่ร่วม 40 ปี เท่านั้นเอง ยังไม่ถึงครึ่งศตวรรษเลยค่ะ อิ อิ

*****************
จริงเลยค่ะ คุณโบตั๋น เขียนนิยายได้น่าอ่าน และสะท้อนชีวิตจริงหลายเรื่องมากค่ะ
ถ้าจำไม่ผิดละก็ หนังสือนอกเวลาที่เคยเรียนเรื่อง "ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด" ก็ใช่นวนิยายของคุณโบตั๋น ใช่มั้ยคะ

****************
คุณเพ็ญคะ พี่หมิ้นคะ

พวกเราเนี่ย ท่าจะเคยมีประสบการณ์คล้ายๆ กันเนอะ จริงมั้ยคะคุณเพ็ญ

นอกจากในเรื่องน้ำเพชร ที่คุณเพ็ญยกมาแล้ว บัวยังนึกถึงคำของท่าน ว.วชิรเมธีนะคะ
(ขออนุญาตคัดลอกมาเผื่อพี่หมิ้นอ่านด้วยคนนะคะ)

.......ไม่มีใครทำให้คนทุกคนรักเราได้.....................
....... อาจจะมีคนชอบในตัวเรา 10 คน แต่ก็มีคนเกลียดเรา 100 คน........
............... แคร์คนที่แคร์เรา ไม่แคร์คนที่ไม่แคร์เรา..............
.............. มีมิตรแท้เพียงหนึ่ง ดีกว่ามีเพื่อนกินเป็น 100.............

**++...สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป...++**

เมื่อคุณชี้แจงไปแล้ว เขาก็ควรจะยอมรับฟัง แต่เมื่อเขาไม่ฟัง และคุณก็ได้ทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุดไปแล้ว ก็คงต้อง “ ปล่อยมันไป ”

ในโลกนี้ มีเรื่องอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างที่เราไม่สามารถให้เวลากับมัน หรือไม่สามารถทำในสิ่งนั้นให้ดีที่สุด แต่แล้วเราก็ต้องปล่อยให้สิ่งเหล่านั้นผ่านไป เพราะหากเรามัว แต่จะ “ นับเม็ดทรายในแม่น้ำคงคา ” เวลาของคุณคงไม่พอเป็นแน่
( มีความหมายว่า จะพยายามทำให้คนทั้งโลกรู้สึกพอใจตัวเองในทุกเรื่อง)

ดังนั้น ทำอะไรก็ตาม ควรทำเท่าที่เราทำได้ เมื่อทำอย่างดีที่สุดแล้ว คนเขาไม่เห็นว่าดีก็ต้อง “ ปล่อยมันไป ”

เลือกทำในสิ่งที่เห็นว่า เราถนัดที่สุด และมีความสุขที่จะทำก็พอแล้ว
อะไรก็ตาม ที่เราไม่ถนัด หรือถึงถนัด...แต่ไม่มีความสุขที่จะทำ ก็อย่าทำ

เรามีเวลาไม่มากนักหรอกที่จะแบกสารพัดภาระในโลกนี้ ควรมองไหล่ของตัวเองดูสักหน่อยว่า พร้อมจะแบกเป้หลังที่มีน้ำหนักมากน้อยเพียงใด อย่าแบกอะไรที่เกินกำลังของตัวเองเพราะไม่เพียงแต่มันจะทำให้คุณเป็นทุกข์ แต่บางทีอาจมีผลต่อการยืนตรงๆ อย่างยาวนานของคุณด้วย

**************************

คำว่า "ชอบ" หรือ "ชื่นชอบ" อาจมิใช่ในฐานะชายหนุ่มหญิงสาว แต่แค่ชอบอย่างมิตร แต่พอคิดสานต่อมิตรภาพและความคุ้นเคย มันกลับ "ไม่ใช่" เมื่อไม่ใช่ก็ "ปล่อยมันไป" จริงมั้ยคะ

หุ หุ ถ้าพี่หมิ้นเขิน หรือตะขิดตะขวงใจนะคะ บัวแนะนำคำนี้ค่ะ
"คอนเวิร์ส" ทางใครทางมัน ค่ะ 555(เคยดูโฆษณานี้รึเปล่าคะ ??)

*****************
คุณเพ็ญยังไม่ได้ทานอีกหลายร้านค่ะ พี่หมิ้น
ยังพาไปได้อีกหลายที่ค่ะ
ว่าแต่พี่หมิ้น ไม่สนใจ จะมา "ท่องเที่ยวเล่นๆ กินเป็นงานหลัก" กะบัวกะคุณเพ็ญ มั่งเหรอคะ ฮิ ฮิ

สวัสดีค่ะเพ็ญ และ บัว

ขอบคุณบัวสำหรับสิ่งดี ๆ ที่นำมาให้อ่านนะคะ ที่จริงพี่ก็ไม่ได้เครียดกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ค่ะ ส่วนใหญ่ก็จะ "ทางใครทางมัน" อยู่แล้วค่ะ...อิอิ

เพื่อนพี่บางคนเขาก็เป็นคนอ่อนไหวชอบไปแคร์ความรู้สึกคนอื่นอยู่ร่ำไป เสร็จแล้วก็เก็บมาคิด เวลามาคุยกับพี่ ๆ มักจะบอกเหมือนกับที่บัวยกมาคือ "ปล่อยมันไป" หรือไม่ก็จะบอกว่าให้เลือกเอาระหว่างคนไม่ชอบแกทั้งกองร้อยกับการที่ฉันรักแกเพียงคนเดียว เพื่อนยังแซวว่าฉันปรึกษาผิดคนหรือเปล่าเนี่ย.....555

เรื่องแบบนี้จึงไม่ใช่ปัญหาของพี่ค่ะ

เรื่องความน่ารักของคนวัยชราพี่ว่าน่าสนใจค่ะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ได้ไปร่วมกิจกรรมก็จะเห็นมากขึ้น ๆ เมื่อตอนที่คุณลุงเกษียณท่านได้เขียนหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งบรรยายเรื่องราวของท่านหลาย ๆ มุม ที่พี่ชอบที่สุดก็เป็นช่วงที่วางแผนเข้าถ้ำเสือนี่แหละค่ะ ท่านพิมพ์แจกเฉพาะลูกหลานเอาไว้เป็นที่ระลึกทำให้พวกเรารับรู้เรื่องราวในอดีตของท่านทั้งสองมากขึ้น

พูดถึงภูเก็ตก็อยากไปเรื่อย ๆ ค่ะบัว เข้าใจชักชวนนะ "ท่องเที่ยวเล่น ๆ กินเป็นงานหลัก" คิดได้ยังไงเนี่ยฮึ!......เอิ๊ก ๆๆ

สวัสดีค่ะพี่หมิ้น คุณเพ็ญ

พี่หมิ้นคะ

คิดได้ยังไงเนี่ยฮึ...ให้เลือกเอาระหว่างคนไม่ชอบแกทั้งกองร้อยกับการที่ฉันรักแกเพียงคนเดียว.....555 เด็ดจริงๆ

แหม อยากมีโอกาสอ่านเรื่องเล่าของคุณลุงจังค่ะ ท่าทางน่าสนุกนะคะ

ก็บัวไม่ชอบ "ชะโงกทัวร์" นี่คะ อิ อิ บัวชอบแบบ "พินิจทัวร์" ค่ะ

ที่ยังอยากจะพาคุณเพ็ญไปชิมอิ่มอร่อย อาทิ เช่น

ไปแทะปู ดูปลา สดๆ ในกระชังกลางน้ำ พร้อมชมวิวพระอาทิตย์ตกงามๆ ด้วยค่ะ

ไปชิมข้าวมันไก่เจ้าอร่อยแถวหาดป่าตอง (อร่อยจริงรึเปล่า ก็ใช้ไก่วันละหลายกะละมังล่ะค่ะ หุ หุ)

ไปทานอาหารอินเดียแบบต้นตำรับ

ไปทานขนมจีนภูเก็ต

โอ๊ย ไม่หวาดไหวค่ะ

สนใจจะมาร่วมทริปมั้ยล่ะคะพี่หมิ้น

สวัสดีค่ะ พี่หมิ้น คุณบัว
โอ้โฮ คุณบัว ยังมีอีกหลายเมนู ค่ะ แต่ข้าวมันไก่ เอาไว้รายการสุดท้ายนะคะ

ตอนเราไปแหลมพรหมเทพ ครั้งล่าสุด นี่โชคดีนะคะ ที่เป็นวันธรรมดา คนไม่มากเลยสามารถเลือกมุมถ่ายรูปได้

ไว้ค่อยมาคุยต่อนะคะ เรื่อง คนมีบุญ ไปทานข้าวก่อน

บัวคะ

โฆษณาประชาสัมพันธ์ประกอบการพิจารณาน่าดู น่าสนใจทุกรายการโดยเฉพาะการได้ชมวิวพระอาทิตย์ตกทะเลงาม ๆ ถ้าเราได้ไปนั่งที่ชายหาดเพื่อรอเวลาพระอาทิตย์พักผ่อนกัน พี่ขอนั่งตรงกลางแล้วอ้าแขนโอบเพ็ญกับบัวไว้คนละข้างนะคะ

เรื่องราวของคุณลุงคุณป้ามีที่น่าสนใจหลายเรื่องค่ะ โดยเฉพาะการแสดงออกซึ่งความรักของบุคคลทั้งสองน่าชื่นชมยิ่งเวลาคุยกันเหมือนกับลืมวัยไปเลยค่ะ บางทีพี่นั่งฟังท่านทั้งสองคุยกันยังเก็บเอามาคิดว่าความรักของท่านไม่ได้จืดจางไปตามกาลเวลาเลย

******
เพ็ญคะ

ลองบอกเหตุผลให้พี่ฟังหน่อยว่า ข้าวมันไก่ ทำไมจึงเอาไว้เป็นเมนูสุดท้ายคะ

ปกติข้าวมันไก่พี่ก็ทานมาหลายเจ้า บางเจ้าข้าวแฉะแต่ไก่อร่อย บางเจ้าข้าวกำลังดีแต่ไก่แฉะ หรือ ไม่ก็อยู่ที่น้ำจิ้มนะคะ เจ้าที่อร่อยทุกอย่างต้องลงตัวทั้งข้าว+ไก่และน้ำจิ้ม

แต่ถ้าเป็นข้าวหน้าเป็ดพี่จะชอบทานของเอ็มเค เป็ดย่างเขาอร่อยมากค่ะ

พี่หมิ้นคะ น่าสนใจนะคะ ถ้าพี่หมิ้นอยู่ระหว่างกลาง พี่หมิ้นต้องรู้สึกดีแน่ค่ะ 555 เพราะเพ็ญจะมีไขมันเยอะ ส่วนคุณบัวจะเป็น แม่เนื้ออุ่น

ส่วนเรื่องข้าวมันไก่ นี่จะรวมข้าวหมกไก่ไปด้วยค่ะ
พี่หมิ้นเคยสังเกตหรือเปล่าค่ะว่าในศูนย์อาหารตามห้าง ถ้ามีร้านขายอาหารอิสลามเขาจะขาย ข้าวมันไก่กับข้าวหมกไก่ แล้วเวลาเขาทำบุญนิดๆหน่อยๆ เขาจะเลี้ยงข้าวหมก เพ็ญก็เลยได้ทานบ่อยมาก ก็เลยเบื่อข้าวหมกไก่นะค่ะ รองลงมาก็เป็นข้าวมันไก่ อ้อ ร้านที่โรงเรียนเพิ่มขนมจีนมาอีกอย่างให้เลือก แต่ว่าส่วนใหญ่เพ็ญจะห่อข้าวมาเองค่ะ

พี่หมิ้นคะ

ร้านที่ว่านี่ เขาขายข้าวมันไก่ล้วนๆ นะคะ ไม่มีรวมมิตรอย่างอื่น แล้วอร่อยทั้งข้าวที่หุงด้วยข้าวหอมมะลิเม็ดสวย ไม่แฉะ ไม่มันย่อง แล้วไก่นุ่มๆ แต่ไม่เละ น้ำจิ้มก็เริ่ดค่ะ แกล้มพริกขี้หนูสดๆ โอ๊ย ขอไก่สับมาอีกจานนะพี่

แต่ของเอ็มเคน่ะ บัวว่า "รวมย่าง" น่ะ อร่อยหมดเลยค่ะ 555

อ้อ ที่นี่มีร้านเป็ดเมโทรอีกร้านค่ะ ที่ดังมากๆ ขายมาหลายสิบปีแล้วค่ะ เป็ดย่างอร่อยมาก แต่คนละแบบกับเอ็มเคนะคะ
แต่บัวไม่ได้ใส่ในโปรแกรม เพราะเขาขายรวมย่างด้วยน่ะค่ะ

คุณเพ็ญคะ

พี่หมิ้นขอนั่งกลาง สงสัย อยากเป็น "คนตัวเล็ก" ระหว่างเราไงคะ ฮี่ๆ

มิน่าล่ะ วันนั้นคุณเพ็ญแทบจะไม่เหลือบแลข้าวหมกในจานเพื่อนบัวเลยนิ จ้องแต่โรตีแกงแพะของตัวเองแหละ อิ อิ
บัวเกรงใจไม่อยากแย่ง เลยต้องสั่งแกงแพะมาใหม่อีกชุด 555

สวัสดีค่ะเพ็ญ และ บัว

ข้าวหมกไก่นานน๊านพี่จะทานสักครั้งค่ะเพ็ญ คือถ้าไม่มีอะไรให้เลือกจริง ๆ ก็จะทานค่ะ เหตุผลคือพี่ไม่ค่อยชอบกลิ่นข้าวที่มีเครื่องเทศปนมาน่ะค่ะ

บัวคะเป็นคำตอบที่ถูกต้องค่ะคือพี่อยากพรางตัวนิดหน่อยค่ะ ถ้าได้นั่งกลางจะดีมากเพราะโดนขนาบข้าง...อิอิ (และแล้วบัวก็รู้ทันพี่อีกเช่นเคย)

อีกอย่างพี่ไม่เชื่อหรอกว่าเพ็ญจะมีไขมันเยอะ แต่เชื่อที่บอกว่าบัวน่ะเป็น "แม่เนื้ออุ่น" ค่ะ

คุณบัว เพ็ญแสดงอาการขนาดนั้นเลยเหรอคะ หุหุ ก็หิวนิคะ แหม ถ้าบอกจะได้แบ่งไป เพ็ญจะได้จัดการกับซุปเนื้อให้หมด วันนั้นรู้สึกว่าจะไม่หมดนะคะ แอบเหลือบเหมือนกันค่ะ ข้าวหมกแต่ว่ามองว่า เพื่อนคุณบัวคงชอบจริงๆ จัดการไป สองจานอย่างรวดเร็ว

คุณบัวนี่เข้าใจพี่หมิ้นดีจังเลยค่ะ

คุณอ้อมแอ้มคะ กางเกง ก็ตัวใหญ่มากเลย

อ้อ พี่หมิ้นคะ เพ็ญ ขอแนะนำ บล็อกของคุณจันทรำไพ พอดีคุณจันทรำไพ เพิ่งอัพบล็อกใหม่ แต่ก็มีคนคุยอยู่ไม่กี่คน ลองเข้าไปอ่านดูนะคะ ตรงลิ้งค์ทางขวามือ ที่ชื่อ บล็อกคุณจันทรำไพ นะค่ะ เป็นข่าวล่าสุดให้หายคิดถึงได้

สวัสดีค่ะเพ็ญ

ทดลองเข้าบล็อกคุณจันทรำไพแล้วยังไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวจะทดลองใหม่ค่ะ

ที่ถูกต้องคือทั้งเพ็ญ และ บัวเข้าใจพี่ทั้งสองคนแหละค่ะ เพียงแต่ว่าบัวเค้าโอกาสทายถูกมากกว่านิดหน่อยค่ะ....อิอิ

ร้านที่ไปทานกันคงอร่อยจริง ๆ ด้วยเพราะเพื่อนของบัวทานสองจานเลย

สวัสดีค่ะ คุณเพ็ญ พี่หมิ้น

คุณเพ็ญคะ

ไม่น่า "ลืม" นิคะ ว่าบัวน่ะ ต้องช่วยโรตีของเจ้าหลานสาวไปตั้งหลายชิ้น แถมโรตีแกงแพะอีก ไหนจะมะตะบะอีกละคะ ซุปเนื้อเหลือนิดหน่อยเองน้า ฮิ ฮิ

ส่วนเพื่อนบัว เธอถือคติว่า วันอาทิตย์ "ต่อมอ้วน" ไม่ทำงานค่ะ 555

*********************
พี่หมิ้นคะ

เหตุผลก็อย่างที่บอกข้างต้นล่ะค่ะ จันทร์-เสาร์ เพื่อนบัวเธอจะดูแลระวังเรื่องอาหารการกินทุกมื้อ แต่ถ้าเป็นวันหยุด หรือไปเที่ยวด้วยกันละก็ "ทานไม่ยั้ง" ค่ะ อิ อิ

ส่วนบล็อกคุณจันทรำไพ เข้ายากนิดนึง ถามคุณเพ็ญ บอกว่า host อยู่ต่างประเทศเลยช้าค่ะ 555