Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥52

✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿ ✿｡✿~✿｡



กันวางร่างนุ่มนิ่มลงบนเตียงนอนคู่ ภายในห้องพักส่วนตัว...ที่อยู่คนละชั้นกับห้องพักของกลุ่มนักร้องวงGlow...ก่อนจะเลื่อนมือที่รองรับน้ำหนักตัวอยู่แผ่นหลังบาง...เคลื่อนย้ายลงไปตามเอวคอดเล็กอย่างแผ่วเบา ไล้ผ่านขาขาวเนียนผ่อง...ที่ตอนนี้ชายกระโปรงของเดรสสั้นตัวสวยได้ร่นขึ้นไปเกือบจะถึงโคนขาอ่อนสะกดสายตาแวววาว...ที่มองเห็นขอบกางเกงซับในลูกไม้สีชมพูหวานแหวว เข้ากันกับสีชุดเดรส...คล้ายมองเป็นชุดเดียวกันโผล่พ้นมาเพียงเล็กน้อย...ด้วยความที่เป็นคนระมัดระวังตัวอยู่เสมอ ทำให้หญิงสาวต้องรู้จักเซฟในเรื่องของการสวมใส่เสื้อผ้า ที่ค่อนข้างจะโชว์เนื้อนวล...เมื่อยามต้องออกงานโชว์ตัวในทุกที่...และกางเกงซับในเนื้อบางเบาแบบขาสั้นปิดสะโพกมน ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่เธอนั้นขาดไม่ได้เลย...จึงโชคดีที่ไม่โชว์โป๊ต่อสายตาคมพราว ที่มองมาไม่วางตาอยู่นี้



แต่ถึงกระนั้นก็เหอะ!...เล่นเอาคนที่กำลังกวาดสายตาอย่างโดนสะกดใจ...ไปตามเรือนร่างเล็กแต่กลมกลึง เต็มสัมผัสไปทุกสัดส่วน เต็มทั้งสายตา...ด้วยความรู้สึกรัญจวนใจ ปั่นป่วนอารมณ์ให้แทบคลั่งขึ้นมาได้...แม้ไม่ต้องนอนยั่วยวนเขาแต่อย่างใดเลย......กันกลืนน้ำลายลงคอดังเอือกใหญ่ อย่างพยายามระงับอะไรบางอย่าง...ที่กำลังทำให้ร่างกายของเขาเริ่มจะร้อนรุ่นไปทั้งตัว...ไม่ใช่เพราะอากาศ หรือการใช้พลังงานที่มากโข....ไปกับการแบกคนตัวเล็กมายังห้องพักของเขาแต่อย่างใด



เฮ้อ!!! เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ที่จะไม่รู้สึกรู้สาในเสน่หากับคนที่รักดั่งดวงใจเช่นนี้ได้...ยิ่งมองดวงหน้าหวานที่กำลังนอนหอบหายใจขึ้นลงตัวโยน ด้วยความเหนื่อยอ่อน....เพราะใช้แรงจนหมดไป กับการทั้งเปล่งเสียงกรี๊ดให้ดังลั่น และพยามทุบทำร้ายหลังเขามาตลอดทาง....ก็ทำเอาเขาทั้งเจ็บ ทั้งระบมไปทั้งหลังเช่นกัน....เกือบจะควบคุมตัวเอง ที่จะไม่เอาเปรียบเธอในตอนนี้ เอาไว้ไม่ได้เลยจริงๆ.....เพราะสภาพของแกรนด์ที่นอนสิ้นฤทธิ์ ไม่สามารถขยัยกายได้นี้....จึงต้องตกเป็นมวยรองบ่อนเขาไปโดยปริยาย!!!....ถ้าคิดจะทำอะไรตามสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจจริงๆ ขึ้นมา....ไม่มีทางต่อสู้กับเขาได้อย่างแน่นอน....ก็บอกแล้วว่าคนที่เหนื่อยน่ะไม่ใช่เขา...หึ! หึ! กันหัวเราะในลำคออย่างเสียไม่ได้



มือเรียวใหญ่ราวอิสตรี ยังคงแตะผ่านไปตามเรียวขาเล็กเนียนนุ่มอย่างแผ่วเบา ไปจนสุดข้อเท้าเล็ก....จับรองเท้าส้นสูงพลิกดึงทีเดียวให้ออกจากเท้าบางทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว....ก็หยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชิดขอบปลายเตียง...ใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ซึมผุดออกมาเต็มใบหน้าและลำคอออก...ที่ตอนนี้ความชุ่มของเหงื่อนั้น ได้เปียกไปทั่วแผ่นหลังเขาแล้วเช่นกัน...เนื่องจากเพิ่งได้ออกกำลังกายมาหมาดๆ...กับคนตัวเล็กแต่ฤทธิ์เยอะเหลือหลาย...ทำเอาเขาต้องพ่นลมหายใจออกทางปากด้วยความเหนื่อยอยู่หลายครั้ง



กันเหวี่ยงสูทตัวนอกออกไปให้พ้นตัวทันที....แล้วจึงค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวตัวในต่อ ทีละเม็ดอย่างช้าๆ....พร้อมกับจ้องมองร่างบางเย้ายวนไม่วางตาไปด้วย จนถึงกระดุมเม็ดสุดท้าย...และไม่ลืมหยิบของสำคัญที่อยู่ในกระเป๋าบนอกเสื้อออกมา....ก่อนจะถอดเสื้อที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของเขาออกจากตัวต่อเนื่อง



แกรนด์เริ่มหายจากอาการหอบเหนื่อยขึ้นมาบ้างแล้ว....หลังจากต้องนอนนิ่งๆ เพื่อให้ตัวเองได้พักหายใจออกมาอย่างทันท่วงที....ก่อนจะค่อยๆ ปรายสายตาไปยังปลายเตียง เมื่อเห็นร่างของกันยืนอยู่นั้น....และทำให้เธอต้องเบิกตาโพลงขึ้นทันทีที่
“คนบ้า!!! ถอดเสื้อทำไมน่ะ!!!” ปากบางเริ่มขยับต่อว่าให้เขาได้แล้ว...เพราะสิ่งที่เห็นอยู่ในตอนนี้คือ....เขากำลังโชว์เรือนกายท่อนบน มีซิกแพ็คเป็นแผงตึงแน่นอยู่ต่อหน้าเธอ....และยิ่งทำให้ขนลุกซู่เพราะความหวาดหวั่นขึ้นมา....ก็คือสายตาที่จดจ้องมายังเธอ ด้วยประกายตาหวาม วิบวับอยู่ในตาคู่คมเข้ม ราวกับกลืนกินเธอไปทั้งตัวได้น่ะซิ....เธอไม่คิดอะไรต่ออีกแล้ว นอกจากจะต้องลงไปจากเตียงนี้ และออกไปจากห้องนี้ให้ได้


....ร่างเล็กรีบพลิกตัวไปด้านริมสุดของเตียง หมายจะขยับตัวออกไป...แต่ก็ด้วยความทุลักทุเลในร่างกายที่ปวดหนึบไปทั้งตัวขึ้นมา...แรงที่แทบจะไม่มีเหลืออยู่นี้ ก็เคลื่อนย้ายตัวเองได้ช้าเหลือเกิน จนนึกโมโหตัวเองยิ่งนัก...ที่ไม่เก็บแรงเอาไว้ต่อสู้กับเขา เมื่อถึงคราจำเป็นที่สุด...เอาไประดมใช้ตอนที่อยู่บนบ่าเขาซะหมดแรงไปเลย....ไม่ว่าจะเป็นแขนเล็ก ที่ทั้งทุบทั้งฟาดไปแผ่นหลังเขาอย่างเต็มแรง....ซึ่งก็โดนบ้างไม่โดนบ้าง ทำเอาที่เจ็บก็คือแขนทั้งสองข้างของเธอ....ไหนจะช่วงลำตัวที่พาดอยู่กับบ่าเขาอีก ที่พยายามจะเกร็งช่วงลำตัว เพื่อดันหัวที่ห้อยไปมาให้ขึ้นตรงให้จงได้....แต่ก็เกร็งตัวซะตอนนี้ รู้สึกถึงกล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้องของเธอ จะระบมไปหมดแล้ว...อีกทั้งต้นขาทั้งสองข้างก็โดนแขนแข็งแรงบีบรัดอย่างแน่น...จนแน่ใจได้เลยว่ามันจะขึ้นทั้งรอยแดงและรอยจ้ำเป็นทางยาวอย่างชัดเจนมาก...เพราะผิวที่ขาวใสของเธอมันบอบบางต่อการสัมผัสยิ่งนัก



“จะไปไหนคนสวย....” เสียงเข้มที่แกล้งขู่ให้คนที่กำลังกระถดตัวจะลงไปจากเตียงอยู่นี้ ลนลานหนีมากขึ้นไปอีก....พร้อมกับสะบัดขาเล็กอย่างสุดแรงเกิด เมื่อมืออุ่นของกันจับยึดข้อเท้าเอาไว้ได้.....ก่อนจะเปล่งเสียงดังลั่น โดยไม่หันหน้ามามองคนที่กำลังทำหน้าขำ ในอาการของเธออยู่นี้แต่อย่างใด....กันอยากจะอธิบายให้เข้าใจนะว่า ที่เขาถอดเสื้อออกน่ะ....ก็เพราะรำคาญความชื้นแฉะของเจ้าเหงื่อที่มันมีมากล้นในตัวของเขาน่ะซิ...ขืนไม่ถอดเสื้อ มีหวังเขาคงรำคาญตัวเองตายแน่ๆ....แต่ไม่บอกดีกว่า แกล้งให้ผวาเล่นอย่างนี้แหละดีแล้ว...จะได้ไม่พยศมากมายกับเขาได้อีก



“อย่ามาบ้านะกัน!! ปล่อยนะ!! ปล๊อย!!!” มือบางพยายามจะยื่นไปยึดกับริมขอบเตียงเอาไว้ แต่ด้วยความที่แขนสั้น จึงยืดตัวไปยังไงก็ไม่ถึง....จึงทำให้อีกฝ่ายนึกขำไม่หาย....แล้วอาการอยากแกล้งคนที่กลัวเขาจะทำมิดีมิร้ายก็เดินหน้าต่อไป....จะทำให้ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำไปเลย...คอยดู๊!!!



“เรื่องอะไรจะปล่อย....เหยื่ออันโอชะเข้ามาอยู่ในถ้ำเสือ และอยู่ตรงหน้านี้แล้ว...ไม่ขย้ำกินก็เสียสถาบันเสือหมดซิ! ปล่อยให้โง่!!!”
กันแกล้งทำเสียงขึงขัง แต่แววตากลั้วยิ้มอย่างนึกสนุก....ที่คนโดนยึดขาเล็กเอาไว้ ตัวเริ่มสั่นเทาขึ้นมาจริงๆ แล้ว....พร้อมกับออกแรงกระตุกเพียงน้อยนิด....ข้อเท้าเล็กก็ถูกเขาดึงลากมายังตรงที่เขาโน้มตัวอยู่ตรงปลายเตียง



“ว๊ายยยยยยย!!!!” ร่างบางถลาตามแรงดึงมหาศาลของคนตัวโตกว่าได้อย่างง่ายดาย....จึงพลิกร่างหมายจะต่อว่าข่มขู่ให้เขาหยุดการกระทำนี้....แต่กลับกลายเป็นผลักให้ตัวเองนั้น...ต้องเขาไปอยู่ในตักกว้างของคนที่ทรุดนั่งยังปลายเตียงรออยู่แล้ว....ขาเล็กข้างหนึ่งถูกจับพาดอยู่บนต้นขาแกร่งของเขา....ส่วนอีกข้างหนึ่งแนบติดกับโคนขาด้านนอกของเขา....ดังนั้นเขาจึงนั่งอยู่ด้านในของโคนขาเล็กนี้อย่างจงใจ....แกรนด์รีบจับชายกระโปรงเดรสตัวสั้นนี้เอาไว้เกือบไม่ทัน....เพราะไม่งั้นมันคงได้เปิดอ้าให้ใครบางคน ได้มองเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด อย่างเต็มตาแวววาวแน่ๆ เลย



“มามะ....มาให้ขย้ำเนื้อหวานๆ ซะดีๆ...มามะ” กันทำเสียงกระเส่า ตั้งหน้าตั้งตาแกล้งคนที่หน้าแดงเถือก....ด้วยความโมโหปนหวาดกลัวอย่างติดลมบนต่อเนื่อง....พลางหันตัวให้นั่งตรงกันพอดี กับร่างกลมกลึงที่นั่งเกยทับอยู่กับตักเขามาครึ่งตัวแล้ว



“อ๊าย!!! เป็นบ้าไปแล้วเหรอกัน...มาทำอย่างนี้ได้ไงอ่ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
แกรนด์จัดกระโปรงให้คลุมขาอ่อนขาวอวบได้แล้ว...ก็ใช้มือดันไหล่กว้างของกันให้ห่างออกไป...เพราะตอนนี้เขาโน้มหน้ามาจะชิดกับหน้าเธออยู่แล้ว



“ไม่ปล่อย!! มีอะไรมั๊ย...หือ!!!” กันยืนยันทั้งคำพูดและสายตา พร้อมกับยักคิ้วเข้มแผล่บๆ ขึ้นลงอย่างกวนโทสะคนเสียเปรียบนี้ยิ่งนัก



“ไม่ปล่อยใช่มั๊ย!!!” แกรนด์เหลืออดกับคนหน้ามึนนี้เป็นกำลัง....เพราะความคิดของเธอได้แล่นปรู๊ดมาถึงไพ่ใบสุดท้ายนี้ขึ้น....พร้อมกับส่งยิ้มเย็นไปให้คนตรงหน้า ได้ชะงักในรอยยิ้มนี้ทันที

“นี่แน่ะๆๆๆ....ไม่ปล่อยเหรอ....นี่ๆๆๆ” คนตัวเล็กจิ้มนิ้วไปตรงจุดอ่อน ที่แสนจะเซ้นซิทีฟของร่างกายคนที่แข็งแกร่งนี้....ซึ่งเธอรู้ดีว่า เขาจะต้องตกเป็นรองเธอแน่ๆ ในคราวนี้...ได้ผลตามคาดเพราะคนตัวโตกว่า เริ่มดิ้นเร่าเอียงตัวคดงอไปมา....เมื่อนิ้วเล็กของเธอกดจิ้มอยู่ไม่ยอมเลิกราง่ายๆ
....ฮึ!! สมน้ำหน้า คิดจะมาข่มขู่และเอาเปรียบคนอย่างเธอได้ง่ายๆ เหรอ....ฝันไปเหอะ!! พ่อศิลปินหนุ่มเสียงหวาน ขวัญใจสาวๆ ทุกวัย...เชอะ!!



“อ๊าก!!! ไม่เล่นนะแกรนด์....จ๊าก!!! พอแล้ว พอแล้ว....โอ๊ย!!! ยอมแล้วครับผม....อ๊าก!!!”
กันยังคงบิดตัวไปซ้ายทีขวาที เหมือนเล่นงูกินหาง....ตัวเริ่มอ่อนแรง เพราะฤทธิ์ของนิ้วเล็กทั้งสองข้างที่จิ้มรัวเป็นปืนกล....ในพื้นที่อันเป็นจุดอ่อนของเขาอย่างเหิมเกริม....ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแสดงออกมาอย่างสะใจ ระคนสนุกสนานที่เห็นเขาตัวอ่อนปวกเปียกอย่างนี้....เดี๋ยวเหอะ!! น้องตุ๊กตาบลายธ์ผู้น่ารัก!!! จะได้รู้กันว่าใครกันแน่จะตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งรนไฟน่ะ


กันรีบแกล้งทำเป็นตัวอ่อนโงนเงนร่างไปมา....คล้ายจะทรงตัวไม่อยู่ ก่อนที่จะถูกคนได้ทีอยู่นี้ กดจิ้มนิ้วมาอีกเป็นชุด...ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงต้องนอนแผ่วแรง แพ้อย่างราบคาบแน่นอน....ซึ่งก็ได้ผล! ทำเอาคนที่นั่งขายังเกยอยู่กับตักเขาอยู่นี้ หยุดจิ้มนิ้วทันที....แล้วปล่อยเสียงหัวเราะน่ารักคิกคักออกมา ด้วยความย่ามใจ....และกำลังเผลอเลอด้วยความลืมตัวไปว่า....ตีงูต้องตีให้ตาย ตีแบบนี้น่ะ! งูมันจะกลับมาฉกไปทั้งตัวเอาได้....ซึ่งเวลานี้ สมควรแก่การที่จะทำให้เขากู้สถานการณ์กลับคืนมาให้ได้


....เร็วเท่าความคิด กันใช้มือที่ตกอยู่ข้างตัว ช้อนสะโพกกลมขึ้นมาวางไว้บนตัก....และดันเข้ามาให้แนบชิดตัวเขาอย่างเร็ว!! ขาทั้งสองข้างของเธอ จึงแนบทับอยู่บนขาของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...ในลักษณะที่กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตักเขา และหน้าประชิดกันโดยเจตนาของอีกฝ่าย ที่กำลังพลิกสถานการณ์ให้กลับคืนมาอยู่นี้...ปลายจมูกโด่งแตะชิดกับปลายจมูกเล็กรั้น...ลมหายใจที่เป่ารินรดถึงกัน รู้สึกได้ถึงอบอุ่นเป็นอย่างดี



“อุ๊ย!!!” แกรนด์ร้องออกมาได้คำเดียว...ก็โดนปากร้อนแสนร้ายกาจของคนที่โอบรัดตัวเธอราวกับงูเหลือม...ฉกวูบเข้าที่ริมฝีปากนุ่มอย่างจู่โจม พร้อมกับบดเบียด เคล้าคลึงลงไปอย่างหนักหน่วง วาบหวามและร้อนแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว.....เพื่อลงโทษคนดื้อที่ไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ แถมยังทำร้ายไปยังจุดอ่อนของเขาอีก....อย่างนี้ต้องเอาคืนให้คุ้มค่าที่ทำให้เขาต้องบ้าจี้ สูญเสียการทรงตัวอยู่พักใหญ่....พร้อมกับกดท้ายทอยเล็กไม่ให้หลบหลีกไปทางไหนได้...อีกมือก็ดันแผ่นหลังบางของคนที่พยายามจะดิ้นขลุกขลั่กอยู่ในอ้อมแขนของเขาเอาไว้...กดแนบชิดลำตัวจนแน่น



เสียงประท้วงในลำคอดังขึ้นเป็นระยะ.....แต่คนที่เดินหน้ารุกฆาตปากหอมหวานนี้ก็ใช่จะสนใจ.....ยังคงตักตวงความหวานนุ่มละมุนลิ้น เมื่อแตะสัมผัสไปทั่วทั้งปากหอมอย่างไม่รู้จักอิ่ม....ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งดื่มด่ำลึกลงไป ยากที่ถอดถอน...มีแต่อยากจะเคลียเคล้า ออดอ้อนสัมผัสหวานๆ กับคนในอ้อมกอดนี้ไปทั้งวันทั้งคืนเลยทีเดียว.....ให้หายกับความคิดถึงและโหยหาในสัมผัสรัก จากยอดดวงใจคนเดียวคนนี้เท่านั้น.....มือเล็กที่ยึดไหล่เขาไว้หมายจะดันออกห่างจากตัว...ก็กลายเป็นแปะเอาไว้เฉยๆ เพราะแรงที่จะดันนั้น....ถูกสูบออกมาจากจุมพิต ที่สามารถกระชากวิญญาณของเธอ ให้หลุดลอยออกจากร่างได้


....จนตัวเธอนั้นเริ่มอ่อนระทวย ตัวปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ตามความตั้งใจของคนที่กำลังเพิ่มความร้อนแรงของสัมผัสอันรัญจวนใจ....ที่ออกมาจากความปรารถนาที่กักเก็บเอาไว้ ในก้นบึ้งของหัวใจมาแสนนาน...ซึ่งก็ทำให้ร่างนุ่มนิ่มต้องคล้อยตาม...พร้อมหวั่นไหวไปกับสัมผัสที่ถวิลหาไม่เคยลืม กับผู้ชายที่เธอมอบจูบแรกให้ไป....และจะเป็นคนสุดท้าย ที่จะได้ครอบครองปากหวานจิ้มลิ้มของเธอด้วยเช่นกัน


ร่างนิ่มเนียนมือ ถูกสัมผัสด้วยมือร้อนๆ แปะป่ายจากไหล่เล็ก ลูบไล้อย่างเบาสัมผัสตามท่อนแขนนุ่ม.....ก่อนจะผ่านลงมายังเอวเล็กคอดภายใต้ชุดเดรสเข้ารูปผ้าซาตินเนื้อเนียน....แล้วค่อยๆ สอดหายเข้าไปใต้กระโปรงตัวบาน ที่คลุมสะโพกมนลงมาแค่คืบ...ไล้วนไปมาอย่างแผ่วเบา ทำเอาคนกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่นี้....ขนลุกซู่ชันขึ้นมาตอบสนองสัมผัสจากมือเรียวคล้ายดั่งอสรพิษร้ายกาจ....ที่กำลังเลื้อยไปตามเนื้อนวลรอบๆ บริเวณโคนขาขาวจัดด้วยความหลงใหล



แกรนด์แทบจะสำลักความอบอุ่นจากสัมผัสรัก....ที่มีทั้งความอ่อนหวาน อ่อนโยน และเว้าวอนอย่างร้อนแรง ผสมปนเปกันไป...จะดึงเธอขึ้นสูงลงต่ำไปกับสัมผัสนี้ยังไง....เธอก็ไม่มีแรงจะขัดขืนได้อีกต่อไป...แถมยังตอบสนองสัมผัสอันรัญจวนใจไปอย่างเผลอลืมตัว....ด้วยความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกันเลย กับคนที่วนเวียนสัมผัส ไปตามผิวเนื้อหอมหวานของเธออยู่เป็นนาน
....ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่าซิปด้านหลังชุดเดรส ถูกดึงลงจนสุดทาง ตรงบั้นท้ายอย่างรวดเร็ว โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว...และไม่สามารถจะดึงมือร้อนดั่งไฟที่กำลังลามเลีย...ไปตามแผ่นหลังเนียนของเธออยู่ในขณะนี้ได้...จึงได้แต่ส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอออกมาดังๆ...แต่ก็หาทำให้คนที่กำลังติดอกติดใจในสัมผัสรสล้ำ...จะยอมถอดกำลังประชิดข้าศึกที่น่าเสน่หาเช่นนี้ไปได้


....และที่ต้องทำให้แกรนด์สะดุ้งเฮือกใหญ่ทันที ที่ปลายจมูกโด่งฝังลึกลงไปสูดกลิ่นหอมกรุ่น ตรงแอ่งชีพจรกลางร่องอกอวบอัดของเธอ....หัวชื้นๆ ยังแนบสนิทอยู่ติดปลายคางเล็กของเธอ โดยไม่ยอมขยับเขยื้อน....ราวกับเด็กน้อยที่ต้องการซึมซับความอบอุ่นให้หัวใจ....ก่อนที่หญิงสาวจะสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งหนึ่ง...เพราะปากร้อนๆ แสนจะเอาแต่ใจ กดฝังทาบทับลงพร้อมๆ กับจมูกโด่งที่ยังไม่เคลื่อนย้ายไปไหน



“พะ...พอ....ได้....ละ แล้ว” แกรนด์ละล่ำห้ามปากคอสั่น หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเป็นกลองชุด ราวจะหลุดออกมานอกอกให้ได้....หอบหายใจรวยรินขึ้นลงถี่ยิบ....แล้วจึงฮึดรวบรวมพลังงานในร่างกายที่เหลืออยู่ออกมาให้หมด....ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างจับหัวทุยที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ และดันออกไปอย่างสุดแรง...และเธอก็ทำสำเร็จเพราะคนที่ยกหัวชื้นออกจากร่องอกของเธอ ยอมทำตามอย่างว่าง่าย....พร้อมกับปรือตาคมแววหวานวิบวับขึ้นมองตาเรียวคู่สวยที่กำลังเขียวปั๊ด....จ้องมองเขม็งด้วยความเดือดดาลให้เขาอย่างบ่งบอกถึงความรู้สึกในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี....จึงทำให้กันต้องส่งยิ้มหวานตาเป็นประกายอย่างเอาใจไปให้ แบบใจดีสู้แม่เสือสาว...ที่กำลังจะแปลงกายอยู่ในขณะนี้



“ถ้า...ไม่หยุด...ไม่ต้อง...มาพูดกัน...อีกเลย...ตลอด...ชีวิต” แกรนด์ทำหน้าและเน้นเสียงเข้มอย่างจริงจัง....ปนขุ่นเคืองออกไปให้คนที่กำลังทำหน้าระรื่นอย่างมีความสุขอยู่นี้ ต้องยิ้มแหยงๆ ต่อทันที....ในขณะที่มือของเธอก็จับดันหน้าของเขาให้ห่าง....ค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น จนลืมไปว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้น่ะ มันน่ามองน่าจ้องมากมายแค่ไหน....ก่อนจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเห็นตาเข้มหลุบมองลงไปยังจุดที่เขาเพิ่งผละออกมา....ด้วยสายตาอันกรุ้มกริ่มไม่เลิก แล้วยิ่งจะเพิ่มประกายแวววาว ระริกระรี้มากขึ้นไปอีก



“ว้าย!! คนบ้า!! ลามกที่สุด!!” แกรนด์รีบผลักหน้าคมสันออกจากมืออย่างเร็ว....แล้วยกขึ้นมาปิดบังในส่วนที่กำลังเป็นจุดโฟกัสให้คนตรงหน้าทันที...ก่อนจะแหวด้วยเสียงสูงปรี๊ด...อย่างต้องการจะขู่ให้อีกฝ่ายได้กลัวเธอบ้าง
“หลับตาแล้วหันหน้าไปเลยนะ...คนผี!!!” พร้อมสั่งเสียงเข้ม



“หลับตาก็ไม่เห็นของดี อันซีนอินไทยแลนด์อ่ะซิ” กันยังไม่ทำตาม แถมยังทำหน้าระรื่น กวนประสาทคนตัวเล็ก ที่ทั้งหน้าและตัวแดงเถือกไปหมดแล้ว



“คนบ้า...คนลามก...คนผีทะเล...คนบ๊องส์...คนประสาทไม่ดี...คน! คน!....ฮึ่มมมม!!!”
แกรนด์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาต่อว่าคนหน้ามึนอยู่นี้ได้ยังไงอีก เพราะเธอด่าว่าใครเป็นที่ไหนกันเล่า...ต่อว่าแค่นี้เธอก็คิดคำอะไรไม่ออกอีกแล้ว...นอกจากจะหน้าแดง ตาขวาง พร้อมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความโมโหยิ่งนัก...ที่เขายังไม่ทำตามที่เธอบอกแต่อย่างใด...ทำให้เธอต้องอยู่ในสภาพที่น่าอายเป็นที่สุดเลย

...ฮือๆๆ อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก...อะไรสิงให้เขาเป็นคนบ้าระห่ำแบบนี้ขึ้นมาได้นะ...นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่า อย่าแหย่เสือหลับให้ตื่นน่ะ ก็ใครจะไปนึกล่ะว่า...พ่อตาหวาน สุภาพอ่อนโยน ทำเป็นนิ่ง เรียบร้อย ขี้อายเมื่อออกสื่อ....จะกลายเป็นคนที่ไม่ธรรมดาแบบพิเศษอย่างหนาเยี่ยงนี้หลังฉากได้น่ะ....สมแล้วที่คนสนิทมักให้ฉายาไปตามเสียงข้างมาก...ว่า "เสือกัน" น่ะ



“ถ้าใครมาได้ยิน...เขาคงจับกันส่งศรีธัญญาไปแล้วมั้งเนี่ย! แต่ละคำที่ชมมา เฮ้อ!!! เป็นคนดีจริงๆ เล้ย!!!”
ปากก็ทำเป็นประชด แต่แววตายังระรื่น กวนประสาทคนที่ต่อว่าให้ ทั้งคำพูดและสายตาอย่างท้าทาย



“อย่ามากวนประสาทนะ!!! ถ้าไม่หันไปเดี๋ยวนี้...แกรนด์จะไม่พูดกับกันอีกต่อไปจริงๆ ด้วย...ไม่เชื่อก็คอยดูซิ!!!”
แกรนด์ทำเสียงขึงขัง จ้องตาเข้มอย่างจริงจังที่สุด....พร้อมกับหายใจเข้าออกอย่างแรงด้วยความโมโหที่เพิ่มมากขึ้น...ทำเอาคนหน้าระรื่นต้องยิ้มเจื่อนๆ ออกมา แบบยอมแพ้ด้วยความไม่เต็มใจเลย



“ก็ได้ครับผม...หลับก็ได้ แต่แค่ 3 วินะ” กันยังอยากกวนประสาทให้ขำๆ อีกนิดหนึ่ง



“ไม่ตลก!!!” แกรนด์ขึงตาใส่ทันที



“ครับผม...หลับแล้วครับ” กันหลับตาลงตามใบสั่ง ก่อนจะลืมขึ้นมาข้างหนึ่ง
“หลับข้างเดียวไม่ได้เหรอ” ทำเอาคนตรงหน้าอยากจะร้องกรี๊ดใส่หน้าอย่างเหลือทนแล้ว



“อย่ามาลีลานะ....แล้วก็กรุณาเอามือออกไปได้แล้ว...รูดซิปไม่ถนัดน่ะ!!” แกรนด์ใช้สายตาบังคับสั่งไปด้วย



“ถ้างั้น....ให้กันช่วยรูดซิปขึ้นให้นะ” กันลืมตาคมอีกข้างขึ้นอย่างระรื่นเผื่อมีหวังได้ช่วยจริงๆ



“ไม่ต้อง!!!” หญิงสาวชักจะเหลืออดกับคนตาแพรวพราวนี้แล้วนะ “ถอยไป...แล้วหลับตาเดี๋ยวนี้เลย!!!”



“ให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง....ให้หลับตา แต่ไม่ถอย หรือจะให้ถอย ก็ไม่หลับตา” กันยักคิ้วเข้มขึ้นยั่วอารมณ์คนหน้าง้ำ ให้ต้องหน้าตึงเพิ่มขึ้นอีก



“กัน!!! อย่ามาเจ้าเล่ห์นะ...แกรนด์ไม่ชอบ!!!” หญิงสาวระเบิดใส่หน้าคนดื้อดึงหน้ามึน อย่างโมโหสุดขีด



“ถ้าไม่เลือก...กันก็ไม่ทำตามอย่างใดอย่างหนึ่ง...เข้าใจ๊!!!”
ไม่รู้ทำไมว่าถึงอยากจะยั่วเย้าอารมณ์ ของคนหน้าหวานได้ไม่หยุดหย่อนอย่างนี้...ก็เพราะเขาไม่อยากจะอยู่ห่างกับเธอแม้แต่วินาทีเดียวนี่นา...แค่เห็นหน้าจิ้มลิ้มนี้ หัวใจของเขาก็พองโตคับอกซ้ายได้ทุกครั้ง...และยิ่งได้สัมผัสใกล้ชิดแนบสนิทอย่างนี้....เขาก็ยิ่งไม่อยากผละตัวออกจากร่างนุ่มนิ่ม ที่ทั้งอบอุ่นและแสนหวานนี้ไปไหนไกลเกิน 1 คืบได้เลย



“อึ๊ยยยยยย!!! ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะ....บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บ้าไม่มีใครเกินแล้ว!!!”
แกรนด์รัวต่อว่าเป็นปืนกลด้วยความเดือดดาล...ก่อนจะเสียเปรียบทางสายตาอยู่อย่างนี้...เธอจึงต้องยินยอมไปก่อน เพราะอีกฝ่ายได้จ้องมองเธอตามันเยิ้ม...ไม่มีทีท่าว่าจะถอยออกไปจากตัวเธอได้เลย...และตัวเลือกที่เธอจะเลือกได้ดีที่สุดสำหรับตัวเธอในขณะนี้นั้น...ก็คือ
“หลับตาซิ!!!”



“คร้าบบบบโผ๊ม” กันส่งสำเนียงหนุ่มสุพรรณเสียงหวาน พร้อมทั้งตาคมก็หวานเป็นประกายระยิบ....ก่อนจะค่อยๆ หลับลงด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่นอย่างมีชัย...ในขณะที่มือยังโอบไปรอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ...เพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งนั้น ได้จัดการอาภรณ์ที่หลุดลุ่ย ด้วยฝีมืออันยอดเยี่ยมของเขาเองต่อไป



“ห้ามลืมตาขึ้น...จนกว่าจะบอกนะ” แกรนด์ขู่เสียงเขียวให้ก่อน...ยังไงก็กันเอาไว้ เผื่อคนเจ้าเล่ห์ จะเล่นขี้โกงขึ้นมาได้...นับวันยิ่งไว้ใจไม่ได้จริงๆ เลย...ถึงว่าทำไมถึงอยู่ในแก๊งค์อสรพิษได้ เป็นอย่างนี้นี่เอง...แต่ละคนธรรมดากันซะที่ไหน!!



“ถ้านานก็ไม่แน่อ่ะ!” ถ้าเขาคิดจะแอบหรี่มองอีกฝ่ายจริงๆ....ก็คงจะเห็นสายตาเข่นเขี้ยวจากตาเรียวหวานนี้แน่ๆ เลย...และคงจะขำในท่าทางการจัดชุดเดรส ให้เข้าที่ดังเดิมของคนบนตักเขานั้น เป็นไปอย่างทุลักทุเล



แกรนด์ไพล่มือไปข้างหลัง...ดึงซิบที่อยู่ติดบั้นท้ายงอนของเธอขึ้นมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน...เพราะทั้งต้องนั่งอยู่บนตักกว้าง แถมมือปลาหมึกยักษ์สีแทน ก็ยังไม่ยอมคลายออกจากเอวคอดเล็กของเธอไปไหน...ขยับตัวที หน้าก็เกือบจะทิ่มใส่คนกำลังยิ้มพริ้มเพรา อย่างมีความสุขห่างแค่ลมหายใจกั้นเท่านั้น...ยิ่งเหลือบมองหน้า ก็ยิ่งอยากข่วนให้รู้แล้วรู้รอดเลย...คนเจ้าเลห์!!!



“เสร็จรึยังล่ะครับคุณผู้หญิง...ผมอยู่ในความมืดนานๆ ไม่ได้นะครับผม...*♫~*กลัวความมืดทุกครั้งไม่กล้าหลับตา*♫~*”
กันเร่งแถมร้องเป็นเพลงของพี่ดิว รุ่นพี่ดาว 5 ไปอย่างหยอกเย้า...พลางหัวเราะขำอยู่ในใจ ที่รับรู้ถึงสัมผัสของคนตัวนุ่มนิ่มนี้....กำลังลนลานดึงซิบด้านหลังขึ้นทั้งมือไม้สั่น...และที่ทำให้ยิ้มยกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ ก็เพราะเขารับรู้ถึงสิ่งที่ กำลังชนอยู่กับแผงอกมาเป็นระยะๆ อย่างนุ่มนิ่มนี้ได้ดีทีเดียวเชียวแหละ....ว่ามันนิ๊มนิ่มแค่ไหน



“เอ้า! ดึงซิปแค่นี้ทำไมนานจัง” กันทำเสียงยานคาง พร้อมกับแกล้งทำหน้าเมื่อยๆ....หลอกให้อีกฝ่ายต้องตาเหลือกมองเขา...เพราะเธอยังไม่สามารถดึงซิบขึ้นมาได้ให้ถึงกลางแผ่นหลังบาง



“โอ๊ย!!!” แกรนด์อุทานด้วยความเจ็บ ที่ซิปโดนเนื้อบางของเธอเข้าให้แล้ว...ก็เพราะทั้งรีบ ทั้งลนลานมือสั่นเทาไปหมดน่ะซิ...นึกแล้วก็อยากจะตบเปรี้ยงเข้าหน้าคมกวนประสาทนี้จริงๆ เลย...ที่ทำให้ผิวเนื้อของเธอต้องเป็นแผลได้น่ะ



“เฮ้อ!!! ไอ้เราหวังดีจะช่วย ก็ไม่ให้ช่วย....อุตสาห์หวังดีประสงค์รักนะเนี่ย” หลังจากแกล้งทำเป็นถอนหายใจแล้ว...กันก็ลืมตาโพลง พร้อมกับยักคิ้วแพล่บๆ ให้คนที่กำลังทำหน้าเบ้เล็กน้อย เพราะยังเจ็บไม่หาย



“ประสงค์ร้ายน่ะซิ ไม่ว่า!!” แกรนด์เข่นเขี้ยวลอดไรฟันซี่เล็กออกมาอย่างขุ่นเคืองเป็นที่สุด...พลางส่งสายตาขวางให้คนที่ลืมตาขึ้นมองตน...หูตาแพรวพราวเป็นประกายวาววับไม่เลิกอยู่นี้....ทั้งที่ยังไม่ได้สั่งให้ลืมขึ้นแต่อย่างใด
“ยังไม่ได้บอกให้ลืมตานะ...ขี้โกงเหรอ”



“ไม่ได้ขี้โกง...แต่จะช่วยจริงๆ” พูดแค่นั้น ก็ยึดมือเล็กที่ยังจะพยายามดึงดันบริเวณแผ่นหลังของตัวเองไม่ยอมหยุด....จับมาวางไว้ที่บ่าของเขา ก่อนจะจัดการรูดซิบขึ้นปรึ๊ดเดียว เป็นอันเรียบร้อย.....พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้คนที่อ้าปากหวอ....เพราะชุดเดรสกระชับเข้าที่จนแน่นรึง ไปทั้งตัวเหมือนดังเดิมแล้ว....ก่อนจะทำการเชิดหน้าขึ้นท้าทายคนตรงหน้าโดยลืมไปว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่หลายขุม

“ตัวก็ขาวจั๊วะ....จะขอบใจเราซักคำก็ไม่มี...เฮ้อ!!” เสียงบ่นพึมพำลอยๆ ทำเอาคนที่ยังหน้าแดงเพราะความโมโหยังไม่คลายอยู่นี้...ต้องตวัดสายตาเคืองแค้นให้ไป



...หน็อย!! ตัวเองทำแท้ๆ ยังจะมาลอยหน้าลอยตา ขอคำขอบใจอีก...ไม่หยิกเข้าไปที่แก้มให้เป็นรอยบุ๋มใหม่ก็ดีแค่ไหนแล้ว....แกรนด์ค่อนคนหน้าตายอยู่ในใจ....ก่อนจะทำเป็นยิ้มหวานใส่ตาคนกวนประสาทไม่เลิก
“อยากให้ขอบใจเหรอคะ” จีบปากถามไป สายตาก็เปลี่ยนเป็นยั่วยวนคนตรงหน้าไป



“อืม” กันพยักหน้าเบาๆ ก่อนยิ้มยียวนตอบกลับไปเช่นกัน



“ฝันไปเหอะ!!!” คนตัวนิ่มสะบัดเสียงสูงเข้าให้ ก่อนจะสะบัดหน้าไปด้านข้าง แล้วเชิดขึ้นอย่างแสนงอน



“♫~*ฝันไปรึเปล่า...นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...ใช่เธอหรือเปล่า นี่เธอจริงรึเปล่า...ฉันฝันไปรึเปล่าเธอ♫~*”
กันร้องเพลง กวนอารมณ์คนที่นั่งเชิดหน้านี้อย่างขำๆ พลางคิดในใจ...แม่คู๊ณ!!! จะแสนงอนไปสุดเหนือดินแดนสยาม ให้เหนื่อยทำไมล่ะเนี่ย...แต่ก็น่ารักดี ไม่ได้เห็นคนหน้าหวานปากจิ้มลิ้ม...ทำท่าทางงอนเง้าให้ได้เห็นมานานโขมากแล้ว...ความรักจะได้มีหลายรสชาติ ทั้งเปรี้ยว หวาน ขม เผ็ด ไม่น่าเบื่อดี แต่ยังขาดอีกรสหนึ่งอ่ะ......ฮ่าๆๆ กันอดหัวเราะดังๆ ภายในใจไม่ได้...ถ้าคิดดังมีหวังเจ้าหล่อนคงตบเปรี้ยงที่หน้าเข้าให้แน่ๆ เลยอ่ะ



“คิดอะไรน่ะ!!!” แกรนด์เห็นประกายตาวิบวาว ระริกในแววตาคู่คมที่ฉายออกมานั้น ก็มองด้วยหางตาแบบไม่ไว้ใจขึ้นมา....จะให้ไว้ใจคนเจ้าเล่ห์ กวนประสาท ชอบเอาเปรียบเธออยู่ร่ำไปได้ไงอ่ะ....และที่สำคัญเธอก็กลัวใจตัวเองจะหวั่นไหววูบวาบไปกับเขาเหมือนกัน....ยิ่งต้องเก๊กตีหน้าขรึม ทำฟอร์มยังขุ่นเคืองเขาอยู่ด้วยล่ะก็....เธอจะต้องใจแข็งให้มากที่สุด อย่าไปใจอ่อนให้เขาง่ายๆ....คิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้ให้มากๆ เจ็บแล้วต้องจำนะแกรนด์....หญิงสาวเตือนตัวเองอยู่ภายในใจ



“เปล๊า!!!” ศิลปินหนุ่มหน้าคมตาหวาน ปฏิเสธคีย์เสียงสูง พร้อมทำหน้าตาลอยไปลอยมา....อย่างน่าหมั่นไส้ต่อสายตาคนเหลือบมองอยู่นี้เป็นที่สุด



“กันมีอะไรจะพูดก็พูดมาซิ....แกรนด์หายมานานอย่างนี้...คนอื่นจะสงสัยได้”
หลังจากเหนื่อยใจกับคนดื้อดึง ที่ไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดให้คลายออกไปจากตัวเธอได้นั้น...ก็ต้องรีบเข้าเรื่องและยอมเจรจาศึกกับเขาดีๆ ล่ะกัน...จะได้จบๆ เรื่องไป....ให้ผ่านพ้นสถานการณ์ล่อแหลมที่เขาพาเธอเข้ามาในถ้ำ....และพร้อมจะขย้ำเนื้อเธอได้ทุกเมื่อ ถ้าทำให้เขาขัดเคืองใจขึ้นมา



“ไม่มีอารมณ์อยากจะพูดแล้วล่ะ” กันส่งยิ้มยั่ว ตาเป็นประกายสื่อความปรารถนาภายใน ให้คนที่มองสบมา ต้องทำหน้าอย่างหวาดๆ ขึ้นมาทันที...ฮึ!! จะแกล้งซะให้หายพยศเลยทีเดียว
“แต่มีอารมณ์ทำอย่างอื่นมากกว่านะ....แกรนด์เห็นด้วยเปล่าล่ะ...หือ”



“บ้า!!!”คนนั่งตัวสั่นอยู่บนตักกว้าง ก้มหน้าแดงจัดลง....ให้พ้นสายตาโลมเล้าของคนพูดได้ไม่อายปากอยู่นี้ ทั้งเคืองทั้งเขินมากๆ เลยล่ะ....ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแทบทันที....ที่กันระเบิดหัวเราะใส่เธอออกมาไม่ยั้ง ด้วยความทั้งขำทั้งฮาในอารมณ์ยิ่งนัก
“ขำอะไร!! คนบ้า!! คิดอะไรได้บ้าๆ”



“แกรนด์ก็คิดเหมือนกับกันด้วยนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่ากันคิดอะไรบ้าๆ น่ะ...เพราะงั้นแกรนด์ก็ต้องคิดบ้าๆ ด้วยอ่ะซิ...ใช่ไหมล๊า...หืม?”
กันทำหน้าขำ พร้อมกับยื่นหน้าถามอย่างลอยหน้าลอยตา....พลางหัวเราะยียวนให้คนหน้าแดง ราวกับลูกแอปเปิ้ลวอชิงตันยังไงยังงั้นเลยล่ะ



“บ้า!!! ใครเขาจะไปคิดบ้าๆ เหมือนตัวเองล่ะ” แกรนด์ควันออกหู เถียงอย่างไม่ยอมแพ้...แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้คนตัวโตขำเข้าไปใหญ่ ที่หญิงสาวพยายามปฏิเสธว่าไม่ได้คิดบ้าๆ เหมือนเขา...แล้วรู้ได้ไงอ่ะ ว่าเขาคิดบ้าๆ น่ะ....ทำเอาแกรนด์หน้าง้ำ....สายตาเข่นเขี้ยว ที่ทำอะไรเขาไม่ได้ แถมยิ่งต่อว่าให้เขา....ก็ยังจะสามารถทำหน้ามึนได้อย่างน่าโมโหเป็นที่สุดเลย....ก่อนจะสะบัดหน้าที่งอหันไปด้านข้างอย่างเร็ว



“โอย! ทำไมนั่งนานๆ แล้วปวดเมื่อยอย่างนี้น๊า”
สิ้นประโยคของจอมยุทธลีลาขั้นเทพ...ก็ทำเอาคนแสนงอนหันขวับมาอย่างแรง คอแทบหักได้ พร้อมกับเบิกตากว้างขึ้น...เมื่อเจ้าของตักที่เธอนั่งทับอยู่นี้ กำลังโน้มตัวทิ้งน้ำหนักมาด้านหน้าของเขา....พร้อมกับดันร่างนุ่มนิ่มให้เอนตัวราบลงไปบนเตียงนอนอย่างรวดเร็ว...โดยร่างหนาทาบทับอยู่บนร่างบางไปทั้งตัว ลมหายใจห่างกันแค่เส้นด้ายลอดผ่าน...ก่อนจมูกโด่งจะแตะลงมายังปลายจมูกรั้นเบาๆ อย่างออดอ้อน....แล้วลากผ่านไปตามพวงแก้มนุ่มเนียน....และไปหยุดอยู่ที่ใบหูเล็กหอมอ่อนๆ กระซิบอ้อนอย่างเอาใจ
“ขอชื่นใจอีกนิดหนึ่งนะที่รัก....แล้วค่อยคุยกันนะครับ”



....น้ำเสียงที่ทุ้มนุ่ม ออดอ้อนอย่างอ่อนหวานอยู่ข้างหู ทำเอาคนที่ถูกทาบทับอยู่นี้ พูดอะไรไม่ออก ไม่ทั้งปฏิเสธ และไม่ตอบรับ......ก่อนจะรับสัมผัสที่ทั้งแสนหวาน นุ่มนวล อ่อนโยน และรัญจวนใจอย่างหฤหรรษ์ไปกับสัมผัสจากปากอุ่นๆ นี้อีกครั้ง.....ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่ร้อนขึ้นเรื่อยๆ....ตามความปรารถนาของเจ้าของ ที่เคล้าคลออยู่กับปากนุ่มหอมหวานอยู่เป็นนาน.....ทำเอาคนที่ต่อต้านในสัมผัสที่เว้าวอนไม่ยอมคลาย....เริ่มผ่อนตัวไปตามความต้องการของหัวใจด้วยเช่นกันอย่างไม่บ่ายเบี่ยง และหยิบยื่นความหวานอันแสนอบอุ่นจากปากนุ่มตอบกลับไป....ทำเอาคนได้รับสัมผัสตอบอยู่นี้ถึงกับแทบคลั่ง



....ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว และชอบฉกฉวยโอกาสที่จะเอาเปรียบผู้หญิงเหมือนผู้ชายเจ้าชู้เห็นแก่ได้ทั่วไปในสังคมแล้ว...เขาคงไม่ต้องทรมานกล้ำกลืนฝืนทน...ต่อสู้กับความรู้สึกที่ร้อนรุ่มอยู่ภายในของตัวเองเอาไว้อย่างนี้หรอกนะ.....ยิ่งผู้หญิงอันเป็นที่รัก น่ารักน่าเสน่หาอย่างคนในอ้อมกอดของเขานี้แล้ว...ก็ทำเอาเขาแทบจะบ้าตายได้อยู่แล้ว

....ไม่ได้!!! เขาต้องให้เกียรติคนที่เป็นยอดดวงใจของเขา....จนถึงวันที่เธอพร้อมจะมอบให้เขาเองด้วยความเต็มใจ...ซึ่งถ้าให้มันเป็นไปตามอารมณ์ในส่วนลึกที่สุดของมนุษย์แล้ว...ปัญหาที่จะเกิดขึ้น มันจะตามรังควานในความรักของเขาเอาได้.....แต่ตอนนี้ขอเขาชื่นใจอีกซักนิดหนึ่งเถอะนะ.....ก่อนที่จะเข้าไปสู่โหมดตามล่าหาความจริง แบบหน้าเคร่งเครียดกันต่อไป ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้านี้แล้ว

....เมื่อคิดเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้แล้ว...ก็เพิ่มปริมาณความหวานแบบพิเศษอย่างดูดดื่มเข้มข้นขึ้น 3 เท่า....ให้คนใต้ร่างที่ตัวอ่อนระทวยอีกรอบอยู่นี้....แทบจะสำลักความหวานในสัมผัสที่ฉุดให้เธอ ราวกับได้ว่ายวนอยู่ในมหาสุมทรที่กว้างใหญ่....จนต้องไขว่คว้าโอบไปรอบต้นคอแข็งแรงเอาไว้ ดั่งกลัวว่าจะตกลงไปในส่วนลึกใต้ทะเล แล้วจะโผล่พ้นขึ้นมาเหนือน้ำไม่ได้อีก....ในขณะที่ล่องลอยอยู่ในวังวนแห่งกระแสธารารมณ์อันแสนดื่มด่ำอยู่นี้....ก็ต้องสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เพราะซอกคอหอมกรุ่นของเธอ กำลังโดนคมเขี้ยวของเจ้าของปากร้อนนี้ ราวกับเจ้าเสือร้ายจอมขี้เล่น ก่อนจะทำการตะบปเขมือบกลืนกินเหยี่อ...ขบลงไปเบาๆ อย่างหยอกเย้า แต่ก็ทำเอาเธอสะท้านไปทั้งตัวเลยล่ะ



“มะ ไม่....พะ พอ...ดะ ได้....และ แล้ว” แกรนด์เปล่งเสียงให้ดัง แต่มันกลับกลายเป็นสุดแสนจะเบาหวิว ปากคอสั่นไปหมด....จะห้ามปรามคนที่กำลังซุกซบอยู่นี้ ก็แสนยากเย็นซะเหลือเกิน....ก่อนจะรวบรวมสติให้กลับคืนมา แล้วออกแรงจับหน้าคมสันนั้น ให้ออกห่างจากซอกคอขาวเนียนของเธอให้จงได้

“ถ้ากันไม่มีเรื่องอะไรจะพูด....แกรนด์จะกลับ!!!” ฮึดบอกเสียงเข้มไปอย่างจริงจัง....พร้อมกับแข็งขืนตัวเองไม่ให้โอนอ่อนตามใจเขาอย่างเด็ดขาด...ทำเอาคนตาหวานเยิ้มที่มองสบกับตาเขียวของเธออยู่นี้...ถอนหายใจยาว พลางพ่นลมหายใจออกทางปากเบาๆ....ก่อนจะพลิกปากร้อนจูบไปยังกลางฝ่ามือเล็ก ที่แนบอยู่บนแก้มสากของเขา...แล้วจึงค่อยๆ เบี่ยงตัวผละออกจากร่างเล็กนุ่มนวลไปทุกสัมผัสเมื่อยามได้แตะต้อง ไปน่าอย่างเสียดาย



กันดึงข้อมือบางทั้งสองข้างของหญิงสาวให้ติดมือเขาขึ้นมา แล้วจับให้ขึ้นนั่งพาดอยู่บนตักเขาอีกครั้งตรงกลางเตียงนอน...และพลิกมือบางให้คว่ำลงก่อนจะทำการสอดวัตถุสีเงินวาวเข้าไปยังนิ้วเรียวเล็ก ซึ่งเป็นที่ที่ประจำของมันดังเดิม



“แหวนดาวเคียงกัน!!!” แกรนด์ยกมือขึ้นมาจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงกลางมือน้อยของเธอนั้น ราวกับไม่เคยเห็นปนตกใจ...ที่อยู่ๆ สิ่งที่ทำให้เธอต้องนอนร้องไห้ไปตั้งหลายคืนเมื่อหามันไม่เจอ...ได้กลับมาอยู่บนเรียวนิ้วของเธอเหมือนเดิม...จากคนที่เป็นทั้งคนมอบให้ และสวมใส่ให้เธอ ก่อนที่มันจะหายไปจากชีวิตเธอ เมื่อ 3 เดือนที่แล้ว และทำไมมันถึงได้กลับไปอยู่กับกันได้ล่ะ....ใบหน้าหวานฉายออกมาด้วยความมึนงง และไม่เข้าใจยิ่งนัก พร้อมเงยหน้าขึ้นมองสบตาเป็นคำถาม ระคนแปลกใจส่งไปให้คนที่นั่งจ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว....ด้วยสายตาที่เป็นคำถามกลับมายังเธอเช่นกัน



“ใช่...” กันตอบพร้อมกับพยักหน้ายืนยัน พลางจ้องมองปฏิกิริยาของคนนั่งบนตักเขาไม่วางตา....อย่างจะเฝ้าดูในอาการและท่าทางที่เธอได้แสดงออกมานั้น...จะเป็นอย่างที่เขาเคยเคลือบแคลงใจมาก่อนหรือไม่



“มันไปอยู่กับกันได้ยังไง....ฮึ!!!”





•.★*... ...*★.• •*.:｡✿✲-•(¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´¯)*¤°•★ •:*´¨`*:•.☆




“พี่แพม...ดูคู่นั้นซิคะ”
ซินดี้สะกิดที่แขนเบาๆ กับญาติผู้พี่...ในขณะที่พากันมาพักเบรครายการความสนุกสนานรื่นรมย์...ด้วยการยืนดื่มค็อกเทลสีสวยแก้กระหายอยู่มุมหนึ่งของห้องบอลรูมแดนซ์...หลังจากที่เกมเต้นไปตามจังหวะรัก จังหวะหัวใจ ได้ดำเนินมาถึงครึ่งค่อนรายการแล้ว



“คู่ไหนล่ะ...เต็มห้องไปหมดเลย”
แพมถามอย่างไม่รับมุข พลางยกแก้วบางทรงสวยอยู่ในมือจิบไปด้วย....มองซินดี้ที่ทำหน้ายิ้มพราวไปยังจุดที่คู่เต้นรำหลายคู่ ได้ออกสเต็ปกันอย่างรื่นเริงกัน ด้วยสายตาเป็นคำถาม



“ก็คู่ที่กำลังโดดเด่นที่สุดอยู่ในห้องตอนนี้น่ะซิคะ...พี่แพมไม่เห็นเหรอเนี่ย...ดูดีๆ ซิคะ”
ซินดี้หันมายิ้ม พร้อมกับหันกลับไปตรงจุด ที่ต้องการให้ญาติผู้พี่ได้มองตามโฟกัสสายตาของตน ด้วยความเข้าใจในสิ่งที่สื่อออกไป



“อ๋อ!! เห็นแล้ว” แพมพยักหน้าหงึกๆ พลางสายตาก็จ้องมองคู่เต้นรำที่กำลังอยู่ในวงแขนของกันและกัน...ด้วยสายตาที่ชื่นชมในทันที ที่ได้พิจารณาถึงรูปร่างหน้าตา ที่ทั้งหล่อเพอร์เฟคกับสวยสง่าของทั้งคู่แล้ว...ก็ยังชมชอบ ในสเต็ปที่กำลังเคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลง ได้อย่างพลิ้วสวยโดดเด่นอยู่ตรงกลางฟอลร์เลยทีเดียว...ถ้าไม่นับอีกคู่หนึ่ง ที่ตอนนี้ไปปรับความเข้าใจกันถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้......ทำเอาอดยิ้มหวานตามไปกับคู่รักดาวออกมาไม่ได้...ที่เธอรู้สึกปลื้มใจไปกับญาติผู้น้องของตน ที่ชักชวนให้เธอนั้น...ได้ร่วมมือใน

,,โครงการสานสัมพันธ์สายใยรักประสานหัวใจ 2 ดวงให้มาประกบกันเป็นหนึ่งเดียว,,.....โดยไม่ต้องเป็นเส้นคู่ขนานในทางเดินแห่งรักกันอีกต่อไป...แค่ได้ทำให้คนที่เขายังรักกันอยู่ ได้เปิดโอกาสให้หัวใจได้มีกันและกันเหมือนดังเดิม...เพียงแค่นี้ ทั้งเธอและญาติผู้น้องก็สุขหัวใจไปด้วยแล้ว...โดยไม่หวังสิ่งใดๆ มาตอบแทนให้ยุ่งยากลำบากใจกันภายหลังแต่อย่างใดเลย



“เห็นตามที่น้องเคยบอกเล่าให้พี่แพมฟังหรือเปล่าเอ่ย?”
ซินดี้ถาม พร้อมหลิ่วตาหวาน ให้ผู้สนับสนุนหลักในโครงการของเธอด้วยความรื่นรมย์ใจยิ่งนัก



“ชัดเจน แจ่มแจ้ง...ยิ่งกว่าโหลดคลิปแบบ HD ซะอีกแน่ะ!”
แพมขำออกมาเบาๆ พร้อมกับซินดี้ที่ขำตามไปด้วย...พลางหลิ่วตาหวานระรื่นส่งกลับไปเป็นคำตอบไปด้วย

“พี่ไม่นึกเลยนะ...ว่าซินดี้จะสามารถยิง M79 นัดเดียว...ได้นกเขาคูรัก ถึง 2 คู่เลยทีเดียวเชียว...เก่งมากๆ น้องรัก”



“ฮ่ะๆๆ พี่แพม...เล่นใช้อาวุธสงครามเลยรึคะเนี่ย เป็นได้นกทั้งป่าน่ะซิไม่ว่า...คิดไปได้นะคร๊า”
ซินดี้หัวเราะขำ ก่อนจะกระซิบบอกข้างหูญาติผู้พี่ ให้ล่วงรู้กันแค่ 2 คน ด้วยแววตาระริกเป็นประกายแห่งความหวัง...ที่คาดว่าน่าจะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีเลยล่ะ



“อืม....โอเคๆๆ” แพมพยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าและแววตาแช่มชื่นไปด้วย...ในแผนปฏิบัติงานตามโครงการที่ญาติผู้น้องได้ชี้แจงให้ฟังอยู่นี้ด้วยความตื่นเต้นขึ้นมา





٩(•̮̮̃•̃)۶٩(-̮̮̃-̃)۶٩(●̮̮̃•̃)۶



“เหมือนมาก!!...มากซะจน ถ้าแกรนด์ไม่ใช่เจ้าของลายมือ ก็คงจะเข้าใจว่า...นี่เป็นลายมือที่แกรนด์เขียนขึ้นมาอย่างแน่นอนเลยล่ะ”
คนในอ้อมกอดอันอบอุ่น...เอียงหน้าขึ้นไปบอกกับเจ้าของแผ่นอกกว้างที่ให้เธอพิงหลังอยู่...ในขณะที่นั่งอ่านไดอารี่เจ้าปัญหานี้ ด้วยความรู้สึกที่สับสนและวุ่นวายในปัญหาที่เธอและกันไม่ได้ร่วมกันก่อขึ้นมาแต่อย่างใด....แต่กลับมีเรื่องราวที่สลับซับซ้อน ซ่อนปมปัญหาอะไรบาง....ให้เธอนั้นต้องเครียดขึงขึ้นมา จนปวดหนึบไปหมดแล้วทั้งขมับ....และไม่น่าเชื่อเลยว่า จะมีใครกล้า ที่จะลอกเลียนลายมือน่ารักของเธอได้เหมือนมากๆ อย่างนี้


....ถึงขนาดทำให้คนที่โอบกอดเธอจากด้านหลังอยู่นี้ ถึงกับเชื่ออย่างสนิทใจ....และยินยอมทำตาม ในสิ่งที่ตัวอักษรในไดอารี่ ที่อ้างว่ามันถูกส่งมาจากเธอเล่มนี้นั้น...ได้ขอร้องแกมบังคับ สั่งให้เขาได้ปฏิบัติตาม...ซึ่งถ้าเธอเป็นเขา แล้วได้อ่านตามลายมือ ที่ถ้าไม่ใช่ตัวเธอได้พิสูจน์อักษรนี้ด้วยตัวเอง...ก็คงจะเชื่อ เหมือนอย่างที่เขาปักใจเชื่ออย่างแน่นอน...โดยไดอารี่เล่มจริง ที่เธอได้เขียนบันทึกเรื่องราวประจำวันในขณะที่เธอต้องเดินทางไปทำงานในแต่ละแห่งนั้น...กลับถูกสับเปลี่ยนไป และตอนนี้ก็หายไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ได้....อีกทั้งยังมีแหวน"ดาวเคียงกัน" ที่กลับมาหาเจ้าของได้ดังเดิมเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา...ก็ได้ถูกส่งไปพร้อมๆ กัน จนกลายเป็นดั่งว่า...มันถูกตั้งใจส่งไปให้กับกัน เพื่อสร้างสถานการณ์แห่งความร้าวฉานในความรักของเธอและกัน...ต้องสะบั้นลงไปตามหลักฐานเท็จเล่มนี้



“แกรนด์กำลังจะบอกกันว่า....ลายมือในไดอารี่เล่มนี้ ไม่ใช่ของแกรนด์ใช่ไหม”
กันถามแก้มแนบอยู่กับพวงแก้มนิ่ม ฉายสีหน้าและแววตาออกมาอย่างดีใจจนล้น...ที่จะได้รับคำยืนยันจากยอดรักยอดดวงใจของเขา...ในความจริงที่ทำให้เขาหลงเข้าใจผิด และเจ็บปวดร้าวไปทั้งใจอยู่เป็นนาน



“ใช่จ๊ะ...แกรนด์ไม่เคยเขียนไดอารี่ บอกให้กันสัมภาษณ์นักข่าวที่เมืองไทย ตามที่เป็นข่าวไปเลยนะ...ไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวเลย...ให้สาบานก็ได้นะ”
คนตัวเล็กเอี้ยวตัวมาครึ่งตัว พร้อมกับยกมือขึ้นในระดับใบหูเล็ก...ชู 3 นิ้ว ให้คนที่กำลังจ้องมองหน้าเธอมาด้วยสายตาอันอบอุ่น...ได้ส่งยิ้มหวานมาให้



“ไม่ต้องสาบาน กันก็เชื่อครับผม...ขอแค่เป็นความจริง ที่ออกมาจากปากแกรนด์ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
พูดไป พลางกระชับร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น...เพื่อยืนยันทั้งจากภาษาพูดและภาษากาย...ที่เขาพร้อมเชื่อใจและไว้ใจเธอเสมอ เพราะเขาและแกรนด์ไม่เคยคิดที่จะโกหกกัน....ในเรื่องที่จะมาบั่นทอนความรู้สึกต่อกันได้ มาตั้งแต่แรกเริ่มที่รักกันมาแล้ว



“ทุกอย่างที่แกรนด์บอกกันไป เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยนะ....ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรูปถ่าย ที่มีแค่แกรนด์กับคุณกาเบรียลถ่ายคู่กันสองต่อสอง และตอนที่โอบกอดกันนั้น...ก็เป็นการเต้นรำโชว์ในงานวันเกิดของยุนอา ที่ตอนไปแสดงคอนเสิร์ตที่กรุงโซลน่ะ...เพราะยุนอาได้ขอร้อง และขอเป็นของขวัญวันเกิด...ซึ่งแกรนด์ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า จะมีการส่งรูปที่จงใจให้อยู่เคียงข้างกับคุณกาเบรียลตลอดในการเต้นรำคู่กัน...ถูกส่งมาให้กับกันทาง E-mail น่ะ”

แกรนด์ทำคิ้วขมวด พร้อมกับคิดตามไปด้วย....ที่ทำไม? ภาพในงานส่วนตัวที่มีเพียงคนในครอบครัว และทีมงานที่ดูแลอย่างใกล้ชิดกับศิลปินวงGlow...จะมีภาพถ่ายเล็ดลอดออกมาได้...และเธอก็คิดว่า ที่เต้นรำคู่กับคุณกาเบรียลอยู่นั้น จะเป็นเรื่องที่ผิดร้ายแรงแต่อย่างใดเลย....เพราะในวงการเต้นรำแล้ว คู่เต้นรำจะไม่ถือสาในเรื่องของการแตะเนื้อต้องตัวกัน แม้จะไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม......ข้อนี้กันก็รู้ซึ้งเป็นอย่างดี เพราะเขาก็ต้องเต้นรำคู่กับแดนซ์เซอร์สาวๆ อย่างถึงเนื้อถึงตัวเหมือนกันในบางครั้ง......ซึ่งเธอก็ไม่เคยหึงหวงแต่อย่างใด เพราะเข้าใจว่ามันเป็นการทำงาน เป็นการแสดงโชว์บนเวที ที่ต้องการให้คนดูได้มีความสุข และสนุกไปตามจังหวะของเพลง ที่ใช้ร่างกายทุกส่วน เคลื่อนไหวได้อย่างสวยงามในทุกท่วงท่า


....แต่ในมุมโฟกัสของรูป ที่กันได้ทำการปรินท์ออกมาให้เธอได้ดู เป็นหลักฐานที่กำลังอยู่ในมือเธอนี้....ก็เหมือนจะจงใจตัดบรรยากาศที่เป็นงานเลี้ยงวันเกิดออกไปได้อย่างแนบเนียนมากๆ เลยจริงๆ....คล้ายจะสร้างบรรยากาศในรูป ให้มีแต่เธอและคุณกาเบรียลที่กำลังโอบกอดกันอยู่...ทั้งๆ ที่ มันเป็นการเต้นรำกันแบบธรรมดาเพียงเท่านั้น.......และใครกันเล่า ที่เป็นคนส่งภาพเหล่านี้ให้กับกันน่ะ....ปาปาราซซี่งั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้ เพราะสถานที่จัดงาน เป็นบ้านพักตากอากาศของต้นตระกูล....คุณแม่ของคุณกาเบรียลและคุณแม่ของยุนอา....ที่อยู่บนเขาทางตอนเหนือของเกาหลีใต้ ที่ทั้งห่างไกลจากในเมือง และเป็นส่วนตัวมากๆ....ซึ่งต้องใช้เฮลิคอปเตอร์เดินทางมาได้เท่านั้น.....เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเป็นฝีมือของใคร....แกรนด์ถอนใจยาวด้วยความเหนื่อยใจ อย่างไม่รู้จะเริ่มต้นสืบเสาะปัญหานี้ จากจุดใดก่อน




“อย่าเพิ่งคิดมากตอนนี้เลยนะที่รัก....เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกัน กับทีมงานนักสืบสายลับระดับตำนานเทพ ได้จัดการต่อไปดีกว่านะ”
กันบอกเสียงอ่อนโยนข้างหูหอมกรุ่น “แกรนด์แค่รอฟังจากปากของคนที่เขาตั้งใจปล่อยไวรัสให้กับรักของเรา...ในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ”
พูดจบก็เชยคางเล็ก ให้แหงนหน้ามองสบตาคู่คมแววหวานทอประกายอบอุ่น...ที่ทอดมองด้วยความรักใคร่อย่างไม่เคยเสื่อมคลายลงไปได้เลย



....ทำเอาคนที่กำลังมองขึ้นมาสบความหมายในแววตา รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจ ที่กำลังส่งผ่านให้แก่กันและกันเหมือนดังเดิมอยู่นี้....สายตาแห่งรักคู่นี้ ทำให้เธอได้มั่นใจในความรักขึ้นไปอีก ว่าหัวใจของเธอและเขา จะไม่มีวันสั่นคลอนได้อีกต่อไป...ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถที่จะมาพรากหัวใจ 2 ดวง ที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกันนี้ ให้แยกออกจากกันไปได้อย่างแน่นอน

....เพราะปลายเส้นด้ายสีแดงบนนิ้วก้อยข้างซ้าย ที่เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่า จะผูกติดกับปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายของเขา “กัน...นภัทร อินทร์ใจเอื้อ”...คนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น....และตอนนี้มันก็ได้ผูกทั้งหัวใจของเธอและเขา ให้กลับมาประกบติดกันแน่นเหมือนเดิมอีกครั้งหนึ่ง

*♫~*ให้ทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้…ก็ขอให้รู้ ที่แห่งนี้นั้นยังมีรักอยู่…เคยเป็นยังไงในตอนนี้ขอให้รู้…ว่าจะไม่มีเปลี่ยนไป…และทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้…ก็ขอให้รู้ที่ตรงนี้ไม่ว่าจะนาน เท่าไหร่…เราจะมีกันและกัน เป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป…ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน *♫~*
(เพลง:หัวใจผูกกัน /บอย โกสิยพงษ์ / ร้องโดย: บอย พีซเมกเกอร์)

....เธอชอบเพลงนี้ท่อนนี้จังเลย เพราะฟังทีไรเป็นต้องยิ้มได้ทุกทีเลยล่ะ และคิดว่ากันก็คงจะชอบเหมือนกันกับเธอ....แต่เก็บเอาไว้ก่อนดีกว่า แล้วค่อยร้องให้เขาฟังทีหลังล่ะกัน....ก่อนจะเอ่ยถามให้ความวุ่นวายใจ ในปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่ในเวลานี้ ได้คลายลงไปบ้าง....“พรุ่งนี้ทุกอย่างจะคลี่คลายใช่ไหม”



“ครับผม....ปัญหาทุกอย่างจะต้องคลี่คลายไปในทางที่ดี...เชื่อกันนะคนดี” ส่งยิ้มอบอุ่นให้คนตรงหน้าได้ยิ้มบางๆ ออกมา



“แล้วจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นตามมารึเปล่า....แล้วเรื่องนี้จะรู้ถึงนักข่าวไหม....แล้วกันรู้แล้วเหรอว่าเป็นฝีมือของใคร....แล้ว.........”
คนที่เชยคางเล็กอยู่นี้ ไม่ปล่อยให้คนคิดมากช่างซักอยู่นี้ ได้เอ่ยถามอะไรต่อไป....เพราะสัมผัสของปากอุ่นๆ ที่แนบประกบปิดกั้นเสียงเล็กน่ารักอยู่นี้...ก็ทำให้บรรยากาศรอบด้านเงียบงัน ไร้เสียงใดๆ มารบกวนหัวใจของเขาและเธอให้ต้องวุ่นวายใจมากไปกว่านี้ได้อีกแล้ว...มีเพียงแต่เสียงของหัวใจ 2 ดวงที่เต้นรัวแข่งกันแทบจะจับจังหวะไม่ได้เลย....ด้วยความอบอุ่นของร่างกายที่ถ่ายทอดถึงกัน ในสัมผัสรักที่อ่อนหวาน....เพื่อปลอบโยนหัวใจให้แก่กันและกัน....ได้โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำหวานๆ ใดๆ มาพร่ำพรรณนาต่อกัน


...เพียงแค่สัมผัสแห่งรัก ที่ออกมาจากความจริงในหัวใจของคนทั้งคู่....เพียงแค่นี้ก็ทำให้คนรักกันทั้งสองคนนี้...ได้จับมือเดินเคียงข้างกันไปในหนทางแห่งรัก ที่จะต้องฟันฝ่ากับอุปสรรคปัญหา และขวากหนามมากมาย ที่อาจจะมาคอยกั้นขวางได้อีก....ด้วยความรักแท้ของทั้งคู่ ที่สามารถจะเอาชนะทุกอย่างบนโลกใบนี้ไปได้ด้วยดี...ขอเพียงแค่มีหัวใจแห่งรักแท้ให้กันอย่างจริงใจก็เพียงพอแล้ว



“คืนนี้ให้กันกล่อมนอนนะครับที่รัก” เจ้าของแววตาหวานอันอบอุ่น เอ่ยกระซิบติดปากนุ่ม...หลังจากที่พยายามตัดใจถอดถอนริมฝีปากร้อนออกมา

“กันสัญญาด้วยเกียรติและศักดิ์ศรี ของผู้ที่ได้รับรางวัลศิลปินคุณธรรมส่งเสริมพระพุทธศาสนาในวันมาฆบูชาปี 2554...และอีกหลายๆ รางวัลทางด้านวัฒนธรรมที่ได้รับมาทั้งหมด” พร้อมชู 3 นิ้ว ขึ้นมาทันที...ส่งสายตาอย่างจริงจังและยืนยันในคำพูดที่จะเอ่ยต่อไปนี้

“ว่ากัน...จะไม่ล่วงเกินแกรนด์...มากไปกว่าแค่...นอนกอดให้ตัวกับหัวใจได้อบอุ่นไปทั้งคืน...และขอชื่นใจนิดหน่อยเท่านั้นเองครับผม”



“นิดหน่อย!!” แกรนด์โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่แกล้งประชดอย่างไม่จริงจัง...ก่อนจะหันมาทั้งตัว ประชันหน้ากับคนที่เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังกับหัวเตียงอยู่นี้
“นี่ขนาดนิดหน่อยนะเนี่ย....ถ้าเยอะกว่านี้ มีหวังกันคงกัดเนื้อแกรนด์ออกเป็นชิ้นๆ แน่นอนเลยอ่ะ”
พูดจบก็ยันตัวจากอกกว้างแทบไม่ทัน เพราะกันรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบชิดติดลำตัวอย่างรวดเร็ว....คนในอ้อมกอดจึงรีบก้มหน้าที่เริ่มเป็นจุดแดง แต้มอยู่บนพวงแก้มใสอย่างเห็นได้ชัดนั้นลงไป...เพื่อหลบสายตาเว้าวอนประกายหวามหวาน ที่กำลังกรุ้มกริ่มคู่นี้อยู่



“ก็เนื้อของแกรนด์น่ะ ทั้งหว๊านหวาน ทั้งห๊อมหอม น่ากินออก....พูดไปไม่เห็นภาพ เดี๋ยวสาธิตให้ดูเลยล่ะกันนะ...ง่ำๆๆ”
คว้าท่อนแขนเล็กขาวผ่องขึ้นมาแกล้งงับคมเขี้ยวลงไปอย่างหยอกล้อ....ทำเอาคนที่โดนงับต้องหัวเราะคิกคักเสียงใสออกมาได้อย่างน่ารักน่าฟัง...ไปตามสัมผัสที่โดนแกล้งอยู่นี้ พร้อมดึงแขนหลบหลีกเป็นพัลวัน จนเริ่มเหนื่อยอ่อน



“พอแล้วนะ....ไม่เล่นแล้ว...คนบองส์!!” เมื่อดึงแขนออกจากปากที่ไล่ตามงับไม่ได้ ก็ก้มลงซบกับแผงอกกว้างตึงแน่นตรงหน้านี้ทันที....เพื่อหลบซ่อนแขนเล็ก ลงไปแนบกับลำตัวของคนที่กำลังแปลงร่างเป็นเสือร้ายขี้เล่น...ที่กำลังแกล้งตะบปเหยื่อให้เหนื่อยอ่อน ก่อนจะกลืนกินเหยื่อไปทั้งตัวในขณะที่นอนอ่อนแรงลง...ฉันใดก็ฉันนั้น



“ไม่เล่นก็ได้...แต่จะกล่อมนอนจริงๆ แล้วนะครับ...ที่รัก” เสียงที่เอ่ยออกมาอย่างออดอ้อนของคนตัวโต พร้อมกระชับอ้อมกอดอย่างเอาใจ



.....ทำเอาแกรนด์ต้องลอบอมยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย...หัวใจของเธอกำลังแบ่งฝักแบ่งฝ่ายอยู่ในขณะนี้...อีกใจก็อยากจะซุกซบรับไออุ่นจากอกกว้าง ที่หัวใจถวิลหามาตลอดระยะเวลาที่ต้องไกลห่างกัน....แต่อีกใจก็ค้านถึงสิ่งที่ อาจจะทำให้เธอนั้นล่อแหลมต่อชื่อเสียง ที่อาจจะเสียหายขึ้นมาได้...ถ้ามีใครรับรู้ว่า เธอหายเข้ามาอยู่ในห้องพักส่วนตัวของเขาตลอดทั้งคืน....ซึ่งคนนอกอาจจะมองไปอย่างล้ำลึกว่า...คนรักกันสองคน อยู่ด้วยกันทั้งคืน...เป็นไปไม่ได้ที่ความสัมพันธ์ทางร่างกายจะไม่ก่อเกิดขึ้นมาได้น่ะ


....เธอไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน แม้ว่าชาวบ้านที่เธอกำลังกลัวนี้ จะเป็นถึงระดับเศรษฐี ที่ไม่ใคร่จะใส่ใจในเรื่องของชาวบ้านมากนัก ด้วยเวลาที่ต้องทุ่มเทไปกับการทำธุรกิจเป็นส่วนใหญ่...แต่ปากคนก็ยาวกว่าปากกานะ เธอกลัวว่า จะเอาไปพูดเหย้าแหย่กันแบบขำๆ ต่อปากกันไป....แต่สุดท้ายก็รู้ถึงหูนักข่าวมักง่าย ที่รอตะครุบข่าววงใน ในเรื่องที่ลับของคู่รักนักร้องและนักแสดงกันแทบจะทั้งนั้นเลยหล่ะ....เฮ้อ!!! จะตามใจหรือขัดใจดีล่ะเนี่ย!!!


“เอ่อ....คือว่า แกรนด์...ว่า....เอ่อ” เสียงเล็กบอกกับอกกว้างอย่างตะกุกตะกัก...เพราะทั้งยังลังเล และตัดสินใจไม่ได้ ในความสับสนของหัวใจอยู่นี้



“กันว่า....แกรนด์นอนนะครับ....ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้ากลับห้องไม่ได้...ไม่รู้ด้วยนะ”
นักร้องหนุ่มหน้าคมหวาน....หว่านล้อมด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มหูเสร็จแล้ว ก็ดันร่างกลมกลึงออกห่างจากแผงอก....แล้วจับไหล่เล็กทั้งสองข้างให้เอนตัวลงนอนบนหมอนอย่างอ่อนโยน...ก่อนที่ตัวเองจะโน้มหน้าลงมาชิดอยู่ด้านบน...พร้อมกับบอกในสิ่งที่ต้องการจะทำให้หญิงสาวได้คลายกังวลลง...เพราะเขารู้ดีว่าแกรนด์กำลังกังวลใจในเรื่องอะไรอยู่

“ไม่ต้องกังวลนะที่รัก...กันว่าทุกคนในห้องบอลรูมแดนซ์ กว่าจะกลับถึงห้องพักก็คงจะดึกเอาการ...เพราะงั้นทุกคนคงตื่นเช้ามากๆ ไม่ไหวกันแน่ๆ เลย...เราต้องรีบนอนก่อนและตื่นก่อนพวกเขานะ....แกรนด์จะได้ไม่ต้องกลัวว่า จะออกไปจ๊ะเอ๋กับใครเขา เข้ายังไงล่ะ” กันลากเหตุผลที่ทำเอาคนที่นอนมองเขาตาใสแป๋วเริ่มคล้อยตามไปด้วย...แต่ยังฉายความกังวลออกมาให้เห็นเล็กน้อย



“แต่....แกรนด์ว่า....” หญิงสาวยังลังเลความต้องการของหัวใจอยู่ พลางจับจ้องไปที่ดวงหน้าคมหวานมีเสน่ห์ ที่มองลงมาด้วยสายตาที่เว้าวอนและออดอ้อน ให้เธอนั้นต้องใจอ่อนให้จงได้



“นะครับ....แค่คืนนี้คืนเดียวเอง...ให้หัวใจของกันได้รับอุ่นไอรักจากหัวใจของแกรนด์นะครับ...รู้ไหมว่ามันหนาวเหน็บมานานมากแล้วนะ...เกือบ 3 ปีแน่ะ ที่เราไม่ได้กอดกันอย่างนี้น่ะ”
กันพูดอย่างอ่อนหวานละมุนหูไป ก็ตะแคงตัวลงนอนเคียงข้างกับร่างนุ่มนิ่ม อยู่บนหมอนใบเดียวกัน....พร้อมกับรั้งร่างเล็กกลมกลึงให้หันหน้ามาแนบชิดกับลำตัวอย่างอ่อนโยน....กดจมูกโด่งฝังลงกับกลุ่มเรือนผมหอมเป็นลอนสวยอย่างชื่นใจ...แล้วโอบกระชับไปรอบเรือนร่างบาง...ก่อนจะลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังนวลเนียนน่าสัมผัสบริเวณที่เปล่าเปลือยอย่างปลอบประโลม....เพื่อให้แกรนด์ได้รู้สึกคลายกังวล และพร้อมซุกซบหน้าลงกับอกอุ่นได้อย่างผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น



แกรนด์ถอนหายใจออกมาเบาๆ....พ่นความรู้สึกที่เครียดขึงอยู่ภายในออกไปให้หมด....ก่อนจะหลับตาพริ้ม ยกยิ้มที่มุมปากบางออกมาอย่างไม่รู้ตัวเอง...รู้สึกหัวใจได้หายหนาวอย่างที่กันได้บอกเอาไว้จริงๆ ด้วย.....ความอบอุ่นอันแสนหวาน กำลังแทรกลึกกดเข้ามาอยู่ภายในหัวใจจนเต็มทั้งดวง...เหมือนเช่นวันที่เธอและเขาเคยประคองกอดกัน เมื่อครั้งวันวานที่ยังคงหอมหวาน ที่ได้หวลคำนึงถึง....และหัวใจที่เคยโบยบินไปคนละทิศทางลม ในตอนนี้มันได้กลับคืนสู่รังใจเหมือนดังเดิมแล้ว....ด้วยหัวใจที่ผูกพัน ที่พันผูกเอาไว้ด้วยสายใยแห่งรัก และเสน่หาอันตราตรึงของร่างกายอันอบอุ่นทั้งสองร่างนี้...จะร่วมส่งถ่ายไปถึงกันและกัน ตลอดทั้งค่ำคืนที่ซาบซึ้ง แสนหวาน...และจมอยู่ในห้วงนิทรารมย์อันชวนฝัน ที่อบอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจ อยู่ภายในอ้อมกอดของกันและกัน ด้วยหัวใจที่สุขล้นอย่างอิ่มเอม นับจากคืนนี้เป็นต้นไป








“อย่าเพิ่งหลับซิครับที่รัก........กู๊ดไนท์คิสกันก่อนนะ”











คืนนี้เธอจงนอนด้วยใจเป็นสุข...ขอจงลืมวันวาน
ผ่านมาคืนนี้ไม่ต้องกลัวเรื่องใดหรอกหนา
เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ


คืนนี้ดาวร้างเลือน...เสียงนกละเมอเสียงเรไรบรรเลงเรียกขวัญ
ตัวฉันนั้นจะคอยดูแล...ป้องกันริ้น ยุงไร เข้ามาใกล้เธอ


หลับตาซิที่รัก ในวงแขนของฉัน...จะไม่มีผู้ใด คิดทำร้ายเธอได้
หลับตาซิที่รัก ขอจงนอนหลับฝัน...เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่กับฉัน


จงพริ้มตาแล้วนอน เสียนะเจ้านอน เสียงเจ้าแมวเกเร
ก้องดังฟังซิเจ้าจงฟัง ลืมเถิดความหลัง
เพราะฉันยังคงอยู่ใกล้ชิดเธอ


เผื่อพรุ่งนี้ได้พบวันใหม่..กับฉัน



*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*


เพลง: หลับตา / ศิลปิน: ชรัส เฟื่องอารมณ์
(ให้เครดิตต้นฉบับเจ้าค่ะ...มารู้จักเพลงเพราะๆ ที่ยังคงคลาสสิคอยู่นะคะ...เพราะมากๆ)









ขอบคุณลิงค์เพลงจาก #Gmember# ค่ะ
(ลองฟังกันดูนะคะ...สำหรับคนที่เกิดไม่ทัน เหมือนเปรมมี่...ฮี่ๆๆๆ)

Create Date : 01 มีนาคม 2554 Last Update : 4 มีนาคม 2554 21:05:13 น. Counter : 1520 Pageviews.		32 comments
Share Tweet