Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥53.1 "จบ(ไม่)บริบูรณ์...???"

*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*



ในการเดินทาง คงไม่มีนักเดินทางคนไหน

ที่รู้ว่าวันใดคือวันที่สุดท้าย

เรามีเวลาที่ยังเหลือสักเท่าไร

ที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันได้อยู่กับคนที่เรารัก

และเธอคนที่ทำให้นักเดินทางอย่างฉันพบว่า

จุดหมายในชีวิตคืออะไร

ด้วยดินแดนที่เธอสร้างไว้ ที่มีชื่อว่าความรัก


เมื่อชีวิตของคนเรามันสั้นนัก สิ่งที่ฉันพอจะทำ

ในช่วงเวลาที่ยังหายใจ คือการดูแลเธอให้ดีจากนี้ไป

เพื่อตอบแทนเรื่องราวดีดีก่อน ที่เวลาของเราจะหมดลง



(เพลง: ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด /ศิลปิน: Mild)

ขอบคุณเนื้อเพลง@siamzone.com





✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:*┌(^_^)┘♪└(^_^)┐•.★*... ...*★.• •*.:｡✿✲-•





“ชอบเพลงนี้ไหม...กันตั้งใจร้องให้คนรักกันทุกคนได้ฟัง และคนที่กันรักคนนี้ด้วยนะ”
เสียงนุ่มหูกระซิบถามแนบกับใบหูเล็กที่นั่งพิงกับอกตึงแน่นของคนที่กำลังโอบกอดอย่างอบอุ่นไปทั้งร่างกลมกลึง...ที่หูฟังของเครื่องเล่น mp4 ที่สามารถนำขึ้นมาบนเรือนี้ได้....ถูกใส่ไว้ในหูของตัวเองข้างหนึ่ง และในหูเล็กของคนในอ้อมกอดของเขาอยู่ข้างหนึ่ง....หลังจากมื้ออาหารเย็นที่ทุกคนต่างก็พร้อมใจกัน มานั่งทานด้วยกัน...ด้วยความชื่นมื่น รื่นรมย์ เพื่อส่งท้ายในค่ำคืนอำลา...ที่ต่างก็ต้องการตักตวงความสนุกสนานรื่นเริง กับทริปบนเรือสำราญสุดหรูลำนี้ ให้เบิกบานใจกัน ก่อนที่จะแยกย้าย ลาจากกันไป....หลังจากที่เรื่องร้ายๆ ได้จบลงด้วยความเข้าใจกัน ของทุกๆ ฝ่ายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว



“อืม...เพราะดีจ๊ะ” คนกำลังเคลิ้มไปกับเสียงเพลงและบรรยากาศรอบด้าน ในบริเวณบนระเบียงชั้นดาดฟ้าตรงส่วนท้ายของเรือ The Starlight Cruise...ตอบเสียงหวานไปให้ ขณะที่ยังหลับตาอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งรัก ตามลำพังกันสองต่อสองกับสุดที่รัก...โดยไม่มีคลื่นรบกวนใดๆ ยกเว้นแต่คลื่นหัวใจที่กำลังจูนให้ตรงกันอยู่นี้เท่านั้น



“ตอบไม่ตรงคำถาม...ต้องโดนลงโทษ” พูดจบก็ฝังจมูกโด่งลงไปบนแก้มใสหอมกรุ่นหนักๆ 1 ที....ทำเอาคนนั่งอยู่ในอ้อมกอดค้อนควับเข้าให้
“ก็กันถามว่าชอบไหม แล้วตอบว่าเพราะดีทำไมล่ะ...ไม่ต้องทำหน้างอเลยนะ...ไม่งั้นจะหอมแก้มอีกนะ” ทำเป็นขู่เสียงเข้มเล็กน้อย แต่แววตากรุ้มกริ่มไม่เลิก



“ขู่ได้ขู่ดีนะ...คนเจ้าเล่ห์!!” แกรนด์สะบัดหน้างอกลับไป เพื่อจะได้แอบอมยิ้ม ดวงตาคู่เรียวหวานเป็นประกายแห่งความสุขใจออกมา...เพราะไม่อยากให้คนชอบเอาเปรียบเธอนี้ได้ใจอยู่ร่ำไป...ว่าเธอก็ชอบให้เขาสัมผัสแบบนี้เหมือนกัน แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะ...ยิ่งจะย่ามใจคอยลวมลามเธอหนักเข้าไปอีกน่ะซิ



“ก็ขู่ได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ...ไม่ชอบเหรอ...หืม” คนตัวโตทำเป็นออดอ้อนเสียงเล็กเสียงน้อยให้ไป


“ชอบ...อุ้ย!” แกรนด์หลุดปากไปแล้ว ก็อยากจะกัดปากไวของตัวเองจริงๆ เลย...ดูดิ! ทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องใหญ่เลยอ่ะ ก่อนจะเปลี่ยนคำตอบอย่างเร็ว
“ไม่รู้...”



“คนปากแข็ง...ปากไม่ตรงกับหัวใจ...สู้กันก็ไม่ได้ หัวใจรู้สึกยังไงปากก็รู้สึกอย่างนั้น...ไม่หมกเม็ดเหมือนใครบางคนหรอก”



“นี่แน่ะ!! ว่าให้แกรนด์เหรอ” หันไปทั้งตัวเพื่อจะทุบเข้าไปที่อกกว้าง แต่กลายเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่าย ได้รวบร่างนุ่มนิ่มให้เข้ามาแนบชิดกับตัว ตามหัวใจปรารถนา
“อุ้ย!!” คนโดนกอดไปทั้งตัวหน้าเริ่มแดงระเรื่อ



“แล้วแกรนด์เป็นอย่างที่กันว่าให้รึเปล่าล่ะ...หือ?” เลิกคิ้วเข้มขึ้นอย่างยียวน...แต่สายตาที่ทอดมองมาเริ่มฉายประกายหวานแพรวพราว



“เอ่อ...” หญิงสาวเห็นสายตาแบบนี้ของคนรัดเธอแน่นไปทั้งตัว ก็วูบหวิว ปั่นป่วนอยู่ภายในขึ้นมา...เพราะสายตาแพรวพราวคู่นี้แหละ ทำเอาเธอเสียความเป็นตัวเองได้ทุกครั้ง...อย่างไม่สามารถต่อต้านทั้งเขา และความต้องการของตัวเองได้เลย

“เปล่า...” คนตัวเล็กรีบก้มหน้างุด แล้วซบลงกับแผงอกแน่นทันที เพราะจะได้หลบทั้งสายตาคู่วาวระยิบ...และสัมผัสจากปากอันแสนซุกซนของเขา ที่กำลังจะก้มลงมายังเป้าหมาย ณ จุดพิกัดบนปากบางนุ่มนิ่มของเธอ...ด้วยความรู้สึกร้อนวูบวาบ ไปทั้งหน้าเนียนใสขึ้นมา



“หนีได้หนีไป...ยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก จะบอกให้” โอบกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น จนได้ยินเสียงขัดเคืองอยู่ในลำคอ ของคนที่แนบติดอยู่กับอกเขา ได้ประท้วงท่อนแขนที่รัดราวกับงูเหลือมนี้...ก่อนจะพูดบอกไปในขณะที่เกยคางไว้กับศีรษะเล็ก ที่ทำเอาคนแอบอมยิ้มขวยเขินอยู่กับอกของเขา ต้องหน้าแดงจัดขึ้นไปอีก
“เพราะทั้งตัวและหัวใจของแกรนด์ เป็นของกันคนเดียว และตลอดไป...รับรู้ไว้ด้วย”



“......” คนโดนกอดอย่างแนบแน่น ไม่ตอบออกมา...แต่ตอบอยู่ในใจดังๆ ด้วยแววตายิ้มหวานเป็นประกายวิ้งๆ.....รู้ตั้งนานแล้ว คนบ็องส์!



กันก้มลงมองอาการของคนที่ซุกหน้าเงียบ อยู่กับแผงอกของตัวเองด้วยสายตาหวานเยิ้ม อย่างรู้ได้ทันทีว่า หญิงสาวนั้นเริ่มเขินคำหวานของเขาอีกแล้ว....ไม่ว่าเวลาจะผ่านเนิ่นนานไปกี่ปี ความน่ารักด้วยความเดียงสาของยอดดวงใจของเขา ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไป...ยิ่งมอง ยิ่งหลงใหลในความเดียงสานี้เหลือเกิน...แกรนด์เป็นผู้หญิงที่น่ารัก น่าหยอกเย้าไปทั้งตัว แค่ได้สัมผัสไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่มมือ ก็ทำเอาเขาแทบคลั่งได้ในทุกๆ ครั้ง....โดยไม่ต้องยั่วเย้า เร้าอารมณ์เสน่หาให้ลุกโชน ด้วยความเซ็กซี่เหมือนผู้หญิงสวยส่วนใหญ่ ชอบทำกันแต่อย่างใด

....เฮ้อ!!! เมื่อไหร่จะได้แต่งงานซะทีนะ อยากเข้าห้องหอแล้วนะเนี่ย!!! ความปรารถนาจากเสน่หาอันตรึงใจ ที่ซุกซ่อนอยู่ในความรัก และถูกเก็บสะสม...จนอัดแน่นอยู่ภายในอารมณ์แห่งสัมผัสรักมาเนิ่นนาน ใกล้จะระเบิดออกมาเต็มทีแล้วนะ...ยุบหนอ พองหนอ...เมื่อไหร่จะได้เข้าหอหนอ...หึ! หึ!

“โอ๊ย!!!” ความคิดหวานซาบซ่าไปถึงในทรวง เป็นอันต้องหยุดชะงักลงทันที...พร้อมกับได้ยินเสียงตัวเองร้องลั่น ด้วยความเจ็บตรงบริเวณท่อนแขน เมื่อมือบางหยิกเข้าให้อย่างเต็มแรง “หยิกกันทำไมอ่ะที่รัก!...เจ็บนะ!”



“หัวเราะหึๆ ออกมาทำไมล่ะ...ฮึ!!” แกรนด์วางมือไว้ที่บ่ากว้าง เพื่อดันตัวเองขึ้นมาจ้องหน้าของคนที่กำลังทำหน้าแหยงๆ ด้วยความเจ็บเล็กน้อย แต่แสร้งทำเป็นเยอะ เพราะอยากจะออดอ้อน....อย่างเอาเรื่อง
“คิดอะไร...บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้ เพราะเธอรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์ชอบคิดอะไรพิเรนท์ๆ ที่มักจะเอาเปรียบเธออยู่เรื่อย...แต่ที่ต้องทำร้ายเขาไป เพราะต้องการขู่ให้เขารู้ว่า...เธอน่ะล่วงรู้ความคิดซุกซนของเขาออก...เพียงแต่ไม่อยากจะพูดให้อายปากก็เท่านั้นเอง



“ถ้าบอกแล้ว...ห้ามตัวแดงเถือกอีกนะ...ไม่รับผิดชอบด้วย” บอกเสียงกระเส่า อย่างเย้าแหย่ไปเบาๆ...พร้อมแววตาที่กรุ้มกริ่มก็เพิ่มปริมาณมากขึ้น บ่งบอกได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่



“บ้า!!!” แกรนด์แหวเสียงสูงพร้อมทำหน้าเง้าใส่ แต่แอบยิ้มที่ตาด้วยความเขิน และเริ่มมีจุดแดงแต้มอยู่บนหน้าขาวใส อย่างเห็นได้ชัดอีกครั้งหนึ่ง...ก่อนจะพลิกตัว หันหน้ามองออกไปยังทะเลกว้างสีดำ ยังเบื้องหน้าต่อทันที



“อ้าว! ไม่อยากรู้แล้วเหรอ ว่ากันคิดอะไรอยู่น่ะ” แกล้งถามเสียงกระเส่า กระซิบบอกกับใบหูนิ่ม พร้อมกับอมยิ้มขำตาเป็นประกายระยิบ



“คนบ้า!! ไม่อยากรู้แล้ว...นี่แน่ะๆๆๆ” คนเขินหน้าแดงอยู่ในขณะนี้ ทั้งตีทั้งหยิกไม่ยั้งมือ ไปตามแขนสีแทนอย่างเต็มแรงด้วยความเขิน




“โอ้...โอ๊ย!ยยยยยยย” กันร้องเสียงยาวแบบใส่เต็มอิมโพรไวส์ ด้วยเสียงสูงไม่มีหลบ แบบเอื้อนลูกคอที่เคยร้องไว้ในเพลงหัวใจเพรียกหา บนเวทีคอนเสิร์ต
“คนใจร้าย ชอบประทุษร้ายกันอยู่เรื่อยเลย....อย่างนี้ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน!...มามะ! พร้อมจะต่อสู้แล้วครับผม”



“ว๊าย!!! ไม่เล่นนะ....อุ้ย!!! ปล่อยนะ...คนบ้า!!!”
แกรนด์ร้องลั่น ทั้งมือก็ปัดป้องตัวเองเป็นพัลวัน...เพื่อหลบหลีกมืออันเหนียวหนึบ ราวปลาหมึกยักษ์ ในพื้นที่ที่ไม่สามารถจะขยับหนีไปไหนได้เลย...เพราะคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง ใช้ขาทั้งสองข้างกดล็อคขาเรียวเล็กของเธอเอาไว้ข้างใต้อย่างแน่นหนา กระดิกได้แค่นิ้วเท้าเพียงเท่านั้น...แขนแข็งแรงข้างหนึ่งของชายหนุ่ม ก็ยึดรอบบริเวณเอวเล็กคอดเอาไว้...รั้งทั้งลำตัวของคนพยายามดิ้นเร่าอยู่นี้ ให้แผ่นหลังบางแนบชิดติดกับลำตัวตึงแน่นของเขา แม้แต่ลมก็พัดผ่านไม่ได้...อีกมือหนึ่งก็รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกันอย่างง่ายดาย จากนั้นจึงใช้แก้มสากนุ่มดันแก้มนวลใส...ตรึงแนบไว้อยู่กับไหล่ของเขา อย่างไม่ให้ขยับเขยื้อนหนีไปไหนได้อีกเลย...ก่อนจะพูดเสียงหวานแผ่วเบา ติดริมหูเล็กหอมอ่อนๆ



“ขอกันชื่นใจหน่อยนะ”



“เดี๋ยวใครมาเห็นนะกัน” ปฏิเสธความต้องการของอีกฝ่ายด้วยเสียงแผ่วเบา และทั้งเนื้อทั้งตัวก็แดงเถือกไปหมดแล้ว



“ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกน่า...ตอนนี้ทุกคน เขาไปหาความรื่นเริงบันเทิงใจ เพื่อส่งท้ายให้อิ่มหนำสำราญใจกันหมดแล้ว ไม่มีใครเขามาสนใจเราหรอก...เชื่อกันซิ”



“เชื่อกัน...ก็โดนเอาเปรียบอยู่เรื่อยนะซิ” หญิงสาวส่งค้อนไป แต่ก็แอบเขินไปด้วย



“งั้น! กันให้แกรนด์เอาเปรียบมั้งก็ได้...เอ้า!” แกล้งทำเป็นยื่นปาก ส่งให้คนที่ส่งค้อนมาให้อย่างยียวน



“บ้า!” แกรนด์ว่าให้ แล้วหลุบดวงตาก้มลงมองตักตัวเองอย่างเอียงอาย...เพื่อหลบสายคู่ตาพราวระยับ ที่ทอดมองมาไม่วางตาอยู่นี้



“อ้าว! พอเปิดโอกาสให้ก็ไม่ทำ...ว๊า! งั้นกันเอาเปรียบเองก็ได้” พูดแล้ว ก็กดปากอุ่นแนบแก้มหอมหนักๆ หนึ่งที...ตามด้วยกดจมูกโด่งสูดความหอมกรุ่นของแก้มเนียนอีก 1 ที...ทำเอาคนโดนเอาเปรียบต้องหันมามองตาเขียว พร้อมกับกัดริมฝีปากบางเอาไว้ด้วยความเขิน



“ไหนบอกว่าจะเล่าเรื่องของนกยูง กับคุณกาเบรียลให้แกรนด์ฟังยังไงล่ะ” หญิงสาวหาเรื่องเบรก คนเริ่มลวนลามแก้มใสของเธออย่างเร็ว



“เดี๋ยวก็ได้...เรายังมีเวลาคุยกันอีกเยอะนะ”
กันบอกปัดไปก่อน...เพราะเขาไม่อยากจะเอาเรื่องของใครเข้ามาแทรกในบรรยากาศสุดแสนหวาน ท่ามกลางพระจันทร์ดวงกลมโต ที่สาดส่องลงมาให้ทั่วบริเวณนี้กระจ่างใส โดยไม่ต้องเปิดดวงไฟแม้แต่ดวงเดียว...และในตอนนี้พี่ซินดี้และพี่แพม คงดำเนินการตามแผนในโครงการ ให้อดีตคู่รักที่เคยหวานชื่นต่อกันมา...ได้กลับมาจูนคลื่นหัวใจให้ตรงกันดังเดิมได้ซักที เหมือนดั่งเช่นคู่ของเขากับแกรนด์...อยู่ ณ ห้อง Galaxy of The Starlight เพื่อให้คนทั้งคู่ได้ย้อนกลับไปเต้นรำ ในจังหวะรักและเต้นไปตามจังหวะหัวใจ ที่ยังคงมีกันและกันอยู่ข้างใน...เหมือนเมื่อครั้งในวันวานที่เคยหวานกันมาแล้ว


...และเขาคิดว่า ในค่ำคืนนี้คงเป็นคืนเริ่มต้นสำหรับการเปิดหัวใจของเพื่อนรักของเขา...ที่อุตสาห์เสียสละเวลามากับเขาในทริปนี้ เพียงต้องการให้เขากับแกรนด์นั้น ได้กลับมาเข้าใจกันดังเดิม...โดยก่อนเดินทางมา นกยูงก็พร่ำเอาแต่ขอโทษเขา ที่ทำให้เขาต้องตกเป็นข่าวกอสซิบกับเธอ ตามข่าวบันเทิงรายวันที่เป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ ในวันที่เดินทางกลับมาจากเกาะจันทร์เสี้ยวด้วยกัน....และคอยแต่โทษตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุให้เขานั้นต้องถูกปลดออกจากการเป็นศิลปินคนล่าสุด ที่จะได้รับเลือกให้โกอินเตอร์จากทางต้นสังกัด....เพราะถ้าเธอเลือกที่จะกลับในเที่ยวบินอีกไฟต์หนึ่ง เขาก็คงได้รับโอกาสที่จะก้าวเดินไปคว้าฝันอันยิ่งใหญ่นี้ ให้สมกับเป็นศิลปินไทยที่มากความสามารถคนหนึ่ง....ให้ต่างประเทศได้ยอมรับศิลปินที่มีเอกลักษณ์ในความเป็นไทยตั้งแต่หัวจรดเท้า....และความสามารถทางด้านดนตรีไทย ที่มีความไพเราะไม่แพ้เครื่องดนตรีของชาติใดในโลกนี้เลยแม้แต่น้อย


....แต่เพราะทั้งข่าวและภาพที่จงใจให้เป็นข่าวฉาวออกมานั้น ทางต้นสังกัดจึงตัดสินใจเลือกศิลปินหนุ่ม ที่เป็นรุ่นน้องดาวในมหาวิทยาลัยเดียวกัน...ที่กำลังมาแรงอีกคนหนึ่งให้โกอินเตอร์แทนเขา...ทั้งๆ ที่เขาก็คอยบอกนกยูงอยู่เสมอ ว่าไม่ใช่ความผิดอะไรของเธอเลย...มันเป็นเรื่องสุดวิสัย ซึ่งเขาก็เสียใจปนเสียดายอยู่ไม่นาน....เพราะได้รับแรงใจจากทั้งแฟนคลับและแฟนเพลงของเขา ที่คอยส่งกำลังใจมาให้อยู่ตลอดเวลา....แต่นกยูงก็ยืนกราน ที่จะชดเชยในความพลาดหวังนี้ของเขา ด้วยการจะมาอธิบายให้กับแกรนด์ได้เข้าใจ ในความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ ว่าเป็นเพียงแค่เพื่อนรักกันเท่านั้น....และจะช่วยทำให้ความรักและคนอันเป็นสุดที่รักของเขา ได้กลับคืนมาสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้งหนึ่ง


...เธอจึงปฏิเสธที่จะรับงานในช่วง 3 วันนี้ไปพร้อมๆ กับเขา...แต่เพื่อนของเขาไม่รู้หรอกว่า เขานั้นมีแผนซ้อนแผน...เพื่อให้เธอนั้นได้กลับคืนสู่อ้อมกอดของความรัก ของคนที่เธอนั้นไม่เคยลบเขาออกไปจากหัวใจได้เลย เหมือนดั่งคู่รักของเขาด้วยเช่นกัน....โดยที่ทั้งคุณกาเบรียลและนกยูงเอง ต่างก็ยังคงเฝ้ารอกันและกันอยู่อย่างไม่รู้ใจตัวเอง...ดังนั้นทริปนี้ จึงถูกวางแผนเอาไว้เป็นอย่างดี จากนักจอมวางแผนขั้นเทพอย่างพี่ซินดี้ และผู้สนับสนุนโครงการที่สามารถเนรมิตทุกอย่างได้ดั่งใจอย่างพี่แพม....สามารถจัดการและทำให้เรื่องราวต่างๆ ได้จบลงไปอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง ด้วยความเข้าใจที่ทุกคนต่างมีให้ต่อกันเป็นอย่างดี...ดั่งเช่นสโลแกนยอดฮิต
,,ขอความสุขจงกลับคืนมา,,



“เยอะที่ไหนกันล่ะ...พรุ่งนี้เราก็ต้องแยกย้ายกันกลับแล้วนะ” แกรนด์ทำเสียงเง้าเล็กน้อย



“ก็คืนนี้ทั้งคืนไง...เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งหลายชั่วโมง กว่าจะเช้าน่ะ” ตรงข้ามกับกันที่ทำเสียงระรื่น อย่างไม่ใส่ใจในอาการที่เริ่มง๊องแง๊วของหญิงสาว



“เชิญกันอยู่ไปคนเดียวเหอะ....แกรนด์ไม่นั่งตากน้ำค้างให้ไม่สบายอีกรอบหรอกนะ” คำพูดที่ไม่ได้คิดอะไรแล้วของหญิงสาว แต่ทำเอาคนกำลังได้ฟังอยู่นี้ รู้สึกหัวใจกระตุกวูบขึ้นมา...เมื่อจินตนาการคิดไปถึงสภาพของร่างบอบบาง ที่ต้องนอนซมเพราะพิษไข้ ในเหตุการณ์ครั้งนั้น



“วันนั้น...แกรนด์เสียใจกับสิ่งที่กันได้สัมภาษณ์ไปมากเลยใช่ไหม” กันถามเสียงอ่อนโยนปนเศร้า



“อืม...” แกรนด์ไม่สามารถตอบออกมาได้ยาวๆ เพราะเมื่อย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ความเจ็บปวดในวันนั้นที่ได้รับ...ทำเอาเธอจุกแน่นอยู่ตรงหน้าอก พร้อมกับน้ำตาเริ่มคลอขึ้นมาทันใด



“กันขอโทษนะ ที่ทำให้แกรนด์ต้องร้องไห้เสียใจ...ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตัวกันเองน่ะ" มือใหญ่เรียวเกลี่ยน้ำตาที่หยดลงบนแก้มเนียนของคนในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา....พร้อมสบสายตาอันอบอุ่นเพื่อปลอบโยน เข้าไปในดวงตาเรียวหวานประกายเศร้า ได้รู้สึกถึงสิ่งที่เขาได้เอ่ยออกมาจากหัวใจ....ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ และบอกคนที่ส่งยิ้มที่ตามาให้เขาอยู่นี้ ด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน

"ไม่เอาล่ะ...ไม่คุยเรื่องนี้กันแล้วอีกแล้วเนอะ...เรื่องอะไรที่มันทำให้เราเจ็บปวด ให้ทิ้งลงไปในทะเลให้หมดเลยนะ...เหลือไว้ให้เป็นบทเรียนที่เราจะไม่มีวันกลับไปลงทะเบียนเรียนซ้ำอีกนะครับ”



“อืม...” คนตัวเล็กอารมณ์อ่อนไหวง่าย ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับซบหน้าลงซุกกับอกกว้าง...เพื่อให้ความอบอุ่นของเขา ได้ปลอบโยนให้หัวใจของเธอไม่รู้สึกย่ำแย่ขึ้นมาอีก เมื่อย้อนนึกไปถึงความเจ็บปวดในอดีต



“ถ้าเรามีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอีก...เราต้องหันหน้ามาคุยกัน ให้จบลงไปภายใน 24 ชั่วโมงนะครับ...อย่าให้มันผ่านพ้นข้ามวันไป มันอาจจะกลายเป็นตะกอนทำให้ความรักของเราต้องขุ่นมัวเอาได้”



“แกรนด์ไม่อยากให้ความรักของเราต้องมาจบลงด้วยความไม่เข้าใจกันอีก...อยากจะเก็บความรู้สึกดีๆ ในความรักของเรานี้...ให้เป็นความทรงจำที่ดีต่อกันตลอดไป จนกว่าเราจะ.......” แกรนด์เงยหน้าขึ้นมองสบตากับตาคู่คมหวาน ด้วยม่านน้ำตารื้นขึ้นมาทั้งสองข้าง....จนคนตัวโตต้องจับศรีษะเล็กกดเบาๆ แนบลงซุกซบบนอกกว้างของเขาอีกครั้งอย่างปลอบโยน



“เราจะไม่แยกจากกันไปไหนอีก...กันบอกแล้วไงว่า...ความตายเท่านั้น ที่จะมาพรากร่างกายของเราสองคนให้จากกันไปได้น่ะ” วงแขนแข็งแรงกระชับร่างนุ่มนิ่ม เข้าแนบชิดในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก



“แกรนด์ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น...เพราะกันจะเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของแกรนด์” พร้อมกับยกสองแขนเล็กขึ้นโอบรอบคอของชายอันเป็นที่รักยิ่ง ด้วยความรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจ



“และเราจะเป็นรักเดียวของกันและกันตลอดไปด้วย...ใช่ไหมครับ” กันถาม ในขณะเกยคางไว้กับหน้าผากมน



“อืม...” แกรนด์หลับตาซุกหน้าอยู่กับอกอุ่น พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ เพราะปากคอเริ่มสั่นตามแรงอารมณ์ที่อ่อนไหวง่ายอยู่ภายใน จึงตอบออกมาเป็นคำพูดใดๆ ไม่ได้เลย



“ขอแค่เรามีความเข้าใจ มั่นใจ และเชื่อใจ...รวมเป็นพลังให้หัวใจของเราได้แข็งแกร่ง เพื่อให้ความรักของเราเป็นนิรันดร...แค่ 3 ใจนี้แกรนด์ให้กันได้ไหม” กันก้มหน้ามองคนที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ด้วยประกายแววหวานซึ้งไม่ต่างกัน



“ได้ซิ...หมดทั้งหัวใจแกรนด์ก็ให้กันได้...ก็บอกแล้วไง ว่าแกรนด์ขอเป็นคนของกันไปตลอดทั้งชีวิตแล้ว...จำได้ไหม” หญิงสาวบอกกับอกกว้างที่ซบให้ไออุ่น ด้วยความรู้สึกรักที่มากล้นออกมาจากหัวใจ



“ทั้งสมองและหัวใจของกัน มันจำได้ดีเลยล่ะ...กันขอดูแลแกรนด์ไปตลอดทั้งชีวิตด้วยเช่นกัน...จะไม่ทำให้สุดที่รักยอดดวงใจของกันคนนี้ ต้องมาเสียใจเพราะกันอีกอย่างแน่นอน...สัญญา” พร้อมกับยกนิ้วก้อยข้างซ้ายขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มละมุนและสายตาที่ทอดมองอย่างอบอุ่น



“สัญญาแล้วนะ...” แกรนด์ยกนิ้วก้อยข้างซ้ายขึ้นเกี่ยวไว้ด้วยกัน กับคนที่มองเธอมาด้วยแววตาแห่งความรักที่มากล้น....พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ ทำเอาคนที่จ้องมองอยู่หัวใจแทบละลาย



“สัญญาด้วยชีวิตครับผม....ตอนนี้ด้ายแดงที่ปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายนี้ของเรา...ได้กลับมาพันผูกหัวใจของเรา ให้มัดติดเอาไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนาเหมือนเดิมแล้วนะ”



“กันจำตำนานด้ายแดงได้ด้วยเหรอนี่....แกรนด์เขียนบอกกันไปเกือบจะ 3 ปีมาแล้ว ที่เราต้องอยู่ห่างไกลกัน...ไม่นึกเลยว่ากันจะจำมันได้เป็นอย่างดี”



“ทำไมถึงคิดว่ากันจะจำไม่ได้ล่ะ...หือ?”



“ก็ผู้ชายส่วนใหญ่...มักไม่ค่อยใส่ใจเรื่องราวที่เป็นตำนาน ความเชื่อในเรื่องของพรหมลิขิต เหมือนอย่างผู้หญิงน่ะซิ”



“กันเชื่อในเรื่องของพรหมลิขิตนะ....ถ้าเราเกิดมาเพื่อที่จะเป็นคู่ของใครแล้ว...ต่อให้ต้องมีอุปสรรคนานา เราก็จะต้องได้เจอะเจอ และได้รักกับคนคนนั้น...คนที่คนบนฟ้าได้ส่งมาให้เป็นคู่ของเรา....เพราะกันก็เจอกับคนที่กันรักมากคนนั้น แบบ,,บังเอิญ โลกกลม และพรหมลิขิต,,เมื่อตอนที่กันเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยค้นฟ้าคว้าดาวเป็นวันแรกน่ะ”



“วันที่เราเดินชนกันน่ะเหรอ...กันรู้สึกพิเศษกับแกรนด์ตั้งแต่วันนั้นเลยเหรอ” หญิงสาวทาบมือไว้บนอกกว้าง ก่อนจะดันตัวขึ้นเล็กน้อย...เพื่อมองหน้าของคนที่ตกหลุมรักเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ ด้วยสายตาเป็นทั้งคำถามระคนสุขใจ



“ครับผม...ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ ตั้งแต่วันแรกที่ได้กอด...แม้จะไม่ใช่การกอดกันแบบคนรัก...แต่แกรนด์ก็สะกดใจกัน ให้กันเพ้อหาแกรนด์ได้ทุกๆ นาที แม้แต่ตอนฝันก็ยังเพ้อเลยล่ะ”



“เวอร์ไปแล้วล่ะ!” แกรนด์ว่าให้เสียงเบา แกมเขินอายไปด้วย และก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก...ที่เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีในเรื่องความรักคนหนึ่ง เพราะผู้ชายที่คอยอยู่เคียงข้างกับเธอคนนี้ ทำให้เธอรู้สึกอย่างนี้ได้จริงๆ...ไม่ว่าจะเป็นตั้งแต่วันแรก ที่เป็นดาวพี่ดาวน้องกันมา...วันที่จับมือกันเพื่อต่อสู้ในการคว้าความฝัน ในการเป็นดาวไปด้วยกัน....แม้แต่วันที่เธอเศร้าเสียใจ ในหลายๆ เรื่อง...ก็ได้คนที่โอบกอดเธอด้วยความรักความอบอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจคนนี้ คอยอยู่ดูแลอย่างใกล้ชิด และให้กำลังใจอยู่เสมอทุกเวลา ไม่เคยทอดทิ้งเธอไปไหนเลย

...เขาเฝ้าห่วงใยเธอมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกัน จวบจนมาถึงวันนี้ และณ เวลานี้...เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิม เป็นคนที่ยังคงรักและห่วงใยเธอเหมือนดังเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลาที่หมุนผ่าน...เขาเคยบอกรักเธอยังไงในวันนั้น และวันนี้เขาก็ยังคงบอกรักอยู่อย่างสม่ำเสมอ...ขอบคุณคนบนฟ้า ที่ส่งผู้ชายที่แสนดีและมีรักแท้จริงคนนี้...มาเป็นของขวัญที่มีค่าต่อหัวใจของเธอ...ทำให้หัวใจของเธอได้ผูกพัน และได้รู้จักกับคำว่ารักแท้ได้อย่างไร



“ก็เวอร์น่ะซิ...เพราะหัวใจของกันมันทำงานแบบโอเวอร์ไทม์นี่นา...ไม่ยอมหยุดพักแม้แต่วินาทีเดียว...ไม่ลาหยุด ไม่ลาป่วย วันนักขัตฤกษ์ก็ไม่ยอมหยุดอีกด้วยนะจะบอกให้...หัวใจมันบอกว่า เปิดทำการรักแกรนด์ตลอด 24 ชั่วโมง...ตลอด 366 วันเลยล่ะ”



“ฮ่ะๆๆ...คนบ็องส์ คิดได้ไงเนี่ย” แกรนด์ยกมือปิดปากหัวเราะขำเบาๆ กับมุขบอกรักของกัน



“คนบอกรักซึ้งๆ ก็มาขำได้นะ” กันทำเป็นค้อนให้เล็กน้อย ทำเอาคนหัวเราะเสียงใส ขำต่อไปอีก ก่อนจะพูดเสียงออดอ้อนให้คนทำหน้าขำอยู่นี้ ต้องเลิกคิ้วมองด้วยความงุนงง “จ่ายโบนัสประจำปีมาให้หัวใจของกันได้แล้วนะ”



“โบนัส!??” แกรนด์ทวนในสิ่งที่ได้ยินด้วยความแปลกใจ ที่เขาขอโบนัส...พลางแอบคิดในใจว่า...เอ๊ะ! ชักจะเริ่มงกขึ้นมาอีกแล้วล่ะซิเนี่ย เจ้าพ่อประคุณ!



“อืม....” เสียงตอบรับอยู่ในลำคอเบาๆ พร้อมกับแสร้งทำหน้าให้ดูจริงจังขึ้นมา



“ใครเขาจ้างให้มารักล่ะ...ไม่มีให้หรอก คนงก...เชอะ!” แกรนด์ย่นจมูกเข้าใส่ กำลังจะขยับตัวให้หันหน้าออกไปดังเดิม....แต่ก็ช้ากว่าคนที่ตั้งใจจะขอโบนัสให้กับหัวใจได้แช่มชื่นบ้าง...รีบรั้งร่างเล็กให้กลับมาเผชิญหน้ากับเขาดังเดิม ก่อนจะเลื่อนมือเรียวใหญ่ทั้งสองข้าง ไต่ขึ้นไปหยุดอยู่ที่พวงแก้มใส



“ก็กันเป็นคนงกรักนี่นา...โบนัสที่จะขอจากแกรนด์...ก็ไม่เคยพอด้วยซิ...อยากได้ทุกเวลาที่อยู่ใกล้เลยล่ะ” กันประคองดวงหน้าหวานที่เริ่มระเรื่อเป็นสีแดงจัดขึ้นมา...เมื่อมองเห็นความหมายในแววตาของชายหนุ่ม ว่าต้องการโบนัสจากเธอเป็นสิ่งใด



แกรนด์หลับตาพริ้มลง เมื่อเห็นว่าใบหน้าคมหวาน กำลังโน้มลงมาประชิดจนลมหายใจเป่ารดถึงกันได้อย่างอบอุ่น...และรับรู้จากสัมผัสที่เริ่มแตะมายังริมฝีปากบางนุ่มนิ่มของเธอ ที่แสนจะคุ้นเคยในสัมผัสที่อ่อนโยน และอ่อนหวานระคนกันไป....ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่ดูดดื่มและเว้าวอนต่อกันยิ่งนัก....สัมผัสจากริมฝีปากอุ่นๆ ของคนที่ขอโบนัสให้หัวใจจากเธอ ก็เริ่มเรียกร้องขอเพิ่มมากขึ้น....มากขึ้นไปเรื่อยๆ ตามแรงรักและแรงปรารถนาแห่งเสน่หาอันรัญจวนใจ...ตามการบัญชาการของหัวใจ ที่ต้องการสัมผัสความหอมหวานอันแสนละมุนลิ้น จากรวงปากอันเย้ายวน ยิ่งกว่าน้ำผึ้งรวงในป่าลึก...วนเวียนสัมผัสอยู่เป็นนาน ทำเอาคนที่โดนขอโบนัสอยู่นี้ ถึงกับสำลักความหวานอันวาบหวิวนี้...จนตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ขอโบนัสให้หัวใจ อย่างไม่รู้จักพอ ตามที่เขาได้บอกเอาไว้แล้ว...ซึ่งเธอไม่อาจจะต้านทานทั้งสัมผัสอันแสนหวานหวิวจากเขา และความต้องการของหัวใจตัวเองได้เช่นกัน



“ให้กันกล่อมนอนอีกคืนนะครับที่รัก” เสียงนุ่มที่เอ่ยออกมาร้องขอได้อย่างออดอ้อนเหลือเกิน หลังจากผละออกจากริมฝีปากบางนุ่มอันน่าเสน่หาอย่างอ้อยอิ่ง....ทำเอาคนที่ฟังอยู่ถึงกับใจอ่อนระทวยเหมือนกับตัวอยู่ในตอนนี้...แต่ก็ไม่อยากจะตามใจคนตัวโตขี้อ้อน ให้ได้ย่ามใจมากไปกว่านี้



“ไม่ต้องแล้วล่ะ...วันนี้แกรนด์จะนอนให้เต็มอิ่ม...พรุ่งนี้ต้องเดินทางต่ออีกไกล...กันก็ไปพักได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว” หญิงสาวฮึดบอก ด้วยเสียงสั่นจากพิษจุมพิตรุกฆาตอันแสนร้ายกาจ ของคนทำสายตาเว้าวอนส่งมาให้อยู่นี้



“ใจร้าย” พลางทำหน้านอยด์ เหมือนเด็กน้อยกำลังโดนขัดใจ ทำเอาคนตัวเล็กกว่า รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา



“อืม...ก็รู้เอาไว้ซะ ว่าแกรนด์น่ะ...ใจร้าย” แกล้งพูดด้วยสีหน้าเรียบ ก่อนจะขยับตัวให้ผละออกไปจากร่างหนา...เพื่อจะลุกออกจากเตียงเก้าอี้ ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กับเขาเป็นนานหลายชั่วโมง...อย่างทำเป็นไม่สนใจในอาการของคนทำหน้านอยด์ไม่เลิก...ซึ่งก็ถูกคนโอบรัดทั้งตัวอยู่นี้ ปล่อยให้ลุกขึ้นได้อย่างง่ายดาย...ก่อนที่เขาจะหยัดตัวให้ลุกขึ้นยืน เต็มความสูงอยู่เคียงข้างร่างเล็กกลมกลึงของเธอ



“โธ่! ที่รัก...ให้กันนอนกอดให้หายหนาวอีกคืนหนึ่งนะ...นะนะ...ไม่งั้นกันคงจะนอนไม่หลับ พรุ่งนี้ก็คงไม่มีแรงตื่นแต่เช้า...กลับบ้านด้วยหัวใจที่ยังหนาวเหน็บ และ......” พร่ำเพ้ออย่างเว้าวอน พร้อมกับทำหน้าทำตาให้น่าสงสารเป็นที่สุด...แต่อีกฝ่ายกลับมองว่าน่าหมั่นไส้มากกว่า



“พอแล้ว...ไม่ต้องพร่ำพรรณนาแล้วล่ะ....ไปนอนกันได้แล้ว แกรนด์ง่วงแล้วล่ะ” พูดให้อีกฝ่ายได้แปลความหมายเอาเอง ก่อนจะก้าวเดินนำไปก่อน ด้วยรอยยิ้มเขินที่แอบซ่อนเอาไว้ในแววตาเรียวหวาน....แม้จะทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจเธอก็ยังโหยหาอ้อมกอดอันอบอุ่น ที่ทำให้เธอนั้นนอนหลับฝันดีไปตลอดทั้งคืน....และทำเอาคนที่ทำหน้าตาให้น่าสงสารอยู่นี้ รีบเปลี่ยนเป็นยิ้มระรื่นได้ในทันที ที่ไม่โดนขัดใจแล้ว....พร้อมกับรีบก้าวเดินไปอย่างฉับไว ให้ทันร่างเล็กที่จะได้กล่อมนอน เหมือนเช่นเมื่อคืนวาน ด้วยความรู้สึกราวกับปลากระดี่ได้น้ำยังไงยังงั้นเลยล่ะ....ก่อนที่พรุ่งนี้ร่างกายทั้งสอง จะต้องแยกห่างจากกันไปไกล เพื่อทำภารกิจให้ความฝันของตัวเองต่อไป ยังคนละซีกโลกเหมือนดังเดิม...แต่ทว่าหัวใจสองดวงนี้ จะไม่มีวันแยกห่างจากกันไปไหนไกลได้อีกแล้ว...ก็เพราะ,,หัวใจเราผูกกัน,,ยังไงล่ะ



....กันคิดไป ยิ้มตาเป็นประกายหวานวิบวับไป พร้อมกับโอบรอบเอวบางเข้าแนบชิดกับตัว พลางบังคับกลายๆ ให้เดินกลับไปยังชั้นห้องพักของเขา...ซึ่งตอนแรกแกรนด์งอแง ที่จะกลับไปนอนยังห้องพักของเธอ แต่พอเขาให้เหตุผลว่า...ชั้นที่เขาพักอยู่นั้น ไม่ค่อยมีผู้คนพักมากนัก...ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นนักธุรกิจที่ชอบหาความบันเทิงไปจนถึงเช้า จึงปลอดภัยแก่สายตา ของคนที่อาจจะมาจ๊ะเอ๋ได้โดยบังเอิญ ยังบนชั้นห้องพักของเธอได้มากกว่า....แกรนด์จึงยอมอ่อนให้ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาคนที่ยิ้มแก้มบุ๋มแทบปริอยู่นี้....ถึงกับต้องหัวเราะร่วนอย่างระรื่น พร้อมกับฉายแววตาที่กรุ้มกริ่มออกมาโดยอัตโนมัติ



“ห้ามงับเนื้อแกรนด์อีกนะ...ไม่งั้น! เชิญนอนกอดตัวเองได้เลยทั้งคืน”













เต้นไปตามจังหวะรัก..<3..จังหวะหัวใจ

เต้นไปให้ไกล...สุดปลายทางแห่งฝัน

เต้นไปตามความรัก...ความผูกพัน

สองเรานั้น จะเต้นไปด้วยกัน...นิรันดร





*♫~*♫~*♫~* ♂♥♀ ( ^^)人(^^ ) ♂♥♀ *♫~*♫~*♫~*













จบ(ไม่)บริบูรณ์ของ...เต้นไปตามจังหวะรัก จังหวะหัวใจแล้วนะคะ
แต่ Gun & Grand Love Story...ยังไม่จบค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไป...ในเรื่องราวต่างๆ ของคู่รักดาว แบบฟิคซิทคอม...ได้แบบอันลิมิเต็ด จนกว่าคนจิ้นจะจิ้นไม่ออกนะคร๊า

เป็นกำลังใจให้ความฝันนี้ได้ก้าวขึ้นไปสู่บันไดแห่งการเป็นนักเขียนนิยายด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่อยู่เคียงข้างกันมา อย่างยาวนานเป็นเวลากว่า 8 เดือนมาแล้ว...โอ้! ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นฟิคที่หอยทากได้เยี่ยงนี้

บล็อกหน้า...แถมให้ค่ะ จัดซีนหวานให้สำลักกันไปข้างหนึ่ง...แบบจัดเต็มตา วาบหวามเต็มหัวใจ!!! (คริ คริ...โม้ๆๆ)
พร้อมกับพาไปดื่มด่ำบรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติก ณ เกาะจันทร์เสี้ยว
ที่อาจจะมีอยู่จริงในโลกนี้ก็ได้นะคร๊า อดใจรออีกนิดนะคะ...รักคนอ่านทุกคนค่ะ/จุฟๆๆ





ลงชื่อ


Woderfulmoon LoveStar

"เปรมมณี อินทร์ใจเอื้อ"

Create Date : 19 มีนาคม 2554 Last Update : 20 มีนาคม 2554 16:22:52 น. Counter : 2104 Pageviews.		44 comments
Share Tweet