คมคายมากมายค่ะน้องแปง
อ่านแล้ว อึ้งและทึ่งจริงๆ
นั่นสิเนอะ...ม้านั่ง...อยู่ที่เดิม
ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ได้ย้ายไปไหน

แต่...คน...ไม่เหมือนม้านั่ง
ตรงที่...มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
ถึงแม้ว่า จะปรารถนาให้ความสัมพันธ์ของคนสองคน
เป็นแบบนี้เรื่อยไป
แต่สุดท้าย...ความเปลี่ยนแปลงก็เข้ามาเยือนจนได้
เราอาจจะควบคุมตัวเองไม่ให้เปลี่ยนแปลง
แต่ใครจะรู้ล่ะว่า ...อีกคน...เค้าจะเปลี่ยนแปลงรึเปล่า

กาลเวลา...ระยะทาง...ระยะห่าง...สิ่งแวดล้อม
ทำให้คน ๆ หนึ่งเปลี่ยนไปได้...จริง ๆ

ปล. อ่านแล้วดูเหมือนพี่ความคิด negative ยังไงก็ไม่รู้เนอะ
แต่พี่กำลังทำใจยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอยู่ค่ะ

ปล. ขอบคุณภาพจาก
..พระราชวังมฤคทายวัน..
ทำให้บทความมีรู้สึกว่า
'รอ' ใครสักคนอยู่

คนที่มีความสุขกับการคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นมาแล้ว
แสดงว่าอดีตของคนเหล่านั้น สวยงามและมีค่าพอ….จึงเก็บมันเอาไว้และนึกถึงมันเสมอ
vvvvv
vvv
vv
v
เป็นคนนึงที่มักจะจมอยู่กับอดีต เพื่อทำให้ชีวิตมีชีวา

โรแมนติกจริงๆ แม่คุณ

นึกถึงม้านั่งไม้ตัวเก่าในสวนสาธารณะเมืองนอกช่วงฤดูใบไม้ผลิ ถ้าบ้านเราขอเป็นหน้าหนาวละกัน

#พี่แอม
+แปงก็คิดคล้ายๆพี่แอม คนเราไม่ได้เป็นนักรอเหมือนกันหมด หุหุ
+สงสัยเอนทรีนี้คงจะโดน ฮ่าฮ่า
+ดีใจที่พี่แอมมาเจิมและเม้นต์ไวขนาดนี้ ปรบมือให้คราฟ
+สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ :)


#จ๊ะ
+ช่าย ลืมขอบคุณที่มารูป ฮ่าฮ่า
เด็กหนอเด็ก กิ้วๆ
+นั่นสิ รอใครบางคนอยู่...แหมๆ


#คุณจอมมารขาวดำ
+ขอบคุณที่แวะมาคะ
+ถ้ามันทำให้เรามีชีวิตชีวา เราก้อพร้อมติดอยู่ในนั้น ฮ่าฮ่า


#พี่ไบร์ท
+นึกถึงม้านั่ง ตอนพี่ไบร์ทไปสวิสฯ
ฮ่าฮ่า ฤดูใบไม้ร่วง..สวยสุดๆ
แปงเคยแต่เรื่องสั้น ฉากในสวนสาธารณะในรัฐวิกเตอเรีย ออสเตรเลีย ตอนนั้นเห็นรูปแล้วชอบ เลยเอามาเป็นฉาก จะบอกว่าเหมือนความรู้สึกที่พี่ไบร์ทรู้สึกเลย
+ขอเป็นฤดูหนาว ที่มีแสงแดดนิดๆ
โอ้ววว โรแมนติกมากพ่อคุณ

ชอบจังค่ะ

สวัสดี มิตรภาพ

ทุกสิ่งทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงเสมอค่ะ น้องแปง

แม้แต่ม้านั่ง เมื่อเวลาผ่านไป ก็จะผุพัง สนิมขึ้น ใช้การไม่ได้ ต้องถูกยกออกไป

ไม่มีอะไรคงทนถาวร แม้แต่ใจตนเอง ...

กลับจากเที่ยวสงกรานต์แล้วหรือ ขอให้มีปีนี้ ชีวิตสดใสกว่าปีที่ผ่านมานะคะ

ว่าแล้ววววว
เธอคือปราย พันแสง จูเนียร์

เฮ้อ... ไม่รู้จะเปลี่ยนไปทางไหน
ถ้าเราเป็นม้านั่งได้จริงๆก็ดีสิ
จะได้รับได้ทุกอย่างไง

ชอบตรงนี้มาก

"“ฉันหลงอยู่ในอดีตของฉันเอง”
คุณไม่จำเป็นต้องไปสงสารหรือเห็นใจเธอ
บางครั้งอดีตของเธออาจสวยงามมากกว่าปัจจุบันของคุณเสียอีก"


ความจริงเชื่อว่าอดูตของทุกคน
ย่อมมีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย
มันอยู่ที่ว่าเราจะเก็บเรื่องไหนมาเป็นตัวแทนหลัก
ของคำว่า "อดูต(อดีต)" ของเราต่างหาก
ซึ่งคนส่วนมากมักนึกถึงเรื่องที่เลวร้าย
แต่หากใครที่ให้อดูตอันดีดดื่มเป็น representative แล้วล่ะก็
รับรองว่าเค้าคนนั้นจะมีความสุขมากๆอย่างแน่นอน
แต่ถ้ามัวหลงติดอยู่กับในอดีต เอ๊ย อดูตมากเกินไปก็คงไม่ดี
เพราะหากเจอเรื่องปัจจุบันที่ย่ำแย่กว่า
ก็อาจจะคิดท้อถอย อยากกลับไปเป็นเหมือนในอดีต...


พูดถึงม้านั่ง
เวลาเราเห็นม้านั่งในสวนทีไร
มันทำให้เรานึกจินตนาการถึง "ความเหงา" ทุกทีเลย
เปรียบประหนึ่งว่ามันเป็น symbol ของอาการโลนลี่สำหรับเรา
เพราะภาพที่เราเห็นจนชินตา
คือภาพม้านั่งจากด้านหลัง ที่รอคอยให้ใครสักคนมานั่ง
หรือไม่ก็ใครคนหนึ่งนั่งเหม่อลอยอยู่บนม้านั่งคนเดียว


ซึ่งในความเป็นจริงแล้วม้านั่งไม่ได้เป็นสิ่งไม่มีชีวิตที่แสนเหงาเลย
ออกจะบ่อยที่ม้านั่งเป็นสถานที่สำหรับคู่รักมานั่งจู๋จี๋
หรือแม้แต่พลอดรัก กิ๊วๆ
แต่ก็นั่นแหละ

เราเลือกที่ใช้ม้านั่งเป็นสัญลักษณ์แทนความเหงาอย่างหนึ่งของเราเอง
ซึ่งแต่ละคนก็ย่อมแตกต่างกันไป


พอละดีกว่า
เริ่มงง ตีสองครึ่งละ
สงสัยจะเบลอ...เลอๆๆๆๆๆ

..........
ขณะที่ฉันเดินอยู่ตามริมทาง
เดินอย่างไม่มีจุดหมาย
เดินไปอย่างไร้ทุกสิ่ง
หากเหลือแต่ความผิดหวัง ท้อแท้
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน !!!
ไม่มีใครช่วยฉันเลย
ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที
ฉันอ่อนแรงและล้าลงเรื่อย ๆ
ฉันลุกขึ้นเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
มีใครใหม ? ใครสักคนที่จะมาช่วยฉัน

"มานี่สิ ฉันจะช่วยเธอเอง"!!!!!

เอ๊ะ!!! ใครน่ะ ใครที่พูดกับฉัน
ฉันหันไปรอบ ๆ
ฉันมองไม่เห็นใครเลยสักคน

อ้า !!! ฉันเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีใครต้องการ
ฉันแน่ใจว่า เก้าอี้ตัวนั้นพูดกับฉัน
ฉันพยายามดึงแรงเฮือกสุดท้ายของฉัน
พาร่างกายที่อ่อนล้าของฉันไปที่เก้าอี้ตัวนั้น
และแล้ว...
ฉันได้มาเอนหลังบนเก้าอี้นั้น
ฉันมีความสุขเหลือเกิน
เก้าอี้ไม้เก่า ๆ ช่วยชีวิตฉัน
เก้าอี้ตัวนั้นช่วยคลายความเจ็บปวดของฉัน
ความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในรากลึกของหัวใจมานานแสนนาน
ตอนนี้ ฉันมีแรงพอแล้ว
ที่จะเดินต่อไป
แต่คราวนี้ ฉันจะเดินต่อไปอย่างมีจุดหมาย
เดินต่อไปเพื่อช่วยเหลือคนข้างหน้า
และนำทางแก่คนข้างหลัง
ฉันจะเป็นเหมือนเก้าอี้ตัวนั้น
ที่ยังคอยให้ความช่วยเหลือกับทุกคน
ที่อาจเคยเป็นเหมือนฉัน
..........

แด๋นเคยเขียนไว้ตั้งแต่ ตุลา 48 แล้วล่ะ [นานมั่กๆ]

เพิ่งจะขุดมันมาปัดฝุ่นก็คราวนี้ล่ะครับ

ม้านั่งตัวไหนๆ ถึงแม้จะดูเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งบน "ลานโลก"
แต่มันก็ช่วยคลายความเจ็๋บปวดของใครหลายๆคนได้ครับ

ป.ล. กลอนเปล่านี้อาจฟังขัดๆบ้างนะครับ
ตอนนั้นเป็นมือใหม่หัดเขียนอยู่ คริคริ

add น้องแป้งเข้า network ไม่ได้อ่ะ

แปง แปง

อยากเป็นม้านั่งรอแปงอย่างนี้ไปเรื่อยๆ วิ้ว วิ้ว ขนลุกเอง

ม้านั่งมันอาจจะไม่ได้เจ็บปวดกับการรอคนนั่งเสมอไปก็ได้นี่ เราว่าถ้าคนนั่งพูดว่า "ชั้นคงไม่มาที่สวนนี้แล้วตลอดชีวิต" อย่างนั้น ซี๊ดกว่าเยอะ อยู่ไปแบบไร้หวัง

----------------------------------------------------------
มาเคาะประตูบ้าน
เจ้าของบ้านอย่าลืมปิดรั้วละ

เขียนดีจังคะ ยินดีที่รู้จักนะคะ

ยินดีนะคะที่แอดไว้ สาวก็ขอแอดด้วยนะคะ

ลองไปดูสักครั้งนะ แล้วจะอยากไปอีก

สำหรับม้านั่งของเรา ก็กำลัง 'รอ' อยู่

รอให้ 'สี' แห้งอยู่ เพิ่งทาสีใหม่ กลัวคนนั่งจะเลอะก้น

สงกรานต์ปีนี้ หวัดกิน นอนซมอยู่บ้าน สองวันรวด แปงสบายดีนะ

^
^
+ โตะจายโหมะเยย แบบว่าเพื่อนโจมาผิดเวลาเอามั่กๆ หุๆ

+ อืม ... คมคายอีกแว้วอ่ะคราฟ นู๋กวีน้อย

+ ถ้าพี่เป็น 'ม้านั่ง' พี่คงไม่เคยคาดหวังจะรอใครซักคนให้มานั่ง ... แต่คงจะเป็นม้านั่งจำพวกคอยสังเกต รับรู้ ซึมซับความรู้สึกและความสัมพันธ์ของผู้คนที่มาใช้บริการ 'นั่ง' ซะมากกว่าอ่ะคับ (ไม่โรแมนซ์เอาซะเล้ยเรา )

+ นึกประเด็นอื่นไม่ออกแล้วแฮะ ถ้านึกออก เด๋วจะมาเขียนเพิ่มนะคร้าบผม ... ช่วงนี้พี่อยู่ในอารมณ์ลักเด็ก ... เอ๊ย! รักเดะๆ คราฟ อะคริ อะคริ

+ แล้วตกลงติดคณะอะไร ได้เรียนที่ไหน จะเป็นสาวกุงเต้บหรือสาวเชียงใหม่ ถ้าทราบผลแล้ว รีบมารายงานแก่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ โดยพลันด้วยนะคราฟ แบบว่าอยากร่วมด้วยช่วยลุ้นอ่ะจ้า

ไปทะเลคราวนี้ พี่อดไปวังง่ะ

กว่าจะขยับเขยื้อนกันก็ปาเข้าไปวันพุธ
....วันหยุดของพระราชนิเวศน์มฤคทายวัน

pangz pangz
คราวนี้ไม่ได้พาไปเที่ยวที่ไหนหรอกนะ แค่คนนึงที่อินกับละครมากเกินไป ฮาฮา

#พี่จอมมารฯ
+ตามไปดูมาแล้ว นี่แสดงว่าเป็นแฟนพี่เคนจริงๆด้วย เหอเหอ สงสัยแปงจะแปลกไปหน่อย หลังๆมานี่ไม่ดูทีวีเลย
+ถ้าข่าวก็ฟังจากเนชั่น
แต่คนติดสวรรค์เบี่ยงทั่วบ้านทั่วเมืองเลย อะคริ อะคริ

+ งาน Event 'Indy Book' ที่แจ้งพี่ไว้ที่บล็อก น่าสนใจอ่ะคราฟ เด๋วพี่มาร์คในปฏิทินตัวเองไว้ก่องเน้อ แล้วถ้าไม่ติดอะไร ตัดสินใจไปแน่ๆ เด๋วจะแจ้งให้ทราบ แล้วหลังไมค์นัดแนะกันอีกทีซักช่วงปลายๆ อาทิตย์หน้าแล้วกันจ้า

ไม่แปลกหรอก pangz pangz พี่มีเพื่อนที่ไม่ดู 3 5 7 9 หลายคนเลย
แต่เรื่องนี้ไม่ดูไม่ได้ แฟนแสดงทั้งที่ มีอะไรจะได้ติชม

แวะมาบอกค่ะ
ไม่อยู่ 2-3 ว้น ไปเที่ยวๆ
กระบี่ พังงา ภูเก็ต เหอเหอ
ฝากบ้านด้วยคราฟ เจอกันวันจันทร์

+พี่วิน
เอ่อ พี่วินแปงขึ้นกรุงเทพ พฤหัสหน้าคราฟ


สำหรับคนที่สนใจ....
งานมหกรรมหนังสือและสื่อทางเลือกแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 5
วันที่25-27 เมษายน 2551
ที่สวนสันติชัยปราการ(ป้อมพระสุเมรุ) ถนนพระอาทิตย์ กรุงเทพฯ

//room2521.com/rewind/?p=59

กำหนดการอยู่ในเว็บร้านหนัง(สือ)
อ่านกันได้คราฟฟ คริคริ

เห็นรูปม้านั่งทีไร รู้สึกเหงาๆจังค่ะ

เวลาผมเดินเข้าสวน
ผมมองหาห้องน้ำก่อนครับ หรือไม่ก็พุ่มไม้เหมาะๆ

ส่วนเก้าอี้นั้นไว้นอนกลางคืน...

ม้านั่งบางตัวมีความทรงจำมหาศาล, บางครั้งความทรงจำเหล่านั้นน่าก็เศร้าจนทำให้เกิดรอยร้าว...

อ่า แก้คำผิด เริ่มแก่ ตาไม่ค่อยดี

-ม้านั่งบางตัวมีความทรงจำมหาศาล, บางครั้งความทรงจำเหล่านั้นก็น่าเศร้าจนทำให้เกิดรอยร้าว...

หากใครคนหนึ่งบอกคุณว่า
“ฉันหลงอยู่ในอดีตของฉันเอง”
คุณไม่จำเป็นต้องไปสงสารหรือเห็นใจเธอ
บางครั้งอดีตของเธออาจสวยงามมากกว่าปัจจุบันของคุณเสียอีก


คนที่มีความสุขกับการคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นมาแล้ว
แสดงว่าอดีตของคนเหล่านั้น สวยงามและมีค่าพอ….จึงเก็บมันเอาไว้และนึกถึงมันเสมอ


...............


เห็นด้วยกับประโยคนี้ อย่างไม่มีข้อโต้แย้งเลยครับน้องแปง
พี่คนนึงหล่ะ ที่บางครั้งจะจมอยู่กับอดีตที่เราเคยรู้สึกดีๆกับมัน
.
.
.
.

อัพบล็อกวันนี้คราฟ
ตึง!

อาจเป็นเพราะม้านั่งมักถูกวางไว้ให้โดดเดี่ยว แม้จะมีหลายตัว...แต่ห่างกัน
อาจคล้ายกับดวงดาว ที่ต่างกระพริบแสงอยู่โดดเดี่ยว แม้เราจะเห็นว่ามีอยู่มากมายทั่วฟากฟ้า...แต่ห่างกัน

...ม้านั่งไม่ได้ทำให้เราเหงาได้หรอก ใจเราต่างหากที่เหงาเอง

ดีครับ......ถ้าคิดอย่างนั้นจริงหรือเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมว่ามูลค่าของม้านั่ง จะมีค่าพอในการรอคอยเหรอครับ แต่ผมเชื่อว่า ผมไปก่อนดีกว่าครับ บาย ยังไงก็ขอให้สนุกกับชีวิตแล้วกันครับ