ณ ช่วงเวลา...ที่ฉันได้อ่านเอนทรี่นี้ ฉันมีความสุข เช่นเดียวกัน
ไม่ต่างจากจขบ.เท่าไรนัก

รูปสวย ตัวอักษรมอบรอยยิ้ม...

ดีใจที่พี่แปงได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียน
โรงเรียนอาจเปลี่ยนไปบ้าง ทั้งคนทั้งสถานที่ แต่นิว่า "กลิ่น"ของ"วันวาน"ยังคงกรุ่นกำจายอยู่เสมอ

อีกทั้งบ้านของเรายังสวยไม่แพ้ใครหรอกเนอะ ทั้งในแง่ของการมอง และในแง่ของความรู้สึก มันออกจะสวยที่สุดด้วยซ้ำไป...

อีกไม่นาน นิก็คงกลายเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนเหมือนพี่แปง แต่กว่าจะถึงวันนั้น คงเหนื่อยน่าดู
จะว่าไปก็น่าจะอีกนานได้นะ

เพราะนิอาจจะถือคติอย่างพี่แปง
"ยังไม่สวย ไม่ไป" 555

ยืนยันอีกครั้ง นิอ่านเอนทรี่นี้แล้วมีรอยยิ้ม !!

ป.ล.ปิงปอง นิก็ไม่เคยชนะพี่แปงเหมือนกัน !!!!

แต่ละช่วงเวลาของชีวิตสำคัญเท่ากันหมด.. มีช่วงเวลา"นี้"จึงมีช่วงเวลา"นั้น" ใช้ชีวิตกับปัจจุบัน ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องกังวลกับอนาคตมากมาย แต่ไม่ลืมเหลือบตามองทางข้างหน้าบ้างเป็นครั้งคราว
รัก..

ยังเขียนได้นุ่มนวล แต่บาดลึกเหมือนเดิมนะ พี่สาว

ฉันเองก็ยังคงไม่ลืมทุกเรื่องราวที่ไม่อาจย้อนกลับมาได้อย่างเก่า สุดท้ายนี้ ฉันเองก็ชอบเล่นปิงปองนะ ^ ^

อ่านแล้วรู้สึกดีว่าบนโลกนี้ยังคงหลงเหลือมุมที่งดงามให้มอง :)

เฮ้อ...อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่จัง

ทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันรู้สึกว่าน๊านนานมาแล้ว

เวะเข้ามาดู...
เพราะคิดว่าแปงต้องอัพแน่ๆๆ

รู้ไหมการไปตรังครั้งนี้...
ทำให้สิ่งที่ต้องทำให้ได้ในหนึ่งชีวิตนี้เพิ่มมาอีกอย่าง
คือ ต้องไปเที่ยวให้ทั่วไทยให้ได้
"ใต้"จะเป้นภาคแรกที่นึกถึง

จริงๆ^^
.
.
"มีคนเคยบอกไว้การที่คุณชวนใครมาที่บ้าน...นั่นคือการที่คุณพาเขาให้มารูจักตัวตนของคุณ"

ปล1.ขอบคุณแปงที่พาเราไปรู้จักวิถีชีวิตแบบ แปงแปง คิคิ
ปล2.ตรังจุดประกาย การอยากเรียนภาพยนต์ของเราอีกครั้ง

บะบายเจอกันเปิดเทอม ^^

น่าเสียดายจังที่ไม่ได้ไป

คิดถึงนะ

คนสวยมารายงานตัวจ้า
พี่ไม่เคยไปใต้เลย
อยากไปจัง ><

ปอลิง
ขอให้คำอธิฐานในคืนวันลอยกระทงของแปงเป็นจริงนะจ๊ะ

อ่านเอนทรี่นี้ของแปงแปงแล้วทำให้เราแอบเศร้านิดๆ

คงเป็นเพราะอารมณ์หวนนึกถึงสิ่งเก่าๆในอดูต

แปงแปงเขียนออกมาได้ใสๆ จริงใจดีจังเลย

บางทีอ่านแล้วก็รู้สึกดี บางทีอ่านแล้วก็เศร้านะ...

ถึงเมืองหลวงแล้วอ่ะดิ...
คิดถึงบ้านชิมิ..

แด๋นคิดถึงพี่แปง
คิดถึงวันเก่าๆเหมือนกัน
ไม่รู้พี่แปงจำได้รึเป่า
ตอนที่พี่แปงเป็นไกด์นำเที่ยวบ้านพี่แปง
ไปนั่งคุยสัพเพเหระในร้านกาแฟ

แด๋นอึดอัดมากเลย เรียนคณะนี้แล้วมันจะทำตัวแบบเดิมไม่ได้เหรอ?

แด๋นจะสะพายเป้เที่ยวไม่ได้เหรอ
แด๋นจะโดดเรียนไม่ได้เหรอ
แด๋นจะใส่เสื้อยับๆไปเรียนก็ไมไ่ด้เหรอ

พี่แปง แด๋นอยากมีเวลามากกว่าคนอื่น อย่างน้อยวันละสามชั่วโมงก็พอ

ให้สามชั่วโมง แด๋นได้ทำในสิ่งที่แด๋นเคยทำบ้าง

ป.ล. ก้อคิดถึงอยู่น้าาาา...
ป.ล.๒ ยังมะนอนเลย ทำงานกีฬาของคณะ อดนอนสองคืนแร้วววว อิิอิ

ป.ล.๓ แด๋นว่าอักษรเหมาะกว่าจริงๆ ตอนนี้จึงแค่ทำใจผ่านปีหนึ่งไปก่อน เผื่อปีสองคงดีกว่านี้

ขอโทษที่หายจากไปนานนะคับ

อ่านแล้วทำให้รู้สึกดีจังเลยอ่ะ

มีความสุขมาก ๆ นะค๊า

เป็นกะลังใจให้จ๊า สู้ ๆ

ปล. ชอบนั่งในร้านกาแฟเหมือนกันอ่ะ

กำลังจะอัพทริป สังขละบุรี
ใครผ่านมา
โปรดทราบละกัน
ฮ่าฮ่า

ได้รับแล้วจ้า ขยันไปเที่ยวเหลือเกินนะ

ที่พักของแปงอยู่ฝั่งไทยหรือมอญอ่ะ

ตอนที่พี่ไปพี่เดินไปกินกาแฟฝั่งมอญวันละ 2 รอบอ่ะ เพราะเพื่อนมันติดมาก บอกว่าอร่อย

สวัสดีน้องแป้ง
เอนทรีนี้ดีจัง
ชอบสุด
อบอุ่นในอารมณ์
น่ารัก ที่ไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า
วัยเยาว์งดงาม
และเป็นงานคลาสสิคของนักเขียนแทบทุกท่าน
เขียนถึงภารโรงสิ รถไฟ การเดินทาง สถานีข้างทาง เพื่อนนักเรียน
อาหารแม่ นอนผ้านวมกับแม่
ติ่มซำ ทับเที่ยง
ตรัง มุมอุ่น ๆ ฉากอุ่น ๆแห่งวันวาร
สร้างนักเขียนมานับไม่ถ้วน

ลงมือเลย

มาดูสาวน้อยแถวนี้ดองบล็อค
แอบดองแข่งกับพี่ชิมิ

หนาวแล้ว ดูแลสุขภาพนะสาวน้อย

อ่านคอมเม้นท์เจ้าแด๋นแล้วน่าสงสารเชียว

ปีหนึ่งเมืองไทยเป็นยังไงกันน้อ

เราไม่เคยต้องเหนื่อยกับการทำกิจกรรม

หรือแต่งตัวให้ถูกระเบียบเลย เพราะที่นี่ใส่ชุดอะไรก็ได้

เหนื่อยกับการเป็นดีไซเนอร์ให้ตัวเองทุกวันจนบางทีก็อยากจะมีชุดเครื่องแบบ

เพราะขี้เกียจแต่งตัว เหอๆๆๆ

คิดถึง